Het gevoel van er niet meer willen zijn, het gevoel dat je continue op je tenen moet lopen, je doodongelukkig voelen, maar toch door gaan. Het gevoel van ernstige vermoeidheid en falen. Dit is hoe ik mij voelde en dan heb ik nog niet eens alles genoemd. Een depressie maakt van jou een persoon die je diep vanbinnen niet bent. Mijn depressie heeft van mij een mens gemaakt die ik niet ben en ook niet wilde zijn. De depressie zit in mij, ik bén de depressie niet.
Voor buitenstaanders is het lastig om voor te stellen hoe ik mij voelde, voor mij was het lastig om het uit te leggen. Ik begon met schrijven en ik merkte dat dit een ware uitlaatklep voor mij was en ondertussen voel ik mij ook al stukken beter. Ik neem je nu graag mee terug naar hoe het was.
Negatieve gedachten winnen het gevecht
Het is 7.00u en de wekker gaat. Ik moet mijn bed uit om naar mijn werk te gaan, maar in plaats van te beginnen aan mijn dag; zet ik de wekker op de snooze stand. Ik snooze één keer, ik snooze twee keer, om vervolgens 45min later nog steeds in mijn bed te liggen. Dit zijn ochtenden die allesbehalve uitzonderlijk zijn. Ik wil mijn bed niet uitkomen en ik kán mijn bed niet uitkomen. Ik ben moe en mijn negatieve gedachten overwinnen keer op keer. Ik wil niet werken, ik zie er als een berg tegenop. Mijn doel om 9.00u op het werk te beginnen mislukt dan ook compleet, 10.00u kan ik er op zijn vroegst zijn. Eenmaal op de fiets naar het werk rollen de tranen over mijn wangen. Ik huil de hele weg tot dat ik bijna op het werk ben. Dan droog ik snel mijn tranen en loop ik naar binnen, ik start mijn werkdag alsof er niks aan de hand is.
Als ik vrij ben van werk zit ik thuis, ik doe de hele dag niets. Vriendinnen vragen mij geregeld om wat leuks te doen, maar dat houd ik zo veel mogelijk af. Hoewel ik altijd gek op ze ben geweest, heb ik nu even geen zin om de deur uit te gaan en ze te zien. Het huishouden staat op een laag pitje en de keukenkastjes zijn vaker leeg dan gevuld.
Het engeltje op mijn schouder wil dat het weer wordt zoals het was; ik wil mijn energie terug, weer lekker afspreken met vriendinnen en sporten zoals ik mijn hele leven gewend ben. Het duiveltje op mijn schouder vertelt mij iedere dag hoe moe ik ben, dat ik geen zin heb om de deur uit te gaan, dat ik geen mensen wil zien, dat ik geen energie heb om te sporten en dat ik mij rot moet voelen. Het engeltje is helaas niet sterk genoeg, waardoor het duiveltje keer op keer wint.
Het is lastig om te laten zien wie je bent en hoe je je voelt. In de maatschappij van tegenwoordig word je als sterk gezien als je maar doorgaat. Verdriet wordt gezien als een zwakte. Ik voelde mij zwak. Niemand wil zich zwak voelen en niemand wil zwak gevonden worden. Uit zelfbescherming heb ik een masker opgezet, niet bewust, het gebeurde. Thuis kan ik zijn wie ik ben, buiten de deur zit ik veilig verstopt onder mijn schild. Het is vermoeiend om de hele dag een masker te dragen, het is vermoeiend om de hele dag beïnvloed te worden door allerlei prikkels.
Toch kan ik dat niet veranderen, nog niet tenminste; het is een kwestie van tijd. Ik loop al zolang op mijn tenen en ik loop al zolang achter de feiten aan, ik houd dat nog wel even vol.
Ooit wordt het beter, ooit zal de zon weer voor mij gaan schijnen. Hoewel ik er niet zo in geloofde, weet ik nu dat het zo is. Ik heb mij dat laten vertellen en ik zal bewijzen dat het zo is. Het wordt beter.
Veel liefs, Sharon
