Ruim twee jaar lang ging ik één dag in de week liftend naar mijn werk. Een stukje van zes kilometer. ’s Avonds liftte ik weer terug naar huis. Het veranderde mijn leven. Dit is wat ik van het liften leerde. 

Inspirerende ontmoetingen

Door het liften had ik elke woensdag mooie ontmoetingen met vriendelijke vreemden, die me een stukje op weg hielpen. Ik ontmoette mensen uit alle lagen van de bevolking. Van chirurg tot rioleringsmedewerker. Van weduwe tot vluchteling. Van boswachter tot een moeder met kleine kinderen. Ieder met een eigen verhaal.

Zo trof ik een vrouw op weg naar haar chemokuur, een man op weg naar de geboorte van zijn zoontje en ik werd zelfs uitgenodigd voor een Arabische bruiloft. Allemaal tijdens de korte ritjes van zo’n 15 minuten, gewoon op weg naar mijn werk. Het bracht, op een hele simpele manier, meer spontaniteit in mijn leven. Al snel ben ik van het liften gaan houden. Ik kwam in contact met mensen buiten mijn bubbel. Met het liften voelde ik mij meer verbonden met mensen en verminderde mijn vooroordelen. 

Buiten mijn comfortzone 

De eerste keren liften waren spannend. Ik moest uit mijn comfort zone. Je staat langs de kant van de weg en iedereen die voorbij rijdt, kijkt naar je. Soms kreeg ik een lach of vriendelijk gebaar van ‘ik moet niet jouw kant op’. Maar veel mensen zullen me ook raar hebben gevonden. Wat doet zo’n vrouw daar nou liftend? In deze tijd nog wel. 

Persoonlijk vind ik het jammer dat liften niet meer echt als optie wordt gezien om van A naar B te komen. Voor mij had het ook een mooie bijvangst. Ik geloofde in wat ik deed en ging er letterlijk voor staan. Wat mensen ook van mij dachten; ik wist heel goed wat ik daar langs de kant van de weg deed. Ik leerde op die manier accepteren wat mensen over mij denken of van mij vinden. En dat is zo waardevol. Ook in andere gebieden in je leven. Het maakte me zekerder over mezelf, het gaf me meer zelfvertrouwen en kracht.

Ik durf nu om hulp te vragen

We vinden hulp vragen vaak zo moeilijk. Ik ook. Meestal wacht ik tot mijn grens helemaal bereikt is, voordat ik om hulp vraag. Met het liften vroeg ik om hulp aan een vreemde, terwijl ik het eigenlijk niet eens nodig had. Ik kon namelijk ook met de bus gaan. Ik had zelfs een auto! 

Maar ik deed het niet vanwege het reizen, maar vanwege de ontmoetingen. Ik leerde om hulp te vragen en hulp te accepteren terwijl het niet heel dringend was. Ik leerde dat er een overvloed is aan vriendelijke mensen die willen helpen. Het heeft mijn wereldbeeld echt veel positiever gemaakt. Maar je moet dus wel het lef hebben om te durven vragen.

Dankbaarheid

Ik gaf tijdens de lift ritjes ook iets terug aan de liftgevers. Vergis je niet. Ik luisterde naar hen met mijn hart wagenwijd open. Ik gaf ze de gelegenheid iemand te helpen en zich daar goed over te voelen. Een leuk verhaal om ’s avonds thuis te vertellen, een spontane onderbreking in hun dagelijkse routine, gezelligheid en een lach op hun gezicht. Ik kreeg vaak te horen: ‘Volgende keer mag je weer mee’ of “Zijn we er al, wat jammer’’.

Controle loslaten en vertrouwen

Als ik ’s ochtends naar mijn liftplek liep, had ik geen idee wat er ging gebeuren. Ik wist niet wie er ging stoppen voor mij, of er wel iemand zou stoppen. Ik wist niet hoe lang ik moest wachten en wat er ging gebeuren. Ik moest echt de controle loslaten. 

Liften is een heel mooie metafoor voor het leven: maak je bestemming of doel kenbaar aan het universum en laat het dan los. Heb vervolgens vertrouwen in wat er op je pad komt. Laat ontstaan wat wil ontstaan. Er zijn een aantal spirituele stromingen die zweren bij die wet. En ik trainde mezelf daar eigenlijk iedere week in. Het heeft mijn leven op een hele positieve manier veranderd.

Als ik nu merk dat ik ongeduldig of gehaast ben, of iets te erg probeer te forceren, dan stop ik mezelf. Ik reflecteer. Dat geeft me tijd en ruimte voor andere ideeën. En soms doe ik dus gewoon helemaal niks en wacht ik af wat er komt. Dat geeft rust. In feite geef ik me meer over aan het leven. 

Soms moet je het universum ook een kans geven. En geloof me, het zal je verrassen!

Boek

Mijn avonturen ben ik gaan delen in een blog. Na 100 ontmoetingen heb ik mijn verhalen gebundeld in een boek: ‘Zes minuten wachten op geluk’. Dat was het gemiddelde aantal minuten dat ik stond te wachten op een lift. Mijn moment van geluk.