Tegenwoordig wordt de term LGBTQ meer gebruikt dan holebi, maar wat betekent dit eigenlijk? En wat is het verschil? In deze blog probeer ik daar duidelijkheid over te scheppen.

Holebi

De term holebi is de meest bekende term en staat voor Homo, Lesbienne, Biseksueel. De term is in de jaren 90 bekend geworden en omschrijft de drie meest bekende groepen van mensen met een ‘andere’ geaardheid. Internationaal is de term LGB meer bekend deze staat voor Lesbian, Gay, Bisexual. 

LGBTQ+

LGBTQ+ wordt sinds de laatste jaren overal gebruikt. Dit komt omdat deze term – vrijwel – al omvattend is. LGBTQ+ staat namelijk voor Lesbian, Gay, Transgender, Queer. De + omschrijft alle andere vormen van geaardheden.

Welke andere geaardheden zijn er dan nog meer?

Iedereen weet vast wel wat een homo, lesbienne, biseksueel of een transgender is. 

Waarbij een transgender man dan betekent dat hij van vrouw naar man is gegaan en een transgender vrouw betekent dat zij van man naar vrouw is gegaan. Daarnaast hebben we ook:

• Aseksueel: een persoon voelt zich hierbij niet seksueel aangetrokken tot personen van eender welke geaardheid. Op basis van emotie en liefde kan deze persoon zich wel aangetrokken voelen tot iemand anders.
• Panseksueel: een persoon voelt zich hierbij zowel seksueel als emotioneel aangetrokken tot andere personen van eender welke geaardheid. 
• Biseksueel: een persoon voelt zich seksueel en emotioneel aangetrokken tot mannen en vrouwen. 
• Homoseksueel: een man voelt zich seksueel en emotioneel aangetrokken tot een andere man.
• Lesbienne: een vrouw voelt zich seksueel en emotioneel aangetrokken tot een andere vrouw.
• Transgender: het geslacht waarop een transgender valt, verandert in principe niet na de transitie. 

Er zijn nog veel meer diverse geaardheden dan ik heb vernoemd, deze zijn ingedeeld in verschillende categorieën:

• Genderidentiteit 
• Voorkeur op basis van geslacht 
• Voorkeur op basis van leeftijd
• Voorkeur op basis van bepaald gedrag

Algemeen kunnen we stellen dat iedereen wel in een hokje is ingedeeld, naar mijn mening hoeft dit niet zo te zijn. Aan de andere kant ben ik heel erg blij dat we desondanks een bepaalde stempel in de moderne westerse maatschappij relatief goed worden geaccepteerd en alle rechten hebben zoals iedereen anders na een jarenlange strijd.

Wist jij alles wat in deze blog staat? Wat denk jij over het feit dat iedereen in een bepaald hokje wordt geplaatst? In mijn volgende blog ga ik schrijven over anders geaard zijn in andere culturen.

Knuffel,

Bert

Ik ben Iris, 30 jaar en ik woon weer bij mijn ouders. Drie en half jaar had ik een relatie met iemand die het gedrag vertoonde van een (verborgen) narcist. In mijn dagelijkse leven kreeg te maken met bezitterigheid, paranoia, jaloezie, manipulatie en onveilige situaties. Een moeilijke periode in mijn leven, waar ik ook niet zomaar uit kon stappen. Nadat ik toch mijn relatie beëindigde, voelde ik mij uit balans en zocht ik contact met een professional via NiceDay om mijn ervaringen een plekje te geven. 

Het leek allemaal zo mooi

Onze relatie begon heel leuk; we ontmoetten elkaar op de sportschool, raakten aan de praat en na een aantal keer vroeg hij me mee uit. We hadden een hele leuke date en werden al snel verliefd op elkaar. Hij had veel aandacht voor mij en was, net als ik, op zoek naar een serieuze relatie. Dit sprak me erg in hem aan en door omstandigheden gingen we al snel samenwonen. 

Na een tijdje merkte ik dat de roze wolk begon te verdwijnen. Het begon met kleine dingen, waaruit bleek dat hij moeite had met vertrouwen. Ik zocht daar niet zoveel achter; hij had immers slechte ervaringen en we kenden elkaar nog maar kort. Ik dacht dat hij misschien de tijd nodig had om dat vertrouwen op te bouwen en ging ervan uit dat het wel goed zou komen. Ik ben immers heel betrouwbaar, liefdevol en serieus. Dat moet hem toch ook wel duidelijk worden? 

Jaloezie

Ondanks dat er wat tijd overheen ging, werden zijn problemen met vertrouwen alleen maar erger. Hij werd steeds jaloerser en wilde bijvoorbeeld niet dat ik bevriend was met mannen; hij was ervan overtuigd dat dit niet goed zou gaan. Wanneer ik met hem hierover in gesprek wilde gaan, deed hij alsof ik dingen miste en gewoon naïef was. Dat bracht mij in de war. Mijn gevoel zei me dat het niet klopte, maar toch was het lastig om zijn argumenten te weerleggen. Ik ben niet snel jaloers of wantrouwend en ik ben nog nooit vreemdgegaan. Toch bracht hij me aan het twijfelen over mijn loyaliteit. 

 Voor het eerst in mijn leven was ik bang

Angstig

Terwijl zijn jaloezie en gebrek aan vertrouwen groeide, werden ook zijn reacties onvoorspelbaar en heftig; bij een aantal van zijn uitspattingen was hij zelfs gewelddadig. Voor het eerst in mijn leven was ik bang. Hij vroeg mij steeds vaker te bewijzen dat ik betrouwbaar was, door bijvoorbeeld te vragen om foto’s van een lege passagiersstoel als ik terugreed van mijn werk. Ook controleerde hij mijn telefoon, op zoek naar signalen die erop wezen dat ik ontrouw was. Wanneer ik hem hierop aansprak, had hij spijt van zijn acties en beloofde hij mij dat dit niet meer zou gebeuren. Alles zou beter worden.

Ik wilde vaker stoppen

Ik heb een aantal keren een poging gedaan om uit deze relatie te stappen. Uiteindelijk mislukte dat dan toch; we zaten samen aan een vrij duur huis vast en mijn familie woonde te ver van mijn werk om daar te verblijven als ik het huis uit moest. De drempel om de knoop door te hakken voelde te groot. Daarnaast smeekte hij mij om hem terug te nemen, net zo lang tot ik zo moe was dat ik uiteindelijk toch toegaf. Ik hield van hem en wilde graag dat hij zou helen en gezonder met dingen leerde omgaan, zodat we samen gelukkig konden zijn. 

Nu of nooit

Op een gegeven moment kreeg ik hem zo ver om in relatietherapie te gaan, zodat we konden werken aan onze relatie en de vertrouwensband. Hier stemde hij mee in; hij wilde alles doen om onze relatie te redden. Ik had goede hoop, misschien zou het nu wel lukken. Helaas werd ik ook deze keer weer teleurgesteld. Ik besloot om bewijzen voor mezelf te verzamelen, van beloftes die niet nagekomen waren en reacties die te ver gingen. Ik begon te lezen over narcisme, om beter te begrijpen wat er gebeurde, en bedacht een plan voor als ik de relatie zou verbreken.

Uiteindelijk heb ik de keuze gemaakt. Wel heb ik getwijfeld tot op het laatste moment, maar het voelde niet alsof we hier samen uit zouden komen. Ik had alle bewijzen om een goede keuze te maken en daarnaast kregen we een betaalbare woning toegewezen. Hierdoor zaten we niet meer vast aan het te dure huis. Het was nu of nooit. 

Lief voor mezelf zijn

Toen het uit was en ik eindelijk de ruimte kreeg om mijn emoties te ervaren en te voelen, merkte ik dat ik me uit balans voelde. Je zit zo’n lange tijd in een soort achtbaan. Zodra je eindelijk tijd hebt om uit te stappen, merk je pas wat er met je gebeurd is. Ik was mijn relatie en mijn huis kwijt, maar ook mezelf. 

Ik dacht dat ik er zelf wel uit zou komen, maar had behoefte aan een steuntje in de rug bij mijn herstel. Dus besloot ik om iets liefs voor mezelf te doen; iets wat ik lang niet had gedaan omdat mijn leven in het teken van mijn ex stond. Ik voelde de behoefte om de meest heftige ervaringen met een professional te bespreken, zodat ik deze een plek kon gaan geven. Daarnaast moest ik accepteren dat ik slachtoffer was geworden. Op voorhand had ik nooit gedacht dat mij dit zou kunnen overkomen, maar toch was het zo. 

 Ik moest accepteren dat ik slachtoffer was geworden

Schrijven helpt

NiceDay hielp mij bij het verwerken van mijn heftige ervaringen en gevoelens. De bijzondere combinatie van de gesprekken, chats en dagboek- en gevoelregistraties hielpen mij verder te komen met mijn herstel. Via de app maakte ik bijna dagelijks gebruik van de registraties. Wanneer je schrijft, stap je uit je emoties. Je probeert je gevoelens te omschrijven, dat creëert rust en helpt je om je situatie van een afstand te bekijken. 

Het schrijven hielp niet alleen op dat moment, maar was ook erg fijn om naar terug te kijken. Dit geeft je veel inzicht in je eigen proces. Bijvoorbeeld wanneer ik me één dag goed voelde, maar daarna drie dagen wat minder. Ik kon in mijn registraties terugzien wat ik heb gedaan waardoor ik mij die dag beter voelde. Ben ik bijvoorbeeld bij familie langs geweest of heb ik afleiding gezocht? Daarnaast vond ik het heel fijn dat je behandelaar mee leest. Zo kon zij direct reageren op mijn registraties en kun je je tijdens de gesprekken focussen op het proces, in plaats van de incidenten.

Twijfel niet om hulp te zoeken

Zit jij in een zelfde situatie als ik, of heb je hulp nodig om een andere reden? Twijfel dan niet om hulp te zoeken! Wat ik je graag mee zou willen geven uit mijn eigen ervaring is:

• Zorg voor jezelf en accepteer hulp. Als er geen mensen om je heen zijn die je kunnen helpen, zijn er veel plekken online waar mensen verhalen delen. Ook het praten erover met met een coach of therapeut kan helpen om weer bij jezelf te komen en het achter je te laten. 
• Je voelt je misschien zwak door alles wat er is gebeurd, maar je hebt onder de oppervlakte een kracht in je die je aan kunt spreken. 
• Geef jezelf toestemming om jezelf voorop te zetten. 
• Schrijf, zeker als je gevoelens alle kanten op gaan. Het helpt om grip op je gevoelens en de situatie te krijgen. Als je nog in de situatie zit kan dit ook helpen om weer vertrouwen te krijgen in je eigen gevoelens en herinneringen.. 
• Ga door je gevoelens heen. Dit is moeilijk, maar ook de enige manier om het echt achter je te laten en weer in je kracht te komen. 
• Ga elke dag even naar buiten, blijf goed eten en drinken en rust voldoende. Geef goed de grenzen aan bij je werk als het even niet gaat. 

Heb jij hulp nodig en wil je graag meer weten over online hulp via NiceDay? Klik dan hier voor meer informatie.

Nog een paar dagen en dan is het weer zo ver, Kerst! Voor de één is het een heerlijke periode, maar voor de ander is het een tijd die veel stress met zich mee brengt, of je juist ongelukkig maakt. Het kan te maken hebben met een eerdere gebeurtenis zoals een overlijden van een naaste of juist geldzorgen. Maar ook als je mentaal niet sterk bent kan het als een vervelende tijd ervaren worden. Je “moet” gezellig doen, het liefst de hele dag bij familie doorbrengen en iedereen overladen met cadeaus. Christmas is the most wonderful time of the year… maar is dat wel zo?

Paniek tijdens de voorafgaande weken

Zelf ben ik erg gesteld op de kerstdagen. Ik word vrolijk van de lampjes, geniet van de kerstmuziek en kijk uit naar de dagen met mijn familie. Maar, toen ik thuis zat met mijn burn-out veranderde mijn zin in de Kerst. Leuk hoor, de hele dag bij familie op bezoek, maar bij het idee alleen al raakte ik al in paniek! Op de bank zitten en niet langzaam in slaap vallen, of de halve avond in de keuken staan om te helpen koken? Ik zag dat absoluut niet zitten.

Daarbij kwam ook nog eens dat ik niet de financiële middelen had om voor iedereen cadeautjes te kopen. Dat deed ik normaal ieder jaar en nu zou ik aankomen zonder pakjes voor onder de boom. Hoe moest ik dit nu aanpakken?

Lieve familie

Gelukkig heb ik een familie waar ik altijd terecht kan, met alles. Zo ben ik naar ze toe gegaan, een aantal weken voordat Kerst voor de deur stond. Toen heb ik eerlijk gezegd dat ik de Kerst niet kon bekostigen. Ik vond het vreselijk, maar wist dat ik dit moest doen. Ik zou het niet kunnen maken om de dag van Kerst zonder cadeaus op de stoep te staan. Ook wilde ik duidelijk maken dat het er echt niet in zat dat ik de hele dag aanwezig zou zijn. Mijn doel was het diner, alles wat ik langer wilde en kon blijven zag ik die avond dan wel.

Gelukkig waren de reacties waren zo fijn! Iedereen begreep mijn situatie. Bij mijn moeder zouden we de cadeaus vanaf dat moment volledig stopzetten, ook voor de jaren erna. En bij mijn vader mocht ik niets kopen, maar moest het wel accepteren dat er voor mij wat onder de boom zou liggen.

Een last van mijn schouders

Het gaf zo veel rust om tegen mijn ouders te zeggen hoe het echt zat. Ik keek stiekem weer uit naar de kerstdagen! Ik vroeg van tevoren al veel te veel van mezelf en wilde er alles aan doen om lang bij ze te blijven. Maar ik kon steeds beter toegeven aan wat het beste voor mijzelf was. En dat geldt ook zeker weer voor dit jaar. Ik heb weer veel te doen, ben nog steeds aan het wennen aan de energie die school en werk kosten. Dit jaar gaan mijn partner en ik zeker een leuke kerst tegemoet. We gaan met mijn schoonouders uit eten en gaan lekker dineren bij zowel mijn vader als mijn moeder. Dus ik kijk er weer heel erg naar uit (zei ze terwijl ze de boom aan het opzetten was!).

Wat nu als je er nog niet zo goed mee om kunt gaan

Natuurlijk zijn er ook mensen die mijn blog lezen, die nog helemaal geen energie hebben voor de dagen die komen, of de druk die familie met zich mee kan brengen. Wees er eerlijk over! Ik zal de laatste zijn die zegt dat iedereen zo meedenkt als de mensen in mijn omgeving doen. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die het gevoel hebben dat ze moeten. Maar zorg voor rust, voor jezelf. Wil jij, misschien samen met je partner of vriendinnen, de aankomende kerstdagen gewoon lekker op de bank zitten en pizza of sushi bestellen? Doe dat lekker! Er komen nog zo veel meer dagen om gezellig bij elkaar te komen. Het zouden leuke dagen moeten zijn, niet vol met stress en verplichte gezelligheid.

Toch kies ik deze week voor een kerstliedje: Train – Shake up Christmas. Ik word altijd zo vrolijk van dit nummer!

Liefs, Renée x

Ontmoet mijn vriendin Sylvia, 80 jaar. We kennen elkaar inmiddels 7 jaar en we komen regelmatig samen om te eten en te kletsen. Met een leeftijdsverschil van meer dan 50 jaar en een heel verschillende achtergrond hebben we een boeiende vriendschap en staan we open voor elkaars opvattingen en ideeën bij het leven.

Dat overkomt ons niet. Dat is wat we dachten, totdat de eerste besmetting in Nederland een feit werd en Minister-President Mark Rutte op maandag 23 maart de officiële richtlijnen omtrent het coronavirus aankondigde. Wat vond je daarvan, toen dat gebeurde?

Ik vond de richtlijnen heel goed. Ik voelde geen angst voor mezelf. Ik dacht: ik ben gezond en ik ben sterk. Ik voel me vitaal en beweeg al heel mijn leven. Ik probeerde mezelf voor te houden: ik luister 1 keer per dag naar corona berichten en alleen naar de deskundigen. Er is veel paniek nieuws, in mijn omgeving ontstonden vooral angsten. Iedereen om me heen praatte erover, het was hét onderwerp. Ik ga iedere dag naar buiten, naar een stille plek om een wandeling te maken. Dit doe ik meestal met 1 persoon die ik op afstand houd.

Ik ben me er bewust van dat mensen boven de 80 kwetsbaarder zijn. Veroudering van al je organen is iets wat bij ouderdom hoort, ook slijt je immuunsysteem mee. Ik ben realistisch en laat me niet gek maken.

Voel of voelde je je alleen in deze tijden?

Er is geen verandering in het alleen voelen, voor of tijdens corona. Zoals altijd onderhoud ik telefonische contacten. Ik mis(te) het wel erg om naar het museum te gaan en mijn kleindochter te bezoeken in Amsterdam. Openbaar vervoer pak ik namelijk niet. Verder voel ik me niet beperkt. Ik heb een auto en kan overal heen rijden.

Voel of voelde je je wel een somber?

Mijn stemming is niet veranderd tijdens of door corona. Steeds dacht ik: wat ben ik blij dat ik zoveel gereisd heb. Ik dacht: Portugal, Mexico, Curaçao, Kenia, Zuid-Afrika, wauw! Wat ben ik blij dat ik dat heb meegemaakt. Ik kan daar met heel veel plezier aan terugdenken.

Stel je voor; iemand uit je omgeving voelt zich alleen of angstig. Wat zou jij tegen diegene zeggen?

Ik adviseerde mijn vriendin om toch nog even buiten de deur te gaan. Frisse neus halen en even bewegen. Eén ding heb ik trouwens niet gedaan; afspreken met mijn kleindochter. Na een aantal weken kwam mijn zoon toch met mijn kleindochter langs. Ik zag namelijk een kinderpsycholoog voorbij komen op het jeugdjournaal. Een kind zei: “ik ben niet ziek en mijn oma ook niet. Mag ik naar mijn oma?” En de psycholoog zei: “Ja hoor dat mag!” Op basis daarvan dacht ik: ik ben gezond, ik ga ervoor zorgen dat ik mijn kleindochter kan zien.

Heb je wel eens angst gevoeld door nieuws van deskundigen?

Ik kan het vrij snel relativeren, in perspectief zetten. Ik probeer te rationaliseren. Ik bof ook met mijn genen. Er zitten geen ziektes in de familie. Voor mijn leeftijd heb ik een goede weerstand, mede te danken aan mijn genen maar ook aan mijn leefstijl. Ik houd erg van simpel en gezond eten.

De maatregelen worden versoepeld. Hoe vind je dit en hoe ga je je gedragen?

Ik ben blij dat de scholen open zijn voor alle kinderen. Sommige omstandigheden thuis zijn slecht, het is pittig voor kinderen om zich continu vanuit een scherm te concentreren, er ontstaat leerachterstand. Ik kom uit het onderwijs dus ik leef erg mee. Fijn dat de kinderen hun vriendjes en vriendinnetjes weer zien. Horeca vind ik een grote stap. Ik zal zelf niet zo snel op een terras zitten. Museum wil ik zeker wel doen, als er sprake is van goede maatregelen. Op een terras met genoeg ruimte, klein, ja daar zal ik zitten. Ik ben me bewust in wat ik onderneem en voel me niet heel anders eigenlijk.

Wat zijn jouw ultieme tips voor anderen?

– ga vooral naar buiten en bewegen.
– onderhoud het contact met je vrienden, blijf dit doen.

Gelukkig nieuwjaar allemaal! 

Ik hoop dat jullie allemaal genoten hebben van de feestdagen. Velen van jullie hebben vast ook nieuwe doelen en voornemens gesteld voor 2020. Zelf ben ik eerlijk gezegd niet zo’n fan van het hele “new year, new me” dat altijd bij oud & nieuw komt kijken. Ik probeer door het jaar heen steeds mezelf te vernieuwen en stel eigenlijk elke week nieuwe doelen op . Ik ben wel enorm fan van goede voornemens. Maar of je die nu start in januari, april of december, dat maakt niet uit. 

Toch kan 1 januari ook  een mooi ijkpunt zijn om zaken te onthouden: ik ben vorig jaar namelijk gestopt met roken op deze eerste dag van het jaar, waardoor ik 1 januari mijn 1-jarig jubileum kon vieren! Jeej!

Gezonder leven is  vaak een goed voornemen van mensen. Meer bewegen, meer sporten en vaker gezond eten staan vaak hoog in het rijtje van te bereiken doelen. 2019 was het jaar waarin ik ben gaan sporten en ik wil in deze blog graag delen hoe ik dat heb aangepakt.

Slechte herinneringen aan sport

Als tienermeisje had ik een complete hekel aan sport. Ik had een gymleraar die erg onaardig was en me een slecht gevoel gaf over mijn lichaam en sportprestaties. Als mijn vriendinnetjes en ik lunch gingen halen had ze steevast commentaar op mijn lunch en hoe ongezond deze was. Tijdens de gymles vlogen de opmerkingen me steeds om de oren en alle oefeningen die ik deed, waren nooit goed genoeg. Ik kan zeggen dat ik hier zeker een klein trauma aan heb opgelopen. Voor lange tijd werd sport in mijn hoofd gekoppeld aan iets waar ik ontzettend slecht in was.

Steeds leuker

Toen ik een paar jaren later ging studeren, verhuisde ik van België naar Nederland. Ik ging op mezelf wonen en – zoals dat gaat in Nederland – ging ik veel fietsen. Hierdoor ontdekte ik hoe goed beweging is: ik begon samen met mijn huisgenoot af en toe te hardlopen, ging regelmatig zwemmen. Ook nam ik samen met vriendinnen soms een groepsles in de sportschool. Ik was absoluut geen fanatieke sporter en er waren nog steeds weken dat ik niets aan sport deed, maar ik kwam er wel steeds meer achter hoe goed beweging en sport is voor zowel je lichaam als geest.

De kracht van beweging

Vorig jaar werd ik door een vriend uitgenodigd om te gaan bootcampen in het park. Ik was ontzettend zenuwachtig. Ik kende niemand  en mijn conditie was niet echt geweldig. Het was – zoals verwacht – ontzettend zwaar, maar het beviel ook ontzettend goed. Het was een super gezellige groep (waarvan ook heus niet iedereen topfit was), een leuke coach en het was buiten in de frisse lucht, wat me erg beviel. De eerste weken waren ontzettend zwaar, maar na een maandje begon ik steeds beter te worden. Ik begon met 1 keer in de week. Na drie maanden ging ik al twee tot drie keer in de week sporten. Tevens kwam ik er steeds meer achter dat sporten een van de weinige momenten is waarbij ik mijn verstand echt even helemaal op nul kan zetten. Ik denk nergens aan behalve aan de oefening die ik op dat moment ga uitvoeren. Ondertussen doe ik naast het bootcampen ook regelmatig andere sporten: ik ga soms zwemmen, spinnen, wandelen en doe yoga-oefeningen. 

Mijn boodschap aan jou

De boodschap die ik vooral mijn verhaal wil meegeven is: ga de zoektocht aan en zoek een sport die bij je past. Sporten is in zoveel vormen. Het maakt niet uit wat je doet zolang je maar voldoende beweegt en je hoofd wat leger kan maken! Ik had een jarenlange afkeer van sport vanwege de negatieve associatie met het prestatiegerichte, competitieve aspect waar ik in mijn hoofd nooit aan kon voldoen. Prestaties moet je echter niet volbrengen voor boze gymleraren maar helemaal voor jezelf! 

Liefs, 

Mara

Wil je weten hoe goede voornemens vasthoudt? Lees dan het artikel Zo houden goede voornemens stand.

“Ik ben wat meer van mezelf gaan houden.” – Brandon

Brandon zocht hulp omdat hij zich erg somber voelde. Door de online coaching is hij meer van zichzelf gaan houden. Benieuwd naar zijn ervaring? Lees dan verder!  

Hoe ben je bij NiceDay terecht gekomen?

Ik ben via Google bij NiceDay terecht gekomen. In een extreem sombere bui heb ik de stap genomen om op internet te gaan zoeken. Ik kwam toen bij NiceDay terecht en merkte dat het concept mij erg aansprak. Ik heb de app dan ook direct gedownload en een start gemaakt met het traject!

Kan je iets meer vertellen over je klachten?

Ik voelde mij al een lange tijd zeer somber. Dit uitte zich vooral in lusteloosheid en vermoeidheid. Dit had ook effect op mijn relatie, bijvoorbeeld op het gebied van seksuele behoeften. Lange tijd dacht ik dat het vanzelf beter zou worden. Ik kon er echter niet achterkomen wat de klachten precies veroorzaakte. Tijdens het traject ben ik er samen met mijn coach achter gekomen dat er sprake was van een depressie. Daarnaast is mij medegedeeld dat mijn ouders na een lang huwelijk besloten te scheiden. Deze situatie verergerde mijn klachten aanzienlijk.

Hoe voelde je je na het eerste gesprek?

Opgelucht, omdat ik nu echt de eerste stap had genomen. Mijn coach stelde vooral veel vragen gedurende het eerste gesprek. Uiteindelijk had zij direct een compleet beeld van mijn klachten. Wel was ik nog sceptisch of het traject daadwerkelijk zou gaan helpen.  

Hoe heb je de digitale behandeling ervaren?

Geweldig! Ik ben van mening dat de digitale behandeling enorm helpt met de behandeling. Je bent in je eigen vertrouwde omgeving, waardoor je sneller de behoefte hebt om alles te delen. Een ander voordeel is dat je geen tijd verliest aan reistijd! Ook was het fijn dat de coach af en toe een berichtje stuurde om te vragen hoe het ging tussen de sessies door.

Hoe gebruikte je de NiceDay app verder, naast het bellen en chatten?

Mijn coach vroeg mij om een dagboek met onder andere gevoelens te registreren in de app. Op deze manier kan zowel de coach als ik een inzicht krijgen in het verloop van de klachten. 

Wat heb je van je coach geleerd?

Wat ik van Coach Sarah heb geleerd is dat het niet gek is dat ik depressief was, gezien de omstandigheden. Ook heeft zij mij geleerd dat je je soms best rot mag en kan voelen. Verder heeft zij mij bijgebracht dat bewustwording van gedrag en gedachten een belangrijke eerste stap is. Zodra je je bewust bent hiervan, is het eenvoudiger om dit aan te passen. Ook ben ik wat meer van mezelf gaan houden. Dit is echter nog steeds mijn grootste uitdaging in het leven.

Zou je NiceDay aanraden aan anderen?

Absoluut. Mijn coach vertelde mij dat vooral jonge mannen, zoals ik, moeite hebben om hulp te zoeken. Ik hoop dat dit in de toekomst zal verminderen. Veel mensen maken op een bepaald punt wat mee waardoor zij behoefte hebben aan hulp. Dit is niets om je voor te schamen. Wanneer iemand in mijn omgeving mij vertelt over sombere en/of depressieve klachten, zou ik NiceDay direct aanraden.

Heb jij hulp nodig om te lekker in je vel te zitten? Doe de test en kijk of NiceDay iets voor je is. 

Intussen is het alweer november, dat betekent voor mij dat het 6 maanden is geleden dat mijn behandeling bij NiceDay is afgelopen. Hoe gaat het nu met mij, zo 6 maanden verder? Ik vertel het je in deze blog.

Als eerste ben ik blij om te kunnen zeggen dat het goed met mij gaat! Mijn behandeling bij NiceDay heeft me doen inzien dat vlak na mijn coming-out mijn leven in een stroomversnelling is gegaan. Ik kreeg betrekkelijk weinig tijd om een grote beslissing te nemen in mijn leven: ga ik 10 maanden stage lopen in een land waar homo’s niet geaccepteerd worden of kan ik dat beter niet doen? Ook kreeg ik vrij snel een relatie. Nadat deze relatie stuk liep, ben ik gaan nadenken. Dit in combinatie met het feit dat mijn grootvader in erg zwakke gezondheid verkeerde, ik ben tijdens mijn behandeling bij Niceday een van mijn beste vrienden verloren in een motorongeval en moest ook een huis kopen. In deze periode ben ik te hard gegaan voor mezelf. Ik voelde mezelf zwak, lusteloos, opvliegerig, verdrietig en ik was soms onredelijk naar mijn gezin.

Op zichzelf zijn al deze hobbels dingen die veel mensen in hun leven meemaken. Als deze hobbels een voor een komen, dan kan je daar vaak zelfstandig doorheen komen. Maar alles bij elkaar werd mij te veel en ik besloot naar NiceDay te stappen voor hulp. Mijn lieve coach Sarah heeft veel naar mijn verhaal geluisterd en tips en hints gegeven hoe ik om kon gaan met mijn situatie.

Ik kwam er vooral achter dat ik mijn hele ‘gay zijn’, na mijn coming-out, slecht heb kunnen verwerken. Dankzij Sarah ben ik er ook achter gekomen dat dingen opschrijven voor mij enorm helpt om mijn hart te luchten. Nog steeds gebruik ik schrijven als een uitlaatklep, waar ik veel gevoelens in kwijt kan en soms ook een traantje durf weg te pinken. Over dat laatste: nee het is echt niet erg om eens een keer te huilen!

Verder ben ik ook erg blij dat ik mijn verhaal kan en mag delen op de NieDay blog, zodat ik andere mensen kan inspireren en vooral kan helpen met mijn verhaal. Persoonlijk denk ik niet dat ik de enige jongen ben die in een soortgelijke situatie zit.

Uiteraard heb ik, zoals iedereen wel eens, een dag of een avond waarop ik mezelf slecht voel. Maar nu heeft dat vaak een logische oorzaak en niet, zoals voor mijn behandeling, zonder echt aantoonbare reden voor mezelf. Intussen geef ik mijn leven weer een mooie 8! Vooral na de verhuizing naar mijn eerste eigen huis!

Knuffel,

Bert

Ik zit weer aan de lunch met Sylvia. Met inmiddels 80 jaar levenservaring ben ik benieuwd naar haar meest bijzondere levenslessen of ervaringen.

Hoe blik je terug op je eigen leven als je 8 decennia rijk bent?

Levenslessen. Ik vind dat een bijzonder woord, ik denk dan eigenlijk meteen aan school. Ik noem het liever levenservaring. Ik was 27 jaar en ik was getrouwd. Mijn toenmalige man zei tegen mij: “ik blijf niet voor altijd in Nederland.” Hij ging solliciteren en kon naar Curaçao. Ik dacht: van Rotterdam naar Groningen of van Rotterdam naar Curaçao, ik vind het prima. Ik besloot om met hem mee te gaan. Daarbij had ik geluk met mijn ruimdenkende moeder. Ik hoor haar weer zeggen: “Ga dit doen! Ga de wereld zien! Ga erop uit!” Mijn moeder was positief, accepterend en stimulerend. De manier waarop mijn moeder in het leven stond was heel waardevol voor mij in mijn verdere keuzes. 

Eenmaal in Curaçao aangekomen is ons leven vrij snel gestabiliseerd. Uiteindelijk ben ik gaan lesgeven op een basisschool waar Nederlands werd gesproken. Ik had goed contact met mijn Antilliaanse vrienden en collega’s en ervoer hier nooit een kloof in. Ik had altijd een goede klik met de bewoners van het land. Maar ik kwam er ook achter dat blanken in Curaçao een hoger aanzien hadden. Ik werd geconfronteerd met discriminatie, iets waar ik mij nooit direct bewust van was. Het kostte mij geen moeite om met verschillende mensen om te gaan, ik vond het alleen maar bijzonder.

Nu kunnen we met onze smartphone zo veel en snel mogelijk in contact zijn met onze naasten. Hoe was je in contact met je vrienden in Curaçao en met je familie en vrienden in Nederland?

In die tijd stonden er op straat telefooncellen waar iedereen gratis gebruik van kon maken. Sommige mensen hadden een vaste telefoon maar lang niet iedereen. Het contact met de buitenwereld was per brief en telefonisch. Één keer in het half jaar belde ik met mijn moeder in Nederland. Bellen met het buitenland was namelijk heel duur en bijna onmogelijk. De komst van televisie heeft het leven enorm veranderd. De wereld was klein en overzichtelijk: het bestond uit gezin, school en vakantie. Ik denk dat de komst van televisie en internet ons een bredere kijk op het leven heeft gegeven. Ik voelde me overigens gelukkig op Curaçao, je bedenkt je op dat moment niet dat je iets mist, zoals een smartphone. Het is eigenlijk hetzelfde als dat je over 20 jaar de vraag krijgt: heb je hologram smartphones in je jeugd gemist?

Wat is de positieve ervaring (“les”) die jij uit Curaçao haalt?

Je went makkelijker aan situaties dan dat je misschien denkt. Ik heb ontdekt dat ik het zonder familie om de hoek ook wel redde. Soms moet je meegaan in wat er op je pad komt en ontdekken wat er gebeurt. In die tijd ben ik onbevangen meegegaan en heb ik het voor geen goud willen missen. Ik heb totaal geen spijt van deze 8 jaar in Curaçao. Ik ben assertiever en volwassener geworden. Ik heb nieuwe vriendschappen opgedaan. Ik heb geleerd over mijn gevoel te praten in Curaçao. Je moest wel: je hebt elkaar nodig en het is belangrijk om te praten over wat er in je omgaat, wat je beleeft, wat je meemaakt of wat je bezighoudt. Hierdoor ontstonden er hechte vriendschappen, je voelde je zekerder en het was voor mij zo fijn om vriendschappen te hebben waarin je alles met elkaar kon bespreken. Ik heb geleerd niet afhankelijk te zijn van familie. Ik heb veel energie gekregen, ik heb me kunnen aanpassen en bovenal genoten! 

Als je besluit iets te doen, doe het vol overtuiging. Geniet ervan!

Vind je het leuk om meer te lezen over twee generaties die met elkaar het gesprek aangaan? Sarah zal regelmatig met Sylvia in gesprek gaan, je vindt de blogs op Sarah’s profiel.

Meneer R. kwam bij mij in behandeling voor zijn angstklachten. Een online behandeling, bij Synaeda. Dit is zijn ervaring!

Waarom hulp gezocht? 

Meneer R. had op jonge leeftijd veel last van agorafobie. Hij was zeer angstig voor grote, open ruimtes. In zijn jeugd had hij hier al een behandeling voor gehad die hem veel had geholpen, maar nu merkte meneer R. dat zijn angst hem belemmerde in zijn werk. De geleerde handvatten hielpen hem niet voldoende meer. Met NiceDay wilde hij nieuwe handvatten leren.  

Hoe zag de behandeling eruit? 

Nadat we in kaart hadden gebracht op welke manier zijn angst hem belemmerde en in welke situaties, is hij deze situaties op gaan zoeken om zijn angsten aan te gaan. Hij nam hierin sterk de regie. Meneer R. ging actief aan de slag met alle oefensituaties die we hadden bedacht. Daarnaast besteden wij aandacht aan wat hem angstig maakte en hoe hij anders zou kunnen denken om zijn angsten de baas te worden. 

Zijn persoonlijke ervaring met NiceDay

Na het afsluiten van een geslaagde behandeling, heb ik hem gevraagd zijn ervaring te delen.

“Toen ik bij Synaeda in behandeling wilde gaan voor mijn angststoornis, werd mij de keuze voorgelegd om dit via NiceDay te doen. Dit zou betekenen dat er geen afspraken op locatie zouden plaatsvinden, maar dat al het contact via videobellen zou plaatsvinden. 

Allereerst was ik enigszins sceptisch. Ik had letterlijk en figuurlijk veel afstand verwacht tussen de behandelaar en mij. Toch bleek het tegendeel waar. Marjilde gaf mij al snel het gevoel dat een online behandeling niet hoeft te betekenen dat er afstand ontstaat. Bovendien geeft deze manier van behandelen je de ruimte om het gesprek te voeren op bijvoorbeeld je werk. Je hebt dus geen reistijd naar de desbetreffende locatie van Synaeda.

De begeleiding via NiceDay werkt ook erg prettig. Je kunt gemakkelijk een dagboek bijhouden, waarin je noteert op welke momenten je bijvoorbeeld aan je angst hebt gewerkt en hoe je je daarbij voelde. Jouw behandelaar leest dit en komt hierop terug tijdens het eerstvolgende gesprek. De app biedt ook de optie om je behandelaar een chatbericht te sturen, als je bijvoorbeeld vragen hebt.

Mocht je twijfelen aan het volgen van een online behandeling met NiceDay, dan kan ik dat begrijpen. Toch is mijn ervaring geweest dat ik weinig verschil heb gemerkt tussen deze manier van behandelen en de gesprekken voeren met de behandelaar in dezelfde ruimte. Het heeft juist het voordeel dat je geen reistijd hebt en je zelf kunt bepalen op welke plek je het gesprek wilt voeren.”

Wil jij ook werken aan je angst? Maak dit kenbaar aan je coach in de digitale poli van Synaeda. 

Vanuit privacyredenen hebben wij de naam in de tekst geanonimiseerd. 

Zoals jullie weten uit mijn vorige blogs ben ik gay en ik wil ook alvast zeggen dat ik mijn vader niets verwijt. Maar het volgende viel vorige week voor: We waren bij mensen, via marktplaats, een tuinhuisje gaan afbreken voor mijn nieuwe huis. Deze mensen vroegen ‘Oh ben je gaan samenwonen met je vriendinnetje?’, waarop mijn vader antwoordde ‘Nee hij heeft geen vriendinnetje’. De mensen antwoorden daar weer met: ‘Ach dat komt nog’. Met een ongemakkelijk lachje van mijn kant en een ja van mijn vader eindigde het gesprek. 

Voor mij persoonlijk zijn dit soort situaties enorm ongemakkelijk. Het liefste roep je meteen dat je gay bent. Maar aan de andere kant vraag ik mezelf af of dat op zulke momenten gepast is. Op een of andere manier voel ik me daarnaast ook een klein beetje gekwetst door het antwoord van mijn vader. Zou hij na 2.5 jaar mijn geaardheid nog steeds niet accepteren? Of wilde hij de confrontatie niet aangaan? Toen ik ’s avonds terug thuis kwam dacht ik verder na over de situatie en tot ik realiseerde mij dat dit soort situaties eigenlijk veel vaker voor komen in mijn dagelijks leven. 

Ik zit met het voorval in mijn maag en ik heb veel vragen: moet ik zelf beter leren omgaan met zulke situaties? Of moet ik dit soort situaties uit de weg gaan om mezelf niet te kwetsen? Of moet ik dan toch gewoon mijn gedachten roepen en zeggen dat ik gay ben? 

Op dit moment heb ik nog geen duidelijk antwoord voor mezelf. Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan. Ik voel mezelf na zulke situaties vaak ongemakkelijk, maar deze keer voelde ik mezelf ook best verdrietig. Ik had zulke uitspraken niet verwacht van mijn eigen vader. Ik zou van mijn vader liever meer steun zien. Aan de andere kant vraag ik mezelf dan weer af of ik mezelf niet gewoon aanstel?

Wat zou jij doen?

Hoe ga jij om met soortgelijke situaties? Ben jij iemand die hierover gaat piekeren, of sta je er boven? 

En als je hetero bent: stel jezelf dan eens de vraag of je niet onbewust iemand in een ongemakkelijke situatie brengt. En als iemand vertelt dat diegene anders geaard is, zou je proberen de situatie voorbij te laten gaan, of zou je er alles aan doen om de situatie te verbeteren?

Knuffel,

Bert