Ik ging vorige maand skydiven. Ja, ik. Iedereen die mij een beetje kent denkt nu vast JIJ?! Toch, heb ik er voor gekozen om (o.a.) met een aantal van mijn collega’s de sprong te wagen (no pun intended as our colleague Jan would say).
Keuzes, keuzes
Op kantoor werd er al maanden gepraat over skydiven, 1 van mijn collega’s was al eens geweest en hij raadde het zo erg aan, dat ik langzaam maar zeker tot het besluit ben gekomen om mee te gaan. Twee dagen voor de springdag heb ik als laatste van de groep mijn ticket gekocht. Vanaf dat moment heb ik iedere nacht slecht geslapen. Ik was, deels onbewust, zo nerveus. De nacht voor het springen heb ik letterlijk niet geslapen. De gehele rit naar Texel en tijdens het wachten tot ons springmoment ben ik in mijn eigen hoofd geweest. Verzonken in eigen gedachten.
Omgaan met de spanning
Hoewel onze groep van 9 het zeker gezellig had, ging ook iedereen op zijn of haar manier om met de zenuwen. Sommige gingen extreem veel vragen stellen, aan de mensen van het centrum, aan elkaar. Af en toe een gilletje hier en daar. En twijfels. Ik denk dat ik de zinnen “wat zijn we aan het doen?”, “waarom doen we dit!?” wel 50 keer gehoord (en gezegd) heb.
Ik was vooral bezig met “overleven” tot het moment van de sprong. En dan is het moment daar: doe je jumpsuit en je harnas aan en loop maar naar het vliegtuig. Halverwege de weg naar het vliegtuigje ontmoet je je tandemmaster. Dé persoon verantwoordelijk voor jouw sprong.
Eenmaal in het vliegtuig
Een grappige, blije man stapt op mij af en zegt “Mag ik jouw tandemmaster zijn?”. Natuurlijk antwoord ik. Terwijl ik weer denk: waar ben ik mee bezig? Nog steeds verzonken in eigen gedachten loop ik, samen met mijn tandemmaster, verder naar het vliegtuig. Wanneer ik zit kan ik pas genieten: ik kan nu toch geen kant meer op.
Het uitzicht is ontzettend mooi, er worden grapjes gemaakt, je geniet van de mensen om je heen. Blij, nerveus, blij, nerveus. Ik zit helemaal vooraan in het vliegtuig, wat betekent dat ik er als één van de eerste uit moet. Als tweede van mijn groep om precies te zijn.
Het vliegtuig moet op 9000 feet/ 3 km hoogte komen, voordat de eerste er uit mag. Opeens gaat de deur open. Mijn hart stopt voor een momentje (zo voelt het althans), tussen mij en de deur zit enkel 1 van mijn collega’s met zijn tandemmaster. Voor mij zit de cameraman en naast hem zit een jongen die alleen gaat springen. De jongen springt als eerste, binnen 1 seconde is hij uit beeld. Alsof hij in een vacuumgat wordt gezogen.
Mijn beurt
En dan ben ik aan de beurt. Voor ik het weet zit ik op de rand van het vliegtuig en spring ik: met mijn hoofd eerst! De vrije val duurt ongeveer 30 sec en gaat zo aan mij voorbij. Wanneer de parachute eenmaal uitgaat is er in 1 klap stilte, rust en een onbeschrijflijk gevoel. Echt, alsof je aan het vliegen bent. Het uitzicht is super! Mijn tandemmaster laat me de richting van de parachute nog voor een tijdje bepalen en verder geniet ik voluit van de afdaling.
Enjoy the ride
Eenmaal op de grond, kan ik eindelijk ontspannen. Achteraf denk ik bij mijzelf: waarom al die spanning en stress? Ik wilde toch springen? Tuurlijk, vrijwel iedereen vindt het eng om uit een vliegtuig te springen. Maar als je eenmaal de keus hebt gemaakt om het te doen, waarom dan niet accepteren en ondervinden? En achteraf viel het ook hartstikke mee! Zo heb ik weer aan mezelf bewezen dat angst je leven niet moet bepalen, je weet niet hoe het gaat zijn dus waar maak je je druk om?
Waarom ik vind dat iedereen een keertje moet skydiven kan Will Smith misschien nog wel beter uitleggen dan ikzelf!
