Het begon goed: vrij weinig klachten, genieten van het zwangere gevoel, shoppen voor de baby en natuurlijk relaxen! Maar daar, de donderslag bij heldere hemel: het gevoel na de bevalling. Mijn kleine meid kwam via een keizersnede ter wereld, hier keek ik van tevoren erg tegenop. En toen ze dan eindelijk op mijn borst werd gelegd voelde ik… niets. Geen vreugde, geen blijdschap, geen emoties, terwijl mijn lieve man volledig in tranen naast ons stond. Later, op de kamer, besefte ik me ineens: ik ben verantwoordelijk voor dit kleine mensje. En na de verplichte rustdagen in het ziekenhuis, konden we eindelijk naar huis. Een heerlijk vooruitzicht: eindelijk mijn eigen bedje en fijne kraamhulp. Ik wilde gaan genieten, maar ook thuis bleef het genieten uit. 

Zo hoor ik mij niet te voelen

Daar was dag 7 van de kraamweek, ik was in gesprek met mijn man en ineens kon ik bijna geen woord meer uitbrengen. Behalve ja en nee, kwam er niets uit. Voordat ik het wist stond er een ambulance voor de deur. Na allerlei testen gedaan te hebben moest mee naar het ziekenhuis. Net thuis en nu moest ik alweer terug naar ziekenhuis… Na allerlei onderzoeken en gesprekken, het verlossende woord: het was een neurologische kortsluiting, zoals ze het zo mooi omschreven. 

De dag dat mijn dochter voor het eerst naar buiten mocht, was de dag dat ze haar hulpbehoevende moeder mocht ophalen uit het ziekenhuis. Dit maakte mij erg verdrietig. Ik had het gevoel dat ik niet goed genoeg voor haar zorgde. De dagen die volgden werden helaas niet beter. Ik had nergens zin in, had veel negatieve gedachten, werd steeds angstiger, had last van duizeligheid, wilde niet alleen zijn en zeker niet alleen naar buiten. Langzaam maar zeker, raakte ik mezelf kwijt. Ik herkende mezelf niet meer. Die enthousiaste vrouw, die graag onder de mensen was en veel dingen deed, zat nu thuis te huilen. Wederom voelde het alsof ik niet voor mijn baby kon zorgen, voor mijn gevoel deed ik niets goed. Na een aantal weken kwam de conclusie: “dit is niet goed. Ik hoor mij zo niet te voelen.”

Naar de huisarts voor een verwijzing

Na overleg met mijn man besloot ik de dokter te bellen voor een afspraak. Het was een moeilijk gesprek, ik moest hardop uitspreken dat ik het gevoel had dat er iets mis was, dat ik mij geen goede moeder voelde. Na een aantal erg confronterende vragen en heel veel tranen kreeg ik mijn doorverwijzing naar de psycholoog. 

Ik was erg blij dat zij mij gingen bellen voor een afspraak. Ik weet namelijk niet of ik het op dat moment had gedurfd, ik had al zoveel moeite om de huisarts te bellen. Kort erna werd ik gebeld en mijn eerste afspraak was snel gepland. Met lood in mijn schoenen vertrek ik naar mijn afspraak. Ik stap binnen en neem plaats in de wachtkamer. Na wat wachten, word ik opgehaald uit de wachtkamer en ongemakkelijk loop ik achter de dame aan het kantoor in, ik neem plaats en we beginnen: kunt u mij vertellen wat uw klachten zijn? Tranen springen in mijn ogen. Ik vond het moeilijk om te zeggen dat ik me een zielig hoopje voel en nog erger: een slechte moeder. Hiervoor was ik een sterke vrouw. Ze stelt me gerust en al snel werd duidelijk dat ik een postnatale depressie had. Ik dacht direct: “dit kan niet waar zijn, wat heb ik verkeerd gedaan?” Gelukkig werd het mij ook al snel duidelijk dat dit iets is wat je overkomt en absoluut niet iets is wat zelf veroorzaakt. 

Hoe verder vanaf hier?

“U kunt bij ons geholpen worden, maar de wachtlijst staat momenteel op 8 maanden.” Wat moet ik in de tussentijd doen dan, denk ik. En voordat ik mijn gedachten af kan maken, krijg ik een voorstel. Ze vraagt of ik eventueel interesse heb in een digitale behandeling.  Alles was al zo spannend, ik wilde alleen akkoord gaan als ik wel op de reguliere wachtlijst mocht blijven staan als ik dat ging doen. Dat kon gelukkig! Ik zou een e-mail krijgen met aanvullende informatie zodat ik me een beetje kon inlezen over hoe het te werk gaat. De mail kwam de volgende dag al binnen en ik zag het wel zitten.  Toch even laten bezinken allemaal en na een week laat ik mijn eerste digitale afspraak in plannen. Ik ga aan de slag via NiceDay.