Dag, ik ben 60 jaar. Ik kom meer en meer tot het inzicht dat ik vanaf mijn puberteit heel veel dingen eigenlijk heel spannend vind. De kleinste dingen zoals: wandelen in een bos of op een bank gaan zitten. Dit leidt tot een spanning in mijn lijf die mij uiteindelijk zelf duizelig maakt. Dit gevoel lijkt min of meer permanent aanwezig. Wat kan dit betekenen?

Als ik een voor mij spannende afspraak heb over bijvoorbeeld een week, dan weet ik bijna zeker dat ik de nacht ervoor heel slecht slaap waardoor ik me zeker slecht voel, hartkloppingen krijg en de neiging krijg om de afspraak alsnog te cancelen. Mijn vraag: hoe kan ik dit negatieve patroon doorbreken?

Is het normaal dat, wanneer ik normale dagelijkse taken uitvoer, mijn hersenen gewoon denken: “Oké, je moet [iets gerelateerd aan de betreffende taak] doen, anders zal [gevolgen] gebeuren”?

Dit gebeurt veel vaker dan ik zou willen en het is de laatste tijd een stuk vervelender geworden. Als ik bijvoorbeeld een spel speel of naar huis loop van school en mijn hersenen zeggen: “Oké, als je op een tak stapt, gaat er iemand uit je familie dood”. Ik weet dat het geen echte bedreiging of iets dergelijks is en ik ben niet echt bijgelovig, maar ik probeer soms toch te doen wat die gedachte zegt, omdat ik misschien bang ben voor de gedachte: “Wat als het echt gebeurt?”. Ik weet dat “mijn hersenen” dit doen omdat ik niet zelf deze gedachten creëer.

Voor zover ik weet heb ik nooit een diagnose gehad voor een psychische stoornis of iets dergelijks. Een paar van mijn vrienden herkennen zich ook in soortgelijke gedachten. Voor het grootste deel is het gewoon vervelend. Ik wil echter weten of het normaal is dat mensen hier weleens last van hebben.

Ik durf niet de controle los te laten en ‘s avonds alleen te zijn. Ik ben bang dat er wat gebeurt en ik dan niet kan handelen of zorgen voor mijn 2 kinderen (6 en 9 jaar).
Nu is er altijd iemand bij me; of mijn ouders (die op leeftijd zijn), of mijn man.

Ik wil hier graag doorheen komen, maar hoe….

Ik heb (denk ik) over de voorgaande jaren faalangst gecreëerd en loop er telkens tegen aan als ik wil beginnen aan mijn scriptie of bij een tegenslag als ik ben begonnen. Hierdoor heb ik al 3 jaar vertraging opgelopen en het voelt alsof dat deel van mijn leven stil staat. Heb je misschien wat tips om hiermee om te kunnen gaan zodat ik mijn scriptie wel kan afmaken?

Na het lezen van nieuwsberichten heb ik last van doemdenken. Hierdoor voel ik me het afgelopen half jaar angstig en somber. Ik voel me rot, leeg, ik pieker de hele tijd en zie ik weinig perspectief. Ben ik misschien een depressie aan het oplopen?

Het komt erop neer dat ik me afvraag of iets is waar ik hulp voor moet zoeken, en zo ja, waar?

Iets meer specifieke informatie over mijn probleem: Ik vergeet dagelijks kleine dingen, ik weet dat dit normaal is. Ik heb echter de neiging om uren en uren mezelf af te vragen: “Wat was dat ding dat ik vergeten was?”. Dit gevoel komt op nadat ik een gesprek had en dan wat was vergeten, of gewoon een willekeurige gedachte die in mijn hoofd voorbijging (zelfs als ik de gedachte niet volledig begreep en geen tijd had om het te verwerken), of het gevoel dat ik iets moet doen, bijvoorbeeld klusjes. Ik probeer mezelf wijs te maken dat het niet belangrijk is, wat het in de meeste gevallen ook niet is. Ik probeer mezelf af te leiden door te sporten of door ander entertainment. Maar ik heb steeds het gevoel dat ik iets vergeet en het is echt frustrerend. Het kan me er zelfs van weerhouden om te concentreren op iets belangrijkers.

Dit is nu al best lang aan de gang. Waarschijnlijk is het begonnen toen ik ongeveer 19 was, en ik ben nu 26. Sommige periodes zijn erger dan andere, en momenteel heb ik het hier erg moeilijk mee. Meerdere keren per dag, ongeveer tot 10 keer per dag, begint iets wat ik “vergat” me dwars te zitten. Dit stapelt zich op, en aan het eind van de dag ben ik praktisch uitgeput door alles wat ik “vergat” uit te zoeken. Een goede nachtrust zorgt er meestal voor dat het allemaal weggaat, maar niet altijd. Voor zover ik weet is er geen correlatie tussen de “goede” en “slechte” periodes.

Ik denk dat mijn probleem niet is dat ik dingen vergeet, maar meer als loslaten. Is dit een vorm van angst? Ik zou zeggen dat mijn mentale gezondheid goed is, behalve dit dan.

Alvast bedankt voor de hulp!

In mijn verleden heb ik veel meegemaakt, trauma’s, mishandeling, onveilige hechting verslaving, persoonlijkheidsproblematiek en depressie. Momenteel heb ik nog het meest last van depressie. Ik pieker over het verleden en ik mis het contact met mezelf en de mensen om mij heen. Als het te heet onder mijn voeten wordt heb ik de reactie om weg te lopen en mezelf af te sluiten en te isoleren. Dit voelt even als een opluchting maar daarna voel ik mij weer eenzaam en depressief.

De relatie met mezelf is zo heel vervelend omdat ik alle ballen in de lucht probeer te houden, maar eigenlijk tegen mezelf lieg wat ik nou nodig heb. Ik heb het gevoel dat ik niet weet wat ik moet kiezen: de juiste keuze, de beste keuze of de veiligste keuze! Ik raak dan weer verdwaald in mijn hoofd door het piekeren en dan denk ik: “laat maar, ik ga wel uren tv kijken als afleiding”. Het liefste zou ik mee willen doen, er toe doen, een fijn leven opbouwen, weten wat ik wil en wie ik ben. Af en toe is dat het geval geweest als ik met iemand samen ging, een relatie geeft mij een sterk gevoel. Als single zijnde, voel ik mij nu weer zoekende en denk ik: “help!”. Ik heb nooit echt een eigen leven opgebouwd, doordat ik altijd bezig was en nog steeds ben met een ander persoon.

Als laatste zou ik willen ontspannen. De depressie maakt me zo gespannen dat mijn spieren helemaal strak staan en tintelen. Ik schaam mij ook kapot voor mijn gedrag en interne puinhoop.

Hoi,

Ik heb sinds 2 maanden last van angst en paniek. Ik durf daardoor niet of nauwelijks alleen te zijn. Ik slik momenteel Xanax en quitepine. Ik voel mij thuis nu ook onrustig en verdrietig en raak daarvan behoorlijk in paniek. Ik denk dan steeds dat het nooit goedkomt. Binnenkort start ik met CGT. Mijn vraag is of het normaal is bij dit ziektebeeld (gegeneraliseerde angststoornis). Ik word hier heel onrustig van.

Ik ben 4 jaar geleden misbruikt, daardoor een hele klap gehad en ook in therapie geweest. Dat heeft me enorm geholpen, alleen nu ik een relatie heb komen sommige dingen enorm dichtbij en heb ik er problemen mee om mijn vriend te vertrouwen en los te laten.

Wat kan ik hieraan doen??