Welkom op deze wereld. Papa en mama zijn gelukkig dat je er bent, opa en oma zijn ongeduldig om je te zien en de katten liggen op je te wachten in de wieg. Je bent fragiel, afhankelijk en moet alles nog leren. Eten, kruipen, lopen, praten. Kleine stapjes die straks een deur open zetten naar de grote boze wereld die op je wacht. Maar eerst letterlijk en figuurlijk baby stapjes zetten. Je mag er zijn.

Aan mijn 4-jarige ik

Nog meer dingen leren! Je gaat straks naar school, je gaat vrienden maken en iedereen is hier nog gelijk. Je gaat leren delen, ruzie maken, maar ook leren uitpraten. Je gaat zelf uitkiezen wat je aan wil, je gaat een mening vormen.

Je gaat fouten maken en ongelukjes krijgen (hete thee over je benen gooien geeft je moeder een hartverzakking en ook achteruit kijken met fietsen is niet handig, maar dit kon ik je van te voren helaas niet zeggen!) Geniet van de basisschool-jaren. Maar bereidt je voor op gemene woorden van klasgenootjes. Het is een voorbereiding voor de middelbare school. Je mag er zijn.

Aan mijn 10-jarige ik

Je ouders zullen uit elkaar gaan, maar later zul je inzien dat dat een goede keuze is geweest. Geniet met mama in de flat en maak je roze kamer bij papa blauw. Gewoon omdat het kan! Je gaat straks naar de middelbare school. Daar zal je het moeilijk krijgen met blijven zitten en pesters, maar je gaat hier veel van leren. Je gaat twijfelen aan jezelf en vergeet dat je mensen om je heen hebt waar je mee kan praten. Je bent niet alleen! Je mag er zijn.

Aan mijn 16-jarige ik

Je hebt al aardig wat meegemaakt inmiddels en er is nog meer onderweg. Volgend jaar ga je het huis uit en je gaat een moeilijke tijd tegemoet. Hier kan je je niet op voorbereiden, want wie verwacht op deze manier behandelt te worden door zijn partner? Ik zou zo graag willen dat je direct hulp zoekt, straks op je 19de, maar helaas ga je alles wegstoppen. Je krijgt de mogelijkheid om deze keuze weer recht te zetten, maar daar zal veel tijd overheen gaan. Je raakt je weg kwijt, maar vertrouw in jezelf! Je mag er zijn.

Aan mijn 27-jarige ik

Je burn-out is onderweg. Maar dit zal goed voor je zijn. Neem je rust en leer jezelf opnieuw kennen. Weet je nog, die keuze die je maakte toen je 19 was? Je gaat deze in de komende periode rechtzetten. Je gaat belangrijke keuzes maken die heel veel invloed hebben op je leven. Je was een onzekere vrouw, maar je wordt zo veel sterker de komende 2 jaar. Je mag er zijn.

Aan mijn bijna 30-jarige ik

Bijna de big 3-0, de dirty thirty! En kijk hoe goed je bezig bent. Je zit op school waar het goed gaat. Je hebt een baan. Je bent gelukkig. Je hebt lieve, betrouwbare vrienden. Je bent zelfverzekerder dan ooit. Therapie is alweer 7 maanden geleden afgerond en je kan het nu echt zonder professionele hulp.

Dus even kort samengevat, je bent je leven aan het vormen zoals je dat altijd voor je zag. Daar mag je trots op zijn. Verlies dit nou eens niet zo vaak uit het oog. Je mag fouten maken, niet alles hoeft perfect. Zo lang je maar je best doet en gelukkig bent met wat je doet en wie je bent.

Op naar de toekomst! Je mag er zijn en je bent er ook!

Het nummer van deze week is Beggers & Poets met Sweat pea. Ik ben veranderd en dat uit zich nu ook naar kleding en muziek. Ik wordt verliefd op de jaren ’40, ’50 en ’60. Mijn eerste 2 jaren 50 jurken zijn aan mijn kledingkast toegevoegd en dat kunnen er alleen nog maar meer worden. Hier wordt ik vrolijk van!

Liefs, Renée

Vrijdag de dertiende, dé dag van het jaar dat in het teken staat van ongeluk. Op deze ongelukkige dag lopen we graag een blokje om bij het zien van een ladder en een zwarte kat. Weinig mensen trouwen op deze dag en veel hotels hebben geen kamers op de dertiende verdieping. Vooral voor mensen met paraskevidekatriafobie (een irrationele angst voor vrijdag de dertiende) is het een dramatische dag. Hoe is deze dag ontstaan en waarom is het geassocieerd met het hebben van ongeluk?

Vrijdag de dertiende

Op de vraag wanneer vrijdag de dertiende is ontstaan, is geen duidelijk antwoord te vinden. Er zijn verschillende herkomsten mogelijk. Een potentiële verklaring stamt uit het Christendom. Zo zou Jezus Christus gekruisigd zijn op vrijdag de dertiende. Bovendien zaten er bij het Laatste Avondmaal dertien mensen aan de tafel (twaalf discipelen plus Jezus Christus). Tijdens deze bijeenkomst werd Jezus verraden door Judas wat leidde tot de kruisiging van Jezus Christus.

Marianne Williamson, een Amerikaanse schrijfster, schrijft in haar boek ‘In vrouwelijkheid’ als suggestie dat op vrijdag volgens de volksverhalen de heksen bij elkaar kwamen, samen met een groep zwarte katten. Dit volksverhaal was afkomstig uit Scandinavische landen. Bij de samenkomst van de twaalf heksen zou de duivel als dertiende lid aanwezig zijn. Het getal dertien heet dan ook wel het duivelsdozijn.

Recenter onderzoek

Recent onderzoek laat zien dat het bijgeloof rondom deze dag pas veel later is ontstaan. Volgens dit onderzoek werd er in een Nederlandse krant uit 1896 voor het eerst gesproken over deze ongeluksdag. De aandacht voor deze dag is ontstaan vanuit Amerika, waar de geschiedenis voor vrijdag de dertiende terug gaat tot 1881. Al met al is het onduidelijk wanneer het bijgeloof voor vrijdag de dertiende is ontstaan.

Echt een ongeluksdag?

De volgende verhalen doen je geloven dat vrijdag de dertiende werkelijk ongeluk brengt. Zo is bijvoorbeeld Tupac Shakur op vrijdag 13 september 1996 neergeschoten en overleden. Daarnaast vond er op vrijdag 13 oktober 1972 een vliegtuigongeluk plaats. Het vliegtuig stortte neer in het Andesgebergte en de overlevende passagiers moesten om te overleven, hun dode medepassagiers opeten.

Bovengenoemde gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden op vrijdag de dertiende zijn natuurlijk verschrikkelijk. Mede door deze gebeurtenissen is het voor mensen met paraskevidekatriafobie genoeg reden om op vrijdag de dertiende veilig binnen te blijven. Is het ook een reden voor jou om op deze dag binnen te blijven of ben jij niet zo bijgelovig?

De meeste mensen hebben angst voor kleine dingen zoals bijvoorbeeld spinnen of hoogtes. Op het moment dat je dagelijks leven erdoor beïnvloed wordt kan dat betekenen dat je lijdt aan een fobie. Dit merk je wanneer je taken die je normaal deed niet meer goed kan uitvoeren. Bijvoorbeeld: je kan niet meer naar de supermarkt, niet meer de trein nemen of je wil de dierentuin vermijden. Wanneer je dus niet je dagelijks leven kan lijden zoals je graag zou willen, spreken we van een fobie/angststoornis.

Wat is een fobie?

De meeste mensen zijn wel bang voor iets in het leven. Zoals net benoemd is kan dit zich uiten als: bang zijn voor spinnen, hoogtes of openbaar vervoer. Door deze angst vermijd je de situaties waarin je wordt blootgesteld aan hetgeen waar je bang voor bent.

Hoe ontstaat een fobie?

Een fobie kan op verschillende manieren ontstaan, er is nog niet wetenschappelijk bewezen hoe het precies ontstaat. Echter is er wel onderzoek gedaan naar deze verschillende factoren:

Oerangsten

Deze theorie beschrijft dat iedereen beschikt over ‘oerangsten’. Dit zijn angsten die van vroeger uit zijn ontstaan, bijvoorbeeld als kind bang zijn om je ouders uit oog te verliezen. Dit zijn angsten die aangeboren zijn. Deze aangeboren angsten zijn bij sommige mensen te sterk ontwikkeld waardoor het lichaam in situaties bepaalde angstige gevoelens afgeeft wanneer het niet nodig is.

Erfelijke factoren

Uit onderzoek blijkt dat angstige gevoelens erfelijk kunnen zijn. In hoeverre deze erfelijke componenten meespelen is nog niet bekend. Gevoeligheid voor angstige gevoelens kan wel overerfelijk zijn, dit hoeft niet te betekenen dat dit altijd het geval is.

Serotonine

Serotonine is een neurotransmitter in onze hersenen en is betrokken bij dagelijkse bezigheden zoals het reguleren van slaap, honger/dorst en temperatuur. Ook heeft het een invloed op je stemming, te weinig serotonine kan leiden tot depressieve gevoelens.

Medicatie/drugs

Medicatie en drugs kunnen ervoor zorgen dat er minder balans in de hersenen ontstaat. Deze disbalans kan ervoor zorgen dat er angstige en/of paniekerige gevoelens optreden. Ook kan koffie invloed hebben op angstgevoelens, dit wordt veroorzaakt door de cafeïne. Wanneer je te veel cafeïne binnenkrijgt kan je een opgejaagd gevoel krijgen.

NiceDay: samen met je professional kun je het hebben van een angst/fobie bespreken en kan er worden gekeken naar mogelijkheden. Hou wel in je achterhoofd dat het om coaching gaat en niet om een behandeling waardoor je van je fobie af kan komen. Natuurlijk kunnen we wel ondersteuning aanbieden, ook door middel van NiceDay. Bijvoorbeeld door je in je dagboek bij te houden welke gedachten je hebt tijdens die bepaalde situaties.

Volg ons ook op Facebook! 

Tegenwoordig moet alles leuk zijn. Je baan moet leuk zijn, je vrienden moeten leuk zijn, je kleding, je huis en inrichting moeten leuk zijn. Je vriend of vriendin moet natuurlijk ook heel leuk zijn. Naast je werk moet ook je studie leuk zijn, want waarom zou je het anders doen? Je moet een leuke dag hebben, een leuke tijd, met leuke mensen en in een leuke omgeving, bijvoorbeeld op een leuk terras of een leuk café. Je wil immers een leuk leven hebben. Of niet soms?

Leuk

Het woord ‘leuk’ lijkt zo wel het enige woord dat we nog gebruiken om aan te geven wat we voelen en ervaren. We vinden iets leuk als we het aangenaam vinden, gezellig, knus of warm – wat is het hier leuk! Leuk gebruiken we ook wanneer we iemand aantrekkelijk vinden, hem of haar mooi, charmant, knap of lekker vinden- wat is die leuk! Ook als we iets echt leuk vinden, gebruiken we niet woorden als amusant, enig, geinig, grappig of lollig, olijk, tof of vermakelijk, nee we vinden het gewoon: leuk!

Het is wel lekker duidelijk Het is leuk of het is niet leuk. Zo begrijpen we elkaar. En we doen wat we leuk vinden. Als het niet leuk is, moet je het niet doen. Zo steunen we elkaar. Maar moet het wel allemaal altijd leuk zijn? Is een plaats, persoon, activiteit of situatie alleen maar acceptabel als het leuk is?

Mijn ervaring

Ik betrap mezelf erop dat ik ook heel vaak ‘leuk’ zeg. Het is er ongemerkt ingeslopen en heeft bezit van me genomen. Ik gebruik bijna geen ander woord meer dan ‘leuk’ en bestempel zo mijn gevoelens, stemming en beleving alleen nog maar in termen van leuk en niet leuk. Gaandeweg is mijn leven gereduceerd tot een staat van wel of niet leuk zijn. En als ik op deze manier naar mijn leven kijk, vind ik de meeste dingen niet leuk en dat deprimeert me nogal.

Meer dan leuk

Is er meer dan leuk? Kan iets ook interessant zijn, boeiend, aangrijpend of prikkelend? Kunnen mensen in plaats van leuk niet eerder bijzonder zijn, markant, merkwaardig of wonderlijk? Kunnen we ze in plaats van leuk ook omschrijven als inspirerend, stimulerend, of misschien zelfs lachwekkend? Een activiteit hoeft niet alleen leuk te zijn, maar kan ook opwekkend zijn, bewegend, energiegevend of bezielend. Een plaats kan prachtig zijn, fraai, schitterend of smaakvol. Ook in negatieve zin kun je in plaats van ‘niet leuk’ ook zeggen dat je iets bijvoorbeeld vervelend vindt, akelig, eng of beangstigend. Dat iets naar is, belastend, pijnlijk of energievragend.

Het is niet alleen maar leuk of niet leuk. De wereld en je beleving is veel rijker dan die platte tweedeling. Er zijn duizenden manieren waarop we een plaats, persoon, situatie of activiteit kunnen beleven en met evenzoveel woorden tot uitdrukking brengen.

Angst

Leuk, samen lunchen! Zo was ik een paar dagen geleden op bezoek bij het bedrijf Sense Health – ja, het bedrijf waarvan deze blog onderdeel is. Een aantal bloggers waren uitgenodigd voor een lunch. Dat vind ik niet leuk! Nee, dat vind ik niet, maar zo ervaar ik dat. Sociale activiteiten met vreemden in een vreemde setting vind ik vreselijk. Ik vind het naar om me onzeker te voelen, om niet goed te weten waar ik moet zijn, wat er van me wordt verwacht of hoe ik me moet gedragen. Het triggert mijn trauma’s en maakt me erg onrustig. Dat is niet leuk. Al dagen van te voren ben ik nerveus, slaap slecht en op de dag zelf ga ik half van mijn stokje. Onderweg met de trein loopt de spanning op, het zweet breekt me uit en het liefst maak ik rechtsomkeer, veilig naar huis. Ik weet wel dat ik nergens bang voor hoef te zijn, maar mijn lichaam denkt niet, die voelt alleen maar. Die maakt duidelijk dat ik het niet leuk vind.

Anders kijken

Achteraf viel het, zoals zo vaak, wel weer mee. Zodra ik besefte dat het allemaal niet leuk hoeft te zijn, kwam er ruimte om het anders (en uiteindelijk rijker) te ervaren. Ik werd me ervan bewust dat ondanks dat ik het niet leuk vind, wel als heel zinvol, belangrijk en waardevol heb ervaren. Ik heb kunnen bijdragen aan ontwikkelingen van activiteiten en producten die de kwaliteit van leven van mensen met een kwetsbaarheid kunnen verbeteren. Ondanks de zenuwen en angst heb ik me gewaardeerd gevoeld doordat wat ik zei, serieus werd genomen. Ik vond het niet leuk maar wel goed om erbij te zijn.

Door geregeld tegen mezelf te zeggen dat het niet altijd leuk hoeft te zijn, sta ik meer open voor andere ervaringen zonder de nare en pijnlijke kanten te hoeven ontkennen. Het leven is niet: òf leuk, òf niet leuk, maar kent een veel rijkere scala aan beleving, stemming en waardering.

Uit de cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) blijkt  dat vrouwen vaker kampen met psychische problemen dan mannen. In 2014 gaf 14% van de vrouwen aan dat zij kampen met psychische klachten. Bij mannen lag dit percentage op 9%. Om deze reden wordt bijvoorbeeld een depressie vaak bestempeld als een vrouwenziekte. Maar is dit terecht?

‘Niet zo zeuren’

Hoe zou het kunnen komen dat er minder mannen gerapporteerd worden met bijvoorbeeld een depressie? Een verklaring zou kunnen zijn dat mannen zichzelf bepaalde regels hebben opgelegd. Bij veel mannen heersen de gedachten dat ze geen zwakte mogen tonen en dat ze zich niet kwetsbaar op mogen stellen. Veel mannen zijn bovendien bang om hun emoties te uiten en daarom is hulp vragen van buitenaf iets wat zelden gedaan wordt. ‘Niet zeuren, je bent toch geen mietje’ en ‘Gewoon doorgaan, ik zal mij later beter voelen’ zijn gedachten die vaak door het hoofd spoken.

Depressie of hartproblemen?

Vrouwen bezoeken vaker de psycholoog of een maatschappelijk werker dan mannen en daarom is het niet verrassend dat uit de cijfers blijkt dat vrouwen vaker last hebben van psychische klachten. Daarbij is het zo dat vrouwen eerder gediagnosticeerd worden als depressief, terwijl mannen voor dezelfde klachten (bijvoorbeeld hartkloppingen en rusteloosheid) eerder worden doorverwezen naar een hartspecialist. Tot slot gaan mannen en vrouwen anders om met hun klachten. Zo merken vrouwen bepaalde lichamelijke veranderingen sneller op en zoeken ze eerder hulp dan mannen.

Weg met het taboe

Als het gaat over onze mentale gezondheid vinden veel mensen, en vooral mannen, het lastig om professionele hulp in te schakelen. De angst om bestempeld te worden als incompetent en zwak is sterk aanwezig. Hoe doorbreken we dit taboe rondom het hebben van psychische klachten? Maak psychische problematiek bespreekbaar. Ook al is het een grote stap om te maken, probeer er met je omgeving over te praten. Kies een vertrouwenspersoon uit op je werk of uit je vriendenkring. Je zal merken dat er meer begrip voor je zal zijn dan dat je misschien had verwacht. Ook kan je naar de huisarts, hij of zij kan je doorverwijzen naar een GGZ instelling of een psycholoog bij jou in de buurt. Klik hier voor meer informatie.

‘No health without mental health’

NiceDay

heb jij moeite met het bespreken van jouw (sombere) gevoelens met anderen? Plan een NiceDay event in om een gesprek aan te gaan met een vertrouwenspersoon (een vriend of familielid) en probeer jouw situatie bespreekbaar te maken. Schrijf in je NiceDay dagboek hoe dit voor jou was, hoe het is verlopen en wat er beter had kunnen gaan.

Vorig jaar deed ik mee aan Last Man Standing. Een initiatief van stichting MIND om aandacht te vragen voor de uitdagingen die er nog steeds zijn in de geestelijke gezondheidszorg. 6 uur lang stond ik op een paal om de enorme wachtlijsten in deze zorg te visualiseren. Ik had nooit gedacht het 6 uur vol te houden op een paaltje van 20 bij 20 cm met windkracht 5! Maar niets bleek minder waar. En dan zie je maar weer dat je met een goed doel, een enorme toegewijde groep mensen, muziek en aanmoediging vanaf de kant, grote prestaties kan neerzetten. Want ik, en met mij meer dan 80 procent van de deelnemers, hebben het gehaald!

Dit jaar doe ik opnieuw mee. Voor een geestelijk gezonde jeugd (MIND YOUNG). Weer zo’n belangrijk thema. Want of je nu iets mankeert of niet, het is belangrijk om als jongere te weten dat je over alles zou moeten kunnen praten. Met iemand. Zonder taboe. Zonder angst voor afkeuring. Zonder dat dit als zwak gezien wordt.

Puberteit en jongvolwassenheid zijn al turbulent van zichzelf. Er komt zoveel op je af, er is zoveel te leren, zien en ervaren. Zoveel wat je nog kan vormen en wat je kan worden. Zoveel te kiezen, zoveel om bij te horen en zoveel om je tegen af te zetten. Een eigen persoontje worden vergt nogal wat van de jeugd en hun omgeving. Maar het is een natuurlijk proces wat je naar volwassenheid brengt. En de meesten van ons komen goed aan de andere kant aan, met ook heel veel plezier achter de rug. Toch zijn er ook heel wat jongeren voor wie dit niet het geval is.

In mijn geval werd deze ontwikkeling ruw verstoord door Borderline. Een emotie regulatie stoornis. Al die turbulentie kon ik niet aan. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. En mijn emoties werden mijn vijand.

Mijn puberteit en jongvolwassenheid waren donker en zwaar. Een paar keer wilde ik opgeven. Geloofde ik niet meer in het leven of dat alles wel goed komt (hoe vaak mensen dat ook tegen je zeggen). Mijn emotionele pijn was zo heftig dat ik liever fysieke pijn had als afleiding. Mijn leven, en kledingkeuze, was zwart. Ik wilde het liefste verdwijnen. Ik snapte niet wie ik was, waar ik bij wilde horen, en hoe dit ding wat leven heet, geleefd diende te worden. Ik was vol zorgen, angst, pijn, woede en vooral radeloosheid.

Maar dat was niet te zien. Ik heb mijn gymnasium en 3 universitaire diploma’s gehaald en ben aan een succesvolle management carrière begonnen. Ik had vriendinnen en ik sportte. Maar het voelde vaak leeg van binnen, alsof ik er niet helemaal bij was, niet als mezelf aanwezig was in het leven. En ik was moe, heel moe. Ik durfde dit niet te delen. Doorgaan dacht ik. Doorgaan. Overleven.

Borderline heb ik nog steeds. Maar ik ben nu meer. Ik weet nu wie ik ben. Wat ik kan, wat ik leuk vind, wat ik nodig heb. En dat is zoveel meer dan alleen de emotie regulatie stoornis. En wat nu zo mooi is; Als je je bewust wordt van en gaat zorgen voor wie je als heel persoon bent, dan wordt dat onderdeeltje wat je eens zo gedefinieerd heeft een stuk kleiner, en hanteerbaar. Ik heb ruimte gecreëerd voor mijn hele zelf en zo veel meer rust en overzicht gekregen. Ik kan mezelf zijn. Nu ik wat ouder ben (36) heb ik veel meer overzicht, snap ik een beetje hoe het leven werkt en hoe ik mezelf in alle rust daartoe kan verhouden.

Ik heb veel gehad aan 18 maanden Mentalization Based Therapy, waar ik op mijn 32ste aan begon. Een therapie speciaal voor Borderline. Ik heb het geluk dat ik zelf veel heb kunnen doen met mijn problemen en uiteindelijk ook met hulp. Ik heb me daarbij gerealiseerd wat ik echt gemist heb:  steun, liefde en professionele hulp in mijn jeugd. In de periode dat je dat het hardst nodig hebt. Zeker als je worstelt met een psychische ziekte of aandoening. En daarom vind ik Last Man Standing en het gaan voor een mentaal gezonde jeugd zo belangrijk. Hoe meer informatie er gedeeld wordt en hoe meer we het bespreekbaar en normaal gaan maken, hoe eerder onze jongeren durven te praten over hun worstelingen en hoe eerder er hulp ingeschakeld kan worden. Ik wil dit uit de taboesfeer. Ik wil meer begrip, kennis en openheid. En handvatten voor het herkennen van problemen op psychisch vlak; in gezinnen, op scholen en in vriendenkringen. En bij onszelf. Hoe eerder we erbij zijn, hoe meer kans op kwaliteit van leven en op de lichtjes aan het einde van de tunnel.

Last Man Standing vindt plaats op 23 juni bij het Markermeer. Ik ga weer 6 uur proberen te blijven staan. En jij kunt ook nog meedoen! Schrijf je in via www.doemeemetmind.nl (klik op ik wil meedoen). Je mag je bij mijn team inschrijven als teamlid of zelf een team vormen. Ik doe mee onder de naam ‘team Bouwke’. Je bent hartstikke welkom!

“Het gaat goed met je. Je zit in de lift!” hoorde ik van mensen om me heen. Enthousiast drukte ik op de knopjes van steeds hogere etages.

Ik voel me de laatste maanden inderdaad goed en zie ook dat mijn leven, volgens het maatschappelijke plaatje, de goede kant op gaat. Ik ben begonnen met sporten, heb uiteindelijk een relatie die stand houdt en ik geef meer les. Mensen om me heen zijn blij voor mij en ik ben ook erg blij voor mij! Maar, wanneer het goed met me gaat, wil ik meer. Dan lijkt een ‘normaal leven’ zoals iedereen zonder handicap lijkt te hebben zo bereikbaar dat ik me daar blind op staar.

Mijn voorjaarscursussen waren bijna ten einde gekomen en ik droomde er dus van om op eigen kracht een extra cursus te gaan organiseren. De vaart zat er immers lekker in, dus waarom niet? Nu is organiseren niet mijn sterkste kwaliteit en dat kostte me dan ook meer stress dan ik had voorzien. Op dat moment wilde ik er geen aandacht aan besteden. Ik bleef doorgaan, want ik zat immers in de lift.

Enkele weken voordat die extra cursus zou beginnen, sloeg de angst toe. Ik was al een paar dagen onrustig en angstig wakker geworden, maar dat negeerde ik eerst nog. De stress bleef toenemen en uiteindelijk dacht ik: moet ik dit wel willen? Is dit wel goed zo voor me? In een opwelling (of was het een kordate actie?) drukte ik op de noodstop van de lift. Ik annuleerde de reservering van de locatie, mailde iedereen dat het niet doorging en maakte mijn excuses. Er viel een last van me af en ik kon weer adem halen.

De centrale vraag is nu: heb ik goed gehandeld? Heb ik deze keer goed voor mezelf gezorgd of liet ik me weer leiden door mijn angsten?

Op tijd stress signaleren
Dat blijft lastig. Ik heb namelijk altijd wel last van angst en stress. Maar soms is het duidelijk erger. Zo kan ik ‘s morgens wakker worden met een rillend lichaam alsof het onder stroom staat. Al kan ik deze signalen soms ook negeren. Ik vind dan dat ik sterk moet zijn en niet zo moet zeuren. De signalen kunnen ook onduidelijker zijn. Dan raken de dagen steeds meer chaotisch. Ik doe van alles en niets. Die dagen kunnen lang aanhouden, maar uiteindelijk sloopt het me.

De vraag is dus: Wanneer signaleer je stress op tijd?

Het wegen van de signalen
Je kunt stress of andere signalen dan wel signaleren, maar dan weet je nog niet hoe je erop moet reageren. Deze keer heb ik me niet goed genoeg afgevraagd hoe ernstig de signalen waren. Ik zei tegen mezelf: “Ach joh, spanning hoort erbij. Dit kun je nog makkelijk aan!” Uiteindelijk werd ik dus toch overspannen wakker met een lichaam dat rilde van paniek. Toen pas besefte ik dat ik de signalen eerder te licht had ingeschat.

De vraag is dus: Hoe belastend en urgent zijn je signalen?

Hooi op mijn vorkje
Zoals ik al zei: als het goed met me gaat, wil ik meer doen om meer op mensen zonder handicap te lijken. Dan neem ik meer hooi op mijn vork. Ik vergeet dan echter dat ik maar een klein vorkje heb.

Het is natuurlijk ook niet goed om bij elk beetje stress en angst direct alles te laten vallen en mezelf overmatig in bescherming te nemen. Dan zou ik me door angst laten regeren. Omgekeerd is het ook niet slim om te doen alsof ik alles aan kan. Dan zal de overvraging me opbreken. De vraag die ik me zou moeten stellen is of ik de stress en angsten die met de activiteit meekomen, aan kan.

De vraag is dus: Hoeveel is goed voor mij?

De prijs die ik wil betalen
Signalen negeren en onderschatten heeft een prijs. Een activiteit ondernemen heeft ook een prijs. Signalen overschatten en geen activiteiten meer doen, hebben ook hun prijs. Wat kost het me en wat levert het me op? Ik moet me dus afvragen wat de prijs uiteindelijk is en of die prijs voor mij een goede prijs is. Het is niet alleen de vraag of ik het kán betalen, maar ook of ik die prijs wíl betalen.

De vraag is dus: Welke prijs wil ik ervoor betalen?

Het blijft schipperen
Terugkijkend op mijn beslissing, weegt de belasting van het geven van een zelf georganiseerde cursus en de stress die het me gaf, niet op tegen het plezier en de bevrediging die ik ervan zou krijgen. Als ik realistisch ben en mild voor mezelf, moet ik die prijs niet willen betalen. Het is dus, in dit geval, een goede beslissing geweest om op de noodstopknop te drukken!

Het blijft uiteraard een moeizaam en onzeker schipperen tussen twee uitersten van te vroeg & te laat, van te licht & te zwaar, van te weinig & te veel, en van te laag & te hoog. Maar signaleer op tijd en stel jezelf de vraag wat het jou allemaal waard is en welke prijs jij werkelijk wilt betalen.

Mijn lichaam voelde alsof ik een marathon aan het lopen was. Ik was buiten adem, mijn hart was op hol geslagen en mijn benen voelden als elastiek.

Het was juli 2017, Zomerschool bij Knowmads Business School in Amsterdam. Ik had zojuist de opdracht gekregen om een eindpresentatie te geven over mijn week hier. Morgen zou ik 10 minuten hebben om mijn verhaal te doen.

Mijn hoofd tolde. Ik kon de uitkomst niet meten. Wanneer zou mijn presentatie ok zijn? Waar zou het over moeten gaan? Wanneer zou het goed zijn? Wat zouden anderen doen? Zouden zij weten wat te doen? Hoe kan ik iets neerzetten zonder dat ik weet waarop ik beoordeeld zou worden?

Ik kwam laat thuis en besloot direct naar bed te gaan. Ik had eerder in dit soort situaties gezeten en ik weet uit ervaring dat ik het proces moet vertrouwen. Het had nu geen zin om als een gek aan een presentatie te werken , ik was hartstikke moe. Morgen had ik nog genoeg tijd in de ochtend. “Vertrouw”, vertelde ik mezelf.
Maar mijn lichaam luisterde niet. Ik kreeg geen vertrouwen en sliep die nacht erg slecht.

Ik werd nerveus wakker. Er was niets veranderd. Ik was een wrak. Ik kon dit niet. Toen ik bij Knowmads aankwam, schoof ik aan bij een tafel. Ik staarde voor me uit. Alles wat we gedaan, meegemaakt en geleerd hadden deze week kwam voorbij in mijn gedachten. Hoe kon dit alles samen komen in een presentatie? Ik voelde mijn lichaam en hoofd ongecontroleerd rondtollen. Dit was me echt teveel, hoe kon ik mezelf kalmeren?

Ik had nul controle. Toch?

We hadden een intensieve week achter de rug. Deze Business School draait om jou en wat jij de wereld wil geven. Wat jij wil toevoegen. Om deze reden is het belangrijk dat je open en eerlijk bent. Als je wil ontdekken wat jij de wereld kan geven, ontkom je er niet aan om goed naar jezelf te kijken en naar wat jij te bieden hebt. En dat is heftig.

Terwijl ik hierover nadacht, herinnerde ik me iets. Ik herinnerde me een van de dingen waar Knowmads voor staat: Hoofd, Hart en Handen in balans. En wat ik nu voelde kwam in geen velden of wegen dichtbij balans! Mijn hoofd had mijn hele lichaam en hart overgenomen. Er moest meer ruimte gemaakt worden voor hart en handen.

Ik besloot dat ik deze kennis kon gebruiken. En, eindelijk, kon ik mijn hoofd gebruiken voor waar het goed in is en was; mijn hart en handen ondersteunen.
Mijn hart wilde iedereen vertellen over de I am one movement en persoonlijk leiderschap. Het project waar ik deze week mee bezig was geweest.
Maar, hoe kon ik dat kalm doen, wanneer mijn lichaam deze presentatie nog steeds zag als een dodemansrit? Ah, plaats voor de handen. Ik besloot een handstand te doen aan het begin van mijn presentatie. De handstand is leuk voor mij om te doen en ik doe het veel te weinig! Deze fysieke activiteit zou me plezier geven en ik zou mijn spanning in een lichamelijke activiteit weg kunnen laten vloeien. Persoonlijk leiderschap op zijn best!
En tot slot, zou mijn hoofd weten wat te zeggen, omdat het mijn project is. Ik heb er de hele week aan gewerkt. Alles wat ik nodig heb, zit in mijn hoofd.

Ik stelde snel 3 sheets op die zouden ondersteunen wat ik wilde zeggen. Mijn lichaam voelde nog steeds aan alsof ik een zekere dood tegemoet ging, maar ik was er klaar voor.

Ik begon mijn presentatie met de handstand in overstaan van iedereen, ik sprak vanuit mijn hart, maakte connectie en had een helder verhaal. Succes!! Op zoveel manieren. Persoonlijk, voor mij, omdat ik mijn angst in het gezicht had gekeken en er iets mee had gedaan. Omdat ik een authentiek kloppend en inhoudelijk goed verhaal had gedaan. En omdat ik connectie met mijn publiek had gemaakt. Ik had alle controle in de wereld, omdat er geen grenzen waren aan wat ik kon en mocht doen. Samen met Knowmads had ik ruimte gecreëerd om heel mooi mezelf te zijn.

Balans tussen hoofd, hart en handen is een mooie tool voor persoonlijk leiderschap. Als je jezelf een van de drie teveel ziet gebruiken en dat disbalans oplevert, probeer dan te stoppen en jezelf af te vragen wat er nodig is om terug in balans te komen. Dit kan je op zoveel manieren helpen. Niet alleen bij het geven van presentaties, maar in alles wat je doet.

Probeer het eens! Succes! Je bent fantastisch!

Een paar jaar geleden ben ik er in mijn eentje op uit gegaan, een weekje naar Portugal. Een spontaan besluit, ik kocht de vliegtickets en een halve week later zat ik in het vliegtuig. Geen verre reis, geen lange reis, maar wel een van de belangrijkste reizen in mijn leven. In dit artikel vertel ik je over mijn ervaringen en waarom ik het ook jou aanraad!

Waarom?
Na een zware periode wilde ik voor mezelf bewijzen dat het goed met me ging. Dat ik mezelf kon vertrouwen en verantwoordelijkheid was en ben voor mijn eigen geluk. Om dit aan mijzelf te bewijzen besloot ik in mijn uppie erop uit te gaan. Het was een eng besluit, maar toch heb ik geen moment getwijfeld. Ik ben geen extravert persoon en had überhaupt nog niet veel ervaring met reizen, toch hield me dat niet tegen. Gewoon doen.

De ervaring
Ik kwam aan op de bestemming en dacht f*ck, wat heb ik gedaan? Wat doe ik hier? Waar moet ik heen? Dit gevoel verdween toen ik in de taxi zat onderweg naar het hostel. Ik had een leuk gesprek met de chauffeur, ondanks zijn gebrekkige Engels. Ook in het hostel voelde ik mij niet alleen en was iedereen super vriendelijk. Pas rond het avondeten voelde ik me eenzaam: genoeg mensen die met me praatten, maar toch zat ik ‘s avonds alleen te eten. Dit gevoel ging snel over toen ik meer mensen ontmoetten, ik heb me nooit meer alleen gevoeld en kon altijd bij iemand terecht, of het nou de 60-jarige zakenman uit Manhattan was of de psychologie student uit Duitsland. De mensen die ik destijds heb ontmoet kan ik tot op de dag van vandaag nog steeds vrienden noemen. Al met al omschrijf ik deze reis dus als een groot succes.

Wat heb ik geleerd?
Het belangrijkste wat ik van deze ervaring heb geleerd is dat ik op mezelf kan vertrouwen. Je hebt niemand nodig, alleen jezelf. In jezelf durven geloven is een waardevolle eigenschap die je op meerdere vlakken verder kan brengen in het leven. Ook heb ik op deze manier de nare periode in mijn leven goed kunnen afsluiten. Heb jij ook net een zware periode achter de rug of kan jij wel wat meer zelfvertrouwen gebruiken? Dan raad ik het je zeker aan om alleen te reizen. Het hoeft niet ver te zijn, het hoeft niet lang te zijn, zolang het voor jou maar werkt.

Doel: Wil jij meer vertrouwen hebben in jezelf? Activeer het ‘Doe Doel’ samen met je coach of behandelaar en kom uit je comfort zone. Dit hoeft geen verre reis te zijn, in je eentje een nieuwe stad ontdekken, een kop koffie drinken in een leuk cafeetje of naar de sportschool gaan is ook prima. Beschrijf in het ‘Voel Doel’ hoe dit voor jou geweest is.

Ik ging vorige maand skydiven. Ja, ik. Iedereen die mij een beetje kent denkt nu vast JIJ?! Toch, heb ik er voor gekozen om (o.a.) met een aantal van mijn collega’s de sprong te wagen (no pun intended as our colleague Jan would say).

Keuzes, keuzes
Op kantoor werd er al maanden gepraat over skydiven, 1 van mijn collega’s was al eens geweest en hij raadde het zo erg aan, dat ik langzaam maar zeker tot het besluit ben gekomen om mee te gaan. Twee dagen voor de springdag heb ik als laatste van de groep mijn ticket gekocht. Vanaf dat moment heb ik iedere nacht slecht geslapen. Ik was, deels onbewust, zo nerveus. De nacht voor het springen heb ik letterlijk niet geslapen. De gehele rit naar Texel en tijdens het wachten tot ons springmoment ben ik in mijn eigen hoofd geweest. Verzonken in eigen gedachten.

Omgaan met de spanning
Hoewel onze groep van 9 het zeker gezellig had, ging ook iedereen op zijn of haar manier om met de zenuwen. Sommige gingen extreem veel vragen stellen, aan de mensen van het centrum, aan elkaar. Af en toe een gilletje hier en daar. En twijfels. Ik denk dat ik de zinnen “wat zijn we aan het doen?”, “waarom doen we dit!?” wel 50 keer gehoord (en gezegd) heb.

Ik was vooral bezig met “overleven” tot het moment van de sprong. En dan is het moment daar: doe je jumpsuit en je harnas aan en loop maar naar het vliegtuig. Halverwege de weg naar het vliegtuigje ontmoet je je tandemmaster. Dé persoon verantwoordelijk voor jouw sprong.

Eenmaal in het vliegtuig
Een grappige, blije man stapt op mij af en zegt “Mag ik jouw tandemmaster zijn?”. Natuurlijk antwoord ik. Terwijl ik weer denk: waar ben ik mee bezig? Nog steeds verzonken in eigen gedachten loop ik, samen met mijn tandemmaster, verder naar het vliegtuig. Wanneer ik zit kan ik pas genieten: ik kan nu toch geen kant meer op.

Het uitzicht is ontzettend mooi, er worden grapjes gemaakt, je geniet van de mensen om je heen. Blij, nerveus, blij, nerveus. Ik zit helemaal vooraan in het vliegtuig, wat betekent dat ik er als één van de eerste uit moet. Als tweede van mijn groep om precies te zijn.

Het vliegtuig moet op 9000 feet/ 3 km hoogte komen, voordat de eerste er uit mag. Opeens gaat de deur open. Mijn hart stopt voor een momentje (zo voelt het althans), tussen mij en de deur zit enkel 1 van mijn collega’s met zijn tandemmaster. Voor mij zit de cameraman en naast hem zit een jongen die alleen gaat springen. De jongen springt als eerste, binnen 1 seconde is hij uit beeld. Alsof hij in een vacuumgat wordt gezogen.

Mijn beurt
En dan ben ik aan de beurt. Voor ik het weet zit ik op de rand van het vliegtuig en spring ik: met mijn hoofd eerst! De vrije val duurt ongeveer 30 sec en gaat zo aan mij voorbij. Wanneer de parachute eenmaal uitgaat is er in 1 klap stilte, rust en een onbeschrijflijk gevoel. Echt, alsof je aan het vliegen bent. Het uitzicht is super! Mijn tandemmaster laat me de richting van de parachute nog voor een tijdje bepalen en verder geniet ik voluit van de afdaling.

Enjoy the ride
Eenmaal op de grond, kan ik eindelijk ontspannen. Achteraf denk ik bij mijzelf: waarom al die spanning en stress? Ik wilde toch springen? Tuurlijk, vrijwel iedereen vindt het eng om uit een vliegtuig te springen. Maar als je eenmaal de keus hebt gemaakt om het te doen, waarom dan niet accepteren en ondervinden? En achteraf viel het ook hartstikke mee! Zo heb ik weer aan mezelf bewezen dat angst je leven niet moet bepalen, je weet niet hoe het gaat zijn dus waar maak je je druk om?

Waarom ik vind dat iedereen een keertje moet skydiven kan Will Smith misschien nog wel beter uitleggen dan ikzelf!