Voor veel mensen is een nieuw jaar een nieuwe start. Iedereen heeft goede voornemens en ieder jaar zeggen ze: dit jaar ga ik die goede voornemens wel volhouden! De sportscholen stromen vol, de chips verkoop daalt en ook de slijterij heeft het minder druk. Maar tegen de tijd dat het maart is, zie je daar nog maar weinig van terug.

Doelen

Ik ben ook altijd iemand geweest die op 1 januari op het startblok stond om het helemaal anders te doen het komende jaar: afvallen, gezonder eten, meer sporten, socialer zijn en minder hard rijden. Van al die dingen kwam uiteindelijk niets terecht. Dus die goede voornemens heb ik dit jaar lekker opgegeven!

Ik hoor het je denken, echt? Maar je hebt toch doelen nodig? Klopt helemaal! Maar die had ik al voor 1 januari, en raad eens. Ik hou ze nog steeds vol. En er komen echt nog wel nieuwe doelen bij, maar schaar ik ze onder de categorie “goede voornemens”? Nee, absoluut niet.

Zo heb ik mijn studie waar ik hard voor werk. Mijn energielevel gaat omhoog waardoor ik vaker naar vrienden en familie kan. Ook ben ik meer met voeding bezig omdat ik op gewicht moet blijven en dan met de goede voeding, geen vette hap. En dit alles doe ik al maanden en ga ik zeker doorzetten!

Iedereen neemt me zoals ik ben, nu ik nog

Loesje

Social media

Wat ik wel heb besloten voor 2018 is dat ik dit jaar positiever wil benaderen. Social media is iets dat dat een stuk moeilijker kan maken. Iedereen is altijd zo gelukkig online. Alsof het leven perfect moet zijn. Dure vakanties, avonden stappen, huwelijksaanzoeken: alles wordt massaal gedeeld.

Maar er zit ook een donkere kant aan de online wereld. Zo ben ik lid van een aantal facebook pagina’s over depressie, stress stoornissen en kanker lotgenoten. Ik denk eraan om daar allemaal uit te stappen. Voor mezelf. Ik ben nu zo ver gekomen en wordt er alleen maar neerslachtig van om al die negatieve berichten te lezen. Dus dat heeft wel een verandering nodig!

Aan mezelf werken

Om het jaar 2017 helemaal mooi af te sluiten (dat doe ik dan weer wel!) had ik afgelopen vrijdag mijn laatste afspraak bij de afdeling traumaverwerking. Mijn partner was mee en ik heb het heel mooi af kunnen sluiten. Een brief geschreven aan mijn therapeute J, en deze voorgelezen en bij het afscheid kreeg ik een stevige knuffel, drie zoenen en een kaartje met lieve woorden. Vanaf nu ga ik het alleen doen, met de mensen om me heen. Geen therapie meer. Een heel gek idee, maar ik ben er klaar voor!

Het nummer van deze week: Unwritten van Natasha Bedingfield. Dat spreekt voor zich!

Iedereen een mooi jaar toegewenst! Liefs, Renée x

Het afgelopen jaar is een bewogen jaar geweest. Van helemaal in de put zitten tot gelukkig worden en mijzelf durven laten zien. Ik wil deze blog gebruiken om een aantal positieve momenten van mijn 2017 uit te lichten.

Er zijn natuurlijk veel negatieve dingen geweest, maar ik vind het ook belangrijk de goede dingen eens te vertellen! Die worden helaas snel vergeten, omdat negativiteit veel meer in het geheugen blijft hangen.

Een onzichtbaar meisje

De overwinning van een groot deel van mijn onzekerheid is echt een eye-opener geweest. Ik ben van een meisje die het liefst achterin een ruimte stond een vrouw geworden die zichzelf durft te zijn. Wat er ook voor gezorgd heeft dat ik eindelijk keuzes voor mijzelf durf te maken.

Kiezen om een studie te gaan volgen waar ik gelukkig van wordt. De stoute schoenen aan te trekken om voor een werkgever te gaan waar ik zo graag wilde werken. En het is me beide gelukt! Een heel fijn leermoment!

Ook begonnen met deze blogs schrijven was een stap in de goede richting. Ik had nooit verwacht dat dit vertrouwd zou worden en al helemaal niet dat dit blog nummer 20 zou zijn!

Therapie

Groepstherapie na 9 maanden afsluiten. Normaal iedere donderdag ochtend in een kamer met vrouwen die elkaar en zichzelf willen helpen. Dat achter me laten voelde heel goed en sterk. Naast deze therapie natuurlijk in januari gestart met traumatherapie! Zware tijden, maar wel een heel jaar vechten voor de vrouw die ik nu eindelijk gevonden heb: Renée. Dit ben ik en niemand anders.

Ook mijn anorexia en PTSS keihard aanpakken en, zo goed als, overwinnen. Met steun van mijn dierbaren is dit gelukt! Als ik terug kijk naar die periode kan ik trots zijn op wat ik allemaal bereikt heb. Ik heb het toch maar even gedaan!

Privé

De band met mijn ouders is heel hecht geworden doordat ik meer kon gaan vertellen wat er in mijn hoofd afspeelde. Zij kregen eindelijk een beeld waarmee ik worstelde en ze zagen me groeien. Het was zo fijn eindelijk te kunnen zeggen wat ik dacht! En daar zal ik ook zeker niet meer mee stoppen. Ook de conflicten die ik heb aangepakt met belangrijke personen zijn erg belangrijk voor mij geweest. En nog steeds: ik ben zo blij dat ik die confrontatie durf aan te gaan.

Gezondheid

Hoe eng het ook was, ik wist dat het in mijn lijf niet helemaal oké zat. Eindelijk ben ik op zoek gegaan naar waar het niet goed zit en zie ik in dat het echt nodig is. Het geeft me rust om aan mezelf te werken, lichamelijk en geestelijk. Ik zie nu in dat ik er echt toe doe.

Genieten

Dat kan ik weer! Een stuk motorrijden, een goed boek lezen of met een wijntje op de bank. Een spontaan dansje op een lekker nummer midden in de woonkamer, vier afleveringen van mijn favoriete serie kijken… Lekker toch? Of een lachbui om de stomste dingen met mijn lief. Tranen van het lachen, die had ik echt gemist. Ze zijn terug!

Dankbaar

Dit moment ga ik ook gebruiken om een aantal dierbaren te bedanken, omdat ze me nooit hebben laten vallen toen ik het moeilijk had. Ik vind dat ik het te weinig zeg. Dus bij deze:

Lieve ouders en jullie partners; bedankt voor alle uren op de bank, alle tranen die ik mocht laten en de steun die ik heb gekregen! Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, dank je wel dat jullie er altijd voor me zijn. Tijdens slechte en goede dagen.

Lieve R. K. Inmiddels zijn we ruim 4 jaar vrienden en jij bent één van de trouwste volgers van mijn blogs. Bedankt voor je luisterend oor, de wijntjes, de gekke buien en het boek. Op naar nog veel meer jaren maatjes zijn!

J.T. Nog zo een trouwe lezer! Meisje, dank voor je steun en de lieve woorden van het afgelopen jaar. Ik weet dat jij nu door de periode gaat die ik achter me kan laten. Ook jij komt hier doorheen! Samen met je lieve partner, jullie kunnen dit!

I. vd S. Wij zijn weer samen, bedankt dat je naar me hebt geluisterd. Ik wil jou echt niet kwijt als maatje, je bent te belangrijk voor me. Op naar heel veel motorritjes en wijntjes in 2018, maar dan zonder deze activiteiten te combineren!

Mijn lieve schoonmoeder, die iedere week op woensdag de laptop open klapt om te lezen wat ik nu weer heb geschreven. En op donderdag moet er natuurlijk tijdens het eten over gepraat worden. Bedankt voor jouw vertrouwen en openheid. Dat we nog maar vaak mogen lachen samen!

M.G. jij bedankt voor alle knuffels, steun en dansuren! Dat uurtje in de week is heel belangrijk voor mij. Komend jaar weer lekker knallen op de vloer, ik heb er zin in!

Lieverds: C&L, B. J., P. de L, M&N en L den B. Jullie zitten ook diep in mijn hart. Lief dat jullie deur altijd open staat en ik altijd kan aankloppen als het niet goed gaat. Maar ook als het wel goed gaat! Ik ben heel blij met jullie!

En als laatste… Mijn partner, mijn beste vriend, mijn maatje. Bedankt dat je er altijd voor me bent. We kunnen vreselijk lachen, maar ook serieuze gesprekken hebben. Bij jou mag ik fouten maken zonder dat je mij erop afrekent. Je probeert me altijd te begrijpen en houdt van me zoals ik ben. Bij jou kan ik volledig mezelf zijn, ook met mijn minder goede eigenschappen. Vals meezingen in de auto kan ik doen met bijna geen schaamte en mijn onhandigheid kan ik mede door jou omarmen. Ik hou van jou, op naar een mooi jaar!

Dat ik jullie allemaal in 2018 nog maar bij me mag hebben!

Het nummer dat ik deze week toevoeg is een nummer die heel dicht bij me staat. Teach me how to be loved van Rebecca Ferguson. Een sterke vrouw, met een mooie stem en emotie in haar muziek.

Tot volgend jaar! Liefs, Renée x

Als je met mentale problemen te maken krijgt, en daardoor ook in de ziektewet komt, is het vaak moeilijk om er weer uit te komen. Je voelt je vrijwel de hele dag neerslachtig, wil niet naar buiten, hebt geen sociale contacten en er komt (bijna) niemand over de vloer. Simpel weg omdat je hoofd daar niet naar staat.

Maar er komt een dag dat dat zal moeten veranderen. En dan zeg ik niet dat dat binnen een week of binnen twee weken ‘moet’. Absoluut niet! Maar, na verloop van tijd krijg je zelf wel door dat er iets moet veranderen.

Je moet geen regels opstellen voor jezelf, dat is dan de enige regel die ik had. Als je dingen moet doen, van jezelf of van anderen, gaat het niet lukken. Dus geen strak patroon, maar geef jezelf ademruimte:

• Een wekker! Maar niet om 7 uur in de ochtend. Ik begon met half 10, en dan mocht ik van mezelf snoozen tot 10 uur. Langzaamaan steeds de wekker wat vroeger gezet tot ik er om half 9 prima uit kon komen.
• Binnen 2 uur na het uit bed stappen douchen en aankleden. Het liefst bleef ik lekker in mijn joggingbroek rondlopen (lees: liggen op de bank) maar als ik dan een spijkerbroek aan had met een shirt voelde ik me toch vaak net wat beter. En ik begon na een tijdje ook weer make-up te dragen.
• Af en toe de tv uit, gewoon om niet weg te vluchten van de realiteit. Het is heel makkelijk om de dingen die spelen te vergeten als je tv zit te kijken. Maar soms is het nodig om je te realiseren wat er allemaal speelt.
• Zoek een nieuwe hobby of pak je oude hobby op. Niet dwangmatig om alles te vergeten, maar gewoon om weer te gaan genieten van het leven. Puzzelen, schilderen, breien. Verzin iets nieuws, wat je misschien normaal niet zou doen. Je kan jezelf verbazen!
• Haal elke dag boodschappen, dan kom je vaker buiten. Als ik niet naar buiten zou moeten om eten in huis te halen, kwam ik ook niet buiten. Ik hield heel erg van wandelen, ook als het koud was. Maar omdat ik niets anders meer wilde dan op de bank liggen, deed ik dat ook niet meer. Door iedere dag avondeten in huis te moeten halen, kwam ik eindelijk weer buiten.
• Geef bij je naasten aan dat je je patroon wil veranderen. Dan kunnen zij je daarbij helpen. Ze kunnen je uitnodigen voor een kop thee, of misschien zelfs even samen de deur uit. Af en toe is het fijn om het even niet alleen te doen.
• Ga naar de kapper, verf je haar. Doe eens gek! Je zal je al heel anders voelen.
• Lijstjes maken voor het huishouden. Schrijf op wat er gedaan moet worden en verdeel het over de hele week. Van de kleine klusjes kun je er misschien twee op een dag doen. Maar als iets veel energie kost, zoals het bed afhalen en opmaken, hoef je er maar één te doen. En accepteer dat dan ook. Beter dan niets in huis doen!
• To-do lijstjes zijn ook heel nuttig! Dat geeft rust. Maar zet ook jezelf op het lijstje… En bakje koffie met wat lekkers, of die ene film die je zo graag nog wil zien.

Je zult zien dat je stap voor stap je leven terugkrijgt. Geef het tijd en vertrouw op jezelf! Niet overhaasten, want dan begin je binnen de kortste keren weer van voor af aan. Gun jezelf weer plezier te krijgen in het leven.

Deze week Racoon met Laugh about it. You got this!

Liefs, Renée x

Het hele leven bestaat uit vallen en opstaan. Voor iedereen. Soms letterlijk maar vaak figuurlijk. En het is maar net hoe je er mee om gaat. Vergeet niet dat achter alle voordeuren minder goede dingen gebeuren. Scheidingen, familieproblemen, onverwacht overlijden van een naasten of ziekten.

Het leven is niet perfect en zo hoeft het ook helemaal niet te zijn. In een gemiddeld huishouden werken beiden partners 4 tot 5 dagen per week. Waarom moet je weekend dan ook helemaal volgepland worden? Is het echt zo erg, als ze op je werk vragen: “Wat heb jij dit weekend gedaan?” te antwoorden met: “Heel weinig.” Nee, dat is niet erg! Toch vragen ze vaak: “Waarom dan niet?” Ik wil soms gewoon even niets doen! Het leven is vaak al druk zat. Iedereen heeft ook rust nodig. Na een drukke periode wil ik ook wel eens een middag en avond met een fles wijn en snacks samen op de bank hangen en een filmmarathon houden.

Naast het feit dat iedereen altijd maar leuke dingen moet doen, zijn er ook dingen waar liever niet over gepraat wordt. Zo is één van die dingen ziekten: of het nou gaat om kanker of andere ziekten. Er worden weinig woorden aan vuil gemaakt. Waarom? Omdat het leven altijd goed moet zijn: “Ik ben ziek, maar het gaat goed hoor!”. Ondertussen kom je wekelijks in het ziekenhuis: ik denk dat er meer over gepraat mag worden.

Het leven jaagt geen angst meer aan
Ik heb al zo ver moeten kruipen
Het laatste stuk zal ook wel gaan
Tot ik ga staan

Met de nadruk op mag. En dat ga ik nu ook doen. Negen jaar geleden ben ik onder het mes gegaan omdat er een vermoeden was dat ik leed aan Endometriose (Endometriose is een ziekte waarbij weefsel dat lijkt op baarmoederslijmvlies (endometrium) buiten de baarmoederholte voorkomt. Dit weefsel zit dan op het buikvlies en/of andere organen in de onderbuik. Het groeit daar, het kan ook ingroeien en zorgt voor een chronische ontsteking met een scala aan klachten). Pijn in de onderbuik komt veel voor en de vruchtbaarheid neemt af naar mate de verklevingen erger worden. Negen jaar geleden zagen ze een kleine afwijking, maar niets noemenswaardig.

Afgelopen vrijdag kreeg ik te horen dat ik weer getest zal moeten worden. Hoe het zal gaan lopen weet ik helemaal nog niet, maar het is wel vreselijk moeilijk om weer in deze onzekerheid te zitten. Het is een ziekte die vaak moeilijk is vast te stellen en ook pas na langere tijd zichtbaar is. Dus het is afwachten.

Laat ik voorop stellen dat ik inmiddels heel blij ben met mijn leven: ik kijk uit naar de toekomst met de mensen om me heen, ik ben trots op mijn saaie dagen op de bank, geniet van mijn opleiding en vind het perfect dat het niet perfect is. Toch doet het pijn dat dit er weer bij komt. Maar zoals ook met mijn vader, waar het trouwens erg goed mee gaat, blijven we positief! Zonder dieptepunten geen hoogtepunten. Ik blijf genieten van alles, misschien nu net wel even een beetje meer.

Het nummer van deze week: Racoon – Oceaan. Heeft geen verdere uitleg nodig tijdens het luisteren! Reminder: Niemand, echt niemand, is perfect. Omarm je gebreken, het is zoals het is. En wees gelukkig. Tegenslagen komen, maar gaan ook weer!

Liefs, Renée

Als je weer op de goede weg bent en ook echt gaat geloven dat je de goede kant op gaat, durf je meer risico’s te nemen. Je gaat meer afspreken met vrienden, je gaat misschien weer meer werken en je krijgt het idee dat je stabieler wordt in je eetpatroon. En dan gebeurt het, een terugval. Wat nu?

Gebeurtenissen die je overkomen, zoals iemand die komt te overlijden, ziekte in de familie, stress op het werk of ruzie met een naaste kunnen de trigger zijn voor een terugval. Laat je hoofd niet hangen als dit gebeurt. Hierbij een aantal tips:

• Het belangrijkste is dat je erkent dat het zo is! Je herkent de signalen, de één nog duidelijker dan de ander. Andere mensen kunnen het zien, maar daar heb je niets aan wanneer je zelf blijft ontkennen. Zo heb ik weer problemen met ‘normaal’ eten. Na de ruzie ging mijn gevoel alle kanten op en heb ik 4 dagen niet gegeten. Ik ben 2 kg afgevallen. Lichte paniek, want het ging zo goed!
• Verplicht jezelf niet direct weer op het punt te komen van voor de terugval. Ik wilde na die 4 dagen weer eten wat ik daarvoor at. Maar ik zat zo tegen dat bord aan te hikken, ik kon wel janken. Met moeite heb ik het naar binnen gewerkt, maar was daarna 2 dagen ziek. Dus uit ervaring kan ik nu mededelen dat dit niet de goede oplossing blijkt.

• Praten! Ja, daar is hij weer. Praat met de mensen om je heen. Ik gaf aan mijn partner aan dat ik er weer vreselijk veel moeite mee had. Hij zei direct: “doe het rustig aan en verplicht jezelf niet. Dan wordt het alleen maar moeilijker!” En wat heeft hij daar gelijk in.
• Accepteer dat het even iets minder goed gaat. Het mag! En daarnaast hoort het erbij. Het kan niet altijd goed gaan. Soms moet je even een stapje terug doen om daarna weer verder te kunnen.
• Vertrouw op jezelf. Jij kunt dit! Je bent hier eerder uitgekomen en nu heb je handvatten om er weer mee aan de slag te gaan. Stap voor stap weer de goede kant op.

Zelf ben ik nu weer op het punt dat ik trek begin te krijgen in de avond, dus dan neem ik kleine porties tot ik vol zit. Dit komt neer op ongeveer een halve tot driekwart van wat ik normaal zou eten. Vanaf het weekend ga ik proberen om overdag een bakje yoghurt te nemen met ontbijtgranen. Stap voor stap.

And the worst part is
Before it gets any better
We’re headed for a cliff

Het helpt voor mij zeker dat ik een grote eter naast me heb. Hem maakt het niet uit of ik een halve pizza eet of twee hele. Daardoor voel ik me veel vrijer om te doen wat goed voelt en niet wat “moet”. En als ik vol zit, schuif ik de rest van mijn bord door naar hem. Hij blij met een extraatje en ik zit niet nog tegen wat over is gebleven aan te hikken.

Ik hoop dat het jullie ook een beetje helpt. En niet alleen met betrekking tot eten. Ook met vermoeidheid of als je je down voelt. Neem weer een stapje terug, gun jezelf rust. Het komt echt goed!

Deze week ga ik voor 2 nummers! Beiden zijn van Paramore. Als eerste kies ik voor Turn it off. De tekst van dit nummer slaat op alles wat hierboven staat. Daarnaast ga ik ook voor Brick by boring brick. Dit nummer draai ik op vol volume als ik niet lekker in mijn vel zit. Goede combinatie voor deze week dus!

Liefs, Renée x

De afstudeerceremonie blijft een mooi ritueel
Het statige Academiegebouw in Utrecht, in de schaduw van de Domkerk, was de plaats waar een vriend van mij afstudeerde. Het stemde me wat zwaarmoedig. Voor mij was het al weer zo lang geleden dat ik onderdeel uitmaakte van die wonderlijke wereld. Maar het stemde me ook blij dat ik weer in het hart van de Utrechtse intellectuelen mocht zijn.

De plechtigheid vond plaats in de Belle van Zuylenzaal. Ik was, aard van het beestje, veel te vroeg. Met spanning in de borst en een knoop in mijn maag, liep ik met rechte rug de zaal in. Na een oneindigheid kwam ook mijn vriend binnenlopen, met aanhang. Altijd een spannend moment. Hij stapte op mij af, een echte heer, en stelde me voor aan zijn moeder, vriendin, schoonmoeder en twee vrienden. We namen plaats. Ik zat naast zijn vriendin, zwijgzaam.

De hoogleraren kwamen de zaal binnen lopen. Ik herkende er twee, uit mijn studietijd. Toen hun blik de mijne kruisten, knikten ze vriendelijk naar mij. Ze herkennen me nog! dacht ik blij en ik voelde me één met de intellectuelen. Naïef zijn heeft zo zijn fijne momenten.

Felicitaties en koetjes-en-kalfjes gesprek
De hele meute applaudisseerden voor de tigste keer en daarna bewogen we ons naar de Eijkmankamer voor felicitaties en een drankje. De angst in mijn borst schrok weer wakker en de knoop in mijn maag werd strakker. Het was een kleine maar mooie zaal met portretten op de wanden van onze heuse Nobelprijswinnaars. Ik kreeg een biertje in mijn handen en we proosten. Niets aan de hand. De spanning is dragelijk, al ging mijn hoofd in een hogere versnelling. Omdat ik niets wist te zeggen tegen deze mensen die ik niet kende. Het was een koetjes-en-kalfjes gesprek waar ik al helemaal niet goed in ben. Ik deed werkelijk mijn best om mee te doen, maar er kwamen geen woorden, geen anekdotes, niets. Het ongemak en de spanning liepen alleen maar op.

Het vurige verlangen
In de verte zag ik al die interessante mensen om me heen die wel boeiende verhalen vertelden, elkaar geleerde vragen stelden of informeerden naar hun intellectuele werk. Dat alles zag ik, in mijn hoofd, en verlangde vurig om daarbij te zijn. Ik zag de twee mij bekende hoogleraren staan en hoopte dat ze op me af zouden stappen. Dat deden ze niet. ‘Natuurlijk niet, sukkel. Dat moet je zelf doen!’, zei mijn criticus luid en duidelijk. Maar ik durfde niet. Ik stond vastgezogen aan de vloer.

Wu-wei en oog voor het leven
Ik zag mezelf zo staan, veilig maar gefrustreerd ingeklemd tussen deze lieve, aardige mensen, pratend over niets. En toen kwam er een glimlach over mijn gezicht. Ach, jij wannabe intellectueel, dacht ik. Wat kan een mens toch verlangen naar wat hij niet heeft! Altijd maar uitzien naar de verte, naar het bekende groene gras bij de buren. Wu-wei zeggen de Chinese filosofen – houd op met proberen! Accepteer wat er is en verlang niet naar wat er niet is – zeggen de Griekse Stoïcijnen. Het is goed om oog te hebben voor wat je kunt en wat je wel hebt, hier en nu. Prompt kreeg ik met een warme glimlach van de moeder een tweede biertje in mijn hand gedrukt. We proosten op mijn afgestudeerde vriend, gezamenlijk.

Iedereen heeft weleens irritaties naar hun partner toe. Je voelt je niet begrepen, je vindt dat je te weinig aandacht krijgt of je wordt onzeker. Hoe ga je daar mee om, wat moet je doen en wat moet je vooral niet doen?

Met problemen omgaan binnen een relatie

Iedereen heeft momenten in een relatie die uitgesproken moeten worden. Liefde is soms moeilijk, maar als de dingen die spelen opgelost worden, wordt je relatie alleen maar sterker. Je weet alle twee waar je aan toe bent en kunt vanaf dat moment weer met het volste vertrouwen verder.

Wat belangrijk is om te doen, is filteren wat uitgesproken moet worden en wat juist ook niet. Want niet alles is het waard. Moeten de vorken links of juist rechts in de vaatwasser? Vergeet één van jullie steeds het dopje van de tandpasta erop te draaien? Laat iemand steeds de wcdeur open staan na een toiletbezoek? Dat kunnen irritaties zijn, maar zijn ze het waard om een discussie over te hebben?

Andere onderwerpen zoals onzekerheid, of tijd voor elkaar maken zullen zwaarder wegen om uit te praten. Maar deze zijn een stuk moeilijker om over te beginnen, hoe pak ik dat aan?

De fout die snel gemaakt wordt

Laat ik beginnen met hoe je het niet moet doen. En dat is door middel van je stem verheffen en randzaken erbij halen. Je partner dingen om de oren gooien die de persoon niet verdient, is niet de juiste manier om te uitten dat het je soms te veel wordt. En ook het opkroppen doet er geen goed aan. Je zegt dingen veel harder dan de bedoeling is en ook waarschijnlijk niet op de manier die je in je hoofd had.

Hoe dan wel? Mijn tips:

• Bedenk wat je wil zeggen. Schrijf het desnoods op. Haal er geen andere onderwerpen bij, houdt het bij de dingen die je echt wil uitten.
• Let op je intonatie. Wordt niet agressief en ga niet schreeuwen. Dan maak je de situatie alleen maar vervelender.
• Vertel waar het pijn doet. Geef aan hoe je je erbij voelt en dat je dat erg vervelend vindt. Je wil samen genieten, geen pijnlijke situaties veroorzaken.
• De ruzie is van jullie samen, niet van anderen. Spreek het samen uit en klaag niet bij de buren of familie. Nergens voor nodig.
• Zeg alleen sorry als je erachter staat en als je dat echt meent. Anders heeft het geen betekenis.
• Het is een keer klaar met discussiëren en ruziën. Weet dat het een keer moet stoppen en dat je vanaf dat moment weer gelukkig verder kan.

Helaas heb ik zelf een verkeerde beslissing genomen in het uitten van iets dat pijn deed. En ook direct ingezien dat dit niet de nette manier was om het op te lossen. Ik vind het heel moeilijk om te vertellen wat me dwarszit en ik heb het te lang binnen gehouden. Ik heb 3 dagen lang zitten bedenken hoe ik het moest vertellen en al die dagen had ik het op een goede, duidelijke en rustige manier in mijn hoofd zitten, totdat ik het moment naderde om het daadwerkelijk te zeggen.

Ik ben uitgevallen tegen mijn partner en had er direct spijt van. Maar ik weet 100% zeker dat hij de man is die ik in mijn toekomst wil hebben. Dus dit is zeker iets waar ik harder aan moet werken. Ik ga mijn eigen blog gebruiken om hier beter in te worden.

Het nummer van deze week zal dan ook zijn lievelingsnummer zijn (en stiekem ook een beetje de mijne): Nickelback met If today was your last day.

Liefs, Renée x

Mentale problemen en niet lekker in je vel zitten, hebben invloed op je seksleven. Sommige mensen proberen hun gedachten er juist mee te verzetten en zijn er meer mee bezig dan normaal, anderen sluiten zich er helemaal voor af.

Mijn eerdere ervaringen

Zelf viel ik altijd in de 2^e categorie, dus dat is waar ik nu op in zal gaan. Door het seksueel misbruik kon ik nooit genieten van seks. De jongen die me dit aandeed, heeft mij ontmaagd. Dat is al een hele stap. En doordat juist hij mij dit aan had gedaan, vertrouwde ik direct niemand meer in de slaapkamer. De eerste maanden ging het in een relatie prima, dan was het leuk en lekker. Na een maand of 4 sloeg de angst weer toe en van de ene op de andere dag kon ik niet meer met aanrakingen omgaan.

Moeite met vertrouwen en intimiteit

In het begin liet ik het voor wat het was. Ik had nooit de link gelegd tussen het verleden en heden, omdat ik dat zo ver weg had gestopt. Ik zocht het bij andere dingen zoals drukte op het werk of moeheid. En de verwachting was oprecht als ik dacht dat de behoefte naar intimiteit wel terug zou komen.

Mijn ex R en ik hebben bijna 2,5 jaar een relatie gehad. De eerste maanden was er niets aan de hand. Maar na ongeveer een half jaar waren we partners voor de buitenwereld en broer en zus in de slaapkamer. Het liefst had ik een bakstenen muur tussen de matrassen gebouwd. De oplossing was 2 aparte dekbedden, we gaven elkaar een kus als we gingen slapen, maar meer dan dat was er niet. Geen geknuffel, niet tegen elkaar aanliggen en al helemaal geen seks.

Gelukkig hield R. rekening met mijn mentale problemen. Hij zette zijn eigen behoeften aan de kant, om mij geen stress te geven. Maar dat zag ik op dat moment echt niet. Tot ik een relatie kreeg met S.L.

Dit ging ook de eerste vier maanden prima. En net als mijn eerdere relatie, ging dit van de ene op de andere dag helemaal mis. Drie maanden later kreeg ik mijn burn-out. Ik ging in therapie en toen ik individueel aan de slag ging, kwam ook de intimiteit ter sprake. In deze gesprekken gaf ik aan dat er absoluut geen sprake meer was van fijne intimiteit. Knuffelen werd niet meer gedaan, om over seks maar te spreken. Het was voor mij ongemakkelijk, ik had geen behoefte aan intimiteit en het was echt een ‘moetje’. Hij wilde wel, ik wilde niet en ik moest dus maar zin maken. Wat een ruzies en gezeur hebben we hierom gehad. Hij zag niet in dat het misbruik hiermee te maken had.

Toen er een seksstop werd voorgesteld ging hij hier niet mee akkoord. Wat ik keer op keer te horen kreeg was: “Ik ben hem niet!” En of ik dat wist! Maar ik werd letterlijk ziek van een aanraking. Kon er niet mee omgaan en kon wel janken als het toch gebeurde. Het besef dat dit met elkaar te maken had sloeg opeens in en ik wilde echt dat dit veranderde. Ik probeerde zin te maken. Maar dit werkt echt niet als iemand je broek letterlijk en figuurlijk achterna zit.

De verandering die ik niet zag aankomen

Na een half jaar therapie en touwtrekken met mijn ex, was ik bang dat intimiteit iets was waar ik nooit meer van zou kunnen genieten. En dat vond ik nu wel erg, het was immers wel iets wat ik ooit fijn had gevonden. Toen ik S.C. leerde kennen en we samen in een relatie stapten, was ik zo vreselijk bang voor wederom een herhaling. De eerste twee maanden was er niets aan de hand, maar daarna werd ik bang. Zou dit wel zo blijven? Het was fijn, anders dan ik gewend was. Dit was meer dan gewoon lust. Vertrouwen was er al vanaf dag één, ook in de slaapkamer. En natuurlijk alle therapiesessies die ik besteed heb aan intimiteit. Was dit dan écht anders?

We zijn nu bijna 5 maanden samen, de intimiteit is nog nooit zo fijn geweest. De seks gebeurt echt niet dagelijks, maar we knuffelen regelmatig. Film kijken doen we hangend op de bank, lekker tegen elkaar aan en zo af en toe een kus tussendoor, gewoon omdat het kan. S.C. weet van mijn moeilijke verleden en heeft vanaf dag één gezegd dat seks niet het belangrijkste is in een relatie. Intimiteit is een heel ander verhaal nu!

Zoek grenzen, doe eens gek!

Dit alles maakt het voor mij anders dan mijn vorige relatie. Seks is leuk, maar moet (en mag) geen verplichting zijn. Het helpt voor mij ook dat we erover kunnen praten als het nodig is. Maar praten doen we er bijna niet over, uitproberen wel. Nog zoiets wat het voor mij anders maakt: doe eens gek, probeer iets nieuws! Doe een mooi lingerie setje aan (en doe eens gek, kies ook een jarretelgordel bij je setje uit), trek die handboeien uit de kast of ga samen naar een erotiekshop. Maar ga nooit, en dan ook echt nooit, over je grenzen heen! Schep duidelijkheid naar je partner, dat maakt het voor beiden makkelijker om ermee om te gaan. En spreek af dat als het voor één van jullie ongemakkelijk wordt, jullie stoppen met wat je aan het doen bent. Anders is het vertrouwen en goede gevoel misschien voor altijd verdwenen.

En nog 1 tip die ik wil meegeven, samen met dit nummer: zelfvertrouwen! Neem dat mee als je de deur van de slaapkamer dichttrekt met je lief. Hij, of zij, kiest voor jou. Je partner vindt jou sexy, gebruik dat! Het liedje is Hell on heels van de Pistol Annies. Trek je hakken aan onder je setje en neem deze attitude mee!

Liefs, Renée x

Voordat ik mijn burn-out kreeg was ik een onzeker meisje. Zat het liefst achteraan in de klas, stond bij dansen achteraan op het podium en ging confrontaties uit de weg. Dat zorgde ervoor dat ik niet meer voor mezelf op kwam. Van kleine dingen zoals; “Wat wil je eten vanavond?” tot aan “We hebben je nodig op het werk morgen, kun je extra werken?” Ik liet alles aan anderen over. Tot een jaar geleden.

Mijn ARBO-arts liet mij een assertiviteitscursus volgen. Dat vond ik zo eng, dat ik dat individueel mocht doen. Het zouden 5 afspraken van een uur zijn, maar ik kreeg niet het idee dat, dat genoeg zou zijn: er moest veel meer aan mij gesleuteld worden dan die paar uurtjes…

Het verloop

De eerste dag stapte ik met trillende handen het gebouw binnen. Niet wetende wat me te wachten stond en wie mij zou helpen. Na zo’n 10 minuten komt er een dame binnen en ik hoor mijn naam. Hoppa, hartslag naar de 200 slagen per minuut, daar gaan we dan.

We bespreken waar ik tegenaan loop en ze geeft me tips. Rustig aan beginnen met veranderingen aanbrengen. Ook geeft ze me de opdracht het boek ‘Beren op de weg’ te lezen. Het boek kan ik zeker aanraden, ik heb er echt meer inzicht door gekregen!

Na vier afspraken merk ik zelf echt verschil. Daar sta ik van te kijken, want van tevoren dacht ik echt dat het te weinig was. De vijfde is meer een evaluatie en ik merk dat ik trots ben op mezelf. Ik kies vaker voor mezelf en durf meer te zeggen. Maar ruzie maken, confrontaties aangaan, dat is nog te spannend. Daar geef ik mezelf nog tijd voor.

De juiste mensen om mee te praten

Wat het voor mij nog makkelijker maakt, is dit aangeven bij mijn naasten. Ik leg uit dat ik aan mezelf werk en dat ik minder onzeker wil zijn over mijn kunnen. Dat ik confrontaties aangaan moeilijk vind en dichtklap tijdens een ruzie.

De meeste mensen houden hier nu rekening mee. Als ik nu een discussie of ruzie heb met bijvoorbeeld mijn partner, geeft hij me tijd om woorden te vinden en loopt hij niet over me heen. Maar wat nog belangrijker is, is dat hij me helpt om mijn angsten te overwinnen.

Doen wat je moeilijk vindt, maar wat je wel graag wil

Een ander ding waar ik vreselijk tegenaan loop, nog steeds, is nieuwe dingen. Dan kan zijn: uiteten gaan in een onbekend restaurant, op visite bij iemand waar ik nog nooit geweest ben, een feestje waar ik vrijwel niemand ken. Het zijn allemaal dingen waar ik nachten van kan wakker liggen. En helaas doe ik dat ook vaak.

Toen ik hier net mee aan de slag ging, gaf ik toe aan het gevoel en bleef ik thuis. Alles was beter dan de stress die ik zou hebben als ik daar heen zou moeten! Nachten wakker, continue nadenken of ik wel of niet ga en hoe ik het dan moet afzeggen. Maar ik werd zo moedeloos door die beperking, dat ik weer ging nadenken over mijn assertiviteitscursus. Wat kan ik daaruit meenemen, om hierin beter te worden?

Doorzetten en communiceren

Ik probeer te praten over hoe dit alles me tegenhoudt. Het helpt heel erg mee dat mijn partner, ouders en schoonouders hiervan af weten. Dat maakt het zo veel makkelijker om met hen ergens naartoe te gaan. Zo had ik afgelopen weekend een feest. Mijn zwager en schoonzus waren 12,5 jaar getrouwd. Er zouden veel mensen komen en vrijwel iedereen was voor mij onbekend.

Ik vertel in de auto aan mijn partner dat ik erg veel zenuwen heb, hij zegt dat het echt wel goed komt. Hij kent ook niet iedereen en zal bij me blijven tot ik op mijn gemak ben. Zodra we binnen zijn, krijg ik van hem nog een compliment dat ik er mooi uitzie, wat natuurlijk wel een beetje helpt! Ook mijn schoonmoeder doet haar best om me op sleeptouw te nemen. Na ongeveer 2 uur zenuwen gehad, ben ik redelijk op mijn gemak en doe ik zelfs nog een dansje met mijn schoonzus.

Ik weet dat ik dit kan

Na afloop ben ik erg blij dat ik geweest ben. Dit zijn ook de momenten waar ik het voor doe. Ik geniet steeds meer van deze uitjes. De eerst 1 tot 2 uur zijn het moeilijkst, maar zodra ik de kat uit de boom heb gekeken en wat mensen heb gesproken, kan ik genieten en een leuke dag of avond hebben. Nu dit duidelijk is, lig ik er ook minder wakker van! Misschien zal het nooit helemaal zonder zenuwen gaan, maar zoals het nu gaat, ben ik meer dan tevreden. Ik sluit mezelf niet meer op.

Worstel jij hier zelf ook mee en red je het niet alleen? Zoek iemand die een training geeft. Misschien kun je daarna ook weer genieten van uitjes en wordt je zelfverzekerder.

Het nummer van deze week is een cover van Reamonn. Supergirl van Jan Nedvěd. Waarom niet het origineel? Omdat deze van zacht naar uitgesproken gaat en weer terug. Net als hoe ik me voel.

Ook een kleine update naar aanleiding van mijn vorige blog. Mijn vader heeft de eerste twee bestralingen gehad en tot dusver gaat alles zoals het hoort te gaan! Goed nieuws dus. Nog twee bestralingen te gaan en dan hopen dat het allemaal aanslaat.

Liefs, Renée x

Lieve allemaal. Deze week wil ik mijn blog gebruiken om van me af te schrijven.

Er zijn een aantal telefoontjes die je niet wil ontvangen. Zo’n telefoontje waarbij je op je scherm kijkt en je blij wordt dat die persoon aan je denkt, totdat je opneemt en je hoort dat er iets mis is.

Het nieuws

Zo’n telefoontje ontving ik op 27 juni om 13.18 uur dit jaar. Ik was net onderweg naar huis van het boodschappen doen. Het was een mooie, warme dag dus ik had besloten even te wandelen. Zodra ik het winkelcentrum uitstap, wordt mijn muziek onderbroken door een inkomend gesprek. Ik zie dat het mijn vader is en neem vrolijk op. Het gesprek begint zoals alle andere, maar ik hoor iets anders in zijn stem. Na de vragen “hoe is het?” en “ga je nog iets doen vandaag?” slaat het nieuws in als een bom. Hij is in het ziekenhuis geweest en de uitslagen ervan zijn niet goed. De stilte tussen deze mededeling en de uitslag lijkt minuten te duren, terwijl het in werkelijkheid misschien 3 seconden was. “Prostaatkanker.” Direct krijg ik te horen dat het een beginstadium is en dat het allemaal goed komt, maar alles wat ik denk is: mijn vader is ziek.

De eerste minuten sta ik voor me uit te staren op de dijk. Even niet wetend wat ik met deze informatie moet doen. Ik vervolg mijn weg naar huis met de boodschappen en stuur mijn vriend een berichtje dat het niet goed gaat, dat ik net mijn vader heb gesproken. Gelukkig ziet hij kans om me te bellen, want hij was natuurlijk gewoon aan het werk. Nu ik mijn verhaal doe aan S.C. komt het nieuws een beetje binnen. Gelukkig ben ik bij hem vanavond, ik wilde echt niet alleen zijn.

Ontkenning

De weken die volgen voelen raar. Ik probeer het een beetje te verdringen, alsof mijn vader gewoon nog die gezonde man is, die eigenlijk nooit iets heeft. Ja, een hoge bloeddruk. Waarvoor hij onder behandeling is, maar verder gaat het best goed eigenlijk. Verder heeft hij nooit iets.

We spreken elkaar deze tijd niet heel veel. Deels omdat ik verder geen nieuwtjes heb, maar ook omdat ik bang ben dat de diagnose me opeens onderuithaalt. Er is ook bijna niemand die weet wat er gaande is. Alleen mijn partner, moeder en een vriendin weten ervan. En ook zij laten het onderwerp voor wat het is, tenzij ik er zelf over begin.

Acceptatie

Begin september hoor ik dat er nieuwe onderzoeken aankomen. Ik raak een beetje aan het idee van de kanker gewend en ik probeer het niet meer te ontkennen. Het is er en ik zal proberen mijn vader te helpen waar nodig. We bellen wat meer en ik krijg informatie over wat er allemaal gaande is. Ondanks dat mijn vader absoluut geen prater is, vertelt hij steeds meer. Wat het met hem doet en hoe het ervoor staat.

Ze zijn per toeval op de kanker gestuit. Door de bloedonderzoeken in verband met de bloeddruk en kans op diabetes, werd er voor de zekerheid nog een extra onderzoek gedaan op kwaadaardige cellen. Hier kwam een verhoogde waarde uit, dus toen werd hij doorverwezen. Dus eigenlijk was het maar goed dat hij last van zijn bloeddruk had, hoe stom dat ook klinkt. Want misschien waren we er anders pas in een later stadium achter gekomen.

Spannende tijden

Eind september zijn mijn vader en zijn vriendin nog lekker een weekend weggeweest naar Barcelona. Fijn om te horen dat dat nog even kon voordat alles in het ziekenhuis zou gaan beginnen.

Op 5 oktober werden er markers geplaatst in de prostaat, deze zorgen ervoor dat de bestraling nauwkeurig kan worden uitgevoerd. De dinsdag erna hebben ze kennis gemaakt met de machine die de bestraling gaat uitvoeren. Ze noemen het een CyberKnife, hier zijn er maar 2 van in Nederland en worden voornamelijk ingezet om hersentumoren te bestrijden.

Om de bestralingen zo effectief mogelijk uit te voeren zijn er vorige week, op 17 oktober, een CT scan en een MRI scan gemaakt. Plus een op maat gemaakt matras om de 4 bestralingen, in 4 opeenvolgende dagen, zo makkelijk en comfortabel mogelijk te laten verlopen.

Het is nu echt bijna zo ver

Nu wachten we op een oproep, maar die zal niet lang duren. De verwachting is dat hij binnen anderhalve week zijn eerste bestraling zal hebben. Hoewel mijn vader graag alles alleen doet, ik lijk wat dat betreft wel heel erg veel op hem, heeft hij me toch gevraagd om de laatste bestraling mee te gaan. Natuurlijk doe ik dat! Ik zal er alles voor over hebben om ervoor te zorgen dat mijn vader beter wordt en als dit is waar ik mee kan helpen, dan zorg ik ervoor dat ik er voor hem kan zijn.

Ondanks dat ik weet dat de verwachtingen goed zijn, vind ik het nog steeds heel moeilijk om ermee om te gaan. Ik probeer meer met mijn partner erover te praten, want het beïnvloed soms heel abrupt mijn stemming. Ook heb ik de dag van de MRI met mijn vader en zijn vriendin over dit onderwerp gepraat. Dat was echt heel fijn!

Het nummer van deze week is Papa van Chantal Jansen. Ik kies niet voor het origineel omdat die door een man is gezongen. Deze voelt voor mij een stuk beter aan!

Pap, ook hier komen we doorheen. Jij en ik, samen met de mensen die dicht bij ons staan. Ik hou van jou!

Liefs, Renée x