Een jaar geleden, augustus 2018, zat ik nog volledig thuis. Ik mocht van het UWV nog niet werken en moest goed mijn rust pakken. Want in september zou mijn leven er opeens heel anders uit gaan zien. Op de dinsdag naar school en donderdag en vrijdag werken. Weer een stap de goede richting op!
De eerste weken
Ze waren zwaar. Na jaren weer de schoolbanken in en ernaast ook nog twee dagen werken en af en toe naar therapie. Ik was dan ook vooral moe en probeerde zo min mogelijk te plannen omdat ik weer in een ritme moest komen. Wat wel erg prettig was, was dat ik nog therapie volgde, en daar dus mijn verhaal kon doen. Maar ook vragen stellen en tips krijgen, omdat ik bang was om snel weer terug te vallen. Ik was niet voor niets thuis komen te zitten.
Een jaar later
Vandaag de dag lijkt het alsof ik weer een normaal leven heb. Ik werk inmiddels 4 dagen en ga in september weer naar school. Dus dan weer 5 dagen per week aan de bak. Langzaam maar zeker gaan mensen vergeten hoe ik er een jaar geleden bij zat.
Vind ik het een probleem? Nee zeker niet. Ik begrijp heel goed dat het naar de achtergrond verdwijnt. Van buiten ziet het er ook uit alsof ik volledig hersteld ben. Ik werk weer normale dagen, school gaat goed, we zijn meerdere avonden per week de deur uit. Dus het is logisch dat anderen daar een beeld door vormen. Maar ben ik er al? Nee, totaal niet.
De dagen op mijn werk zijn lang. Ik merk als de werkdag ten einde komt, dat ik al erg moe ben. Er zijn zelfs dagen bij dat ik het liefst gewoon even mijn hoofd neer leg voor een dutje. Op die momenten moet ik echt zorgen dat ik iets om handen heb, want ik ben er bang voor dat ik anders nog staand in slaap val. De laatste dag van mijn werkweek, de zaterdag, is gelukkig een korte dag. De winkel sluit om 16.00 uur en dan stap ik lekker op de motor naar huis.
Maar die vermoeidheid is heel duidelijk nog aanwezig. Thuis kan ik bijna geen film afkijken omdat ik op de bank in slaap val. En ik moet er op letten dat ik minder snel geïrriteerd moet reageren omdat ik even niet lekker in mijn vel zit. Ik heb nog steeds mijn ups en downs.
“Hoe gemakkelijk toch is het bergen te verzetten, en hoe betrekkelijk is alles toch. De berg ligt voor mij, ik keer mij om, en reeds ligt de berg achter mij.”
Henri Bruning
De mensen dicht om me heen
Zij zien nog steeds de moeilijke dagen die ik heb en gelukkig praat ik er redelijk makkelijk over. Maar de mensen net iets verder weg, zien mij weer als een “normaal” persoon, met een druk leven. Ergens is dat natuurlijk fijn, niet meer een stempel hebben op je voorhoofd. Maar die mensen vinden het soms moeilijk als je een afspraak verzet omdat je aan jezelf moet denken of dat je niet naar die ene verjaardag komt omdat je toch te moe bent.
Gelukkig heb ik een partner die heel veel begrip heeft voor mij en mijn situatie. Iemand die mij belt, als ik te laat thuis ben. Gewoon om even te weten of alles wel goed gaat onderweg. Iemand die mij knuffelt als ik het even zwaar heb. En onze part-time-poes, of leasepoes zoals mijn lief haar noemt, geeft me ook heel veel rust. Het is de poes van de buren, maar ze komt vrijwel dagelijks met me kroelen en blijft rustig de hele dag plakken. Door haar vergeet ik soms even dat ik nog niet helemaal beter ben, maar ze herinnert me er ook zeker aan af en toe rust te nemen.
Het nummer van deze week is Hope van Twista. Ik ben niet gelovig maar heb het nummer wel grijs gedraaid. Ik heb het nummer een ander jasje gestoken in gedachte, want ik ben zeker ‘hopeful for today’. Ik ben er nog niet. Maar wacht maar, ik ga nog zo veel bereiken. Wereld, pas maar op, ik ben al onderweg!
Liefs, Renée
