Natuur kalmeert me. Helemaal als iets oer of enorm is. Oerwouden en oeroude overwoekerde beschavingen. Enorme bergen, watervallen of zoutvlakten. Hoe groter hoe beter. Hoe ouder hoe beter. Waarom? Omdat ze rust uitstralen.

Laat me dat uitleggen

Wanneer je kennis maakt de lichtjaren oude aarde wordt je leven even heel simpel. In deze miljoenen jaren bestaan, ben jij een onzichtbaar klein stipje. Onze tijd bestaat niet tegenover oeroude natuur. Je hoeft geen snelle beslissingen te maken en van alles iets te vinden, niet alles te overdenken. Je hoeft niet iets te zijn. Dat ben je al. Net als de natuur. Je bent. En hoe klein zijn wij tegenover al onze enorme natuurlijke fenomenen? Bijna nietig eigenlijk.
Omringt door grootsheid dringt het steeds opnieuw tot me door dat ik niet perse allemaal dingen hoef. Ik ben goed zoals ik ben. Het geeft me immense rust. En een geluksgevoel. Mijn alledaagse leven voelt niet simpel. Ik kan enorm genieten van dingen, maar ik vind het leven best een gevecht. Een gevecht wat, als het even rustig lijkt te zijn, toch weer in het donker staat te wachten.

Daarom ga ik keer op keer terug de natuur in. Om te aarden.