“Het gaat goed met je. Je zit in de lift!” hoorde ik van mensen om me heen. Enthousiast drukte ik op de knopjes van steeds hogere etages.

Ik voel me de laatste maanden inderdaad goed en zie ook dat mijn leven, volgens het maatschappelijke plaatje, de goede kant op gaat. Ik ben begonnen met sporten, heb uiteindelijk een relatie die stand houdt en ik geef meer les. Mensen om me heen zijn blij voor mij en ik ben ook erg blij voor mij! Maar, wanneer het goed met me gaat, wil ik meer. Dan lijkt een ‘normaal leven’ zoals iedereen zonder handicap lijkt te hebben zo bereikbaar dat ik me daar blind op staar.

Mijn voorjaarscursussen waren bijna ten einde gekomen en ik droomde er dus van om op eigen kracht een extra cursus te gaan organiseren. De vaart zat er immers lekker in, dus waarom niet? Nu is organiseren niet mijn sterkste kwaliteit en dat kostte me dan ook meer stress dan ik had voorzien. Op dat moment wilde ik er geen aandacht aan besteden. Ik bleef doorgaan, want ik zat immers in de lift.

Enkele weken voordat die extra cursus zou beginnen, sloeg de angst toe. Ik was al een paar dagen onrustig en angstig wakker geworden, maar dat negeerde ik eerst nog. De stress bleef toenemen en uiteindelijk dacht ik: moet ik dit wel willen? Is dit wel goed zo voor me? In een opwelling (of was het een kordate actie?) drukte ik op de noodstop van de lift. Ik annuleerde de reservering van de locatie, mailde iedereen dat het niet doorging en maakte mijn excuses. Er viel een last van me af en ik kon weer adem halen.

De centrale vraag is nu: heb ik goed gehandeld? Heb ik deze keer goed voor mezelf gezorgd of liet ik me weer leiden door mijn angsten?

Op tijd stress signaleren
Dat blijft lastig. Ik heb namelijk altijd wel last van angst en stress. Maar soms is het duidelijk erger. Zo kan ik ‘s morgens wakker worden met een rillend lichaam alsof het onder stroom staat. Al kan ik deze signalen soms ook negeren. Ik vind dan dat ik sterk moet zijn en niet zo moet zeuren. De signalen kunnen ook onduidelijker zijn. Dan raken de dagen steeds meer chaotisch. Ik doe van alles en niets. Die dagen kunnen lang aanhouden, maar uiteindelijk sloopt het me.

De vraag is dus: Wanneer signaleer je stress op tijd?

Het wegen van de signalen
Je kunt stress of andere signalen dan wel signaleren, maar dan weet je nog niet hoe je erop moet reageren. Deze keer heb ik me niet goed genoeg afgevraagd hoe ernstig de signalen waren. Ik zei tegen mezelf: “Ach joh, spanning hoort erbij. Dit kun je nog makkelijk aan!” Uiteindelijk werd ik dus toch overspannen wakker met een lichaam dat rilde van paniek. Toen pas besefte ik dat ik de signalen eerder te licht had ingeschat.

De vraag is dus: Hoe belastend en urgent zijn je signalen?

Hooi op mijn vorkje
Zoals ik al zei: als het goed met me gaat, wil ik meer doen om meer op mensen zonder handicap te lijken. Dan neem ik meer hooi op mijn vork. Ik vergeet dan echter dat ik maar een klein vorkje heb.

Het is natuurlijk ook niet goed om bij elk beetje stress en angst direct alles te laten vallen en mezelf overmatig in bescherming te nemen. Dan zou ik me door angst laten regeren. Omgekeerd is het ook niet slim om te doen alsof ik alles aan kan. Dan zal de overvraging me opbreken. De vraag die ik me zou moeten stellen is of ik de stress en angsten die met de activiteit meekomen, aan kan.

De vraag is dus: Hoeveel is goed voor mij?

De prijs die ik wil betalen
Signalen negeren en onderschatten heeft een prijs. Een activiteit ondernemen heeft ook een prijs. Signalen overschatten en geen activiteiten meer doen, hebben ook hun prijs. Wat kost het me en wat levert het me op? Ik moet me dus afvragen wat de prijs uiteindelijk is en of die prijs voor mij een goede prijs is. Het is niet alleen de vraag of ik het kán betalen, maar ook of ik die prijs wíl betalen.

De vraag is dus: Welke prijs wil ik ervoor betalen?

Het blijft schipperen
Terugkijkend op mijn beslissing, weegt de belasting van het geven van een zelf georganiseerde cursus en de stress die het me gaf, niet op tegen het plezier en de bevrediging die ik ervan zou krijgen. Als ik realistisch ben en mild voor mezelf, moet ik die prijs niet willen betalen. Het is dus, in dit geval, een goede beslissing geweest om op de noodstopknop te drukken!

Het blijft uiteraard een moeizaam en onzeker schipperen tussen twee uitersten van te vroeg & te laat, van te licht & te zwaar, van te weinig & te veel, en van te laag & te hoog. Maar signaleer op tijd en stel jezelf de vraag wat het jou allemaal waard is en welke prijs jij werkelijk wilt betalen.