Afgelopen zaterdag, 23 juni, was het zover. Last Man Standing. 6 uur op paaltje nummer 16. En wat was dat weer zwaar. Een echte rollercoaster van fysiek ongemak en mentale inzinkingen en oplevingen.
MIND Young Academy
Ik stond op een paal om geld in te zamelen voor de MIND Young Academy. Een project dat voorlichting geeft op scholen over geestelijke gezondheid. Een project dat openheid en praten over dit onderwerp stimuleert onder de jeugd. Enorm belangrijk! Ik deed mee omdat, toen ik zo jong was, er niets was. Geen informatie, geen openheid, en veel taboe. Het was een zwart gat. Mijn leven was zwart en alleen. Er was wel hulp te vinden, maar enkel als je ging zoeken. Dat heb ik gelukkig gedaan. Met vallen en opstaan. Maar er zijn ook heel veel mensen van mijn leeftijd die nu pas beginnen, omdat er nu meer over gesproken wordt en wat minder taboe heerst over bepaalde onderwerpen. Als we dat aan de jeugd kunnen geven, dat ze eerder beginnen met praten wanneer ze ergens last van hebben, dat ze het onderwerp minder taboe gaan vinden, dan geven we ze een veel betere kans in het leven. Een betere kans op genezing en/of het vinden van balans en acceptatie en daarmee kwaliteit van leven.
Paal-staan
Dat paal-staan deed ik niet alleen! Dat deed ik samen met 150 hele dappere mensen. Mensen die daar stonden omdat ze zelf ervaring hebben met problemen en uitdagingen op het geestelijk vlak of omdat ze te maken hebben met mensen of geliefden die die uitdagingen elke dag ondergaan en aangaan. En dat zegt iets over kracht en doorzettingsvermogen. Over persoonlijk leiderschap.
Want, 6 uur lang staan, op een paaltje dat kleiner is dan je voeten, vergt niet alleen fysiek doorzettingsvermogen, maar veel meer nog, mentaal doorzettingsvermogen. Het is echt een rollercoaster. Terwijl je lichaam en geest proberen een einde te maken aan dit rare gebeuren, probeer jij je doel te laten zegevieren. Je doet dit om een reden, herinner je jezelf. Wat is 6 uur nou, als je al je hele leven je balans probeert te houden? Juist. Dit is een eitje vergeleken bij wat ik al heb doorleefd en overleefd. Ik wil mijn balans houden. Op dit paaltje en in het leven. En dat gaat me lukken!
‘Ik kan niet meer, ik wil er vanaf, ik wil zitten, dadelijk val je, wat maakt het uit als je stopt, stop gewoon, geef op’, zegt mijn hoofd en tranen kwamen. En bijna deed ik het. Even kon ik het niet meer, mijn ogen zochten steun en kracht. Waar kan ik steun en kracht vandaan halen? Ik keek naar al die mensen om me heen op een paal. Zij doen het ook. Kijk hoe krachtig we hier staan. Ik zag de mensen aan de kant ons aanmoedigen. Mijn mond vroeg om steun. Ik belde mijn moeder aan de kant om te vertellen hoe zwaar ik het had. Ik zei tegen de vrijwilligers van MIND die bij ons in het water stonden dat ik het zwaar had. Ik werd aangemoedigd. Drie kwartier kostte het me om uit de enorme inzinking te komen. Om de opgeefstemmen in mijn hoofd te sussen. Om weer losser op de paal te staan en het laatste uur in te gaan. Met iedereen. Samen. En we hebben het gehaald! Wat een prestatie.
Kracht en doorzettingsvermogen
Kracht en doorzettingsvermogen. Dat hebben de mensen die zaterdag op een paal zijn gaan staan. Juist door wie we zijn en wat we hebben doorgemaakt, en velen van ons, nog doormaken. Een geestelijke stoornis hebben vergt heel veel persoonlijk leiderschap. Jij en alleen jij kan leiding nemen over jezelf en je leven, met of zonder beperking.
En hoe mooi is de metafoor van het paal-staan. Je balans proberen te houden door weer en wind op een heel klein paaltje. Het is een grote uitdaging. En het maakt ons tot wie we zijn. Zoveel meer dan een stempeltje. Zo waardevol door ervaring en kennis van het leven. Dit zijn leiders. Dit zijn voorbeelden. Helden vind ik jullie.
Tot volgend jaar!
X Bouwke
