Een hoop mensen hebben tijden geen idee gehad. Mensen die wat dichter bij mij stonden en mij vaker zagen, hadden wel door dat er ‘iets’ was. Het grootste deel van de tijd was ik op mezelf aangesteld. Op slechte dagen was ik alleen, lag ik in bed of onder een dekentje op de bank. Als ik verplicht de deur uit moest, raapte ik mezelf bijeen en zette ik een grote glimlach op.
De meeste reacties die ik krijg, nadat ik vertel dat ik depressief ben, zijn nog altijd: ‘Jij? Maar je bent altijd zo vrolijk’. Blijkbaar hoeven de uiterlijke kenmerken die je vertoont niks te maken hebben met je innerlijke gevoel. Het is heel makkelijk om te doen alsof er niets aan de hand is, want de waarheid vertellen is eng. Er rust nog steeds een taboe op het hebben van een depressie: het is niet stoer om te vertellen dat je depressief bent. Daarbij ben ik bang dat mensen anders naar mij kijken. Als je vertelt over je depressie, stel je jezelf zo kwetsbaar op, dat hoeft allemaal niet voor mij. Zo kreeg ik voor lange tijd een geheim.
Ik verzon smoesjes wanneer mensen vroegen of het wel goed ging. Ik zei dat ik moe was, even geen zin had of anderen plannen had, indien ze wilde afspreken. Het voelde als een opluchting als ik weer onder iets uit kon komen en gewoon kon blijven liggen in bed of op de bank.
Echter lukte het niet altijd om thuis te blijven, zo had ik ook mijn verplichtingen waar ik echt niet onderuit kon komen. Ik liep daar rond en was vrolijk, maar soms ook juist overdreven blij, zo blij dat ik er druk van werd. Dit kwam niet omdat ik echt blij was, maar omdat ik mijn echte gevoel probeerde te onderdrukken. Het ging automatisch als een soort overlevingssysteem. Maar tegen wie loog ik eigenlijk het hardst? Tegen de mensen om mij heen die totaal geen idee hadden wat er echt schuil in mij ging? Of tegen mezelf omdat ik maar deed alsof er niks aan de hand was? Net doen alsof ik mij niet down voelde, alsof het er niet was en maar vrolijk doorgaan.
Er zijn genoeg momenten geweest waarop ik het eigenlijk echt niet meer trok, maar dit niet kon laten zien. Ik ging dan vaak naar het toilet waar ik mezelf even opsloot. Op die momenten stroomde de tranen over mijn wangen. Als ik in de spiegel keek, zag ik iemand die ik niet was. Er stond een heel ongelukkig meisje dat dringend hulp nodig had. Maar ook een meisje dat niet het lef had om hulp bij anderen te zoeken en zichzelf, zoals altijd, groothield. Er stond een meisje met tranen die over haar wangen rolde, maar zodra ze van het toilet afkwam, haar tranen gedroogd had. Na wat klapjes op je wangen, even diep inademen en wat wapperen met je handen in je gezicht; zie je vrij snel niets meer van je verdriet. Zo liep ik weer de menigte in en had ik weer plezier.
De vraag bleef, ‘’tegen wie lieg ik het meest?’’ Inmiddels heb ik het antwoord. Familie, vrienden en zelfs van de mensen waar je het niet zo snel van verwacht, nemen je niets kwalijk. Ze zijn er als jij ze nodig hebt. Want, je hebt niet tegen ze gelogen, je hebt ze alleen niet alles verteld. En hoe eng het ook was, ik ben blij dat ik het gedaan heb. Er blijven altijd mensen tussen zitten die er niks van begrijpen en het is lastig om het uit te leggen. Maar ik heb ondervonden dat ook deze mensen hebben het beste met je voor en willen er voor je zijn, op hun manier.
Ik heb gelogen tegen mezelf. Ik heb gedaan alsof er niets aan de hand was, terwijl ik thuis compleet instortte. Ik ben verder gegaan dan ik kon en ik vond dat het allemaal maar moest kunnen. Ik wilde me niet aanstellen en ik wilde me niet zo voelen. Ik wilde gezond en vrolijk zijn, gewoon mezelf. Maar ik loog, ik loog tegen mezelf. Ieder heeft het recht om zich niet oké te voelen. Je kunt er niks aan doen, het overkomt je.
Hoe eerder je eerlijk bent, hoe meer mensen er voor je zijn. Ook al wil je soms alleen zijn, al snel zul je merken dat je niet zonder je geliefden om je heen kunt. Jezelf voorliegen is een strijd die je nooit gaat winnen. Het is een gevecht waarbij je eigenlijk wil omvallen, maar je jezelf staande houdt omdat het zogenaamd allemaal wel mee valt. Ik kan je vertellen; het valt niet mee. Wees eerlijk tegen jezelf, ieder mens verdient dat. Een depressie is niet iets waarvoor je je hoeft te schamen. Een depressie is een ziekte die eenieder kan overkomen. Neem één tip van mij aan en dat is dat je niet moet liegen tegen jezelf, pas dan kun je echt genezen.
Liefs, Sharon
