Ken jij de blog ‘Humans of New York’ (HONY) al? Op Instagram en Facebook deelt Brandon Stanton dagelijks portretten met meeslepende verhalen. Hij begon in New York, maar heeft er inmiddels meerdere reizen op zitten. Overal ter wereld delen vreemden bijzonder intieme verhalen met Brandon, over hun gezondheid, relaties, wensen en trauma’s. Drie lessen uit deze verhalen lees je hieronder:
1. Je bent niet alleen
Allereerst, je bent niet alleen. Praten over trauma’s, onzekerheden, gevoelens en twijfels, doen we niet vaak. We vrezen wat anderen over ons zullen denken als we onze ‘diepste’ geheimen delen. We zijn bang voor afwijzing of willen juist niet ‘zielig’ gevonden worden. Maar niemands leven is perfect. Op Humans of New York lees je verhalen over verslaafde ouders, slechte relaties, ongezonde vriendschappen, mentale problemen maar ook over examenstress en onzekerheden. Al snel zie je dat je niet alleen bent in hetgeen wat je meemaakt of mee hebt gemaakt. Dit stukje herkenning kan zorgen voor rust en misschien moed om ook jouw verhaal te delen met een vriend, familielid of een psycholoog.
2. Openheid is aanstekelijk
HONY is een community, dit betekent dat de lezers actief zijn: ze bieden steun en begrip via de comments, organiseren soms inzamelingsacties en bieden verwijzingen naar bijvoorbeeld andere websites waar je meer kunt lezen over een bepaald onderwerp. Daarnaast verschijnen er ook veel comments waarin iemand anders een soortgelijke ervaring deelt. Zo wordt taboe, rondom welk onderwerp dan ook, iedere keer een stukje doorbroken.
3. We kunnen meer aan dan we denken
De meest bijzondere en heftige verhalen verschijnen op Humans of New York. Los van het feit dat deze verhalen taboes doorbreken en anderen verder helpen in soortgelijke situaties, zijn het ook vaak verhalen van mensen die er toch bovenop zijn geraakt. Ze hebben de meest moeilijke momenten of gebeurtenissen in hun leven doorstaan en hebben er iets positiefs voor hunzelf uitgehaald. Deze verhalen laten zien hoe veerkrachtig we zijn als het er op aan komt!
Alvast een voorproefje:
Klik op de foto om de originele post te bekijken
“I see myself in my son.
I know what it’s like to be in that teenage stage when you feel the need to prove yourself. One day when I was about his age, I was hanging out with some friends after school, and they wanted to go to the mall, but I had to go back to school and work on a project. A few hours later, they all ended up getting arrested for shoplifting. When I got home, my father was crying. He’d gotten a call from one of the boy’s fathers, who told him everything that happened. He told my dad: ‘Barak didn’t get arrested because he went to school.’ My dad dropped to his knees and started hugging me, and telling me that I’d made the smart decision, and that night he took me out to dinner. Today, every one of those friends is either dead or locked up.”
“Over the past few years I’ve been having a lot of negative thoughts.
Toward the world. Toward myself. Toward other people. I’ve been struggling with chronic depression, and I think the most obvious symptom is negativity. My perception changed so slowly that I didn’t even notice. It didn’t feel abnormal. I just thought I was seeing the world clearly. I thought people were basically mean. I couldn’t find the energy to sit down with them, talk to them, and learn they aren’t bad. But watching her grow has been a revelation. She’s positive toward all humans. And everyone is positive toward her. I never know who starts it. I don’t see who begins the interaction. But so many times I’ll be on the bus or metro, and I’ll look up, and she’ll be smiling at a stranger. And they’re smiling back. And it makes me so happy. Sometimes my face hurts from smiling so much. She’s taught me how prejudiced I’d become toward other people. Somehow I’d forgotten that if you smile, people smile back.”
“He put me in the hospital when I was pregnant with her.
The next day he started crying, begging for forgiveness. He said: ‘I’m so sorry, I was drunk, I need you so much.’ So I took him back. The next time it happened, he managed to convince me that it was my fault. He said that he wouldn’t have gotten so angry if I had paid more attention to him. So I started thinking that I could be better. Then it happened again. Honestly, I stayed with him so much longer than I should have because I was afraid of becoming the stereotype of a single black mother.”
Welke post heeft jou geïnspireerd of gemotiveerd?
