Désiré had al een enige tijd depressieve klachten. Via Google ging ze op zoek naar online hulp. Zij kwam op de website van NiceDay terecht en durfde online behandeling wel aan. Wij vroegen haar hoe zij online behandeling ervaren heeft. 

Wat dacht je toen je voor het eerst over NiceDay hoorde?

Ik vond het interessant en dacht als je het niet probeert weet je het ook niet. 

Hoe vond je het volledig digitaal geholpen te worden? 

Ik vond dat heel prettig. Ik wilde niet naar een therapeut. Ik vind dat veel te confronterend en te moeilijk. Achter het scherm van je telefoon is de drempel veel lager. En omdat ik geen echte prater ben, was het heel fijn om via de chat alles kwijt te kunnen aan de coach waaraan ik gekoppeld was. 

Ik kon de app elk moment van de dag erbij pakken, wanneer ik het nodig had. Dat was fijn! Tussen de sessies door ontving ik berichten waarin mijn coach vroeg hoe het met me ging. Het persoonlijke contact met mijn coach was ook erg fijn. Ik zou NiceDay zeker aanraden aan anderen. 

Hoe voel jij je nu, na de coaching via NiceDay?

Ik voel mij nu een stuk beter. Ik heb meer zelfvertrouwen. Ik heb geleerd dat ik echt niet alleen ben en ik heb geleerd dat de mindere dagen er mogen zijn. Deze dagen horen er nu eenmaal bij. 

Ik wil de makers van de app en alle mensen achter NiceDay onwijs bedanken dat de app er is. Het heeft mij echt heel erg geholpen en ik had echt een soort nieuwe vriendin erbij met mijn coach. Ik mis haar spontane berichtjes soms echt nog wel! 

Loop je ergens tegenaan en wil je advies van een professional of ervaringsdeskundige? Stel je vraag eenvoudig op onze website. Wij helpen je graag!

Intussen is het alweer november, dat betekent voor mij dat het 6 maanden is geleden dat mijn behandeling bij NiceDay is afgelopen. Hoe gaat het nu met mij, zo 6 maanden verder? Ik vertel het je in deze blog.

Als eerste ben ik blij om te kunnen zeggen dat het goed met mij gaat! Mijn behandeling bij NiceDay heeft me doen inzien dat vlak na mijn coming-out mijn leven in een stroomversnelling is gegaan. Ik kreeg betrekkelijk weinig tijd om een grote beslissing te nemen in mijn leven: ga ik 10 maanden stage lopen in een land waar homo’s niet geaccepteerd worden of kan ik dat beter niet doen? Ook kreeg ik vrij snel een relatie. Nadat deze relatie stuk liep, ben ik gaan nadenken. Dit in combinatie met het feit dat mijn grootvader in erg zwakke gezondheid verkeerde, ik ben tijdens mijn behandeling bij Niceday een van mijn beste vrienden verloren in een motorongeval en moest ook een huis kopen. In deze periode ben ik te hard gegaan voor mezelf. Ik voelde mezelf zwak, lusteloos, opvliegerig, verdrietig en ik was soms onredelijk naar mijn gezin.

Op zichzelf zijn al deze hobbels dingen die veel mensen in hun leven meemaken. Als deze hobbels een voor een komen, dan kan je daar vaak zelfstandig doorheen komen. Maar alles bij elkaar werd mij te veel en ik besloot naar NiceDay te stappen voor hulp. Mijn lieve coach Sarah heeft veel naar mijn verhaal geluisterd en tips en hints gegeven hoe ik om kon gaan met mijn situatie.

Ik kwam er vooral achter dat ik mijn hele ‘gay zijn’, na mijn coming-out, slecht heb kunnen verwerken. Dankzij Sarah ben ik er ook achter gekomen dat dingen opschrijven voor mij enorm helpt om mijn hart te luchten. Nog steeds gebruik ik schrijven als een uitlaatklep, waar ik veel gevoelens in kwijt kan en soms ook een traantje durf weg te pinken. Over dat laatste: nee het is echt niet erg om eens een keer te huilen!

Verder ben ik ook erg blij dat ik mijn verhaal kan en mag delen op de NieDay blog, zodat ik andere mensen kan inspireren en vooral kan helpen met mijn verhaal. Persoonlijk denk ik niet dat ik de enige jongen ben die in een soortgelijke situatie zit.

Uiteraard heb ik, zoals iedereen wel eens, een dag of een avond waarop ik mezelf slecht voel. Maar nu heeft dat vaak een logische oorzaak en niet, zoals voor mijn behandeling, zonder echt aantoonbare reden voor mezelf. Intussen geef ik mijn leven weer een mooie 8! Vooral na de verhuizing naar mijn eerste eigen huis!

Knuffel,

Bert

Ik zit weer aan de lunch met Sylvia. Met inmiddels 80 jaar levenservaring ben ik benieuwd naar haar meest bijzondere levenslessen of ervaringen.

Hoe blik je terug op je eigen leven als je 8 decennia rijk bent?

Levenslessen. Ik vind dat een bijzonder woord, ik denk dan eigenlijk meteen aan school. Ik noem het liever levenservaring. Ik was 27 jaar en ik was getrouwd. Mijn toenmalige man zei tegen mij: “ik blijf niet voor altijd in Nederland.” Hij ging solliciteren en kon naar Curaçao. Ik dacht: van Rotterdam naar Groningen of van Rotterdam naar Curaçao, ik vind het prima. Ik besloot om met hem mee te gaan. Daarbij had ik geluk met mijn ruimdenkende moeder. Ik hoor haar weer zeggen: “Ga dit doen! Ga de wereld zien! Ga erop uit!” Mijn moeder was positief, accepterend en stimulerend. De manier waarop mijn moeder in het leven stond was heel waardevol voor mij in mijn verdere keuzes. 

Eenmaal in Curaçao aangekomen is ons leven vrij snel gestabiliseerd. Uiteindelijk ben ik gaan lesgeven op een basisschool waar Nederlands werd gesproken. Ik had goed contact met mijn Antilliaanse vrienden en collega’s en ervoer hier nooit een kloof in. Ik had altijd een goede klik met de bewoners van het land. Maar ik kwam er ook achter dat blanken in Curaçao een hoger aanzien hadden. Ik werd geconfronteerd met discriminatie, iets waar ik mij nooit direct bewust van was. Het kostte mij geen moeite om met verschillende mensen om te gaan, ik vond het alleen maar bijzonder.

Nu kunnen we met onze smartphone zo veel en snel mogelijk in contact zijn met onze naasten. Hoe was je in contact met je vrienden in Curaçao en met je familie en vrienden in Nederland?

In die tijd stonden er op straat telefooncellen waar iedereen gratis gebruik van kon maken. Sommige mensen hadden een vaste telefoon maar lang niet iedereen. Het contact met de buitenwereld was per brief en telefonisch. Één keer in het half jaar belde ik met mijn moeder in Nederland. Bellen met het buitenland was namelijk heel duur en bijna onmogelijk. De komst van televisie heeft het leven enorm veranderd. De wereld was klein en overzichtelijk: het bestond uit gezin, school en vakantie. Ik denk dat de komst van televisie en internet ons een bredere kijk op het leven heeft gegeven. Ik voelde me overigens gelukkig op Curaçao, je bedenkt je op dat moment niet dat je iets mist, zoals een smartphone. Het is eigenlijk hetzelfde als dat je over 20 jaar de vraag krijgt: heb je hologram smartphones in je jeugd gemist?

Wat is de positieve ervaring (“les”) die jij uit Curaçao haalt?

Je went makkelijker aan situaties dan dat je misschien denkt. Ik heb ontdekt dat ik het zonder familie om de hoek ook wel redde. Soms moet je meegaan in wat er op je pad komt en ontdekken wat er gebeurt. In die tijd ben ik onbevangen meegegaan en heb ik het voor geen goud willen missen. Ik heb totaal geen spijt van deze 8 jaar in Curaçao. Ik ben assertiever en volwassener geworden. Ik heb nieuwe vriendschappen opgedaan. Ik heb geleerd over mijn gevoel te praten in Curaçao. Je moest wel: je hebt elkaar nodig en het is belangrijk om te praten over wat er in je omgaat, wat je beleeft, wat je meemaakt of wat je bezighoudt. Hierdoor ontstonden er hechte vriendschappen, je voelde je zekerder en het was voor mij zo fijn om vriendschappen te hebben waarin je alles met elkaar kon bespreken. Ik heb geleerd niet afhankelijk te zijn van familie. Ik heb veel energie gekregen, ik heb me kunnen aanpassen en bovenal genoten! 

Als je besluit iets te doen, doe het vol overtuiging. Geniet ervan!

Vind je het leuk om meer te lezen over twee generaties die met elkaar het gesprek aangaan? Sarah zal regelmatig met Sylvia in gesprek gaan, je vindt de blogs op Sarah’s profiel.

Meneer R. kwam bij mij in behandeling voor zijn angstklachten. Een online behandeling, bij Synaeda. Dit is zijn ervaring!

Waarom hulp gezocht? 

Meneer R. had op jonge leeftijd veel last van agorafobie. Hij was zeer angstig voor grote, open ruimtes. In zijn jeugd had hij hier al een behandeling voor gehad die hem veel had geholpen, maar nu merkte meneer R. dat zijn angst hem belemmerde in zijn werk. De geleerde handvatten hielpen hem niet voldoende meer. Met NiceDay wilde hij nieuwe handvatten leren.  

Hoe zag de behandeling eruit? 

Nadat we in kaart hadden gebracht op welke manier zijn angst hem belemmerde en in welke situaties, is hij deze situaties op gaan zoeken om zijn angsten aan te gaan. Hij nam hierin sterk de regie. Meneer R. ging actief aan de slag met alle oefensituaties die we hadden bedacht. Daarnaast besteden wij aandacht aan wat hem angstig maakte en hoe hij anders zou kunnen denken om zijn angsten de baas te worden. 

Zijn persoonlijke ervaring met NiceDay

Na het afsluiten van een geslaagde behandeling, heb ik hem gevraagd zijn ervaring te delen.

“Toen ik bij Synaeda in behandeling wilde gaan voor mijn angststoornis, werd mij de keuze voorgelegd om dit via NiceDay te doen. Dit zou betekenen dat er geen afspraken op locatie zouden plaatsvinden, maar dat al het contact via videobellen zou plaatsvinden. 

Allereerst was ik enigszins sceptisch. Ik had letterlijk en figuurlijk veel afstand verwacht tussen de behandelaar en mij. Toch bleek het tegendeel waar. Marjilde gaf mij al snel het gevoel dat een online behandeling niet hoeft te betekenen dat er afstand ontstaat. Bovendien geeft deze manier van behandelen je de ruimte om het gesprek te voeren op bijvoorbeeld je werk. Je hebt dus geen reistijd naar de desbetreffende locatie van Synaeda.

De begeleiding via NiceDay werkt ook erg prettig. Je kunt gemakkelijk een dagboek bijhouden, waarin je noteert op welke momenten je bijvoorbeeld aan je angst hebt gewerkt en hoe je je daarbij voelde. Jouw behandelaar leest dit en komt hierop terug tijdens het eerstvolgende gesprek. De app biedt ook de optie om je behandelaar een chatbericht te sturen, als je bijvoorbeeld vragen hebt.

Mocht je twijfelen aan het volgen van een online behandeling met NiceDay, dan kan ik dat begrijpen. Toch is mijn ervaring geweest dat ik weinig verschil heb gemerkt tussen deze manier van behandelen en de gesprekken voeren met de behandelaar in dezelfde ruimte. Het heeft juist het voordeel dat je geen reistijd hebt en je zelf kunt bepalen op welke plek je het gesprek wilt voeren.”

Wil jij ook werken aan je angst? Maak dit kenbaar aan je coach in de digitale poli van Synaeda. 

Vanuit privacyredenen hebben wij de naam in de tekst geanonimiseerd. 

Zoals jullie weten uit mijn vorige blogs ben ik gay en ik wil ook alvast zeggen dat ik mijn vader niets verwijt. Maar het volgende viel vorige week voor: We waren bij mensen, via marktplaats, een tuinhuisje gaan afbreken voor mijn nieuwe huis. Deze mensen vroegen ‘Oh ben je gaan samenwonen met je vriendinnetje?’, waarop mijn vader antwoordde ‘Nee hij heeft geen vriendinnetje’. De mensen antwoorden daar weer met: ‘Ach dat komt nog’. Met een ongemakkelijk lachje van mijn kant en een ja van mijn vader eindigde het gesprek. 

Voor mij persoonlijk zijn dit soort situaties enorm ongemakkelijk. Het liefste roep je meteen dat je gay bent. Maar aan de andere kant vraag ik mezelf af of dat op zulke momenten gepast is. Op een of andere manier voel ik me daarnaast ook een klein beetje gekwetst door het antwoord van mijn vader. Zou hij na 2.5 jaar mijn geaardheid nog steeds niet accepteren? Of wilde hij de confrontatie niet aangaan? Toen ik ’s avonds terug thuis kwam dacht ik verder na over de situatie en tot ik realiseerde mij dat dit soort situaties eigenlijk veel vaker voor komen in mijn dagelijks leven. 

Ik zit met het voorval in mijn maag en ik heb veel vragen: moet ik zelf beter leren omgaan met zulke situaties? Of moet ik dit soort situaties uit de weg gaan om mezelf niet te kwetsen? Of moet ik dan toch gewoon mijn gedachten roepen en zeggen dat ik gay ben? 

Op dit moment heb ik nog geen duidelijk antwoord voor mezelf. Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan. Ik voel mezelf na zulke situaties vaak ongemakkelijk, maar deze keer voelde ik mezelf ook best verdrietig. Ik had zulke uitspraken niet verwacht van mijn eigen vader. Ik zou van mijn vader liever meer steun zien. Aan de andere kant vraag ik mezelf dan weer af of ik mezelf niet gewoon aanstel?

Wat zou jij doen?

Hoe ga jij om met soortgelijke situaties? Ben jij iemand die hierover gaat piekeren, of sta je er boven? 

En als je hetero bent: stel jezelf dan eens de vraag of je niet onbewust iemand in een ongemakkelijke situatie brengt. En als iemand vertelt dat diegene anders geaard is, zou je proberen de situatie voorbij te laten gaan, of zou je er alles aan doen om de situatie te verbeteren?

Knuffel,

Bert

Hoe kun je het beste je naasten betrekken bij je genezingsproces? Ik heb persoonlijk ervaren hoe een mentale ziekte je relaties kan beïnvloeden. Dit zijn 3 belangrijke dingen die ik tijdens mijn genezingsproces leerde over communiceren met mijn omgeving. 

#1 Eerlijkheid

Voordat je professionele hulp zoekt, merk je zelf al dat het eigenlijk niet zo goed met je gaat. Ook je geliefden om je heen merken dit op. Mijn perfectionisme en extreme faalangst leidde tot een burnout. Ik was zeer emotioneel in elke situatie en constant uitgeput. Ook kreeg ik last van paniekaanvallen. Mijn emoties projecteerde ik op mijn naasten, wanneer ik moe of boos op mezelf was. In plaats van aan te geven dat ik vermoeid was, maakte ik beloftes die ik niet na kon komen. Mensen om mij heen werden boos, omdat ik niet eerlijk was. Het eerste wat ik leerde  was om eerlijk te zijn naar mijn geliefden toe. Geef daarom aan hoe je je voelt en wat je ervaart. 

#2 Communicatie is de sleutel

Wanneer je professionele hulp zoekt, krijg je meer hoop en leer je tools om beter om te gaan met je problemen of angsten. Je voelt dat je de goede kant opgaat. Ik merkte bijvoorbeeld dat mijn paniekaanvallen minder werden en ik ging beter met mijn faalangst om. Maar de mensen in mijn omgeving dachten al snel dat ik weer helemaal ‘’beter’’ was. Dit lieten zij ook merken in hun gedrag en verwachtingen naar mij. Ze begonnen weer hetzelfde te verwachten als in de tijd dat ik de oude was. Ik was daar mentaal en lichamelijk nog niet klaar voor. Omdat het zo goed voelde om vooruitgang te boeken dacht ik; ik kan het wel aan. Niet dus! Ik viel weer naar beneden.

Ik leerde dat ik eigenlijk mijn grenzen had moeten blijven aangeven. Naar mezelf toe, maar vooral naar de mensen in mijn omgeving. Het is dus belangrijk dat je blijft communiceren met je naasten over het proces wat jij doormaakt.

#3 Verdiep jezelf

Naast het blijven communiceren is het ook goed om jezelf te verdiepen in wat er precies gaande met je is. Boeken over het onderwerp lezen bijvoorbeeld. Want hoe meer jij weet, hoe meer jij ook je naasten er over kan informeren. Zo zal je meer steun voelen van je omgeving.

Dank je voor het lezen van mijn blog en een hele fijne dag!

Liefs, 

Sabrina 

In mijn vorige blog gaf ik aan dat het mijn bedoeling is om ook te schrijven over mijn minder goede dagen.Verschillende aanpassingen in mijn leven hebben er voor gezorgd dat deze goede dagen tegenwoordig met afstand worden overschaduwd door de slechte. Ik heb echter nog steeds dagen dat het niet goed gaat en weer last heb van huilbuien, enorme frustraties, diepe onzekerheden of een slecht humeur. 

Geen wedstrijd

Aangezien ik erg bezig ben met mijn persoonlijke ontwikkeling en erg trots ben op de voortgang die ik de afgelopen maanden heb gemaakt baal ik echt van de slechte dagen. Ik ben erg streng voor mezelf.  Het voelt dan ook of ik voor al mijn goede dagen een punt heb gekregen en mijn volledige score weer van het bord wordt geveegd omdat een dag ‘niet geslaagd’ is. Deze mindset zorgt er uiteraard weer voor dat ik me allesbehalve beter ga voelen. 

Terugvallen…

Afgelopen twee weken had ik een enorm ‘terugval’-gevoel. Ik had al weken geen ruzie gehad met mijn vriendje en nu hadden we drie knallende ruzies. Zes weken niet gehuild: nu heb ik in twee weken tijd vier enorme huilbuien gehad. Voelde mij tevens super machteloos over problemen in mijn familie waar ik niets aan kan veranderen. Vervolgens is de zomerperiode op mijn werk nu echt voorbij en heb ik even enorme stress ervaren.  Long story short: ik voelde me echt rot. Echter helpt het niet om je als je je al slecht voelt, je daarbovenop ook nog eens slecht te gaan voelen omdat je je slecht voelt. Dat gevoel dat je ‘faalt’ maakt namelijk dat je je nog slechter voelt. Ik vind het zelf super lastig maar mijn wijze les in dit soort situaties: wees lief voor jezelf! Ik vond dit artikel op de NiceDay site erg nuttig: wees lief voor jezelf en doe aan goede zelfzorg is de boodschap.

Soms verdwaal ik maar heel even, soms duurt het wat langer. Maar uiteindelijk raak ik altijd weer thuis. 

…en dan weer opstaan

Dus als je je slecht voelt: laat dat gevoel gewoon even over je heen komen. Neem de tijd die je nodig hebt om je slecht te voelen en krabbel pas weer op als je daar klaar voor bent. Verdriet, woede, somberheid: het is oké. En op het moment dat je je weer beter gaat voelen: neem je stap voor stap je leven weer in handen. Het is uitgepraat met mijn vriendje, afgesproken hoe we liever kunnen zijn voor elkaar. Er staat een bezoekje aan mijn familie ingepland en ik ga een weekje op vakantie zodat ik de stress van werk even kan loslaten. Lekker niet veel doen. Behalve heel lief zijn voor mezelf. 

Wedstrijd of wandeling

Dus, een mijn wijze les voor mezelf: persoonlijke ontwikkeling is geen wedstrijd. Ik kan  niet winnen of verliezen. Je kan het eerder vergelijken met een wandeling: soms neem ik een prachtige route en soms neem ik per ongeluk even de verkeerde afslag. Deze afslag kan er voor zorgen dat ik soms op plekken komt waar ik liever niet was geweest. Soms verdwaal ik maar heel even, soms duurt het wat langer. Maar uiteindelijk raak ik altijd weer thuis. 

Liefs, 

Mara 

Ontmoet mijn vriendin Sylvia, 80 jaar. We kennen elkaar inmiddels 7 jaar en we komen regelmatig samen om te eten en te kletsen. Met een leeftijdsverschil van meer dan 50 jaar en een heel verschillende achtergrond hebben we een boeiende vriendschap en staan we open voor elkaars opvattingen en ideeën bij het leven. 

Syl, hoe zullen we eens beginnen? Kun je me iets vertellen over de tijd waarin jij bent opgegroeid? Hoe ben je opgevoed? Hoe zat de maatschappij in elkaar en wat vond je daarvan?

Ik ben in 1939 geboren, in een tijd waar er geen gelijke rechten waren tussen man en vrouw. Mijn moeder wilde scheiden in 1950. Het was onmogelijk om als vrouw in deze tijd te scheiden: je had namelijk bewijs van overspel nodig. Mijn vader had op dat moment een vriendin… maar bewijs hiervan was er niet. Na 3 jaar is het haar gelukt. Pas in 1971 is de wet van ontwrichting huwelijk gekomen.

Mijn vader was een Spartaanse man: ziek worden bestond niet, hij was autoritair en militaristisch in de opvoeding. Het was heel goed voor mij (en ik denk ook voor mijn vier zussen) dat mijn ouders gingen scheiden. Het is mijn moeder gelukt in die tijd, dat maakt het bijzonder. Dat mijn moeder zo vrij kon denken, zowel voor als na de oorlog, daar heb ik tot op de dag van vandaag nog plezier van. Als vrouw was je in die tijd namelijk niet handelingsbekwaam, mocht je geen huis kopen en was je afhankelijk van de man. Doordat mijn moeder tandarts was had zij mogelijkheden, zij was een moderne vrouw en stond open voor alles. Wilde ik vriendje meenemen dan mocht dat absoluut, ik moest alleen zelf het bed regelen en opmaken, daar ging zij zich verder niet mee bemoeien. Iedereen was kind aan huis in mijn ouderlijk huis: wat bij anderen niet mocht, mocht bij mijn moeder. Ik heb veel vrijheid ervaren. Vrijheid die tegenwoordig veel meer mensen kennen of durven te nemen. Dat vind ik positief. 

Hoe heb je deze ervaring van je moeder meegenomen in je eigen relaties?

Ik heb zelf veel te lang in een getrouwde relatie gezeten die niet goed was. En dat terwijl ik nota bene het grote voorbeeld van mijn moeder heb gehad! Mijn moeder heeft laten zien dat je niet afhankelijk hoeft te zijn van een ander en daardoor snapte ik niet dat ik langere tijd in een slechte situatie bleef hangen. Ook was ik afhankelijk van deze man. Mijn moeder bleef zeggen: geld kan en mag jou niet tegenhouden. Uiteindelijk is het mij gelukt om te scheiden.

Deze relatie-ervaring was mij echter waardevol, ik koester de goede momenten die ik met hem heb gehad. Ik heb mooie herinneringen opgedaan waar ik een wat meer wereldse vrouw door ben geworden. Probeer daarom altijd te koesteren wat je uit een relatie hebt gehaald op het moment dat de relatie beëindigd is. Heb geen spijt en zie het als een stukje levenservaring erbij.

Verliefd, verloofd, getrouwd was een relatievorm die vroeger meer vanzelfsprekend was. Nu zijn er allerlei tussenvormen: scharrel, twarrel (twijfelscharrel), kwarrel (kwaliteitsscharrel) of prela. Er is veel keuzevrijheid en er wordt minder snel getrouwd. Wat vind je van deze ontwikkeling van relaties? 

Keuzevrijheid is onder veel mensen een probleem, er is veel keuze en dit geeft keuzestress.  Heel veel mensen hebben een probleem met deze hoeveelheid aan keuzes. Ik vind keuzevrijheid echter een groot goed. Je hebt nu de mogelijkheid om te ontdekken wat je wil, geniet van die keuzevrijheid! Je doet levenservaring op door te ontdekken wat bij je past, je kunt mensen uitsluiten, ik zie het als een zeer positieve ontwikkeling.

Ik ben het met je eens, keuzevrijheid is iets bijzonders en ik denk dat we onszelf gelukkig mogen prijzen dat we die vrijheid hebben. 

Vind je het leuk om meer te lezen over twee generaties die met elkaar het gesprek aangaan? Sarah zal regelmatig met Sylvia in gesprek gaan, je vindt de blogs op Sarah’s profiel.

Mensen denken in hokjes en hebben vooroordelen. Als homo is het niet altijd makkelijk, maar eigenlijk heeft iedereen in zijn/haar leven te maken met vooroordelen, intolerantie of discriminatie. Hoe kunnen we toleranter worden? Waar moeten we beginnen? 

Een jongen waarmee ik  een korte tijd geleden goed mee bevriend ben geraakt gaf me inspiratie voor deze blog. Ik leg je graag uit waarom: 

Het verhaal 

Deze vriend van mij is een knappe jongen en hij is populair op social media. Hij heeft vele volgers en mensen vinden hem leuk. Ook krijgt hij met regelmaat, via social media, de vraag of hij homo is. De een vraagt dit op een respectvolle manier, maar er zijn ook anderen die direct een intieme foto sturen of een intieme foto van hem eisen.  We willen als LGBTQ meer geaccepteerd worden in de maatschappij, alleen als wij geaccepteerd willen worden, is het dan niet juist aan ons om het goede voorbeeld te laten zien en ook hetero’s te respecteren?

Waar ligt de grens?

Grenzen verschillen per persoon. Ik persoonlijk ben vrij open en wanneer iemand mij een persoonlijke vraag stelt via social media antwoord ik daar netjes op.Voor iedereen is het verschillend waar zijn of haar grenzen liggen, dit is heel normaal. Vaak ontstaat er een gezellig gesprekje uit, niks mis mee lijkt mij. 

Mijn persoonlijke grens ligt relatief ver als het gaat  over seksualiteit, maar het is wel belangrijk om aan te voelen hoe ver je kan gaan in je gesprekken met de ander. Ik vind het vrij respectloos en onbeschoft als mensen uit zichzelf intieme foto’s sturen of afdwingen. 

“If you want to make the world a better place,
Take a look at yourself, and then make a change”

Acceptatie, het begint bij onszelf

Als LGBTQ hebben we in Nederland veel geluk, we kunnen en mogen ons vrij uiten zonder dat we hiervoor gestraft worden door de overheid, we hebben zelfs alle rechten gekregen die hetero stellen ook hebben gekregen. Hiervoor hebben we lang en hard moeten vechten en hebben we terecht gewonnen!

Alleen aan sociale acceptatie is er soms nog een groot gebrek. Maar begint het niet bij onszelf? Lokken sommige mensen negatieve reacties bewust of onbewust uit? Ik denk van wel. Het is niet netjes om aan een wildvreemde via social media intieme foto’s te vragen of ongewenst te versturen, dit is zelfs strafbaar. Behalve dat dit strafbaar is, belemmert dit soort dingen de acceptatie van andere mensen waar wij al zolang voor vechten. Behandel een ander zoals je zelf behandelt wil worden. Ken je iemand niet of niet zo goed? Vraag de ander wat hij/zij fijn vindt, wat hij/zij wel vertellen of delen. 

Het begint bij jezelf!

Ik heb altijd al wat problemen gehad, of beter gezegd angsten, om nieuwe mensen aan te spreken, om in het openbaar te spreken en zelfs om vergaderingen bij te wonen waar ik veel nieuwe gezichten zie. Iedere keer opnieuw. Toch was het mij niet duidelijk wat mij dwars zat in zulke situaties. 

Daarnaast heb ik al enige tijd geen relatie, ik hoor regelmatig: “Hoe kan een vrouw, zo intelligent, hoog opgeleid en mooi nog steeds single zijn”, toch heb ik veel moeite om mannen tegen te komen. We leven nu ook in een wereld waarbij de vrouw niet langer alleen maar achterover kan leunen en iemand tegenkomt. Je moet ook zelf initiatief nemen. Ik had het hierover met een vrienden en die vertelde me over NiceDay. Omdat het geheel online kan, besloot ik contact op te nemen en mijn “probleem” voor te leggen. 

Na enige tijd werd ik verbonden met een psycholoog, we hebben direct heel fijn gechat. Ze stelde mij op mijn gemak en had direct wat tips over hoe ik bepaalde situaties kan bekijken wanneer ik weer eens nieuwe gezichten zie en een gesprek met iemand wil aanknopen. De weken daarna hebben wij steeds gebeld om te bespreken hoe het ging en welk gevoel ik had bij de situaties. Ik probeerde een man aan te spreken op de sportschool. Op den duur kreeg ik ook artikelen van mijn psycholoog over sociale angst en daaraan gerelateerde onderwerpen.

Ik kon me volledig terugvinden in het artikel en kwam er zo achter dat ik een sociale angststoornis heb. Hoewel het raar klinkt om te zeggen dat ik een stoornis heb, is het erg belangrijk dat ik het een naam kan geven en er aan kan werken. 

Naast een sociale angststoornis heb ik ook een negatief zelfbeeld. Dankzij NiceDay heb ik nu een diagnose om het maar zo te noemen en kan het werk beginnen. Ik probeer mezelf in situaties te plaatsen waar ik vroeger zo een naar gevoel bij had: ik spreek mensen aan wanneer mogelijk, zoek oogcontact. Hoewel het nog steeds erg moeizaam gaat, ik vaak een afwachtende houding heb en liever heb dat ik eerst word aangesproken, boek ik toch kleine vooruitgangen. Elke dag een stapje verder. De man die ik graag wilde aanspreken op de sportschool heb ik aangesproken en hoewel het niet ging zoals ik wilde kan ik nu tegen mezelf zeggen dat ik het geprobeerd heb! Daarnaast heb ik geleerd dat je niet de enige bent die bijdraagt in een gesprek, het ligt niet altijd alleen maar aan mij. Er gebeurt niks naars als je een gesprek met iemand aanknoopt en het loopt stroef. 

Ik heb altijd het gevoel dat niemand me ziet staan, dat ik niet interessant genoeg ben of dat mensen simpelweg niet met mij willen praten. Dit zijn allemaal gevoelens die passen bij sociale angst en dit zou ik zonder NiceDay nooit ontdekt hebben. Het belangrijkste van alles is dat ik kan werken aan mijn probleem. Ik ben wel goed genoeg.

Bedankt Sarah Goslinga voor al je hulp en de fijne gesprekken.

Groetjes

Annette

Annette ontving online hulp via de NiceDay app. Wil je meer weten over NiceDay of over hoe je een online behandeling kunt starten? Klik hier voor meer informatie.