Jennifer is 34 jaar, trotse moeder en woont samen met haar 13 jarige dochter in Capelle aan den Ijssel. Ze studeert Social Work aan de Hogeschool Rotterdam, volgend jaar studeert ze af! Naast dat ze druk bezig is met haar dochter en haar studie, is ze vorig jaar ook in behandeling geweest voor haar depressie. Ze had een moeilijke tijd, zelfmoordgedachten en zelfmoordneigingen zorgde ervoor dat ze aan de bel trok. Na haar aanmelding bij PsyQ kreeg ze de optie voor 100% online behandeling en ze zei ja! Wij vroegen haar hoe ze dit heeft ervaren.

Wat dacht je toen je voor het eerst hoorde over een 100% online behandeling?
In eerste instantie ervaarde ik weerstand. Ik ben eerder in behandeling geweest voor mijn borderline stoornis en ik houd niet van verandering. Face to face gesprekken in de spreekkamer, dat was ik gewend. Toch zei iets in mij: zeg een keer ja, probeer het gewoon!

En hoe voelde je je na het eerste gesprek?
Dus toch geprobeerd en ik vond het goed! Als ik het niet fijn had gevonden was ik ook gewoon weer gestopt. Maar het beviel direct. Ik hoefde er niet voor naar locatie, ik kon de sessies vanaf mijn werk doen, dan blokkeerde ik een vergaderruimte en nam ik even tijd voor mijzelf. Op mijn werk heb ik het aangegeven en zij waren erg behulpzaam, ze vonden het knap en fijn. Het was immers ook voor mijn eigen ontwikkeling.

Kan je iets meer vertellen over je behandeling: hoe vaak sprak je je behandelaar bijvoorbeeld?
Ik ben in februari gestart en in juni heb ik mijn behandeling afgerond. Ik had wekelijks videocontact met mijn behandelaar Feline en als het minder ging dan had ik de mogelijkheid om een chatbericht te sturen. Zodra Feline dan tijd had, zou ze bij mij terugkomen en checken of ik even wilde bellen.

Heb je weleens tussen de sessies door contact gehad?
Ik heb er een keer echt doorheen gezeten, ik had iets naars meegemaakt op college en hierover een berichtje gestuurd. Feline reageerde niet a la minuut, maar toch vond ik het fijn dat ik direct het bericht kon versturen. Vooral omdat ik mijn gevoelens kon uiten op dat moment en er niet mee bleef lopen. Normaal zou je het liefst, als je in een reguliere behandeling zit, willen bellen en dat is meestal niet mogelijk. Maar dat ik een bericht kon sturen wetende dat ik daar antwoord op zou krijgen stelde mij wel gerust. Toen ze eenmaal reageerde en vroeg of ze moest bellen, maar was niet meer nodig. Er even over praten via de chat was al fijn genoeg.

Voelde het videobellen of het contact via de app niet onpersoonlijk?
Ik moet eerlijk zeggen, mijn eerdere ‘traditionele’ behandeling vond ik minder… ik had niet het gevoel dat er aansluiting was, het voelde meer als een verplichting, ook voor mijn toenmalige behandelaar. Ik werd niet echt gehoord, als je snapt wat ik bedoel. Bij Feline was dat anders, ik had het gevoel dat ze er was, dat ze mij begreep en ze vroeg ook altijd door. Ook al waren we fysiek niet bij elkaar in de ruimte, ook al was het online, ik vind online dus eigenlijk beter.

Hoe gebruikte je de NiceDay app verder, naast het videobellen en chatten?
Ik hield in de app mijn planning bij, ook rondom voeding, ik heb namelijk wel eens de neiging om maaltijden over te slaan. Daarnaast registreerde ik in de app mijn stemming: hoe voelde ik mij gedurende de dag? En wat voor effect hadden bepaalde gebeurtenissen op mijn stemming? Als ik mij in de ochtend klote voelde en ‘s avonds voelde ik mij prima, kon ik zien waar dat door kwam. Ik zag kleine vooruitgangen, van dag tot dag, maar zelfs ook gedurende de dag!

Zou je een behandeling via NiceDay aanraden aan anderen?
Ja zeker! De eerste stap zetten is eng maar geef het een kans. Ik voel mij zo goed geholpen! Ik ben blij dat deze mogelijkheid er is en ik hoop dat het bekender wordt zodat meer mensen geholpen kunnen worden.