Toen ik de knoop doorhakte om te gaan schrijven, had ik nooit verwacht dat ik schrijven leuk zou gaan vinden. De reden dat ik ging schrijven is omdat ik mijn verhaal wilde delen. Laten zien dat er meer mensen zijn die hetzelfde mee hebben gemaakt als jij, de lezer. Je bent niet alleen en met een beetje hulp kan je straks weer de hele wereld aan.

Niet altijd over rozen

Ervaringen delen, zowel positief als negatief, werd steeds leuker. Misschien een verkeerd woord voor de negatieve dingen, maar het werd ook een uitlaatklep. Dus het werd fijn om te doen. Ja, natuurlijk heb ik af en toe moeten bikkelen om iets op papier te krijgen. De juiste woorden kwamen niet, ik wist echt niet welk onderwerp ik moest kiezen of de tijd werd krap. Maar als het dan uiteindelijk op papier stond en ik zag hem online staan, was ik toch weer trots dat de volgende gelezen kon worden.

Trouwe lezers

Ook zoiets waar ik trots op ben. Een groep mensen die me trouw hebben gevolgd. En om even wat cijfers te geven:

• 13 trouwe lezers in mijn directe omgeving. Iedere blog die online ging stuurde ik door, en deze werd dan ook binnen een dag gelezen en beantwoord.
• 46 blogs zijn er verschenen, dit is nummer 47. Nooit verwacht dit getal te halen!
• Zo’n 80 uur aan schrijfwerk zit erin. Vooral de eerst 4 blogs waren zwaar om neer te zetten, maar hé, ze staan er. En hoe!
• 49 muzieknummers uitgezocht om erbij te zetten. 2 keer kon ik niet kiezen, dus ja, 2 nummers extra!
• 46 weken therapie vrij, deze moet zeker in het rijtje. Trots dat ik het nu alleen kan. Uiteraard met hulp, maar die kan ik nu zelf vragen.

Toekomst

Die zie ik positief in! Ik heb nog mijn slechte dagen, dat ik niets wil doen en het liefst in bed lig. Ik heb nog mijn huilbuien en word boos als ik weer zo’n vreselijke pijn heb in mijn rug. Maar zelfs dan vergeet ik niet waar ik nu sta. En dat is heel belangrijk om in je hoofd te houden. Je mág een baaldag hebben en je moet je daar helemaal niets van aantrekken. Morgen weer een dag!

Mijn werk is tot nu toe erg goed bevallen. Het is een leuk, enthousiast team. Iedereen wil me iets leren en daardoor voel ik me al redelijk op mijn gemak. Ik vind vanzelf mijn weg daar!

De kerst komt eraan en daar kijk ik vreselijk naar uit. Binnenkort gooien we de woonkamer om en dan kan de boom weer uit de doos! Het duurt even voor die staat, maar als het dan eenmaal af is weet ik weer waarom we het doen.

Noorwegen staat weer in de agenda! De Capri mag weer sneeuwhappen! Zal weer een vermoeiende, maar geweldige week worden. We kijken er vreselijk naar uit!

Vervolgens staat ook nog een week Oostenrijk op de planning. Ook iets waar ik heel erg naar uit kijk! Met familie lekker de bergen in, daar ben ik wel voor te porren!

Bedankt allemaal!

Zal ik nog eens een blog schrijven? Het zou zomaar kunnen! Dan zien jullie deze zeker weer voorbij komen. Alle lezers, zowel trouwe als sporadische lezers, vreselijk bedankt voor alle lieve berichten die ik van jullie mocht ontvangen! Alle steun, herkenning, vrolijke berichten en stevige gesprekken die erop volgden. Het doet me heel veel!

Stiekem word ik er wel een beetje emotioneel van, om dit hoofdstuk af te sluiten. Het bloggen is toch een beetje deel van me geworden. Maar de tijd die het kost, wordt me nu een beetje te veel. Een fulltime baan en school kost veel tijd. En als ik een blog schrijf wil ik wel trots zijn als deze op de website verschijnt. Dus daarom maak ik nu een eind aan mijn reeks, ik wil mijn stukken niet afraffelen.

Het laatste nummer

Voor de laatste blog heb ik gekozen voor Christina Perri – A thousand years. Van dit nummer word ik heel blij. Waarom? Ik heb de liefste man naast me die je je maar kan bedenken. Hij is er voor me als ik hem nodig heb, ook bij de kleine dingen. Mede dankzij hem vond ik de ballen om mijn leven op papier te zetten. En er ook nog eens trots op te kunnen zijn.

Wie weet tot de volgende!

Liefs , Renée x