Doemdenken, iets waar ik soms erge last van kan hebben. Sommige gebeurtenissen in het dagelijkse leven kunnen bij mij ineens allerlei onzekerheden en negatieve gedachten opwekken. Soms denk ik dat dit iets is waar iedereen wel eens last van heeft en wat eigenlijk heel normaal is, maar toch blijft het voor mij moeilijk om hier mee om te gaan. Heb jij hier ook weleens last van?

Erover praten

Ik zie mezelf als een angstig persoon, vooral op sociaal gebied. Doemdenken gaat bij mij dus vaak over sociale situaties waar ik tegenop kijk. Of het gaat juist over sociale situaties die al geweest zijn, maar waarvan ik vind dat ik het misschien anders had moeten aanpakken.

Eén van de coping stijlen die ik aangereikt heb gekregen via NiceDay, is het praten met een vertrouwenspersoon over deze negatieve gedachtes en gevoelens. Dit zal het probleem niet volledig oplossen, maar het kan wel helpen de angst iets te verlichten. Praten kan een ander perspectief op de situatie geven. Dit is iets waar ik zelf ook erg veel behoefte aan heb; mijn gedachten en gevoelens met iemand delen en sparren over mijn probleem. Maar tegelijkertijd vind ik dit dood en doodeng. 

Negatieve gedachten

Wanneer ik constant rondloop met negatieve gedachten en gevoelens kunnen die steeds erger worden. Ze kunnen mij ervan overtuigen om niets met anderen om mij heen te delen en alles op te kroppen. Dit is iets wat natuurlijk totaal niet werkt en zelfs kan leiden tot zelfdestructieve gedachten. 

“Ik heb geen vrienden om dit mee te delen. Ik wil niemand tot last zijn, of overkomen als een zeikerd. Ze zullen vast denken dat ik me aanstel en dat het nergens op slaat dat ik zo reageer. Straks jaag ik mensen bij me weg als ik te veel over mijn negatieve gedachten en gevoelens praat. Wat als ze het stom vinden? Wat als ze mij stom vinden? Straks vinden ze me misschien wel vervelend of irritant.”. Dit zijn een aantal van de gedachten die op zulke momenten constant door mijn hoofd kunnen gaan. 

Angst voor afwijzing

Misschien valt het je al op, maar op zulke momenten ben ik eigenlijk gewoon bang. Bang dat ik niet serieus genomen wordt. Bang dat ik een last ben voor andere mensen. Maar, ik denk dat ik voornamelijk bang ben voor afwijzing. Een voor mij bekend probleem, waar ik hard aan probeer te werken. Ik doe mijn best om erop te vertrouwen dat de mensen om me heen niet zomaar bij me weg zullen gaan en dat ze met me omgaan omdat ze mij oprecht leuk vinden om wie ik ben als persoon. Niet om hoe ik eruit zie, wat ik zeg of wat ik doe, maar om wie ik ben. Dat is enorm lastig, maar ik probeer toch stappen te zetten door bijvoorbeeld toch een berichtje te sturen naar een vriend of familielid wanneer ik me even wat minder goed voel. Dat gaat natuurlijk ontzettend tegen mijn gevoel in, maar het zetten van die stap is juist nodig om mijn angst uiteindelijk te verslaan en gelukkiger en comfortabeler te leven.

Een helpende hand

Als ik realistisch ben, vind ik het zelf nooit erg als iemand met zijn probleem bij mij aan komt kloppen. Ik vind het juist fijn, want dan weet ik dat die persoon mij vertrouwt en we echt een goede band met elkaar hebben. Ik vind het fijn om mensen te helpen, waarom vind ik het dan zo moeilijk om anderen de kans te geven mij te helpen? Tsja, dat is een vraag waar ik niet zo snel een antwoord op heb. Maar ook dat is niet erg. Het belangrijkste is dat ik me bewust ben van de dingen die er in mijn hoofd gebeuren en ik langzaam probeer dit “negatieve” patroon te doorbreken. En ik geloof dat jij dit ook kan, op jouw eigen tempo! 

Dagelijkse dosis tips

Ik hoop dat ik je een beetje inzicht heb kunnen geven in wat mijn patronen zijn en hoe ik dit langzaam probeer om te buigen in iets positiefs. En dat als jij last hebt van dezelfde gedachten als ik, je hier iets aan hebt en je hopelijk niet alleen voelt! Ben je op zoek naar wat extra positiviteit en mental health tips? Volg NiceDay op Instagram. Ook op mijn eigen Instagram deel ik mijn ervaringen en probeer ik positiviteit te verspreiden. Benieuwd? Neem een kijkje op mijn profiel! 

Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!

Liefs,

Anouk