Voor veel mensen is een nieuw jaar een nieuwe start. Iedereen heeft goede voornemens en ieder jaar zeggen ze: dit jaar ga ik die goede voornemens wel volhouden! De sportscholen stromen vol, de chips verkoop daalt en ook de slijterij heeft het minder druk. Maar tegen de tijd dat het maart is, zie je daar nog maar weinig van terug.

Doelen

Ik ben ook altijd iemand geweest die op 1 januari op het startblok stond om het helemaal anders te doen het komende jaar: afvallen, gezonder eten, meer sporten, socialer zijn en minder hard rijden. Van al die dingen kwam uiteindelijk niets terecht. Dus die goede voornemens heb ik dit jaar lekker opgegeven!

Ik hoor het je denken, echt? Maar je hebt toch doelen nodig? Klopt helemaal! Maar die had ik al voor 1 januari, en raad eens. Ik hou ze nog steeds vol. En er komen echt nog wel nieuwe doelen bij, maar schaar ik ze onder de categorie “goede voornemens”? Nee, absoluut niet.

Zo heb ik mijn studie waar ik hard voor werk. Mijn energielevel gaat omhoog waardoor ik vaker naar vrienden en familie kan. Ook ben ik meer met voeding bezig omdat ik op gewicht moet blijven en dan met de goede voeding, geen vette hap. En dit alles doe ik al maanden en ga ik zeker doorzetten!

Iedereen neemt me zoals ik ben, nu ik nog

Loesje

Social media

Wat ik wel heb besloten voor 2018 is dat ik dit jaar positiever wil benaderen. Social media is iets dat dat een stuk moeilijker kan maken. Iedereen is altijd zo gelukkig online. Alsof het leven perfect moet zijn. Dure vakanties, avonden stappen, huwelijksaanzoeken: alles wordt massaal gedeeld.

Maar er zit ook een donkere kant aan de online wereld. Zo ben ik lid van een aantal facebook pagina’s over depressie, stress stoornissen en kanker lotgenoten. Ik denk eraan om daar allemaal uit te stappen. Voor mezelf. Ik ben nu zo ver gekomen en wordt er alleen maar neerslachtig van om al die negatieve berichten te lezen. Dus dat heeft wel een verandering nodig!

Aan mezelf werken

Om het jaar 2017 helemaal mooi af te sluiten (dat doe ik dan weer wel!) had ik afgelopen vrijdag mijn laatste afspraak bij de afdeling traumaverwerking. Mijn partner was mee en ik heb het heel mooi af kunnen sluiten. Een brief geschreven aan mijn therapeute J, en deze voorgelezen en bij het afscheid kreeg ik een stevige knuffel, drie zoenen en een kaartje met lieve woorden. Vanaf nu ga ik het alleen doen, met de mensen om me heen. Geen therapie meer. Een heel gek idee, maar ik ben er klaar voor!

Het nummer van deze week: Unwritten van Natasha Bedingfield. Dat spreekt voor zich!

Iedereen een mooi jaar toegewenst! Liefs, Renée x

Het afgelopen jaar is een bewogen jaar geweest. Van helemaal in de put zitten tot gelukkig worden en mijzelf durven laten zien. Ik wil deze blog gebruiken om een aantal positieve momenten van mijn 2017 uit te lichten.

Er zijn natuurlijk veel negatieve dingen geweest, maar ik vind het ook belangrijk de goede dingen eens te vertellen! Die worden helaas snel vergeten, omdat negativiteit veel meer in het geheugen blijft hangen.

Een onzichtbaar meisje

De overwinning van een groot deel van mijn onzekerheid is echt een eye-opener geweest. Ik ben van een meisje die het liefst achterin een ruimte stond een vrouw geworden die zichzelf durft te zijn. Wat er ook voor gezorgd heeft dat ik eindelijk keuzes voor mijzelf durf te maken.

Kiezen om een studie te gaan volgen waar ik gelukkig van wordt. De stoute schoenen aan te trekken om voor een werkgever te gaan waar ik zo graag wilde werken. En het is me beide gelukt! Een heel fijn leermoment!

Ook begonnen met deze blogs schrijven was een stap in de goede richting. Ik had nooit verwacht dat dit vertrouwd zou worden en al helemaal niet dat dit blog nummer 20 zou zijn!

Therapie

Groepstherapie na 9 maanden afsluiten. Normaal iedere donderdag ochtend in een kamer met vrouwen die elkaar en zichzelf willen helpen. Dat achter me laten voelde heel goed en sterk. Naast deze therapie natuurlijk in januari gestart met traumatherapie! Zware tijden, maar wel een heel jaar vechten voor de vrouw die ik nu eindelijk gevonden heb: Renée. Dit ben ik en niemand anders.

Ook mijn anorexia en PTSS keihard aanpakken en, zo goed als, overwinnen. Met steun van mijn dierbaren is dit gelukt! Als ik terug kijk naar die periode kan ik trots zijn op wat ik allemaal bereikt heb. Ik heb het toch maar even gedaan!

Privé

De band met mijn ouders is heel hecht geworden doordat ik meer kon gaan vertellen wat er in mijn hoofd afspeelde. Zij kregen eindelijk een beeld waarmee ik worstelde en ze zagen me groeien. Het was zo fijn eindelijk te kunnen zeggen wat ik dacht! En daar zal ik ook zeker niet meer mee stoppen. Ook de conflicten die ik heb aangepakt met belangrijke personen zijn erg belangrijk voor mij geweest. En nog steeds: ik ben zo blij dat ik die confrontatie durf aan te gaan.

Gezondheid

Hoe eng het ook was, ik wist dat het in mijn lijf niet helemaal oké zat. Eindelijk ben ik op zoek gegaan naar waar het niet goed zit en zie ik in dat het echt nodig is. Het geeft me rust om aan mezelf te werken, lichamelijk en geestelijk. Ik zie nu in dat ik er echt toe doe.

Genieten

Dat kan ik weer! Een stuk motorrijden, een goed boek lezen of met een wijntje op de bank. Een spontaan dansje op een lekker nummer midden in de woonkamer, vier afleveringen van mijn favoriete serie kijken… Lekker toch? Of een lachbui om de stomste dingen met mijn lief. Tranen van het lachen, die had ik echt gemist. Ze zijn terug!

Dankbaar

Dit moment ga ik ook gebruiken om een aantal dierbaren te bedanken, omdat ze me nooit hebben laten vallen toen ik het moeilijk had. Ik vind dat ik het te weinig zeg. Dus bij deze:

Lieve ouders en jullie partners; bedankt voor alle uren op de bank, alle tranen die ik mocht laten en de steun die ik heb gekregen! Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, dank je wel dat jullie er altijd voor me zijn. Tijdens slechte en goede dagen.

Lieve R. K. Inmiddels zijn we ruim 4 jaar vrienden en jij bent één van de trouwste volgers van mijn blogs. Bedankt voor je luisterend oor, de wijntjes, de gekke buien en het boek. Op naar nog veel meer jaren maatjes zijn!

J.T. Nog zo een trouwe lezer! Meisje, dank voor je steun en de lieve woorden van het afgelopen jaar. Ik weet dat jij nu door de periode gaat die ik achter me kan laten. Ook jij komt hier doorheen! Samen met je lieve partner, jullie kunnen dit!

I. vd S. Wij zijn weer samen, bedankt dat je naar me hebt geluisterd. Ik wil jou echt niet kwijt als maatje, je bent te belangrijk voor me. Op naar heel veel motorritjes en wijntjes in 2018, maar dan zonder deze activiteiten te combineren!

Mijn lieve schoonmoeder, die iedere week op woensdag de laptop open klapt om te lezen wat ik nu weer heb geschreven. En op donderdag moet er natuurlijk tijdens het eten over gepraat worden. Bedankt voor jouw vertrouwen en openheid. Dat we nog maar vaak mogen lachen samen!

M.G. jij bedankt voor alle knuffels, steun en dansuren! Dat uurtje in de week is heel belangrijk voor mij. Komend jaar weer lekker knallen op de vloer, ik heb er zin in!

Lieverds: C&L, B. J., P. de L, M&N en L den B. Jullie zitten ook diep in mijn hart. Lief dat jullie deur altijd open staat en ik altijd kan aankloppen als het niet goed gaat. Maar ook als het wel goed gaat! Ik ben heel blij met jullie!

En als laatste… Mijn partner, mijn beste vriend, mijn maatje. Bedankt dat je er altijd voor me bent. We kunnen vreselijk lachen, maar ook serieuze gesprekken hebben. Bij jou mag ik fouten maken zonder dat je mij erop afrekent. Je probeert me altijd te begrijpen en houdt van me zoals ik ben. Bij jou kan ik volledig mezelf zijn, ook met mijn minder goede eigenschappen. Vals meezingen in de auto kan ik doen met bijna geen schaamte en mijn onhandigheid kan ik mede door jou omarmen. Ik hou van jou, op naar een mooi jaar!

Dat ik jullie allemaal in 2018 nog maar bij me mag hebben!

Het nummer dat ik deze week toevoeg is een nummer die heel dicht bij me staat. Teach me how to be loved van Rebecca Ferguson. Een sterke vrouw, met een mooie stem en emotie in haar muziek.

Tot volgend jaar! Liefs, Renée x

Vandaag de dag hoor je veel mensen over een burn-out. De voornaamste dingen die ik erover lees zijn dat mensen moe zijn en niets willen, gepaard met paniekaanvallen. Maar: er zit zeker meer achter dan alleen die dingen. Deze week wil ik jullie een kijkje geven in mijn opbranding en wat er allemaal omheen gebeurde.

Waar ging het mis?

Voordat ik mij ziekmeldde bij mijn werkgever, vond ik dat ik het allemaal wel aankon. Extra werken, veel druk van de managers en conflicten op de werkvloer. Daarnaast wilde ik mijn PTSS laten voor wat het was, ik was het aan het negeren. Dat, dat nog aan het pushen was had ik dus niet eens door. Ja, ik was altijd moe en moest moeite te doen om vrolijk te doen, maar ik dacht dat het gewoon een fase was. Dus naast mijn 32 uur contract, werkte ik vaak nog een dag extra of werkte ik een paar uurtjes over.

De dagen voorafgaand aan mijn afspraak met de huisarts heb ik veel getwijfeld: moet ik wel of niet gaan? Ik voelde me een zwakkeling. En zelfs toen ik die dinsdag in de wachtkamer zat, wilde ik nog weglopen met het gevoel dat ik me aanstelde.

Toen ik binnengeroepen werd, sprak ik mezelf toe: “je doet je verhaal, zonder te huilen en je gaat er niet mee akkoord als ze vindt dat je een pauze moet nemen!” We gingen aan tafel zitten. Ik vertelde dat ik gewoon even mijn gevoelens wilde delen en dat ik het gevoel had dat zij de juiste was om mijn verhaal bij te doen. Na nog geen 3 minuten kan ik mijn tranen niet meer bedwingen. Mijn huisarts zegt mij dat ik mij echt ziek moet melden. Ik ga er niet eens tegenin. Ik bel mijn werk en met lood in mijn schoenen vertel ik dat ik een tijdje thuis zal zijn.

De eerste week wil ik niets, huil ik veel en voel ik me het meest nutteloze wezen op aarde. Er komt veel op me af, maar ik sla niets op. Ik weet dat er allemaal gesprekken aan komen, maar daar ben ik helemaal niet mee bezig. Boeken lezen lukt me niet, het huishouden kan me gestolen worden en ik wil me verstoppen zodat niemand me zo ziet.

Stap één

Het gesprek bij de GGZ. Met lood in mijn schoenen ga ik het gesprek aan. Van het gesprek is me echter niets bijgebleven, ik herinner mij alleen hoe ze eruitzag. Ik vond het vooral tijdverspilling: uitrusten is een beter tijdverdrijf, ik ga binnenkort toch weer aan het werk. Wat ik nog wel goed kan herinneren is dat ik thuis als een blok in slaap viel, het gesprek was dus toch intensiever dan verwacht.

Stress! Heel veel stress! Want wat nu?

Zonder dat ik het doorheb gaan de eerste weken voorbij. Al snel volgt ook de uitnodiging van de Arboarts. Mijn eerdere ervaring met de bedrijfsarts was een ramp en ik ben bang dat dit een herhaling wordt van toen.

Gelukkig ging dit gesprek helemaal anders en gaf zij aan dat ik mijn klachten serieus moest nemen. In haar rapport kwam het volgende te staan: minimale tijdsduur van uitval is 2 tot 3 maanden. Tijdens dit gesprek raadt de bedrijfsarts mij aan om me te melden bij een psycholoog: haar collega, waarmee zij nauw samen werkt, zodat zij mij samen kunnen helpen.

Ik ga akkoord en de eerste afspraak volgt snel: heel veel zenuwen en tegenzin gieren door mijn lijf. Het gesprek is onwennig en emotioneel verwarrend. Ik doe mijn verhaal, alsof het niet de mijne is, zoals ik al jaren doe. De psycholoog biedt mij een assertiviteitstraining aan en die pak ik aan. En daar heb ik zo vreselijk veel spijt zodra ik de deur dichttrek! Maar teruglopen en het weigeren doe ik ook niet. Dat durf ik ook weer niet… Hierdoor ben ik weer weken van slag, dit wil ik niet! 

Tussen de afspraken door

Schaamte, één van de emoties die ik constant voel. Ik wil niet dat mensen om mij heen weten dat ik een burn-out heb. Met mijn ouders en familie praat ik wel, maar verder wil ik het er niet over hebben. Doordat ik nergens energie voor heb, voel ik mij ook echt vreselijk nutteloos. Huishouden gaat niet, met vrienden afspreken doe ik niet en naar buiten gaan doe ik alleen als het echt moet. Helaas gaat dit samen met veel onbegrip. Mijn toenmalige partner vond een burn-out een modeverschijnsel en onzin. Het huishouden was volgens hem niet zwaar (elke dag iets doen kan makkelijk) en probeer binnenkort maar weer een paar uurtjes te gaan werken, zal goed voor je zijn!

Stap voor stap vooruit

De assertiviteitstraining ging goed, zonder dat ikzelf verbetering zag, waren anderen zeker wel onder de indruk. Inmiddels zat ik ook bij PsyQ, druk met therapie, en daar viel het de mensen om me heen ook op. Ik kwam meer voor mezelf op en durfde meer los te laten. Maar ondertussen voelde ik mezelf nog steeds erg moe en kon ik maar niet accepteren dat het was zoals het was. De Arboarts had van de “3 maanden afwezigheid” al “langdurig proces” gemaakt. Het contact met mijn werk was erg slecht. Ik belde naar mijn werkgever voor updates, maar hijzelf vond het waarschijnlijk niet belangrijk. Dat zorgde ervoor dat ik inzag dat ik dit echt goed moest doen, voor mezelf. En als het dan langdurig afwezig zou worden, jammer dan.

Met dit besef merkte ik zelf eindelijk verandering. Ja, ik was nog steeds moe, maar sprak met mijzelf af dat ik elke dag even naar buiten zou gaan. Boodschappen deed ik dan ook per dag, zodat ik wel moest. Ook ging ik meer doen met vrienden en werd opener over wat me was overkomen. Het begrip kwam van mijn familie, die hebben mij gesteund waar mogelijk. Ik ben ze zo dankbaar!

Geen contract verlenging

Mijn werkgever zette me op straat toen mijn contact af liep. Vanaf dat moment was ik mijn doel kwijt en ook de zin om hard te werken. Alles bij elkaar zorgde ervoor dat ik een uitvlucht zocht. Drank. Ik dronk iedere dag een flesje wijn, minimaal. Bij het UWV word ik volledig afgekeurd en kom ik officieel in de ziektewet met uitkering. Vreselijk! Ik voelde me steeds slechter en besloot met mijn moeder te praten. Ik ben eerlijk geweest over het drinken, de worstelingen die ik vanbinnen had en hoe nutteloos ik me voelde. Er waren goede dagen, maar ook diepe dalen. Dan leek het alsof ik weer volledig terug bij af was. Mijn vriendinnen liet ik bijna niets weten, ik was klaar met mijn negativiteit delen. Gelukkig kreeg ik goed advies van mijn moeder in verband met mijn vriendschappen en hebben we afgesproken dat ik een opleiding moest zoeken, met financiële hulp van haar.

Nadenken over je toekomst

Zogezegd, zo gedaan. Stoppen met drinken, informatie boeken opvragen van school en hard nadenken. Na een aantal maanden zakt het schaamtegevoel van de burn-out en krijg ik een idee wat ik wil gaan doen. Zo ga ik bij mijn opticiën langs om te praten, misschien is dit wel iets voor mij. Na een superleuk gesprek en een aantal dagen meekijken op de werkvloer besluit ik een afspraak te maken op school. Daar ben ik eerlijk over de situatie en we kijken samen naar de mogelijkheden betreft het invullen van mijn studie. Met deze informatie (en de toelating van de opleiding!) ga ik weer naar het UWV maar zij doen moeilijk. Eigenlijk willen ze me nog een jaar afkeuren.

Hoe dat allemaal gegaan is, en hoe het nu gaat, vertel ik jullie volgende week!

Het nummer is van Racoon – Almost made it.

Vergeet niet over je burn-out te praten, dat is heel belangrijk zodat de mensen om je heen weten wat er aan de hand is. Als mensen negatief reageren zegt dat meer over hun dan over jou, hou dat in gedachte!

Liefs, Renée

Hard, afwijzend en veeleisend tegen jezelf zijn, maar zorgzaam voor anderen. Niet van jezelf toestaan dat je soms fouten maakt, maar een ander in dezelfde situatie troostend en bemoedigend toespreken. Komt dit je bekend voor? Dan is het tijd om iets over zelfacceptatie te leren.

Troost

Misschien is het dan tijd om wat liever voor jezelf te worden. Want jij hebt soms ook troost nodig en iemand die zegt: “Het is ok, ik ben er voor je.” Die persoon kun jij ook voor jezelf zijn. Dat voelt een beetje gek, vooral als je gewend bent om jezelf bestraffend toe te spreken als er iets mis gaat. Toch kun je jouw troostende kant ontwikkelen, als jij je daar bewust van bent en er voldoende aandacht aan geeft.

Jongere versie

Misschien heb je vroeger nooit geleerd om jezelf zo toe te spreken en miste je iemand waarvan je dat kon leren. Je jongere versie heeft daar beschermende patronen voor ontwikkeld of overgenomen die op dat moment nodig waren om psychisch te overleven, maar op dit moment blokkeer je er misschien door. Probeer te ontdekken waar het kind in jou, die dit gedrag in stand houdt, eigenlijk om vraagt. Wat heb je nodig?

Verbreek de negatieve spiraal

Laat de negatieve gedachten over jezelf naar boven komen en schrijf ze op. Door ze aandacht te geven ga je al een connectie aan met waar ze vandaan komen.

Doe een reality check en vraag jezelf de volgende drie dingen af:

• Is deze gedachte waar?
• Geeft deze gedachte mij een goed gevoel?
• Helpt deze gedachte bij het bereiken van mijn doelen?

Deze vragen helpen de negatieve spiraal te doorbreken.

Een alternatief

De volgende stap is om een positief alternatief op te schrijven die je negatieve gedachte onschadelijk maakt.

• Vervang bijvoorbeeld de gedachte: “Ik kan dit niet”, door: “Ik kan dit aan. Het is een mooie gelegenheid om te groeien. Ik ben een waardevol persoon en heb genoeg kracht om hiermee om te gaan, maar ik begrijp ook waar deze spanning vandaan komt. Die mag er zijn, het is ok.”
• Probeer deze alternatieve gedachten ook te voelen in plaats van het alleen maar te denken. Stel jezelf voor hoe je een kind zou troosten en probeer die gevoelens van geborgenheid en bevestiging op jezelf te richten. Omarm jezelf in gedachte en vervang: ‘Ik ben machteloos en kwetsbaar’ met: ‘Ik heb zelf de controle over mijn veiligheid en welbevinden.’

Zelfacceptatie oefenen

Iets dat zo diep geworteld zit verandert natuurlijk niet zomaar, dus het is wel zaak om dit vaak te oefenen. Hoe vaker het lukt om jezelf als liefdevolle ouder toe te spreken, hoe sneller dit een automatisme wordt. Dus oefen dit zo vaak mogelijk!

Het is augustus 2013, eindelijk krijg ik de doorverwijzing voor een revalidatietraject. Ik kamp al jaren, 8 om precies te zijn, met zware rugklachten en ben nu op het punt dat ik bijna niets meer kan. In het ziekenhuis niets wijzer geworden en ook fysiotherapie gaf geen verlichting. Artsen zeiden dat het tussen mijn oren zat, maar ik wist zeker van niet.

Laatste redmiddel

De intake bij Spine & Joint is erg spannend. Dit is mijn laatste redmiddel. Ze onderzoeken tijdens deze afspraak hoe het er lichamelijk en mentaal voor staat. Na wat testen met plakkers op mijn lijf wordt het snel duidelijk dat er inderdaad lichamelijk het een en ander niet goed zit.

Het volgende onderdeel is een gesprek met hun psycholoog. Daar doe ik in een uurtje mijn verhaal. We gaan in sneltreinvaart door mijn verleden: de scheiding van mijn ouders, het pesten op school, mijn zelfmoordgedachten tijdens mijn middelbare schooltijd, mijn misbruik, het huiselijk geweld, afgebroken opleidingen, mislukte relaties en de sinds kort nieuwe relatie waarmee ik samenwoonde.

De psycholoog kijkt me dat uur aan en zegt; “Je krijgt groen licht voor het lichamelijke traject bij ons, op één voorwaarde; Je gaat professionele hulp zoeken om alles te verwerken.” Eerst schiet er door mijn hoofd: echt niet! Ik heb niemand nodig om hiermee om te gaan. Ik doe het al jaren alleen! Maar dan bedenk ik me dat ik wel zal moeten. Nou, dan ga ik wel 1 of 2 keer, maar echt niet vaker!

Het begin van mijn traject

In november start mijn traject bij Spine & Joint. Heel intensief; twee ochtenden in de week, elk 3 uur durend. Opnieuw leren lopen, ademhalingsoefeningen en fitness. Inderdaad zwaarder dan verwacht en ik moet mij op dit punt echt gaan aanmelden bij Indigo.

In december heb ik daar de intake en na een uurtje krijg ik dan de stempel; Post Traumatische Stress Stoornis en depressief. Een maand later start mijn therapie. We gaan voor EMDR (traumatische ervaringen verminderen door geluid) in combinatie met antidepressiva. Al snel wordt mij duidelijk dat dit niet een eenmalig gesprek wordt. Het misbruik beïnvloed mijn seksleven al jaren in extreme mate, dat moet echt stoppen.

Ups en downs

Het gaat met ups en downs, maar na een half jaar stop ik ermee. Mijn partner R en ik leven nog steeds als broer en zus, ik voel me niet beter en we hebben geen vertrouwen in het verloop van de behandelingen.

R heeft heel erg zijn best gedaan om me te helpen en te steunen, maar ik wilde en kon er niet over praten. Alles wat opgerakeld tijdens de sessies, maar inmiddels wilde ik alles weer wegstoppen naar waar het vandaan kwam. Dit betekende, na 2,5 jaar samen te zijn geweest, het einde van onze relatie.

Vanaf dat moment stortte ik mij op mijn werk. Ik begon met 4 dagen per week werken, maar dat werden er steeds vaker 5, of zelfs 6. Ik wilde geen fouten maken en probeerde iedereen tevreden te houden. Mijn baas, mijn collega’s, de klanten. Er werd niet geluisterd naar mijn verlangen om hogerop te komen in het bedrijf en mijn leidinggevende en ik botsten.

Maar ook thuis bleef ik rennen. Vriendinnen, familie en mijn nieuwe partner S.L. die thuis kwam te zitten zonder baan. Ook niet de meest ideale situatie, waar veel ruzie uit voortkwam.

Welk resultaat dit heeft? Een burn-out… Wat er toen allemaal volgde vertel ik volgende week.

Het nummer van deze week; Racoon – Mrs. Angel

Liefs x