Veel mensen die niet lekker in hun vel zitten, gepest worden, depressief zijn of iets moeilijks hebben meegemaakt, houden dit voor hunzelf. Waarom? Ik denk dat ze anderen niet willen belasten met hun problemen.

Zelf hield ik me vooral bezig met mensen om me heen. Zij konden altijd bij mij terecht met hun problemen. Om te praten, om een gezellige dag te hebben of om samen op de bank zwijgend een film te kijken. Wat voor hun het fijnst was op dat moment. Hierdoor kon ik mijn eigen sores vergeten en zagen anderen niet aan mij dat er iets was. Zo voorkwam ik dat ze moeilijke vragen zouden stellen.

Maar heeft dit mij iets opgeleverd? Nee, helemaal niets. Ik wilde niet praten, maar kreeg ook de kans niet, omdat niemand door mijn masker heen prikte. Doordat ik anderen juist hielp, denk ik dat iedereen ervan uit ging dat het met mij juist goed ging. Niemand om mij heen heeft gevraagd: hoe is het nu echt met je?

The fears we don’t face, will become our limits.

Deze keer wat tips, die eventueel kunnen helpen om toch te praten en tips voor de mensen om je heen.

Wat kun je zelf doen?

• Ga schrijven. Pak een schrijfblok of een laptop en probeer je woorden op papier te zetten. Maakt niet uit of je verhaal leesbaar is voor een ander, doe het voor jezelf.
• Zoek lotgenoten. Ga op internet kijken hoe anderen ermee om gaan en praat met ze.
• Laat iemand een stuk lezen, wat betrekking heeft op jou. Als ze daar goed op reageren is dat een opening voor jou om je verhaal te doen.
• Probeer iemand in vertrouwen te nemen en vertel een klein stukje over wat je dwars zit. Kijk hoe ze erop reageren en luister naar je gevoel.
• Accepteer dat je je niet oké voelt, het mag. Niemand is perfect.
• Soms is een brief schrijven makkelijker, omdat je dan zelf niet hoeft te praten. Laat deze lezen aan iemand die je vertrouwd. Het kan de eerste stap zijn naar een gesprek.

Wat kan jouw omgeving doen?

Het is natuurlijk aan bijna niemand zichtbaar dat er iets is (en dan heb ik het over de personen die hun problemen en gevoelens niet kunnen delen). Wij, de mensen die het angstvallig verborgen houden voor de buitenwereld, laten bijna niets los, alleen misschien heel af en toe een kleine hint die alleen zichtbaar zal zijn voor mensen die hetzelfde in elkaar zitten. Maar ben jij nou iemand die mijn blog leest, omdat je een vermoeden hebt (of zeker weet) dat er een persoon in jouw omgeving het moeilijk heeft? Probeer het volgende eens;

• Vraag ernaar. Niet alleen: hoe is het met je? Maar probeer te laten zien dat je meer wil horen dan alleen: ja het gaat goed hoor! Want met niemand gaat het altijd goed.
• Krijg je niet veel reactie? Laat het even gaan. Probeer niet te pushen, want dat kan averechts werken. Als ik moest praten, sloeg ik helemaal dicht, hoe graag ik ook wilde.
• Vraag er later nog een keer naar. Wacht niet een week, maar probeer het later op de dag nog eens. En maak duidelijk dat je er voor hem/haar bent.
• Wijs hem/haar erop dat je weleens leest over mensen die het stilzwijgend moeilijk hebben. En geef daar je mening over. Geef de ander het gevoel dat je open staat voor een gesprek.
• Ben je er zeker van dat jouw vriend/vriendin/partner ergens mee rondloopt, wees direct. “Ik merk echt aan je dat er iets is, praat alsjeblieft met me.” En je kunt verder invullen hoe je dat zou willen. Persoonlijk, via de telefoon of vraag de ander het in een brief te zetten. Soms is dat een stuk makkelijker dan praten.

Hoe ga ik ermee om?

Nu ik eindelijk de mensen om me heen alles heb verteld, blijven sommige dingen nog steeds moeilijk. Als ik ruzie heb met mijn partner, klap ik snel dicht. Nu ik hem heb verteld wat er in mijn hoofd gebeurd, geeft me dat veel meer rust. Hij weet dat ik hem niet negeer, maar dat ik het even moeilijk heb met woorden te vinden. Hij geeft me ruimte alles een plek te geven en vraagt later wat ik wilde zeggen, of ik kom er zelf mee. Door de wetenschap dat hij begrijpt dat er iets in mijn hoofd niet goed gaat, wordt een ruzie uitpraten steeds iets makkelijker. Ik krijg nu niet steeds te horen: wat is er nou? Of; vertel nou wat je denkt! Wie weet zal ik uiteindelijk eens een keer “gewoon” ruzie kunnen maken en het op dat moment direct uit kunnen praten. Zonder dat ik ervoor weg wil of moet lopen.

En als ik weer inzit over een gebeurtenis van vroeger, weet ik dat het bespreekbaar is thuis. Ik hoef mijn mond niet te houden en er alleen mee te zitten. Als het niet het juiste moment is, zal de ander dat zeggen, dan komt het later ter sprake. Maar nu de mensen om mij heen weten hoe ik in elkaar zit en hoe mijn denkwijze is, wordt het steeds een beetje makkelijker om te delen hoe ik mij echt voel. Omdat ik het op mijn eigen tempo kan vertellen.

Luister het volgende nummer alsof het voor jou wordt gezongen: Lucie Jones – Never give up on you. Want vergeet niet dat er altijd iemand is die naar je zal luisteren. Het zal je verbazen wat de mensen om je heen eigenlijk voor je over hebben. Als je maar praat, hoe eng het soms ook is.

Liefs, Renée x