Afgelopen zondag was het dan zo ver. Mijn verjaardag. De 30, de big 3-0, de dirty thirty. En de hele week werd mij door verschillende mensen gevraagd hoe erg ik het vond. Of ik ermee zat dat ik dertig werd. En eigenlijk vond ik dat een heel rare vraag.

Verjaardagen

Ik vierde als klein meisje regelmatig mijn verjaardag. Altijd leuk om overladen te worden met cadeau’s en je vriendinnetjes te zien. Maar erna ging het bergafwaarts. Door het pesten op school wilde ik het niet meer vieren en als mensen  je laten zitten wordt het er ook niet beter op. Dus na teleurstellingen stop je er gewoon maar mee. Familie kwam vaak een bakkie koffie drinken en dan haalde ik gebak. Maar vieren? Daar begon ik echt niet meer aan.

Naar verjaardagen toe gaan wilde ik de afgelopen jaren ook eigenlijk niet meer. Mensen die ik niet kende en ik zat niet lekker in mijn vel. Nee, verjaardagen waren niet meer aan mij besteed.

Mindset

Ik zat middenin mijn therapie toen ik besloot toch weer naar een verjaardag te gaan. Mijn beste vriendin was jarig en ik dacht: Waarom niet? Ik was nog vreselijk onzeker over wie ik was en hoe ik eruit zag, maar probeerde ook uit mijn privé bubbel te stappen en grenzen te verleggen.

Deze avond zal ik nooit vergeten, hier leerde ik mijn huidige partner kennen. En wat is daar nu eigenlijk speciaal aan? Mijn lief haat verjaardagen. En dat uit de grond van zijn hart. Vrijwel niemand weet wanneer hij jarig is, als ik een cadeau koop hebben we, bij wijze van, ruzie. Gelukkig maakt hij voor enkele vrienden een uitzondering. En ja, gelukkig was hij er afgelopen zondag ook gewoon bij!

Open en eerlijk

Dit was ik bij de verjaardagen die ik het afgelopen jaar heb gehad. Ik zei van te voren dat ik het lastig vond, omdat er veel onbekenden zouden komen. Maar dit heeft mij zeker geholpen om leuke avonden te hebben. Hierdoor werd ik ook heel enthousiast over mijn eigen verjaardag. Ik bestelde mijn taart, maar daarna werd ik bang. Zou iedereen wel komen? Of laten ze me weer in de steek?

D-day!

Het begon geweldig. Mijn moeder had alles versiert, ik kreeg mijn cadeau en de taart stond in de koelkast. Mijn moeder vraagt me: “Wat ben je stil? “Ja, zenuwen… Maar zodra de eersten voor de deur stonden viel dat weg. Ik had er zin in.

Nee, ik vind het niet erg dat ik de dertig heb bereikt. Waarom? We willen toch allemaal oud worden? Natuurlijk klinkt het nu even raar, de twintig uit en de dertig in. Maar ik krijg nu niet echt de kriebels. Ik ben gelukkig, doe de opleiding die ik leuk vind en heb nog een hele toekomst voor me. Snap ik het dat mensen bang zijn als ze ouder worden? Ja! Maar om daar nu al mee te beginnen? Nee, je moet genieten. Mijn partner is 11 jaar ouder dan dat ik ben, daardoor voel ik mij in ieder geval al een stuk jonger!

Het nummer van deze week: Robyn met Keep this fire burning. Een heerlijk nummer en vroeger al heel vaak gedraaid. Als je hem hoort, merk je dat het goed bij me past.

Liefs, Renée. Een trotse dertiger x

Wanneer ben je  echt gelukkig? Als je een relatie hebt, of veel geld ter beschikking. Of ben je gelukkig als je alles voor elkaar hebt: Huisje, boompje, beestje, kindje?

Valkuil

De grootste valkuil is social media. Daar is alles leuk, perfect en zonder problemen. En als het niet perfect is, vind je daar de andere kant: de vreselijk negatieve verhalen, hoe slecht het leven wel niet is. Alsof er niets tussen in zit en je een kant moet kiezen. En welke kant kies je als je niet lekker in je vel zit? Juist, nou net die ene die negatief is.

Laat je niet beïnvloeden door al die perfectie. Je weet nooit wat er schuilgaat achter die prachtige foto of lieve facebook-post.

Vrienden

Misschien zal je het met vrienden dicht bij je het er wel over hebben, maar veel mensen om je heen zullen hun vuile was niet buiten hangen. Niemand heeft het perfect voor elkaar. Je weet bij niemand wat er achter de voordeur gebeurt. Er zijn ruzies, er vloeien tranen, er kunnen geldproblemen zijn of stellen onbedoeld kinderloos.

Soms lijkt het alsof het bij de rest allemaal van een leien dakje gaat, maar probeer dat te vergeten. Het gaat erom dat ze gelukkig zijn, niet perfect. Leef je leven zoals jij het wil, met ups en downs!

Hou jezelf niet voor de gek

Voordat ik op mijn dieptepunt zat, wilde ik mijn leven perfect maken. Liefde, goede baan, mooi huis. Maar ik kreeg tijdens mijn burn-out door dat ik mijn leven perfect wilde hebben voor de buitenwereld en niet voor mijzelf. Iedereen dacht dat ik gelukkig was, maar ook ik kwam erachter dat dit niet zo was. Het werd tijd om uit te zoeken wat mij nou eigenlijk gelukkig maakte.

Kies voor je eigen geluk

Ik moest blij zijn met mezelf, daar moest ik hard aan werken. Dat deed ik, en hoe! Na een maand of 8 in therapie te zijn geweest, was ik eindelijk een beetje gelukkig met mezelf. Ik was duidelijk op de goede weg, zag in dat ik echt wel gelukkig kon worden!

In mijn huidige relatie merk ik pas hoe het eigenlijk voelt. Voor het eerst kan ik oprecht zeggen dat ik gelukkig ben. Maar dan ook ondanks de ups en downs die er zijn. Ik laat me niet meer zo makkelijk uit het veld slaan. Ja, ook ik zie alle perfecte verhalen voorbij komen op social media. Maar ik maak me er ook schuldig aan! Vuile was hang je nou eenmaal niet buiten, zolang je dat in je hoofd houd zal je een stuk meer vrede hebben met je eigen leven.

Wat maakt mij nou extra gelukkig?

• Een stevige knuffel na een zware dag op school of werk van mijn lief
• Motorrijden, zowel woon-werk verkeer als voor de fun een rondje rijden
• Een goed boek
• Een bak koffie op bed op zondag ochtend
• Thuiskomen na een heerlijke ronde op de racefiets
• Een middagje stoer doen op de crossmotor

En zo zijn er nog veel meer dingen die me net even een boost geven. Geluk hangt niet af van die ene tegenslag of meevaller. Het leven gaat niet altijd over rozen. Als je dat accepteert, wordt het leven al zo veel leuker!

Het nummer van deze week is Just the way you are van Bruno Mars. Het nummer spreekt voor zich. Je bent perfect zoals je bent. Verander niet voor een ander, alleen als je zelf vind dat het nodig is!

Liefs, Renée x

Tijd, we hebben er vaak te weinig van. Geen tijd om te sporten, niet genoeg tijd voor een opdracht van werk, geen tijd om gezond te eten. We geven onszelf geen tijd. Dat leuke shirtje moet nu gekocht worden, die beslissing moet nu gemaakt worden en je moet nu al weten wat je morgen gaat doen. Maar we leven in Nederland gemiddeld 82 jaar, 29.930 dagen. Hoe kunnen we dan in hemelsnaam tijd te kort hebben?!

Niks moet

We weten dat je examen heel belangrijk is, maar is het een ramp als je het over moet doen? Ja, je hebt een opdracht op je werk, maar is het echt zo erg als het wat langer duurt? Haal het ‘moeten’ uit je systeem en kijk naar de mogelijkheden. Wat wil je? Wat kan je?

Prioriteiten

Niets moeten, daar sluit prioriteiten stellen naadloos op aan. Niet alles moet en daarom moet je prioriteiten stellen. Wat ‘moet’ wel? Maak een lijstje met wat jij het belangrijkst vindt. Denk groot: vind jij je gezondheid belangrijker dan die opdracht van je werk?

Bedenktijd

Vaak zijn we zo bang om een belangrijke keuze te maken, dat we een overhaaste keuze maken. We zijn bang om een verkeerde keuze te maken of voor het oordeel van anderen. Jammer, want dat zorgt er juist voor dat je de verkeerde keuzes maakt. Geef jezelf tijd om iets te overdenken.  Wanneer jij geen controle hebt over je gedachten, heb je ook geen controle over wat je doet.

Kansen

Grijp jij de eerste kans die op jouw pad komt? Zonde! Wees niet tevreden met dat wat voldoende is, maar ga voor wat goed voelt. Een slechte relatie, een baan die je niet leuk vindt of de verkeerde opleiding. Stop ermee! Je vindt je droomman of vrouw nog wel, je vindt een baan die bij je past en er zijn nog zoveel andere opleidingen. Neem de tijd, je hebt tijd genoeg!

Controle

Iedereen wil een zekere mate van controle, de een meer dan de ander. Het hebben van controle geeft een fijn en veilig gevoel. Maar sommige dingen kunnen we niet controleren. Maak je alleen zorgen over dat wat je kan controleren en laat de rest gaan.

Our anxiety does not come from thinking about the future, but from wanting to control it. – Kahlil Gibran

NiceDay: Beschrijf wat je vandaag voelt en denkt in je dagboek. Kijk hier een week later nog eens op terug. Voel en denk jij nog hetzelfde?  

Je kan nog zoveel complimenten krijgen, toch onthoud je die negatieve opmerking altijd het best. Het geeft je een rot gevoel en zorgt ervoor dat je minder productief bent. Op lange termijn kan het zelfs voor serieuze schade aan je mentale gezondheid zorgen. Maar deze gedachten uit je hoofd zetten is makkelijker gezegd dan gedaan. We helpen je een handje.

Negatieve gedachten

Negatieve gedachten zijn menselijk en deze hoef je zeker niet te negeren. Sterker nog, het negeren van negatieve gedachten werkt averechts. Hierdoor leg je de focus juist op de gedachten. Steeds naar bovenhalen van negatieve gedachten is echter wel ongezond en zal je op den duur ongelukkig maken. Belangrijk is dus dat je de negatieve gedachten accepteert, maar niet negeert.

“We zien dingen niet zoals ze zijn, we zien ze zoals wij zijn.”

Overdenk je gedachten

We piekeren vaak onnodig en we kunnen meestal een stuk beter met de situatie omgaan dan gedacht. Wees je daarom bewust van je eigen gedachtegang: schrijf je gedachten op en beoordeel ze vanuit een ander perspectief. Zijn je gedachten rationeel? Wat zou je tegen een vriend in dezelfde situatie zeggen? Is de schade blijvend en wat kun je doen om de schade te voorkomen of te verminderen?

Zie negatieve ervaringen niet als persoonlijk falen, maar kijk naar andere mogelijke oorzaken. Of probeer het van een andere kant te zien: had het slechter gekund? Wat is er positief aan deze ervaring? En zelfs als de situatie niet slechter had kunnen zijn, onthou dan dat piekeren geen zin heeft. Probeer te accepteren wat er is gebeurd, maar laat het niet je toekomst bepalen.

Actieve herhaling

Negatieve gedachten verminderen door ze te blijven herhalen, whut?! Het klinkt niet erg aantrekkelijk, maar door de gedachten actief te herhalen verliest het uiteindelijk z’n betekenis (Ohio State University, 2012). Hierdoor krijg je meer afstand tussen je gevoelens en je gedachten. Spreek je gedachten dus uit of schrijf ze op. Deze methode wordt veel in de psychologie gebruikt en wordt ook wel cognitieve defusie genoemd.

Spoel ze van je af

Letterlijk. Neem een warme douche, de wetenschap heeft namelijk aangetoond dat je je daardoor beter zult voelen (University of California, 2013). Fysieke warmte en sociale warmte worden namelijk in hetzelfde gedeelte van de hersenen getriggert. Niet zo’n zin om te douchen? Je gedachten weggooien kan ook! Schrijf ze op papier en verscheur of verbrand ze. Onderzoek vanuit Ohio State University (2012) heeft aangetoond dat studenten die hun onzekerheden op schreven, verscheurde en weggooide een beter zelfbeeld kregen dan studenten die dat niet deden.  

Visualiseer

Afleiding zoeken heb je vast al geprobeerd, maar wist je dat de manier waarop ook van belang kan zijn? Afleiding zoeken werkt alleen wanneer het je volledige concentratie vergt. Op deze manier train je je hersenen in de juiste richting. Dit kun je het beste bereiken door middel van visualisaties (Winch, 2014). Visualiseer jezelf bijvoorbeeld in de supermarkt en beeld je alle producten in. Of visualiseer de outfits van je collega’s van gisteren. Dit hoeft niet lang te zijn, maar probeer dit elke keer te doen wanneer negatieve gedachten overheersen.

NiceDay: Heb jij vaak last van negatieve gedachten? Schrijf je gedachten op in je dagboek en spreek het een paar keer hardop uit. Voel je je beter?

We hebben ze allemaal, guilty pleasures. Ik herhaal: we hebben ze allemaal! I repeat again: All of us! De een schaamt zich ervoor, de ander is er trots op. Dit is hoe ik denk over de ‘guilty pleasures’.

Waarom zijn het eigenlijk guilty pleasures?

Ik luister erg veel muziek, voornamelijk via Spotify en daar staan meerdere muzieklijsten genaamd: Guilty Pleasure. Ik heb eens een lijst aangezet en tijdens het luisteren ben ik aan het denken gegaan. Er staan heerlijke muzieknummers tussen, toch verschijnen ze in een ‘GP lijst’. ‘Summer of ’69’, ‘Nothing compares to you’ en ‘Kiss from a rose’. Wat mij betreft prachtige nummers. Maar zo staan ook Wannabe, MMMBob en Barbie Girl ertussen, wat wel weer echt nummers zijn waarvoor ik me bijna schaam dat ik ze woord voor woord kan meezingen. Eigenlijk best raar, waarom je schamen voor iets waar je plezier aan hebt? Ik kom hier zo op terug.

Rondvragen

Ik ben maar eens gaan peilen bij de mensen om me heen. Wat vinden jullie nou echt GP’s? Zo vertelde mijn beste vriend dat hij gek is op hele slechte horrorfilms zoals Evil Dead uit 1981 en je kan hem altijd storen, ook ’s nachts, voor groene olijven. Ook de muziek mag niet achterblijven: Tenacious D. Verder heb ik nog in ontvangst mogen nemen: Swirls van Ola, pasta, seks, chocolade, Temptation Island en eens in de zoveel tijd de disney film Mulan kijken.

Ik was wel benieuwd of mensen er voor uit durfden te komen. Maar eerlijk gezegd is het meeste een beetje standaard wat ik heb gehoord, helaas.

Is het jouw guilty pleasure of…?

Heb jij een guilty pleasure omdat jij dat zo vindt? Of is het iets wat je opgelegd is door de rest van de wereld omdat zij het zo vinden? Want wat is er mis met af en toe een zak chips leeg eten? Of keihard met “foute” muziek meezingen in de auto met het raam open? En wat is dat toch met seks? Seks is hartstikke normaal! Tenzij je er afwijkende verlangens op na houdt waar je je voor schaamt. Maar als ik iets geen GP vind dan is het wel seks.

Ook valt het me op dat in heel veel antwoorden eten voorkomt. Alsof dat zo erg is? Ik vind daar echt niets mis mee.. Tenminste, de repen chocolade, koekjes, gebak en chips die voorbij komen, de mijne hebben jullie nog niet gehoord.

Mijn GP’s

Ik zal de mijne dan maar eens voorleggen.

• Ik ben gek op vriesijsjes, die ijslollies in verschillende smaken. Geef me er 4 en ik eet ze gerust op, zonder moeite.
• Nog zo 1: Sushi, je kan me ervoor wakker maken. Ik prop me helemaal vol als we naar Shabu Shabu gaan en schaam me diep als ik weer naar buiten stap, met mijn omvang 6 cm groter.
• Met het zomerse weer ga ik voor een Martini Bianco met ijsthee en ijsblokjes. Mierzoet, alcohol en je drinkt het als limonade.
• En Marco Borsato en Britney Spears horen ook in dit rijtje thuis.

En met dit rijtje bedoel ik: een lijstje opgesteld omdat anderen het zo vinden. Ik zie ze persoonlijk niet als GP’s, maar omdat de grote meerderheid er wel zo over denkt, ga je het bijna zelf geloven! Oké, af en toe schaam ik me voor de hoeveelheid sushi die ik kan verorberen, maar goed. Hoort bij sushi (vind ik dan!).

Nu mijn echte lijstje, dingen waarvan ik wel echt denk: voordeur op slot en gordijnen dicht!

• Die wijn op de dinsdagavond na een lange dag op school. Samen met moeders op de bank voor de tv. Heerlijk, maar gezien de problemen die ik met alcohol heb gehad, is het echt wel iets geworden wat ik achter gesloten deuren houdt.
• Mijn bezoekjes aan de badkamer als vriendjelief staat te douchen. Af en toe eens stiekem billen checken. Helaas is het nu bij hem ook bekend!
• En mijn allerergste, meest beschamende guilty pleasure: Een tosti met Calvé pindakaas light en marshmallow fluff. Ik voel me vreselijk schuldig na het eten van zo’n ding, maar lekker dat het is! (En ik neem de light omdat ik die gewoon een stuk lekkerder vind en niet omdat het beter zou moeten zijn dan de gewone!)

Conclusie

Zie je geniet momenten niet als een guilty pleasure omdat de rest van de wereld dat vindt. Tuurlijk, heb je net als ik zo’n tosti op je lijstje staan dan kan ik het me goed voorstellen! Maar dat is omdat jij het een GP vindt. Zolang je er maar lekker van geniet, kan de rest me een rotzorg zijn! Dus doe die pyjama-dag met de gordijnen dicht, neem die chocoladereep en eet hem met trots op en kijk die vreselijk slechte film met de hele vriendengroep. Who cares!

De nummers van deze week mogen ook lekker “fout” zijn: Stacy Orrico met Stuck en Kevin Lyttle met Turn me on.

Liefs, Renée

…Of toch niet? Vroeger was het vanzelfsprekend. Ik kwam heel regelmatig bij mijn opa’s en oma’s. Op woensdag kwamen de ouders van mijn moeder mij altijd ophalen en hadden ze kibbeling bij zich. In de weekenden zag ik de ouders van mijn vader. Tussendoor en tijdens vakanties zag ik ze ook heel vaak.

De rest van de familie zag ik dan als we bij opa en oma op visite waren of tijdens verjaardagen. Ik keek er altijd naar uit. De gezelligheid, iedereen samen en ik kon lekker spelen met nichtjes en neven.

De scheiding

Toen mijn ouders uit elkaar gingen, werd de familie nog een stuk groter. De partners van mijn ouders hadden beiden een vrij grote familie en ook daar kwam ik graag. Ik zag iedereen ook echt als familie, ook al was dat niet aangetrouwd of bloedverwant.

Met de partner van mijn moeder lag ik helaas vaak overhoop. Ruzie om de kleinste dingen, slaande deuren en een eigenwijze ik. Met mijn stiefzusje daarentegen kreeg ik een leuke, goede band. We waren echt zussen geworden. Ook al is ze maar een jaar jonger, ik zag haar toch als mijn kleine zusje en trots dat ik was als ze iets bereikt had. Zoals het behalen van de basisschool of als ze een gymwedstrijd had. We hadden wel eens ruzie, maar dat hoort er nou eenmaal bij.

De deur uit

Toen ik het huis verliet op mijn 18e werd het een stuk rustiger bij mijn moeder thuis. Ik kon het opeens heel goed met haar partner vinden. Veel fijner dan die twee dwarse mensen die veel te veel op elkaar lijken en elkaar in de haren vliegen. Ik beschouwde hem direct veel meer als familie dan toen mijn moeder bij hem introk.

Mijn stiefzusje zag ik steeds minder vaak. We gingen onze eigen weg, maar ik vergat haar nooit. En ik ging inmiddels niet meer met mijn ouders mee naar alle verjaardagen, dus ook de rest van de familie zag ik minder. Toch bleef de band met mijn opa’s en oma’s altijd heel sterk. Behalve toen ik in een heel slechte relatie zat, die eindigde in huiselijk geweld. Dit jaar had ik (bijna) geen contact met familie. De enige persoon die ik nog zag was mijn moeder.

Mijn vader heb ik dat jaar heel erg gemist. Vooral tijdens zijn 50ste verjaardag waar ik niet bij kon zijn. Als ik die periode over kon doen, had ik het heel anders gedaan, maar omdat dit niet gaat moest ik mezelf vergeven en hoopte dat mijn vader dit ook kon. Gelukkig is die relatie hersteld en is onze relatie nog beter dan het ooit geweest is.

Het heden

Tegenwoordig kijk ik heel anders tegen het begrip familie aan. En al helemaal de onvoorwaardelijke liefde die er voor mij aan vast hing. Er zijn een aantal mensen in mijn familie, bloedverwanten, waarvoor ik door het vuur zal blijven gaan. Maar er zijn een aantal mensen buiten gevallen waarvan ik het nooit zag aankomen. Tot nu. Ik heb een aantal aanvaringen gehad met de ouders van mijn vader. Met betrekking tot mijzelf, (ik moest een relatie behouden omdat zij vonden dat je maar moest blijven vechten, zij waren immers ook nog steeds bij elkaar) maar ook met betrekking tot mijn vader. Zij weten niet eens van zijn ziek zijn af! Onvoorwaardelijke liefde geldt voor mij niet meer bij deze mensen. We zijn zelfs bijna vreemden geworden. En hoe veel pijn het ook doet, voor mij is het beter zo. Sinds ik een gesprek met ze heb gehad, ben ik veel rustiger geworden. Als ze nu komen te overlijden zal ik het nog steeds moeilijk vinden, maar ik zal geen “wat nou als…” meer hebben. We zijn erover uit dat we anders over relaties denken en zij accepteren niet dat ik niet wekelijks meer op de stoep sta. Helaas, ik heb nu een rijk leven opgebouwd. Daar hadden ze een mooi plekje in kunnen krijgen, maar het is te min. Dan is het tijd voor loslaten.

Buiten de bloedverwanten

Heb ik ook familie, die wel onvoorwaardelijke liefde verdienden. Mijn stiefouders horen daar zeker bij. Die staan altijd voor me klaar, net als mijn ouders. Mijn partner en zijn ouders, broers en schoonzusje vallen er voor mij ook onder. Iedere donderdag eten we bij mijn schoonouders met de hele club en ik voel me dan echt wel thuis. Geen verplichtingen, gewoon gezellig. En een leuke bijkomstigheid is dat we zelf niet hoeven te koken natuurlijk!

Maar ook een aantal vrienden en vriendinnen zie ik meer als familie dan een deel van mijn echte “familie”. Dit is familie die ik zelf mocht uitzoeken. Hoe fijn is dat? Je weet dat je altijd op ze kan bouwen, dat ze er voor je zijn als je ze nodig hebt én ze weten dat dit andersom ook zo is. Geen bloedverwanten, wel liefde.

Nu zie ik in, dat familie dus niet altijd onvoorwaardelijke liefde is en moet zijn. Soms is het maar beter om los te laten, hoe moeilijk dat ook is. Ik heb veel meer rust gevonden en meer liefde over voor anderen, die het zeker dubbel en dwars verdienen!!

Het nummer van deze week: Cannonbal van Lea Michele. Een prachtig nummer die de relatie van mij met de ouders van mijn vader wel een beetje beschrijft.

Liefs, Renée x

Vanaf het moment dat we weer terug waren na Noorwegen, was S.C. aan het neuzen op internet. Hij kijkt altijd rond of er nog iets leuks te vinden is. Gereedschap, motoren, oldtimers. En ik kijk zo af en toe eens mee, omdat hij altijd weet waar hij moet zoeken. En bij mij kriebelt het ook. Sleutelen, een oldtimer. Lijkt me heerlijk om zelf achter het stuur te kruipen van zo’n auto!

Als klein meisje

Al zo lang als ik mij kan herinneren ben ik gek op auto’s en motoren. Op zaterdag ging ik als klein meisje af en toe mee naar mijn vader zijn werk. Hij stuurde de werkplaats aan bij Ford. Dan ging ik auto’s poetsen in de showroom of met de monteurs buiten auto’s wassen als het mooi weer was. Ik vermaakte me altijd prima tussen het gereedschap en de geur van olie en benzine. Ook vond ik het altijd leuk om achterop de motor te stappen bij mijn vader of opa. Ik kan me nog een heel warme rit herinneren naar Scheveningen. Ik bij de buurman achterop en mijn stiefzusje bij mijn vader. Tussen de file door en in een warme, leren broek op het terras. Maar wat voelde ik me stoer!

Toen mijn vader zijn Westfield (kitcar) ging bouwen in de garage, wilde ik uiteraard mee om de body op te halen. Ik stond als eerste binnen bij het bedrijf en keek mijn ogen uit naar wat er allemaal stond. Toen de body de Crafter ingeladen werd, stond ik er verbaasd bij te kijken dat het paste. Als ik eraan terugdenk krijg ik toch weer een glimlach op mijn gezicht.

De eerste keer dat ik in die Westfield mocht rijden gaf dat echt een kick. Toen we even een drankje gingen doen bij de kroeg, hadden we aardig wat bekijks. Een mooie auto en ik als kleine dame stapte achter het stuur vandaan. Mijn vader en ik kunnen daar zelfs vandaag de dag nog om lachen. Volgens mij was en is hij nog steeds een beetje trots op zijn dochter die gek is op auto’s.

Nu is het mijn beurt

Een aantal weken geleden kreeg ik een berichtje van S.C.: wat vind je van deze auto? We speurden een beetje het internet af en ik kwam wat leuke dingen tegen. Die stuurden we dan heen en weer en opeens zei hij: ik ben serieus aan het zoeken, dan heb jij straks een autootje om mee te rijden als het slecht weer is. Oké, dus we zijn aan het kijken voor een oldtimer, zodat ik erin kan rijden?! Ik kreeg hem helaas niet zo gek voor een Ford Mustang.. Maar voor ik het wist stonden we bij de eerste oldtimer te kijken. Een knal oranje Opel Ascona. Maar helaas een automaat en nog te veel werk aan, dus dit werd hem niet. De volgende een Opel Kadett waar hij toch ook niet heel erg over te spreken was. Bij twijfel niet doen, dus ook deze hebben we gelaten voor wat het was.

Toen kreeg ik een linkje via Facebook. Ik bekeek de foto’s en las wat informatie. S.C. zei nog: kijk even door de kleuren en dergelijke heen, ik denk dat hier echt iets moois van te maken is. Maar dan moet je wel zeggen of je wil gaan kijken want het is niet om de hoek. Dus je raad het al, een dag later zaten we bijna 2 uur in de auto om een kijkje te nemen.

We werden enthousiast ontvangen en toen ik de auto zag, probeerde ik me een beetje voor te stellen hoe het zou zijn met een verfje en de stoelen weer op zijn plek. Want nu heeft de auto drie kleuren, zitten alleen het stuur en het motorblok erin (zelf de ramen liggen in de kofferbak!) en eigenlijk lijkt het me wel iets. Maar ik probeer niet te enthousiast te zijn, want ik ben niet degene die eraan moet sleutelen om hem in orde te krijgen. Ik zie iets aan S.C. zijn blik en heb het idee dat hij het ook wel ziet zitten. We spreken af om de volgende ochtend contact te hebben met de eigenaar. En onderweg naar huis zijn we beiden steeds enthousiaster. Hier kunnen we zeker iets moois van maken.

Het is zo ver!

De volgende ochtend krijg ik een appje: ik heb een bericht gestuurd dat we de auto willen overnemen. Ik ben uiteraard gelijk aan het stuiteren. De huidige eigenaar heeft het er wel moeilijk mee de Opel weg te doen, hij heeft de auto nu 7 jaar in bezit en heeft er veel in gereden. Tijdens het ophalen vorige week woensdag merkte je ook aan hem dat het even emotioneel was. Maar we hebben hem op het hart gedrukt dat we er goed voor zullen zorgen en dat we hem op de hoogte houden van de vorderingen. Daarbij moesten we beloven dat we langs komen als hij klaar is. Uiteraard! De auto komt goed terecht en ik ga dan ook eindelijk leren sleutelen!

Afgelopen weekend zijn we begonnen met alle onderdelen veilig in te pakken. Zie het zo: de auto is nu compleet leeg op het motorblok en de gastank na. Nu gaan we alle oneffenheden omcirkelen zodat alles egaal gemaakt kan worden. Dan gaat het sleutelen en het verven beginnen. Van rood naar, je vermoedt het al, roze! Want ja, ik mocht de kleur kiezen. Gelukkig had S.C. al van te voren bedacht dat het dan die kleur zou worden, ik hoefde het niet eens meer te zeggen. Daar heb ik wel erg om moeten lachen. Hij kent me te goed!

Dit is ons project, ik heb er mega veel zin in en kan niet wachten tot hij af is! M. bedankt voor je vertrouwen in ons. We zullen er iets moois van maken en komen langs als hij af is!

Het nummer deze week is: Summer nights van John Travolta en Olivia Newton-John. Omdat dit nummer past bij het beeld wat ik heb van de auto heb als hij straks af is. Een roze Opel Kadett uit 1968.

Liefs, Renée

Jullie hebben mij al vaker horen zeggen: probeer een iets nieuws. Je haalt er plezier uit, houdt er misschien nog een kleine passie aan over en je bent daarnaast ook lekker bezig. Even je zinnen verzetten van de dagelijkse verplichtingen. Dit kan ik heel goed tijdens motorrijden en dansen. Het drukke leven opzij zetten, even genieten en dan gaan we erna weer verder met alle dingen die nog moeten gebeuren.

Maar soms komen er dingen op je pad, die je eigenlijk niet ziet aankomen. Toen ik mijn huidige partner leerde kennen, gaf hij aan een fanatiek wielrenner te zijn. Ik heb niets met wielrennen, de vriend van mijn moeder doet het ook, dus heb gezegd dat ik dan wel lekker in het zonnetje ga liggen tot hij terug zou zijn.

Een poging wagen

En toen kwam daar de dag, dat ik hoorde: “Oh, schat, kom eens hier.” Racefiets voor mijn neus, tijdens een wekelijks diner bij mijn schoonouders. En toen dacht ik: Oh jeej, moet ik er nu ook aan gaan geloven?!

Ik paste redelijk op de fiets, veel te groot natuurlijk want hij is van mijn schoonvader, maar goed. Het valt te proberen. Het leek me leuk om eens in de sportwereld van mijn vriend te kijken, gewoon eens kijken of ik het misschien ook leuk vond.

De eerste rit

Helemaal klaar om te gaan en aan het idee gewend dat ik zou gaan fietsen, staan we voor de deur om weg te gaan. Mijn allereerste keer op de racefiets! Zenuwachtig en een beetje ongemakkelijk stap ik op en rij achter mijn partner aan de straat uit. Een beetje angstig kijk ik naar het dunne bandje aan de voorkant. Als dit bandje straks maar niet tussen twee tegels vast komt te zitten schiet er door mijn hoofd.

Na de eerste vijf kilometer denk ik: nou, dit is eigenlijk best wel leuk om eens te doen. Geen idee hoe ik er over dertig kilometer bij zit, maar dat zien we dan wel weer! We fietsen een mooi rondje door de duinen en ik begin steeds meer te ontspannen en te genieten. Uiteraard vergeet ik te drinken onderweg, dus voel me na een half uurtje redelijk uitgedroogd. Maar dat mag de pret niet drukken.

Voor herhaling vatbaar

Zodra we thuis zijn, na dertig kilometer, ben ik gelukkig niet helemaal op van het fietsen. Ik heb het eigenlijk best leuk gehad. De vrijheid die ik op de motor heb, voel ik nu ook. Maar op deze manier kan ik weer andere dingen zien en nog aan mijn conditie werken ook.Ik ben zo enthousiast, dat ik de volgende dag weer op de fiets stap. Maar nu alleen, weer dertig kilometer, en krijg het gevoel dat ik dit wel vaker ga doen.

Een grote verrassing

Na een paar keer, vind ik het steeds leuker worden. Mijn partner en ik zaten op een dinsdagavond te eten bij mijn moeder en ik hoorde hem zeggen: Ik ga morgen even iets voor Renée halen, maar dat is wel een verrassing, dus kan er nog niets over zeggen. Twee dagen heb ik moeten wachten, maar toen ik thuis kwam werd ik mega verrast! Ik had mijn eigen racefiets gekregen!

Er moest veel aan de fiets gedaan worden, maar dat kon het enthousiasme niet de kop in drukken. Volgend seizoen kan ik mijn eigen fiets pakken. Eén die op maat is en ook helemaal naar mijn zin.

Twee weken geleden was het zo ver. Eindelijk kon ik opstappen op mijn eigen fiets! Heel onwennig weer, die eerste kilometers. Geen grote fiets, waar het stuur te ver van naar voren staat, maar gewoon op mijn maatje.

Een prachtige route langs het water en door de velden fietste ik achter S.C. aan. Ik gaf nog aan dat ik niet de vijftig kilometer wilde aantikken, maar je raad het al: na 55 kilometer waren we eindelijk thuis. Om jullie een beeld te geven; dat is gewoon twee en een half uur fietsen!!

Lichtelijk chagrijnig vraag ik hem waarom we zo ver zijn gegaan. Het antwoord luidt: omdat ik weet dat je het kan en omdat je straks de 85 kilometer moet kunnen halen!

Trainen voor het goede doel

Afgelopen maandag was het wederom prachtig weer. Dus ik ben in mijn eentje gaan fietsen. Een prachtige route langs het water, om Schiphol heen, door de velden terug naar huis. Een nieuwe passie is geboren, ondanks dat ik nooit iets met wielrennen gehad heb. Het enthousiasme van mijn partner heeft aanstekelijk gewerkt. Zo aanstekelijk, dat ik nu aan het trainen ben om de Tour de Rotterdam te fietsen. Een rit om geld op te halen voor onderzoek naar kanker. Zoals jullie weten is mijn vader ziek geweest, dit is de reden dat ik ga fietsen, voor hem. Mocht het allemaal goed verlopen, ben ik misschien wel fit genoeg om iets verder te gaan rijden. Maar dat zie ik tegen die tijd wel. Nu eerst het doel halen van 85 kilometer!

Het nummer van deze week is: OK van Ilse DeLange. Een heerlijk nummer, met de energie die ik ook op de fiets voel. Bedankt lieverd, dat je mij hebt geïntroduceerd in de wereld van het wielrennen. Iets wat we samen kunnen doen en er ook echt beiden van kunnen genieten. Ik vind het heerlijk dit te kunnen delen met jou! Op naar een mooi seizoen met veel kilometers!

Liefs, Renée x

Vroeger kon ik goed met tegenslagen omgaan. Omdat er zo veel speelde, deed het me niet zo veel. Negativiteit was iets normaals geworden. Het voelde als ‘gewoon’ de volgende op het lijstje.

Maar nu ik alles weer op een rijtje heb, mijn leven weer fijn is geworden en ik doe wat ik leuk vind, zijn tegenslagen moeilijker te behappen. Als het even niet goed gaat of er gaat iets niet zoals ik het graag zou willen, lijkt het wel alsof ik weer even instort. Ik voel me down, zit een paar dagen niet lekker in mijn vel en wordt ziek. Letterlijk. Misselijk, hoofdpijn en last van mijn lijf. En dat brengt ook weer frustratie met zich mee…

Mijn werk

Zo helpt het UWV momenteel niet mee, zij zeggen na twee jaar ziektewet: je kunt het nu alleen en je financiële hulp valt weg, terwijl dat eigenlijk nog niet aan de orde hoort te zijn. Ik werk nu 3 dagen en merk dat het stiekem toch nog best zwaar is. Dit betekent dat ik dus nog niet de 32 uur kan werken, zoals ik hiervoor deed. Maar vier dagen werken moet ik hierdoor wel, omdat ik anders maandelijks financieel te kort kom. Daarbij komt, dat ik op mijn werk nog geen vier dagen kan werken in verband met bezetting… Dit betekent dat het dus zwaar gaat worden tot het moment dat ik weer gewoon volledig kan werken.

Mijn lijf

Ook heb ik helaas weer vaak pijn in mijn lichaam. Zenuwpijnen in mijn rug die met steeds meer regelmaat terugkomen. Ook heb ik vaak pijn in mijn nek en lijk ik weer een stuk stijver te zijn in mijn spieren. Dit komt mijn humeur  niet ten goede.

School

Doordat school nu één van de weinige dingen is waar ik invloed op heb, wil ik dat ik daar in ieder geval niet faal. Ik vrees hierdoor flink voor de tentamens en ik neem absoluut geen genoegen met cijfers onder de 7. Dat brengt ook stress met zich mee, want ik merk dat ik nu eigenlijk vaak te moe ben om te leren.

Mensen om me heen

Gelukkig kan ik nu makkelijker praten over de dingen die me dwars zitten. Over school, dingen die ik mee maak op de weg of wanneer ik twijfel aan mezelf (bijvoorbeeld over mijn gewicht of over dat ik mezelf te oud vind om weer naar school te gaan). Mijn moeder zegt me meer dan eens dat ze trots op me is omdat ik nu voor mezelf heb gekozen en weer naar school ga. En dat ze het zo knap vindt dat ik na therapie zo stabiel in het leven sta. En ook mijn vader en partner laten weten dat ze me steunen en me willen helpen waar nodig.

Maar toch kan ik er nog steeds niet goed mee omgaan als het tegenzit. Ik hoop een manier te kunnen vinden om meer los te laten en fouten niet zwaar op te nemen. Maar voor nu lukt het helaas niet en probeer ik het te zien als een verbeterpunt. Wie weet helpt dat.

Het nummer van deze week is Tell me you love me van Demi Lovato. Soms zijn die woorden even nodig, als je niet lekker in je vel zit. Financieel heb ik het moeilijk, ik ga nu voor nog ruim 2 jaar naar school en heb mijn volle rugzak. Het is dan fijn als iemand even tegen je zegt dat ze ondanks alles van je houden zoals je bent. Ik weet dat acties meer zeggen dan woorden, maar toch zijn de woorden soms net zo hard nodig als de daden.

Tot over 2 weken! Liefs, Renée x

De definitie van geluk luidt, volgens de Dikke van Dale, als volgt: ‘gunstige loop van omstandigheden’. Om geluk te varen, hoef ik dus alleen maar een gunstige loop van omstandigheden te ervaren. Klinkt easy. Maar wanneer mag je jezelf nou als een gelukkig mens beschouwen? Want ben je ook gelukkig als je geluk ervaart?

Op internet zijn een tal soorten testen te vinden die vaststellen of je gelukkig bent of niet. Ook zijn er meerdere psychologische artikelen geschreven waarin beschreven wordt onder welke omstandigheden en gebeurtenissen men als gelukkig wordt gezien. Toch is dit geluk in grote lijnen, genieten van de kleinere dingen in het leven is pas een kunst. Als ik er nu zo over nadenk, mag ik mijzelf als een gelukkig mens beschouwen. Ik heb een lieve familie, leuke vrienden, ik heb werk en een huis. Binnenkort ga ik op vakantie en daarnaast heb ik veel hobby’s waar ik van kan genieten. Maar maken deze dingen mij nou een gelukkig mens? Geluk is in mijn ogen een heel lastig begrip en ook niet zo gemakkelijk te omschrijven. Ik wilde mij weer gelukkig voelen, dus ging ik op zoek naar mijn geluk.

Het jaar 2017 was voor mij opnieuw een jaar met veel veranderingen. Hoewel het altijd moeilijk is om het vertrouwde los te laten en je routine te doorbreken, wist ik dat dit mijn enige kans zou zijn om weer ultiem geluk te kunnen ervaren. Mijn relatie is verbroken, ik ben verhuisd en alleen gaan wonen. Daarnaast ben ik weggaan bij mijn huidige werkgever en ben ik weer gaan sporten.  Hoewel een aantal van deze punten zich misschien vooral negatief voordeden, ga je uiteindelijk het positieve ervan inzien. De kracht van het sporten, had ik gedurende een lange tijd onderschat. Ik was vaak moe, wilde de deur niet uit en dacht dat ik de kracht niet had om te gaan trainen. Toch ben ik het sporten in oktober 2017 langzaam gaan oppakken. Ik ben begonnen met hardlopen, een klein rondje. Langzaam ben ik dit steeds een beetje gaan uitbreiden. Van jongs af aan heb ik altijd veel gesport, triathlon was helemaal mijn ding. Een sport waarbij je gaat zwemmen, fietsen en daarna gaat hardlopen en dat allemaal achter elkaar. Nu ik het trainen weer aan het oppakken was, merkte ik pas hoe erg ik het eigenlijk gemist had.

Dat sporten verslavend werkt, hoor je wel vaker. Ik weet dat het echt waar is. Ik heb een tijd in een regionale selectie gezeten waarbij ik flink wat uren trainde en dat eigenlijk met altijd heel veel plezier. Het kwam niet vaak voor dat ik geen zin had, het werkt dus echt verslavend. De tijd dat ik niet kon sporten, voelde ik me lichamelijk dan ook niet goed. Ik voelde me alles behalve fit, ik baalde als ik in de spiegel keek en mijn sportieve lijf langzaam zag verdwijnen. Ik miste het gevoel van voldaan thuiskomen of heerlijk sporten in de natuur. Nu het oktober was, werd het tijd om weer voor mezelf te kiezen en op zoek te gaan naar geluk. En weet je wat!? Het werkte. Langzaam voelde ik mij fitter worden, langzaam ging ik beter in mijn vel zitten. Ik werd langzaam steeds blijer met mezelf en dat was te zien.

Natuurlijk komt er bij geluk veel meer kijken. En als je een depressie hebt, is het heel moeilijk om te genieten van de kleine dingen. Het is heel moeilijk om het positieve in te zien, als je aan de andere kant alleen maar negatieve dingen ervaart. Maar geluk kan dus echt in de kleine dingen zitten. Sinds ik weer aan het sporten ben, ervaar ik echt meer geluk en dat is eigenlijk helemaal niet zo gek. Tijdens het sporten actiever je verschillende neurotransmitters waarvan sommige bijdragen aan je gelukshormoon. Onderzoek heeft vastgesteld dat hardlopen een positief effect heeft op je geest, ideaal dus bij mensen die lijden aan een depressie. Ik heb ervaren dat hardlopen, sporten, helpt. Wat had ik het sporten gemist. Ik heb mijn geluk weer een beetje gevonden.

Inmiddels heb ik nieuw werk, kan ik steeds beter sporten en vertrek ik over een aantal dagen naar Lanzarote voor een trainingsstage. Natuurlijk is sporten ook geen wondermiddel, maar het draagt wel degelijk bij aan je geluksgevoel. De rest moet je echt zelf doen. Ook ik heb echt nog wel mijn mindere dagen en soms zie ik het echt even niet meer zitten. Ik probeer mezelf aan te leren dat ik op deze dingen denk aan mijn zoektocht naar geluk. Ik denk aan de dingen die ik wel heb en hoe dankbaar ik ben dat ik weer zo lekker kan sporten en dat ik zoveel geleerd heb de afgelopen tijd. En vergeet niet, ook mensen die geen last hebben van een depressie zijn altijd gelukkig. Ieder mens heeft tegenslagen en het wordt iedereen wel eens teveel, maar dat is eigenlijk helemaal niet erg. Van tegenslagen wordt je sterker, maar vergeet tussendoor vooral niet te genieten!

Liefs, Sharon