Yeah, I’d rather be a lover than a fighter
‘Cause all my life, I’ve been fighting
Never felt a feeling of comfort
All this time, I’ve been hiding….
…I’m in need of a savior, but I’m not asking for favors
My whole life, I’ve felt like a burden
I think too much and I hate it…..
….I’ve been quiet for too long
Can’t tell me there’s no point in trying
I’m at one, and I’ve been quiet for so long
(Marshmello ft. Khalid – Silence)
Dit nummer en deze tekst komen enorm bij me binnen. Het vechten, het verstoppen, het niet hebben van liefde en het gevoel altijd een last te zijn.
Toen ik jonger was kon ik niet mezelf zijn, omdat ik een harde en gewelddadige oorlog aan het voeren was. Er was enkel stilte voor wie ik zou kunnen worden. Het voelt alsof je de wereld tegen je hebt en dat je alles en iedereen moet bevechten. Alleen, kom je er langzaam maar zeker achter dat het gevecht zich met name in jezelf afspeelt. Je hebt een sluipmoordenaar in je lichaam; je eigen hoofd. Dat alles wat je bent of wat je zou kunnen worden bevecht. Donkerte verspreidt zich.
Ik had zoveel woede, pijn en angst in me. Hiertegen vechten leek de enige manier om me in leven te houden. Maar dat is het niet. Het heeft niets met leven te maken. Het is overleven.
Er zijn zoveel mensen die zich door het leven heen vechten. Het lijkt er soms wel op alsof we geprogrammeerd zijn om pijn en tegenslag te bevechten. En, eerlijk, ik weet ook niet zeker of ik er nu geweest was als ik niet gevochten had. Het was de enige manier, toen. Maar niemand kan voor altijd vechten. Het is doodvermoeiend en het holt je uit, totdat er niets meer van je over is.
Ik had een redder nodig. En er was er maar een. Ik.
Het moment dat ik me dat realiseerde, stopte ik om te veranderen (en dat was geheel uit nood, want het voelde of ik drie jaar kon slapen), en startte mijn transformatie van vechten naar liefhebben. Dat was drie jaar geleden.
Als ik terugkijk op deze tijd kan ik 4 belangrijke periodes herkennen
- Diagnose en acceptatie
Ik ben naar een zelfgekozen psycholoog gegaan en stelde me volledig open. Ik ben met haar samen tot een diagnose gekomen en daarmee startte een periode die in het teken stond van het accepteren dat je een ziekte hebt. - Actie en inzet
Samen met mijn psycholoog koos ik een therapietraject van 18 maanden. Een traject gericht op het leren omgaan met mijn ziekte. Ik ben toen halverwege ook begonnen met antidepressiva, zodat ik mijn gemoedstoestand wat stabieler kon worden. Ik toonde inzet voor de therapie en voor mezelf. En ik zweefde ergens tussen vechten en liefhebben in. - Het hele plaatje
Na mijn therapie ben ik alleen gaan reizen. Om mezelf beter te leren kennen. Mijn hele zelf. Niet alleen de bevechter van een ziekte, maar ook de Ik die geen kans had gehad. Het proces van liefhebben begon hier. Ik had mezelf een nieuwe kans gegeven. - Levensverandering
Tijdens het reizen heb ik zoveel van mezelf geleerd. Wie ik ben, maar ook wat ik nodig heb. Ik probeer nu mijn leven in te richten op een manier die bij mij past. Dat is, denk ik, het meest liefdevolle wat je jezelf kan geven. En uiteindelijk ook aan anderen. Want wanneer je gevecht stopt of verminderd, hou je heel wat energie over.
Nu ik deze vier fases genoemd heb, wil ik je ook laten weten dat transformatie en verandering niet makkelijk zijn, net als liefde en het leven niet makkelijk zijn. Nu niet, en zelfs misschien, nooit niet. En, transformatie en het leven zijn cirkels. Je zult situaties en gebeurtenissen treffen die je opnieuw en opnieuw laten transformeren. Ouder worden alleen al lokt dit uit. Er zullen altijd grote en kleine hobbels op ons pad komen. We kunnen niet anders dan ook deze ‘lelijke’ en pijnlijke kanten van het leven leven. Maar dat betekent niet dat je niet van het leven kan houden. Het is de hele ervaring die hopelijk aan het einde, als de balans opgemaakt wordt, mooi genoemd kan worden.
Het leven voor mij is, op dit moment, erg moeilijk. Ik voel me volledig verloren in fase 4. Ik heb kennis opgedaan, maar het blijkt erg moeilijk om deze kennis te organiseren en daarmee een nieuwe passende manier van zijn en leven te creëren. Het enige wat ik, denk ik, kan doen, is hier ook het goede in zien. Zien dat in het verleden chaos uiteindelijk ook tot nieuwe balans heeft geleid. Ik moet daarop vertrouwen.
Als je wil transformeren, beloof jezelf dan werk en inzet. Kijk naar jezelf en anderen met liefde en vergevingsgezindheid en wees aardig. En alsjeblieft geef jezelf tijd. Jouw gevoelens, tempo en reis zijn ok en enkel voor jou om te ontdekken. Vergelijk jezelf niet met anderen om het gevecht met jezelf aan te gaan, maar vergelijk enkel om verschillen lief te hebben of om van te leren.
Als je op dit moment iets of alles bevecht, probeer je vechten om te zetten in liefhebben. Ik weet dat het je leven terug kan geven en dat het je kan helpen om met alles wat het leven je toebedeeld om te gaan.
Zoals Mahatma Ghandi zei, “Waar er liefde is, is er leven”. Daar geloof ik in. Je zult altijd meer kracht in liefde dan in vechten vinden.
Ik wens je een liefdevolle reis!
Jullie hebben mij al vaker horen zeggen: probeer een iets nieuws. Je haalt er plezier uit, houdt er misschien nog een kleine passie aan over en je bent daarnaast ook lekker bezig. Even je zinnen verzetten van de dagelijkse verplichtingen. Dit kan ik heel goed tijdens motorrijden en dansen. Het drukke leven opzij zetten, even genieten en dan gaan we erna weer verder met alle dingen die nog moeten gebeuren.
Maar soms komen er dingen op je pad, die je eigenlijk niet ziet aankomen. Toen ik mijn huidige partner leerde kennen, gaf hij aan een fanatiek wielrenner te zijn. Ik heb niets met wielrennen, de vriend van mijn moeder doet het ook, dus heb gezegd dat ik dan wel lekker in het zonnetje ga liggen tot hij terug zou zijn.
Een poging wagen
En toen kwam daar de dag, dat ik hoorde: “Oh, schat, kom eens hier.” Racefiets voor mijn neus, tijdens een wekelijks diner bij mijn schoonouders. En toen dacht ik: Oh jeej, moet ik er nu ook aan gaan geloven?!
Ik paste redelijk op de fiets, veel te groot natuurlijk want hij is van mijn schoonvader, maar goed. Het valt te proberen. Het leek me leuk om eens in de sportwereld van mijn vriend te kijken, gewoon eens kijken of ik het misschien ook leuk vond.
De eerste rit
Helemaal klaar om te gaan en aan het idee gewend dat ik zou gaan fietsen, staan we voor de deur om weg te gaan. Mijn allereerste keer op de racefiets! Zenuwachtig en een beetje ongemakkelijk stap ik op en rij achter mijn partner aan de straat uit. Een beetje angstig kijk ik naar het dunne bandje aan de voorkant. Als dit bandje straks maar niet tussen twee tegels vast komt te zitten schiet er door mijn hoofd.
Na de eerste vijf kilometer denk ik: nou, dit is eigenlijk best wel leuk om eens te doen. Geen idee hoe ik er over dertig kilometer bij zit, maar dat zien we dan wel weer! We fietsen een mooi rondje door de duinen en ik begin steeds meer te ontspannen en te genieten. Uiteraard vergeet ik te drinken onderweg, dus voel me na een half uurtje redelijk uitgedroogd. Maar dat mag de pret niet drukken.
Voor herhaling vatbaar
Zodra we thuis zijn, na dertig kilometer, ben ik gelukkig niet helemaal op van het fietsen. Ik heb het eigenlijk best leuk gehad. De vrijheid die ik op de motor heb, voel ik nu ook. Maar op deze manier kan ik weer andere dingen zien en nog aan mijn conditie werken ook.Ik ben zo enthousiast, dat ik de volgende dag weer op de fiets stap. Maar nu alleen, weer dertig kilometer, en krijg het gevoel dat ik dit wel vaker ga doen.
Een grote verrassing
Na een paar keer, vind ik het steeds leuker worden. Mijn partner en ik zaten op een dinsdagavond te eten bij mijn moeder en ik hoorde hem zeggen: Ik ga morgen even iets voor Renée halen, maar dat is wel een verrassing, dus kan er nog niets over zeggen. Twee dagen heb ik moeten wachten, maar toen ik thuis kwam werd ik mega verrast! Ik had mijn eigen racefiets gekregen!
Er moest veel aan de fiets gedaan worden, maar dat kon het enthousiasme niet de kop in drukken. Volgend seizoen kan ik mijn eigen fiets pakken. Eén die op maat is en ook helemaal naar mijn zin.
Twee weken geleden was het zo ver. Eindelijk kon ik opstappen op mijn eigen fiets! Heel onwennig weer, die eerste kilometers. Geen grote fiets, waar het stuur te ver van naar voren staat, maar gewoon op mijn maatje.
Een prachtige route langs het water en door de velden fietste ik achter S.C. aan. Ik gaf nog aan dat ik niet de vijftig kilometer wilde aantikken, maar je raad het al: na 55 kilometer waren we eindelijk thuis. Om jullie een beeld te geven; dat is gewoon twee en een half uur fietsen!!
Lichtelijk chagrijnig vraag ik hem waarom we zo ver zijn gegaan. Het antwoord luidt: omdat ik weet dat je het kan en omdat je straks de 85 kilometer moet kunnen halen!
Trainen voor het goede doel
Afgelopen maandag was het wederom prachtig weer. Dus ik ben in mijn eentje gaan fietsen. Een prachtige route langs het water, om Schiphol heen, door de velden terug naar huis. Een nieuwe passie is geboren, ondanks dat ik nooit iets met wielrennen gehad heb. Het enthousiasme van mijn partner heeft aanstekelijk gewerkt. Zo aanstekelijk, dat ik nu aan het trainen ben om de Tour de Rotterdam te fietsen. Een rit om geld op te halen voor onderzoek naar kanker. Zoals jullie weten is mijn vader ziek geweest, dit is de reden dat ik ga fietsen, voor hem. Mocht het allemaal goed verlopen, ben ik misschien wel fit genoeg om iets verder te gaan rijden. Maar dat zie ik tegen die tijd wel. Nu eerst het doel halen van 85 kilometer!
Het nummer van deze week is: OK van Ilse DeLange. Een heerlijk nummer, met de energie die ik ook op de fiets voel. Bedankt lieverd, dat je mij hebt geïntroduceerd in de wereld van het wielrennen. Iets wat we samen kunnen doen en er ook echt beiden van kunnen genieten. Ik vind het heerlijk dit te kunnen delen met jou! Op naar een mooi seizoen met veel kilometers!
Liefs, Renée x
Vroeger kon ik goed met tegenslagen omgaan. Omdat er zo veel speelde, deed het me niet zo veel. Negativiteit was iets normaals geworden. Het voelde als ‘gewoon’ de volgende op het lijstje.
Maar nu ik alles weer op een rijtje heb, mijn leven weer fijn is geworden en ik doe wat ik leuk vind, zijn tegenslagen moeilijker te behappen. Als het even niet goed gaat of er gaat iets niet zoals ik het graag zou willen, lijkt het wel alsof ik weer even instort. Ik voel me down, zit een paar dagen niet lekker in mijn vel en wordt ziek. Letterlijk. Misselijk, hoofdpijn en last van mijn lijf. En dat brengt ook weer frustratie met zich mee…
Mijn werk
Zo helpt het UWV momenteel niet mee, zij zeggen na twee jaar ziektewet: je kunt het nu alleen en je financiële hulp valt weg, terwijl dat eigenlijk nog niet aan de orde hoort te zijn. Ik werk nu 3 dagen en merk dat het stiekem toch nog best zwaar is. Dit betekent dat ik dus nog niet de 32 uur kan werken, zoals ik hiervoor deed. Maar vier dagen werken moet ik hierdoor wel, omdat ik anders maandelijks financieel te kort kom. Daarbij komt, dat ik op mijn werk nog geen vier dagen kan werken in verband met bezetting… Dit betekent dat het dus zwaar gaat worden tot het moment dat ik weer gewoon volledig kan werken.
Mijn lijf
Ook heb ik helaas weer vaak pijn in mijn lichaam. Zenuwpijnen in mijn rug die met steeds meer regelmaat terugkomen. Ook heb ik vaak pijn in mijn nek en lijk ik weer een stuk stijver te zijn in mijn spieren. Dit komt mijn humeur niet ten goede.
School
Doordat school nu één van de weinige dingen is waar ik invloed op heb, wil ik dat ik daar in ieder geval niet faal. Ik vrees hierdoor flink voor de tentamens en ik neem absoluut geen genoegen met cijfers onder de 7. Dat brengt ook stress met zich mee, want ik merk dat ik nu eigenlijk vaak te moe ben om te leren.
Mensen om me heen
Gelukkig kan ik nu makkelijker praten over de dingen die me dwars zitten. Over school, dingen die ik mee maak op de weg of wanneer ik twijfel aan mezelf (bijvoorbeeld over mijn gewicht of over dat ik mezelf te oud vind om weer naar school te gaan). Mijn moeder zegt me meer dan eens dat ze trots op me is omdat ik nu voor mezelf heb gekozen en weer naar school ga. En dat ze het zo knap vindt dat ik na therapie zo stabiel in het leven sta. En ook mijn vader en partner laten weten dat ze me steunen en me willen helpen waar nodig.
Maar toch kan ik er nog steeds niet goed mee omgaan als het tegenzit. Ik hoop een manier te kunnen vinden om meer los te laten en fouten niet zwaar op te nemen. Maar voor nu lukt het helaas niet en probeer ik het te zien als een verbeterpunt. Wie weet helpt dat.
Het nummer van deze week is Tell me you love me van Demi Lovato. Soms zijn die woorden even nodig, als je niet lekker in je vel zit. Financieel heb ik het moeilijk, ik ga nu voor nog ruim 2 jaar naar school en heb mijn volle rugzak. Het is dan fijn als iemand even tegen je zegt dat ze ondanks alles van je houden zoals je bent. Ik weet dat acties meer zeggen dan woorden, maar toch zijn de woorden soms net zo hard nodig als de daden.
Tot over 2 weken! Liefs, Renée x
…in de andere! Vijf weken geleden werd ik gevraagd voor de opening van de Digitale poli: het evenement om de samenwerking tussen Parnassia (PsyQ) en Sense Health (Goalie, nu NiceDay) te vieren. Hierbij zou ik voor een groep moeten spreken. Ik heb twee minuten getwijfeld, als ik iets niet graag doe is dit het wel. Maar aan de andere kant was het zoiets speciaals dat ik eigenlijk helemaal geen nee wílde zeggen!
Maar wat was er dan zo speciaal?
Die bewuste dag werd ik gevraagd om als ervaringsdeskundige en patiënt te spreken tijdens de officiële opening van de samenwerking tussen (Sense Health) Goalie (nu NiceDay) en Parnassia. Wat een eer! Dus na die twee minuten kwam ik uiteraard tot de conclusie dat ik dit gewoon moest doen. Anders zou ik er gegarandeerd spijt van krijgen.
De voorbereiding
Eerst natuurlijk via mijn vriendin Lisa van Goalie (nu NiceDay): zij vroeg mij of ik hieraan wilde deelnemen (Zij is overigens ook verantwoordelijk voor het feit dat ik blog voor de website!). Toen ik een beetje aan het idee gewend was, heb ik volmondig ja gezegd. Ten eerste vond ik het een eer dat ik ervoor gevraagd werd, en ten tweede kon ik met deze gelegenheid iets terug doen voor Goalie (nu NiceDay), na alle hulp die ik van hun heb gekregen.
Nadat ik terug was vanuit Noorwegen, hebben we met zijn allen om de tafel gezeten om de middag door te spreken zodat ik wist wat ik kon gaan verwachten. Ook om mij de zekerheid te geven dat ik ‘beschermd’ zou worden als patiënt: mocht het om één of andere reden niet meer goed voelen tijdens het spreken, dat ze het op een zo onopvallende manier zouden afbreken. En dat ik bijgestaan zou worden mochten er moeilijke vragen uit het publiek komen.
De laatste nacht voordat het zo ver zou zijn was vreselijk. Eerst op de bank in slaap gevallen omdat ik vreselijk moe was. Toen van 4.00 uur tot 6.30 uur misselijk naar het plafond van de slaapkamer liggen staren om vervolgens drie uur later wakker te schrikken en bewust te zijn dat het echt zo ver is.
De bekendmaking
Ik mocht eerder aanwezig zijn zodat ik alvast een kijkje kon nemen in de ruimte die ingericht was voor de presentatie. De plek kende ik al van mijn eigen behandeling via PsyQ, dus dat was erg prettig. De ruimte was mooi ingedeeld en gelukkig klein. Maar helaas bleven er maar mensen binnen lopen! Het waren er meer dan ik verwachtte! Ik sprak mezelf bemoedigend toe: het komt echt wel goed, ik kan dit!
De eerste drie kwartier waren ingedeeld om inhoudelijk in te gaan op de Digitale poli met Goalie (nu NiceDay), wat het is en hoe het werkt. Ook kwamen er een aantal verzekeraars aan bod, die de samenwerking steunen. Toen was het de beurt aan de behandelaren! Gelukkig wist ik het exacte moment dat ik naar voren gevraagd zou worden, na deze dames, geen verrassingen voor mij!
Het spreken
“En nu wil graag het woord geven aan Renée”. Meer hoor ik niet, ik ben heel even als verdoofd. Zet die stap naar voren, je kan dit. Dat gaat een keer of 5 door mijn hoofd en het duurt naar mijn gevoel een eeuwigheid totdat ik plaats heb genomen naast de behandelaren, onder een overweldigend applaus van de genodigden. Ik stel me voor. Ik vertel wie ik ben, dat ik kom uit een burn-out, heb geworsteld met PTSS en anorexia, maar dat het weer goed met me gaat. Dat ik weer studeer en een baan heb voor 20 uur. Na een unanieme “Oooooh” en wederom applaus wordt het me bijna even te veel. Maar ik weet mezelf te herpakken en vlieg als vanzelf door de tekst die ik wilde vertellen. Zonder spiekbrief, zonder stotteren. Ik weet niet wat me overkomt.
Na mijn verhaal, komen er nog een aantal vragen uit het publiek. Voor zowel de behandelaren die naast mij stonden als voor mij. Zo kwam er ook een vraag over de behandeling. Eén waarvan ik vond dat juist ik die moest beantwoorden. En dat deed ik. Eerst schrok ik er een beetje van maar toen dacht ik: ga ervoor, als iemand hierop antwoord kan geven ben ik het. Geen verrassingen zei ik toch? Toch wel! Nadat ik gesproken had en weer plaats wilde nemen aan de zijlijn, kreeg ik een geweldig mooie bos bloemen als bedankje.
Na afloop
Het Goalie (nu NiceDay) team overspoelde me met complimenten. Heel lief en fijn dat het zo op prijs gesteld wordt dat ik er was. Vrijwel direct komen er twee genodigden mijn kant oplopen om hun waardering uit te spreken, zij hebben weinig kansen om op deze manier met een patiënt te praten, dus ook voor hen een unieke ervaring.
Zo mag ik nog een aantal complimenten ontvangen en ga ik na de borrel met een goed gevoel naar huis. Ik ben trots mezelf, zonder twijfel. Opgelucht dat angst steeds minder mijn leven aan het beïnvloeden is. Dat ik doe wat ik leuk vind en dat ik er steeds meer van kan genieten. Ook van de moeilijke dingen.
Het nummer van deze week is geworden: Conquer the world van Jessie J. Samen sta je sterk, dat heb ik deze dag weer mogen ervaren. Mijn partner, ouders en vrienden hebben ervoor gezorgd dat ik vertrouwen in mezelf kreeg voordat deze dag zijn intrede deed. En nog een half uur voordat het begon kreeg ik lieve berichten van iedereen. Daarnaast had ik een aantal mensen van Goalie (nu NiceDay) die me heel erg steunden. Iedereen heel erg bedankt!
Via deze weg wil ik Goalie (NiceDay) nogmaals heel veel succes wensen in het ontwikkelen van deze unieke kans! Ik heb er alle vertrouwen in dat dit iets heel succesvols gaat worden.
Liefs, Renée x
Zondag is het voor mij zo ver: een nieuw avontuur. De zenuwen beginnen nu aardig op te zetten, de prikkelbaarheid loopt op en de stress slaat toe. Ik schreef eerder over nieuwe dingen proberen, na 8 maanden erover dromen is het bijna tijd voor een mooie, uitdagende maar zware week.
Niet zomaar
Het is niet even een weekje op vakantie. Het zal een week zijn met bijna alleen maar nieuwe ervaringen en plaatsen. Naar een land waar ik al jaren naartoe wil. Noorwegen, eindelijk mag ik jou eens in het echt komen bekijken!
Samen met mijn partner stap ik in een geweldig mooie Ford Capri uit 1979 om een puzzelrit te rijden door Noorwegen (en misschien een randje Zweden). Met z’n tweeën in de auto, met een thermoskan koffie en een prachtig uitzicht.
Wat het inhoud
Zondagochtend hebben we een meeting in Drenthe met alle teams, vanuit deze plaats gaan we met zijn allen naar Kiel, waar we op de boot stappen naar Noorwegen. De vier dagen die volgen worden spannend, dan krijgen we namelijk iedere ochtend de route van die dag. Het enige wat we weten is in welk hotel we slapen. Het heet niet voor niets puzzelrit natuurlijk! We krijgen ook opdrachten te doen, dat kan bijvoorbeeld zijn: maak een sneeuwengel en neem er een foto van als bewijs.
Op vrijdag pakken wij de boot weer vanuit Noorwegen om op zaterdag weer aan land te komen en thuis op de bank neer te ploffen om bij te komen van een mooie week.
Spanning
Al die nieuwe dingen die eraan komen, zorgen voor een aardige chaos in mijn hoofd. Aan de ene kant heb ik er vreselijk veel zin in, maar aan de andere kant zit ik er flink tegenop te hikken. Nieuwe mensen, nieuwe omgeving, ander bed. Het scheelt heel erg dat ik lijstjes heb gemaakt met dingen die ik mee moet nemen. Ik merk dat ik daardoor rustiger ben. Ook op tijd beginnen met klaarleggen helpt mee.
De hotels waar we zullen overnachten, iedere nacht een andere, heb ik al helemaal gechecked. Dit is het enige wat ik nog kan “leren kennen” voordat we er zijn. Mijn partner heeft daar nog helemaal niet naar gekeken, die is druk met sleutelen aan de auto. Maar ik moet echt weten hoe het hotel eruit ziet en wat ik kan verwachten.
Goede match
De eerste vakantie samen. Spannend! Maar ik ben absoluut niet bang over hoe het tussen ons zal gaan. Ik kijk er juist naar uit, om deze week met hem door te brengen. Ik weet wat ik aan hem heb, hij weet hoe ik ben. Hij weet hoe hij mijn onzekerheid en stress kan minderen bij nieuwe dingen, hij geeft me af en toe die schop onder mijn kont. Dat zorgt ervoor dat ik de laatste tijd veel meer kan genieten van de dingen die ik in mijn leven doe.
Ik verwacht dat dit één van mijn mooiste vakanties zal worden. En hoop dat ik trots kan zijn als ik weer thuis ben. Weer een grote stap, maar een hele mooie!
Het nummer van deze week is Take me home van Jess Glynne. Ze heeft een geweldig mooie stem, soms tot kippenvel aan toe. Ik heb hiervoor gekozen omdat het nummer samenvat over hoe mijn relatie voelt voor mij. En omdat ik bij hem thuis ben. Maakt niet uit waar we zijn. En hij brengt me na onze mooie week weer veilig thuis, daar heb ik alle vertrouwen in!
Liefs, Renée x
Het klinkt misschien raar of arrogant, maar wanneer ben je voor het laatst echt trots geweest op jezelf? Iets wat je hebt ondernomen of gezegd. Een stap die je hebt gezet in de juiste richting. Geen idee zeker? Want op kleine dingen lijken we niet trots te kunnen zijn. We zien alleen de grote overwinningen, toch zijn die niet belangrijker dan de kleine stapjes die we nemen.
Awards
Hoe kom ik hier nu zo op? Afgelopen weekend heb ik 2 regionale wedstrijden gehad van dansen. Ik dans modern en streetdance/hip-hop met een klein groepje geweldige meiden (selectiegroep). Elke wedstrijd worden er 3 awards uitgereikt. Voor de mooiste, grappigste, energiekste dansen van de hele show. En daar komt hij natuurlijk: we hebben een award gewonnen! Wat zeg ik? Twee stuks! Bij de eerste award spatte de verbazing er al vanaf, bij de tweede was het nog leuker!
Toen de ongeloof een beetje was gezakt, maakte het plaats voor trots. Ik ging de dag analyseren en besefte me dat ik eigenlijk een echt leuke dag had gehad! Kwam het door de prijzen? Natuurlijk was dat de kers op de taart,maar de zenuwen die altijd overheersten hadden deze dag plaats gemaakt voor genieten en emotie. Ik kon niet wachten om de dansvloer op te gaan en te laten zien wat we konden.
Steun
Bij de tweede show had ik publiek! Mijn moeder, beste vriend en een goede vriendin kwamen kijken. Natuurlijk sta je daar wel even bij stil, maar zodra de eerste klanken van de muziek opkomen begint het genieten van de dans. Een paar minuten van emotie en meer dan dans bestaat er even niet.
Ik word door mijn ouders en partner hierin heel erg gesteund. En ze komen allemaal kijken als de mogelijkheid er is. Dat voelt zo vreselijk goed. Uiteindelijk moet ik het alleen doen, daar op het podium, maar door lieve woorden en hun aanwezigheid lijkt het net even wat beter te gaan.
Kleine dingen om trots op te zijn
Dit is natuurlijk zo’n grote gebeurtenis om trots op te zijn. Dit is een flinke boost om net even iets makkelijker ook trots te zijn op kleine dingen. Zoals dat ene gerecht dat je voor het eerst maakt en in een keer lukt, of juist na drie verwoeste pogingen en je gaf niet op. Toch weer het hardlopen oppakken, nadat je dat al twee maanden tegen jezelf zegt. Of dat chocolaatje laten liggen, ondanks dat hij verleidelijk naar je kijkt.
Wees trots zonder arrogant te worden, dat siert je veel beter. Kijk ook eens om je heen. De mensen naast je. Ben je trots op iemand, zeg het! Weer die enorme boost, die blozende wangen en het goede gevoel, dat wil je toch doorgeven? Zodra we klaar waren met de wedstrijden en we onze tassen aan het inpakken waren, heb ik een momentje genomen om de meiden duidelijk te maken dat ik trots was dat we dit maar even gedaan hadden. Was het nodig? Nee, het was duidelijk dat we echt hebben staan knallen. Was het de tweede kers op de taart? Ja!
Het nummer van deze week is Ain’t my fault van Bebe Rexha. Dit is één van de winnende dansen. Duim je mee dat wij in juni mogen dansen in Ahoy? Dat is de overtreffende trap van de wedstrijden van afgelopen weekend, de landelijke voorstelling.
Liefs, Renée x
Iedereen staat er bij stil. De één meer dan de ander, maar toch zijn we er allemaal mee bezig: het verleden en de toekomst. Van de kleine dingen zoals “wat was het een leuk weekend” en “wat zullen we eens eten vanavond?” tot traumatische gebeurtenissen die je hebt mee gemaakt en de toekomstplannen met je partner.
Het verschilt per persoon hoe ermee omgegaan wordt. Ikzelf rende steeds weg voor mijn verleden, dat betekende ook dat ik door mijn leven heen raasde. Alles moest direct gebeuren, ik vond dat mijn leven veel te langzaam ging. Ik wilde zo snel mogelijk mijn leven op de rit hebben ‘zoals het hoorde’. Huisje, boompje, beestje. En wat gebeurt er dan? Ik ging gigantisch onderuit. En niet één keer, nee, ik doe het ‘gewoon’ een paar keer om er zeker van te zijn.
Traumatische gebeurtenissen
Deze ervaringen veranderen je kijk op de toekomst. Ik heb meer dan eens te horen gekregen: “het is gebeurd, vergeet het gewoon. Niet meer bij stilstaan.” Maar deze gebeurtenissen tekenen je. Je kunt het niet vergeten. En als je dat al kunt, is dit vaak tijdelijk. Totdat je het echt niet meer weg kan stoppen, het haalt je altijd weer in.
Deze gebeurtenissen zorgde er bij mij voor dat ik heel onzeker werd. Ik kwam aan, ik ontwikkelde faalangst en ik stopte met de dingen waar mensen over konden oordelen, zoals school en hobby’s. Daarnaast zei ik altijd dat het goed met me ging en zorgde ik dat ik nonchalant over kwam naar anderen. Ik deed alsof niets mij raakte ook al werd gepest op de middelbare school en had ik discussies met mijn moeder. Maar diep van binnen zat er veel verdriet, het raakte me zeker wel.
Net doen alsof dit alles mij niet raakte was een stuk makkelijker dan laten zien dat ik mijn leven graag op orde wilde hebben, maar dat dat juist niet lukte. Ik kreeg zo vaak te horen dat ik te min was voor een goede relatie en dat ik succes nooit ging bereiken, als je dat vaak genoeg hoort, ga je het vanzelf geloven.
Hoe ik het een plekje geef in mijn toekomst
Toen ik aan mezelf ging werken, veranderde mijn houding naar de buitenwereld. Ik viel af en werd een perfectionist. Wel een onzekere die heel moeilijk met nieuwe dingen kon omgaan. Dus de stille muis werd nog stiller en niets was goed genoeg. Ik was niet meer nonchalant maar liet zien dat ik hard werkte om voor mezelf te zorgen.
Toen kreeg ik mijn burn-out… Achteraf heel logisch, ik rende weer heel hard om mezelf waardig te maken voor deze wereld. Ik legde altijd de schuld bij mezelf. Contract niet verlengd? Eigen schuld. Slechte relatie? Eigen schuld. Gevoel dat je faalt? Eigen schuld. Probeer het straffende stemmetje van vroeger maar eens uit je hoofd te krijgen, dat lukt je waarschijnlijk niet alleen.
Tijdens therapie leerde ik dat ik het waard was. Ook al heb ik geen diploma of veel geld op zak. Ik leerde van mezelf houden zoals ik ben. De straffende stemmen werden minder. Ze zijn er nog wel, maar ik laat het niet meer mijn leven beheersen. Toch blijft op de rem trappen moeilijk. De mensen om me heen moeten het af en toe voor me doen en ook op school houden ze me in de gaten. Niemand wil dat ik weer de afgrond in ren, ook ik niet.
Trots zijn op mezelf lukt af en toe. En soms kijk ik naar mijn partner en denk dan: ik verdien jou helemaal niet. Maar dan pakt hij me weer stevig vast en zegt dat hij van me houdt, dan stop ik dat negatieve weer even weg en geniet ik van het moment.
Mijn conclusie
Ik vind het verleden heel belangrijk, het is een deel van jou. Je ervaringen, positief en negatief, mag je nooit vergeten. Maar wat nog belangrijker is, is dat je er niet in moet blijven hangen. Ik had er therapie voor nodig, maar als ik zie hoe veel positiever ik nu in het leven sta! Ik leer nog steeds iedere dag iets bij. Dingen die zijn blijven hangen met therapie en van mijn ouders. Maar wat ik van mijn partner leer is dat ik me niet zo druk moet maken om kleine dingen. Hij helpt me te genieten van het leven, wat wil ik nog meer?
Het doet wel pijn,
Maar niet genoeg.
Ik sta niet langer stil,
De wereld wacht op mij.
Ik ben vrij,
Genoeg te doen.
Het nummer deze week is van Jamai – Genoeg te doen. Niet omdat mijn partner onverwachts bij me weg is gegaan, maar omdat ik me zo voel naar mijn verleden toe. Ik laat los wat er gebeurd is en geniet weer.
Liefs, Renée x
Routine: veel mensen houden zich daaraan vast. Vaste werkdagen, geplande avonden naar de sportschool en in het weekend sociale afspraken en het huishouden. Is daar iets mis mee? Nee! Is het saai? Ja, af en toe wel! Wanneer was voor jou de laatste keer dat je iets voor het eerst deed? Kun je je dat nog herinneren? Waarschijnlijk moet je ver terugdenken. Daag jezelf eens uit! Doe eens gek!
Lijstje
Nu ik mij steeds beter voel, meer energie heb en geweldige mensen om mij heen heb, durf ik weer te leven. Tijd voor een bucket list!
En dan bedoel ik niet alleen maar grote gebeurtenissen, maar ook kleine, die zijn misschien nog wel belangrijker.
Een kleine greep van de dingen die ik nu probeer:
- Nieuwe recepten proberen. Zo heb ik met kerst voor het eerst een caramelsaus gemaakt. En nog gelukt ook!
- Een andere sport uitproberen. Ik ben door mijn lief geïntroduceerd in de wielersport, met een eigen fiets! En ja, ik blijf het zeker doen!
- Ik heb gisteren voor het eerst een glas met de hand kleiner geslepen omdat dat met de machine niet meer ging
- Met de laatste dansvoorstelling deed ik een perfecte draai op 1 been, zonder hopje en wat was ik trots!
- Ik besefte een aantal weken geleden dat ik verkeerd reageerde op iets waarvan ik dacht dat het aan mijn partner lag. Ik heb binnen 5 minuten oprecht sorry gezegd en had eindelijk door dat het aan mijn onzekerheid lag. Fijn om dit eindelijk zelf te zien
- Voor het eerst een blog schrijven, en kijk waar het naartoe geleidt heeft
Er staan zeker nog veel dingen op mijn to-do lijst!
- Naar Noorwegen, ik wil er al heel lang naartoe. Over 5 weken is het eindelijk zo ver. Met een Ford Capri uit 1979. Ik vind nieuw altijd erg eng en spannend, maar ik kijk er zo naar uit en probeer me er niet te druk om te maken
- Binnenkort voor het eerst een gesprek aan gaan op mijn werk, om meer uren op het contract te krijgen
- Een keer zelf de band van mijn motor wisselen, met hulp uiteraard!
- Nog meer nieuwe recepten uitproberen
- Een MBO diploma halen. Ik ben goed onderweg naar de eerste!
- Skydiven! Doodeng, maar ik moet het gewoon een keer doen
Prikkels
Dingen die we voor de eerste keer doen, blijven vaak het beste hangen. Of ze zijn heel ongemakkelijk of je krijgt er meer zelfvertrouwen van. En in beide gevallen heb je er iets aan in de toekomst. Maar ik hoor van veel mensen dat het een heerlijke boost geeft om wat vaker dingen voor de eerste keer te doen! Dus ga eens met je lief appels plukken op een mooie dag, ga voor het eerst in dat ene park picknicken met vrienden, brouw je eigen bier, vier je verjaardag eens met een groot feest! En geniet.
Nieuwe dingen zijn soms eng, maar leer ervan. Je zult fouten maken, een recept verpesten of vreselijk dronken worden op je eigen verjaardag. Maar wat maakt het uit?
Mijn nummer van deze week is Eminem met Walk on water.
Liefs, Renée x
Tegenwoordig is het heel normaal om het woord “druk” te gebruiken. Vraag aan een willekeurig persoon: “Hoe is het met je?” en het antwoord zal vaak zijn: “Ja goed, alleen een beetje druk!” Iedereen heeft het de laatste tijd alleen maar druk. Maar is dat wel goed voor je? Nee, natuurlijk niet. We hebben ook rust in ons leven nodig!
Wat als?
In mijn vorige blog schreef ik over ontspanning. Maar naast die ontspanning moeten we ook genieten in het leven. Het leven is kort, veel te kort. Dus ik vind dat we er iets van moeten maken. Het kan zomaar opeens over zijn. Er kan van alles op je pad komen. Ziekte, een auto-ongeluk of een hartaanval. Ik heb pasgeleden een verhaal gelezen van een meisje van 26 met kanker, ze zou geen kerst meer meemaken, niet eens meer haar 27ste verjaardag. Dat heeft me aan het denken gezet. Haal ik wel het beste uit mijn leven? Als mijn einde morgen is, heb ik dan alles gedaan wat ik zou willen?
En dat antwoord is uiteraard nee. Het gevoel blijft dat ik mijn leven eigenlijk pas net begonnen ben. Ik ben gelukkig, ik ben op de goede weg en ik kan eindelijk genieten van de dingen die ik doe en meemaak. Dus nee, ik heb nog veel te doen!
Wat wil ik dan eigenlijk nog doen, voordat het zo ver is? Een hele waslijst, maar ik ben me er ook van bewust dat er dingen op mijn lijst staan die misschien nooit zullen gebeuren. Zoals het Noorderlicht zien, een cruise maken en een aantal weken spenderen in Lapland. Maar dat maakt het voor mij nog extra duidelijk, dat ik meer van het nu moet gaan genieten.
Hoe doe ik dat?
Voorheen dacht ik dat genieten altijd veel geld moest kosten. Verre vakanties, dure etentjes, winkelen en dan veel uitgeven of zomaar een paar dagen naar Londen. Ik genoot met volle teugen, echt wel. Maar is dat het waard en is dat de enige manier om echt te kunnen genieten? Gelukkig ben ik erachter gekomen dat geluk in veel kleinere hoeken zit, maar echt kleine hoeken. Gewoon die van de woonkamer bijvoorbeeld.
Ik kan vreselijk blij worden van een goed glas wijn bij het zelfgemaakte gerecht van mijn partner. Samen op de bank met een goede film. Of juist zonder televisie aan, tijdens een diepgaand gesprek. Een warm bad, met naast me de laptop en mijn favoriete serie “Grimm” aan. Een goed boek die ik niet kan wegleggen. Een motorrit samen met mijn partner, met als doel een ijsje eten op het strand.
Genieten kan soms ook duur zijn, maar dan heb ik ervoor gespaard en weet ik waarvoor ik het doe. Over een aantal weken gaan mijn partner en ik voor 6 dagen een puzzelrit rijden in Noorwegen. Met de oldtimer, een Ford Capri uit ’79. We hebben al een half jaar voorpret en nu het zo dichtbij komt, gaat het flink kriebelen. We kijken er zo naar uit.
Het is meer dan alleen iets leuks doen
Zomaar een dagje weg, kan heel leuk zijn. Maar hoeft niet te betekenen dat je echt geniet. Zoek eens iets waar je echt happy van wordt. Waterfietsen bij de Vinkeveense Plassen? Wandelen door de bossen? Samen met je partner uiteten? Doe het nu het kan en doe het eens wat vaker. Zodat je nooit zal zeggen: had ik maar…
Het nummer van deze week heb ik gekozen op basis van tijd. De tijd die heel erg hard gaat. Ik zie mezelf nog in het bed van mijn ouders springen op zondag morgen. Lekker tussen papa en mama in toen ik een jaar of 7 was. Nu heeft een man mijn hart gewonnen en ben ik mijn leven aan het uitstippelen als een volwassen vrouw. Een vrouw die probeert veel meer te genieten van het leven. Marco Borsato met Dochters.
Liefs, Renée x
Iedereen heeft ontspanning nodig, op welke manier dan ook. Voor de een is het sporten, voor de ander is het breien of voor de mannen onder ons misschien wel klussen. Hoe dan ook, we hebben allemaal iets nodig om ons af te leiden van het dagelijks leven. Gewoon even een momentje voor jezelf.
Voor mij is dat een dagje sauna. Het liefst met mijn beste vriendin of met mijn vader. Maar ook alleen kan ik mij er prima vermaken. Een dag zonder verplichtingen en zonder telefoon. Heerlijk, even tijd voor mezelf.
De eerste keer sinds therapie
Zo ook afgelopen maandag. Een dag naar de Zwaluwhoeve in Hierden met mijn vriendin. We komen aanrijden en zien al het hele parkeerterrein vol staan met auto’s. We kijken elkaar aan en hopen dat we daar binnen niets meer van zien. We willen juist zonder drukte even kunnen relaxen, daarom kiezen we altijd voor de maandag.
Bij binnenkomst valt het direct al mee met de hoeveelheid mensen. We proppen al onze spullen in een kluisje en lopen naar binnen. We zien mooie sauna’s, veel zwembaden en de restaurants zien er ook prima uit.
De eerste sauna die we binnen lopen voelt prima aan qua temperatuur. Ik ga liggen en hoop dat ik ook echt kan ontspannen vandaag. De laatste paar keer dat ik geweest ben, zat ik nog midden in therapie en kon ik echt niet stilliggen. Mijn gedachten gingen nog alle kanten op, ik stapte die dagen nog doodmoe naar buiten.
Ik voel dat mijn lijf langzaam tot rust komt tussen de houten panelen en dat voelt nog een beetje onwennig. Lang geleden dat ik mijn spieren rust heb gegund. En ik krijg het idee dat deze dag echt rust gaat geven.
Bijkletsen met een wijntje
We wisselen sauna’s af met zwembaden en smoothies en rond etenstijd begonnen we toch wel trek te krijgen. Dus tijd voor prosecco met wat lekkers te eten. Proosten op de rust en onze vriendschap.
Na het eten gaan we verder met ons rondje en wat hoort erbij als je naar de sauna gaat: kletsen met een wijntje. Oké, vooruit, dat hoort in onze saunaplanning! Na de wijn springen we buiten in het zoutwaterbad en beseffen we dat we een grote fout hebben gemaakt. We moeten ook het zwembad nog uit naar de handdoeken en wat was het koud!
Per direct hebben we besloten dat we dit veel vaker moeten doen. We zijn een dagje weg geweest van de bewoonde wereld en dat was echt genieten!
De mannen om me heen
Ik zie mannen nou niet heel snel breien. Maar mijn vader vindt het wel heerlijk om naar de sauna te gaan. En mijn partner ontspant het meeste met bouwpakketten in elkaar zetten. Lekker priegelen en opzoeken waar alles hoort.
Maar ontspanning is voor mijn partner en mij ook met de motor weg. Even een ijsje eten aan het strand, een paar dagen weg met vrienden of zomaar een rondje. Muziekje aan en lekker genieten van het uitzicht en elkaar.
Zelf ontspanning zoeken
Soms is het moeilijk om te vinden wat je nu echt leuk vindt om te doen. Vraag eens rond bij vrienden of familie wat zij graag doen. Is het rustig een boek lezen, sudoku’s uitdokteren of puzzelen? Of juist iets buiten de deur zoals fietsen, uit eten met vrienden of op het strand liggen.
Deze week heb ik voor een nummer gekozen die ik al langer met jullie wil delen, maar nooit passend vond bij de tekst. Hij is van JP Cooper – Passpoort home. Ik word rustig van dit nummer en ga vanzelf glimlachen omdat het refrein heel goed bij me past.
Liefs, Renée x
