Afgelopen zondag was het dan zo ver. Mijn verjaardag. De 30, de big 3-0, de dirty thirty. En de hele week werd mij door verschillende mensen gevraagd hoe erg ik het vond. Of ik ermee zat dat ik dertig werd. En eigenlijk vond ik dat een heel rare vraag.

Verjaardagen

Ik vierde als klein meisje regelmatig mijn verjaardag. Altijd leuk om overladen te worden met cadeau’s en je vriendinnetjes te zien. Maar erna ging het bergafwaarts. Door het pesten op school wilde ik het niet meer vieren en als mensen  je laten zitten wordt het er ook niet beter op. Dus na teleurstellingen stop je er gewoon maar mee. Familie kwam vaak een bakkie koffie drinken en dan haalde ik gebak. Maar vieren? Daar begon ik echt niet meer aan.

Naar verjaardagen toe gaan wilde ik de afgelopen jaren ook eigenlijk niet meer. Mensen die ik niet kende en ik zat niet lekker in mijn vel. Nee, verjaardagen waren niet meer aan mij besteed.

Mindset

Ik zat middenin mijn therapie toen ik besloot toch weer naar een verjaardag te gaan. Mijn beste vriendin was jarig en ik dacht: Waarom niet? Ik was nog vreselijk onzeker over wie ik was en hoe ik eruit zag, maar probeerde ook uit mijn privé bubbel te stappen en grenzen te verleggen.

Deze avond zal ik nooit vergeten, hier leerde ik mijn huidige partner kennen. En wat is daar nu eigenlijk speciaal aan? Mijn lief haat verjaardagen. En dat uit de grond van zijn hart. Vrijwel niemand weet wanneer hij jarig is, als ik een cadeau koop hebben we, bij wijze van, ruzie. Gelukkig maakt hij voor enkele vrienden een uitzondering. En ja, gelukkig was hij er afgelopen zondag ook gewoon bij!

Open en eerlijk

Dit was ik bij de verjaardagen die ik het afgelopen jaar heb gehad. Ik zei van te voren dat ik het lastig vond, omdat er veel onbekenden zouden komen. Maar dit heeft mij zeker geholpen om leuke avonden te hebben. Hierdoor werd ik ook heel enthousiast over mijn eigen verjaardag. Ik bestelde mijn taart, maar daarna werd ik bang. Zou iedereen wel komen? Of laten ze me weer in de steek?

D-day!

Het begon geweldig. Mijn moeder had alles versiert, ik kreeg mijn cadeau en de taart stond in de koelkast. Mijn moeder vraagt me: “Wat ben je stil? “Ja, zenuwen… Maar zodra de eersten voor de deur stonden viel dat weg. Ik had er zin in.

Nee, ik vind het niet erg dat ik de dertig heb bereikt. Waarom? We willen toch allemaal oud worden? Natuurlijk klinkt het nu even raar, de twintig uit en de dertig in. Maar ik krijg nu niet echt de kriebels. Ik ben gelukkig, doe de opleiding die ik leuk vind en heb nog een hele toekomst voor me. Snap ik het dat mensen bang zijn als ze ouder worden? Ja! Maar om daar nu al mee te beginnen? Nee, je moet genieten. Mijn partner is 11 jaar ouder dan dat ik ben, daardoor voel ik mij in ieder geval al een stuk jonger!

Het nummer van deze week: Robyn met Keep this fire burning. Een heerlijk nummer en vroeger al heel vaak gedraaid. Als je hem hoort, merk je dat het goed bij me past.

Liefs, Renée. Een trotse dertiger x

Ik opende mijn ogen en wist het meteen: dit wordt geen goede dag. Geen zin. De ochtend was al voorbij, de wereld in volle gang en ik moest nog beginnen. Ik draaide me om maar het schuldgevoel verzuurde me voldoende om het vege lijf uit bed te schoppen. Pffff, daar gaan we weer.

Het ontluiken

Na ontbijt opende ik mijn laptop, mijn kantoor, mijn werkkamer. Met onwillige ogen tuurde ik naar het openstaande document: Cursusopzet Oosterse Filosofie. Maar mijn geest wilde niet naar het oosten afreizen. De boeken die klaar lagen om verder bestudeerd te worden, staarden me log en zwaarlijvig aan. Met kinderlijke tegenzin bleef ik binnen mijn schedel plakken en wilde het liefst er niet meer uit komen. De zwaartekracht leek plotseling tien keer heviger aan al mijn cellen te trekken en ik voelde mijn lichaam loodzwaar worden. In datzelfde krachtenveld liet in mijn hoofd zakken en mijn laptop dichtvallen. Pffff, wat een leven.

Waarom ik me vandaag zo rot voelde, begreep ik niet. Afgelopen dagen ging het nog zo lekker. Met wind in de zeilen kwam ik vlot uit mijn bed, ging aan het werk en dook met nieuwsgierigheid mijn studie in. En aan het einde van de dag keek ik er voldaan op terug. Maar nu? Pfff, vandaag even niet.

Verveeld klikte ik mijn stereo aan, koos een willekeurige playlist en klanken welden op. De kamer kwam een klein beetje tot leven. Via mijn oren drong er ook een beetje van dat leven mijn lichaam in en bereikte ijlings mijn geest. Vandaag geen intellectueel werk voor mij, dacht ik hardop met geveinsde moed. Ik keek mijn kamer rond en zag het half geverfde raamkozijn. Een karwei dat al een tijdje op mij wachtte. Het ritme van de muziek zette mijn handen in beweging en ik besloot om dat klusje te gaan klaren.

Bewegingen

Ik steek me, eerst nog aarzelend, in ambachtskleding, zoek her en der verfspullen bij een, dek de tafel af, leg er kranten op en haal het te verven raamkozijn leeg. Pfff, waar begin ik aan, dacht ik, maar het ritme van de muziek houdt me in beweging. Mechanisch en gestaag ga ik verder, want ik weet dat het mijn dag nog enigszins goed kan maken, dat ik deze dag in elk geval nog iets nuttigs van mijn leven heb gemaakt, dat ik niet beschuldigd kan worden van lapzwansen.

Het ritme van de muziek en de meditatieve slagen van de kwast brengen me in een gedachteloze, haast meditatieve toestand. Heen en weer, heen en weer, niets anders dan mijn hand en de kwast. Mijn wereld verkleint zich tot de tip van de kwast. Details van het hout vragen mijn volle aandacht. De oneffenheden willen goed gevuld raken met de vochtige glans van de verf. De ene slag na de andere, de muziek en verder niets.

Plots merk ik dat er klanken uit mijn mond komen. Ik zing. Zachtjes, maar toch. Ik zing mee met oude bekende jaren tachtig nummers. Herinneringen wellen op, gedachten dwalen en stromen door lichaam en geest. Ze gaan heen en weer van toen naar daar en van ‘o ja dat was gaaf’ naar ‘ach, arme jongen’. Zonder opwinding, verdriet of extase geniet ik van het mijmeren zonder doel, het zingen zonder schaamte, het werken zonder zin.

Terugkeer

De laatste strijk. Pfff. Klaar! Ik slaak mijn vertrouwde zucht. De wereld stroomt weer binnen en het lichaam herneemt zijn verzwaarde zwaarte. De muziek blijkt al een tijdje verstomd en de stilte is weer voelbaar. Gedachteloos en nog een beetje in meditatieve beweging, ruim ik de verfspullen op. Ik zet de kwast en het rollertje in water, haal de tafel leeg en berg de rest op op zolder.

Op de klok zie ik dat de dag bijna voorbij is. ‘Niks gedaan vandaag’ klinkt de kritische stem al weer in mijn hoofd. Snel corrigeer ik mezelf. Ik kijk naar het geschilderde kozijn en zeg tegen mezelf: ‘je hebt geverfd. Kijk eens hoe mooi het is geworden? Je bent misschien niet intellectueel zinvol met je werk bezig geweest, maar wel lekker nuttig een karwei geklaard!’ Een lichte glimlach beantwoord mijn gezonde volwassene. Weemoedig maar voldaan trek ik mijn schone kleren weer aan. In de keuken maak ik een lekker kopje thee. Met een koekje. Dat heb ik wel verdiend.

Stress is een natuurlijke reactie van je lichaam op een mogelijk gevaar. Je lichaam maakt de hormonen cortisol en adrenaline aan om je extra alert te maken. Een klein beetje stressen is gezond, maar de meeste mensen ervaren te veel stress. Maarliefst één op de vier mensen heeft permanent last van stress (Bodyworlds, 2017). Te veel stressen kan schadelijk zijn voor je gezondheid. In dit artikel leggen we je uit hoe je hier op een gezonde manier mee om kan gaan.  

Waar stressen we over?

Een groot gedeelte van de stress komt door werk. Bijvoorbeeld door een te hoge werkdruk of het niet goed kunnen vinden met collega’s. Ook ervaren veel mensen problemen met het scheiden van werk en privé, je mail checken op vakantie is een voorbeeld daarvan. Problemen op het werk zorgen voor irritaties thuis, bijna de helft van de volwassen schreeuwt wel eens tegen de partner of kinderen door problemen op het werk (Happify, 2017).

Hoe realistisch is stress?

Ongeveer 85% van de dingen waar we ons zorgen over maken komen niet uit. 80% van de dingen die wel uit komen blijken veel minder erg te zijn dan gedacht. In andere woorden: het gaat niet over omstandigheden, maar over de manier waarop we omgaan met ervaringen. Ben je hier bewust van de en zet je problemen in een breder perspectief. Is het over een jaar nog steeds belangrijk?

Worrying doesn’t take away tomorrow’s problems, it takes away today’s peace.

Meditatie

Het oubollige stigma rondom meditatie verdwijnt, mediteren is hip! En gelukkig, want meditatie is een hele goede manier om tot rust te komen en stress te verminderen. Door een goede ademhaling kan je namelijk bewuster omgaan met je problemen. Ervaar jij stress? Doe dan deze oefening:

Ga in een comfortabele houding zitten. Adem drie keer diep in en uit. Adem 6 seconden in door je mond, adem 6 seconden uit door je neus. Wees bewust van je omgeving: noem vier dingen die je ziet, drie dingen die je voelt, twee dingen die je hoort en een ding dat je ruikt. Adem dan nog eens 3 keer diep in en uit.

Omgaan met stress

Is meditatie toch niet helemaal jouw ding? Geen paniek, er zijn gelukkig ook andere manieren om stress te verminderen. Beweging is bijvoorbeeld een goede manier. Het vermindert de aanmaak van stresshormonen en helpt bij de aanmaak van gelukshormonen. Ook lachen helpt, het vermindert de spanning in je lichaam en de reactie daarop. Ben je aan het werk en wil je onopvallend ontspannen? Alleen al het luisteren naar muziek zal je hierbij helpen.

NiceDay: Heb jij veel last van stress? Plan dan een activiteit in je Daily Planner en ga sporten op een stressvol moment. Beschrijf daarna in je dagboek hoe je je na het sporten voelt.

Maandag: vandaag ben ik alleen maar bezig. Het huishouden, motor poetsen, heen en weer lopen. Ik vind geen rust. Probeer het denken te vergeten door continue iets om handen te hebben. Soms lukt het, maar af en toe merk ik dat ik moe word en even wil zetten. Dan begint mijn hoofd weer te werken en sta ik maar weer op. Bezig blijven, schiet er door mijn hoofd.

Mijn partner zijn telefoon gaat, storingsdienst. Hij moet de deur uit en ik baal. Niemand om mee te praten waardoor mijn hoofd tot rust komt. Dan maar weer door met opruimen.

Tegen de tijd dat S. weer thuis is, ben ik kapot. Moe van het bezig zijn, moe van het proberen te vergeten. We eten iets en kijken film. De spanning in mijn lijf blijft maar stijgen en ik besluit nog voor het einde van de film naar bed te gaan.

Rust? Natuurlijk niet!

In slaap komen lukt niet, draaien op mijn kussen daarentegen wel. Na een uur naar het plafond staren val ik eindelijk in slaap. Nachtmerries zijn er natuurlijk weer! Waarom kan ik niet gewoon rust hebben voor zo’n grote dag? Midden in de nacht schrik ik nog even wakker, maar gelukkig val ik snel weer in slaap.

De wekker gaat, stress niveau schiet weer omhoog. Vandaag is de dag! De spannende dinsdag is aangebroken. Mijn eerste appje van een klasgenootje komt al binnen: En, al stress? Je raadt mijn antwoord al: Ja! Vandaag is de dag dat ik mijn praktijk examen moet afleggen op school. Geef mij maar theorie, dat kan ik op mijn gemak lezen en maken zonder dat er iemand met me mee kijkt. Nu moet ik solderen, een bril maken (de glazen op maat slijpen, zorgen dat alles recht staat en alle afstanden in het glas kloppen) en een mondeling afleggen. Hiervoor krijg ik 1 cijfer in totaal.

Het examen

Gelukkig zie ik mijn eigen docent zitten als ik binnen kom. Ik kies een enveloppe uit en krijg hiermee mijn opdrachten van vandaag. Ik start met de soldering, deze zit erg netjes, dus dat begint goed! Daarna kies ik voor mijn mondeling. We hebben het eerst over het afgelopen weekend en dan zegt ze: “Zo, het ijs is gebroken! We kunnen starten!” Ook mijn mondeling heb ik nu een goed gevoel over dus ga ik de bril inslijpen. Ik lever ruim binnen de tijd alles in en krijg te horen dat ik een uur later mijn cijfer krijg. Na een uur klamme handjes krijg ik de uitslag: een 9,5! Je bent zonder ook maar één herkansing over naar je tweede jaar!

Opgelucht…

…Maar ook een beetje boos op mezelf ga ik weer naar huis. Waarom blijf ik me zo druk maken? Bang om te falen blijft een groot issue voor mij. Het voelt ook als een zwakte. Zwak dat ik niet goed met de spanning om kan gaan. Het is dan ook geen gezonde spanning, maar tot trillen en misselijkheid aan toe. De worsteling is echt vreselijk.

Mijn partner wordt ook wel eens moe van mij en dat begrijp ik echt volkomen! Vaak blijft hij superlief en steunt hij mij. Ook nu: “Je hebt goed geoefend en jij kan dit gewoon! Ademhalen, ontspannen en concentreer je!” Ook achteraf blijf ik een zenuwpees. Soms is hij geïrriteerd en stuurt hij geen berichtjes meer terug. Vandag blijf hij zeggen dat ik er niets meer aan kon doen en dat ik rustig moest worden. Tot 3 keer toe!

Niet de enige

Ik weet dat er met mij nog veel mee mensen last hebben van faalangst. Als iemand een manier weet hoe je ermee om kan gaan, hoor ik het graag. Want ik heb na alle therapie nog steeds heel veel moeite om dit de baas te worden. Ik durf er nu wel iets meer voor uit te komen, dat helpt wel een beetje. Maar of ik dit gevoel ooit onder controle zal krijgen weet ik niet.

Het nummer van deze week is Hungry eyes van Eric Carmen. Dit nummer komt uit mijn favoriete film Dirty Dancing. Die ik nu heel binnenkort weer ga kijken, want heb nu weer rust om me te storten op een film! Nu een paar weken niet naar school en dan fris aan het tweede jaar beginnen!

Liefs, Renée x

Je kan nog zoveel complimenten krijgen, toch onthoud je die negatieve opmerking altijd het best. Het geeft je een rot gevoel en zorgt ervoor dat je minder productief bent. Op lange termijn kan het zelfs voor serieuze schade aan je mentale gezondheid zorgen. Maar deze gedachten uit je hoofd zetten is makkelijker gezegd dan gedaan. We helpen je een handje.

Negatieve gedachten

Negatieve gedachten zijn menselijk en deze hoef je zeker niet te negeren. Sterker nog, het negeren van negatieve gedachten werkt averechts. Hierdoor leg je de focus juist op de gedachten. Steeds naar bovenhalen van negatieve gedachten is echter wel ongezond en zal je op den duur ongelukkig maken. Belangrijk is dus dat je de negatieve gedachten accepteert, maar niet negeert.

“We zien dingen niet zoals ze zijn, we zien ze zoals wij zijn.”

Overdenk je gedachten

We piekeren vaak onnodig en we kunnen meestal een stuk beter met de situatie omgaan dan gedacht. Wees je daarom bewust van je eigen gedachtegang: schrijf je gedachten op en beoordeel ze vanuit een ander perspectief. Zijn je gedachten rationeel? Wat zou je tegen een vriend in dezelfde situatie zeggen? Is de schade blijvend en wat kun je doen om de schade te voorkomen of te verminderen?

Zie negatieve ervaringen niet als persoonlijk falen, maar kijk naar andere mogelijke oorzaken. Of probeer het van een andere kant te zien: had het slechter gekund? Wat is er positief aan deze ervaring? En zelfs als de situatie niet slechter had kunnen zijn, onthou dan dat piekeren geen zin heeft. Probeer te accepteren wat er is gebeurd, maar laat het niet je toekomst bepalen.

Actieve herhaling

Negatieve gedachten verminderen door ze te blijven herhalen, whut?! Het klinkt niet erg aantrekkelijk, maar door de gedachten actief te herhalen verliest het uiteindelijk z’n betekenis (Ohio State University, 2012). Hierdoor krijg je meer afstand tussen je gevoelens en je gedachten. Spreek je gedachten dus uit of schrijf ze op. Deze methode wordt veel in de psychologie gebruikt en wordt ook wel cognitieve defusie genoemd.

Spoel ze van je af

Letterlijk. Neem een warme douche, de wetenschap heeft namelijk aangetoond dat je je daardoor beter zult voelen (University of California, 2013). Fysieke warmte en sociale warmte worden namelijk in hetzelfde gedeelte van de hersenen getriggert. Niet zo’n zin om te douchen? Je gedachten weggooien kan ook! Schrijf ze op papier en verscheur of verbrand ze. Onderzoek vanuit Ohio State University (2012) heeft aangetoond dat studenten die hun onzekerheden op schreven, verscheurde en weggooide een beter zelfbeeld kregen dan studenten die dat niet deden.  

Visualiseer

Afleiding zoeken heb je vast al geprobeerd, maar wist je dat de manier waarop ook van belang kan zijn? Afleiding zoeken werkt alleen wanneer het je volledige concentratie vergt. Op deze manier train je je hersenen in de juiste richting. Dit kun je het beste bereiken door middel van visualisaties (Winch, 2014). Visualiseer jezelf bijvoorbeeld in de supermarkt en beeld je alle producten in. Of visualiseer de outfits van je collega’s van gisteren. Dit hoeft niet lang te zijn, maar probeer dit elke keer te doen wanneer negatieve gedachten overheersen.

NiceDay: Heb jij vaak last van negatieve gedachten? Schrijf je gedachten op in je dagboek en spreek het een paar keer hardop uit. Voel je je beter?

We hebben ze allemaal, guilty pleasures. Ik herhaal: we hebben ze allemaal! I repeat again: All of us! De een schaamt zich ervoor, de ander is er trots op. Dit is hoe ik denk over de ‘guilty pleasures’.

Waarom zijn het eigenlijk guilty pleasures?

Ik luister erg veel muziek, voornamelijk via Spotify en daar staan meerdere muzieklijsten genaamd: Guilty Pleasure. Ik heb eens een lijst aangezet en tijdens het luisteren ben ik aan het denken gegaan. Er staan heerlijke muzieknummers tussen, toch verschijnen ze in een ‘GP lijst’. ‘Summer of ’69’, ‘Nothing compares to you’ en ‘Kiss from a rose’. Wat mij betreft prachtige nummers. Maar zo staan ook Wannabe, MMMBob en Barbie Girl ertussen, wat wel weer echt nummers zijn waarvoor ik me bijna schaam dat ik ze woord voor woord kan meezingen. Eigenlijk best raar, waarom je schamen voor iets waar je plezier aan hebt? Ik kom hier zo op terug.

Rondvragen

Ik ben maar eens gaan peilen bij de mensen om me heen. Wat vinden jullie nou echt GP’s? Zo vertelde mijn beste vriend dat hij gek is op hele slechte horrorfilms zoals Evil Dead uit 1981 en je kan hem altijd storen, ook ’s nachts, voor groene olijven. Ook de muziek mag niet achterblijven: Tenacious D. Verder heb ik nog in ontvangst mogen nemen: Swirls van Ola, pasta, seks, chocolade, Temptation Island en eens in de zoveel tijd de disney film Mulan kijken.

Ik was wel benieuwd of mensen er voor uit durfden te komen. Maar eerlijk gezegd is het meeste een beetje standaard wat ik heb gehoord, helaas.

Is het jouw guilty pleasure of…?

Heb jij een guilty pleasure omdat jij dat zo vindt? Of is het iets wat je opgelegd is door de rest van de wereld omdat zij het zo vinden? Want wat is er mis met af en toe een zak chips leeg eten? Of keihard met “foute” muziek meezingen in de auto met het raam open? En wat is dat toch met seks? Seks is hartstikke normaal! Tenzij je er afwijkende verlangens op na houdt waar je je voor schaamt. Maar als ik iets geen GP vind dan is het wel seks.

Ook valt het me op dat in heel veel antwoorden eten voorkomt. Alsof dat zo erg is? Ik vind daar echt niets mis mee.. Tenminste, de repen chocolade, koekjes, gebak en chips die voorbij komen, de mijne hebben jullie nog niet gehoord.

Mijn GP’s

Ik zal de mijne dan maar eens voorleggen.

• Ik ben gek op vriesijsjes, die ijslollies in verschillende smaken. Geef me er 4 en ik eet ze gerust op, zonder moeite.
• Nog zo 1: Sushi, je kan me ervoor wakker maken. Ik prop me helemaal vol als we naar Shabu Shabu gaan en schaam me diep als ik weer naar buiten stap, met mijn omvang 6 cm groter.
• Met het zomerse weer ga ik voor een Martini Bianco met ijsthee en ijsblokjes. Mierzoet, alcohol en je drinkt het als limonade.
• En Marco Borsato en Britney Spears horen ook in dit rijtje thuis.

En met dit rijtje bedoel ik: een lijstje opgesteld omdat anderen het zo vinden. Ik zie ze persoonlijk niet als GP’s, maar omdat de grote meerderheid er wel zo over denkt, ga je het bijna zelf geloven! Oké, af en toe schaam ik me voor de hoeveelheid sushi die ik kan verorberen, maar goed. Hoort bij sushi (vind ik dan!).

Nu mijn echte lijstje, dingen waarvan ik wel echt denk: voordeur op slot en gordijnen dicht!

• Die wijn op de dinsdagavond na een lange dag op school. Samen met moeders op de bank voor de tv. Heerlijk, maar gezien de problemen die ik met alcohol heb gehad, is het echt wel iets geworden wat ik achter gesloten deuren houdt.
• Mijn bezoekjes aan de badkamer als vriendjelief staat te douchen. Af en toe eens stiekem billen checken. Helaas is het nu bij hem ook bekend!
• En mijn allerergste, meest beschamende guilty pleasure: Een tosti met Calvé pindakaas light en marshmallow fluff. Ik voel me vreselijk schuldig na het eten van zo’n ding, maar lekker dat het is! (En ik neem de light omdat ik die gewoon een stuk lekkerder vind en niet omdat het beter zou moeten zijn dan de gewone!)

Conclusie

Zie je geniet momenten niet als een guilty pleasure omdat de rest van de wereld dat vindt. Tuurlijk, heb je net als ik zo’n tosti op je lijstje staan dan kan ik het me goed voorstellen! Maar dat is omdat jij het een GP vindt. Zolang je er maar lekker van geniet, kan de rest me een rotzorg zijn! Dus doe die pyjama-dag met de gordijnen dicht, neem die chocoladereep en eet hem met trots op en kijk die vreselijk slechte film met de hele vriendengroep. Who cares!

De nummers van deze week mogen ook lekker “fout” zijn: Stacy Orrico met Stuck en Kevin Lyttle met Turn me on.

Liefs, Renée

Vorig jaar deed ik mee aan Last Man Standing. Een initiatief van stichting MIND om aandacht te vragen voor de uitdagingen die er nog steeds zijn in de geestelijke gezondheidszorg. 6 uur lang stond ik op een paal om de enorme wachtlijsten in deze zorg te visualiseren. Ik had nooit gedacht het 6 uur vol te houden op een paaltje van 20 bij 20 cm met windkracht 5! Maar niets bleek minder waar. En dan zie je maar weer dat je met een goed doel, een enorme toegewijde groep mensen, muziek en aanmoediging vanaf de kant, grote prestaties kan neerzetten. Want ik, en met mij meer dan 80 procent van de deelnemers, hebben het gehaald!

Dit jaar doe ik opnieuw mee. Voor een geestelijk gezonde jeugd (MIND YOUNG). Weer zo’n belangrijk thema. Want of je nu iets mankeert of niet, het is belangrijk om als jongere te weten dat je over alles zou moeten kunnen praten. Met iemand. Zonder taboe. Zonder angst voor afkeuring. Zonder dat dit als zwak gezien wordt.

Puberteit en jongvolwassenheid zijn al turbulent van zichzelf. Er komt zoveel op je af, er is zoveel te leren, zien en ervaren. Zoveel wat je nog kan vormen en wat je kan worden. Zoveel te kiezen, zoveel om bij te horen en zoveel om je tegen af te zetten. Een eigen persoontje worden vergt nogal wat van de jeugd en hun omgeving. Maar het is een natuurlijk proces wat je naar volwassenheid brengt. En de meesten van ons komen goed aan de andere kant aan, met ook heel veel plezier achter de rug. Toch zijn er ook heel wat jongeren voor wie dit niet het geval is.

In mijn geval werd deze ontwikkeling ruw verstoord door Borderline. Een emotie regulatie stoornis. Al die turbulentie kon ik niet aan. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. En mijn emoties werden mijn vijand.

Mijn puberteit en jongvolwassenheid waren donker en zwaar. Een paar keer wilde ik opgeven. Geloofde ik niet meer in het leven of dat alles wel goed komt (hoe vaak mensen dat ook tegen je zeggen). Mijn emotionele pijn was zo heftig dat ik liever fysieke pijn had als afleiding. Mijn leven, en kledingkeuze, was zwart. Ik wilde het liefste verdwijnen. Ik snapte niet wie ik was, waar ik bij wilde horen, en hoe dit ding wat leven heet, geleefd diende te worden. Ik was vol zorgen, angst, pijn, woede en vooral radeloosheid.

Maar dat was niet te zien. Ik heb mijn gymnasium en 3 universitaire diploma’s gehaald en ben aan een succesvolle management carrière begonnen. Ik had vriendinnen en ik sportte. Maar het voelde vaak leeg van binnen, alsof ik er niet helemaal bij was, niet als mezelf aanwezig was in het leven. En ik was moe, heel moe. Ik durfde dit niet te delen. Doorgaan dacht ik. Doorgaan. Overleven.

Borderline heb ik nog steeds. Maar ik ben nu meer. Ik weet nu wie ik ben. Wat ik kan, wat ik leuk vind, wat ik nodig heb. En dat is zoveel meer dan alleen de emotie regulatie stoornis. En wat nu zo mooi is; Als je je bewust wordt van en gaat zorgen voor wie je als heel persoon bent, dan wordt dat onderdeeltje wat je eens zo gedefinieerd heeft een stuk kleiner, en hanteerbaar. Ik heb ruimte gecreëerd voor mijn hele zelf en zo veel meer rust en overzicht gekregen. Ik kan mezelf zijn. Nu ik wat ouder ben (36) heb ik veel meer overzicht, snap ik een beetje hoe het leven werkt en hoe ik mezelf in alle rust daartoe kan verhouden.

Ik heb veel gehad aan 18 maanden Mentalization Based Therapy, waar ik op mijn 32ste aan begon. Een therapie speciaal voor Borderline. Ik heb het geluk dat ik zelf veel heb kunnen doen met mijn problemen en uiteindelijk ook met hulp. Ik heb me daarbij gerealiseerd wat ik echt gemist heb:  steun, liefde en professionele hulp in mijn jeugd. In de periode dat je dat het hardst nodig hebt. Zeker als je worstelt met een psychische ziekte of aandoening. En daarom vind ik Last Man Standing en het gaan voor een mentaal gezonde jeugd zo belangrijk. Hoe meer informatie er gedeeld wordt en hoe meer we het bespreekbaar en normaal gaan maken, hoe eerder onze jongeren durven te praten over hun worstelingen en hoe eerder er hulp ingeschakeld kan worden. Ik wil dit uit de taboesfeer. Ik wil meer begrip, kennis en openheid. En handvatten voor het herkennen van problemen op psychisch vlak; in gezinnen, op scholen en in vriendenkringen. En bij onszelf. Hoe eerder we erbij zijn, hoe meer kans op kwaliteit van leven en op de lichtjes aan het einde van de tunnel.

Last Man Standing vindt plaats op 23 juni bij het Markermeer. Ik ga weer 6 uur proberen te blijven staan. En jij kunt ook nog meedoen! Schrijf je in via www.doemeemetmind.nl (klik op ik wil meedoen). Je mag je bij mijn team inschrijven als teamlid of zelf een team vormen. Ik doe mee onder de naam ‘team Bouwke’. Je bent hartstikke welkom!

Vroeger kon ik goed met tegenslagen omgaan. Omdat er zo veel speelde, deed het me niet zo veel. Negativiteit was iets normaals geworden. Het voelde als ‘gewoon’ de volgende op het lijstje.

Maar nu ik alles weer op een rijtje heb, mijn leven weer fijn is geworden en ik doe wat ik leuk vind, zijn tegenslagen moeilijker te behappen. Als het even niet goed gaat of er gaat iets niet zoals ik het graag zou willen, lijkt het wel alsof ik weer even instort. Ik voel me down, zit een paar dagen niet lekker in mijn vel en wordt ziek. Letterlijk. Misselijk, hoofdpijn en last van mijn lijf. En dat brengt ook weer frustratie met zich mee…

Mijn werk

Zo helpt het UWV momenteel niet mee, zij zeggen na twee jaar ziektewet: je kunt het nu alleen en je financiële hulp valt weg, terwijl dat eigenlijk nog niet aan de orde hoort te zijn. Ik werk nu 3 dagen en merk dat het stiekem toch nog best zwaar is. Dit betekent dat ik dus nog niet de 32 uur kan werken, zoals ik hiervoor deed. Maar vier dagen werken moet ik hierdoor wel, omdat ik anders maandelijks financieel te kort kom. Daarbij komt, dat ik op mijn werk nog geen vier dagen kan werken in verband met bezetting… Dit betekent dat het dus zwaar gaat worden tot het moment dat ik weer gewoon volledig kan werken.

Mijn lijf

Ook heb ik helaas weer vaak pijn in mijn lichaam. Zenuwpijnen in mijn rug die met steeds meer regelmaat terugkomen. Ook heb ik vaak pijn in mijn nek en lijk ik weer een stuk stijver te zijn in mijn spieren. Dit komt mijn humeur  niet ten goede.

School

Doordat school nu één van de weinige dingen is waar ik invloed op heb, wil ik dat ik daar in ieder geval niet faal. Ik vrees hierdoor flink voor de tentamens en ik neem absoluut geen genoegen met cijfers onder de 7. Dat brengt ook stress met zich mee, want ik merk dat ik nu eigenlijk vaak te moe ben om te leren.

Mensen om me heen

Gelukkig kan ik nu makkelijker praten over de dingen die me dwars zitten. Over school, dingen die ik mee maak op de weg of wanneer ik twijfel aan mezelf (bijvoorbeeld over mijn gewicht of over dat ik mezelf te oud vind om weer naar school te gaan). Mijn moeder zegt me meer dan eens dat ze trots op me is omdat ik nu voor mezelf heb gekozen en weer naar school ga. En dat ze het zo knap vindt dat ik na therapie zo stabiel in het leven sta. En ook mijn vader en partner laten weten dat ze me steunen en me willen helpen waar nodig.

Maar toch kan ik er nog steeds niet goed mee omgaan als het tegenzit. Ik hoop een manier te kunnen vinden om meer los te laten en fouten niet zwaar op te nemen. Maar voor nu lukt het helaas niet en probeer ik het te zien als een verbeterpunt. Wie weet helpt dat.

Het nummer van deze week is Tell me you love me van Demi Lovato. Soms zijn die woorden even nodig, als je niet lekker in je vel zit. Financieel heb ik het moeilijk, ik ga nu voor nog ruim 2 jaar naar school en heb mijn volle rugzak. Het is dan fijn als iemand even tegen je zegt dat ze ondanks alles van je houden zoals je bent. Ik weet dat acties meer zeggen dan woorden, maar toch zijn de woorden soms net zo hard nodig als de daden.

Tot over 2 weken! Liefs, Renée x

De definitie van geluk luidt, volgens de Dikke van Dale, als volgt: ‘gunstige loop van omstandigheden’. Om geluk te varen, hoef ik dus alleen maar een gunstige loop van omstandigheden te ervaren. Klinkt easy. Maar wanneer mag je jezelf nou als een gelukkig mens beschouwen? Want ben je ook gelukkig als je geluk ervaart?

Op internet zijn een tal soorten testen te vinden die vaststellen of je gelukkig bent of niet. Ook zijn er meerdere psychologische artikelen geschreven waarin beschreven wordt onder welke omstandigheden en gebeurtenissen men als gelukkig wordt gezien. Toch is dit geluk in grote lijnen, genieten van de kleinere dingen in het leven is pas een kunst. Als ik er nu zo over nadenk, mag ik mijzelf als een gelukkig mens beschouwen. Ik heb een lieve familie, leuke vrienden, ik heb werk en een huis. Binnenkort ga ik op vakantie en daarnaast heb ik veel hobby’s waar ik van kan genieten. Maar maken deze dingen mij nou een gelukkig mens? Geluk is in mijn ogen een heel lastig begrip en ook niet zo gemakkelijk te omschrijven. Ik wilde mij weer gelukkig voelen, dus ging ik op zoek naar mijn geluk.

Het jaar 2017 was voor mij opnieuw een jaar met veel veranderingen. Hoewel het altijd moeilijk is om het vertrouwde los te laten en je routine te doorbreken, wist ik dat dit mijn enige kans zou zijn om weer ultiem geluk te kunnen ervaren. Mijn relatie is verbroken, ik ben verhuisd en alleen gaan wonen. Daarnaast ben ik weggaan bij mijn huidige werkgever en ben ik weer gaan sporten.  Hoewel een aantal van deze punten zich misschien vooral negatief voordeden, ga je uiteindelijk het positieve ervan inzien. De kracht van het sporten, had ik gedurende een lange tijd onderschat. Ik was vaak moe, wilde de deur niet uit en dacht dat ik de kracht niet had om te gaan trainen. Toch ben ik het sporten in oktober 2017 langzaam gaan oppakken. Ik ben begonnen met hardlopen, een klein rondje. Langzaam ben ik dit steeds een beetje gaan uitbreiden. Van jongs af aan heb ik altijd veel gesport, triathlon was helemaal mijn ding. Een sport waarbij je gaat zwemmen, fietsen en daarna gaat hardlopen en dat allemaal achter elkaar. Nu ik het trainen weer aan het oppakken was, merkte ik pas hoe erg ik het eigenlijk gemist had.

Dat sporten verslavend werkt, hoor je wel vaker. Ik weet dat het echt waar is. Ik heb een tijd in een regionale selectie gezeten waarbij ik flink wat uren trainde en dat eigenlijk met altijd heel veel plezier. Het kwam niet vaak voor dat ik geen zin had, het werkt dus echt verslavend. De tijd dat ik niet kon sporten, voelde ik me lichamelijk dan ook niet goed. Ik voelde me alles behalve fit, ik baalde als ik in de spiegel keek en mijn sportieve lijf langzaam zag verdwijnen. Ik miste het gevoel van voldaan thuiskomen of heerlijk sporten in de natuur. Nu het oktober was, werd het tijd om weer voor mezelf te kiezen en op zoek te gaan naar geluk. En weet je wat!? Het werkte. Langzaam voelde ik mij fitter worden, langzaam ging ik beter in mijn vel zitten. Ik werd langzaam steeds blijer met mezelf en dat was te zien.

Natuurlijk komt er bij geluk veel meer kijken. En als je een depressie hebt, is het heel moeilijk om te genieten van de kleine dingen. Het is heel moeilijk om het positieve in te zien, als je aan de andere kant alleen maar negatieve dingen ervaart. Maar geluk kan dus echt in de kleine dingen zitten. Sinds ik weer aan het sporten ben, ervaar ik echt meer geluk en dat is eigenlijk helemaal niet zo gek. Tijdens het sporten actiever je verschillende neurotransmitters waarvan sommige bijdragen aan je gelukshormoon. Onderzoek heeft vastgesteld dat hardlopen een positief effect heeft op je geest, ideaal dus bij mensen die lijden aan een depressie. Ik heb ervaren dat hardlopen, sporten, helpt. Wat had ik het sporten gemist. Ik heb mijn geluk weer een beetje gevonden.

Inmiddels heb ik nieuw werk, kan ik steeds beter sporten en vertrek ik over een aantal dagen naar Lanzarote voor een trainingsstage. Natuurlijk is sporten ook geen wondermiddel, maar het draagt wel degelijk bij aan je geluksgevoel. De rest moet je echt zelf doen. Ook ik heb echt nog wel mijn mindere dagen en soms zie ik het echt even niet meer zitten. Ik probeer mezelf aan te leren dat ik op deze dingen denk aan mijn zoektocht naar geluk. Ik denk aan de dingen die ik wel heb en hoe dankbaar ik ben dat ik weer zo lekker kan sporten en dat ik zoveel geleerd heb de afgelopen tijd. En vergeet niet, ook mensen die geen last hebben van een depressie zijn altijd gelukkig. Ieder mens heeft tegenslagen en het wordt iedereen wel eens teveel, maar dat is eigenlijk helemaal niet erg. Van tegenslagen wordt je sterker, maar vergeet tussendoor vooral niet te genieten!

Liefs, Sharon

Het leven is één grote worsteling en soms is het slechts een moeilijke puzzel. Er zijn problemen die je, na voldoende moeite, kundigheid en gepuzzel, kunt oplossen; en er bestaan problemen die, hoe hard je ook probeert met welke vaardigheid of technieken dan ook, gewoonweg niet op te lossen zijn.

Geloof in oplosbaarheid
In onze Westerse cultuur heerst sinds de Verlichting een hardnekkig geloof dat ieder probleem in principe oplosbaar is. We hebben een haast oneindig vertrouwen in technologie en ons redelijk vermogen om elk probleem aan te kunnen pakken en tot een oplossing te brengen. Techniek staat voor niks, de mens is een vernuftig wezen en worstelen is niet nodig, zo menen we. We kunnen inderdaad ook erg veel, er zijn tal van technische en vooral medische behandelingen mogelijk die veel problemen de wereld uit helpen. De gedachte dat er ook onoplosbare problemen in het leven bestaan, blijft echter voor de meeste mensen onverteerbaar. Dat accepteren we gewoonweg niet.

Psychische problemen
Als je last hebt van je lichaam, dan ga je naar een arts en die geneest je. Net zo voor je geest. Als je daar last van hebt, ga je naar een psycholoog of psychiater. Samen los je je problemen op met de juiste medicijnen, technieken en therapie – zo is de algemene opvatting. Er bestaan immers succesvolle behandelmethoden waar veel mensen baat bij hebben, maar lang niet iedereen.

Soms blijf je echter je hele leven lang worstelen. Je gaat therapie in en therapie uit, zonder dat er ook maar iets van een oplossing in zicht komt. Dat hoeft helemaal niet erg te zijn. Het vraagt wel om een andere overtuiging ten opzichte van ziekte, problemen en oplosbaarheid. Door een andere levensinstelling kun je leren omgaan met de onvermijdelijke problemen in je leven. Zelfkennis, eigenaarschap, nieuwsgierigheid, relativering en acceptatie zijn onder andere helende kenmerken van zo’n houding.

Mijn levensfilosofie
Leren omgaan met een onoplosbaar probleem in je leven is niet eenvoudig. Het vraagt om een verandering van perspectief en houding, niet om een nieuwe behandelmethode. In de scala aan zelfhulpboeken en tal van ‘nieuwe’ spiritualiteit kunnen we ons laten inspireren door de verschillende vormen van boeddhistische acceptatie, taoïstische overgave of religieuze verlossing. Ik vind dat iedereen vooral zelf op onderzoek uit moet gaan en voor zichzelf bepalen welke wijsheden een helende levenshouding kunnen realiseren.

De levenshouding die ik probeer na te streven is die van een ‘tragische worsteling’. Vanuit mijn filosofische inzichten probeer ik te leven met de idee dat alles is zoals het nu een maal is, dus ook mijn psychische aandoening, zonder te vervallen in de houding van een slachtoffer. Het is zoals het is en daar moet ik het wel mee doen. Het is dus niet een passieve vorm van acceptatie – dat zou een drama zijn in plaats van een tragedie. Een slachtoffer staat zo tegenover de tragische held: in plaats van de oorzaken van je problemen buiten jezelf en de schuld bij anderen te leggen, neem je jezelf serieus en eigen je je leven geheel toe – je zegt volmondig ja tegen jouw leven met al zijn mankementen en tegenslagen. Een slachtoffer zegt daar nee tegen en geeft het onherroepelijk op. Een held kiest en doet een weer poging.

Mijn streven
Ik streef ernaar om altijd opnieuw te proberen, maar niet tegen beter weten in. Ik weet dat ik niet kan tippen aan ‘gezonde’ mensen. Ik weet dat een mens met één been niet een marathon kan lopen, ik leer mijn grenzen steeds beter te kennen. Door deze filosofische levensinstelling weet ik steeds beter waar ik de lat kan en wil leggen. Ik stel mezelf keer op keer de vraag: moet ik dit eigenlijk wel willen? Door na te denken over wat van waarde is, weet ik beter wat ik wel en niet wil nastreven. Ik laat me meer en meer leiden door wat ik belangrijk vind, door wat mijn leven zinvol maakt dan door wat ik maatschappelijk geacht word te doen.

Deze levenshouding betekent dat ik liefde voor mezelf heb, ook wanneer ik mezelf haat. Ik probeer gefascineerd te blijven door mezelf. Ik vraag mezelf af hoe ik ben, hoe mijn psyche werkt, hoe mijn leven in elkaar steekt. Ik vind dat interessant en van waarde om te bestuderen. Het is immers mijn leven.

Maar vaak weet ik het natuurlijk ook niet meer. Geregeld heb ik het mis en niet zelden ga ik weer op mijn bek. Dan haat ik weer mezelf en vervloek mijn leven. En dan, dan sta ik er wederom bij stil, ervaar het, denk erover na en doe weer een poging met mezelf te leven. Het tragische worstelen is er een van telkens vallen, bestuderen en weer opstaan.