Lieve allemaal. Deze week wil ik mijn blog gebruiken om van me af te schrijven.

Er zijn een aantal telefoontjes die je niet wil ontvangen. Zo’n telefoontje waarbij je op je scherm kijkt en je blij wordt dat die persoon aan je denkt, totdat je opneemt en je hoort dat er iets mis is.

Het nieuws

Zo’n telefoontje ontving ik op 27 juni om 13.18 uur dit jaar. Ik was net onderweg naar huis van het boodschappen doen. Het was een mooie, warme dag dus ik had besloten even te wandelen. Zodra ik het winkelcentrum uitstap, wordt mijn muziek onderbroken door een inkomend gesprek. Ik zie dat het mijn vader is en neem vrolijk op. Het gesprek begint zoals alle andere, maar ik hoor iets anders in zijn stem. Na de vragen “hoe is het?” en “ga je nog iets doen vandaag?” slaat het nieuws in als een bom. Hij is in het ziekenhuis geweest en de uitslagen ervan zijn niet goed. De stilte tussen deze mededeling en de uitslag lijkt minuten te duren, terwijl het in werkelijkheid misschien 3 seconden was. “Prostaatkanker.” Direct krijg ik te horen dat het een beginstadium is en dat het allemaal goed komt, maar alles wat ik denk is: mijn vader is ziek.

De eerste minuten sta ik voor me uit te staren op de dijk. Even niet wetend wat ik met deze informatie moet doen. Ik vervolg mijn weg naar huis met de boodschappen en stuur mijn vriend een berichtje dat het niet goed gaat, dat ik net mijn vader heb gesproken. Gelukkig ziet hij kans om me te bellen, want hij was natuurlijk gewoon aan het werk. Nu ik mijn verhaal doe aan S.C. komt het nieuws een beetje binnen. Gelukkig ben ik bij hem vanavond, ik wilde echt niet alleen zijn.

Ontkenning

De weken die volgen voelen raar. Ik probeer het een beetje te verdringen, alsof mijn vader gewoon nog die gezonde man is, die eigenlijk nooit iets heeft. Ja, een hoge bloeddruk. Waarvoor hij onder behandeling is, maar verder gaat het best goed eigenlijk. Verder heeft hij nooit iets.

We spreken elkaar deze tijd niet heel veel. Deels omdat ik verder geen nieuwtjes heb, maar ook omdat ik bang ben dat de diagnose me opeens onderuithaalt. Er is ook bijna niemand die weet wat er gaande is. Alleen mijn partner, moeder en een vriendin weten ervan. En ook zij laten het onderwerp voor wat het is, tenzij ik er zelf over begin.

Acceptatie

Begin september hoor ik dat er nieuwe onderzoeken aankomen. Ik raak een beetje aan het idee van de kanker gewend en ik probeer het niet meer te ontkennen. Het is er en ik zal proberen mijn vader te helpen waar nodig. We bellen wat meer en ik krijg informatie over wat er allemaal gaande is. Ondanks dat mijn vader absoluut geen prater is, vertelt hij steeds meer. Wat het met hem doet en hoe het ervoor staat.

Ze zijn per toeval op de kanker gestuit. Door de bloedonderzoeken in verband met de bloeddruk en kans op diabetes, werd er voor de zekerheid nog een extra onderzoek gedaan op kwaadaardige cellen. Hier kwam een verhoogde waarde uit, dus toen werd hij doorverwezen. Dus eigenlijk was het maar goed dat hij last van zijn bloeddruk had, hoe stom dat ook klinkt. Want misschien waren we er anders pas in een later stadium achter gekomen.

Spannende tijden

Eind september zijn mijn vader en zijn vriendin nog lekker een weekend weggeweest naar Barcelona. Fijn om te horen dat dat nog even kon voordat alles in het ziekenhuis zou gaan beginnen.

Op 5 oktober werden er markers geplaatst in de prostaat, deze zorgen ervoor dat de bestraling nauwkeurig kan worden uitgevoerd. De dinsdag erna hebben ze kennis gemaakt met de machine die de bestraling gaat uitvoeren. Ze noemen het een CyberKnife, hier zijn er maar 2 van in Nederland en worden voornamelijk ingezet om hersentumoren te bestrijden.

Om de bestralingen zo effectief mogelijk uit te voeren zijn er vorige week, op 17 oktober, een CT scan en een MRI scan gemaakt. Plus een op maat gemaakt matras om de 4 bestralingen, in 4 opeenvolgende dagen, zo makkelijk en comfortabel mogelijk te laten verlopen.

Het is nu echt bijna zo ver

Nu wachten we op een oproep, maar die zal niet lang duren. De verwachting is dat hij binnen anderhalve week zijn eerste bestraling zal hebben. Hoewel mijn vader graag alles alleen doet, ik lijk wat dat betreft wel heel erg veel op hem, heeft hij me toch gevraagd om de laatste bestraling mee te gaan. Natuurlijk doe ik dat! Ik zal er alles voor over hebben om ervoor te zorgen dat mijn vader beter wordt en als dit is waar ik mee kan helpen, dan zorg ik ervoor dat ik er voor hem kan zijn.

Ondanks dat ik weet dat de verwachtingen goed zijn, vind ik het nog steeds heel moeilijk om ermee om te gaan. Ik probeer meer met mijn partner erover te praten, want het beïnvloed soms heel abrupt mijn stemming. Ook heb ik de dag van de MRI met mijn vader en zijn vriendin over dit onderwerp gepraat. Dat was echt heel fijn!

Het nummer van deze week is Papa van Chantal Jansen. Ik kies niet voor het origineel omdat die door een man is gezongen. Deze voelt voor mij een stuk beter aan!

Pap, ook hier komen we doorheen. Jij en ik, samen met de mensen die dicht bij ons staan. Ik hou van jou!

Liefs, Renée x