Als tiener in de puberteit ben je een storm, omdat je een eigen persoon probeert te worden. Puberteit en jongvolwassenheid kenmerken zich door het vormen van je persoonlijkheid. Je probeert dingen uit, je hebt weerstand, je verkent met vallen en opstaan. Wanneer dit proces wordt verstoord door Borderline en hoog sensitiviteit, breekt de hel los. Op zoveel manieren.
Een van de kenmerken van Borderline is het gebrek aan identiteit. Zoals je kan voorstellen is dit erg stressvol. Dat je niet weet wie je bent. Je bent altijd op zoek naar bevestiging van jezelf, maar tegelijkertijd weet je niet wie dat is en wat er bevestigd moet worden. Het is elke keer opnieuw een bevestiging van je gevoel van leegheid en emotionele chaos. En een bevestiging van dat je zo anders bent dan anderen. Wat je natuurlijk bent, want dat zijn we allemaal, maar het voelt alsof je raar bent.
Wat betreft dit onderwerp heb ik een enorme transformatie doorgemaakt.
De laatste tijd ben ik veel bezig met hoe ik deze tijd heb meegemaakt. Hoe dat voelde. Ik doe dat omdat, wanneer je terugkijkt naar je verleden en hoe je je voelde en hoe je reageerde, dat je heel erg kan helpen in het hier en nu. Je kijkt naar hoe iets was, waar je nu staat en waar je naartoe wil. Zo kun je groeien.
Borderline tijdens de pubertijd betekende dat ik niet bezig was of kon zijn met een eigen persoon worden. Zoals anderen dat kunnen. Ik voelde me leeg, donker en verdrietig. Ik begreep niet waarom, en mijn familie ook niet. De maatschappij liet me ook weten dat je zo voelen niet ok of normaal was en ik bouwde erg veel frustratie en woede op. Ik werd totaal niet begrepen. Dus ik probeerde iemand te worden, die mensen aardig en leuk zouden vinden. Hoe kon ik alles beter of het beste doen? Hoe kon ik me beter voelen? Hoe kon ik zo min mogelijk een last zijn voor anderen? Ik was dus niet bezig met het vormen van mijn persoonlijkheid, maar ik was mezelf aan het vullen met verwachtingen van anderen. Met hun persoonlijkheden. Ik had oppervlakkige relaties die enkel hingen aan onechte gedeelde interesses en gevoelens. Altijd dacht ik weer dat ik mezelf gevonden had, maar kwam er naar verloop van tijd dan toch weer achter dat het enkel die ander was. Ik verlegde mijn grenzen en energie en stortte, naar verloop van tijd, keer op keer, in. In crisis. Dat uitte zich in van alles: eetstoornissen, roekeloos rijgedrag, zelfbeschadiging, depressie of angstaanvallen. Allemaal manieren om de controle terug te krijgen. Om te overleven.
Hoog sensitiviteit maakte dit nog erger. Niet alleen omdat mijn eigen gevoelens zo intens zijn, maar ook omdat de gevoelens en energie van andere mensen heel makkelijk bij mij binnen kunnen komen. Ik wist nooit wat van mij was of wat van een ander. Ik snapte niet wat er met mij gebeurde wanneer ik bijvoorbeeld een kamer in liep en mij ineens intens verdrietig of benauwd voelde. Toen kon ik dat enkel definiëren als raar: ik was raar en ik had weer last van stemmingswisselingen. Dat mensen voordat ik binnen kwam enorm ruzie hadden gemaakt, en dat waarschijnlijk bij mij binnen kwam, kwam ik later achter.
Dit samen maakte dat ik me vloeibaar voelde in een vaste wereld. Heb je weleens gezien hoe vloeistof zich gedraagt? Zoals een druppel verf in een glas water valt. Het mengt zich met het water. Eerst in delen. Dan helemaal. Het is prachtig om te zien, en ik denk ook dat ik dat begin van iets dat me overnam ook fijn vond, omdat ik me dan iemand voelde. Iets definieerde mij. Maar als de verf het water geheel overneemt wordt het steeds minder mooi en troebel, vooral als er meerdere kleuren inzitten. Het wordt vies en donker.
Mensen, gevoelens, energie, en bijna alles wat ik tegenkom kunnen zo makkelijk mijn vloeistof induiken. Ze rekken mijn grenzen op en dringen mijn ruimte binnen. Totdat er geen mij meer is. Zij worden mijn identiteit. Door borderline omdat ik niet wist wie ik was of moest zijn en door hoog sensitiviteit omdat het zo makkelijk ging. Het heeft altijd zo verwarrend en frustrerend gevoeld. Ik was bang en voelde me waardeloos en dom: dat ik niet wist wie ik was en zo vaak veranderde.
Ik heb gemerkt dat de symptomen van Borderline zachter worden met de tijd en dat er langzaam ruimte is ontstaan om de leiding terug te pakken. Ik ben een dertiger nu en ik weet steeds beter wie ik ben en wat ik nodig heb. Ik ben bewust van mijn vloeibaarheid en ik kan me nu beter beschermen tegen negatieve energie vanuit mezelf en energie van anderen die binnen wil dringen. En als het niet lukt, weet ik dat ik alleen moet zijn om mezelf op te laden. Als ik mijn water wil laten kleuren, kan dat. Het is een bewustere keuze nu. Ik creëer nu een leven waarin ik kan zijn wie ik ben. Met alles wat me gegeven is. En ik ben blij met die persoon.
Natuurlijk is nu dan de vraag hoe ik mijn water heb schoongemaakt. Hoe ik nu weet wie ik ben. Het antwoord is simpel: begin met schoonmaken. Ontdek wat er is en behoud alles wat van jou is en gooi de rest weg. Het antwoord is simpel, het proces zelf helaas niet zo. Het is eng en confronterend. Je komt eerst je angsten tegen, slechte ervaringen, destructief gedrag, dingen die je beïnvloed hebben. Je zult willen vluchten. Dat mag. Maar kom terug en probeer steeds opnieuw. En wees lief en vergevingsgezind tegen jezelf. Je mag je rot, gefrustreerd, bang, blij en dan weer verdrietig voelen. Je mag willen opgeven. En je kunt dit met professionele hulp aangaan. Dat heb ik ook gedaan. Langzaam zal je de mooie en goede dingen aan jezelf ontdekken. Jouw eigen mix. Het is je basis. Een goede basis om je leven mee te leiden en te ontdekken.
