Ruim twee jaar lang ging ik één dag in de week liftend naar mijn werk. Een stukje van zes kilometer. ’s Avonds liftte ik weer terug naar huis. Het veranderde mijn leven. Dit is wat ik van het liften leerde. 

Inspirerende ontmoetingen

Door het liften had ik elke woensdag mooie ontmoetingen met vriendelijke vreemden, die me een stukje op weg hielpen. Ik ontmoette mensen uit alle lagen van de bevolking. Van chirurg tot rioleringsmedewerker. Van weduwe tot vluchteling. Van boswachter tot een moeder met kleine kinderen. Ieder met een eigen verhaal.

Zo trof ik een vrouw op weg naar haar chemokuur, een man op weg naar de geboorte van zijn zoontje en ik werd zelfs uitgenodigd voor een Arabische bruiloft. Allemaal tijdens de korte ritjes van zo’n 15 minuten, gewoon op weg naar mijn werk. Het bracht, op een hele simpele manier, meer spontaniteit in mijn leven. Al snel ben ik van het liften gaan houden. Ik kwam in contact met mensen buiten mijn bubbel. Met het liften voelde ik mij meer verbonden met mensen en verminderde mijn vooroordelen. 

Buiten mijn comfortzone 

De eerste keren liften waren spannend. Ik moest uit mijn comfort zone. Je staat langs de kant van de weg en iedereen die voorbij rijdt, kijkt naar je. Soms kreeg ik een lach of vriendelijk gebaar van ‘ik moet niet jouw kant op’. Maar veel mensen zullen me ook raar hebben gevonden. Wat doet zo’n vrouw daar nou liftend? In deze tijd nog wel. 

Persoonlijk vind ik het jammer dat liften niet meer echt als optie wordt gezien om van A naar B te komen. Voor mij had het ook een mooie bijvangst. Ik geloofde in wat ik deed en ging er letterlijk voor staan. Wat mensen ook van mij dachten; ik wist heel goed wat ik daar langs de kant van de weg deed. Ik leerde op die manier accepteren wat mensen over mij denken of van mij vinden. En dat is zo waardevol. Ook in andere gebieden in je leven. Het maakte me zekerder over mezelf, het gaf me meer zelfvertrouwen en kracht.

Ik durf nu om hulp te vragen

We vinden hulp vragen vaak zo moeilijk. Ik ook. Meestal wacht ik tot mijn grens helemaal bereikt is, voordat ik om hulp vraag. Met het liften vroeg ik om hulp aan een vreemde, terwijl ik het eigenlijk niet eens nodig had. Ik kon namelijk ook met de bus gaan. Ik had zelfs een auto! 

Maar ik deed het niet vanwege het reizen, maar vanwege de ontmoetingen. Ik leerde om hulp te vragen en hulp te accepteren terwijl het niet heel dringend was. Ik leerde dat er een overvloed is aan vriendelijke mensen die willen helpen. Het heeft mijn wereldbeeld echt veel positiever gemaakt. Maar je moet dus wel het lef hebben om te durven vragen.

Dankbaarheid

Ik gaf tijdens de lift ritjes ook iets terug aan de liftgevers. Vergis je niet. Ik luisterde naar hen met mijn hart wagenwijd open. Ik gaf ze de gelegenheid iemand te helpen en zich daar goed over te voelen. Een leuk verhaal om ’s avonds thuis te vertellen, een spontane onderbreking in hun dagelijkse routine, gezelligheid en een lach op hun gezicht. Ik kreeg vaak te horen: ‘Volgende keer mag je weer mee’ of “Zijn we er al, wat jammer’’.

Controle loslaten en vertrouwen

Als ik ’s ochtends naar mijn liftplek liep, had ik geen idee wat er ging gebeuren. Ik wist niet wie er ging stoppen voor mij, of er wel iemand zou stoppen. Ik wist niet hoe lang ik moest wachten en wat er ging gebeuren. Ik moest echt de controle loslaten. 

Liften is een heel mooie metafoor voor het leven: maak je bestemming of doel kenbaar aan het universum en laat het dan los. Heb vervolgens vertrouwen in wat er op je pad komt. Laat ontstaan wat wil ontstaan. Er zijn een aantal spirituele stromingen die zweren bij die wet. En ik trainde mezelf daar eigenlijk iedere week in. Het heeft mijn leven op een hele positieve manier veranderd.

Als ik nu merk dat ik ongeduldig of gehaast ben, of iets te erg probeer te forceren, dan stop ik mezelf. Ik reflecteer. Dat geeft me tijd en ruimte voor andere ideeën. En soms doe ik dus gewoon helemaal niks en wacht ik af wat er komt. Dat geeft rust. In feite geef ik me meer over aan het leven. 

Soms moet je het universum ook een kans geven. En geloof me, het zal je verrassen!

Boek

Mijn avonturen ben ik gaan delen in een blog. Na 100 ontmoetingen heb ik mijn verhalen gebundeld in een boek: ‘Zes minuten wachten op geluk’. Dat was het gemiddelde aantal minuten dat ik stond te wachten op een lift. Mijn moment van geluk.

Dag lieve lezer, 

Zoals ik in mijn vorige blog beschreef is mentale gezondheid een proces. Een proces met goede dagen en slechte dagen. Een proces van vallen en opstaan. Ik was even twee weken op vakantie naar de zon en het was heerlijk: luieren op het strand, wandelen door prachtige steden en heerlijk eten. Maar toen ik terugkwam van vakantie belandde ik al snel in een klein dipje. In Nederland was het slecht weer, er is minder tijd voor rust en ontspanning en bovenal was het meteen weer enorm druk op werk.

Balans op de werkvloer

Mijn baan is enorm onderhevig aan pieken en dalen van drukte. Aangezien de werkdruk afhankelijk is van de culturele agenda zijn er maanden dat het enorm druk is en maanden dat het erg rustig is. Uiteraard heeft het werken in mijn sector ook zijn l voordelen: ik kan vaker op reis dan de meeste mensen, ik ben vaker vrij op momenten dat de iedereen aan het werk is (jeej rustig winkelen!), ik beweeg veel tijdens mijn werk. Ook ben ik enorm hecht met mijn collega’s, omdat we elkaar tijdens de drukke maanden heel vaak zien en lief en leed delen. 

Maar er zijn ook nadelen: tijdens de drukke maanden maak ik enorm veel overuren, werk ik op de gekste tijden en heb ik weinig tijd voor mijn familie en vrienden. Het is dan ook moeilijk om de balans te houden tussen de driehoek van beweging, slaap en voeding.

Werkdrukplan

Mijn oplossing voor een goede balans tijdens drukke maanden is een werkdrukplan. Een plan met actiepunten om beter de drukke maanden door te komen. Dit staat in mijn plan:

  • een dag per week helemaal voor mezelf reserveren en tot rust komen (geen werkmail en telefoon niet beantwoorden),
  • elke week een duidelijk plan maken voor de aankomende week waarbij ik tijden in mijn werkagenda blokkeer, zodat ik toekom aan de zaken die ik gedaan wil krijgen,
  • elke dag beginnen met een to-do lijst en met de matrix van Covey prioriteiten stellen. Welke  zaken zijn urgent? Wat kan worden uitgesteld of zelfs worden afgesteld?,
  • mijn familie een keer in de maand bezoeken of uitnodigen,
  • werk niet mijn privé leven laten beheersen door in mijn vrije tijd te vaak over werk te praten of met collega’s af te spreken,
  • minstens een keer in de week sporten,
  • mediteren en/of wandelen aan de start of na afloop van een drukke dag,
  • leuke weekendjes of dagjes weg plannen op mijn vrije dagen.

En nu… doen! 

Hoewel ik dus al goed had geanticipeerd op de drukte en hoe daar mee om te gaan, ben ik na mijn vakantie toch in een dip gekomen.  Hoe dat kwam? Ik negeerde mijn eigen plan. Het probleem is namelijk dat als het goed met me gaat – en dat ging het na de vakantie – ik dan ook sneller vergeet om depunten van mijn werkdrukplan in te zetten. Mediteren, praten met mijn  partner, een mindful wandeling , extra goed voor mezelf zorgen door extra slaap en gezond eten: het zijn allemaal zaken waar ik pas op ga letten als het al wat slechter gaat met mijn mentale welzijn. Het is dus goed als ik mijn stressignalen tijdig herken en ik niet pas ga ingrijpen als het te eigenlijk al te laat is. 

Nu ik mij weer beter voel, heb ik meer zin om mijn werkdrukplan op te volgen.

In mijn volgende blog, over twee weken, zal ik laten weten hoe dit is verlopen! Keep you posted!

Liefs,

Mara

Ken jij de blog ‘Humans of New York’ (HONY) al? Op Instagram en Facebook deelt Brandon Stanton dagelijks portretten met meeslepende verhalen. Hij begon in New York, maar heeft er inmiddels meerdere reizen op zitten. Overal ter wereld delen vreemden bijzonder intieme verhalen met Brandon, over hun gezondheid, relaties, wensen en trauma’s. Drie lessen uit deze verhalen lees je hieronder:

1. Je bent niet alleen

Allereerst, je bent niet alleen. Praten over trauma’s, onzekerheden, gevoelens en twijfels, doen we niet vaak. We vrezen wat anderen over ons zullen denken als we onze ‘diepste’ geheimen delen. We zijn bang voor afwijzing of willen juist niet ‘zielig’ gevonden worden. Maar niemands leven is perfect. Op Humans of New York lees je verhalen over verslaafde ouders, slechte relaties, ongezonde vriendschappen, mentale problemen maar ook over examenstress en onzekerheden. Al snel zie je dat je niet alleen bent in hetgeen wat je meemaakt of mee hebt gemaakt. Dit stukje herkenning kan zorgen voor rust en misschien moed om ook jouw verhaal te delen met een vriend, familielid of een psycholoog.

2. Openheid is aanstekelijk

HONY is een community, dit betekent dat de lezers actief zijn: ze bieden steun en begrip via de comments, organiseren soms inzamelingsacties en bieden verwijzingen naar bijvoorbeeld andere websites waar je meer kunt lezen over een bepaald onderwerp. Daarnaast verschijnen er ook veel comments waarin iemand anders een soortgelijke ervaring deelt. Zo wordt taboe, rondom welk onderwerp dan ook, iedere keer een stukje doorbroken.

3. We kunnen meer aan dan we denken

De meest bijzondere en heftige verhalen verschijnen op Humans of New York. Los van het feit dat deze verhalen taboes doorbreken en anderen verder helpen in soortgelijke situaties, zijn het ook vaak verhalen van mensen die er toch bovenop zijn geraakt. Ze hebben de meest moeilijke momenten of gebeurtenissen in hun leven doorstaan en hebben er iets positiefs voor hunzelf uitgehaald. Deze verhalen laten zien hoe veerkrachtig we zijn als het er op aan komt! 

Alvast een voorproefje:

Klik op de foto om de originele post te bekijken

“I see myself in my son.

I know what it’s like to be in that teenage stage when you feel the need to prove yourself. One day when I was about his age, I was hanging out with some friends after school, and they wanted to go to the mall, but I had to go back to school and work on a project. A few hours later, they all ended up getting arrested for shoplifting. When I got home, my father was crying. He’d gotten a call from one of the boy’s fathers, who told him everything that happened. He told my dad: ‘Barak didn’t get arrested because he went to school.’ My dad dropped to his knees and started hugging me, and telling me that I’d made the smart decision, and that night he took me out to dinner. Today, every one of those friends is either dead or locked up.”

“Over the past few years I’ve been having a lot of negative thoughts.

Toward the world. Toward myself. Toward other people. I’ve been struggling with chronic depression, and I think the most obvious symptom is negativity. My perception changed so slowly that I didn’t even notice. It didn’t feel abnormal. I just thought I was seeing the world clearly. I thought people were basically mean. I couldn’t find the energy to sit down with them, talk to them, and learn they aren’t bad. But watching her grow has been a revelation. She’s positive toward all humans. And everyone is positive toward her. I never know who starts it. I don’t see who begins the interaction. But so many times I’ll be on the bus or metro, and I’ll look up, and she’ll be smiling at a stranger. And they’re smiling back. And it makes me so happy. Sometimes my face hurts from smiling so much. She’s taught me how prejudiced I’d become toward other people. Somehow I’d forgotten that if you smile, people smile back.”

“He put me in the hospital when I was pregnant with her.

The next day he started crying, begging for forgiveness. He said: ‘I’m so sorry, I was drunk, I need you so much.’ So I took him back. The next time it happened, he managed to convince me that it was my fault. He said that he wouldn’t have gotten so angry if I had paid more attention to him. So I started thinking that I could be better. Then it happened again. Honestly, I stayed with him so much longer than I should have because I was afraid of becoming the stereotype of a single black mother.”

Welke post heeft jou geïnspireerd of gemotiveerd?

Hoe kun je het beste je naasten betrekken bij je genezingsproces? Ik heb persoonlijk ervaren hoe een mentale ziekte je relaties kan beïnvloeden. Dit zijn 3 belangrijke dingen die ik tijdens mijn genezingsproces leerde over communiceren met mijn omgeving. 

#1 Eerlijkheid

Voordat je professionele hulp zoekt, merk je zelf al dat het eigenlijk niet zo goed met je gaat. Ook je geliefden om je heen merken dit op. Mijn perfectionisme en extreme faalangst leidde tot een burnout. Ik was zeer emotioneel in elke situatie en constant uitgeput. Ook kreeg ik last van paniekaanvallen. Mijn emoties projecteerde ik op mijn naasten, wanneer ik moe of boos op mezelf was. In plaats van aan te geven dat ik vermoeid was, maakte ik beloftes die ik niet na kon komen. Mensen om mij heen werden boos, omdat ik niet eerlijk was. Het eerste wat ik leerde  was om eerlijk te zijn naar mijn geliefden toe. Geef daarom aan hoe je je voelt en wat je ervaart. 

#2 Communicatie is de sleutel

Wanneer je professionele hulp zoekt, krijg je meer hoop en leer je tools om beter om te gaan met je problemen of angsten. Je voelt dat je de goede kant opgaat. Ik merkte bijvoorbeeld dat mijn paniekaanvallen minder werden en ik ging beter met mijn faalangst om. Maar de mensen in mijn omgeving dachten al snel dat ik weer helemaal ‘’beter’’ was. Dit lieten zij ook merken in hun gedrag en verwachtingen naar mij. Ze begonnen weer hetzelfde te verwachten als in de tijd dat ik de oude was. Ik was daar mentaal en lichamelijk nog niet klaar voor. Omdat het zo goed voelde om vooruitgang te boeken dacht ik; ik kan het wel aan. Niet dus! Ik viel weer naar beneden.

Ik leerde dat ik eigenlijk mijn grenzen had moeten blijven aangeven. Naar mezelf toe, maar vooral naar de mensen in mijn omgeving. Het is dus belangrijk dat je blijft communiceren met je naasten over het proces wat jij doormaakt.

#3 Verdiep jezelf

Naast het blijven communiceren is het ook goed om jezelf te verdiepen in wat er precies gaande met je is. Boeken over het onderwerp lezen bijvoorbeeld. Want hoe meer jij weet, hoe meer jij ook je naasten er over kan informeren. Zo zal je meer steun voelen van je omgeving.

Dank je voor het lezen van mijn blog en een hele fijne dag!

Liefs, 

Sabrina 

In mijn vorige blog gaf ik aan dat het mijn bedoeling is om ook te schrijven over mijn minder goede dagen.Verschillende aanpassingen in mijn leven hebben er voor gezorgd dat deze goede dagen tegenwoordig met afstand worden overschaduwd door de slechte. Ik heb echter nog steeds dagen dat het niet goed gaat en weer last heb van huilbuien, enorme frustraties, diepe onzekerheden of een slecht humeur. 

Geen wedstrijd

Aangezien ik erg bezig ben met mijn persoonlijke ontwikkeling en erg trots ben op de voortgang die ik de afgelopen maanden heb gemaakt baal ik echt van de slechte dagen. Ik ben erg streng voor mezelf.  Het voelt dan ook of ik voor al mijn goede dagen een punt heb gekregen en mijn volledige score weer van het bord wordt geveegd omdat een dag ‘niet geslaagd’ is. Deze mindset zorgt er uiteraard weer voor dat ik me allesbehalve beter ga voelen. 

Terugvallen…

Afgelopen twee weken had ik een enorm ‘terugval’-gevoel. Ik had al weken geen ruzie gehad met mijn vriendje en nu hadden we drie knallende ruzies. Zes weken niet gehuild: nu heb ik in twee weken tijd vier enorme huilbuien gehad. Voelde mij tevens super machteloos over problemen in mijn familie waar ik niets aan kan veranderen. Vervolgens is de zomerperiode op mijn werk nu echt voorbij en heb ik even enorme stress ervaren.  Long story short: ik voelde me echt rot. Echter helpt het niet om je als je je al slecht voelt, je daarbovenop ook nog eens slecht te gaan voelen omdat je je slecht voelt. Dat gevoel dat je ‘faalt’ maakt namelijk dat je je nog slechter voelt. Ik vind het zelf super lastig maar mijn wijze les in dit soort situaties: wees lief voor jezelf! Ik vond dit artikel op de NiceDay site erg nuttig: wees lief voor jezelf en doe aan goede zelfzorg is de boodschap.

Soms verdwaal ik maar heel even, soms duurt het wat langer. Maar uiteindelijk raak ik altijd weer thuis. 

…en dan weer opstaan

Dus als je je slecht voelt: laat dat gevoel gewoon even over je heen komen. Neem de tijd die je nodig hebt om je slecht te voelen en krabbel pas weer op als je daar klaar voor bent. Verdriet, woede, somberheid: het is oké. En op het moment dat je je weer beter gaat voelen: neem je stap voor stap je leven weer in handen. Het is uitgepraat met mijn vriendje, afgesproken hoe we liever kunnen zijn voor elkaar. Er staat een bezoekje aan mijn familie ingepland en ik ga een weekje op vakantie zodat ik de stress van werk even kan loslaten. Lekker niet veel doen. Behalve heel lief zijn voor mezelf. 

Wedstrijd of wandeling

Dus, een mijn wijze les voor mezelf: persoonlijke ontwikkeling is geen wedstrijd. Ik kan  niet winnen of verliezen. Je kan het eerder vergelijken met een wandeling: soms neem ik een prachtige route en soms neem ik per ongeluk even de verkeerde afslag. Deze afslag kan er voor zorgen dat ik soms op plekken komt waar ik liever niet was geweest. Soms verdwaal ik maar heel even, soms duurt het wat langer. Maar uiteindelijk raak ik altijd weer thuis. 

 

Liefs, 

Mara 

Ontmoet mijn vriendin Sylvia, 80 jaar. We kennen elkaar inmiddels 7 jaar en we komen regelmatig samen om te eten en te kletsen. Met een leeftijdsverschil van meer dan 50 jaar en een heel verschillende achtergrond hebben we een boeiende vriendschap en staan we open voor elkaars opvattingen en ideeën bij het leven. 

Syl, hoe zullen we eens beginnen? Kun je me iets vertellen over de tijd waarin jij bent opgegroeid? Hoe ben je opgevoed? Hoe zat de maatschappij in elkaar en wat vond je daarvan?

Ik ben in 1939 geboren, in een tijd waar er geen gelijke rechten waren tussen man en vrouw. Mijn moeder wilde scheiden in 1950. Het was onmogelijk om als vrouw in deze tijd te scheiden: je had namelijk bewijs van overspel nodig. Mijn vader had op dat moment een vriendin… maar bewijs hiervan was er niet. Na 3 jaar is het haar gelukt. Pas in 1971 is de wet van ontwrichting huwelijk gekomen.

Mijn vader was een Spartaanse man: ziek worden bestond niet, hij was autoritair en militaristisch in de opvoeding. Het was heel goed voor mij (en ik denk ook voor mijn vier zussen) dat mijn ouders gingen scheiden. Het is mijn moeder gelukt in die tijd, dat maakt het bijzonder. Dat mijn moeder zo vrij kon denken, zowel voor als na de oorlog, daar heb ik tot op de dag van vandaag nog plezier van. Als vrouw was je in die tijd namelijk niet handelingsbekwaam, mocht je geen huis kopen en was je afhankelijk van de man. Doordat mijn moeder tandarts was had zij mogelijkheden, zij was een moderne vrouw en stond open voor alles. Wilde ik vriendje meenemen dan mocht dat absoluut, ik moest alleen zelf het bed regelen en opmaken, daar ging zij zich verder niet mee bemoeien. Iedereen was kind aan huis in mijn ouderlijk huis: wat bij anderen niet mocht, mocht bij mijn moeder. Ik heb veel vrijheid ervaren. Vrijheid die tegenwoordig veel meer mensen kennen of durven te nemen. Dat vind ik positief. 

Hoe heb je deze ervaring van je moeder meegenomen in je eigen relaties?

Ik heb zelf veel te lang in een getrouwde relatie gezeten die niet goed was. En dat terwijl ik nota bene het grote voorbeeld van mijn moeder heb gehad! Mijn moeder heeft laten zien dat je niet afhankelijk hoeft te zijn van een ander en daardoor snapte ik niet dat ik langere tijd in een slechte situatie bleef hangen. Ook was ik afhankelijk van deze man. Mijn moeder bleef zeggen: geld kan en mag jou niet tegenhouden. Uiteindelijk is het mij gelukt om te scheiden.

Deze relatie-ervaring was mij echter waardevol, ik koester de goede momenten die ik met hem heb gehad. Ik heb mooie herinneringen opgedaan waar ik een wat meer wereldse vrouw door ben geworden. Probeer daarom altijd te koesteren wat je uit een relatie hebt gehaald op het moment dat de relatie beëindigd is. Heb geen spijt en zie het als een stukje levenservaring erbij.

Verliefd, verloofd, getrouwd was een relatievorm die vroeger meer vanzelfsprekend was. Nu zijn er allerlei tussenvormen: scharrel, twarrel (twijfelscharrel), kwarrel (kwaliteitsscharrel) of prela. Er is veel keuzevrijheid en er wordt minder snel getrouwd. Wat vind je van deze ontwikkeling van relaties? 

Keuzevrijheid is onder veel mensen een probleem, er is veel keuze en dit geeft keuzestress.  Heel veel mensen hebben een probleem met deze hoeveelheid aan keuzes. Ik vind keuzevrijheid echter een groot goed. Je hebt nu de mogelijkheid om te ontdekken wat je wil, geniet van die keuzevrijheid! Je doet levenservaring op door te ontdekken wat bij je past, je kunt mensen uitsluiten, ik zie het als een zeer positieve ontwikkeling.

Ik ben het met je eens, keuzevrijheid is iets bijzonders en ik denk dat we onszelf gelukkig mogen prijzen dat we die vrijheid hebben. 

Vind je het leuk om meer te lezen over twee generaties die met elkaar het gesprek aangaan? Sarah zal regelmatig met Sylvia in gesprek gaan, je vindt de blogs op Sarah’s profiel.

Mensen denken in hokjes en hebben vooroordelen. Als homo is het niet altijd makkelijk, maar eigenlijk heeft iedereen in zijn/haar leven te maken met vooroordelen, intolerantie of discriminatie. Hoe kunnen we toleranter worden? Waar moeten we beginnen? 

Een jongen waarmee ik  een korte tijd geleden goed mee bevriend ben geraakt gaf me inspiratie voor deze blog. Ik leg je graag uit waarom: 

Het verhaal 

Deze vriend van mij is een knappe jongen en hij is populair op social media. Hij heeft vele volgers en mensen vinden hem leuk. Ook krijgt hij met regelmaat, via social media, de vraag of hij homo is. De een vraagt dit op een respectvolle manier, maar er zijn ook anderen die direct een intieme foto sturen of een intieme foto van hem eisen.  We willen als LGBTQ meer geaccepteerd worden in de maatschappij, alleen als wij geaccepteerd willen worden, is het dan niet juist aan ons om het goede voorbeeld te laten zien en ook hetero’s te respecteren?

Waar ligt de grens?

Grenzen verschillen per persoon. Ik persoonlijk ben vrij open en wanneer iemand mij een persoonlijke vraag stelt via social media antwoord ik daar netjes op.Voor iedereen is het verschillend waar zijn of haar grenzen liggen, dit is heel normaal. Vaak ontstaat er een gezellig gesprekje uit, niks mis mee lijkt mij. 

Mijn persoonlijke grens ligt relatief ver als het gaat  over seksualiteit, maar het is wel belangrijk om aan te voelen hoe ver je kan gaan in je gesprekken met de ander. Ik vind het vrij respectloos en onbeschoft als mensen uit zichzelf intieme foto’s sturen of afdwingen. 

 

“If you want to make the world a better place,
Take a look at yourself, and then make a change”

 

Acceptatie, het begint bij onszelf

Als LGBTQ hebben we in Nederland veel geluk, we kunnen en mogen ons vrij uiten zonder dat we hiervoor gestraft worden door de overheid, we hebben zelfs alle rechten gekregen die hetero stellen ook hebben gekregen. Hiervoor hebben we lang en hard moeten vechten en hebben we terecht gewonnen!

Alleen aan sociale acceptatie is er soms nog een groot gebrek. Maar begint het niet bij onszelf? Lokken sommige mensen negatieve reacties bewust of onbewust uit? Ik denk van wel. Het is niet netjes om aan een wildvreemde via social media intieme foto’s te vragen of ongewenst te versturen, dit is zelfs strafbaar. Behalve dat dit strafbaar is, belemmert dit soort dingen de acceptatie van andere mensen waar wij al zolang voor vechten. Behandel een ander zoals je zelf behandelt wil worden. Ken je iemand niet of niet zo goed? Vraag de ander wat hij/zij fijn vindt, wat hij/zij wel vertellen of delen. 

 

Het begint bij jezelf!

 

Ik heb altijd al wat problemen gehad, of beter gezegd angsten, om nieuwe mensen aan te spreken, om in het openbaar te spreken en zelfs om vergaderingen bij te wonen waar ik veel nieuwe gezichten zie. Iedere keer opnieuw. Toch was het mij niet duidelijk wat mij dwars zat in zulke situaties. 

Daarnaast heb ik al enige tijd geen relatie, ik hoor regelmatig: “Hoe kan een vrouw, zo intelligent, hoog opgeleid en mooi nog steeds single zijn”, toch heb ik veel moeite om mannen tegen te komen. We leven nu ook in een wereld waarbij de vrouw niet langer alleen maar achterover kan leunen en iemand tegenkomt. Je moet ook zelf initiatief nemen. Ik had het hierover met een vrienden en die vertelde me over NiceDay. Omdat het geheel online kan, besloot ik contact op te nemen en mijn “probleem” voor te leggen. 

Na enige tijd werd ik verbonden met een psycholoog, we hebben direct heel fijn gechat. Ze stelde mij op mijn gemak en had direct wat tips over hoe ik bepaalde situaties kan bekijken wanneer ik weer eens nieuwe gezichten zie en een gesprek met iemand wil aanknopen. De weken daarna hebben wij steeds gebeld om te bespreken hoe het ging en welk gevoel ik had bij de situaties. Ik probeerde een man aan te spreken op de sportschool. Op den duur kreeg ik ook artikelen van mijn psycholoog over sociale angst en daaraan gerelateerde onderwerpen.

Ik kon me volledig terugvinden in het artikel en kwam er zo achter dat ik een sociale angststoornis heb. Hoewel het raar klinkt om te zeggen dat ik een stoornis heb, is het erg belangrijk dat ik het een naam kan geven en er aan kan werken. 

Naast een sociale angststoornis heb ik ook een negatief zelfbeeld. Dankzij NiceDay heb ik nu een diagnose om het maar zo te noemen en kan het werk beginnen. Ik probeer mezelf in situaties te plaatsen waar ik vroeger zo een naar gevoel bij had: ik spreek mensen aan wanneer mogelijk, zoek oogcontact. Hoewel het nog steeds erg moeizaam gaat, ik vaak een afwachtende houding heb en liever heb dat ik eerst word aangesproken, boek ik toch kleine vooruitgangen. Elke dag een stapje verder. De man die ik graag wilde aanspreken op de sportschool heb ik aangesproken en hoewel het niet ging zoals ik wilde kan ik nu tegen mezelf zeggen dat ik het geprobeerd heb! Daarnaast heb ik geleerd dat je niet de enige bent die bijdraagt in een gesprek, het ligt niet altijd alleen maar aan mij. Er gebeurt niks naars als je een gesprek met iemand aanknoopt en het loopt stroef. 

Ik heb altijd het gevoel dat niemand me ziet staan, dat ik niet interessant genoeg ben of dat mensen simpelweg niet met mij willen praten. Dit zijn allemaal gevoelens die passen bij sociale angst en dit zou ik zonder NiceDay nooit ontdekt hebben. Het belangrijkste van alles is dat ik kan werken aan mijn probleem. Ik ben wel goed genoeg.

Bedankt Sarah Goslinga voor al je hulp en de fijne gesprekken.

Groetjes

Annette

Annette ontving online hulp via de NiceDay app. Wil je meer weten over NiceDay of over hoe je een online behandeling kunt starten? Klik hier voor meer informatie.

We hebben het allemaal wel eens gehoord dat wanneer je positief denkt en handelt er ook meer positiviteit in je leven komt: wie goed doet, goed ontmoet. Maar hoe werkt dat precies? Wat is positieve energie en hoe kan je deze aantrekken én inzetten om jouw doelen te bereiken? In deze blog meer over hoe je het hulpmiddel energie kan inzetten voor positieve veranderingen.

Wat is energie?
Er zijn vele beschrijvingen van het woord “energie”. Natuurkundig wordt het beschreven als de mechanische reactie tussen de wet van behoud van impuls met de wet van behoud van energie. De dikke van Dale geeft er een meer Jip-en-Janneke-omschrijving voor: “De mogelijkheid om een verandering te bewerkstelligen.” Hoewel de energie zelf niet tastbaar is, weet iedereen wat energie is. En zoals het woordenboek aangeeft, is het een hulpmiddel dat jij kan inzetten om veranderingen door te voeren.

Waar is energie?

Energie zit letterlijk in alles; alle vaste stoffen, vloeibare en gasvormen. Albert Einstein zei: “Everything is energy and that is all there is to it. Match the frequency of the reality you want and you cannot help but get that reality. It can be no other way. This is not philosophy, this is physics!” Omdat energie overal in zit, zit het ook in je eigen gedachten, overtuigingen en gevoelens. Dat betekent ook dat jij de energie van jouw eigen gedachten, overtuigingen en gevoelens kan inzetten voor datgene wat jij wilt. Wanneer je daarnaast, dat wat je wilt ook ook voor je ziet (visualiseren), reageert het universum daar heel sterk op. Men noemt dit ook wel de Wet van Aantrekking. Gelijken trekken elkaar aan en dat betekent dat het leven reageert op datgene wat jij aan energie uitzendt. “Life is not happening to you. Life is responding to you.”

Hoe zet je energie om naar wat je wilt?
Meer positieve energie aantrekken om je doelen te bereiken, begint bij jezelf. Wanneer jij positieve gedachten, overtuigingen en gevoelens hebt, wordt dit als vanzelf opgepakt door jouw omgeving.  

Als je constant aan het ergste denkt, als je niet gelooft dat jij ooit iets kunt bereiken, als jij niet gelooft dat iemand goed kan zijn, als je constant klaagt, als je altijd het slechte ziet in situaties, als je anderen regelmatig naar beneden haalt, als je een negatief persoon bent, zul je negatieve energie ontwikkelen en uiteindelijk trek je alleen maar meer negatieve situaties in je leven aan. De manier waarop je dingen ziet en begint met het elimineren van de negatieve gedachten en negatieve overtuigingen, zal je helpen jouw energie te veranderen, zodat je begint aan te trekken wat je wilt. Dit betekent dat je je richt op positieve situaties, begrijpt dat dingen zullen lukken, op zoek bent naar oplossingen in plaats van klagen, meer begrip hebt in plaats van boos worden, proberen dingen vanuit een ander perspectief te bekijken, veranderingen omarmen, op zoek gaan naar kansen in plaats van problemen en niet langer geloven dat het ergste zal gebeuren. In het begin zal dit niet gemakkelijk zijn, maar omdat je voortdurend de manier verandert waarop je denkt en dingen ziet, zul je van nature meer positieve situaties in je leven aantrekken.

Is het echt zo eenvoudig?
Ja, de kracht van energie is sterk en kan wanneer je deze op een juiste wijze inzet absoluut bijdragen aan jouw doelen. Wat niet makkelijk is, is om altijd positief te blijven. Om altijd-het-glas-halfvol te zien. Om de overtuiging dat je het kan vast te houden wanneer het even tegen zit. Dat is in het begin gewoonweg buffelen, maar er komt een ommekeer. Dan gaat het positieve denken vanzelf, dan irriteer je je niet aan een situatie, maar zie je de extra mogelijkheden die het geeft. Dan heb je niet het gevoel met je rug tegen de muur te staan, maar zien je waar er nog ruimte is. Hoe vaker je positief denkt, hoe duidelijk je jouw doelen visualiseert, hoe positiever de weg die ernaar toe.


Volle kracht vooruit
Al jaren pas ik de kracht van positieve energie toe. Het heeft mij niet alleen geholpen bij het oprichten van twee succesvolle bedrijven, het vinden van mijn grote liefde, maar ook meer plezier hebben in de alledaagse dingen van het leven. En soms overkomt het mij nog wel eens dat er veel gebeurd en er een negatieve gedachte voorbijkomt of ik mij geïrriteerd voel. En soms is even klagen een heerlijke manier van opluchting vinden. In het begin vond ik het lastig om alles positief te benaderen. Dit zijn mijn persoonlijke drie tips die hebben geholpen mijn positieve mindset te ontdekken en vast te houden:

  1. Neem afstand, laat los
    Soms gebeurd er zoveel om je heen of in het hoofd dat het lastig is om overzicht te krijgen. Die stress geeft een negatieve flow. Om daar uit te komen helpt het om de boel de boel te laten en even wat anders te doen: wandeling, muziek luisteren, sporten of spontaan naar de bioscoop gaan.
  2. Blijf herhalen
    Wanneer het tegen zit, en je je afvraagt wat het allemaal nog voor zin heeft, focus je dan op het uiteindelijke doel en waarom je dat wilt bereiken. Vergeet de rest, vergeet de tegenslagen, die doen er even niet toe. Visualeer je doel én dat je deze behaalt.  
  3. Have fun
    Niets is goed vol te houden wanneer je er geen lol in hebt. Maak plezier in het visualiseren van je doelen, gooi er wat humor in, blaas ballonnen op, lach om jezelf: heb plezier in wat je doet. 

Yoga For More Motivation
Iedere woensdag deel ik een yoga video met een speciaal thema. Deze week yoga oefeningen die een motivatie dip als sneeuw voor de zon laten verdwijnen. https://youtu.be/jN0-H7dKUPI

 

Een jaar geleden, augustus 2018, zat ik nog volledig thuis. Ik mocht van het UWV nog niet werken en moest goed mijn rust pakken. Want in september zou mijn leven er opeens heel anders uit gaan zien. Op de dinsdag naar school en donderdag en vrijdag werken. Weer een stap de goede richting op!

De eerste weken

Ze waren zwaar. Na jaren weer de schoolbanken in en ernaast ook nog twee dagen werken en af en toe naar therapie. Ik was dan ook vooral moe en probeerde zo min mogelijk te plannen omdat ik weer in een ritme moest komen. Wat wel erg prettig was, was dat ik nog therapie volgde, en daar dus mijn verhaal kon doen. Maar ook vragen stellen en tips krijgen, omdat ik bang was om snel weer terug te vallen. Ik was niet voor niets thuis komen te zitten.

Een jaar later

Vandaag de dag lijkt het alsof ik weer een normaal leven heb. Ik werk inmiddels 4 dagen en ga in september weer naar school. Dus dan weer 5 dagen per week aan de bak. Langzaam maar zeker gaan mensen vergeten hoe ik er een jaar geleden bij zat.

Vind ik het een probleem? Nee zeker niet. Ik begrijp heel goed dat het naar de achtergrond verdwijnt. Van buiten ziet het er ook uit alsof ik volledig hersteld ben. Ik werk weer normale dagen, school gaat goed, we zijn meerdere avonden per week de deur uit. Dus het is logisch dat anderen daar een beeld door vormen. Maar ben ik er al? Nee, totaal niet.

De dagen op mijn werk zijn lang. Ik merk als de werkdag ten einde komt, dat ik al erg moe ben. Er zijn zelfs dagen bij dat ik het liefst gewoon even mijn hoofd neer leg voor een dutje. Op die momenten moet ik echt zorgen dat ik iets om handen heb, want ik ben er bang voor dat ik anders nog staand in slaap val. De laatste dag van mijn werkweek, de zaterdag, is gelukkig een korte dag. De winkel sluit om 16.00 uur en dan stap ik lekker op de motor naar huis.

Maar die vermoeidheid is heel duidelijk nog aanwezig. Thuis kan ik bijna geen film afkijken omdat ik op de bank in slaap val. En ik moet er op letten dat ik minder snel geïrriteerd moet reageren omdat ik even niet lekker in mijn vel zit. Ik heb nog steeds mijn ups en downs.

“Hoe gemakkelijk toch is het bergen te verzetten, en hoe betrekkelijk is alles toch. De berg ligt voor mij, ik keer mij om, en reeds ligt de berg achter mij.”

Henri Bruning

De mensen dicht om me heen

Zij zien nog steeds de moeilijke dagen die ik heb en gelukkig praat ik er redelijk makkelijk over. Maar de mensen net iets verder weg, zien mij weer als een “normaal” persoon, met een druk leven. Ergens is dat natuurlijk fijn, niet meer een stempel hebben op je voorhoofd. Maar die mensen vinden het soms moeilijk als je een afspraak verzet omdat je aan jezelf moet denken of dat je niet naar die ene verjaardag komt omdat je toch te moe bent.

Gelukkig heb ik een partner die heel veel begrip heeft voor mij en mijn situatie. Iemand die mij belt, als ik te laat thuis ben. Gewoon om even te weten of alles wel goed gaat onderweg. Iemand die mij knuffelt als ik het even zwaar heb. En onze part-time-poes, of leasepoes zoals mijn lief haar noemt, geeft me ook heel veel rust. Het is de poes van de buren, maar ze komt vrijwel dagelijks met me kroelen en blijft rustig de hele dag plakken. Door haar vergeet ik soms even dat ik nog niet helemaal beter ben, maar ze herinnert me er ook zeker aan af en toe rust te nemen.

Het nummer van deze week is Hope van Twista. Ik ben niet gelovig maar heb het nummer wel grijs gedraaid. Ik heb het nummer een ander jasje gestoken in gedachte, want ik ben zeker ‘hopeful for today’. Ik ben er nog niet. Maar wacht maar, ik ga nog zo veel bereiken. Wereld, pas maar op, ik ben al onderweg!

 

Liefs, Renée