Vroeger kon ik goed met tegenslagen omgaan. Omdat er zo veel speelde, deed het me niet zo veel. Negativiteit was iets normaals geworden. Het voelde als ‘gewoon’ de volgende op het lijstje.

Maar nu ik alles weer op een rijtje heb, mijn leven weer fijn is geworden en ik doe wat ik leuk vind, zijn tegenslagen moeilijker te behappen. Als het even niet goed gaat of er gaat iets niet zoals ik het graag zou willen, lijkt het wel alsof ik weer even instort. Ik voel me down, zit een paar dagen niet lekker in mijn vel en wordt ziek. Letterlijk. Misselijk, hoofdpijn en last van mijn lijf. En dat brengt ook weer frustratie met zich mee…

Mijn werk

Zo helpt het UWV momenteel niet mee, zij zeggen na twee jaar ziektewet: je kunt het nu alleen en je financiële hulp valt weg, terwijl dat eigenlijk nog niet aan de orde hoort te zijn. Ik werk nu 3 dagen en merk dat het stiekem toch nog best zwaar is. Dit betekent dat ik dus nog niet de 32 uur kan werken, zoals ik hiervoor deed. Maar vier dagen werken moet ik hierdoor wel, omdat ik anders maandelijks financieel te kort kom. Daarbij komt, dat ik op mijn werk nog geen vier dagen kan werken in verband met bezetting… Dit betekent dat het dus zwaar gaat worden tot het moment dat ik weer gewoon volledig kan werken.

Mijn lijf

Ook heb ik helaas weer vaak pijn in mijn lichaam. Zenuwpijnen in mijn rug die met steeds meer regelmaat terugkomen. Ook heb ik vaak pijn in mijn nek en lijk ik weer een stuk stijver te zijn in mijn spieren. Dit komt mijn humeur  niet ten goede.

School

Doordat school nu één van de weinige dingen is waar ik invloed op heb, wil ik dat ik daar in ieder geval niet faal. Ik vrees hierdoor flink voor de tentamens en ik neem absoluut geen genoegen met cijfers onder de 7. Dat brengt ook stress met zich mee, want ik merk dat ik nu eigenlijk vaak te moe ben om te leren.

Mensen om me heen

Gelukkig kan ik nu makkelijker praten over de dingen die me dwars zitten. Over school, dingen die ik mee maak op de weg of wanneer ik twijfel aan mezelf (bijvoorbeeld over mijn gewicht of over dat ik mezelf te oud vind om weer naar school te gaan). Mijn moeder zegt me meer dan eens dat ze trots op me is omdat ik nu voor mezelf heb gekozen en weer naar school ga. En dat ze het zo knap vindt dat ik na therapie zo stabiel in het leven sta. En ook mijn vader en partner laten weten dat ze me steunen en me willen helpen waar nodig.

Maar toch kan ik er nog steeds niet goed mee omgaan als het tegenzit. Ik hoop een manier te kunnen vinden om meer los te laten en fouten niet zwaar op te nemen. Maar voor nu lukt het helaas niet en probeer ik het te zien als een verbeterpunt. Wie weet helpt dat.

Het nummer van deze week is Tell me you love me van Demi Lovato. Soms zijn die woorden even nodig, als je niet lekker in je vel zit. Financieel heb ik het moeilijk, ik ga nu voor nog ruim 2 jaar naar school en heb mijn volle rugzak. Het is dan fijn als iemand even tegen je zegt dat ze ondanks alles van je houden zoals je bent. Ik weet dat acties meer zeggen dan woorden, maar toch zijn de woorden soms net zo hard nodig als de daden.

Tot over 2 weken! Liefs, Renée x

Hoe vaak praat jij over je gevoelens? Dagelijks? Zelden? Iedereen is hierin anders: sommige mensen zijn enorme praters, anderen hebben wat meer moeite met praten over hun gevoelens. Veelal kost het moed om met iemand te communiceren over hoe je je voelt. Je geeft jezelf immers bloot en dat is vaak niet gemakkelijk!

Waarom praten mensen over hun gevoelens
Soms is het al lastig om te weten wat je zelf voelt, laat staan dat je aan kan voelen wat een ander voelt. We kunnen proberen om hun gedachten te lezen, maar grote kans dat we hiermee de plank misslaan. In elke relatie, of het nou met een goede vriendin, familielid of partner is, is het van belang dat je weet wat er in de ander om gaat qua gedachten en gevoelens. En hoe kom je daar dan achter…? Je raadt het al, door te praten!

Wat levert het je op?
Door te praten kom je erachter wat de ander denkt en voelt en komt hij/zij erachter wat jij denkt en voelt. Hierdoor komen jullie erachter wat je van elkaar nodig hebt, waardoor je meer steun en begrip van elkaar kan ontvangen. Dit zorgt voor een hechtere band. Wanneer je het moeilijk vindt om over je gevoelens te praten, is het zeer waardevol om aan deze communicatieve vaardigheden te werken door te oefenen.

Tips
Om te oefenen met het uiten van je gevoelens, geven we hieronder een aantal tips:

1. Ontdek je gevoelens. Wanneer het lastig is om je gevoelens onder woorden te brengen, is het waarschijnlijk dat je zelf ook niet zo goed weet wat je voelt. Het opschrijven van je gevoelens is een handige manier om meer te leren over je gevoelens. Probeer op te schrijven wat je voelt of waar je mee zit. Zo leer je, in alle rust en tijd, om gevoelens onder woorden te brengen, waardoor je die waarschijnlijk ook gemakkelijker met anderen kunt delen.
2. Train je zelfvertrouwen. Niet alleen een sterke vertrouwensband met de ander is van belang voor het uiten van gevoelens. Ook vertrouwen in jezelf is belangrijk. Met meer zelfvertrouwen ben je namelijk minder bang om jezelf bloot te geven en om gekwetst te worden. Zie ook ons artikel over zelfvertrouwen via deze link.
3. Praat met iemand die je vertrouwt. Is er iemand in jouw omgeving die je écht vertrouwt, waar je je volledig veilig bij voelt? Ga dan eens met deze persoon in gesprek, bijvoorbeeld over dat je het moeilijk vindt om over gevoelens te praten. Zo kan je oefenen met jezelf bloot geven.
4. Gebruik de ik-vorm. Wanneer je over gevoelens praat, probeer dan de ik-boodschap te gebruiken in plaats van de jij-boodschap. Op deze manier vertel je vanuit je eigen gevoelens, zonder eventueel de ander te kwetsen. Bijvoorbeeld “ik heb het gevoel dat..” in plaats van “jij geeft met het gevoel dat…”.

Verwacht niet dat het met deze tips meteen lukt om jezelf volledig te openen. Het is een proces waar je elke dag aan zult moeten werken, maar uiteindelijk wordt je harde werken beloond. Heb vertrouwen, creëer wat moed!

“I´d love to skip over the hard stuff, but it just doesn´t work.
We don´t change, we don´t grow, and we don´t move forward without the work.
If we really want to live a joyful, connected and meaningful life,
we must talk about things that get in the way.” -Brené Brown-

NiceDay: plan samen met jouw coach een moment om te praten met iemand die jij vertrouwt. Beschrijf in het je NiceDay dagboek hoe jij je dagelijks voelt, neem je tijd! Dan word je vanzelf steeds beter in het verwoorden van jouw gevoelens.

Zondag is het voor mij zo ver: een nieuw avontuur. De zenuwen beginnen nu aardig op te zetten, de prikkelbaarheid loopt op en de stress slaat toe. Ik schreef eerder over nieuwe dingen proberen, na 8 maanden erover dromen is het bijna tijd voor een mooie, uitdagende maar zware week.

Niet zomaar

Het is niet even een weekje op vakantie. Het zal een week zijn met bijna alleen maar nieuwe ervaringen en plaatsen. Naar een land waar ik al jaren naartoe wil. Noorwegen, eindelijk mag ik jou eens in het echt komen bekijken!

Samen met mijn partner stap ik in een geweldig mooie Ford Capri uit 1979 om een puzzelrit te rijden door Noorwegen (en misschien een randje Zweden). Met z’n tweeën in de auto, met een thermoskan koffie en een prachtig uitzicht.

Wat het inhoud

Zondagochtend hebben we een meeting in Drenthe met alle teams, vanuit deze plaats gaan we met zijn allen naar Kiel, waar we op de boot stappen naar Noorwegen. De vier dagen die volgen worden spannend, dan krijgen we namelijk iedere ochtend de route van die dag. Het enige wat we weten is in welk hotel we slapen. Het heet niet voor niets puzzelrit natuurlijk! We krijgen ook opdrachten te doen, dat kan bijvoorbeeld zijn: maak een sneeuwengel en neem er een foto van als bewijs.

Op vrijdag pakken wij de boot weer vanuit Noorwegen om op zaterdag weer aan land te komen en thuis op de bank neer te ploffen om bij te komen van een mooie week.

Spanning

Al die nieuwe dingen die eraan komen, zorgen voor een aardige chaos in mijn hoofd. Aan de ene kant heb ik er vreselijk veel zin in, maar aan de andere kant zit ik er flink tegenop te hikken. Nieuwe mensen, nieuwe omgeving, ander bed. Het scheelt heel erg dat ik lijstjes heb gemaakt met dingen die ik mee moet nemen. Ik merk dat ik daardoor rustiger ben. Ook op tijd beginnen met klaarleggen helpt mee.

De hotels waar we zullen overnachten, iedere nacht een andere, heb ik al helemaal gechecked. Dit is het enige wat ik nog kan “leren kennen” voordat we er zijn. Mijn partner heeft daar nog helemaal niet naar gekeken, die is druk met sleutelen aan de auto. Maar ik moet echt weten hoe het hotel eruit ziet en wat ik kan verwachten.

Goede match 

De eerste vakantie samen. Spannend! Maar ik ben absoluut niet bang over hoe het tussen ons zal gaan. Ik kijk er juist naar uit, om deze week met hem door te brengen. Ik weet wat ik aan hem heb, hij weet hoe ik ben. Hij weet hoe hij mijn onzekerheid en stress kan minderen bij nieuwe dingen, hij geeft me af en toe die schop onder mijn kont. Dat zorgt ervoor dat ik de laatste tijd veel meer kan genieten van de dingen die ik in mijn leven doe.

Ik verwacht dat dit één van mijn mooiste vakanties zal worden. En hoop dat ik trots kan zijn als ik weer thuis ben. Weer een grote stap, maar een hele mooie!

Het nummer van deze week is Take me home van Jess Glynne. Ze heeft een geweldig mooie stem, soms tot kippenvel aan toe. Ik heb hiervoor gekozen omdat het nummer samenvat over hoe mijn relatie voelt voor mij. En omdat ik bij hem thuis ben. Maakt niet uit waar we zijn. En hij brengt me na onze mooie week weer veilig thuis, daar heb ik alle vertrouwen in!

Liefs, Renée x

Het klinkt misschien raar of arrogant, maar wanneer ben je voor het laatst echt trots geweest op jezelf? Iets wat je hebt ondernomen of gezegd. Een stap die je hebt gezet in de juiste richting. Geen idee zeker? Want op kleine dingen lijken we niet trots te kunnen zijn. We zien alleen de grote overwinningen, toch zijn die niet belangrijker dan de kleine stapjes die we nemen.

Awards
Hoe kom ik hier nu zo op? Afgelopen weekend heb ik 2 regionale wedstrijden gehad van dansen. Ik dans modern en streetdance/hip-hop met een klein groepje geweldige meiden (selectiegroep). Elke wedstrijd worden er 3 awards uitgereikt. Voor de mooiste, grappigste, energiekste dansen van de hele show. En daar komt hij natuurlijk: we hebben een award gewonnen! Wat zeg ik? Twee stuks! Bij de eerste award spatte de verbazing er al vanaf, bij de tweede was het nog leuker!

Toen de ongeloof een beetje was gezakt, maakte het plaats voor trots. Ik ging de dag analyseren en besefte me dat ik eigenlijk een echt leuke dag had gehad! Kwam het door de prijzen? Natuurlijk was dat de kers op de taart,maar de zenuwen die altijd overheersten hadden deze dag plaats gemaakt voor genieten en emotie. Ik kon niet wachten om de dansvloer op te gaan en te laten zien wat we konden.

Steun
Bij de tweede show had ik publiek! Mijn moeder, beste vriend en een goede vriendin kwamen kijken. Natuurlijk sta je daar wel even bij stil, maar zodra de eerste klanken van de muziek opkomen begint het genieten van de dans. Een paar minuten van emotie en meer dan dans bestaat er even niet.

Ik word door mijn ouders en partner hierin heel erg gesteund. En ze komen allemaal kijken als de mogelijkheid er is. Dat voelt zo vreselijk goed. Uiteindelijk moet ik het alleen doen, daar op het podium, maar door lieve woorden en hun aanwezigheid lijkt het net even wat beter te gaan.

Kleine dingen om trots op te zijn
Dit is natuurlijk zo’n grote gebeurtenis om trots op te zijn. Dit is een flinke boost om net even iets makkelijker ook trots te zijn op kleine dingen. Zoals dat ene gerecht dat je voor het eerst maakt en in een keer lukt, of juist na drie verwoeste pogingen en je gaf niet op. Toch weer het hardlopen oppakken, nadat je dat al twee maanden tegen jezelf zegt. Of dat chocolaatje laten liggen, ondanks dat hij verleidelijk naar je kijkt.

Wees trots zonder arrogant te worden, dat siert je veel beter. Kijk ook eens om je heen. De mensen naast je. Ben je trots op iemand, zeg het! Weer die enorme boost, die blozende wangen en het goede gevoel, dat wil je toch doorgeven? Zodra we klaar waren met de wedstrijden en we onze tassen aan het inpakken waren, heb ik een momentje genomen om de meiden duidelijk te maken dat ik trots was dat we dit maar even gedaan hadden. Was het nodig? Nee, het was duidelijk dat we echt hebben staan knallen. Was het de tweede kers op de taart? Ja!

Het nummer van deze week is Ain’t my fault van Bebe Rexha. Dit is één van de winnende dansen. Duim je mee dat wij in juni mogen dansen in Ahoy? Dat is de overtreffende trap van de wedstrijden van afgelopen weekend, de landelijke voorstelling.

Liefs, Renée x

Iedereen staat er bij stil. De één meer dan de ander, maar toch zijn we er allemaal mee bezig: het verleden en de toekomst. Van de kleine dingen zoals “wat was het een leuk weekend” en “wat zullen we eens eten vanavond?” tot traumatische gebeurtenissen die je hebt mee gemaakt en de toekomstplannen met je partner.

Het verschilt per persoon hoe ermee omgegaan wordt. Ikzelf rende steeds weg voor mijn verleden, dat betekende ook dat ik door mijn leven heen raasde. Alles moest direct gebeuren, ik vond dat mijn leven veel te langzaam ging. Ik wilde zo snel mogelijk mijn leven op de rit hebben ‘zoals het hoorde’. Huisje, boompje, beestje. En wat gebeurt er dan? Ik ging gigantisch onderuit. En niet één keer, nee, ik doe het ‘gewoon’ een paar keer om er zeker van te zijn.

Traumatische gebeurtenissen

Deze ervaringen veranderen je kijk op de toekomst. Ik heb meer dan eens te horen gekregen: “het is gebeurd, vergeet het gewoon. Niet meer bij stilstaan.” Maar deze gebeurtenissen tekenen je. Je kunt het niet vergeten. En als je dat al kunt, is dit vaak tijdelijk. Totdat je het echt niet meer weg kan stoppen, het haalt je altijd weer in.

Deze gebeurtenissen zorgde er bij mij voor dat ik heel onzeker werd. Ik kwam aan, ik ontwikkelde faalangst en ik stopte met de dingen waar mensen over konden oordelen, zoals school en hobby’s. Daarnaast zei ik altijd dat het goed met me ging en zorgde ik dat ik nonchalant over kwam naar anderen. Ik deed alsof niets mij raakte ook al werd gepest op de middelbare school en had ik discussies met mijn moeder. Maar diep van binnen zat er veel verdriet, het raakte me zeker wel.

Net doen alsof dit alles mij niet raakte was een stuk makkelijker dan laten zien dat ik mijn leven graag op orde wilde hebben, maar dat dat juist niet lukte. Ik kreeg zo vaak te horen dat ik te min was voor een goede relatie en dat ik succes nooit ging bereiken, als je dat vaak genoeg hoort, ga je het vanzelf geloven.

Hoe ik het een plekje geef in mijn toekomst

Toen ik aan mezelf ging werken, veranderde mijn houding naar de buitenwereld. Ik viel af en werd een perfectionist. Wel een onzekere die heel moeilijk met nieuwe dingen kon omgaan. Dus de stille muis werd nog stiller en niets was goed genoeg. Ik was niet meer nonchalant maar liet zien dat ik hard werkte om voor mezelf te zorgen.

Toen kreeg ik mijn burn-out… Achteraf heel logisch, ik rende weer heel hard om mezelf waardig te maken voor deze wereld. Ik legde altijd de schuld bij mezelf. Contract niet verlengd? Eigen schuld. Slechte relatie? Eigen schuld. Gevoel dat je faalt? Eigen schuld. Probeer het straffende stemmetje van vroeger maar eens uit je hoofd te krijgen, dat lukt je waarschijnlijk niet alleen.

Tijdens therapie leerde ik dat ik het waard was. Ook al heb ik geen diploma of veel geld op zak. Ik leerde van mezelf houden zoals ik ben. De straffende stemmen werden minder. Ze zijn er nog wel, maar ik laat het niet meer mijn leven beheersen. Toch blijft op de rem trappen moeilijk. De mensen om me heen moeten het af en toe voor me doen en ook op school houden ze me in de gaten. Niemand wil dat ik weer de afgrond in ren, ook ik niet.

Trots zijn op mezelf lukt af en toe. En soms kijk ik naar mijn partner en denk dan: ik verdien jou helemaal niet. Maar dan pakt hij me weer stevig vast en zegt dat hij van me houdt, dan stop ik dat negatieve weer even weg en geniet ik van het moment.

Mijn conclusie

Ik vind het verleden heel belangrijk, het is een deel van jou. Je ervaringen, positief en negatief, mag je nooit vergeten. Maar wat nog belangrijker is, is dat je er niet in moet blijven hangen. Ik had er therapie voor nodig, maar als ik zie hoe veel positiever ik nu in het leven sta! Ik leer nog steeds iedere dag iets bij. Dingen die zijn blijven hangen met therapie en van mijn ouders. Maar wat ik van mijn partner leer is dat ik me niet zo druk moet maken om kleine dingen. Hij helpt me te genieten van het leven, wat wil ik nog meer?

Het doet wel pijn,

Maar niet genoeg.

Ik sta niet langer stil,

De wereld wacht op mij.

Ik ben vrij,

Genoeg te doen.

Het nummer deze week is van Jamai – Genoeg te doen. Niet omdat mijn partner onverwachts bij me weg is gegaan, maar omdat ik me zo voel naar mijn verleden toe. Ik laat los wat er gebeurd is en geniet weer.

Liefs, Renée x

Gelukkig zijn, dat bepaal je voor een groot deel zelf. Jij bent immers de baas over jouw gedachten: jij kiest dus of en hoe je reageert op verschillende situaties in je leven. Natuurlijk zijn er (veel) externe gebeurtenissen die invloed hebben op hoe gelukkig jij je voelt, zoals stress op het werk of op school, ruzie met iemand of sterfgevallen en andere traumatische gebeurtenissen. Op sommige momenten is het onmogelijk om optimaal geluk te beleven, maar positief denken draagt wel degelijk bij aan je algehele gevoel van geluk. En positief denken kan je leren!

Het placebo-effect
Om je te overtuigen van de kracht van positieve gedachten vertellen we je over het placebo-effect. Je hebt er vast wel eens van gehoord. Geloof jij dat de placebo-pil een ‘echte’ pil is dan kan je je er daadwerkelijk beter door voelen. Andersom werkt het ook (nocebo-effect): geloof je niet dat de pil werkt, dan vermindert het effect. Onze geest is superkrachtig! Als jouw gedachten al effect kunnen hebben op je lichaam, dan kan jij je vast voorstellen dat negatief denken ook daadwerkelijk effect heeft op je gemoedstoestand.

Ontdek jouw negatieve overtuigingen
Het is allereerst belangrijk om te kijken wat jouw negatieve gedachten en overtuigingen zijn. Dat kan best wel moeilijk zijn! Maar, probeer eens na te gaan hoe jij, in gedachten, reageert op sommige situaties. Bijvoorbeeld, je komt binnen op school of op je werk, jij zegt vriendelijk goedemorgen, maar je collega’s of klasgenootjes zeggen niets terug. Ga je er direct vanuit dat dit aan jou ligt of denk je bij jezelf: ‘’oh zij zijn vast lekker bezig.’’ Merk je een negatieve gedachten op, probeer dan een positief alternatief te vinden.

Life is not as serious as the mind makes it out to be.
-Eckhart Tolle

Positieve affirmaties
Om jezelf te trainen in het vinden van positieve alternatieven kunnen affirmaties helpen. Affirmaties zijn eigenlijk korte statements die je dagelijks voor jezelf (hardop) herhaalt. Denk bijvoorbeeld aan ‘’ik ben genoeg’’ of ‘’ik ben sterk genoeg om door te gaan’’. Het kan vanalles zijn! Misschien voelt het in het begin een beetje gek, maar hoe vaker je dit tegen jezelf zegt, hoe meer je het gaat geloven.

Ruimte voor je gevoelens
Daarnaast is het wel belangrijk om te begrijpen dat jouw gevoelens er mogen zijn. Een baaldag of een moment waarop je je down voelt, het mag er zijn. Negeren zorgt er niet voor dat deze gevoelens verdwijnen, sterker nog: misschien worden ze wel erger. Geef het ruimte zodat je het kan verwerken. Daarna is het waarschijnlijk ook weer wat makkelijker om positief te denken!

Hoe oefen jij positief denken?

Vergeet je niet in te schrijven voor onze nieuwsbrief, zodat je nooit meer iets mist.

Als je weer op de goede weg bent en ook echt gaat geloven dat je de goede kant op gaat, durf je meer risico’s te nemen. Je gaat meer afspreken met vrienden, je gaat misschien weer meer werken en je krijgt het idee dat je stabieler wordt in je eetpatroon. En dan gebeurt het, een terugval. Wat nu?

Gebeurtenissen die je overkomen, zoals iemand die komt te overlijden, ziekte in de familie, stress op het werk of ruzie met een naaste kunnen de trigger zijn voor een terugval. Laat je hoofd niet hangen als dit gebeurt. Hierbij een aantal tips:

• Het belangrijkste is dat je erkent dat het zo is! Je herkent de signalen, de één nog duidelijker dan de ander. Andere mensen kunnen het zien, maar daar heb je niets aan wanneer je zelf blijft ontkennen. Zo heb ik weer problemen met ‘normaal’ eten. Na de ruzie ging mijn gevoel alle kanten op en heb ik 4 dagen niet gegeten. Ik ben 2 kg afgevallen. Lichte paniek, want het ging zo goed!
• Verplicht jezelf niet direct weer op het punt te komen van voor de terugval. Ik wilde na die 4 dagen weer eten wat ik daarvoor at. Maar ik zat zo tegen dat bord aan te hikken, ik kon wel janken. Met moeite heb ik het naar binnen gewerkt, maar was daarna 2 dagen ziek. Dus uit ervaring kan ik nu mededelen dat dit niet de goede oplossing blijkt.

• Praten! Ja, daar is hij weer. Praat met de mensen om je heen. Ik gaf aan mijn partner aan dat ik er weer vreselijk veel moeite mee had. Hij zei direct: “doe het rustig aan en verplicht jezelf niet. Dan wordt het alleen maar moeilijker!” En wat heeft hij daar gelijk in.
• Accepteer dat het even iets minder goed gaat. Het mag! En daarnaast hoort het erbij. Het kan niet altijd goed gaan. Soms moet je even een stapje terug doen om daarna weer verder te kunnen.
• Vertrouw op jezelf. Jij kunt dit! Je bent hier eerder uitgekomen en nu heb je handvatten om er weer mee aan de slag te gaan. Stap voor stap weer de goede kant op.

Zelf ben ik nu weer op het punt dat ik trek begin te krijgen in de avond, dus dan neem ik kleine porties tot ik vol zit. Dit komt neer op ongeveer een halve tot driekwart van wat ik normaal zou eten. Vanaf het weekend ga ik proberen om overdag een bakje yoghurt te nemen met ontbijtgranen. Stap voor stap.

And the worst part is
Before it gets any better
We’re headed for a cliff

Het helpt voor mij zeker dat ik een grote eter naast me heb. Hem maakt het niet uit of ik een halve pizza eet of twee hele. Daardoor voel ik me veel vrijer om te doen wat goed voelt en niet wat “moet”. En als ik vol zit, schuif ik de rest van mijn bord door naar hem. Hij blij met een extraatje en ik zit niet nog tegen wat over is gebleven aan te hikken.

Ik hoop dat het jullie ook een beetje helpt. En niet alleen met betrekking tot eten. Ook met vermoeidheid of als je je down voelt. Neem weer een stapje terug, gun jezelf rust. Het komt echt goed!

Deze week ga ik voor 2 nummers! Beiden zijn van Paramore. Als eerste kies ik voor Turn it off. De tekst van dit nummer slaat op alles wat hierboven staat. Daarnaast ga ik ook voor Brick by boring brick. Dit nummer draai ik op vol volume als ik niet lekker in mijn vel zit. Goede combinatie voor deze week dus!

Liefs, Renée x

Iedereen heeft weleens irritaties naar hun partner toe. Je voelt je niet begrepen, je vindt dat je te weinig aandacht krijgt of je wordt onzeker. Hoe ga je daar mee om, wat moet je doen en wat moet je vooral niet doen?

Met problemen omgaan binnen een relatie

Iedereen heeft momenten in een relatie die uitgesproken moeten worden. Liefde is soms moeilijk, maar als de dingen die spelen opgelost worden, wordt je relatie alleen maar sterker. Je weet alle twee waar je aan toe bent en kunt vanaf dat moment weer met het volste vertrouwen verder.

Wat belangrijk is om te doen, is filteren wat uitgesproken moet worden en wat juist ook niet. Want niet alles is het waard. Moeten de vorken links of juist rechts in de vaatwasser? Vergeet één van jullie steeds het dopje van de tandpasta erop te draaien? Laat iemand steeds de wcdeur open staan na een toiletbezoek? Dat kunnen irritaties zijn, maar zijn ze het waard om een discussie over te hebben?

Andere onderwerpen zoals onzekerheid, of tijd voor elkaar maken zullen zwaarder wegen om uit te praten. Maar deze zijn een stuk moeilijker om over te beginnen, hoe pak ik dat aan?

De fout die snel gemaakt wordt

Laat ik beginnen met hoe je het niet moet doen. En dat is door middel van je stem verheffen en randzaken erbij halen. Je partner dingen om de oren gooien die de persoon niet verdient, is niet de juiste manier om te uitten dat het je soms te veel wordt. En ook het opkroppen doet er geen goed aan. Je zegt dingen veel harder dan de bedoeling is en ook waarschijnlijk niet op de manier die je in je hoofd had.

Hoe dan wel? Mijn tips:

• Bedenk wat je wil zeggen. Schrijf het desnoods op. Haal er geen andere onderwerpen bij, houdt het bij de dingen die je echt wil uitten.
• Let op je intonatie. Wordt niet agressief en ga niet schreeuwen. Dan maak je de situatie alleen maar vervelender.
• Vertel waar het pijn doet. Geef aan hoe je je erbij voelt en dat je dat erg vervelend vindt. Je wil samen genieten, geen pijnlijke situaties veroorzaken.
• De ruzie is van jullie samen, niet van anderen. Spreek het samen uit en klaag niet bij de buren of familie. Nergens voor nodig.
• Zeg alleen sorry als je erachter staat en als je dat echt meent. Anders heeft het geen betekenis.
• Het is een keer klaar met discussiëren en ruziën. Weet dat het een keer moet stoppen en dat je vanaf dat moment weer gelukkig verder kan.

Helaas heb ik zelf een verkeerde beslissing genomen in het uitten van iets dat pijn deed. En ook direct ingezien dat dit niet de nette manier was om het op te lossen. Ik vind het heel moeilijk om te vertellen wat me dwarszit en ik heb het te lang binnen gehouden. Ik heb 3 dagen lang zitten bedenken hoe ik het moest vertellen en al die dagen had ik het op een goede, duidelijke en rustige manier in mijn hoofd zitten, totdat ik het moment naderde om het daadwerkelijk te zeggen.

Ik ben uitgevallen tegen mijn partner en had er direct spijt van. Maar ik weet 100% zeker dat hij de man is die ik in mijn toekomst wil hebben. Dus dit is zeker iets waar ik harder aan moet werken. Ik ga mijn eigen blog gebruiken om hier beter in te worden.

Het nummer van deze week zal dan ook zijn lievelingsnummer zijn (en stiekem ook een beetje de mijne): Nickelback met If today was your last day.

Liefs, Renée x

Gesprekken bij het UWV lopen altijd anders dan je wil. Bij mijn eerste gesprek werd er gezegd dat ik 20 uur zou kunnen werken, met beperkingen. Maar, ik zou in mijn eigen branche niet terecht kunnen omdat ik geen klantcontact mocht hebben en het zou daarnaast ook lichamelijk te zwaar. Dit houdt dus in dat ik aan het einde van de rit toch weer was afgekeurd…

Ik wilde door, zij niet

Het tweede gesprek wilde ik heel anders laten lopen. Papieren van school, hulp van een werkgever. Ik was er klaar voor om aan mijn nieuwe leven te beginnen, hoe eng ik het ook vond. Ik was nog niet klaar met de therapie, was nog veel moe, had last van woedeaanvallen en mijn concentratie was nog steeds rond het nulpunt. Maar ik wilde dit zo graag.

Helaas waren de dames van het UWV het er niet mee eens. Omdat ik die beperkingen opgelegd had gekregen, wilde ze niet dat ik mijn oude werk weer zou oppakken en ook nog met een studie erbij zou volgens hen te zwaar worden. Normaal had ik me erbij neergelegd, maar na de assertiviteitstrainingen wist ik dat ik voor mezelf op moest komen. Dus: met duidelijke argumenten, zoals hulp van mijn werkgever en therapietrouw zijn, kreeg ik ze zo ver dat ik in september mocht starten met school én 16 uur werken.

Dit gesprek vond plaats in april, de tussentijd moest ik gebruiken om uit te rusten, therapie te volgen en me goed voorbereiden op de periode die eraan kwam. Ook werd er van mij verwacht dat ik iedere maand een update zou sturen naar mijn contactpersoon van het UWV. Ik was zo opgelucht toen ik daar wegging. Er viel een last van mijn schouders, ook al wist ik dat er een drukke en zware periode aan zou komen. Gelukkig, kon ik direct starten met het voorbereiden.

De eerste stap naar werk

De weken erna was ik vreselijk aan het twijfelen. Kon ik dit wel aan? Werd het niet te zwaar? Was ik er wel echt klaar voor? Voor mijn toenmalige partner kon het allemaal niet snel genoeg gaan. Die vond dat ik maar alvast die 16 uur moest gaan werken om ervaring op te doen. Maar mijn moeder gaf aan dat ik het echt in mijn eigen tempo moest doen en met haar kon, en kan, ik er goed over praten. De tijd van werken en studeren stond al in de agenda, dus om nu al te gaan rennen had ook geen zin.

Zo sprak ik met mijn opticien af dat ik iedere donderdag, na mijn therapie-ochtend, een halve dag kon meedraaien in de winkel. Zodat ik op eigen tempo en zonder druk weer in het bedrijfsleven kon stappen. Dat was echt een uitkomst. De eerste weken waren heel zwaar, al die nieuwe indrukken! Dat maakte het nog spannender om aan de studie te gaan beginnen, maar ik had het zo naar mijn zin, dat dat stukken zwaarder woog en ik zeker wist dat ik dit wilde!

Open- en eerlijkheid

Mijn opticien (waar ik klant ben, geen werknemer) kent mijn achtergrond, ik had alles verteld toen hij aangaf te willen helpen. Omdat ik voor iedereen duidelijkheid wilde scheppen over waarom werken zo zwaar was en ik het echt rustig aan moest doen, zonder dat er verwachtingen waren.

Toen de weken voorbijgingen, met slapeloze nachten omdat ik niet wist hoe ik het allemaal moest gaan doen, trok ik de stoute schoenen aan. Ik moest immers een werkplek hebben voor mijn opleiding. En het klikte zo goed met mijn “collega’s”, ik wilde daar werken! Na een uur praten kwam het verlossende zinnetje: “We hebben erover nagedacht en we willen je een jaarcontract aanbieden.” Nou, ik kon wel janken. Ik zag opeens mijn toekomst een stuk beter in!

Stappen in de juiste richting

Toch werd de druk vanaf dat moment hoog, gevoelsmatig. Vanaf toen moest ik weer gaan presteren! De druk en stress van thuis kon ik niet meer aan, dus dat was zeker 1 van de redenen dat ik ben weggegaan bij mijn toenmalige partner. Ik wist dat mijn toekomst nu echt beter zou worden, maar dan wel zonder hem. Het voelde niet meer goed en ik kreeg steeds meer het idee dat ik een blok aan zijn been was.

Daarbij leerde ik ook iemand kennen die me juist stimuleerde en steunde in alles. Deze situatie, was met alles wat er nog omging in mijn hoofd, heel lastig. Gelukkig had ik mensen die onafhankelijk luisterden en probeerde te helpen, dit heeft me er zeker doorheen getrokken. De uiteindelijke beslissing, om bij mijn toenmalige partner weg te gaan, heeft me heel goed gedaan. Ook met betrekking op de burn-out. Ik voelde me een stuk rustiger, zat wat beter in mijn vel en leek meer energie te hebben.

Wel had ik nog veel last van stemmingswisselingen. Ik ging van ontspannen naar chagrijnig of boos zonder dat ik wist waarom. Daaraan merkte ik wel dat het allemaal heel diep zat. Ik ben gaan luisteren naar deze gevoelens en begrijp mezelf nu ook een stuk beter. Ik accepteer nu dat ik er nu nog niet ben, maar wel hard op weg ben naar mezelf.

Nu ik dit voel en mezelf tijd geef, gaat het een stuk beter. Ik ben vrolijker, geniet weer van dingen en maak nieuwe vrienden. Stuk voor stuk nemen ze me zoals ik ben en kan ik mijn gevoelens uiten, zonder dat het mooier gemaakt moet worden. Hebben ze er een mening over, dan moeten ze dat vooral uiten. Maar het doet me een stuk minder dan voorheen. Motorrijden kan eindelijk weer, boeken lezen gaat stapje voor stapje beter en mijn vriend en ik gaan bijna iedere week naar de motor vriendenclub.

Ik ben begonnen op mijn werk en met mijn studie. Ja het is zwaar, maar wat geniet ik van mijn inmiddels “normale” leven!

Mijn leerproses

Wat ik zelf van deze burn-out heb geleerd, is dat de mensen om je heen belangrijk zijn en dat je heel erg naar je lijf moet luisteren. Niet denken dat je het allemaal wel aan kan. De stemmetjes die zeggen: “het is maar een beetje moeheid”, “je concentratie komt wel weer terug” en “gewoon doorgaan, je bent te jong om thuis te zitten, niet zo zielig doen” moet je opzijzetten. Ik hoorde dit tot het moment dat ik echt instortte. En toen was het te laat. Je leven staat op dat moment echt op pauze, maar daar leerde ik ook mijn echte vrienden kennen.

Ik hoop dat iedereen die dit leest meer inzicht heeft gekregen in een burn-out. Of je het nu zelf mee hebt gemaakt, of iemand in je directe omgeving. Er zit echt meer achter dan het zinnetje: “ik ben moe”.

Het liedje van deze week: Causes – Where does love go. Waarom? Het heeft me aan het denken gezet. Ik heb veel tranen gelaten, voor liefde, voor verlies, uit frustratie. Maar het heeft me sterker gemaakt. De tweede reden is omdat dit het nieuwe nummer is waar mijn dansdocente een choreografie op aan het maken is. Ik vergeet in dit ene uurtje per week even alle negativiteit en geniet ik volop. Heel cliché misschien, maar met in gedachte mijn partner. Echt een uur voor mijzelf!

Bedankt weer voor het lezen!

Liefs, Renée x

Veel mensen die niet lekker in hun vel zitten, gepest worden, depressief zijn of iets moeilijks hebben meegemaakt, houden dit voor hunzelf. Waarom? Ik denk dat ze anderen niet willen belasten met hun problemen.

Zelf hield ik me vooral bezig met mensen om me heen. Zij konden altijd bij mij terecht met hun problemen. Om te praten, om een gezellige dag te hebben of om samen op de bank zwijgend een film te kijken. Wat voor hun het fijnst was op dat moment. Hierdoor kon ik mijn eigen sores vergeten en zagen anderen niet aan mij dat er iets was. Zo voorkwam ik dat ze moeilijke vragen zouden stellen.

Maar heeft dit mij iets opgeleverd? Nee, helemaal niets. Ik wilde niet praten, maar kreeg ook de kans niet, omdat niemand door mijn masker heen prikte. Doordat ik anderen juist hielp, denk ik dat iedereen ervan uit ging dat het met mij juist goed ging. Niemand om mij heen heeft gevraagd: hoe is het nu echt met je?

The fears we don’t face, will become our limits.

Deze keer wat tips, die eventueel kunnen helpen om toch te praten en tips voor de mensen om je heen.

Wat kun je zelf doen?

• Ga schrijven. Pak een schrijfblok of een laptop en probeer je woorden op papier te zetten. Maakt niet uit of je verhaal leesbaar is voor een ander, doe het voor jezelf.
• Zoek lotgenoten. Ga op internet kijken hoe anderen ermee om gaan en praat met ze.
• Laat iemand een stuk lezen, wat betrekking heeft op jou. Als ze daar goed op reageren is dat een opening voor jou om je verhaal te doen.
• Probeer iemand in vertrouwen te nemen en vertel een klein stukje over wat je dwars zit. Kijk hoe ze erop reageren en luister naar je gevoel.
• Accepteer dat je je niet oké voelt, het mag. Niemand is perfect.
• Soms is een brief schrijven makkelijker, omdat je dan zelf niet hoeft te praten. Laat deze lezen aan iemand die je vertrouwd. Het kan de eerste stap zijn naar een gesprek.

Wat kan jouw omgeving doen?

Het is natuurlijk aan bijna niemand zichtbaar dat er iets is (en dan heb ik het over de personen die hun problemen en gevoelens niet kunnen delen). Wij, de mensen die het angstvallig verborgen houden voor de buitenwereld, laten bijna niets los, alleen misschien heel af en toe een kleine hint die alleen zichtbaar zal zijn voor mensen die hetzelfde in elkaar zitten. Maar ben jij nou iemand die mijn blog leest, omdat je een vermoeden hebt (of zeker weet) dat er een persoon in jouw omgeving het moeilijk heeft? Probeer het volgende eens;

• Vraag ernaar. Niet alleen: hoe is het met je? Maar probeer te laten zien dat je meer wil horen dan alleen: ja het gaat goed hoor! Want met niemand gaat het altijd goed.
• Krijg je niet veel reactie? Laat het even gaan. Probeer niet te pushen, want dat kan averechts werken. Als ik moest praten, sloeg ik helemaal dicht, hoe graag ik ook wilde.
• Vraag er later nog een keer naar. Wacht niet een week, maar probeer het later op de dag nog eens. En maak duidelijk dat je er voor hem/haar bent.
• Wijs hem/haar erop dat je weleens leest over mensen die het stilzwijgend moeilijk hebben. En geef daar je mening over. Geef de ander het gevoel dat je open staat voor een gesprek.
• Ben je er zeker van dat jouw vriend/vriendin/partner ergens mee rondloopt, wees direct. “Ik merk echt aan je dat er iets is, praat alsjeblieft met me.” En je kunt verder invullen hoe je dat zou willen. Persoonlijk, via de telefoon of vraag de ander het in een brief te zetten. Soms is dat een stuk makkelijker dan praten.

Hoe ga ik ermee om?

Nu ik eindelijk de mensen om me heen alles heb verteld, blijven sommige dingen nog steeds moeilijk. Als ik ruzie heb met mijn partner, klap ik snel dicht. Nu ik hem heb verteld wat er in mijn hoofd gebeurd, geeft me dat veel meer rust. Hij weet dat ik hem niet negeer, maar dat ik het even moeilijk heb met woorden te vinden. Hij geeft me ruimte alles een plek te geven en vraagt later wat ik wilde zeggen, of ik kom er zelf mee. Door de wetenschap dat hij begrijpt dat er iets in mijn hoofd niet goed gaat, wordt een ruzie uitpraten steeds iets makkelijker. Ik krijg nu niet steeds te horen: wat is er nou? Of; vertel nou wat je denkt! Wie weet zal ik uiteindelijk eens een keer “gewoon” ruzie kunnen maken en het op dat moment direct uit kunnen praten. Zonder dat ik ervoor weg wil of moet lopen.

En als ik weer inzit over een gebeurtenis van vroeger, weet ik dat het bespreekbaar is thuis. Ik hoef mijn mond niet te houden en er alleen mee te zitten. Als het niet het juiste moment is, zal de ander dat zeggen, dan komt het later ter sprake. Maar nu de mensen om mij heen weten hoe ik in elkaar zit en hoe mijn denkwijze is, wordt het steeds een beetje makkelijker om te delen hoe ik mij echt voel. Omdat ik het op mijn eigen tempo kan vertellen.

Luister het volgende nummer alsof het voor jou wordt gezongen: Lucie Jones – Never give up on you. Want vergeet niet dat er altijd iemand is die naar je zal luisteren. Het zal je verbazen wat de mensen om je heen eigenlijk voor je over hebben. Als je maar praat, hoe eng het soms ook is.

Liefs, Renée x