Ik ontmoette een meisje in de spiegel. Ze weerspiegelde mijn verleden, maar bewoog met me mee in het hier en nu. En hoe meer ik haar leerde kennen, hoe meer ik haar de toekomst wilde laten zien.
Twee maanden geleden kwam ik in Oostenrijk aan. Ik was hier impulsief naartoe gekomen. Met een gedachte, een onderbuikgevoel.
Ik had op Facebook een oproep geplaatst dat ik heel graag het winterseizoen wilde skiën, maar dat ik niet echt budget had. Misschien zou ik met iemand mee kunnen of kunnen bezoeken? Bij ze verblijven en ze helpen met iets; de vakantie fotograferen bijvoorbeeld, of koken. Het mocht van alles zijn. De kans was klein dat het ging lukken, maar niet geschoten, is altijd mis.
Ik hoorde heel lang niets, maar toen, ineens een berichtje. Iemand stuurde me dat een kennisje van hem het hele seizoen in Oostenrijk zou werken en dat ze wellicht wel gezelschap wilde. Hij gaf me haar contactgegevens en hup ik had een koffiedate om haar te ontmoeten. Ze vertelde me dat ze als hostess werkte in een bed en breakfast huisje. Ik zou haar kunnen komen helpen. Tijdens de koffie besloten we beiden ervoor te gaan. Gewoon een onderbuikgevoel wat we deelden. Ik kwam in februari aan in Jochberg. En ik leerde haar kennen.
Ze was een spiegel voor mijn verleden en mijn heden. 30 jaar jong. Vol in transformatie. Ze stond op de rand van weten, accepteren en beslissen. Dat dingen moesten veranderen. Dat ze zichzelf en wat ze nodig had moest gaan accepteren; zodat ze helemaal zichzelf zou kunnen zijn. Heel. Authentiek. Ze zou door het leven moeten gaan met zichzelf als het kompas. Waarbij ze zou kiezen voor mensen en paden die haar passen, haar aanvullen en haar voldoening zouden geven. Niet alleen anderen.
Dit alles was al langzaam bij haar aan het doordringen. Maar het is een worsteling. Als je je in transformatie bevindt, bevindt je je in chaos. Het bewust incompetent zijn voor een nieuwe houding, een nieuwe situatie is geen pretje; wetend dat dingen niet meer zoals nu kunnen zijn, dat je niet zo verder kan, en tegelijkertijd wetend dat je faalt en oude dingen doet, is moeilijk. Loslaten is moeilijk. Verandering ook. Maar je hebt deze fase nodig om door te kunnen groeien naar bewust competent en hopelijk, uiteindelijk, onbewust competent.
Je probeert naar je lichaam te luisteren. Je probeert te erkennen dat je moe bent, of gestresst, of dat je continu over je grenzen heen gaat. Maar je doet nog steeds al die dingen die de stress en uitputting versterken. Je begrijpt niet hoe dingen anders kunnen zijn of worden. Hoe je kan functioneren in deze wereld.
Maar heel langzaam, lieve schat, zal je zien dat je je plekje kan innemen. Dat je jezelf kan zijn en nog steeds kan functioneren. Wat je kan doen om je balans te houden, en rust en vreugde te hebben. Op jouw manier. Niet iemand anders zijn manier. Enkel de jouwe.
De puzzelstukjes zullen in elkaar gaan vallen. Je zult om ruimte en tijd gaan vragen. Je zult grenzen stellen. Je zult gaan zien dat je langzaam meer jezelf gaat zijn; met meer realisme, openheid en ware liefde te geven. Open je hart en probeer dit ook van anderen te ontvangen. Je hoeft niet alles alleen te doen.
Ik ben zo blij en dankbaar dat ik je heb kunnen helpen met je pad en deze transformatie. En dat zal ik blijven doen, elke keer weer. Vergelijk jezelf niet met mij in het hier en nu. Ik ben jou en jij bent mij. Enkel 6 jaar gescheiden in tijd. Ik ben een blik in de toekomst.
Jij hebt me laten zien waar ik vandaan gekomen ben. Jij hebt me opnieuw laten zien dat we waardevol zijn, gewoon door wie we zijn. We zijn mooi. En die mooiheid kan anderen helpen.
En ik weet zeker dat je succesvol je transformatie zal volbrengen. Opnieuw en opnieuw. Net als ik. Ik heb vertrouwen in onze toekomst. Laten we het leven liefhebben. Shit en al. Want we hebben een fantastisch leven. We kunnen ons er doorheen bewegen op elke manier die we willen. En dat zal mijn reflectie zijn, elke keer als ik je zie.
