Ik wil mezelf zijn. Mijn hele zelf. Ik heb er hard voor gevochten en nog harder aan gewerkt. Maar, als je eenmaal zo ver bent gekomen dat jezelf zijn regelmatig lukt, dan heb je nog meningen en beelden van anderen. Moet je daar lak aan hebben? Ja en nee.
Als er 1 proces is waar je nogal afhankelijk bent van beelden van anderen is het wel het sollicitatieproces. Daar zit ik nu middenin. Mijn vriendinnen weten dat ik een baan zoek en helpen me graag. Een van hen kwam laatst met een enorm leuke kans. Bij een bedrijf wat gespecialiseerd is in jeugdzorg, zochten ze een coach voor jongeren met problemen of een achterstand. Geknipt voor mij. Zij kende de eigenaar en zou hem bellen om een goed woordje te doen. Helaas liep dat uit op een harde confrontatie met stigma en beelden van anderen. Zij had in al haar enthousiasme en geloof in mij ook aangehaald dat ik Borderline heb; Juist omdat ze dat in deze functie als een pre ziet, wat ook zeker waar is in dit geval. Maar de man aan de andere kant kent mij niet, en noemde mij een te groot risico. Einde sollicitatie, nog voor deze begonnen was. Dat is natuurlijk ongelooflijk balen. Waar ging dit mis?
Het beeld van Borderline
Bij het beeld van Borderline. Deze man zit in de geestelijke gezondheidszorg en kent het fenomeen Borderline. Hij heeft daar vast ervaring mee en kent kenmerken. Aan sommige van die kenmerken kan een risico hangen en hij probeert, natuurlijk, zijn bedrijf te runnen met zo min mogelijk risico. Maar hij kent mij niet. Mijn vriendin wel. Zij weet dat ik veel meer ben dan dat. Dat ik juist van iets wat gezien wordt als zwakte, een kracht heb gemaakt door zelfinzicht en kunde. Dat ik goed functioneer en aanpassingsvermogen heb. Dat ik veel meer te bieden heb. Alleen, met het noemen van Borderline creëerde zij een link naar een beeld wat al het andere wegvaagde. Een heel beperkt beeld, een stigma, maar het bepaald wel de uitkomst.
Hokjes denken
Wij mensen zijn nogal voorgeprogrammeerd. Als je bedenkt dat we maar 10 procent van wat we met onze zintuigen waarnemen ook echt bewust verwerken, dan kun je je afvragen wat er met die andere 90 procent gebeurt. Het merendeel wat wij waarnemen wordt onbewust verwerkt door onze hersenen. En die zijn een meester in het snel verwerken van informatie zodat ons bewustzijn er iets mee kan, dat we kunnen reageren, of niet. Dat doen ze onder andere door informatie te categoriseren. En dat is nodig, want er komt zoveel informatie op ons af, en er wordt zo snel een reactie verwacht, dat zou anders niet kunnen. Onze hersenen zijn onze computer, er speelt zich heel veel op de achtergrond af, zodat jij je spel kan spelen, boek kan schrijven, je werk kan doen.
Helaas heeft dat wel ook nadelen. Onze hersenen organiseren de wereld wel enkel in de categorieën die ze kennen; we zien de wereld dus enkel zoals wij zelf zijn. We zien de wereld met wat we geleerd hebben, gezien hebben, meegemaakt hebben. Naarmate we ouder worden komen er weinig categorieën meer bij, alles wat we meemaken wordt vergeleken met de hokjes die we kennen. Dat kan resulteren dat je in een beperkt hokje wordt geduwd, een verkeerd hokje, of, nog erger, dat er geen hokje voor je is. Want hoe moeten je hersenen reageren op iets wat ze niet kennen? Dat voelt als risico. Je zal, in ieder geval, in eerste instantie, nooit als heel persoon gezien worden. Je wordt ingedeeld op basis van een kenmerk of kenmerken. Dat is waar je rekening mee moet houden. Dat is strategie.
Strategisch zijn
Strategie kan een negatieve smaak hebben, omdat je bewust bezig bent met wat je laat zien en niet, dat je kiest voor een bepaalde rol, en dus niet helemaal jezelf bent. Ik vind het af en toe moeilijk, en voel ook weerstand, om strategisch te zijn. Er wordt erg veel geroepen dat we vooral ons zelf moeten kunnen zijn, en ik vind het jammer dat ik sommige dingen niet zomaar kan uiten. Dat er vooroordelen zijn. Maar zonder hokjes kunnen wij niets. De diagnose Borderline is ook een hokje en is absoluut niet compleet. Er zijn minstens 380 manieren om Borderline te hebben, en deze worden absoluut niet gedekt in het lijstje van 10 kenmerken. Maar ook ik gebruik het hokje Borderline als uitgangspunt. In het begin om mezelf te helpen in herstel en nu in mijn missie om meer bewustzijn te creëren voor geestelijke gezondheid. Ik weet zeker dat ik daar ook wel eens kort door de bocht ga.
Jezelf kennen
Strategisch denken is het hebben van een plan, het rekening houden met je omgeving. Als je begrijpt hoe jij en de ander ‘werken’, hoe ons wereldbeeld tot stand komt, dan is het wel makkelijker om kansen te creëren waarin je jezelf kan zijn. En zoals dat geldt voor veel dingen in deze wereld: het gaat erom wie er aan het stuur zit en wat de bedoelingen van die persoon zijn.
Dat betekent dat je jezelf niet maar overal doorheen moet bluffen en dat je enkel bezig bent met wat de ander verwacht. Dan ben je niet jezelf. Jouw taak is heel goed weten wie je bent, wat je kan, wat je nodig hebt en wat je te brengen hebt. Het is van belang dat je jezelf kent. En dat je verantwoordelijkheid neemt. Bij sollicitaties geldt dan dat je goed inschat of je iets kan of niet. Dat je gelooft dat je ook echt kan functioneren daar. Dat je je daarna richt op hoe je het beste ‘binnen’ kan komen is positief strategisch.
Deze mislukte ‘sollicitatie’ was een goede reminder hoe het nog staat met beelden over geestelijke gezondheid. En opnieuw gaf het me inzicht in dat we moeten focussen op meer informatie hieromtrent, en niet op het tegengaan of bevechten van toch al bestaande beelden. Met meer informatie kun je de categorieën van mensen verbreden. Net zoals mijn vriendin mij als heel persoon zag en haar hokje van mij veel breder was dan Borderline. Bekendheid met, maakt minder eng, voelt minder als een risico en geeft meer kans op andere reacties.
Afgelopen zondag was het dan zo ver. Mijn verjaardag. De 30, de big 3-0, de dirty thirty. En de hele week werd mij door verschillende mensen gevraagd hoe erg ik het vond. Of ik ermee zat dat ik dertig werd. En eigenlijk vond ik dat een heel rare vraag.
Verjaardagen
Ik vierde als klein meisje regelmatig mijn verjaardag. Altijd leuk om overladen te worden met cadeau’s en je vriendinnetjes te zien. Maar erna ging het bergafwaarts. Door het pesten op school wilde ik het niet meer vieren en als mensen je laten zitten wordt het er ook niet beter op. Dus na teleurstellingen stop je er gewoon maar mee. Familie kwam vaak een bakkie koffie drinken en dan haalde ik gebak. Maar vieren? Daar begon ik echt niet meer aan.
Naar verjaardagen toe gaan wilde ik de afgelopen jaren ook eigenlijk niet meer. Mensen die ik niet kende en ik zat niet lekker in mijn vel. Nee, verjaardagen waren niet meer aan mij besteed.
Mindset
Ik zat middenin mijn therapie toen ik besloot toch weer naar een verjaardag te gaan. Mijn beste vriendin was jarig en ik dacht: Waarom niet? Ik was nog vreselijk onzeker over wie ik was en hoe ik eruit zag, maar probeerde ook uit mijn privé bubbel te stappen en grenzen te verleggen.
Deze avond zal ik nooit vergeten, hier leerde ik mijn huidige partner kennen. En wat is daar nu eigenlijk speciaal aan? Mijn lief haat verjaardagen. En dat uit de grond van zijn hart. Vrijwel niemand weet wanneer hij jarig is, als ik een cadeau koop hebben we, bij wijze van, ruzie. Gelukkig maakt hij voor enkele vrienden een uitzondering. En ja, gelukkig was hij er afgelopen zondag ook gewoon bij!
Open en eerlijk
Dit was ik bij de verjaardagen die ik het afgelopen jaar heb gehad. Ik zei van te voren dat ik het lastig vond, omdat er veel onbekenden zouden komen. Maar dit heeft mij zeker geholpen om leuke avonden te hebben. Hierdoor werd ik ook heel enthousiast over mijn eigen verjaardag. Ik bestelde mijn taart, maar daarna werd ik bang. Zou iedereen wel komen? Of laten ze me weer in de steek?
D-day!
Het begon geweldig. Mijn moeder had alles versiert, ik kreeg mijn cadeau en de taart stond in de koelkast. Mijn moeder vraagt me: “Wat ben je stil? “Ja, zenuwen… Maar zodra de eersten voor de deur stonden viel dat weg. Ik had er zin in.
Nee, ik vind het niet erg dat ik de dertig heb bereikt. Waarom? We willen toch allemaal oud worden? Natuurlijk klinkt het nu even raar, de twintig uit en de dertig in. Maar ik krijg nu niet echt de kriebels. Ik ben gelukkig, doe de opleiding die ik leuk vind en heb nog een hele toekomst voor me. Snap ik het dat mensen bang zijn als ze ouder worden? Ja! Maar om daar nu al mee te beginnen? Nee, je moet genieten. Mijn partner is 11 jaar ouder dan dat ik ben, daardoor voel ik mij in ieder geval al een stuk jonger!
Het nummer van deze week: Robyn met Keep this fire burning. Een heerlijk nummer en vroeger al heel vaak gedraaid. Als je hem hoort, merk je dat het goed bij me past.
Liefs, Renée. Een trotse dertiger x
Ik opende mijn ogen en wist het meteen: dit wordt geen goede dag. Geen zin. De ochtend was al voorbij, de wereld in volle gang en ik moest nog beginnen. Ik draaide me om maar het schuldgevoel verzuurde me voldoende om het vege lijf uit bed te schoppen. Pffff, daar gaan we weer.
Het ontluiken
Na ontbijt opende ik mijn laptop, mijn kantoor, mijn werkkamer. Met onwillige ogen tuurde ik naar het openstaande document: Cursusopzet Oosterse Filosofie. Maar mijn geest wilde niet naar het oosten afreizen. De boeken die klaar lagen om verder bestudeerd te worden, staarden me log en zwaarlijvig aan. Met kinderlijke tegenzin bleef ik binnen mijn schedel plakken en wilde het liefst er niet meer uit komen. De zwaartekracht leek plotseling tien keer heviger aan al mijn cellen te trekken en ik voelde mijn lichaam loodzwaar worden. In datzelfde krachtenveld liet in mijn hoofd zakken en mijn laptop dichtvallen. Pffff, wat een leven.
Waarom ik me vandaag zo rot voelde, begreep ik niet. Afgelopen dagen ging het nog zo lekker. Met wind in de zeilen kwam ik vlot uit mijn bed, ging aan het werk en dook met nieuwsgierigheid mijn studie in. En aan het einde van de dag keek ik er voldaan op terug. Maar nu? Pfff, vandaag even niet.
Verveeld klikte ik mijn stereo aan, koos een willekeurige playlist en klanken welden op. De kamer kwam een klein beetje tot leven. Via mijn oren drong er ook een beetje van dat leven mijn lichaam in en bereikte ijlings mijn geest. Vandaag geen intellectueel werk voor mij, dacht ik hardop met geveinsde moed. Ik keek mijn kamer rond en zag het half geverfde raamkozijn. Een karwei dat al een tijdje op mij wachtte. Het ritme van de muziek zette mijn handen in beweging en ik besloot om dat klusje te gaan klaren.
Bewegingen
Ik steek me, eerst nog aarzelend, in ambachtskleding, zoek her en der verfspullen bij een, dek de tafel af, leg er kranten op en haal het te verven raamkozijn leeg. Pfff, waar begin ik aan, dacht ik, maar het ritme van de muziek houdt me in beweging. Mechanisch en gestaag ga ik verder, want ik weet dat het mijn dag nog enigszins goed kan maken, dat ik deze dag in elk geval nog iets nuttigs van mijn leven heb gemaakt, dat ik niet beschuldigd kan worden van lapzwansen.
Het ritme van de muziek en de meditatieve slagen van de kwast brengen me in een gedachteloze, haast meditatieve toestand. Heen en weer, heen en weer, niets anders dan mijn hand en de kwast. Mijn wereld verkleint zich tot de tip van de kwast. Details van het hout vragen mijn volle aandacht. De oneffenheden willen goed gevuld raken met de vochtige glans van de verf. De ene slag na de andere, de muziek en verder niets.
Plots merk ik dat er klanken uit mijn mond komen. Ik zing. Zachtjes, maar toch. Ik zing mee met oude bekende jaren tachtig nummers. Herinneringen wellen op, gedachten dwalen en stromen door lichaam en geest. Ze gaan heen en weer van toen naar daar en van ‘o ja dat was gaaf’ naar ‘ach, arme jongen’. Zonder opwinding, verdriet of extase geniet ik van het mijmeren zonder doel, het zingen zonder schaamte, het werken zonder zin.
Terugkeer
De laatste strijk. Pfff. Klaar! Ik slaak mijn vertrouwde zucht. De wereld stroomt weer binnen en het lichaam herneemt zijn verzwaarde zwaarte. De muziek blijkt al een tijdje verstomd en de stilte is weer voelbaar. Gedachteloos en nog een beetje in meditatieve beweging, ruim ik de verfspullen op. Ik zet de kwast en het rollertje in water, haal de tafel leeg en berg de rest op op zolder.
Op de klok zie ik dat de dag bijna voorbij is. ‘Niks gedaan vandaag’ klinkt de kritische stem al weer in mijn hoofd. Snel corrigeer ik mezelf. Ik kijk naar het geschilderde kozijn en zeg tegen mezelf: ‘je hebt geverfd. Kijk eens hoe mooi het is geworden? Je bent misschien niet intellectueel zinvol met je werk bezig geweest, maar wel lekker nuttig een karwei geklaard!’ Een lichte glimlach beantwoord mijn gezonde volwassene. Weemoedig maar voldaan trek ik mijn schone kleren weer aan. In de keuken maak ik een lekker kopje thee. Met een koekje. Dat heb ik wel verdiend.
Welkom op deze wereld. Papa en mama zijn gelukkig dat je er bent, opa en oma zijn ongeduldig om je te zien en de katten liggen op je te wachten in de wieg. Je bent fragiel, afhankelijk en moet alles nog leren. Eten, kruipen, lopen, praten. Kleine stapjes die straks een deur open zetten naar de grote boze wereld die op je wacht. Maar eerst letterlijk en figuurlijk baby stapjes zetten. Je mag er zijn.
Aan mijn 4-jarige ik
Nog meer dingen leren! Je gaat straks naar school, je gaat vrienden maken en iedereen is hier nog gelijk. Je gaat leren delen, ruzie maken, maar ook leren uitpraten. Je gaat zelf uitkiezen wat je aan wil, je gaat een mening vormen.
Je gaat fouten maken en ongelukjes krijgen (hete thee over je benen gooien geeft je moeder een hartverzakking en ook achteruit kijken met fietsen is niet handig, maar dit kon ik je van te voren helaas niet zeggen!) Geniet van de basisschool-jaren. Maar bereidt je voor op gemene woorden van klasgenootjes. Het is een voorbereiding voor de middelbare school. Je mag er zijn.
Aan mijn 10-jarige ik
Je ouders zullen uit elkaar gaan, maar later zul je inzien dat dat een goede keuze is geweest. Geniet met mama in de flat en maak je roze kamer bij papa blauw. Gewoon omdat het kan! Je gaat straks naar de middelbare school. Daar zal je het moeilijk krijgen met blijven zitten en pesters, maar je gaat hier veel van leren. Je gaat twijfelen aan jezelf en vergeet dat je mensen om je heen hebt waar je mee kan praten. Je bent niet alleen! Je mag er zijn.
Aan mijn 16-jarige ik
Je hebt al aardig wat meegemaakt inmiddels en er is nog meer onderweg. Volgend jaar ga je het huis uit en je gaat een moeilijke tijd tegemoet. Hier kan je je niet op voorbereiden, want wie verwacht op deze manier behandelt te worden door zijn partner? Ik zou zo graag willen dat je direct hulp zoekt, straks op je 19de, maar helaas ga je alles wegstoppen. Je krijgt de mogelijkheid om deze keuze weer recht te zetten, maar daar zal veel tijd overheen gaan. Je raakt je weg kwijt, maar vertrouw in jezelf! Je mag er zijn.
Aan mijn 27-jarige ik
Je burn-out is onderweg. Maar dit zal goed voor je zijn. Neem je rust en leer jezelf opnieuw kennen. Weet je nog, die keuze die je maakte toen je 19 was? Je gaat deze in de komende periode rechtzetten. Je gaat belangrijke keuzes maken die heel veel invloed hebben op je leven. Je was een onzekere vrouw, maar je wordt zo veel sterker de komende 2 jaar. Je mag er zijn.
Aan mijn bijna 30-jarige ik
Bijna de big 3-0, de dirty thirty! En kijk hoe goed je bezig bent. Je zit op school waar het goed gaat. Je hebt een baan. Je bent gelukkig. Je hebt lieve, betrouwbare vrienden. Je bent zelfverzekerder dan ooit. Therapie is alweer 7 maanden geleden afgerond en je kan het nu echt zonder professionele hulp.
Dus even kort samengevat, je bent je leven aan het vormen zoals je dat altijd voor je zag. Daar mag je trots op zijn. Verlies dit nou eens niet zo vaak uit het oog. Je mag fouten maken, niet alles hoeft perfect. Zo lang je maar je best doet en gelukkig bent met wat je doet en wie je bent.
Op naar de toekomst! Je mag er zijn en je bent er ook!
Het nummer van deze week is Beggers & Poets met Sweat pea. Ik ben veranderd en dat uit zich nu ook naar kleding en muziek. Ik wordt verliefd op de jaren ’40, ’50 en ’60. Mijn eerste 2 jaren 50 jurken zijn aan mijn kledingkast toegevoegd en dat kunnen er alleen nog maar meer worden. Hier wordt ik vrolijk van!
Liefs, Renée
Ken je dat? Iemand rijdt naar jouw zin iets te langzaam en ook nog links. Altijd een ergernis. Maar nu wordt je boos en zit je je op te winden in de auto. Of iemand zegt onverwacht iets liefs, biedt je hulp aan, en je barst in huilen uit. Allemaal emoties die ineens daar en groot zijn. Waarom? Omdat je moe bent. Iets wat we allemaal maar al te goed herkennen. Je fysieke en mentale gesteldheid zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Bijzonder goed om te weten. Als signaal en als kompas.
Voor mij en velen met mij, geldt deze connectie extra sterk. Omdat ons hoofd al de neiging heeft om niet de omstandigheden maar onszelf de schuld te geven. Om eerder zwart te zien dan wit. Om perfectionisme en het goed doen te verheerlijken. Wanneer ik moe ben, krijgen de destructieve stemmetjes in mijn hoofd ruimte. Die zorgen voor nerveusheid en spanning. En als ik het niet voor elkaar krijg te rationaliseren, voor blokkades (opgeven, vluchten, niks doen) en misbruik van eten en sport (te veel, te weinig)
Ik ben net, na drie jaar reizen, begonnen met werken en sta de hele dag, ben aan het schoonmaken en ik krijg allemaal nieuwe indrukken. Ik ben dus ontzettend moe. Maar ik wil in de avond eigenlijk nog mijn sociale leven en sport hebben, wat nu natuurlijk niet lukt. Daarbij heb ik ook nog allemaal vrijwilligersdingen lopen, waar ik ja tegen heb gezegd toen ik nog niet werkte. Dat krijg ik nu bijna niet meer voor elkaar. Een fantastische mix om gestrest, teleurgesteld in mezelf en terneergeslagen te raken.
Dus tijd om deze signalen om te zetten in een kompas voor richting en actie. Wat kan ik doen om opnieuw rust en balans te creëren?
Ik moet meteen denken aan de instructie die je in het vliegtuig krijgt om bij een noodgeval eerst het zuurstofmasker bij jezelf op te zetten en dan pas anderen te helpen. Ik zal mezelf dus moeten helpen, klein denken, voordat ik mijn wereld weer vergroot.
Als er iets flink verandert in je situatie/leven kost dat energie en tijd: je hebt er meer van nodig om te zorgen dat je die verandering eigen kan maken. Maar tijd en energie zijn kostbaar en niet onuitputtelijk. Als je dus veel nodig hebt op een bepaald vlak, moet je ergens anders inleveren. Dat klinkt enorm logisch, en toch zijn velen van ons daar niet zo goed in. We willen alle ballen in de lucht houden. Nergens op inleveren. Maar dat is een rare korte termijn strategie. Want, op de lange termijn, raak je uitgeput en wordt de kans steeds groter dat alle ballen op de grond eindigen.
Terug in het vliegtuig. Noodgeval. Het enige dat nu bestaat en telt is het zuurstofmasker. Perfect. Dat lijkt me goed te doen. Dus, nu, in mijn wereld: wat is mijn zuurstofmasker? Wat is mijn prioriteit? Werk. Werk heeft nu prioriteit. Werk gaat zorgen voor inkomen, voor structuur in Nederland, voor landen in hier. Perfect. Dat masker heb ik opgezet. Nu is het de kunst om dit te zien als een goede stap en de tijd te nemen om de zuurstof zijn werk te laten doen. Ik moet mezelf gunnen en toestaan moe te zijn van het wennen aan werk. Ik heb een doel. Als ik langzaam maar zeker weer op kracht kom, kan ik mijn wereld weer vergroten. Ik mag mezelf niet straffen dat ik mijn vrienden minder spreek, dat ik moeite heb met andere ballen in de lucht houden, dat mijn wereld even heel klein is. Dat heeft een doel. En eigenlijk ben ik dan heel goed bezig! Iets wat niet eens in mijn hoofd is opgekomen de laatste tijd. Erg eigenlijk, als je er over nadenkt. Ik doe wat ik moet doen en vind toch dat ik slecht bezig ben.
Nu dat ik weet dat mijn wereld de komende tijd kleiner zal zijn, zijn er een paar praktische tips die ik kan toepassen.
- Communiceren. Ik heb een prioriteit in mijn leven gesteld en daar heb ik tijd voor nodig. Dat deel ik met vrienden en familie, en met iedereen waar ik verplichtingen of afspraken mee aangegaan ben. Wellicht kan ik mezelf, in overleg, wat meer vrijmaken van verplichtingen of sociale activiteiten.
- Ik herinner mezelf aan mijn gestelde doel. Ik heb een post-it op mijn spiegel geplakt met een reminder van mijn prioriteit. Die zie ik elke ochtend en avond.
- Ik hou mijn leven tijdelijk simpel en klein. Moet er toch meer dan ik aan kan? Misschien kan ik mezelf dan laten helpen. Ik zou een lijstje van dingen die echt moeten kunnen maken en mensen laten kiezen wat ze zouden kunnen doen. Het maken van een to-do lijstje is sowieso handig om je hoofd leeg te maken. Wat me vaak opvalt is dat het vaak allemaal groter is in mijn hoofd dan op papier. Een goede manier dus om ruimte te creëren.
- Ik probeer vroeg naar bed gaan, rust en niks doen te zien als beloning voor mijn harde werk. Niet als tijd die ik had moeten besteden aan al die andere ballen die ik in de lucht wil houden.
- Ik probeer milder te zijn naar mezelf. Ik doe nu wat ik kan. Ik geef mezelf tijd. En ik probeer mezelf te omringen met liefde van familie en vrienden.
- Ik hou mijn zuurstofmasker op. Voor een veilige landing!
Vorig jaar deed ik mee aan Last Man Standing. Een initiatief van stichting MIND om aandacht te vragen voor de uitdagingen die er nog steeds zijn in de geestelijke gezondheidszorg. 6 uur lang stond ik op een paal om de enorme wachtlijsten in deze zorg te visualiseren. Ik had nooit gedacht het 6 uur vol te houden op een paaltje van 20 bij 20 cm met windkracht 5! Maar niets bleek minder waar. En dan zie je maar weer dat je met een goed doel, een enorme toegewijde groep mensen, muziek en aanmoediging vanaf de kant, grote prestaties kan neerzetten. Want ik, en met mij meer dan 80 procent van de deelnemers, hebben het gehaald!
Dit jaar doe ik opnieuw mee. Voor een geestelijk gezonde jeugd (MIND YOUNG). Weer zo’n belangrijk thema. Want of je nu iets mankeert of niet, het is belangrijk om als jongere te weten dat je over alles zou moeten kunnen praten. Met iemand. Zonder taboe. Zonder angst voor afkeuring. Zonder dat dit als zwak gezien wordt.
Puberteit en jongvolwassenheid zijn al turbulent van zichzelf. Er komt zoveel op je af, er is zoveel te leren, zien en ervaren. Zoveel wat je nog kan vormen en wat je kan worden. Zoveel te kiezen, zoveel om bij te horen en zoveel om je tegen af te zetten. Een eigen persoontje worden vergt nogal wat van de jeugd en hun omgeving. Maar het is een natuurlijk proces wat je naar volwassenheid brengt. En de meesten van ons komen goed aan de andere kant aan, met ook heel veel plezier achter de rug. Toch zijn er ook heel wat jongeren voor wie dit niet het geval is.
In mijn geval werd deze ontwikkeling ruw verstoord door Borderline. Een emotie regulatie stoornis. Al die turbulentie kon ik niet aan. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. En mijn emoties werden mijn vijand.
Mijn puberteit en jongvolwassenheid waren donker en zwaar. Een paar keer wilde ik opgeven. Geloofde ik niet meer in het leven of dat alles wel goed komt (hoe vaak mensen dat ook tegen je zeggen). Mijn emotionele pijn was zo heftig dat ik liever fysieke pijn had als afleiding. Mijn leven, en kledingkeuze, was zwart. Ik wilde het liefste verdwijnen. Ik snapte niet wie ik was, waar ik bij wilde horen, en hoe dit ding wat leven heet, geleefd diende te worden. Ik was vol zorgen, angst, pijn, woede en vooral radeloosheid.
Maar dat was niet te zien. Ik heb mijn gymnasium en 3 universitaire diploma’s gehaald en ben aan een succesvolle management carrière begonnen. Ik had vriendinnen en ik sportte. Maar het voelde vaak leeg van binnen, alsof ik er niet helemaal bij was, niet als mezelf aanwezig was in het leven. En ik was moe, heel moe. Ik durfde dit niet te delen. Doorgaan dacht ik. Doorgaan. Overleven.
Borderline heb ik nog steeds. Maar ik ben nu meer. Ik weet nu wie ik ben. Wat ik kan, wat ik leuk vind, wat ik nodig heb. En dat is zoveel meer dan alleen de emotie regulatie stoornis. En wat nu zo mooi is; Als je je bewust wordt van en gaat zorgen voor wie je als heel persoon bent, dan wordt dat onderdeeltje wat je eens zo gedefinieerd heeft een stuk kleiner, en hanteerbaar. Ik heb ruimte gecreëerd voor mijn hele zelf en zo veel meer rust en overzicht gekregen. Ik kan mezelf zijn. Nu ik wat ouder ben (36) heb ik veel meer overzicht, snap ik een beetje hoe het leven werkt en hoe ik mezelf in alle rust daartoe kan verhouden.
Ik heb veel gehad aan 18 maanden Mentalization Based Therapy, waar ik op mijn 32ste aan begon. Een therapie speciaal voor Borderline. Ik heb het geluk dat ik zelf veel heb kunnen doen met mijn problemen en uiteindelijk ook met hulp. Ik heb me daarbij gerealiseerd wat ik echt gemist heb: steun, liefde en professionele hulp in mijn jeugd. In de periode dat je dat het hardst nodig hebt. Zeker als je worstelt met een psychische ziekte of aandoening. En daarom vind ik Last Man Standing en het gaan voor een mentaal gezonde jeugd zo belangrijk. Hoe meer informatie er gedeeld wordt en hoe meer we het bespreekbaar en normaal gaan maken, hoe eerder onze jongeren durven te praten over hun worstelingen en hoe eerder er hulp ingeschakeld kan worden. Ik wil dit uit de taboesfeer. Ik wil meer begrip, kennis en openheid. En handvatten voor het herkennen van problemen op psychisch vlak; in gezinnen, op scholen en in vriendenkringen. En bij onszelf. Hoe eerder we erbij zijn, hoe meer kans op kwaliteit van leven en op de lichtjes aan het einde van de tunnel.
Last Man Standing vindt plaats op 23 juni bij het Markermeer. Ik ga weer 6 uur proberen te blijven staan. En jij kunt ook nog meedoen! Schrijf je in via www.doemeemetmind.nl (klik op ik wil meedoen). Je mag je bij mijn team inschrijven als teamlid of zelf een team vormen. Ik doe mee onder de naam ‘team Bouwke’. Je bent hartstikke welkom!
Yeah, I’d rather be a lover than a fighter
‘Cause all my life, I’ve been fighting
Never felt a feeling of comfort
All this time, I’ve been hiding….
…I’m in need of a savior, but I’m not asking for favors
My whole life, I’ve felt like a burden
I think too much and I hate it…..
….I’ve been quiet for too long
Can’t tell me there’s no point in trying
I’m at one, and I’ve been quiet for so long
(Marshmello ft. Khalid – Silence)
Dit nummer en deze tekst komen enorm bij me binnen. Het vechten, het verstoppen, het niet hebben van liefde en het gevoel altijd een last te zijn.
Toen ik jonger was kon ik niet mezelf zijn, omdat ik een harde en gewelddadige oorlog aan het voeren was. Er was enkel stilte voor wie ik zou kunnen worden. Het voelt alsof je de wereld tegen je hebt en dat je alles en iedereen moet bevechten. Alleen, kom je er langzaam maar zeker achter dat het gevecht zich met name in jezelf afspeelt. Je hebt een sluipmoordenaar in je lichaam; je eigen hoofd. Dat alles wat je bent of wat je zou kunnen worden bevecht. Donkerte verspreidt zich.
Ik had zoveel woede, pijn en angst in me. Hiertegen vechten leek de enige manier om me in leven te houden. Maar dat is het niet. Het heeft niets met leven te maken. Het is overleven.
Er zijn zoveel mensen die zich door het leven heen vechten. Het lijkt er soms wel op alsof we geprogrammeerd zijn om pijn en tegenslag te bevechten. En, eerlijk, ik weet ook niet zeker of ik er nu geweest was als ik niet gevochten had. Het was de enige manier, toen. Maar niemand kan voor altijd vechten. Het is doodvermoeiend en het holt je uit, totdat er niets meer van je over is.
Ik had een redder nodig. En er was er maar een. Ik.
Het moment dat ik me dat realiseerde, stopte ik om te veranderen (en dat was geheel uit nood, want het voelde of ik drie jaar kon slapen), en startte mijn transformatie van vechten naar liefhebben. Dat was drie jaar geleden.
Als ik terugkijk op deze tijd kan ik 4 belangrijke periodes herkennen
- Diagnose en acceptatie
Ik ben naar een zelfgekozen psycholoog gegaan en stelde me volledig open. Ik ben met haar samen tot een diagnose gekomen en daarmee startte een periode die in het teken stond van het accepteren dat je een ziekte hebt. - Actie en inzet
Samen met mijn psycholoog koos ik een therapietraject van 18 maanden. Een traject gericht op het leren omgaan met mijn ziekte. Ik ben toen halverwege ook begonnen met antidepressiva, zodat ik mijn gemoedstoestand wat stabieler kon worden. Ik toonde inzet voor de therapie en voor mezelf. En ik zweefde ergens tussen vechten en liefhebben in. - Het hele plaatje
Na mijn therapie ben ik alleen gaan reizen. Om mezelf beter te leren kennen. Mijn hele zelf. Niet alleen de bevechter van een ziekte, maar ook de Ik die geen kans had gehad. Het proces van liefhebben begon hier. Ik had mezelf een nieuwe kans gegeven. - Levensverandering
Tijdens het reizen heb ik zoveel van mezelf geleerd. Wie ik ben, maar ook wat ik nodig heb. Ik probeer nu mijn leven in te richten op een manier die bij mij past. Dat is, denk ik, het meest liefdevolle wat je jezelf kan geven. En uiteindelijk ook aan anderen. Want wanneer je gevecht stopt of verminderd, hou je heel wat energie over.
Nu ik deze vier fases genoemd heb, wil ik je ook laten weten dat transformatie en verandering niet makkelijk zijn, net als liefde en het leven niet makkelijk zijn. Nu niet, en zelfs misschien, nooit niet. En, transformatie en het leven zijn cirkels. Je zult situaties en gebeurtenissen treffen die je opnieuw en opnieuw laten transformeren. Ouder worden alleen al lokt dit uit. Er zullen altijd grote en kleine hobbels op ons pad komen. We kunnen niet anders dan ook deze ‘lelijke’ en pijnlijke kanten van het leven leven. Maar dat betekent niet dat je niet van het leven kan houden. Het is de hele ervaring die hopelijk aan het einde, als de balans opgemaakt wordt, mooi genoemd kan worden.
Het leven voor mij is, op dit moment, erg moeilijk. Ik voel me volledig verloren in fase 4. Ik heb kennis opgedaan, maar het blijkt erg moeilijk om deze kennis te organiseren en daarmee een nieuwe passende manier van zijn en leven te creëren. Het enige wat ik, denk ik, kan doen, is hier ook het goede in zien. Zien dat in het verleden chaos uiteindelijk ook tot nieuwe balans heeft geleid. Ik moet daarop vertrouwen.
Als je wil transformeren, beloof jezelf dan werk en inzet. Kijk naar jezelf en anderen met liefde en vergevingsgezindheid en wees aardig. En alsjeblieft geef jezelf tijd. Jouw gevoelens, tempo en reis zijn ok en enkel voor jou om te ontdekken. Vergelijk jezelf niet met anderen om het gevecht met jezelf aan te gaan, maar vergelijk enkel om verschillen lief te hebben of om van te leren.
Als je op dit moment iets of alles bevecht, probeer je vechten om te zetten in liefhebben. Ik weet dat het je leven terug kan geven en dat het je kan helpen om met alles wat het leven je toebedeeld om te gaan.
Zoals Mahatma Ghandi zei, “Waar er liefde is, is er leven”. Daar geloof ik in. Je zult altijd meer kracht in liefde dan in vechten vinden.
Ik wens je een liefdevolle reis!
Vroeger kon ik goed met tegenslagen omgaan. Omdat er zo veel speelde, deed het me niet zo veel. Negativiteit was iets normaals geworden. Het voelde als ‘gewoon’ de volgende op het lijstje.
Maar nu ik alles weer op een rijtje heb, mijn leven weer fijn is geworden en ik doe wat ik leuk vind, zijn tegenslagen moeilijker te behappen. Als het even niet goed gaat of er gaat iets niet zoals ik het graag zou willen, lijkt het wel alsof ik weer even instort. Ik voel me down, zit een paar dagen niet lekker in mijn vel en wordt ziek. Letterlijk. Misselijk, hoofdpijn en last van mijn lijf. En dat brengt ook weer frustratie met zich mee…
Mijn werk
Zo helpt het UWV momenteel niet mee, zij zeggen na twee jaar ziektewet: je kunt het nu alleen en je financiële hulp valt weg, terwijl dat eigenlijk nog niet aan de orde hoort te zijn. Ik werk nu 3 dagen en merk dat het stiekem toch nog best zwaar is. Dit betekent dat ik dus nog niet de 32 uur kan werken, zoals ik hiervoor deed. Maar vier dagen werken moet ik hierdoor wel, omdat ik anders maandelijks financieel te kort kom. Daarbij komt, dat ik op mijn werk nog geen vier dagen kan werken in verband met bezetting… Dit betekent dat het dus zwaar gaat worden tot het moment dat ik weer gewoon volledig kan werken.
Mijn lijf
Ook heb ik helaas weer vaak pijn in mijn lichaam. Zenuwpijnen in mijn rug die met steeds meer regelmaat terugkomen. Ook heb ik vaak pijn in mijn nek en lijk ik weer een stuk stijver te zijn in mijn spieren. Dit komt mijn humeur niet ten goede.
School
Doordat school nu één van de weinige dingen is waar ik invloed op heb, wil ik dat ik daar in ieder geval niet faal. Ik vrees hierdoor flink voor de tentamens en ik neem absoluut geen genoegen met cijfers onder de 7. Dat brengt ook stress met zich mee, want ik merk dat ik nu eigenlijk vaak te moe ben om te leren.
Mensen om me heen
Gelukkig kan ik nu makkelijker praten over de dingen die me dwars zitten. Over school, dingen die ik mee maak op de weg of wanneer ik twijfel aan mezelf (bijvoorbeeld over mijn gewicht of over dat ik mezelf te oud vind om weer naar school te gaan). Mijn moeder zegt me meer dan eens dat ze trots op me is omdat ik nu voor mezelf heb gekozen en weer naar school ga. En dat ze het zo knap vindt dat ik na therapie zo stabiel in het leven sta. En ook mijn vader en partner laten weten dat ze me steunen en me willen helpen waar nodig.
Maar toch kan ik er nog steeds niet goed mee omgaan als het tegenzit. Ik hoop een manier te kunnen vinden om meer los te laten en fouten niet zwaar op te nemen. Maar voor nu lukt het helaas niet en probeer ik het te zien als een verbeterpunt. Wie weet helpt dat.
Het nummer van deze week is Tell me you love me van Demi Lovato. Soms zijn die woorden even nodig, als je niet lekker in je vel zit. Financieel heb ik het moeilijk, ik ga nu voor nog ruim 2 jaar naar school en heb mijn volle rugzak. Het is dan fijn als iemand even tegen je zegt dat ze ondanks alles van je houden zoals je bent. Ik weet dat acties meer zeggen dan woorden, maar toch zijn de woorden soms net zo hard nodig als de daden.
Tot over 2 weken! Liefs, Renée x
Het klinkt misschien raar of arrogant, maar wanneer ben je voor het laatst echt trots geweest op jezelf? Iets wat je hebt ondernomen of gezegd. Een stap die je hebt gezet in de juiste richting. Geen idee zeker? Want op kleine dingen lijken we niet trots te kunnen zijn. We zien alleen de grote overwinningen, toch zijn die niet belangrijker dan de kleine stapjes die we nemen.
Awards
Hoe kom ik hier nu zo op? Afgelopen weekend heb ik 2 regionale wedstrijden gehad van dansen. Ik dans modern en streetdance/hip-hop met een klein groepje geweldige meiden (selectiegroep). Elke wedstrijd worden er 3 awards uitgereikt. Voor de mooiste, grappigste, energiekste dansen van de hele show. En daar komt hij natuurlijk: we hebben een award gewonnen! Wat zeg ik? Twee stuks! Bij de eerste award spatte de verbazing er al vanaf, bij de tweede was het nog leuker!
Toen de ongeloof een beetje was gezakt, maakte het plaats voor trots. Ik ging de dag analyseren en besefte me dat ik eigenlijk een echt leuke dag had gehad! Kwam het door de prijzen? Natuurlijk was dat de kers op de taart,maar de zenuwen die altijd overheersten hadden deze dag plaats gemaakt voor genieten en emotie. Ik kon niet wachten om de dansvloer op te gaan en te laten zien wat we konden.
Steun
Bij de tweede show had ik publiek! Mijn moeder, beste vriend en een goede vriendin kwamen kijken. Natuurlijk sta je daar wel even bij stil, maar zodra de eerste klanken van de muziek opkomen begint het genieten van de dans. Een paar minuten van emotie en meer dan dans bestaat er even niet.
Ik word door mijn ouders en partner hierin heel erg gesteund. En ze komen allemaal kijken als de mogelijkheid er is. Dat voelt zo vreselijk goed. Uiteindelijk moet ik het alleen doen, daar op het podium, maar door lieve woorden en hun aanwezigheid lijkt het net even wat beter te gaan.
Kleine dingen om trots op te zijn
Dit is natuurlijk zo’n grote gebeurtenis om trots op te zijn. Dit is een flinke boost om net even iets makkelijker ook trots te zijn op kleine dingen. Zoals dat ene gerecht dat je voor het eerst maakt en in een keer lukt, of juist na drie verwoeste pogingen en je gaf niet op. Toch weer het hardlopen oppakken, nadat je dat al twee maanden tegen jezelf zegt. Of dat chocolaatje laten liggen, ondanks dat hij verleidelijk naar je kijkt.
Wees trots zonder arrogant te worden, dat siert je veel beter. Kijk ook eens om je heen. De mensen naast je. Ben je trots op iemand, zeg het! Weer die enorme boost, die blozende wangen en het goede gevoel, dat wil je toch doorgeven? Zodra we klaar waren met de wedstrijden en we onze tassen aan het inpakken waren, heb ik een momentje genomen om de meiden duidelijk te maken dat ik trots was dat we dit maar even gedaan hadden. Was het nodig? Nee, het was duidelijk dat we echt hebben staan knallen. Was het de tweede kers op de taart? Ja!
Het nummer van deze week is Ain’t my fault van Bebe Rexha. Dit is één van de winnende dansen. Duim je mee dat wij in juni mogen dansen in Ahoy? Dat is de overtreffende trap van de wedstrijden van afgelopen weekend, de landelijke voorstelling.
Liefs, Renée x
Tegenwoordig is het heel normaal om het woord “druk” te gebruiken. Vraag aan een willekeurig persoon: “Hoe is het met je?” en het antwoord zal vaak zijn: “Ja goed, alleen een beetje druk!” Iedereen heeft het de laatste tijd alleen maar druk. Maar is dat wel goed voor je? Nee, natuurlijk niet. We hebben ook rust in ons leven nodig!
Wat als?
In mijn vorige blog schreef ik over ontspanning. Maar naast die ontspanning moeten we ook genieten in het leven. Het leven is kort, veel te kort. Dus ik vind dat we er iets van moeten maken. Het kan zomaar opeens over zijn. Er kan van alles op je pad komen. Ziekte, een auto-ongeluk of een hartaanval. Ik heb pasgeleden een verhaal gelezen van een meisje van 26 met kanker, ze zou geen kerst meer meemaken, niet eens meer haar 27ste verjaardag. Dat heeft me aan het denken gezet. Haal ik wel het beste uit mijn leven? Als mijn einde morgen is, heb ik dan alles gedaan wat ik zou willen?
En dat antwoord is uiteraard nee. Het gevoel blijft dat ik mijn leven eigenlijk pas net begonnen ben. Ik ben gelukkig, ik ben op de goede weg en ik kan eindelijk genieten van de dingen die ik doe en meemaak. Dus nee, ik heb nog veel te doen!
Wat wil ik dan eigenlijk nog doen, voordat het zo ver is? Een hele waslijst, maar ik ben me er ook van bewust dat er dingen op mijn lijst staan die misschien nooit zullen gebeuren. Zoals het Noorderlicht zien, een cruise maken en een aantal weken spenderen in Lapland. Maar dat maakt het voor mij nog extra duidelijk, dat ik meer van het nu moet gaan genieten.
Hoe doe ik dat?
Voorheen dacht ik dat genieten altijd veel geld moest kosten. Verre vakanties, dure etentjes, winkelen en dan veel uitgeven of zomaar een paar dagen naar Londen. Ik genoot met volle teugen, echt wel. Maar is dat het waard en is dat de enige manier om echt te kunnen genieten? Gelukkig ben ik erachter gekomen dat geluk in veel kleinere hoeken zit, maar echt kleine hoeken. Gewoon die van de woonkamer bijvoorbeeld.
Ik kan vreselijk blij worden van een goed glas wijn bij het zelfgemaakte gerecht van mijn partner. Samen op de bank met een goede film. Of juist zonder televisie aan, tijdens een diepgaand gesprek. Een warm bad, met naast me de laptop en mijn favoriete serie “Grimm” aan. Een goed boek die ik niet kan wegleggen. Een motorrit samen met mijn partner, met als doel een ijsje eten op het strand.
Genieten kan soms ook duur zijn, maar dan heb ik ervoor gespaard en weet ik waarvoor ik het doe. Over een aantal weken gaan mijn partner en ik voor 6 dagen een puzzelrit rijden in Noorwegen. Met de oldtimer, een Ford Capri uit ’79. We hebben al een half jaar voorpret en nu het zo dichtbij komt, gaat het flink kriebelen. We kijken er zo naar uit.
Het is meer dan alleen iets leuks doen
Zomaar een dagje weg, kan heel leuk zijn. Maar hoeft niet te betekenen dat je echt geniet. Zoek eens iets waar je echt happy van wordt. Waterfietsen bij de Vinkeveense Plassen? Wandelen door de bossen? Samen met je partner uiteten? Doe het nu het kan en doe het eens wat vaker. Zodat je nooit zal zeggen: had ik maar…
Het nummer van deze week heb ik gekozen op basis van tijd. De tijd die heel erg hard gaat. Ik zie mezelf nog in het bed van mijn ouders springen op zondag morgen. Lekker tussen papa en mama in toen ik een jaar of 7 was. Nu heeft een man mijn hart gewonnen en ben ik mijn leven aan het uitstippelen als een volwassen vrouw. Een vrouw die probeert veel meer te genieten van het leven. Marco Borsato met Dochters.
Liefs, Renée x
