“Dit is een open brief aan iedereen die ik heb teleurgesteld door niet op te komen dagen, niet terug te bellen, niet op te nemen, niet te mailen, liegen over dat ik dat wel zal doen en er niet te zijn wanneer je me nodig had.
Ik begrijp je emoties en gedachten die je misschien hierover hebt gehad. Ik heb deze ook. Teleurstelling, frustratie, angst en misschien zelfs woede.
Ik begrijp het als je me hebt losgelaten, dat je me geen tweede, derde of tiende kans hebt gegeven. Ik begrijp het dat je me niet meer vertrouwde, dat je onze relatie een beetje op een laag pitje zette.
Ik wil dat je weet dat het me spijt. Ik weet dat ik nooit de intentie had je teleur te stellen. Maar ik weet ook dat soms dat niet uitmaakt.
Ik wil je bedanken, als je nog steeds hier bent. Als je me steunt. Ik weet dat onze band dieper en beter kan zijn. En ik wil ons dat geven. Dat ga ik doen.”
Deze brief schreef ik een tijd terug. De brief staat voor een van de moeilijkere gevechten die ik heb (gehad) met de realiteit van borderline, depressie en angst. Communicatie.
Kansen voorbij laten gaan, terwijl ik in bed lig; niet het gevoel hebbende dat ik iets goed kan doen of iemands vriendin kan zijn. Mensen teleurstellen, omdat ik me enorm geblokkeerd voel en me niet in staat voel te communiceren. Terwijl angst en piekeren me tegenhouden om ook maar de kleinste dingen te doen of op te pakken.
Maar nu ik meer en meer leer over mezelf, groei ik. Ik probeer aardiger te zijn voor mezelf. Mijn hele zelf te zien. Ik probeer te accepteren en van mezelf te houden.
Ik ben begonnen met ruimte creëren. Ruimte in mijn leven en in mijn hoofd. Meer tijd en geduld voor moeilijke tijden en gevoelens, meer tijd en geduld voor mezelf leren kennen.
Ruimte voor wat ik nodig heb, voor wat ik wil, voor hoe ik me voel, voor waar ik in geloof.
Je zult moeten beslissen, weet je, dat je het waard bent om ruimte in te nemen. Om hier te zijn. Om jezelf te zijn.
De worsteling van communiceren, voor mij, heeft zijn wortels in angst en ontkenning. Natuurlijk houden depressie en piekeren je tegen in het doen en willen van dingen, in communiceren, dat is echt. Maar het ontkennen dat je je zo voelt en bang zijn voor het feit dat je je niet ‘normaal’ of ‘gelukkig’ kan gedragen of uiten naar anderen, leidt daar boven op tot nog minder communicatie. Het moment dat ik meer ging accepteren dat ik me een bepaalde manier voelde en dat het ok was, dat ik dat mocht voelen, was ik minder bang voor communicatie met anderen.
Ik heb ook gemerkt dat hoe meer ruimte en tijd ik mezelf geef, hoe meer ruimte en tijd ik heb voor anderen. Misschien trouwens niet meer, maar wel beter. Betere kwaliteit. Meer echtheid. Ik heb besloten echt te zijn. Authentiek. En om die echtheid te delen met de mensen om me heen. Eerlijk te zijn over hoe ik me voel en hoe het met me gaat. Misschien niet altijd meteen, maar uiteindelijk wel.
Jezelf ruimte geven gaat ook over het maken van beslissingen. Beslissingen over of je wel wilt communiceren met iemand, of je wel onderdeel wilt uitmaken van hun leven of project, of wat dan ook. Ik leer steeds beter dat niet iedereen en alles je aandacht of affectie kan hebben. Als ik kwaliteit wil; moet ik kiezen. Alleen dan, kan ik ruimte in mijn leven hebben.
En alleen dan, kan ik mijn intenties in lijn brengen met mijn acties; dan kan ik antwoorden, terugbellen, e-mailen, op komen dagen, niet meer liegen over hoe het met me gaat en er voor anderen zijn.
Wees eerlijk naar en aardig voor jezelf en anderen en je zult zien dat meestal je acties in lijn zijn met je intenties. En dat is iets erg moois om te oefenen en te leren!
