Als je zelfvertrouwen hebt, dan durf je voor jezelf op te komen en laat je anderen in hun waarde. Het opbouwen van zelfvertrouwen is niet altijd even makkelijk; veel mensen hebben er moeite mee. Wanneer je gehandicapt bent is dit soms nog een stuk moeilijker. Ook ik ben gehandicapt en vond het lastig om zelfverzekerd in mijn schoenen te staan. Maar waarom is het zo lastig voor gehandicapte mensen om een goed zelfbeeld op te bouwen? 

Zelfvertrouwen

Zelfvertrouwen ontwikkel je al op jonge leeftijd, bijvoorbeeld doordat je ouders van je houden, je steunen en je aanmoedigen. Maar, ook door goede ervaringen met anderen: klasgenoten, vrienden van de sportvereniging etc. Zelfvertrouwen is als een stenen fundament waar je op staat; elke positieve ervaring voegt een steentje toe, maar negatieve ervaringen zorgen ervoor dat andere stenen langzaam afbrokkelen. Helaas is het voor veel mensen met een lichamelijke handicap moeilijker om zelfvertrouwen op te bouwen. Het ontbreekt ons soms aan goede ervaringen die bijdragen aan dat zelfvertrouwen, zoals deelnemen aan een sportvereniging of het hebben van een leuke bijbaan. Daarnaast heb ik persoonlijk ook negatieve ervaringen gehad.

Hoe komt het dat ik, als gehandicapte vrouw, me minder zelfverzekerd voel?

Je vraagt je misschien af wat die negatieve ervaringen dan zijn, die ik heb meegemaakt waardoor ik minder stevig in mijn schoenen stond. Het kan zijn dat je denkt: dat zal vast wel meevallen. Hieronder deel ik een aantal van deze ervaringen:

• Je voelt dat je anders bent dan anderen. Regelmatig kun je dingen niet die andere kinderen wel kunnen. Je kan of mag niet altijd meespelen en je hoort er vaak niet bij. Ook word je als kind vaak anders benaderd door volwassenen. Soms trekken ze je voor, uit medelijden of goede bedoelingen. Dat valt vaak niet goed bij de andere kinderen, waardoor je nog meer een buitenbeentje wordt. Daardoor krijg je zelf weer de bevestiging anders te zijn dan anderen. 
• Soms praten mensen met elkaar over je als het gehandicapte kind. Je hoort mensen dan zeggen: “Erg hè, zo’n handicap. Ook voor die ouders. Je zou het maar treffen om zo’n kind te krijgen. Daar moet je toch niet aan denken! Zwaar hoor”. Je hoort dan dat je een last bent en dat werkt niet erg goed op je zelfvertrouwen. Ook reclames die stimuleren om mantelzorgers te ondersteunen met hun zware werk bevestigen dit. Jij voelt je het ‘zware werk’.
• Jouw eigen lichaam is nooit van jou. In ieder geval niet als de handicap ernstig is; je wordt bijvoorbeeld gewassen en aangekleed. Fysiotherapeuten en artsen; allemaal zijn ze met jouw lichaam bezig. 
• Je wordt verliefd. Maar al snel merk je dat je geen kandidaat bent die mee mag doen. Je ziet er anders uit dan anderen en de kans op een liefdesrelatie lijkt verkeken.
• Je studeert en haalt diploma’s, maar toch word je bij sollicitaties steeds afgewezen. Soms wordt je fysieke beperking verward met een mentale beperking, of je fysieke beperking vraagt om aanpassing van de werkgever en dat is vaak te lastig.
• Het voelt alsof je niet altijd op waarde wordt geschat. Veel mensen weten zich geen houding te geven. Ze schrikken omdat je anders bent. Ze durven je niet aan te spreken. Of ze gaan juist overdreven bewijzen dat zij geen moeite met een handicap hebben en zeggen dat erbij. 
• Het moeilijkste vind ik mensen die weten wat goed voor me is. Of mensen die met oprecht goede bedoelingen iets voor mij doen, waar ik zelf niet op zit te wachten. Op zo’n moment moet ik assertief zijn om niet ondergesneeuwd te worden en dat vind ik heel lastig.

Het is moeilijk om zelfvertrouwen te hebben als je geen goed zelfbeeld hebt. Je krijgt minder bouwstenen om een goed zelfbeeld op te bouwen en dat maakt het lastiger om assertief in het leven te staan. Het is niet alleen maar kommer en kwel; anders zou het leven niet de moeite waard zijn. Maar moeilijk is het af en toe wel.

Een ghetto voor gehandicapten

Ook in de samenleving leeft het idee dat gehandicapten zielig zijn. In november 1962 werd op televisie een geldinzameling programma uitgezonden, om een speciaal dorp te bouwen in het westen van de stad Arnhem. Mensen met een lichamelijke handicap konden in dit nieuwe dorp, met aangepaste woningen en een aangepaste infrastructuur, gaan wonen. Het AVRO programma werd door Mies Bouwman gepresenteerd en in totaal brachten de Nederlandse televisiekijkers twaalf miljoen gulden bijeen. Een soort ghetto voor gehandicapten dus.

In 1989 zond de NCRV het televisieprogramma Drempels Weg uit; ook deze keer om geld in te zamelen voor mensen met een handicap. Deze actie leverde ongeveer 5 miljoen gulden op. Maar de insteek van dit programma was gelukkig anders; het had als doel om bestaande gebouwen toegankelijker te maken voor gehandicapten. Door middel van dit programma deden de programmamakers hun best om oprecht te laten zien dat mensen met een handicap ook mee willen en kunnen doen in onze samenleving. En, dat het aan iedereen is om daar een steentje aan bij te dragen!

Vooruitgang

Uiteindelijk werd op 13 december 2006 in de algemene vergadering van de Verenigde Naties, een verdrag getekend dat de rechten en waardigheid van personen met een handicap of beperking beschermt. Het duurde tot 2008 voordat het verdrag in werking trad, maar pas in 2016 ging Nederland hiermee aan de slag. Het mooie streven is dat gehandicapten mee mogen doen in de maatschappij. Op elk gebied!

We zijn er nog niet

Toch is er nog een lange weg te gaan. Elke twee jaar is de Support Beurs in de Jaarbeurs in Utrecht. Tijdens deze beurs zijn er fantastische en innovatieve hulpmiddelen voor mensen met een beperking te bewonderen. Al deze nieuwe ontwikkelingen zouden de emancipatie van mensen met een handicap zeker ten goede komen. Maar, helaas blijkt uit de praktijk dat deze fantastische uitvindingen onbereikbaar zijn voor de gewone mens. Gehandicapten kunnen deze hulpmiddelen meestal zelf niet kunnen bekostigen en gemeenten, die hier verantwoordelijk voor zijn, gaan voor de meest goedkope oplossing. 

Hulp

Het is van groot belang dat elke gehandicapte genoeg zelfvertrouwen heeft om in elk opzicht te knokken in deze maatschappij. Daarom heb ik de stap genomen om hulp te zoeken; om te werken aan mijn zelfvertrouwen, te ontdekken dat ik gezien en gehoord mag worden en mezelf mag laten zien. Ook om een antwoord te krijgen op de vraag “gaan een handicap en zelfvertrouwen eigenlijk wel samen?”. Deze hulp heeft mij heel veel opgeleverd: ieder mens, gehandicapt of niet gehandicapt, heeft het recht om gezien te worden. En JA, zelfvertrouwen en een handicap gaan zeker samen.

NiceDay

Heb jij moeite met het opbouwen van zelfvertrouwen en zou je daar graag wat hulp bij willen? Klik dan hier voor meer informatie over online en toegankelijke hulp via NiceDay.

Nog een paar dagen en dan is het weer zo ver, Kerst! Voor de één is het een heerlijke periode, maar voor de ander is het een tijd die veel stress met zich mee brengt, of je juist ongelukkig maakt. Het kan te maken hebben met een eerdere gebeurtenis zoals een overlijden van een naaste of juist geldzorgen. Maar ook als je mentaal niet sterk bent kan het als een vervelende tijd ervaren worden. Je “moet” gezellig doen, het liefst de hele dag bij familie doorbrengen en iedereen overladen met cadeaus. Christmas is the most wonderful time of the year… maar is dat wel zo?

Paniek tijdens de voorafgaande weken

Zelf ben ik erg gesteld op de kerstdagen. Ik word vrolijk van de lampjes, geniet van de kerstmuziek en kijk uit naar de dagen met mijn familie. Maar, toen ik thuis zat met mijn burn-out veranderde mijn zin in de Kerst. Leuk hoor, de hele dag bij familie op bezoek, maar bij het idee alleen al raakte ik al in paniek! Op de bank zitten en niet langzaam in slaap vallen, of de halve avond in de keuken staan om te helpen koken? Ik zag dat absoluut niet zitten.

Daarbij kwam ook nog eens dat ik niet de financiële middelen had om voor iedereen cadeautjes te kopen. Dat deed ik normaal ieder jaar en nu zou ik aankomen zonder pakjes voor onder de boom. Hoe moest ik dit nu aanpakken?

Lieve familie

Gelukkig heb ik een familie waar ik altijd terecht kan, met alles. Zo ben ik naar ze toe gegaan, een aantal weken voordat Kerst voor de deur stond. Toen heb ik eerlijk gezegd dat ik de Kerst niet kon bekostigen. Ik vond het vreselijk, maar wist dat ik dit moest doen. Ik zou het niet kunnen maken om de dag van Kerst zonder cadeaus op de stoep te staan. Ook wilde ik duidelijk maken dat het er echt niet in zat dat ik de hele dag aanwezig zou zijn. Mijn doel was het diner, alles wat ik langer wilde en kon blijven zag ik die avond dan wel.

Gelukkig waren de reacties waren zo fijn! Iedereen begreep mijn situatie. Bij mijn moeder zouden we de cadeaus vanaf dat moment volledig stopzetten, ook voor de jaren erna. En bij mijn vader mocht ik niets kopen, maar moest het wel accepteren dat er voor mij wat onder de boom zou liggen.

Een last van mijn schouders

Het gaf zo veel rust om tegen mijn ouders te zeggen hoe het echt zat. Ik keek stiekem weer uit naar de kerstdagen! Ik vroeg van tevoren al veel te veel van mezelf en wilde er alles aan doen om lang bij ze te blijven. Maar ik kon steeds beter toegeven aan wat het beste voor mijzelf was. En dat geldt ook zeker weer voor dit jaar. Ik heb weer veel te doen, ben nog steeds aan het wennen aan de energie die school en werk kosten. Dit jaar gaan mijn partner en ik zeker een leuke kerst tegemoet. We gaan met mijn schoonouders uit eten en gaan lekker dineren bij zowel mijn vader als mijn moeder. Dus ik kijk er weer heel erg naar uit (zei ze terwijl ze de boom aan het opzetten was!).

Wat nu als je er nog niet zo goed mee om kunt gaan

Natuurlijk zijn er ook mensen die mijn blog lezen, die nog helemaal geen energie hebben voor de dagen die komen, of de druk die familie met zich mee kan brengen. Wees er eerlijk over! Ik zal de laatste zijn die zegt dat iedereen zo meedenkt als de mensen in mijn omgeving doen. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die het gevoel hebben dat ze moeten. Maar zorg voor rust, voor jezelf. Wil jij, misschien samen met je partner of vriendinnen, de aankomende kerstdagen gewoon lekker op de bank zitten en pizza of sushi bestellen? Doe dat lekker! Er komen nog zo veel meer dagen om gezellig bij elkaar te komen. Het zouden leuke dagen moeten zijn, niet vol met stress en verplichte gezelligheid.

Toch kies ik deze week voor een kerstliedje: Train – Shake up Christmas. Ik word altijd zo vrolijk van dit nummer!

Liefs, Renée x

Hallo allemaal! Mijn naam is Anouk en ik heb een tijdje terug mijn laatste sessie gehad op NiceDay. Ik was enorm tevreden over hoe dit proces is verlopen en wil jullie daarom graag iets meer vertellen over mijn ervaring met NiceDay. Ik hoop dat als je ergens mee loopt en twijfelt om gebruik te maken van de app, mijn ervaring je kan helpen met het visualiseren van hoe zo’n traject er uit kan gaan zien. En dat dit je helpt met de keuze te maken om zelf ook een traject te starten, of misschien juist niet, want niks is verplicht natuurlijk!

Angstige gedachten en depressieve gevoelens

Voordat ik aan mijn eigen NiceDay traject begon, zaten mijn angstige gedachten me best wel in de weg, vooral op sociaal gebied. Ook had ik soms last van depressieve gevoelens en gedachten, waar ik graag beter mee om wilde leren gaan. Met deze hulpvraag ben ik uiteindelijk bij NiceDay terecht gekomen. In mijn hoofd waren mijn klachten namelijk niet erg genoeg om er mee naar de dokter te gaan en doorverwezen te worden naar een psycholoog. Toch wilde ik er graag aan werken en over kunnen praten met professionals. NiceDay was dus een perfecte keuze voor mij. 

Sessies via de chat

Ik werd gekoppeld aan mijn behandelaar nadat ik me had aangemeld. Je kunt er zelf voor kiezen of je belt of videobelt met jouw behandelaar, maar ik gaf aan dat ik ook best last van belangst had en dat dit dus best een dingetje was voor mij. Hier werd erg begripvol op gereageerd en mijn eerste 2 sessies hebben we via de chat gedaan. Dit was voor mij erg fijn, maar ik merkte ook dat de sessies zo voorbij waren en je eigenlijk vrij weinig kon bespreken op deze manier, aangezien typen langzamer gaat dan praten. 

Erkenning voor mijn angst

Na de 2e sessie had ik dus voor mezelf besloten dat ik uit mijn comfortzone wilde stappen en mijn 3e sessie wel wilde gaan bellen. Ik heb dit aangegeven bij mijn behandelaar en hij vond dit ook een erg goed idee. Ook verzekerde hij mij dat hij er alles aan zou doen om mij op mijn gemak te stellen, iets wat erg prettig was voor mij om te horen. Mijn angst werd niet naar beneden gehaald of weggewuifd, maar juist erkend en begrepen. 

Vanaf de 3e sessie heb ik met mijn behandelaar gebeld, wat moeilijk voor mij was, maar tegelijk ook erg fijn. We konden meer bespreken en mijn behandelaar was erg begripvol als ik soms niet meteen een antwoord terug had. 

Handvatten

Tijdens mijn sessies heb ik samen met mijn behandelaar gewerkt aan mijn sociale angst, maar ook aan mijn zelfkritiek, die ik erg veel bleek te hebben. Daarnaast hebben we ook dingen besproken zoals emoties en hoe daar mee om te gaan, de verschillende copingstijlen, waar angsten vandaan komen en waarom je deze kunt hebben. 

Ik heb veel geleerd van de sessies en probeer hier nog steeds bewust mee om te gaan. Want ondanks dat ik erg veel heb geleerd, ben ik nog niet helemaal waar ik uiteindelijk zou willen zijn. Maar ik heb het gevoel dat ik nu wat handvatten heb gekregen om hier zelf mee aan de slag te gaan en mezelf nog meer te ontwikkelen. Ik denk dat ik daardoor gelukkiger kan worden in mijn leven. Dit is iets wat ik iedereen toewens en ik hoop dat dit jou ook gaat lukken! 

Social media

Zoals ik al zei ben ik er natuurlijk nog niet helemaal, maar ik ben nog steeds actief bezig om mezelf te ontwikkelen en verbeteren en mijn angsten uit te dagen. Ook deel ik wat ik geleerd heb op mijn social media. Dus als het je leuk lijkt om af en toe wat positiviteit en soms wat tips te ontvangen via mijn posts, volg me dan vooral op Instagram (@anouk_van_ham) & Youtube (Anouk van Ham). En vergeet ook niet gelijk om NiceDay op Instagram te volgen, zij delen nog veel meer positiviteit en tips dan dat ik doe! 🙂

Ik kan nog veel meer delen over mijn traject en mijn eigen proces, maar ik denk dat ik de grote lijnen wel heb beschreven nu. Ik hoop dat jij net zo’n succes met NiceDay gaat ervaren als ik, of dat je een ander pad kiest wat voor jou net zo goed werkt! Dankjewel voor het lezen, succes met jouw eigen traject en wie weet tot de volgende keer.

Liefs Anouk <3

Anouk ontving online hulp via de NiceDay app. Wil je meer weten over NiceDay of over hoe je een online behandeling kunt starten? Klik hier voor meer informatie.

Ontmoet mijn vriendin Sylvia, 80 jaar. We kennen elkaar inmiddels 7 jaar en we komen regelmatig samen om te eten en te kletsen. Met een leeftijdsverschil van meer dan 50 jaar en een heel verschillende achtergrond hebben we een boeiende vriendschap en staan we open voor elkaars opvattingen en ideeën bij het leven.

Dat overkomt ons niet. Dat is wat we dachten, totdat de eerste besmetting in Nederland een feit werd en Minister-President Mark Rutte op maandag 23 maart de officiële richtlijnen omtrent het coronavirus aankondigde. Wat vond je daarvan, toen dat gebeurde?

Ik vond de richtlijnen heel goed. Ik voelde geen angst voor mezelf. Ik dacht: ik ben gezond en ik ben sterk. Ik voel me vitaal en beweeg al heel mijn leven. Ik probeerde mezelf voor te houden: ik luister 1 keer per dag naar corona berichten en alleen naar de deskundigen. Er is veel paniek nieuws, in mijn omgeving ontstonden vooral angsten. Iedereen om me heen praatte erover, het was hét onderwerp. Ik ga iedere dag naar buiten, naar een stille plek om een wandeling te maken. Dit doe ik meestal met 1 persoon die ik op afstand houd.

Ik ben me er bewust van dat mensen boven de 80 kwetsbaarder zijn. Veroudering van al je organen is iets wat bij ouderdom hoort, ook slijt je immuunsysteem mee. Ik ben realistisch en laat me niet gek maken.

Voel of voelde je je alleen in deze tijden?

Er is geen verandering in het alleen voelen, voor of tijdens corona. Zoals altijd onderhoud ik telefonische contacten. Ik mis(te) het wel erg om naar het museum te gaan en mijn kleindochter te bezoeken in Amsterdam. Openbaar vervoer pak ik namelijk niet. Verder voel ik me niet beperkt. Ik heb een auto en kan overal heen rijden.

Voel of voelde je je wel een somber?

Mijn stemming is niet veranderd tijdens of door corona. Steeds dacht ik: wat ben ik blij dat ik zoveel gereisd heb. Ik dacht: Portugal, Mexico, Curaçao, Kenia, Zuid-Afrika, wauw! Wat ben ik blij dat ik dat heb meegemaakt. Ik kan daar met heel veel plezier aan terugdenken.

Stel je voor; iemand uit je omgeving voelt zich alleen of angstig. Wat zou jij tegen diegene zeggen?

Ik adviseerde mijn vriendin om toch nog even buiten de deur te gaan. Frisse neus halen en even bewegen. Eén ding heb ik trouwens niet gedaan; afspreken met mijn kleindochter. Na een aantal weken kwam mijn zoon toch met mijn kleindochter langs. Ik zag namelijk een kinderpsycholoog voorbij komen op het jeugdjournaal. Een kind zei: “ik ben niet ziek en mijn oma ook niet. Mag ik naar mijn oma?” En de psycholoog zei: “Ja hoor dat mag!” Op basis daarvan dacht ik: ik ben gezond, ik ga ervoor zorgen dat ik mijn kleindochter kan zien.

Heb je wel eens angst gevoeld door nieuws van deskundigen?

Ik kan het vrij snel relativeren, in perspectief zetten. Ik probeer te rationaliseren. Ik bof ook met mijn genen. Er zitten geen ziektes in de familie. Voor mijn leeftijd heb ik een goede weerstand, mede te danken aan mijn genen maar ook aan mijn leefstijl. Ik houd erg van simpel en gezond eten.

De maatregelen worden versoepeld. Hoe vind je dit en hoe ga je je gedragen?

Ik ben blij dat de scholen open zijn voor alle kinderen. Sommige omstandigheden thuis zijn slecht, het is pittig voor kinderen om zich continu vanuit een scherm te concentreren, er ontstaat leerachterstand. Ik kom uit het onderwijs dus ik leef erg mee. Fijn dat de kinderen hun vriendjes en vriendinnetjes weer zien. Horeca vind ik een grote stap. Ik zal zelf niet zo snel op een terras zitten. Museum wil ik zeker wel doen, als er sprake is van goede maatregelen. Op een terras met genoeg ruimte, klein, ja daar zal ik zitten. Ik ben me bewust in wat ik onderneem en voel me niet heel anders eigenlijk.

Wat zijn jouw ultieme tips voor anderen?

– ga vooral naar buiten en bewegen.
– onderhoud het contact met je vrienden, blijf dit doen.

Overweeg  je al een tijdje om contact te zoeken met een coach om te werken aan je persoonlijke ontwikkeling? Maar heb je deze stap nog niet gezet? Je vindt het te spannend of je weet niet of coaching bij je past? Luister dan naar deze podcast! 

“Voor mij was het een groot voordeel dat ik gewoon vanuit huis de gesprekken voerde met mijn coach”

Podcast

Psycholoog Rita gaat met ervaringsdeskundige Bert in gesprek. We praten over de reden van aanmelding, hoe de coaching is bevallen en wat online coaching heeft opgeleverd.

Beluister hier de podcast:

“Ik maak nog steeds gebruik van de gevoelsregistraties”

NiceDay coaching & therapie

Niet meer reizen naar een afspraak met je coach of wachten op de volgende sessie om je hart te luchten, je overwinning te delen of ondersteuning te vragen bij een opdracht. NiceDay biedt persoonlijke online coaching en therapie. Jouw professional altijd dichtbij.

Ook aan de slag met online coaching? We helpen je graag verder!

Ik heb altijd al wat problemen gehad, of beter gezegd angsten, om nieuwe mensen aan te spreken, om in het openbaar te spreken en zelfs om vergaderingen bij te wonen waar ik veel nieuwe gezichten zie. Iedere keer opnieuw. Toch was het mij niet duidelijk wat mij dwars zat in zulke situaties. 

Daarnaast heb ik al enige tijd geen relatie, ik hoor regelmatig: “Hoe kan een vrouw, zo intelligent, hoog opgeleid en mooi nog steeds single zijn”, toch heb ik veel moeite om mannen tegen te komen. We leven nu ook in een wereld waarbij de vrouw niet langer alleen maar achterover kan leunen en iemand tegenkomt. Je moet ook zelf initiatief nemen. Ik had het hierover met een vrienden en die vertelde me over NiceDay. Omdat het geheel online kan, besloot ik contact op te nemen en mijn “probleem” voor te leggen. 

Na enige tijd werd ik verbonden met een psycholoog, we hebben direct heel fijn gechat. Ze stelde mij op mijn gemak en had direct wat tips over hoe ik bepaalde situaties kan bekijken wanneer ik weer eens nieuwe gezichten zie en een gesprek met iemand wil aanknopen. De weken daarna hebben wij steeds gebeld om te bespreken hoe het ging en welk gevoel ik had bij de situaties. Ik probeerde een man aan te spreken op de sportschool. Op den duur kreeg ik ook artikelen van mijn psycholoog over sociale angst en daaraan gerelateerde onderwerpen.

Ik kon me volledig terugvinden in het artikel en kwam er zo achter dat ik een sociale angststoornis heb. Hoewel het raar klinkt om te zeggen dat ik een stoornis heb, is het erg belangrijk dat ik het een naam kan geven en er aan kan werken. 

Naast een sociale angststoornis heb ik ook een negatief zelfbeeld. Dankzij NiceDay heb ik nu een diagnose om het maar zo te noemen en kan het werk beginnen. Ik probeer mezelf in situaties te plaatsen waar ik vroeger zo een naar gevoel bij had: ik spreek mensen aan wanneer mogelijk, zoek oogcontact. Hoewel het nog steeds erg moeizaam gaat, ik vaak een afwachtende houding heb en liever heb dat ik eerst word aangesproken, boek ik toch kleine vooruitgangen. Elke dag een stapje verder. De man die ik graag wilde aanspreken op de sportschool heb ik aangesproken en hoewel het niet ging zoals ik wilde kan ik nu tegen mezelf zeggen dat ik het geprobeerd heb! Daarnaast heb ik geleerd dat je niet de enige bent die bijdraagt in een gesprek, het ligt niet altijd alleen maar aan mij. Er gebeurt niks naars als je een gesprek met iemand aanknoopt en het loopt stroef. 

Ik heb altijd het gevoel dat niemand me ziet staan, dat ik niet interessant genoeg ben of dat mensen simpelweg niet met mij willen praten. Dit zijn allemaal gevoelens die passen bij sociale angst en dit zou ik zonder NiceDay nooit ontdekt hebben. Het belangrijkste van alles is dat ik kan werken aan mijn probleem. Ik ben wel goed genoeg.

Bedankt Sarah Goslinga voor al je hulp en de fijne gesprekken.

Groetjes

Annette

Annette ontving online hulp via de NiceDay app. Wil je meer weten over NiceDay of over hoe je een online behandeling kunt starten? Klik hier voor meer informatie.

In mijn vorige blog heb ik uitgelegd hoe ik tot het punt ben gekomen om hulp te zoeken. Ik wilde beter omgaan met  bepaalde gedachten en had daar wat ondersteuning bij nodig.. In dit stuk wil ik je vertellen welke maatregelen ik concreet heb inzet om mijn gedrag, gedachten en houding te veranderen nadat mijn gesprekken met mijn coach Sarah waren afgerond. Uiteraard zijn dit allemaal zaken die voor mij werken en misschien niet voor jou maar ik hoop dat ik toch wat inspiratie kan geven met mijn vier tips!

#tip1: mindfulness 

Ik probeer elke dag te mediteren om mezelf te kalmeren, gedachten te observeren, overbodige gevoelens los te laten of simpelweg te reflecteren op de dag. Door dit regelmatig te doen ben ik bewust van de factoren die mij stress bezorgen maar ik sta ook stil bij alles waar ik dankbaar voor ben. Tevens zorgen simpele ademhalingsoefeningen er voor dat ik momenten van paniek of heftige spanning kan overwinnen. Zelf gebruik ik vaak applicaties op mijn telefoon als RelaxMelodies, Breathe en Youper om te mediteren of andere mindfulness oefeningen te doen. Uiteraard zijn er ontzettend veel andere mogelijkheden om te verkennen als je gaat zoeken! Coach Sarah wees me ook op dit artikel over progressieve relaxatie: heel fijne oefening als je moeilijk kan ontspannen!

#tip2: de essentiële driehoek van beweging, slaap en voeding

Voldoende bewegen, genoeg slapen en goed eten: het klinkt zo ontzettend logisch maar toch wordt er vaak niet genoeg waarde gehecht aan deze drie zaken! De drie factoren hangen ook ontzettend nauw samen; goede voeding zorgt er voor dat je beter slaapt; goed slapen zorgt er voor dat je meer energie hebt om te bewegen en beweging zorgt dan op haar beurt weer voor een fijne nachtrust. Voor mij is deze driehoek de basis om me goed te voelen. Als ik me fysiek niet goed voel zal ik dat al snel merken in mentale welzijn. Sinds een jaar ben ik voor het eerst in mijn leven consequent aan het sporten door twee keer in de week te bootcampen en ik merk dat het wonderen doet voor mijn mentale welzijn. Sporten is voor mij het moment om mijn hoofd leeg te maken. Ik vind het ontzettend moeilijk om niet constant alles te ‘’overdenken’’, mijn gedachten staan nooit stil. Een uurtje sporten is voor mij het  enige moment waarbij dit wel lukt. Nooit gedacht dat ik ooit zou genieten van mijzelf afbeulen in de buitenlucht: maar ik vind het ondertussen heerlijk en zou niet meer anders willen!

#tip3: ontspanning op maat

Dit is voor mij een waardevolle tip die ik tijdens mijn coachingstraject van Sarah heb meegekregen: ontspannen staat niet per definitie synoniem aan niets doen. Voor sommige personen werkt dit uiteraard uitstekend en dat is natuurlijk super fijn maar als je – zoals ik – ontzettend van planning en structuur houdt kan niets doen juist ontzettend nutteloos en daardoor treurig aanvoelen. DUS: maak lijstjes en maak een planning als dat is wat bij jou past. Ik was er altijd van overtuigd dat ik in mijn vrije tijd moest ontspannen door ‘het niets doen’ terwijl ik iemand ben die voor alles wel een to-do lijstje heeft liggen of een agenda heeft opgesteld. Ik voelde me soms echt nutteloos na een avondje alleen thuis en dit kon zelfs resulteren in huilbuien of het uitlokken van ruzies met vriendje. Sarah stelde me gerust door me te vertellen dat veel mensen stiekem erg van structuur en overzicht houden en het dan logisch is dat je dit ook in vrije tijd zoekt. Als ik alleen thuis ben op vrije dagen zorg ik  dat ik een planning heb met ontspanningsmomenten zoals series kijken, een boek lezen, sporten en mediteren. 

#tip4: selfcare Sunday

Het klinkt als een cliché instagram hashtag maar ‘Selfcare Sunday’ is voor mij heilig geworden de afgelopen maanden. Elke zondag neem ik een moment voor mezelf waarbij ik reflecteer op de week, in mijn dagboek schrijf, yoga-oefeningen doe, mediteer, lees en een gezichtsmaskertje gebruik zodat ik me volledig kan ontspannen. Soms duurt deze sessie een uur, soms drie. Uiteraard lukt het niet altijd op zondag maar dan zorg ik dat ik mijn momentje een dagje eerder of later inplan. Mijn vriendje weet dit ook en zorgt dat hij me niet stoort terwijl ik me terugtrek in onze slaapkamer. Ik probeer elke dag mijn gevoelens in de NiceDay-app te noteren en blik op zondag steeds terug op de week: hoe ik me heb gevoeld en wat lag daar aan ten grondslag. Deze constateringen noteer ik allemaal in mijn dagboek, evenals mijn doelen voor de aankomende week, zaken waar ik dankbaar voor ben en de valkuilen die me in het verschiet liggen. Ik merk dat door zaken te noteren ik letterlijk emoties en gedachten van ‘me af kan schrijven’. Ik geef hierdoor erkenning aan wat ik denk en voel en geloof dat dat een belangrijke stap is bij zelfacceptatie en je beter in je vel voelen!

Liefs en tot de volgende, 

Mara

Mensen denken graag in hokjes, daar kunnen we niets aan doen. We stereotyperen en hebben (onbewust) veel vooroordelen. Want als homo ben je vast kapper, steward of verpleegkundige, toch? Hoe ga je om met deze vooroordelen? 

Je staande houden in een mannenwereld

Ik ben zelf servicemonteur aan diesellocomotieven en goederenwagons, in hart en nieren, maar zoals je misschien weet uit mijn vorige blogs ben ik ook homo. Ik moet toegeven, in het begin was het voor mij spannend om in een echte mannenwereld te gaan werken in de Antwerpse haven. 

Vulgaire opmerkingen gepaard met vulgaire grappen, dagelijkse kost in de haven. Ik leerde snel dat ‘jezelf bewijzen’, door te reageren en op te komen voor je grenzen er voor zorgt dat het leuk blijft op je werk. Toch kan ik me ook voorstellen dat niet iedereen de confrontatie durft op te zoeken en soms is het juist beter om niet te reageren.

Grenzen op je werk

Ik geloof dat het helpt om duidelijke grenzen te bepalen voor jezelf en duidelijk te zijn tegen je collega’s. Zeker wanneer zij opmerkingen maken die grensoverschrijdend zijn. Het is belangrijk dat je jezelf goed blijft voelen op je werk. Ik zelf geef op een directe maar beleefde manier aan welke opmerkingen ik niet kan waarderen, vaak onderbouw ik ook waarom ik een opmerking niet kan waarderen omdat mensen vaak niet stilstaan bij het feit dat je geaardheid meer is dan een stempel in je leven. 

Soms vraag ik me wel af of het nodig is om jezelf als homo extra te moeten bewijzen in een mannenwereld. Eigenlijk is het antwoord neen. Onder de jongere collega’s heb ik ook het gevoel dat ik me niet extra moet bewijzen, dit gevoel heb ik vooral bij de wat oudere collega’s.

Maar hoe is het voor mij persoonlijk om in die wereld te werken? 

Het antwoord is: superleuk! Ik kan goed opschieten met mijn collega’s en ik heb een ontzettend leuke baan waarbij ik dingen doe die anders zijn dan andermans werk! 

Al mijn collega’s weten dat ik gay ben. Ikzelf ben hierover heel open, omdat ik dan mezelf kan zijn. Sommige collega’s vragen er nooit wat over en andere collega’s tonen veel interesse over hoe het is om gay te zijn. Zij stellen bijvoorbeeld vragen over relaties, seks etc,  persoonlijk vertel ik hier graag en open over.

Hoe zou jij omgaan met een soortgelijke situatie? Zou jij de moeite nemen om jezelf extra te bewijzen omdat je een passie hebt voor je baan? En zou jij openlijk vragen beantwoorden van je collega’s die oprecht interesse tonen?

Knuffel,

Bert

In mijn laatste blog heb ik het gehad over hoe voorwaardes verbinden aan wanneer je gelukkig mag zijn, eigenlijk niet werkt. Ook heb ik jullie beloofd om deze maand te vertellen hoe ik en dus ook jij meer geluk van binnen kan voelen. 

Focus op mogelijkheden in plaats van beperkingen

Je gaat naar een feestje maar je denkt bij jezelf dat je geen nieuwe vrienden hoeft te maken want je past er toch niet bij of je bent niet cool genoeg. Wanneer wij ons vasthouden aan het idee dat iets niet mogelijk is zijn wij eigenlijk allemaal redenen en argumenten aan het bedenken daarvoor. Wij zijn dus eigenlijk het idee dat wij iets niet zijn of kunnen aan het verdedigen en daarmee houden wij het in stand. Stel je voor dat je redenen en argumenten zou bedenken waarom je iets WEL bent of kunt, dan ga je dus eigenlijk je potentie realiteit maken. Ik geloof dat het beter is om te bewijzen waarom je iets WEL kan, dan blijven bewijzen waarom we NIET iets kunnen! 

Vraag jezelf “waarom?”

Hoe leuk is het dat kinderen altijd zo nieuwsgierig zijn en constant blijven vragen waarom dit en waarom dat om de wereld om hun heen beter te begrijpen. Ik geloof dat wanneer wij ouder worden de waarom-vragen net zo belangrijk zijn als wanneer wij kind zijn. Niet zozeer om de wereld om ons heen te begrijpen, maar meer om de wereld in ons hoofd beter te begrijpen. Wat is jouw “waarom-power”? Waarom wil je deze studie doen? Waarom wil je verhuizen naar die stad? Waarom wil je dat kopen? Ik geloof dat wanneer wij geen sterke “waarom” hebben voor de dingen die wij doen in ons leven, wij gevoeliger zijn en beïnvloed worden door de waarom van anderen. Wanneer je reflecteert op de reden waarom je veel dingen in je leven doet, zoals je ze doet, zie je vaker de echte waarom. Zo kan je er achter komen dat de enige reden die je daarvoor hebt bestaat uit wat je denkt dat anderen, de media, of de maatschappij van je verwacht. Jezelf regelmatig de waarom-vraag stellen zorgt ervoor dat je handelt uit je eigen intrinsieke waardes en daarom oprecht gelukkig bent met de keuzes die je maakt. 

Kleine stappen, groot resultaat

Wij leven in een maatschappij die gericht is op crashdieeten of snel rijk worden, wij willen grootse resultaat en we willen het snel. Maar wij weten ook hartstikke goed dat haastige spoed zelden goed is. We kunnen ons leven niet veranderen als wij niet iets willen veranderen aan wat wij elke dag doen. Wanneer wij verwachtingen zetten zoals: ‘’ik ga elke dag sporten’’ dan houden we het vaak niet vol, waardoor wij uiteindelijk helemaal stoppen met sporten. En dat doen wij met veel dingen in ons leven. In plaats van go big or go home, kunnen wij ook kleine stapjes nemen zoals: “ik ga elke week één dag sporten en dat langzaam uitbreiden.” Het zijn de kleine dingen die wij elke dag doen, die uiteindelijk de grote veranderingen in ons leven worden en ons gelukkig maken. 

Dankjewel voor het lezen van de blog en ik wens je een hele fijne dag toe!

Love,  Sabrina

Het begon goed: vrij weinig klachten, genieten van het zwangere gevoel, shoppen voor de baby en natuurlijk relaxen! Maar daar, de donderslag bij heldere hemel: het gevoel na de bevalling. Mijn kleine meid kwam via een keizersnede ter wereld, hier keek ik van tevoren erg tegenop. En toen ze dan eindelijk op mijn borst werd gelegd voelde ik… niets. Geen vreugde, geen blijdschap, geen emoties, terwijl mijn lieve man volledig in tranen naast ons stond. Later, op de kamer, besefte ik me ineens: ik ben verantwoordelijk voor dit kleine mensje. En na de verplichte rustdagen in het ziekenhuis, konden we eindelijk naar huis. Een heerlijk vooruitzicht: eindelijk mijn eigen bedje en fijne kraamhulp. Ik wilde gaan genieten, maar ook thuis bleef het genieten uit. 

Zo hoor ik mij niet te voelen

Daar was dag 7 van de kraamweek, ik was in gesprek met mijn man en ineens kon ik bijna geen woord meer uitbrengen. Behalve ja en nee, kwam er niets uit. Voordat ik het wist stond er een ambulance voor de deur. Na allerlei testen gedaan te hebben moest mee naar het ziekenhuis. Net thuis en nu moest ik alweer terug naar ziekenhuis… Na allerlei onderzoeken en gesprekken, het verlossende woord: het was een neurologische kortsluiting, zoals ze het zo mooi omschreven. 

De dag dat mijn dochter voor het eerst naar buiten mocht, was de dag dat ze haar hulpbehoevende moeder mocht ophalen uit het ziekenhuis. Dit maakte mij erg verdrietig. Ik had het gevoel dat ik niet goed genoeg voor haar zorgde. De dagen die volgden werden helaas niet beter. Ik had nergens zin in, had veel negatieve gedachten, werd steeds angstiger, had last van duizeligheid, wilde niet alleen zijn en zeker niet alleen naar buiten. Langzaam maar zeker, raakte ik mezelf kwijt. Ik herkende mezelf niet meer. Die enthousiaste vrouw, die graag onder de mensen was en veel dingen deed, zat nu thuis te huilen. Wederom voelde het alsof ik niet voor mijn baby kon zorgen, voor mijn gevoel deed ik niets goed. Na een aantal weken kwam de conclusie: “dit is niet goed. Ik hoor mij zo niet te voelen.”

Naar de huisarts voor een verwijzing

Na overleg met mijn man besloot ik de dokter te bellen voor een afspraak. Het was een moeilijk gesprek, ik moest hardop uitspreken dat ik het gevoel had dat er iets mis was, dat ik mij geen goede moeder voelde. Na een aantal erg confronterende vragen en heel veel tranen kreeg ik mijn doorverwijzing naar de psycholoog. 

Ik was erg blij dat zij mij gingen bellen voor een afspraak. Ik weet namelijk niet of ik het op dat moment had gedurfd, ik had al zoveel moeite om de huisarts te bellen. Kort erna werd ik gebeld en mijn eerste afspraak was snel gepland. Met lood in mijn schoenen vertrek ik naar mijn afspraak. Ik stap binnen en neem plaats in de wachtkamer. Na wat wachten, word ik opgehaald uit de wachtkamer en ongemakkelijk loop ik achter de dame aan het kantoor in, ik neem plaats en we beginnen: kunt u mij vertellen wat uw klachten zijn? Tranen springen in mijn ogen. Ik vond het moeilijk om te zeggen dat ik me een zielig hoopje voel en nog erger: een slechte moeder. Hiervoor was ik een sterke vrouw. Ze stelt me gerust en al snel werd duidelijk dat ik een postnatale depressie had. Ik dacht direct: “dit kan niet waar zijn, wat heb ik verkeerd gedaan?” Gelukkig werd het mij ook al snel duidelijk dat dit iets is wat je overkomt en absoluut niet iets is wat zelf veroorzaakt. 

Hoe verder vanaf hier?

“U kunt bij ons geholpen worden, maar de wachtlijst staat momenteel op 8 maanden.” Wat moet ik in de tussentijd doen dan, denk ik. En voordat ik mijn gedachten af kan maken, krijg ik een voorstel. Ze vraagt of ik eventueel interesse heb in een digitale behandeling.  Alles was al zo spannend, ik wilde alleen akkoord gaan als ik wel op de reguliere wachtlijst mocht blijven staan als ik dat ging doen. Dat kon gelukkig! Ik zou een e-mail krijgen met aanvullende informatie zodat ik me een beetje kon inlezen over hoe het te werk gaat. De mail kwam de volgende dag al binnen en ik zag het wel zitten.  Toch even laten bezinken allemaal en na een week laat ik mijn eerste digitale afspraak in plannen. Ik ga aan de slag via NiceDay.