Hoe ik mij voel is eigenlijk per dag verschillend. De uitdrukking op mijn gezicht is minder sip dan voorheen, daarnaast heb ik minder huilbuien in het openbaar. Allemaal positief waardoor veel mensen om mij heen denken dat het goed gaat. Maar gaat het eigenlijk wel goed met me?
Laatste tijd heb ik meer kracht gevonden, ik doe sterker overkomen en ga meer de deur uit. Ondanks het feit ik hier heel blij mee ben, maakt het me ook bang. Het is goed dat ik de deur uit ga en het is goed dat ik er sterker uitzie. Echter van binnen voel ik mij helemaal niet zo sterk, dat maakt dat ik mijzelf vaak een zwakkeling vind. Ik zeg ook regelmatig tegen mezelf ‘kom op Shar, stel je niet zo aan. Iedereen ziet dat het beter met je gaat en toch zit je een beetje sip te doen.’ Hoe hard ik ook mijn best doe om niet sip te zijn, ik kan er weinig aan doen. Wat je van binnen niet bent, kun je aan de buitenkant ook niet zijn. Al ben ik goed in acteren.
You never know what someone is going through. Be kind, always.
Het sporten van de afgelopen tijd gaat best goed. Helaas ben ik wel heel veel ziek geweest. Er hoeft maar iets te zijn en ik heb het te pakken. Onderzoek wijst uit dat er bij het hebben van een depressie een verstoring is in de balans van de neurotransmitters in de hersenen. Ook is vaak de cortisol in je lichaam in deze situaties verhoogd. Een verhoging op zich is niet heel erg. Cortisol is een stresshormoon, in stressvolle situaties schiet je cortisol omhoog zodat je adequaat kan reageren. Een gevolg van een langdurige overproductie van cortisol is dat het de activiteit van het immuunsysteem onderdrukt. Hierdoor ben je vatbaarder voor allerlei lichamelijke kwaaltjes. En van die lichamelijke kwaaltjes heb ik dus last. Helaas, maar het is niet anders.
Over een week vlieg ik naar het heerlijke Lanzarote. Ik ga daar lekker 14 dagen trainen onder, hopelijk, het genot van een heerlijke zonnetje. Als je mij een half jaar geleden had gevraagd om mee te gaan, had ik het afgewezen. Ik was te bang om de deur uit te gaan, laat staan dat ik meerdere dagen op vier uur vliegen van mijn veilige thuis zou gaan zitten. Sporten is voor mij een belangrijke uitlaatklep. Sinds het weer iets beter met mij gaat en ik weer meer energie heb, probeer ik lekker te gaan trainen. Hoewel ik er lichamelijk moe van wordt, geeft het mij onwijs veel energie. Ik voel me fitter, ik zit lekkerder in mijn vel en geniet enorm van de buitenlucht tijdens het hardlopen en het fietsen.
Hoewel het wisselend met mij gaat, heb ik toch ook enorme sprongen gemaakt. Ik vind het nog wel eens moeilijk om te praten over mijn depressie, zeker op de momenten dat het beter met mij gaat. Op die momenten zie ik in hoe ik mij gevoeld heb en daar schaam ik mij soms voor. En laat dat nou net één van de redenen zijn waarom ik ben gaan schrijven. Want je schamen om iets waar je geen invloed op hebt, iets waar je niks aan kunt doen, omdat het je overkomen is, is belachelijk. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik niet kan vertellen hoe het met mij gaat en hoe erg ik in een diep dal gezeten heb. Ik zou willen dat mensen van mijn verhalen leren en zich niet alleen voelen. Ik zou willen dat wanneer mensen dit lezen, ze zich begrepen voelen en sterk genoeg om aan de bel te trekken. Iemand met een depressie is niet gek, iemand met een depressie hoeft zich niet te schamen. Iemand met een depressie moet gehoord worden door de mensen om zich heen. Diegene moet zich comfortabel voelen en zichzelf kunnen zijn.
Ik wil niet meer bang zijn en ik wil mij niet meer schamen. Nu ik dat kan zeggen, weet ik pas wat de status voor nu is. De status voor nu is dat het veel beter met me gaat. Laat die trainingsstage in Lanzarote maar komen, ik ben er meer dan klaar voor!
Liefs, Sharon
