Jullie hebben mij al vaker horen zeggen: probeer een iets nieuws. Je haalt er plezier uit, houdt er misschien nog een kleine passie aan over en je bent daarnaast ook lekker bezig. Even je zinnen verzetten van de dagelijkse verplichtingen. Dit kan ik heel goed tijdens motorrijden en dansen. Het drukke leven opzij zetten, even genieten en dan gaan we erna weer verder met alle dingen die nog moeten gebeuren.
Maar soms komen er dingen op je pad, die je eigenlijk niet ziet aankomen. Toen ik mijn huidige partner leerde kennen, gaf hij aan een fanatiek wielrenner te zijn. Ik heb niets met wielrennen, de vriend van mijn moeder doet het ook, dus heb gezegd dat ik dan wel lekker in het zonnetje ga liggen tot hij terug zou zijn.
Een poging wagen
En toen kwam daar de dag, dat ik hoorde: “Oh, schat, kom eens hier.” Racefiets voor mijn neus, tijdens een wekelijks diner bij mijn schoonouders. En toen dacht ik: Oh jeej, moet ik er nu ook aan gaan geloven?!
Ik paste redelijk op de fiets, veel te groot natuurlijk want hij is van mijn schoonvader, maar goed. Het valt te proberen. Het leek me leuk om eens in de sportwereld van mijn vriend te kijken, gewoon eens kijken of ik het misschien ook leuk vond.
De eerste rit
Helemaal klaar om te gaan en aan het idee gewend dat ik zou gaan fietsen, staan we voor de deur om weg te gaan. Mijn allereerste keer op de racefiets! Zenuwachtig en een beetje ongemakkelijk stap ik op en rij achter mijn partner aan de straat uit. Een beetje angstig kijk ik naar het dunne bandje aan de voorkant. Als dit bandje straks maar niet tussen twee tegels vast komt te zitten schiet er door mijn hoofd.
Na de eerste vijf kilometer denk ik: nou, dit is eigenlijk best wel leuk om eens te doen. Geen idee hoe ik er over dertig kilometer bij zit, maar dat zien we dan wel weer! We fietsen een mooi rondje door de duinen en ik begin steeds meer te ontspannen en te genieten. Uiteraard vergeet ik te drinken onderweg, dus voel me na een half uurtje redelijk uitgedroogd. Maar dat mag de pret niet drukken.
Voor herhaling vatbaar
Zodra we thuis zijn, na dertig kilometer, ben ik gelukkig niet helemaal op van het fietsen. Ik heb het eigenlijk best leuk gehad. De vrijheid die ik op de motor heb, voel ik nu ook. Maar op deze manier kan ik weer andere dingen zien en nog aan mijn conditie werken ook.Ik ben zo enthousiast, dat ik de volgende dag weer op de fiets stap. Maar nu alleen, weer dertig kilometer, en krijg het gevoel dat ik dit wel vaker ga doen.
Een grote verrassing
Na een paar keer, vind ik het steeds leuker worden. Mijn partner en ik zaten op een dinsdagavond te eten bij mijn moeder en ik hoorde hem zeggen: Ik ga morgen even iets voor Renée halen, maar dat is wel een verrassing, dus kan er nog niets over zeggen. Twee dagen heb ik moeten wachten, maar toen ik thuis kwam werd ik mega verrast! Ik had mijn eigen racefiets gekregen!
Er moest veel aan de fiets gedaan worden, maar dat kon het enthousiasme niet de kop in drukken. Volgend seizoen kan ik mijn eigen fiets pakken. Eén die op maat is en ook helemaal naar mijn zin.
Twee weken geleden was het zo ver. Eindelijk kon ik opstappen op mijn eigen fiets! Heel onwennig weer, die eerste kilometers. Geen grote fiets, waar het stuur te ver van naar voren staat, maar gewoon op mijn maatje.
Een prachtige route langs het water en door de velden fietste ik achter S.C. aan. Ik gaf nog aan dat ik niet de vijftig kilometer wilde aantikken, maar je raad het al: na 55 kilometer waren we eindelijk thuis. Om jullie een beeld te geven; dat is gewoon twee en een half uur fietsen!!
Lichtelijk chagrijnig vraag ik hem waarom we zo ver zijn gegaan. Het antwoord luidt: omdat ik weet dat je het kan en omdat je straks de 85 kilometer moet kunnen halen!
Trainen voor het goede doel
Afgelopen maandag was het wederom prachtig weer. Dus ik ben in mijn eentje gaan fietsen. Een prachtige route langs het water, om Schiphol heen, door de velden terug naar huis. Een nieuwe passie is geboren, ondanks dat ik nooit iets met wielrennen gehad heb. Het enthousiasme van mijn partner heeft aanstekelijk gewerkt. Zo aanstekelijk, dat ik nu aan het trainen ben om de Tour de Rotterdam te fietsen. Een rit om geld op te halen voor onderzoek naar kanker. Zoals jullie weten is mijn vader ziek geweest, dit is de reden dat ik ga fietsen, voor hem. Mocht het allemaal goed verlopen, ben ik misschien wel fit genoeg om iets verder te gaan rijden. Maar dat zie ik tegen die tijd wel. Nu eerst het doel halen van 85 kilometer!
Het nummer van deze week is: OK van Ilse DeLange. Een heerlijk nummer, met de energie die ik ook op de fiets voel. Bedankt lieverd, dat je mij hebt geïntroduceerd in de wereld van het wielrennen. Iets wat we samen kunnen doen en er ook echt beiden van kunnen genieten. Ik vind het heerlijk dit te kunnen delen met jou! Op naar een mooi seizoen met veel kilometers!
Liefs, Renée x
