Met gezonde spanning deed ik de deur van het klaslokaal open. Baf! Ik zag een volle bak met rumoerige mensen in een kleine zaal voor me. 28 Ogen keken me vol verwachting aan. Angst!

In een fractie van een seconde schoot ik in de stress. Ik sloeg mijn wijd gesperde ogen omlaag, voelde mijn lichaam krommen en kroop in een zo klein mogelijke bubbel. Onhandig als een schooljongen friemelde ik met mijn tas, probeerde onopvallend mijn spullen eruit te halen terwijl het zweet op mijn rug stond. Ik wilde onzichtbaar zijn. Het liefst wegrennen. Maar daar stond ik nu, sukkeltje te wezen.

“Regie nemen!” dacht ik. “Schakelen, nu! Niet heimelijk maar stevig, met kracht”, raasde het streng door mijn hoofd. “Oh dit wordt niks”, zei de criticus, “je kunt het toch niet.” De paniek stond nu echt op het punt om los te barsten. “Heb je dan niets geleerd van al die jaren therapie?” vroeg ik me af. “Rustig maar”, zei de barmhartige, “het komt wel goed.” Ik haalde diep adem.

En toen gebeurde het: ik nam een besluit. Ik rechtte mijn rug, richtte mijn hoofd omhoog en keek de klas rond. Heel bewust nam ik bezit van de ruimte die ik innam terwijl ik de tijd nam om iedereen aan te kijken. Met oogcontact zei ik ‘goedenavond, ik ben de docent’. Doodeng, maar het voelde ook goed. Trots was ik ook op mezelf en voorzichtig stroomden moed en kracht mijn lichaam in. Ik zei dat ik het altijd erg spannend vind, de eerste les. Mensen knikten herkennend en begripvol. Het ijs was gebroken en ik stapte mijn rol in. In gedachten dankte ik mijn dramatherapeut.

Gevloerd door angst

Dat ging vroeger wel anders. Dan werd ik gevloerd door de angst. Ik zette het op een lopen en kroop onder een steen. Het duurde dan weer heel lang voor ik een nieuwe poging durfde te ondernemen. Ik heb veel therapie gehad, waaronder cognitieve therapie. Dat was een goede manier om bewust te worden van de verstoorde wijze waarop ik blijkbaar naar de wereld keek, naar anderen en naar mezelf. Mijn sociale angst kwam voort uit zo’n verkeerde manier van denken en oordelen. De angst versterkte op zijn beurt weer deze verstoring. Zo bleef ik in een vicieuze cirkel ronddraaien. Cognitieve therapie heeft zeker mijn extreme angsten verminderd maar het bleef wel erg, tja, cognitief, rationeel allemaal. En ik zat al zo in mijn hoofd, een hoofd op pootjes dat last had van dat angstige lichaam.

Introductie tot dramatherapie

Zo kwam ik bij dramatherapie terecht. Wat een wereld van verschil. Daar was veel aandacht voor het lichamelijke aspect van mijn sociale angst. Niet zozeer in biomedische als wel in existentiële zin. Hier leerde ik oefenen in concreet bestaan, sociaal aanwezig te zijn met heel mijn wezen: ziel en lichaam – om het maar eens zweverig te zeggen. Maar dramatherapie was helemaal niet zweverig. Juist super concreet. Er werden sociale situaties uitgewerkt, mee geoefend en voelbaar gemaakt. Eerst dacht ik nog dat het er dramatisch en theatraal aan toe zou gaan. Ja, soms vielen er tranen, harde woorden, intense emoties. Het waren immers echte gebeurtenissen uit de eigen ervaringen van mij en de groepsgenoten. Dat was soms heftig.

Maar we deden ook vaak spelletjes. Ja spelletjes! Zoals kinderen doen op de speelplaats. Super eng als je een sociale fobie hebt. Tikkertje, rare geluiden maken, of stoelendans, hints, en meer sociaal zichtbare activiteiten – exposure! Mijn trauma’s werden flink getriggerd maar die spelletjes leidde ook vaak tot hilarische momenten. Zo leerde ik het speelse kind in mij herkennen en het de vrije loop te laten. Iets dat ik nooit geleerd had ruimte te geven.

De weg vooruit

Dramatherapie was al met al erg confronterend, sociaal zichtbaar en emotioneel. Maar bovenal was het voor mij zeer leerzaam en helpen. Ik leerde mijn lichaam door en door kennen, eraan te wennen, erin te wonen. En het was ook heel relativerend op een niet rationele manier. Keer op keer oefenen met aanwezigheid, zichtbaarheid en ervaren wat je daarbij voelt, hoe je lichaam reageert, was enorm helpend en helend. Na twee jaar ben ik gegroeid, persoonlijk erg veranderd, zowel in mijn denken als in mijn lichaam. Mijn lichaam en geest zijn weer één – om het maar weer zweverig te zeggen.

“Fantastisch!” zou je zeggen. Pfff, helaas. Zo zonnig is het nu ook weer niet. Angst zal altijd wel een onderdeel van mijn leven blijven. Dat blijft een bittere pil om te slikken. Echter, zodra ik in sociale situaties weer paniekgevoelens ervaar, kan ik het nu wel vaker een plek geven in mijn lichaam. Ik kan erop vertrouwen dat ik het aan kan, dat ik blijf (be)staan. En als ik dan toevallig weer struikel, val in angst en beven, dan recht ik mijn rug, hef mijn hoofd omhoog, kijk recht in de ruimte om me heen en haal diep adem. Zo durf ik weer ergens binnen te komen.

Gesprekken bij het UWV lopen altijd anders dan je wil. Bij mijn eerste gesprek werd er gezegd dat ik 20 uur zou kunnen werken, met beperkingen. Maar, ik zou in mijn eigen branche niet terecht kunnen omdat ik geen klantcontact mocht hebben en het zou daarnaast ook lichamelijk te zwaar. Dit houdt dus in dat ik aan het einde van de rit toch weer was afgekeurd…

Ik wilde door, zij niet

Het tweede gesprek wilde ik heel anders laten lopen. Papieren van school, hulp van een werkgever. Ik was er klaar voor om aan mijn nieuwe leven te beginnen, hoe eng ik het ook vond. Ik was nog niet klaar met de therapie, was nog veel moe, had last van woedeaanvallen en mijn concentratie was nog steeds rond het nulpunt. Maar ik wilde dit zo graag.

Helaas waren de dames van het UWV het er niet mee eens. Omdat ik die beperkingen opgelegd had gekregen, wilde ze niet dat ik mijn oude werk weer zou oppakken en ook nog met een studie erbij zou volgens hen te zwaar worden. Normaal had ik me erbij neergelegd, maar na de assertiviteitstrainingen wist ik dat ik voor mezelf op moest komen. Dus: met duidelijke argumenten, zoals hulp van mijn werkgever en therapietrouw zijn, kreeg ik ze zo ver dat ik in september mocht starten met school én 16 uur werken.

Dit gesprek vond plaats in april, de tussentijd moest ik gebruiken om uit te rusten, therapie te volgen en me goed voorbereiden op de periode die eraan kwam. Ook werd er van mij verwacht dat ik iedere maand een update zou sturen naar mijn contactpersoon van het UWV. Ik was zo opgelucht toen ik daar wegging. Er viel een last van mijn schouders, ook al wist ik dat er een drukke en zware periode aan zou komen. Gelukkig, kon ik direct starten met het voorbereiden.

De eerste stap naar werk

De weken erna was ik vreselijk aan het twijfelen. Kon ik dit wel aan? Werd het niet te zwaar? Was ik er wel echt klaar voor? Voor mijn toenmalige partner kon het allemaal niet snel genoeg gaan. Die vond dat ik maar alvast die 16 uur moest gaan werken om ervaring op te doen. Maar mijn moeder gaf aan dat ik het echt in mijn eigen tempo moest doen en met haar kon, en kan, ik er goed over praten. De tijd van werken en studeren stond al in de agenda, dus om nu al te gaan rennen had ook geen zin.

Zo sprak ik met mijn opticien af dat ik iedere donderdag, na mijn therapie-ochtend, een halve dag kon meedraaien in de winkel. Zodat ik op eigen tempo en zonder druk weer in het bedrijfsleven kon stappen. Dat was echt een uitkomst. De eerste weken waren heel zwaar, al die nieuwe indrukken! Dat maakte het nog spannender om aan de studie te gaan beginnen, maar ik had het zo naar mijn zin, dat dat stukken zwaarder woog en ik zeker wist dat ik dit wilde!

Open- en eerlijkheid

Mijn opticien (waar ik klant ben, geen werknemer) kent mijn achtergrond, ik had alles verteld toen hij aangaf te willen helpen. Omdat ik voor iedereen duidelijkheid wilde scheppen over waarom werken zo zwaar was en ik het echt rustig aan moest doen, zonder dat er verwachtingen waren.

Toen de weken voorbijgingen, met slapeloze nachten omdat ik niet wist hoe ik het allemaal moest gaan doen, trok ik de stoute schoenen aan. Ik moest immers een werkplek hebben voor mijn opleiding. En het klikte zo goed met mijn “collega’s”, ik wilde daar werken! Na een uur praten kwam het verlossende zinnetje: “We hebben erover nagedacht en we willen je een jaarcontract aanbieden.” Nou, ik kon wel janken. Ik zag opeens mijn toekomst een stuk beter in!

Stappen in de juiste richting

Toch werd de druk vanaf dat moment hoog, gevoelsmatig. Vanaf toen moest ik weer gaan presteren! De druk en stress van thuis kon ik niet meer aan, dus dat was zeker 1 van de redenen dat ik ben weggegaan bij mijn toenmalige partner. Ik wist dat mijn toekomst nu echt beter zou worden, maar dan wel zonder hem. Het voelde niet meer goed en ik kreeg steeds meer het idee dat ik een blok aan zijn been was.

Daarbij leerde ik ook iemand kennen die me juist stimuleerde en steunde in alles. Deze situatie, was met alles wat er nog omging in mijn hoofd, heel lastig. Gelukkig had ik mensen die onafhankelijk luisterden en probeerde te helpen, dit heeft me er zeker doorheen getrokken. De uiteindelijke beslissing, om bij mijn toenmalige partner weg te gaan, heeft me heel goed gedaan. Ook met betrekking op de burn-out. Ik voelde me een stuk rustiger, zat wat beter in mijn vel en leek meer energie te hebben.

Wel had ik nog veel last van stemmingswisselingen. Ik ging van ontspannen naar chagrijnig of boos zonder dat ik wist waarom. Daaraan merkte ik wel dat het allemaal heel diep zat. Ik ben gaan luisteren naar deze gevoelens en begrijp mezelf nu ook een stuk beter. Ik accepteer nu dat ik er nu nog niet ben, maar wel hard op weg ben naar mezelf.

Nu ik dit voel en mezelf tijd geef, gaat het een stuk beter. Ik ben vrolijker, geniet weer van dingen en maak nieuwe vrienden. Stuk voor stuk nemen ze me zoals ik ben en kan ik mijn gevoelens uiten, zonder dat het mooier gemaakt moet worden. Hebben ze er een mening over, dan moeten ze dat vooral uiten. Maar het doet me een stuk minder dan voorheen. Motorrijden kan eindelijk weer, boeken lezen gaat stapje voor stapje beter en mijn vriend en ik gaan bijna iedere week naar de motor vriendenclub.

Ik ben begonnen op mijn werk en met mijn studie. Ja het is zwaar, maar wat geniet ik van mijn inmiddels “normale” leven!

Mijn leerproses

Wat ik zelf van deze burn-out heb geleerd, is dat de mensen om je heen belangrijk zijn en dat je heel erg naar je lijf moet luisteren. Niet denken dat je het allemaal wel aan kan. De stemmetjes die zeggen: “het is maar een beetje moeheid”, “je concentratie komt wel weer terug” en “gewoon doorgaan, je bent te jong om thuis te zitten, niet zo zielig doen” moet je opzijzetten. Ik hoorde dit tot het moment dat ik echt instortte. En toen was het te laat. Je leven staat op dat moment echt op pauze, maar daar leerde ik ook mijn echte vrienden kennen.

Ik hoop dat iedereen die dit leest meer inzicht heeft gekregen in een burn-out. Of je het nu zelf mee hebt gemaakt, of iemand in je directe omgeving. Er zit echt meer achter dan het zinnetje: “ik ben moe”.

Het liedje van deze week: Causes – Where does love go. Waarom? Het heeft me aan het denken gezet. Ik heb veel tranen gelaten, voor liefde, voor verlies, uit frustratie. Maar het heeft me sterker gemaakt. De tweede reden is omdat dit het nieuwe nummer is waar mijn dansdocente een choreografie op aan het maken is. Ik vergeet in dit ene uurtje per week even alle negativiteit en geniet ik volop. Heel cliché misschien, maar met in gedachte mijn partner. Echt een uur voor mijzelf!

Bedankt weer voor het lezen!

Liefs, Renée x

Vandaag de dag hoor je veel mensen over een burn-out. De voornaamste dingen die ik erover lees zijn dat mensen moe zijn en niets willen, gepaard met paniekaanvallen. Maar: er zit zeker meer achter dan alleen die dingen. Deze week wil ik jullie een kijkje geven in mijn opbranding en wat er allemaal omheen gebeurde.

Waar ging het mis?

Voordat ik mij ziekmeldde bij mijn werkgever, vond ik dat ik het allemaal wel aankon. Extra werken, veel druk van de managers en conflicten op de werkvloer. Daarnaast wilde ik mijn PTSS laten voor wat het was, ik was het aan het negeren. Dat, dat nog aan het pushen was had ik dus niet eens door. Ja, ik was altijd moe en moest moeite te doen om vrolijk te doen, maar ik dacht dat het gewoon een fase was. Dus naast mijn 32 uur contract, werkte ik vaak nog een dag extra of werkte ik een paar uurtjes over.

De dagen voorafgaand aan mijn afspraak met de huisarts heb ik veel getwijfeld: moet ik wel of niet gaan? Ik voelde me een zwakkeling. En zelfs toen ik die dinsdag in de wachtkamer zat, wilde ik nog weglopen met het gevoel dat ik me aanstelde.

Toen ik binnengeroepen werd, sprak ik mezelf toe: “je doet je verhaal, zonder te huilen en je gaat er niet mee akkoord als ze vindt dat je een pauze moet nemen!” We gingen aan tafel zitten. Ik vertelde dat ik gewoon even mijn gevoelens wilde delen en dat ik het gevoel had dat zij de juiste was om mijn verhaal bij te doen. Na nog geen 3 minuten kan ik mijn tranen niet meer bedwingen. Mijn huisarts zegt mij dat ik mij echt ziek moet melden. Ik ga er niet eens tegenin. Ik bel mijn werk en met lood in mijn schoenen vertel ik dat ik een tijdje thuis zal zijn.

De eerste week wil ik niets, huil ik veel en voel ik me het meest nutteloze wezen op aarde. Er komt veel op me af, maar ik sla niets op. Ik weet dat er allemaal gesprekken aan komen, maar daar ben ik helemaal niet mee bezig. Boeken lezen lukt me niet, het huishouden kan me gestolen worden en ik wil me verstoppen zodat niemand me zo ziet.

Stap één

Het gesprek bij de GGZ. Met lood in mijn schoenen ga ik het gesprek aan. Van het gesprek is me echter niets bijgebleven, ik herinner mij alleen hoe ze eruitzag. Ik vond het vooral tijdverspilling: uitrusten is een beter tijdverdrijf, ik ga binnenkort toch weer aan het werk. Wat ik nog wel goed kan herinneren is dat ik thuis als een blok in slaap viel, het gesprek was dus toch intensiever dan verwacht.

Stress! Heel veel stress! Want wat nu?

Zonder dat ik het doorheb gaan de eerste weken voorbij. Al snel volgt ook de uitnodiging van de Arboarts. Mijn eerdere ervaring met de bedrijfsarts was een ramp en ik ben bang dat dit een herhaling wordt van toen.

Gelukkig ging dit gesprek helemaal anders en gaf zij aan dat ik mijn klachten serieus moest nemen. In haar rapport kwam het volgende te staan: minimale tijdsduur van uitval is 2 tot 3 maanden. Tijdens dit gesprek raadt de bedrijfsarts mij aan om me te melden bij een psycholoog: haar collega, waarmee zij nauw samen werkt, zodat zij mij samen kunnen helpen.

Ik ga akkoord en de eerste afspraak volgt snel: heel veel zenuwen en tegenzin gieren door mijn lijf. Het gesprek is onwennig en emotioneel verwarrend. Ik doe mijn verhaal, alsof het niet de mijne is, zoals ik al jaren doe. De psycholoog biedt mij een assertiviteitstraining aan en die pak ik aan. En daar heb ik zo vreselijk veel spijt zodra ik de deur dichttrek! Maar teruglopen en het weigeren doe ik ook niet. Dat durf ik ook weer niet… Hierdoor ben ik weer weken van slag, dit wil ik niet! 

Tussen de afspraken door

Schaamte, één van de emoties die ik constant voel. Ik wil niet dat mensen om mij heen weten dat ik een burn-out heb. Met mijn ouders en familie praat ik wel, maar verder wil ik het er niet over hebben. Doordat ik nergens energie voor heb, voel ik mij ook echt vreselijk nutteloos. Huishouden gaat niet, met vrienden afspreken doe ik niet en naar buiten gaan doe ik alleen als het echt moet. Helaas gaat dit samen met veel onbegrip. Mijn toenmalige partner vond een burn-out een modeverschijnsel en onzin. Het huishouden was volgens hem niet zwaar (elke dag iets doen kan makkelijk) en probeer binnenkort maar weer een paar uurtjes te gaan werken, zal goed voor je zijn!

Stap voor stap vooruit

De assertiviteitstraining ging goed, zonder dat ikzelf verbetering zag, waren anderen zeker wel onder de indruk. Inmiddels zat ik ook bij PsyQ, druk met therapie, en daar viel het de mensen om me heen ook op. Ik kwam meer voor mezelf op en durfde meer los te laten. Maar ondertussen voelde ik mezelf nog steeds erg moe en kon ik maar niet accepteren dat het was zoals het was. De Arboarts had van de “3 maanden afwezigheid” al “langdurig proces” gemaakt. Het contact met mijn werk was erg slecht. Ik belde naar mijn werkgever voor updates, maar hijzelf vond het waarschijnlijk niet belangrijk. Dat zorgde ervoor dat ik inzag dat ik dit echt goed moest doen, voor mezelf. En als het dan langdurig afwezig zou worden, jammer dan.

Met dit besef merkte ik zelf eindelijk verandering. Ja, ik was nog steeds moe, maar sprak met mijzelf af dat ik elke dag even naar buiten zou gaan. Boodschappen deed ik dan ook per dag, zodat ik wel moest. Ook ging ik meer doen met vrienden en werd opener over wat me was overkomen. Het begrip kwam van mijn familie, die hebben mij gesteund waar mogelijk. Ik ben ze zo dankbaar!

Geen contract verlenging

Mijn werkgever zette me op straat toen mijn contact af liep. Vanaf dat moment was ik mijn doel kwijt en ook de zin om hard te werken. Alles bij elkaar zorgde ervoor dat ik een uitvlucht zocht. Drank. Ik dronk iedere dag een flesje wijn, minimaal. Bij het UWV word ik volledig afgekeurd en kom ik officieel in de ziektewet met uitkering. Vreselijk! Ik voelde me steeds slechter en besloot met mijn moeder te praten. Ik ben eerlijk geweest over het drinken, de worstelingen die ik vanbinnen had en hoe nutteloos ik me voelde. Er waren goede dagen, maar ook diepe dalen. Dan leek het alsof ik weer volledig terug bij af was. Mijn vriendinnen liet ik bijna niets weten, ik was klaar met mijn negativiteit delen. Gelukkig kreeg ik goed advies van mijn moeder in verband met mijn vriendschappen en hebben we afgesproken dat ik een opleiding moest zoeken, met financiële hulp van haar.

Nadenken over je toekomst

Zogezegd, zo gedaan. Stoppen met drinken, informatie boeken opvragen van school en hard nadenken. Na een aantal maanden zakt het schaamtegevoel van de burn-out en krijg ik een idee wat ik wil gaan doen. Zo ga ik bij mijn opticiën langs om te praten, misschien is dit wel iets voor mij. Na een superleuk gesprek en een aantal dagen meekijken op de werkvloer besluit ik een afspraak te maken op school. Daar ben ik eerlijk over de situatie en we kijken samen naar de mogelijkheden betreft het invullen van mijn studie. Met deze informatie (en de toelating van de opleiding!) ga ik weer naar het UWV maar zij doen moeilijk. Eigenlijk willen ze me nog een jaar afkeuren.

Hoe dat allemaal gegaan is, en hoe het nu gaat, vertel ik jullie volgende week!

Het nummer is van Racoon – Almost made it.

Vergeet niet over je burn-out te praten, dat is heel belangrijk zodat de mensen om je heen weten wat er aan de hand is. Als mensen negatief reageren zegt dat meer over hun dan over jou, hou dat in gedachte!

Liefs, Renée

Iedereen kent ze wel: nachtmerries. Vaak blijft het er bij één in een lange periode, schrik je wakker, draai je je om en slaap je weer verder. Maar wat nou als die nachtmerries blijven? Iedere nacht en de hele nacht lang? Niet wakker kunnen worden als het heel spannend wordt, zoals ‘normale’ mensen, maar erin blijven hangen?

Het probleem

Waar het begonnen is durf ik niet specifiek te zeggen. De nachtmerries waren er opeens. Vier maanden lang schrok ik iedere nacht wakker van de heftige beelden die mij meester maakten als ik lag de slapen. Vaak kon ik me niet meer herinneren wat ik had gedroomd, maar de angst voelde ik nog wel in mijn hele lijf. Na die maanden was het van de ene op de andere dag over en sliep ik weer redelijk normaal.

Na een half jaar begon het weer. Deze keer ging het acht maanden lang door. Nacht na nacht de vreselijkste nachtmerries vanaf het in slaap vallen tot aan de wekker. Ik droomde over hoe ik in het water sprong en spontaan niet meer kon zwemmen. Ik verdronk en werd pas wakker toen ik onder water bijna het bewustzijn verloor. Schietpartijen midden op straat en tijdens het wegrennen 2 keer in mijn rug geschoten. Ik weet niet hoe dat in het echt moet voelen, maar 3 dagen lang voelde ik de kogels prikken in mijn rug.

Naast de gewelddadige nachten, droomde ik ook over mijn familie. Maar dan over totale paniek omdat ze me niet meer herkenden. Ze liepen me voorbij op straat, of kwamen een ander kind van school halen in plaats van mij.

Ik was zo moe en sliep hierdoor zo slecht, dat ik medicatie kreeg. Dat was een paar nachten leuk, maar hierdoor werd ik echt niet meer wakker tijdens een nachtmerrie en werd ik badend in het zweet wakker, met vreselijk veel angst in mijn lijf. Dus ik was snel weer van de slaappillen af, dit trok ik niet!

Slapeloze nachten

Na drie maanden weer zonder nachtmerries te hebben geslapen, begon het weer. Deze keer wilde ik niet meer slapen. Lag net zo lang wakker tot ik echt niet meer wakker kon blijven. Dit gebeurde net voor mijn burn-out. Meestal onthield ik ze niet, maar met de therapie wilde ik er wel iets mee gaan doen, dus legde ik een kladblok naast mijn bed, zodat ik kon gaan schrijven als ik wakker werd. Alles wat ik me maar kon herinneren zette ik op papier, hoe gênant het ook was.

Dit kladblok nam ik mee naar therapie, zo konden we uitzoeken waar het vandaan kwam. Want ik begreep er niets van. De nachtmerries gingen nooit over mijn trauma’s en er waren er nooit 2 gelijk aan elkaar. Dus waarom droomde ik dit allemaal?

Gelukkig bleek er een hele goede verklaring voor mijn nachtmerries te zijn. Een rode draad die ik direct door alles heen kon trekken. Bang om de mensen om me heen kwijt te raken, absoluut niet willen falen in de dingen die ik toe, twijfels in dingen die ik leuk vind omdat ik bang was dat het niet goed genoeg was voor anderen. Zodra ik dit inzag, ging er een wereld voor me open. Naar mijn mening zitten er geen diepe, bizarre theorieën achter dromen en nachtmerries. Maar eigenlijk zijn ze heel logisch te verklaren, als je ze maar niet te letterlijk neemt.

Ik heb nog steeds nare dromen en nachtmerries. Gelukkig word ik nu zelf sneller wakker of maakt mijn vriend me wakker. Dan draai ik me om en val bijna direct weer in slaap. Uitzonderingen daar gelaten.

Wat kun jij doen aan je nachtmerries?

Heb je zelf ook veel last van nachtmerries? Denk eens na waar je bang voor bent en praat erover. Je dromen zijn niets om je voor te schamen, ze horen erbij. Schrijf op wat er blijft hangen, maar ga niet obsessief iedere nacht liggen pennen. Dan zal je helemaal slecht slapen, dit heb ik namelijk een week of vier achter elkaar gedaan en mijn nachtrust werd er niet beter van.

Blijf je er maar last van houden en lijdt je dagelijks leven eronder? Ga naar de huisarts! Zo kun je erover praten en zal de arts je helpen met oplossingen zoeken om toch een betere nachtrust te krijgen.

Het nummer dat ik heb gekozen om hierbij te doen is Wake Me Up van Ed Sheeran. Ik vind het een heerlijk nummer om mee in slaap te vallen en dit zou toch een mooie droom zijn! Vooral als je wakker wordt en je droom ook naast je ligt. Probeer alles om te zetten naar iets positiefs!

Liefs, Renée x

Veel mensen die niet lekker in hun vel zitten, gepest worden, depressief zijn of iets moeilijks hebben meegemaakt, houden dit voor hunzelf. Waarom? Ik denk dat ze anderen niet willen belasten met hun problemen.

Zelf hield ik me vooral bezig met mensen om me heen. Zij konden altijd bij mij terecht met hun problemen. Om te praten, om een gezellige dag te hebben of om samen op de bank zwijgend een film te kijken. Wat voor hun het fijnst was op dat moment. Hierdoor kon ik mijn eigen sores vergeten en zagen anderen niet aan mij dat er iets was. Zo voorkwam ik dat ze moeilijke vragen zouden stellen.

Maar heeft dit mij iets opgeleverd? Nee, helemaal niets. Ik wilde niet praten, maar kreeg ook de kans niet, omdat niemand door mijn masker heen prikte. Doordat ik anderen juist hielp, denk ik dat iedereen ervan uit ging dat het met mij juist goed ging. Niemand om mij heen heeft gevraagd: hoe is het nu echt met je?

The fears we don’t face, will become our limits.

Deze keer wat tips, die eventueel kunnen helpen om toch te praten en tips voor de mensen om je heen.

Wat kun je zelf doen?

• Ga schrijven. Pak een schrijfblok of een laptop en probeer je woorden op papier te zetten. Maakt niet uit of je verhaal leesbaar is voor een ander, doe het voor jezelf.
• Zoek lotgenoten. Ga op internet kijken hoe anderen ermee om gaan en praat met ze.
• Laat iemand een stuk lezen, wat betrekking heeft op jou. Als ze daar goed op reageren is dat een opening voor jou om je verhaal te doen.
• Probeer iemand in vertrouwen te nemen en vertel een klein stukje over wat je dwars zit. Kijk hoe ze erop reageren en luister naar je gevoel.
• Accepteer dat je je niet oké voelt, het mag. Niemand is perfect.
• Soms is een brief schrijven makkelijker, omdat je dan zelf niet hoeft te praten. Laat deze lezen aan iemand die je vertrouwd. Het kan de eerste stap zijn naar een gesprek.

Wat kan jouw omgeving doen?

Het is natuurlijk aan bijna niemand zichtbaar dat er iets is (en dan heb ik het over de personen die hun problemen en gevoelens niet kunnen delen). Wij, de mensen die het angstvallig verborgen houden voor de buitenwereld, laten bijna niets los, alleen misschien heel af en toe een kleine hint die alleen zichtbaar zal zijn voor mensen die hetzelfde in elkaar zitten. Maar ben jij nou iemand die mijn blog leest, omdat je een vermoeden hebt (of zeker weet) dat er een persoon in jouw omgeving het moeilijk heeft? Probeer het volgende eens;

• Vraag ernaar. Niet alleen: hoe is het met je? Maar probeer te laten zien dat je meer wil horen dan alleen: ja het gaat goed hoor! Want met niemand gaat het altijd goed.
• Krijg je niet veel reactie? Laat het even gaan. Probeer niet te pushen, want dat kan averechts werken. Als ik moest praten, sloeg ik helemaal dicht, hoe graag ik ook wilde.
• Vraag er later nog een keer naar. Wacht niet een week, maar probeer het later op de dag nog eens. En maak duidelijk dat je er voor hem/haar bent.
• Wijs hem/haar erop dat je weleens leest over mensen die het stilzwijgend moeilijk hebben. En geef daar je mening over. Geef de ander het gevoel dat je open staat voor een gesprek.
• Ben je er zeker van dat jouw vriend/vriendin/partner ergens mee rondloopt, wees direct. “Ik merk echt aan je dat er iets is, praat alsjeblieft met me.” En je kunt verder invullen hoe je dat zou willen. Persoonlijk, via de telefoon of vraag de ander het in een brief te zetten. Soms is dat een stuk makkelijker dan praten.

Hoe ga ik ermee om?

Nu ik eindelijk de mensen om me heen alles heb verteld, blijven sommige dingen nog steeds moeilijk. Als ik ruzie heb met mijn partner, klap ik snel dicht. Nu ik hem heb verteld wat er in mijn hoofd gebeurd, geeft me dat veel meer rust. Hij weet dat ik hem niet negeer, maar dat ik het even moeilijk heb met woorden te vinden. Hij geeft me ruimte alles een plek te geven en vraagt later wat ik wilde zeggen, of ik kom er zelf mee. Door de wetenschap dat hij begrijpt dat er iets in mijn hoofd niet goed gaat, wordt een ruzie uitpraten steeds iets makkelijker. Ik krijg nu niet steeds te horen: wat is er nou? Of; vertel nou wat je denkt! Wie weet zal ik uiteindelijk eens een keer “gewoon” ruzie kunnen maken en het op dat moment direct uit kunnen praten. Zonder dat ik ervoor weg wil of moet lopen.

En als ik weer inzit over een gebeurtenis van vroeger, weet ik dat het bespreekbaar is thuis. Ik hoef mijn mond niet te houden en er alleen mee te zitten. Als het niet het juiste moment is, zal de ander dat zeggen, dan komt het later ter sprake. Maar nu de mensen om mij heen weten hoe ik in elkaar zit en hoe mijn denkwijze is, wordt het steeds een beetje makkelijker om te delen hoe ik mij echt voel. Omdat ik het op mijn eigen tempo kan vertellen.

Luister het volgende nummer alsof het voor jou wordt gezongen: Lucie Jones – Never give up on you. Want vergeet niet dat er altijd iemand is die naar je zal luisteren. Het zal je verbazen wat de mensen om je heen eigenlijk voor je over hebben. Als je maar praat, hoe eng het soms ook is.

Liefs, Renée x

Onderbuikgevoel, ervaringen, verhalen van vriendinnen: Alles heeft invloed op hoe jij omgaat met vertrouwen in andere mensen.

Vriendschap

Ik vertrouwde mijn vrienden nooit volledig. Altijd bang dat ze, naar mate we langer met elkaar omgingen, iets van me nodig hadden (in de negatieve zin). Er was altijd een bewuste afstand. Ik wist alles van de ander, maar liet zelf niet veel los. Leuke dingen doen zoals sporten, samen een avondje koken en film kijken of een terrasje pakken vond ik heerlijk. Maar dan zorgde ik er wel voor dat het zo weinig mogelijk over mij ging. Van de ander wist ik vaak erg veel. Hoe het over het algemeen ging, maar ook de meer intieme onderwerpen zoals problemen binnen de familie en mentale worstelingen. Ze kwamen altijd naar mij toe om te praten, omdat ik zo goed kon luisteren.

Als een vriendschap te hecht werd, koos ik ervoor om iemand los te laten. Ik zocht minder contact en uiteindelijk verwaterde het volledig. Dan was niet ik degene die uitleg moest geven waarom ik geen contact meer wilde en gaf het me het gevoel dat het van 2 kanten werd afgesloten zonder dat ik de boosdoener was.

Mannen

Binnen relaties zocht ik er ook altijd iets achter, dit helaas uit ervaring. Mijn eerste vriendje ging over mijn grenzen (seksueel misbruik) en hield er een ander op na. De korte relaties die volgden, liepen allemaal hetzelfde: ze hadden allemaal contact met andere vrouwen, gingen vreemd en zetten me aan de kant als grofvuil. Daardoor ging ik er bij iedere relatie bij voorbaat al van uit dat het zou eindigen. Dit is ook de makkelijkste manier om ermee om te gaan. Als mannen dan aan deze verwachting voldoen is de teleurstelling minder heftig.

”The best way to find out if you can trust somebody is to trust them”.

 

Weer leren vertrouwen in relaties

Mijn eerste therapieronde heeft me ook zeker iets positiefs gebracht. R deed toen zo zijn best om mij in te laten zien dat een deel van de mannen wel te vertrouwen is. Dat ze niet altijd iets van me willen, op de negatieve manier. Geven en nemen zonder van mij te profiteren.

Ik leerde weer het goede te zien in mannen. Toen dat uitging had ik helaas nog niet genoeg handvatten om dit gevoel vast te houden. Bij S.L. ging het dan ook weer mis en blijkbaar terecht. Hij hield dingen voor me achter. Van het weer beginnen met roken tot over mij achter mijn rug om praten met vrienden en (gezamenlijke) bekenden. Hij deelde met anderen dat het niet goed met me ging. Terwijl dat juist iets was, wat ik binnenshuis wilde houden, waar ik mezelf kon zijn.

Positief heden

Toen ik S.C. leerde kennen, en ik dus al veel verder was met betrekking tot mijn zelfvertrouwen, zelfkennis en het loslaten van het verleden, leek alles opeens vanzelf te gaan. In het begin ging alles via de telefoon: we whatsappten dag en nacht. Ik deed mijn verhaal en hij vertelde hoe hij zijn leven indeelde. Nooit zei hij iets waar ik iets achter zocht. De eerste keer dat we elkaar zagen was vreselijk spannend, omdat je jezelf bloot gegeven hebt zonder een ontmoeting. Maar ook toen ging ik niet twijfelen aan zijn oprechtheid.

Tot de dag van vandaag kan ik zeggen dat ik hem, ondanks mijn onzekerheden, volledig vertrouw. En dat voelt zo goed! Nu durf ik me ook meer te geven in vriendschappen en doe ik meer moeite om die mensen in mijn leven te houden.

Vertrouwen begint bij jezelf, maar het is fijn als de mensen die je toelaat dit kunnen bevestigen zonder woorden.

Het liedje van deze week is: Seafret – Wildfire. Dit nummer komt uit de film The Longest Ride. Het was een mooie maandagavond met sterren aan de hemel, kaarsjes aan en hij had heerlijk gekookt. De film werd afgesloten met dit nummer. Dat was de avond dat ik me er bewust van was dat ik deze man volledig vertrouwde, een emotioneel moment, dat ik nooit meer zal vergeten.

Liefs, Renée

Ben jij iemand die andere mensen wil inspireren door te vertellen over jouw uitdagingen op het gebied van mentale en fysieke gezondheid en hoe jij daar mee omgaat? Sluit je bij ons aan en help mee met het bespreekbaar maken van kwetsbaarheid in elke vorm.

Om je wat handvatten te bieden hebben we onderstaand format bedacht:

Je stuk kan maximaal 1 A4 zijn, met daarin een korte introductie (max. 4 zinnen) over jezelf, dit mag ook anoniem! (voorbeeld: vrouw 25 jaar, net afgestudeerd, etc.) inclusief ervaringsgebied, zoals: slapen, sporten, sociale activiteiten, omgaan/overwinnen van kwetsbaarheid. Het gaat erom dat je anderen inspireert en/of motiveert door het delen van jouw ervaringen en dat je laat zien waar jij je kracht uithaalt. Je kan eenmalig een verhaal met ons delen, maar je kan bijvoorbeeld ook iedere week of iedere maand een bijdrage doen.

Waar kun je over schrijven?

• Waar loop/liep ik tegenaan en hoe ga/ging ik daarmee om?
• Hoe heb ik mijn omgeving ingelicht?
• Wat helpt/hielp mij om me goed te voelen?
• Hoe helpt/hielp mijn NiceDay Coach of de NiceDay app mij?

Dit zijn een paar ideeën als je inspiratie zoekt om ergens over te schrijven. We accepteren inzendingen over elk onderwerp gerelateerd aan geestelijke- en lichamelijke gezondheid. Deel waar jij je goed bij voelt en waarvan jij denkt dat jij er anderen mee kunt helpen.

Eindredactie

Soms is het nodig om de stukken aan te passen/in te korten zodat ze geschikt zijn voor plaatsing op de website. We willen zoveel mogelijk de schrijver hierin respecteren, dus als we grote aanpassingen moeten doen zullen we je daar altijd van op de hoogte stellen.

Heb je interesse, dan horen we graag van je! Voor inzending en/of meer informatie, mail naar: community@niceday.app en we komen snel bij je terug!

Voorafgaand aan deze laatste blog over mijn verleden, (niet getreurd ik blijf voor jullie schrijven!) wil ik kwijt dat dit de meest moeilijke was om te schrijven. Het afgelopen jaar is erg heftig geweest. Maar ben nu meer mezelf, meer dan ik ooit ben geweest.

Trauma verwerking

Januari 2017, inmiddels 4 maanden in therapie. En dan is eindelijk het moment daar: ik mag traumaverwerking gaan doen! Erg spannend, want de vorige keer dat ik hieraan ben begonnen liep het allemaal niet zoals ik had verwacht.

Ik heb een eerste gesprek met J. om te kijken of het klikt en om de opties die er zijn te bespreken. Vertrouwen in de EMDR ben ik even kwijt dus in overleg kies ik voor Imaginaire Exposure (Pijnlijke fragmenten van de gebeurtenissen tot in detail vertellen, dit opnemen en thuis 5 keer per week afluisteren). We maken een lijstje met prioriteiten van meest pijnlijke moment tot het minder pijnlijke moment en omdat ik me zo op mijn gemak voel, besluit ik inderdaad de therapie bij haar te gaan volgen.

Het eerste opname moment

Drie weken na het kennismakingsgesprek heb ik mijn eerste opname moment. We starten met het gesprek over huiselijk geweld. Het moeilijkste moment om te bespreken voor mij, gaat over het moment waarop ik tegen de muur ben gedrukt, aan mijn keel ben opgetild en zo ben vastgehouden totdat ik bijna het bewustzijn verloor. Mijn gedachten gingen alle kanten uit en eindigde bij: maak er maar een eind aan, dan is dit tenminste allemaal voorbij. Toen hij me plots losliet en ik op de vloer viel, voelde ik me zo vreselijk eenzaam. Toch bleef ik bij hem. Gelukkig na 2 weken de keuze gemaakt weg te gaan bij deze man.

Overstuur ga ik naar huis. In deze ene sessie is alles in alle heftigheid weer naar boven gekomen en alles wat ik toen voelde leek onder mijn huid te zitten. Maar ik wist op dat moment ook dat ik er deze keer alles aan zou doen om hier, eindelijk, een keer uit te komen.

Terugluisteren

In de week die volgt lukt het me maar twee keer om het fragment af te luisteren. Ik schaam me om dat te zeggen als ik haar na die week weer zie.  Even denk ik erover om te zeggen dat ik netjes vijf keer heb geluisterd, maar eerlijk blijven is het beste. Gelukkig begrijpt ze het: “Je moet er doorheen, je bent niet de enige met een moeizame start, uiteindelijk gaat het je lukken.”

In de weken die volgen nemen we alle momenten twee tot drie keer door, ik doe mijn best om alles te luisteren en ook daadwerkelijk alles te voelen. Afsluiten voor die angst is makkelijk, maar erdoorheen gaan zal ik moeten om het straks eindelijk allemaal achter me te laten, dus ik stort me er volledig in.

Handen op mijn lijf

Handen op mijn lijf blijft een groot probleem. En omdat ik het grote geheel niet meer weet van het seksueel misbruik is het moeilijk om dat ook te behandelen door middel van I.E. Ik besluit mijn partner S.L. mee te nemen… Uiteindelijk besluiten we een seksstop van 4 weken in te lassen en dat voelt echt bevrijdend. Dit is de hoofdreden van alle ruzies en hoop dat het nu eindelijk wat beter gaat worden thuis. Helaas blijven de ruzies en hij vindt dat ik teveel aan mezelf denk. Waarom ziet hij niet in dat dit ook ten goede is voor hem?

Gevoelens

Naast de individuele traumaverwerking gaat ook de groepstherapie gewoon door. In het begin vertelde ik mijn verhaal alsof het, het verhaal van een ander was. Zonder emotie en zonder gevoel. Maar na 6 maanden therapie was het opeens mijn verhaal. Ik kon absoluut niet met die emoties omgaan. Alle boosheid van vroeger kwam omhoog en als ik dan maar ergens ruzie over had, vlogen de glazen door het huis. Achteraf schaamde ik me en voelde ik me leeg, maar ik had het niet onder controle.
Ondanks de negativiteit thuis, blijf ik doorgaan met alle therapieën. Ik wil weer gewoon mezelf zijn. Ik werk keihard aan mijn zelfvertrouwen en het verwerken van alle dingen die mij zijn overkomen. Ik kan nu ook voelen dat er dingen zijn gebeurd die niet mijn schuld zijn. Ik weet dat ik niets kon doen aan het misbruik of huiselijk geweld. Waar ik wél iets aan kan doen is hoe ik in het leven sta. Dit besef is een eye-opener. Ik ben zelfverzekerder en durf voor mezelf op te komen. Al is het nog steeds spannend om voor mezelf te kiezen.

Een nieuw begin

Door alle beseffen en emoties die door mijn lijf razen ontwikkel ik een eetstoornis, anorexia. Ik weeg op mijn lichtst nog 50kg. Ondanks dit alles merk ik dat ik zo veel sterker in mijn schoenen sta. Dus dit komt wel even hard aan! Nog steeds vecht ik voor mijn eigen geluk en wil ik hier ook uit komen. Maar ik weet niet meer wat ik met de thuissituatie aan moet en wordt onverhoopt verliefd op een ander. Ik leer iemand kennen die met mij omgaat zoals je ziet in films, op tv. Iemand die me probeert te steunen. Weken vecht ik tegen de gevoelens, maar er is een dag dat ik me overgeef. Ik ben helemaal ondersteboven van alles en vind het vreselijk eng. Maar besluit ervoor te gaan. Ik pak mijn tas en nu, 2 maanden later, voel ik me een beter persoon dan ik ooit had verwacht. Ik ben nog steeds bezig met traumaverwerking, mijn eetpatroon gaat de goede kant op en ik heb alle steun die ik nodig heb van zowel mijn ouders en mijn partner. Opletten dat ik mezelf niet verlies in de verliefdheid, maar gelukkig kan ik er nu over praten. Met mijn moeder vooral, ze weet hoe ik ben!
S.C. weet alles van mijn verleden, staat er voor open om mee te gaan naar therapie en respecteert mijn onzekerheden. De trauma’s kan ik nu goed achter me laten. Ze zullen nooit helemaal verdwijnen maar ik kan er nu mee omgaan. De seks is beter dan ooit, vertrouwen is echt zo belangrijk, dat blijkt nu maar weer. Dus lieve mensen, ook al zit je er nog zo doorheen. Ik weet zeker dat er een dag komt waarin alles weer een stuk beter is en dan denk je: Ik ben er weer!

Mijn leven zal vanaf nu echt niet alleen maar positiviteit bevatten, laten we realistisch blijven. Tuurlijk ben ik nog steeds onzeker over mijn kunnen, vind ik het soms lastig over mijn gevoelens te praten en heb ik de zenuwen vanwege mijn nieuwe werk en opleiding. De eerste week van september start mijn opleiding voor opticien en zal ik ook direct gaan werken. Dus spanning on top, maar heb er zo veel zin in. Soms moet je doen wat je eng vindt, vandaar mijn onderwerp; Met volle angst vooruit. Deze tekst staat op een armband die ik mezelf cadeau heb gedaan. Zo lang je iets graag wil en je hebt steun van de mensen om je heen, kan je alles aan.

Voor iedereen die me pijn heeft gedaan, bewust, deze is voor jullie: Kesha – Praying

Liefs, Renée

Zo jong mogelijk alles op een rijtje hebben was één van de eerste serieuze doelen die ik voor mezelf gesteld had. Een vaste relatie, leuk huisje, trouwen en jong moeder worden. Dat graag compleet rond mijn 25ste.

En dan zit je op je 27ste huilend bij de huisarts; Burn-out, iets wat dus totaal niet in mijn planning stond!

Het begin van het einde

Het begin van het einde start op 5 mei om 7.30 uur. Om te beginnen wilde ik deze dag graag vrij, maar ik kon niet gemist worden op het werk. Ik rol mijn bed uit en zie een bericht van mijn leidinggevende, T. Ik wordt niet in mijn eigen filiaal verwacht, maar wordt geacht naar Amsterdam te gaan. Daar hadden ze een tekort aan personeel.

Ik op hoge poten daarheen gereden, want T had aangegeven dat ik geen vrij kon krijgen omdat ze bij mij in de winkel personeel te weinig hadden, maar me vervolgens wel vragen om ergens anders te werken. Na 4 uur werken begin ik te huilen bij manager E en leg bij haar het verhaal neer. De situatie in verband met mijn vrije dag en de spanning tussen T en mij. Het eerste wat ze doet is haar werk neerleggen en mij voor de eerstvolgende anderhalve week bij haar inplannen. Ze zal met T gaan praten en ervoor zorgen dat er een gesprek komt tussen hem en mij.

Op 17 mei sta ik weer in mijn eigen werkomgeving en die middag volgt er inderdaad een gesprek tussen T en mij. Die ging van begripvol naar verwijten maken naar mij.

Verslagen ging ik naar huis en de hele avond heb ik voor me uit zitten staren op de bank. Ik voelde me leeg en onbegrepen. De volgende ochtend belde ik om 8.00 uur de huisarts; “Wat zijn je klachten?” “Ik wil gewoon met iemand praten…”

De diagnose is burn-out

Die middag zit ik bij de huisarts en doe mijn verhaal. Over mijn verleden, de huidige situatie en mijn werk. De diagnose is; burn-out. “Jij gaat je direct ziekmelden, de wereld draait echt wel door.”

Ik bel onderweg naar huis mijn baas op, die reageert geschrokken en biedt zijn excuses aan voor het feit dat hij niets door heeft gehad. Ook bel ik manager E om te vertellen wat er gebeurd is. Zij is tevreden dat ik dit gedaan heb.

De 3 maanden die daarop volgen zijn grotendeels langs me heen gegaan. Gesprekken met de GGZ, huisarts en ARBO arts volgen elkaar op. Het enige wat ik goed merk is dat ik vreselijk moe ben en mijn gevoelens alle kanten op gaan. De ARBO arts stuurt me door naar hun psycholoog en die biedt me een assertiviteitscursus aan via ARBOnet, omdat ik niet voor mezelf op durf te komen. Ook stuurt zij me samen met de huisarts door naar PsyQ. Te veel onverwerkte gebeurtenissen. Eerst schoon schip maken!

De intake van PsyQ heb ik in augustus. Het duurt bijna 3 uur en is erg emotioneel. Thuis aangekomen ben ik volledig van slag en wil ik alleen nog maar slapen. Ik heb net te horen gekregen dat de PTSS nog vreselijk hoog zit en de diagnose van de burn-out wordt bevestigd. Er is me aangeraden groepstherapie te volgen… Ik? Groepstherapie? Nee! Maar zoals nu wil ik niet verder. Moe, angstig, depressief, heb herbelevingen van de trauma’s, wil niemand zien, wil niet eens naar buiten en thuis heb ik alleen maar ruzie.

Mijn partner wil niet dat ik in therapie ga want hij vindt; wat gebeurd is moet je achter laten en gewoon doorgaan met je leven. Echter werkte dat in de praktijk anders voor mij, ik wilde alles alleen doen maar ik kan het gewoon echt niet.

Werken aan mijzelf

De eerste donderdag van september sta ik om 9.00 uur voor het gebouw van PsyQ. Even worstel ik met de gedachte om weer op mijn motor te stappen en naar huis te rijden. Gelukkig zet ik door en zit ik netjes om 9.30 uur met 3 dames en 2 therapeuten in een kamer. Praten wil ik eigenlijk niet en het enige dat ik me van die ochtend kan herinneren is dat ik mezelf heb voorgesteld.

Langzaam maar zeker laat ik meer van mezelf zien, durf ik te huilen en vertel ik wat ik heb meegemaakt. Al ben ik nog steeds van mening dat het niet erg genoeg is wat ik heb meegemaakt. Ik vind het vreselijk om de verhalen van de andere dames aan te horen. Dat was allemaal vele malen erger, wat deed ik hier?

Toen verloor ik mijn baan, omdat mijn contract afliep en het te lang ging duren voor mijn baas. Ook al was hij de voornaamste reden dat ik thuis kwam te zitten! Gelukkig koos ik op dat moment me nog meer op mezelf te richten. Ik moest en zou beter worden. Ik wilde weer genieten van motorrijden, van boeken lezen, van lekker uit eten gaan.

Zou ik dat ooit weer voelen? Geluk? Want nu kan ik me dat echt niet voorstellen.

Vandaag ga ik voor Aaliyah – Journey to the past

Liefs, Renée x

Het is augustus 2013, eindelijk krijg ik de doorverwijzing voor een revalidatietraject. Ik kamp al jaren, 8 om precies te zijn, met zware rugklachten en ben nu op het punt dat ik bijna niets meer kan. In het ziekenhuis niets wijzer geworden en ook fysiotherapie gaf geen verlichting. Artsen zeiden dat het tussen mijn oren zat, maar ik wist zeker van niet.

Laatste redmiddel

De intake bij Spine & Joint is erg spannend. Dit is mijn laatste redmiddel. Ze onderzoeken tijdens deze afspraak hoe het er lichamelijk en mentaal voor staat. Na wat testen met plakkers op mijn lijf wordt het snel duidelijk dat er inderdaad lichamelijk het een en ander niet goed zit.

Het volgende onderdeel is een gesprek met hun psycholoog. Daar doe ik in een uurtje mijn verhaal. We gaan in sneltreinvaart door mijn verleden: de scheiding van mijn ouders, het pesten op school, mijn zelfmoordgedachten tijdens mijn middelbare schooltijd, mijn misbruik, het huiselijk geweld, afgebroken opleidingen, mislukte relaties en de sinds kort nieuwe relatie waarmee ik samenwoonde.

De psycholoog kijkt me dat uur aan en zegt; “Je krijgt groen licht voor het lichamelijke traject bij ons, op één voorwaarde; Je gaat professionele hulp zoeken om alles te verwerken.” Eerst schiet er door mijn hoofd: echt niet! Ik heb niemand nodig om hiermee om te gaan. Ik doe het al jaren alleen! Maar dan bedenk ik me dat ik wel zal moeten. Nou, dan ga ik wel 1 of 2 keer, maar echt niet vaker!

Het begin van mijn traject

In november start mijn traject bij Spine & Joint. Heel intensief; twee ochtenden in de week, elk 3 uur durend. Opnieuw leren lopen, ademhalingsoefeningen en fitness. Inderdaad zwaarder dan verwacht en ik moet mij op dit punt echt gaan aanmelden bij Indigo.

In december heb ik daar de intake en na een uurtje krijg ik dan de stempel; Post Traumatische Stress Stoornis en depressief. Een maand later start mijn therapie. We gaan voor EMDR (traumatische ervaringen verminderen door geluid) in combinatie met antidepressiva. Al snel wordt mij duidelijk dat dit niet een eenmalig gesprek wordt. Het misbruik beïnvloed mijn seksleven al jaren in extreme mate, dat moet echt stoppen.

Ups en downs

Het gaat met ups en downs, maar na een half jaar stop ik ermee. Mijn partner R en ik leven nog steeds als broer en zus, ik voel me niet beter en we hebben geen vertrouwen in het verloop van de behandelingen.

R heeft heel erg zijn best gedaan om me te helpen en te steunen, maar ik wilde en kon er niet over praten. Alles wat opgerakeld tijdens de sessies, maar inmiddels wilde ik alles weer wegstoppen naar waar het vandaan kwam. Dit betekende, na 2,5 jaar samen te zijn geweest, het einde van onze relatie.

Vanaf dat moment stortte ik mij op mijn werk. Ik begon met 4 dagen per week werken, maar dat werden er steeds vaker 5, of zelfs 6. Ik wilde geen fouten maken en probeerde iedereen tevreden te houden. Mijn baas, mijn collega’s, de klanten. Er werd niet geluisterd naar mijn verlangen om hogerop te komen in het bedrijf en mijn leidinggevende en ik botsten.

Maar ook thuis bleef ik rennen. Vriendinnen, familie en mijn nieuwe partner S.L. die thuis kwam te zitten zonder baan. Ook niet de meest ideale situatie, waar veel ruzie uit voortkwam.

Welk resultaat dit heeft? Een burn-out… Wat er toen allemaal volgde vertel ik volgende week.

Het nummer van deze week; Racoon – Mrs. Angel

Liefs x