Zo jong mogelijk alles op een rijtje hebben was één van de eerste serieuze doelen die ik voor mezelf gesteld had. Een vaste relatie, leuk huisje, trouwen en jong moeder worden. Dat graag compleet rond mijn 25ste.

En dan zit je op je 27ste huilend bij de huisarts; Burn-out, iets wat dus totaal niet in mijn planning stond!

Het begin van het einde

Het begin van het einde start op 5 mei om 7.30 uur. Om te beginnen wilde ik deze dag graag vrij, maar ik kon niet gemist worden op het werk. Ik rol mijn bed uit en zie een bericht van mijn leidinggevende, T. Ik wordt niet in mijn eigen filiaal verwacht, maar wordt geacht naar Amsterdam te gaan. Daar hadden ze een tekort aan personeel.

Ik op hoge poten daarheen gereden, want T had aangegeven dat ik geen vrij kon krijgen omdat ze bij mij in de winkel personeel te weinig hadden, maar me vervolgens wel vragen om ergens anders te werken. Na 4 uur werken begin ik te huilen bij manager E en leg bij haar het verhaal neer. De situatie in verband met mijn vrije dag en de spanning tussen T en mij. Het eerste wat ze doet is haar werk neerleggen en mij voor de eerstvolgende anderhalve week bij haar inplannen. Ze zal met T gaan praten en ervoor zorgen dat er een gesprek komt tussen hem en mij.

Op 17 mei sta ik weer in mijn eigen werkomgeving en die middag volgt er inderdaad een gesprek tussen T en mij. Die ging van begripvol naar verwijten maken naar mij.

Verslagen ging ik naar huis en de hele avond heb ik voor me uit zitten staren op de bank. Ik voelde me leeg en onbegrepen. De volgende ochtend belde ik om 8.00 uur de huisarts; “Wat zijn je klachten?” “Ik wil gewoon met iemand praten…”

De diagnose is burn-out

Die middag zit ik bij de huisarts en doe mijn verhaal. Over mijn verleden, de huidige situatie en mijn werk. De diagnose is; burn-out. “Jij gaat je direct ziekmelden, de wereld draait echt wel door.”

Ik bel onderweg naar huis mijn baas op, die reageert geschrokken en biedt zijn excuses aan voor het feit dat hij niets door heeft gehad. Ook bel ik manager E om te vertellen wat er gebeurd is. Zij is tevreden dat ik dit gedaan heb.

De 3 maanden die daarop volgen zijn grotendeels langs me heen gegaan. Gesprekken met de GGZ, huisarts en ARBO arts volgen elkaar op. Het enige wat ik goed merk is dat ik vreselijk moe ben en mijn gevoelens alle kanten op gaan. De ARBO arts stuurt me door naar hun psycholoog en die biedt me een assertiviteitscursus aan via ARBOnet, omdat ik niet voor mezelf op durf te komen. Ook stuurt zij me samen met de huisarts door naar PsyQ. Te veel onverwerkte gebeurtenissen. Eerst schoon schip maken!

De intake van PsyQ heb ik in augustus. Het duurt bijna 3 uur en is erg emotioneel. Thuis aangekomen ben ik volledig van slag en wil ik alleen nog maar slapen. Ik heb net te horen gekregen dat de PTSS nog vreselijk hoog zit en de diagnose van de burn-out wordt bevestigd. Er is me aangeraden groepstherapie te volgen… Ik? Groepstherapie? Nee! Maar zoals nu wil ik niet verder. Moe, angstig, depressief, heb herbelevingen van de trauma’s, wil niemand zien, wil niet eens naar buiten en thuis heb ik alleen maar ruzie.

Mijn partner wil niet dat ik in therapie ga want hij vindt; wat gebeurd is moet je achter laten en gewoon doorgaan met je leven. Echter werkte dat in de praktijk anders voor mij, ik wilde alles alleen doen maar ik kan het gewoon echt niet.

Werken aan mijzelf

De eerste donderdag van september sta ik om 9.00 uur voor het gebouw van PsyQ. Even worstel ik met de gedachte om weer op mijn motor te stappen en naar huis te rijden. Gelukkig zet ik door en zit ik netjes om 9.30 uur met 3 dames en 2 therapeuten in een kamer. Praten wil ik eigenlijk niet en het enige dat ik me van die ochtend kan herinneren is dat ik mezelf heb voorgesteld.

Langzaam maar zeker laat ik meer van mezelf zien, durf ik te huilen en vertel ik wat ik heb meegemaakt. Al ben ik nog steeds van mening dat het niet erg genoeg is wat ik heb meegemaakt. Ik vind het vreselijk om de verhalen van de andere dames aan te horen. Dat was allemaal vele malen erger, wat deed ik hier?

Toen verloor ik mijn baan, omdat mijn contract afliep en het te lang ging duren voor mijn baas. Ook al was hij de voornaamste reden dat ik thuis kwam te zitten! Gelukkig koos ik op dat moment me nog meer op mezelf te richten. Ik moest en zou beter worden. Ik wilde weer genieten van motorrijden, van boeken lezen, van lekker uit eten gaan.

Zou ik dat ooit weer voelen? Geluk? Want nu kan ik me dat echt niet voorstellen.

Vandaag ga ik voor Aaliyah – Journey to the past

Liefs, Renée x