Opzij, opzij, opzij…
Maak plaats, maak plaats, maak plaats…
We hebben ongelofelijke haast…

Dat is de maatschappij anno 2018 in mijn ogen. Een maatschappij waar ik op volle (over)toeren in mee draaide, tot half april.

Een tik op mijn vingers

Dit jaar kreeg ik zowel fysiek als mentaal een forse tik op mijn vingers (of eigenlijk op mijn hoofd). Een fietsongeluk wat me door een hersenschudding voor een lange tijd zoet hield. Duizelig, misselijkheid, mega hoofdpijn, druk op mijn borst, niet kunnen autorijden en toch blijven fietsen, nietsvermoedend door het rode licht…

Tijd om gas terug te nemen

Letterlijk en figuurlijk. Dit was het dan. Ook mentale uitdagingen, in combinatie met mijn fysieke zwakke gesteldheid, hielden mij van m’n werk en mijn ‘drukke’ leven thuis. Ho – stop – tot hier – en niet verder, riepen verschillende specialisten en ook mijn privéomgeving mij tegemoet.

Ineens merkte ik dat niet alleen de klachten van mijn hersenschudding mijn alarmbellen deden laten rinkelen, maar dat het eigenlijk al een week voor mijn val begon.

Overvolle agenda

Prikkels, paniek, angst, te veel mensen, te volle planningen en met activiteiten back-to-back (een werk term, als in achter elkaar zonder een hap lucht) wist ik mijn agenda te vullen. Mijn werkdagen bestonden uit gemiddeld 10 uur per dag, 5 dagen per week met een relatief hoge stressfactor. Vervolgens was ik maandagavond hardlopen, dinsdagavond volleybaltraining, woensdag even eten met een vriendin, donderdag eten met huisgenootjes, vrijdagavond een borrel op werk om vervolgens door te rollen de stad in om bij te kletsen met vrienden. Zaterdagochtend weer hardlopen, zaterdagmiddag een volleybal wedstrijd, zaterdagavond een feestje, een borrel, verjaardag of festival. En de zondag dan even lekker uitrusten? Nou wat dacht je van wassen, boodschappen doen, schoonmaken en dan toch nog even samen koken met een vriend of vriendin?! O ja, en de weekendjes weg met vriendinnen in binnen- en buitenland, naar de sauna en moeders 60ste verjaardag niet te vergeten.

Opkroppen van tegenslagen

Juist. Ik krijg er nu ook rillingen van als ik het zo uittyp, maar zo was het echt, mijn leven. Niet te spreken over de te verwerken tegenslagen. Opgekropt, weggestopt, geaccepteerd maar niet verwerkt? Ja, dat werkt natuurlijk niet. En het klinkt allemaal zo logisch om dan op de rem te trappen, maar ja, weet jezelf maar eens te stoppen.

Door, door door!

Ik dacht altijd: door, door, door. Geen seconde te verliezen. Stilstand is achteruitgang en zonde van mijn tijd. Maar integendeel! Haast is achteruitgang, dat klinkt veel vanzelfsprekender nu. Ik heb ooit wel eens gelezen dat stilstand een uitgelezen moment is voor reflectie en consolidatie, en daar sta ik nu helemaal achter.

En toen werd ik ziek

Vanaf het moment dat ik ziek werd sliep ik gemiddeld 10 tot 11 uur per nacht. En dan ook nog eens 1.5 tot 2 uur in de middag. Week in, week uit. Total loss. Ik had moeite met ademhalen, een druk op mijn borstkas en aanhoudende hoofdpijn. De huisarts heeft me meerdere keren onderzocht en doorverwezen naar het ziekenhuis om bloed te prikken en een hartfilmpje te maken, om zo het een en ander uit te sluiten. Maar het uiteindelijke geneesmiddel was rust houden en thuis blijven. Ik heb voor mijn gevoel even alle lijnen doorgeknipt, ik zat in een soort sociale quarantaine. Ik ervaarde een gevoel van falen, was dit echt mijn fysieke én mentale grens?

Ambitie is mooi, perfectionisme een rem

‘’Perfectionisten zijn betrokken, initiatiefrijk, kijken enorm goed om zich heen. Ze stuwen zichzelf op verrassende hoogtes en kunnen anderen inspireren. Het is nooit genoeg. Je weet van geen opgeven. Je bent toch geen watje? Anderen krijgen dat toch ook voor elkaar? Het moet toch allemaal maar kunnen. Je verwacht nogal wat van jezelf. Ambitie is mooi. Dingen goed willen doen is positief. Maar perfectionisme, dat is een rem. Streven naar perfectionisme verpest twee dingen. De weg naar het resultaat (dat wordt ploeteren) en het resultaat zelf (want dat valt toch tegen).’’ (Jan Wolter Bijleveld & Ingebord Deana, Loslaten, 2014). Perfectionisme hoorde bij mij. Die lat die ik voor mezelf zo hoog legde werkte beperkend. Ik was bang voor als het fout zou gaan. Als ik iets wat minder goed deed, vonden mensen me dan nog wel goed genoeg, minder aardig, minder goed in mijn werk? Stelde ik mensen teleur of juist alleen mezelf?

Minder moeten

Ik er nu achter ben dat ik uiteindelijk veel minder moet dan ik dacht. Oké, het is niet elke dag feest. Maar ‘leef met de dag’ is iets wat meer bij me past dan een 3 maanden vooruit geplande agenda. Ik zie nu wel in dat ik de vrijheid heb om keuzes te maken en niemand iets verplicht ben, behalve mijn werkgever, want die betaalt mijn salaris. Maar niet ten kosten van mijn gezondheid. Daar steek ik nu een stokje voor. De keuze om harder te werken, de keuze om te haasten, de keuze om me te laten opfokken, de keuze om iets toch maar weer zelf te doen in plaats van een ander ervoor te vragen, de keuze om de tijd te nemen, de keuze om een afspraak af te zeggen en iets minder perfect te doen dan ik eerst van plan was. Hoe meer ik wil en moet, hoe minder prettig dit aanvoelt. Het leidt tot een gestrest leven, van afspraak naar afspraak, altijd maar gehaast en geen tijd om na te genieten of te verwerken. ‘Het is gebrek aan kwaliteit, ontevredenheid, onverschilligheid. Doe minder, leef meer, aandachtiger, doordachter, gerijpter, intenser, lichter, luchtiger, leuker, losser.’ (Jan Wolter Bijleveld & Ingebord Deana, Loslaten, 2014).

Quotes

Quotes waar ik nu af en toe naar terug spiek wanneer ik weer even pas op de plaats moet maken heb ik hieronder genoteerd (Jan Wolter Bijleveld & Ingebord Deana, Loslaten, 2014):

‘Laten we dan plannen dat we niets plannen.’

‘Het is tijd om tijd te maken.’

‘Zou mijn werk wakker liggen van mij?’

‘Doe jezelf een dag cadeau.’

‘Waar sta jij vandaag even bij stil?’

‘Morgen is ook mooi.’

‘Ja. Ik zeg een keer nee.’

‘Ik heb al een afspraak. Met mezelf.’

‘Ik kwam laatst mezelf tegen. Je krijgt de groeten.’

‘Doe minder. Leef meer.’

Vallen en weer opstaan met extra ervaring en levenslessen in mijn rugzak. Verder leven met mijn perfecte, oh nee, prettige leven. Hoe? Minder doen en meer leven!