De middelbare school, een ‘goede’ plek voor onzekere mensen. Zo ook voor mij. Ik was niet de knapste, dunste of slimste. En wat doen ze dan? Dan gaan ze je pesten. Mijn tijd op school was niet fijn, maar ik probeerde me er toch doorheen te slaan. Mijn moeder zei regelmatig dat ik een goed stel hersenen had, dus daar hield ik me aan vast.
Geslaagd: dat moet gevierd worden!
Mijn familie was (en is) altijd heel close met elkaar en we deelden alle leuke gebeurtenissen. Zo ook mijn diploma-uitreiking. Geslaagd: eindelijk was het gepest en getreiter voorbij! Dat moest gevierd worden. Ik nodigde samen met mijn moeder, mijn vrienden en familie uit voor een barbecue. Deze dag brak aan en het was vreselijk gezellig. Eindelijk mocht ik me ook aan de Breezers wagen, jeetje wat een wereld ging er voor ons open.
Helaas, kreeg deze avond een heel andere wending. Ik zal niet zeggen dat dit de oorzaak is van mij eetprobleem, maar het heeft absoluut niet meegeholpen. Ik stond naast de barbecue te genieten van een tweede broodje hamburger toen ik mijn oma tegen mijn moeder hoorde zeggen: “Nou, die kan er ook nog wel bij!” Deze uitspraak heeft mij zo veel pijn gedaan, en het verschrikte gezicht van mijn oma sprak boekdelen. Ze besefte op het moment van de uitspraak niet dat ik haar kon horen. Ik weet tot op de dag van vandaag ook niet zeker of ze het wel volledig heeft beseft. Ik hoop het niet, maar dit heeft wel veel impact gehad. En eerlijk is eerlijk, ik was al gestopt om mezelf te wegen. Het laatste weegmoment woog ik 74 kg en ik durfde niet meer op dat ding te gaan staan.
Eén keer per dag eten
Toen ik hoorde hoe mijn oma erover dacht, woog ik denk ik zo’n 78 of 79 kg en ik ben maar 1m60. Dus ja, ik was zeker te zwaar. Maar dit deed toch wel veel pijn. Ik stopte dan ook per direct met ongezonde dingen, maar ook met ontbijt en lunch. Mijn enige maaltijd was in de avond, omdat ik dan met mijn moeder aan tafel zat. Zij mocht niet weten dat ik verder niet meer at.
Binnen een half jaar was ik ruim 20 kg afgevallen, wat voelde ik me goed zeg! Mensen zeiden tegen me dat ik er goed uit zag en ik voelde me ook een stuk beter. Dit is jammer genoeg van korte duur geweest, want zo snel afvallen is niet goed voor je lijf en aankomen wordt daardoor een stuk makkelijker. Binnen de kortste keren kwam ik weer aan. En ik heb zeker geprobeerd om hier mee om te gaan.
Toen ik eenmaal in therapie was, begon ik erg op mezelf te letten. En ook mijn gewicht ging me in de weg staan. Ik wilde slank, dun en knap zijn. Ik schrok toen ik na de kerst op de weegstaal stond. 66 kg! Daar moet echt iets aan gedaan worden! Dus ik begon op 1 januari 2017 met shakes. Ontbijt en lunch werden vervangen, tussendoor at ik niet, in de avond alleen maar gezonde maaltijden en veel sporten. Binnen 3 maanden was ik ruim 10 kg kwijt, wat een verademing!
Contact met mijn NiceDay Coach
Via NiceDay kwam ik erachter dat het zo eigenlijk niet goed ging. Mijn persoonlijke coach maakte zich duidelijk zorgen, op mijn lichtst woog ik nog maar 50 kg. Hij verzocht me vriendelijk, maar dwingend, dit aan te geven bij PsyQ, want het kon zo echt niet langer. Daar kreeg ik dan ook te horen dat ik anorexia had. Het sloeg in als een bom, maar het was geen verrassing. Ik zag zelf ook in dat het niet goed ging, maar voelde het voelde zo goed om zo licht te zijn. Ik zat thuis met een burn-out, in een ongezonde relatie en in de fase dat ik echt niet meer wist hoe ik mijn leven moest indelen. Dit voelde wel goed en ík had de volledige regie. Mijn toenmalige partner vond de diagnose anorexia te overdreven en zei dat ik gewoon maar moest gaan eten.
De dag dat ik bij hem wegging en bij mijn huidige partner binnenstapte was een wereld van verschil. Hij nam het wel serieus en gaf me alle ruimte om eraan te werken. Als ik niet wilde eten, was het goed. Maar, als ik zomaar een normale portie avondeten zat weg te werken zei hij er ook niets van, om er maar geen druk op te leggen. Toch zag ik dan in zijn ogen dat hij stiekem wel een trots was.
Stap voor stap
Ik heb via het Leontienhuis in Zevenhuizen geprobeerd hulp te zoeken, helaas voelde ik me daar niet thuis. Maar zij hebben me wel laten inzien dat het echt anders moet. Tot nu toe gaat het me eigenlijk best goed af. Ik ben 4,5 kg aangekomen! Aan de ene kant ben ik trots, dat ik dit met wat hulp van geliefden heb bereikt. Maar nog steeds vind ik het eng. Mijn eetprobleem is een onderdeel van mij en ergens voelde ik me daardoor interessant. Dus dit deel van mijzelf loslaten geeft mij een onzeker gevoel.
Wat voor mij wel helpt is dat mijn partner vaak zegt dat hij me mooi vindt en dat mijn moeder zegt dat ze zo vreselijk trots is dat ik dit toch maar even aan het doen ben! Dit maakt het zoveel makkelijker voor mij om er vrede mee te hebben. Het zal altijd wel een deel van mij blijven verwacht ik, maar gelukkig gun ik het mezelf om dat wijntje te pakken en af toe een zak chips open te trekken. Kleine geniet momentjes, waar ik eindelijk geen spijt meer van krijg!
Eten zelf is nog wel moeilijk, maar gelukkig heb ik mensen om me heen waarmee ik kan praten. Zij laten me inzien dat het echt nodig is. Het is niet goed, om maanden niet meer ongesteld te zijn. En niet eten en sporten werkt ook niet samen. Die 5 kg meer of minder, jammer dan, maar ben tevreden met jezelf. Wat anderen er dan van je denken maakt niet uit!
Het nummer wat ik wil toevoegen aan deze blog komt heel toepasselijk uit de film To the bone:
Jack Garratt – Water
Liefs, Renée
