Hoewel we allemaal zouden willen dat het leven over rozen gaat, is dit helaas niet de realiteit. Toch doen we vaak alsof. Hoe vaak zeg je niet tegen iemand dat “alles goed!” is, terwijl je eigenlijk een rotdag hebt? Hoe vaak doe je iets omdat je denkt dat dit van je verwacht wordt, maar het in werkelijkheid geen zin in heeft? Of hoe vaak zet je je over je moeheid heen om weer iets leuks te gaan doen met vrienden? Hoe vaak negeer je daarmee je lichaam en dat stemmetje dat zegt dat je eigenlijk geen energie of zin hebt?

Ups en downs

Onze maatschappij is er zo op ingericht dat we allemaal succesvol moeten zijn, op social media zie je niets anders dan vrolijke en mooie mensen, als het dan even wat minder met je gaat, kan dit voelen als falen.

Gisteren sprak ik iemand die herstellend is van een burn-out, ze gaf aan dat ze dat voorheen niet kende: ups en downs. Ze dacht namelijk dat het altijd wel oké met haar ging. Toch kreeg ze begin dit jaar een burn-out, volledig out of the blue voor haar gevoel. Achteraf blijkt dat ze al jaren over haar eigen grenzen heen ging, zonder hier ook maar een seconde over na te denken, laat staan door te hebben dat ze helemaal niet zo gezond bezig was.

Waarom toegeven aan je verdriet belangrijk is

Het leven is niet altijd leuk en dat is oké. Ik heb soms het gevoel dat we altijd alles leuk moeten vinden. Als ik iets niet leuk vind ben ik geneigd volledig in de ‘klaagmodus’ te gaan. Ik accepteer niet dat de minder leuke dingen er nou eenmaal bij horen. Als ik verdriet heb, dan negeer ik het net zolang, totdat ik er niet meer omheen kan. Maar minder leuke dingen en verdriet horen er nu eenmaal bij en kun je niet negeren. Dat negeren en wegstoppen is heel ongezond en krijg je vroeg of laat weer op je bordje. Altijd leuk doen en signalen negeren kost namelijk veel energie.

Neem genoeg rust

Rust is ook belangrijk, hoe saai het ook klinkt. Af en toe toegeven aan je verdriet of je rotgevoel geeft je de ruimte om hier mee om te gaan, om te verwerken. Moeilijk? Absoluut! Ik weet niet of ik het ooit ga leren, maar ik geloof er wel in dat het begint bij luisteren naar je lichaam én naar het stemmetje in je hoofd (of je hart).