In mijn vorige blog heb ik beloofd om te schrijven over de overgang en de zorg om overspoeld te raken. Door wat er in je lichaam gebeurt en de invloed van je uit balans geraakte hormonen op je mentale welbevinden. Maar ook de invloed van je omgeving die waarschijnlijk niet doorheeft wat er allemaal bij jou van binnen gebeurt. 

Achterhaalde beelden

Het idee dat je van de ene opvlieger naar de andere sikkeneurt is achterhaald. In de jaren 50 hadden vrouwen vaak een dagtaak aan zorg thuis, grote gezinnen en nog niet de luxe van afhaal eten en kinderopvang. Met een stiekem glaasje en aspirine werd de overgangsperiode ‘t hoofd geboden en de karikatuur van een beetje te dikke bezwete krengerige vrouw werd voor lief genomen. Hoe anders is dat nu? We dansen er bijna doorheen, nog net zo fris als eerst zo niet frisser!

De gevolgen van de afname van oestrogeen

De afname van oestrogeen doet iets met je brein, ‘t wordt een beetje mistig, je voelt je vermoeider. Het doet ook iets met je pijnbeleving, iedere cel in je lichaam functioneert goed onder ontstekingsremmende invloed van oestrogeen. Valt dit geleidelijk weg dan ervaar je meer pijn dan voorheen. Door ‘t grillige karakter van de afname van oestrogeen kun je je de ene dag beter voelen dan de ander. 

Je omgeving kent je als iedere dag hetzelfde, misschien per maand ‘n keer wat humeuriger maar alles gaat gewoon door. Waar het fout gaat is dat vrouwen zich over ‘t algemeen verantwoordelijk voelen om voor 100% de aanpassing te maken. Zo erg soms dat vrouwen opbranden en in de ziektewet terechtkomen. Vaak met label depressie of burn-out terwijl dit niet per se aan de hand is.

Meebewegen met wat juist wel kan

Maar hoe doe je ‘t dan wel? Eigenlijk is hoe vrouwen in eerder tijdperk ermee omgingen zo slecht nog niet. In plaats van jezelf te forceren en te verwijten dat ‘t niet allemaal even goed lukt als eerst loont het zich om mee te bewegen met wat je aankunt.

Soms helpt ‘t om even niet de gangmaker op werk, feestje of gezin te zijn maar gewoon lekker paar uurtjes te genieten van verhalen van anderen. Je hoeft niet altijd vooraan te staan om behulpzaam te zijn. Een keer echt vroeg naar bed doet wonderen en een pijnstiller slikken als je pijn hebt is geen doodzonde. 

Vertellen aan je omgeving dat je je niet goed voelt omdat je last hebt van je hormonen scheelt veel. Wat je vraagt is dat er wat rekening met je gehouden wordt zodat je je taken zo goed mogelijk kunt doen. Op die manier ben je het gevoel dat alles je teveel wordt een heel stuk voor. 

Ruimte om te reflecteren

Iets minder van jezelf vragen, niet te streng zijn met waar je zelf vindt dat je aan moet voldoen en je omgeving ook wat laten aanpassen kan al heel wat rust brengen. 

Deze tijd van wat meer sociale onthouding leent zich goed om stil te staan bij wat het betekent om een andere fase in te gaan. Met aan de ene kant meer energie en bewegingsvrijheid en aan de andere kant afsluiten van echt jong zijn. 

Het kan zijn dat je lange tijd in een soort onbestendigheid leeft, soms ook met angst en paniek, neerslachtigheid over wat is geweest maar ook doordat je hormonen je zo doen beleven. Hoe je daarmee om kunt gaan, deel ik graag in mijn volgende blog!