Voorafgaand aan deze laatste blog over mijn verleden, (niet getreurd ik blijf voor jullie schrijven!) wil ik kwijt dat dit de meest moeilijke was om te schrijven. Het afgelopen jaar is erg heftig geweest. Maar ben nu meer mezelf, meer dan ik ooit ben geweest.
Trauma verwerking
Januari 2017, inmiddels 4 maanden in therapie. En dan is eindelijk het moment daar: ik mag traumaverwerking gaan doen! Erg spannend, want de vorige keer dat ik hieraan ben begonnen liep het allemaal niet zoals ik had verwacht.
Ik heb een eerste gesprek met J. om te kijken of het klikt en om de opties die er zijn te bespreken. Vertrouwen in de EMDR ben ik even kwijt dus in overleg kies ik voor Imaginaire Exposure (Pijnlijke fragmenten van de gebeurtenissen tot in detail vertellen, dit opnemen en thuis 5 keer per week afluisteren). We maken een lijstje met prioriteiten van meest pijnlijke moment tot het minder pijnlijke moment en omdat ik me zo op mijn gemak voel, besluit ik inderdaad de therapie bij haar te gaan volgen.
Het eerste opname moment
Drie weken na het kennismakingsgesprek heb ik mijn eerste opname moment. We starten met het gesprek over huiselijk geweld. Het moeilijkste moment om te bespreken voor mij, gaat over het moment waarop ik tegen de muur ben gedrukt, aan mijn keel ben opgetild en zo ben vastgehouden totdat ik bijna het bewustzijn verloor. Mijn gedachten gingen alle kanten uit en eindigde bij: maak er maar een eind aan, dan is dit tenminste allemaal voorbij. Toen hij me plots losliet en ik op de vloer viel, voelde ik me zo vreselijk eenzaam. Toch bleef ik bij hem. Gelukkig na 2 weken de keuze gemaakt weg te gaan bij deze man.
Overstuur ga ik naar huis. In deze ene sessie is alles in alle heftigheid weer naar boven gekomen en alles wat ik toen voelde leek onder mijn huid te zitten. Maar ik wist op dat moment ook dat ik er deze keer alles aan zou doen om hier, eindelijk, een keer uit te komen.
Terugluisteren
In de week die volgt lukt het me maar twee keer om het fragment af te luisteren. Ik schaam me om dat te zeggen als ik haar na die week weer zie. Even denk ik erover om te zeggen dat ik netjes vijf keer heb geluisterd, maar eerlijk blijven is het beste. Gelukkig begrijpt ze het: “Je moet er doorheen, je bent niet de enige met een moeizame start, uiteindelijk gaat het je lukken.”
In de weken die volgen nemen we alle momenten twee tot drie keer door, ik doe mijn best om alles te luisteren en ook daadwerkelijk alles te voelen. Afsluiten voor die angst is makkelijk, maar erdoorheen gaan zal ik moeten om het straks eindelijk allemaal achter me te laten, dus ik stort me er volledig in.
Handen op mijn lijf
Handen op mijn lijf blijft een groot probleem. En omdat ik het grote geheel niet meer weet van het seksueel misbruik is het moeilijk om dat ook te behandelen door middel van I.E. Ik besluit mijn partner S.L. mee te nemen… Uiteindelijk besluiten we een seksstop van 4 weken in te lassen en dat voelt echt bevrijdend. Dit is de hoofdreden van alle ruzies en hoop dat het nu eindelijk wat beter gaat worden thuis. Helaas blijven de ruzies en hij vindt dat ik teveel aan mezelf denk. Waarom ziet hij niet in dat dit ook ten goede is voor hem?
Gevoelens
Naast de individuele traumaverwerking gaat ook de groepstherapie gewoon door. In het begin vertelde ik mijn verhaal alsof het, het verhaal van een ander was. Zonder emotie en zonder gevoel. Maar na 6 maanden therapie was het opeens mijn verhaal. Ik kon absoluut niet met die emoties omgaan. Alle boosheid van vroeger kwam omhoog en als ik dan maar ergens ruzie over had, vlogen de glazen door het huis. Achteraf schaamde ik me en voelde ik me leeg, maar ik had het niet onder controle.
Ondanks de negativiteit thuis, blijf ik doorgaan met alle therapieën. Ik wil weer gewoon mezelf zijn. Ik werk keihard aan mijn zelfvertrouwen en het verwerken van alle dingen die mij zijn overkomen. Ik kan nu ook voelen dat er dingen zijn gebeurd die niet mijn schuld zijn. Ik weet dat ik niets kon doen aan het misbruik of huiselijk geweld. Waar ik wél iets aan kan doen is hoe ik in het leven sta. Dit besef is een eye-opener. Ik ben zelfverzekerder en durf voor mezelf op te komen. Al is het nog steeds spannend om voor mezelf te kiezen.
Een nieuw begin
Door alle beseffen en emoties die door mijn lijf razen ontwikkel ik een eetstoornis, anorexia. Ik weeg op mijn lichtst nog 50kg. Ondanks dit alles merk ik dat ik zo veel sterker in mijn schoenen sta. Dus dit komt wel even hard aan! Nog steeds vecht ik voor mijn eigen geluk en wil ik hier ook uit komen. Maar ik weet niet meer wat ik met de thuissituatie aan moet en wordt onverhoopt verliefd op een ander. Ik leer iemand kennen die met mij omgaat zoals je ziet in films, op tv. Iemand die me probeert te steunen. Weken vecht ik tegen de gevoelens, maar er is een dag dat ik me overgeef. Ik ben helemaal ondersteboven van alles en vind het vreselijk eng. Maar besluit ervoor te gaan. Ik pak mijn tas en nu, 2 maanden later, voel ik me een beter persoon dan ik ooit had verwacht. Ik ben nog steeds bezig met traumaverwerking, mijn eetpatroon gaat de goede kant op en ik heb alle steun die ik nodig heb van zowel mijn ouders en mijn partner. Opletten dat ik mezelf niet verlies in de verliefdheid, maar gelukkig kan ik er nu over praten. Met mijn moeder vooral, ze weet hoe ik ben!
S.C. weet alles van mijn verleden, staat er voor open om mee te gaan naar therapie en respecteert mijn onzekerheden. De trauma’s kan ik nu goed achter me laten. Ze zullen nooit helemaal verdwijnen maar ik kan er nu mee omgaan. De seks is beter dan ooit, vertrouwen is echt zo belangrijk, dat blijkt nu maar weer. Dus lieve mensen, ook al zit je er nog zo doorheen. Ik weet zeker dat er een dag komt waarin alles weer een stuk beter is en dan denk je: Ik ben er weer!
Mijn leven zal vanaf nu echt niet alleen maar positiviteit bevatten, laten we realistisch blijven. Tuurlijk ben ik nog steeds onzeker over mijn kunnen, vind ik het soms lastig over mijn gevoelens te praten en heb ik de zenuwen vanwege mijn nieuwe werk en opleiding. De eerste week van september start mijn opleiding voor opticien en zal ik ook direct gaan werken. Dus spanning on top, maar heb er zo veel zin in. Soms moet je doen wat je eng vindt, vandaar mijn onderwerp; Met volle angst vooruit. Deze tekst staat op een armband die ik mezelf cadeau heb gedaan. Zo lang je iets graag wil en je hebt steun van de mensen om je heen, kan je alles aan.
Voor iedereen die me pijn heeft gedaan, bewust, deze is voor jullie: Kesha – Praying
Liefs, Renée
