Voordat ik mijn burn-out kreeg was ik een onzeker meisje. Zat het liefst achteraan in de klas, stond bij dansen achteraan op het podium en ging confrontaties uit de weg. Dat zorgde ervoor dat ik niet meer voor mezelf op kwam. Van kleine dingen zoals; “Wat wil je eten vanavond?” tot aan “We hebben je nodig op het werk morgen, kun je extra werken?” Ik liet alles aan anderen over. Tot een jaar geleden.

Mijn ARBO-arts liet mij een assertiviteitscursus volgen. Dat vond ik zo eng, dat ik dat individueel mocht doen. Het zouden 5 afspraken van een uur zijn, maar ik kreeg niet het idee dat, dat genoeg zou zijn: er moest veel meer aan mij gesleuteld worden dan die paar uurtjes…

Het verloop

De eerste dag stapte ik met trillende handen het gebouw binnen. Niet wetende wat me te wachten stond en wie mij zou helpen. Na zo’n 10 minuten komt er een dame binnen en ik hoor mijn naam. Hoppa, hartslag naar de 200 slagen per minuut, daar gaan we dan.

We bespreken waar ik tegenaan loop en ze geeft me tips. Rustig aan beginnen met veranderingen aanbrengen. Ook geeft ze me de opdracht het boek ‘Beren op de weg’ te lezen. Het boek kan ik zeker aanraden, ik heb er echt meer inzicht door gekregen!

Na vier afspraken merk ik zelf echt verschil. Daar sta ik van te kijken, want van tevoren dacht ik echt dat het te weinig was. De vijfde is meer een evaluatie en ik merk dat ik trots ben op mezelf. Ik kies vaker voor mezelf en durf meer te zeggen. Maar ruzie maken, confrontaties aangaan, dat is nog te spannend. Daar geef ik mezelf nog tijd voor.

De juiste mensen om mee te praten

Wat het voor mij nog makkelijker maakt, is dit aangeven bij mijn naasten. Ik leg uit dat ik aan mezelf werk en dat ik minder onzeker wil zijn over mijn kunnen. Dat ik confrontaties aangaan moeilijk vind en dichtklap tijdens een ruzie.

De meeste mensen houden hier nu rekening mee. Als ik nu een discussie of ruzie heb met bijvoorbeeld mijn partner, geeft hij me tijd om woorden te vinden en loopt hij niet over me heen. Maar wat nog belangrijker is, is dat hij me helpt om mijn angsten te overwinnen.

Doen wat je moeilijk vindt, maar wat je wel graag wil

Een ander ding waar ik vreselijk tegenaan loop, nog steeds, is nieuwe dingen. Dan kan zijn: uiteten gaan in een onbekend restaurant, op visite bij iemand waar ik nog nooit geweest ben, een feestje waar ik vrijwel niemand ken. Het zijn allemaal dingen waar ik nachten van kan wakker liggen. En helaas doe ik dat ook vaak.

Toen ik hier net mee aan de slag ging, gaf ik toe aan het gevoel en bleef ik thuis. Alles was beter dan de stress die ik zou hebben als ik daar heen zou moeten! Nachten wakker, continue nadenken of ik wel of niet ga en hoe ik het dan moet afzeggen. Maar ik werd zo moedeloos door die beperking, dat ik weer ging nadenken over mijn assertiviteitscursus. Wat kan ik daaruit meenemen, om hierin beter te worden?

Doorzetten en communiceren

Ik probeer te praten over hoe dit alles me tegenhoudt. Het helpt heel erg mee dat mijn partner, ouders en schoonouders hiervan af weten. Dat maakt het zo veel makkelijker om met hen ergens naartoe te gaan. Zo had ik afgelopen weekend een feest. Mijn zwager en schoonzus waren 12,5 jaar getrouwd. Er zouden veel mensen komen en vrijwel iedereen was voor mij onbekend.

Ik vertel in de auto aan mijn partner dat ik erg veel zenuwen heb, hij zegt dat het echt wel goed komt. Hij kent ook niet iedereen en zal bij me blijven tot ik op mijn gemak ben. Zodra we binnen zijn, krijg ik van hem nog een compliment dat ik er mooi uitzie, wat natuurlijk wel een beetje helpt! Ook mijn schoonmoeder doet haar best om me op sleeptouw te nemen. Na ongeveer 2 uur zenuwen gehad, ben ik redelijk op mijn gemak en doe ik zelfs nog een dansje met mijn schoonzus.

Ik weet dat ik dit kan

Na afloop ben ik erg blij dat ik geweest ben. Dit zijn ook de momenten waar ik het voor doe. Ik geniet steeds meer van deze uitjes. De eerst 1 tot 2 uur zijn het moeilijkst, maar zodra ik de kat uit de boom heb gekeken en wat mensen heb gesproken, kan ik genieten en een leuke dag of avond hebben. Nu dit duidelijk is, lig ik er ook minder wakker van! Misschien zal het nooit helemaal zonder zenuwen gaan, maar zoals het nu gaat, ben ik meer dan tevreden. Ik sluit mezelf niet meer op.

Worstel jij hier zelf ook mee en red je het niet alleen? Zoek iemand die een training geeft. Misschien kun je daarna ook weer genieten van uitjes en wordt je zelfverzekerder.

Het nummer van deze week is een cover van Reamonn. Supergirl van Jan Nedvěd. Waarom niet het origineel? Omdat deze van zacht naar uitgesproken gaat en weer terug. Net als hoe ik me voel.

Ook een kleine update naar aanleiding van mijn vorige blog. Mijn vader heeft de eerste twee bestralingen gehad en tot dusver gaat alles zoals het hoort te gaan! Goed nieuws dus. Nog twee bestralingen te gaan en dan hopen dat het allemaal aanslaat.

Liefs, Renée x