Eerder heb ik een blog geschreven over vertrouwen. Daarin gaf ik aan, dat ik vriendschappen aan de kant zette als ik het idee kreeg dat ik er te diep in ging zitten. Bang om gekwetst te worden nam ik afstand en ging ik alleen verder.

Mijn beste vriendin

Toen ik wegging bij mijn ex, bracht dit veel teweeg bij mijn beste vriendin. En logisch ook, zij is ook bevriend met hem. Hij vond het nodig om alleen negatieve dingen over mij rond te bazuinen en daar had zij last van. Ze vroeg me haar tijd te geven om alles een plek te geven en eventueel onze vriendschap weer op te pakken. Maar op dat moment was het even klaar voor haar.

Voor het eerst wilde ik dat een vriendschap niet zou eindigen: ik raakte een beetje in paniek. Ik zou haar toch niet kwijtraken? Net die ene vriendin waar ik alles mee deelde. En ik heb mijn huidige partner S. C. leren kennen tijdens haar verjaardag. Ik dacht dat het juist perfect was nu. Mijn beste vriendin en mijn partner, de twee belangrijkste maatjes in mijn leven, zijn ook nog eens goed bevriend. En dat leek allemaal nu in te storten.

Ik wilde verder, maar wilde zij dat ook?

De eerste vier maanden heb ik gedaan wat ze van me vroeg: ik hield me afzijdig en alleen als ik een echt goede reden had zocht ik contact. De dag dat ik hoorde dat haar oma was overleden bijvoorbeeld. Toen zei ze wel dat ze waardeerde dat ik toch iets van me liet horen. Ook zo heel af en toe een berichtje om te vragen hoe het ging en dan kreeg ik ook wel iets terug. Toen die maanden voorbij waren voelde het wel of ik op een T-splitsing stond. Verder of niet verder. Tijdens wat heen en weer whatsappen gaf ze aan dat ze me miste en dat het misschien toch eens tijd werd om af te spreken om te kijken waar het dan heen zou gaan.

Drie weken later was het zo ver, onze afspraak. Bloednerveus liep ik naar de deur toen er aangebeld werd. We keken elkaar aan en dat ontaarde vrijwel direct in een stevige knuffel. Eén die ik echt heel erg had gemist! We zijn samen gaan lunchen en het was weer als vanouds. Natuurlijk hebben we het gehad over wat er allemaal gebeurd was, maar veel was al gezegd. Ik heb mijn beste vriendin weer terug en het vertrouwen in elkaar is er nog steeds.

Nog een belangrijke (kapotte) relatie

Twee jaar geleden heb ik een discussie bij moeten leggen: mijn opa en oma waren het met bepaalde keuzes die ik had gemaakt niet eens. Prima, maar ik heb mijn eigen leven. Uiteindelijk zagen ze dat in en vierden we kerst met de hele familie. Een paar maanden later ging het fout. Ik kreeg mijn burn-out, mijn opa en oma namen het mij kwalijk dat ik niet meer langskwam en zo hadden we geen contact meer. Een moeilijke tijd en ik dacht veel aan ze. Maar ik kon echt de moed niet vinden om erheen te gaan. En koppig, want moest ik nu weer degene zijn die de eerste stap zette?

Verhelderende avond

Afgelopen zaterdag hadden we een gezellig avondje bij vrienden. En de beste gesprekken voer je dan natuurlijk midden in de nacht! Na maandenlang wikken en wegen werd het me duidelijk dat ik dit echt moest oplossen. We hebben het er met zijn vijven over gehad en ik kwam dankzij mijn vrienden tot een duidelijke conclusie. Of ik zou het met ze uitpraten of vanaf dat moment zouden onze wegen scheiden. Maar deze leegte kon ik niet aan.

En toen was het zo ver…

Twee dagen geleden heb ik de moed gevonden om naar ze toe te rijden. Ik ben erheen gegaan zonder telefoontje, omdat ik dan onderweg nog kon besluiten om om te keren en naar huis te rijden. Geen verplichtingen, echt alleen als ik het aan zou kunnen.

En daar stond ik dan opeens, midden in de woonkamer. Met twee mensen die me met open armen ontvingen. Een hele rare ervaring als je erop voorbereidt bent om de wind van voren te krijgen. Ik kreeg eerst een kom soep en aan tafel wordt er gesproken over hoe het leven er op dit moment uit ziet. Het voelt alsof ik nooit weg ben geweest. Maar na het eten gaat het kriebelen en ik weet dat er iets over gezegd moet worden.

Ik hoor mezelf zeggen: ik ben hier natuurlijk met een reden…

En ik schrik ervan. Neem ik nu echt het voortouw? Zou ik dit aankunnen zonder stotteren en zou ik kunnen zeggen wat ik wil? Zenuwen duiden zich aan, maar ik probeer alles wat ik geleerd heb toe te passen. En dat lukt! Ik ben duidelijk, geef mijn grenzen aan en ik zeg alles wat ik deze middag wilde bespreken. Mijn vader heeft sinds een half jaar ook gebroken met mijn opa en oma. Heel zwaar, maar voor hem nu zeker de juiste keuze.

Ik ga met een goed gevoel naar huis en ik ben trots op wat ik zojuist gedaan heb. Dit was een eerste stap en ik zie vanzelf of dit de goede kant op is. Het kan zijn dat ik alsnog besluit er een punt achter te zetten, maar eerst wil ik de tijd nemen om uit te zoeken wat ik hiermee wil.

De muziek van deze week is iets anders dan wat ik gebruikelijk uitzoek. Het is een instrumentale cover van één van mijn favoriete nummers. Simply Three met Latch. Mocht je het leuk vinden, de clip is geweldig!

Wil jij, voor jezelf, ook een relatie proberen opnieuw op te bouwen? Probeer het. Als ik dit kan, kan jij het ook!

Liefs, Renée x