Het betekent veel voor me om dit te zeggen. Om mezelf te introduceren. Omdat ik nu echt mezelf kan zijn en ben. Ik zeg het nu met meer liefde dan ooit, voor de persoon die ik ben.
Mijn leven is een zware reis geweest en is het soms nog. Ik heb hoog functionerende Borderline Persoonlijkheidsstoornis en ik ben hoog sensitief. Best een mond vol, maar waar het eigenlijk op neer komt is, dat mijn gevoelens, gedachten en emoties heel erg intens zijn en in crisis, erg zwart-wit. Ik heb enorm veel stress. Ik heb verlatingsangst, faalangst, ik ben bang nooit goed genoeg te zijn en bang om een last te zijn. Ik kan me in een dag redelijk voelen, heel angstig, depressief en super vrolijk. De hele dag door ervaar ik enorm veel stimuli en stressoren: vanuit mezelf, maar ook van buitenaf. Het is net alsof ik poreus ben: dingen en mensen kunnen gewoon binnenstromen.
Hoog functionerend betekent dat ik goed kan functioneren. Ik heb 3 studies afgerond (overcompensatie ;-)) en mijn management carrière ontwikkelde zich snel. Ik heb vrienden en ben actief / sportief. Hoog functionerend betekent ook dat je jezelf en anderen lang voor de gek kan houden. Ik bedenk creatieve manieren en oplossingen om door te kunnen gaan, om te doen lijken alsof er niets mis is. En dat lukte aardig. Maar, tot drie jaar geleden, maakte ik mezelf hiermee kapot.
Zoals je je kunt voorstellen is het doodvermoeiend om altijd maar te vechten tegen jezelf, borderline en het leven: om te doen alsof je ok bent. In mijn korte loopbaan liep ik al twee keer tegen de lamp met een burn-out. Ik moest iets groots doen. Het voelde alsof ik drie jaar kon slapen. Ik was moe en klaar. Ik besloot om ervoor te gaan. 18 maanden MBT therapie. Twee dagdelen en twee gesprekken per week. Geen excuses, niet vluchten. Ik was doodsbang om mijn baan en alles waar ik zo hard voor gewerkt had, te verliezen, maar het moest gebeuren. Helaas werd mijn angst werkelijkheid en moest ik me ziek melden op mijn werk. 6 maanden voor het einde van de therapie, viel ik in een diepe depressie. Ik was uitgeput en wilde niet meer verder. Maar ik kreeg medicijnen en toen het langzamerhand beter ging, beloofde ik mezelf te belonen als ik dit af zou maken. En die beloning was reizen.
Ik haalde het! Ik kocht een enkele reis naar Zuid-Amerika en kwam aan in Sao Paulo op 27 januari 2016. Mijn reis begon.
Ik trapte in alle reisvalkuilen en oude gedragspatronen kwamen terug in deze nieuwe situatie. Na 6 weken was ik overprikkeld, gestresst, emotioneel en uitgeput. Ik huurde een kamer en bleef 7 dagen binnen in het donker, met alleen Netflix. Wat een goede les! De eerste grote. Ik moest rekening houden met mijn hele zelf. Ik moest voor haar zorgen en goede zorgzame beslissingen nemen. Er volgden vele lessen en prachtige ervaringen en landschappen. Het reizen was voor mij de beste opvolging van therapie: ik had ruimte gecreëerd om mijn emoties en ervaringen te verwerken. Het was de snelste en beste manier om mezelf, anderen en mijn plekje in de wereld te ontdekken. Ik heb letterlijk mijn rollercoaster leven gepauzeerd en op de reset knop gedrukt.
Wat heb ik over mezelf geleerd? Ik heb ruimte en tijd nodig, en ook flexibiliteit en langzamer aan doen. Ik mag nee zeggen. Ik kan dingen en mensen laten gaan als ze niet bij mij passen. Dingen komen en gaan. Ik ben creatief en ik hou enorm van de natuur.
Ik heb ontdekt dat ik geld voor meer rust wil inruilen. Minder verdienen is het compromis voor kalmer leven: met meer ruimte in mijn hoofd. Ik kan als persoon dan veel meer tot mijn recht komen.
Stress is een onderdeel van me en ik wil en moet daar rekening mee houden. De kleinste dingen of gedachten kunnen me triggeren. En als ik daar niet iets mee doe, kan dat leiden tot depressie en crisis. Ik wil en moet balans houden. Dat betekent niet dat ik geen dingen kan doen die me uit balans brengen, het betekent enkel dat ik rust moet incalculeren. Dat ik rust moet accepteren.
Waarom vertel ik je dit verhaal? Ten eerste, om je te laten zien dat je alles kan doen wat je wil. Ook als je een chronische (geestes)ziekte hebt. Ook wanneer anderen je vertellen dat je het niet kan, om allerlei redenen. Jij bent de kapitein van je schip. Bevaar de oceaan van het leven.
Ten tweede, ik wil dat je weet dat je niet ver, of zelfs helemaal niet, hoeft te reizen. Reizen is een metafoor. Het leven is een reis. Check je richting en locatie. Ga je nog steeds naar waar je naartoe wilde? Ben je nog steeds content over waar je bent? Grond jezelf en luister. Reflecteer. En stel bij waar nodig. Behandel het leven op deze manier en je reis is een feit. Jouw levensreis.
En tenslotte, jij bent mooi. Je bent onderdeel van deze wereld, onderdeel van het universum. Dat zijn we allemaal. Dat is een cadeau. Dat is hoop. Vind jouw balans en jouw plaats. Je hebt er een. Je bent al hier.
Ik ben erg blij dat ik voor Goalie (nu NiceDay) ga schrijven en dat ik mijn reis en geleerde lessen met jullie kan delen. Ik hoop dat ze je, op een of andere manier, helpen, inspireren of raken. Je kunt van mij met name artikelen over persoonlijke groei en -leiderschap verwachten. Maar ook over mijn dagelijkse leven en gevoelens en achtergrond informatie over geestesziekten en geestelijke gezondheid. Als je jezelf herkent in dingen die ik beschrijf of als je vragen hebt, schroom niet om contact met me op te nemen. Je kan me ook op de I am one Movement vinden; een instablog waar ik mijn persoonlijke gedachten en gevoelens deel. Als je meer van mijn reizen wil zien kun je dat op backpackingbouwke.
