De middelbare school, een ‘goede’ plek voor onzekere mensen. Zo ook voor mij. Ik was niet de knapste, dunste of slimste. En wat doen ze dan? Dan gaan ze je pesten. Mijn tijd op school was niet fijn, maar ik probeerde me er toch doorheen te slaan. Mijn moeder zei regelmatig dat ik een goed stel hersenen had, dus daar hield ik me aan vast.

Geslaagd: dat moet gevierd worden!

Mijn familie was (en is) altijd heel close met elkaar en we deelden alle leuke gebeurtenissen. Zo ook mijn diploma-uitreiking. Geslaagd: eindelijk was het gepest en getreiter voorbij! Dat moest gevierd worden. Ik nodigde samen met mijn moeder, mijn vrienden en familie uit voor een barbecue. Deze dag brak aan en het was vreselijk gezellig. Eindelijk mocht ik me ook aan de Breezers wagen, jeetje wat een wereld ging er voor ons open.

Helaas, kreeg deze avond een heel andere wending. Ik zal niet zeggen dat dit de oorzaak is van mij eetprobleem, maar het heeft absoluut niet meegeholpen. Ik stond naast de barbecue te genieten van een tweede broodje hamburger toen ik mijn oma tegen mijn moeder hoorde zeggen: “Nou, die kan er ook nog wel bij!” Deze uitspraak heeft mij zo veel pijn gedaan, en het verschrikte gezicht van mijn oma sprak boekdelen. Ze besefte op het moment van de uitspraak niet dat ik haar kon horen. Ik weet tot op de dag van vandaag ook niet zeker of ze het wel volledig heeft beseft. Ik hoop het niet, maar dit heeft wel veel impact gehad. En eerlijk is eerlijk, ik was al gestopt om mezelf te wegen. Het laatste weegmoment woog ik 74 kg en ik durfde niet meer op dat ding te gaan staan.

Eén keer per dag eten

Toen ik hoorde hoe mijn oma erover dacht, woog ik denk ik zo’n 78 of 79 kg en ik ben maar 1m60. Dus ja, ik was zeker te zwaar. Maar dit deed toch wel veel pijn. Ik stopte dan ook per direct met ongezonde dingen, maar ook met ontbijt en lunch. Mijn enige maaltijd was in de avond, omdat ik dan met mijn moeder aan tafel zat. Zij mocht niet weten dat ik verder niet meer at.

Binnen een half jaar was ik ruim 20 kg afgevallen, wat voelde ik me goed zeg! Mensen zeiden tegen me dat ik er goed uit zag en ik voelde me ook een stuk beter. Dit is jammer genoeg van korte duur geweest, want zo snel afvallen is niet goed voor je lijf en aankomen wordt daardoor een stuk makkelijker. Binnen de kortste keren kwam ik weer aan. En ik heb zeker geprobeerd om hier mee om te gaan.

Toen ik eenmaal in therapie was, begon ik erg op mezelf te letten. En ook mijn gewicht ging me in de weg staan. Ik wilde slank, dun en knap zijn. Ik schrok toen ik na de kerst op de weegstaal stond. 66 kg! Daar moet echt iets aan gedaan worden! Dus ik begon op 1 januari 2017 met shakes. Ontbijt en lunch werden vervangen, tussendoor at ik niet, in de avond alleen maar gezonde maaltijden en veel sporten. Binnen 3 maanden was ik ruim 10 kg kwijt, wat een verademing!

Contact met mijn NiceDay Coach

Via NiceDay kwam ik erachter dat het zo eigenlijk niet goed ging. Mijn persoonlijke coach maakte zich duidelijk zorgen, op mijn lichtst woog ik nog maar 50 kg. Hij verzocht me vriendelijk, maar dwingend, dit aan te geven bij PsyQ, want het kon zo echt niet langer. Daar kreeg ik dan ook te horen dat ik anorexia had. Het sloeg in als een bom, maar het was geen verrassing. Ik zag zelf ook in dat het niet goed ging, maar voelde het voelde zo goed om zo licht te zijn. Ik zat thuis met een burn-out, in een ongezonde relatie en in de fase dat ik echt niet meer wist hoe ik mijn leven moest indelen. Dit voelde wel goed en ík had de volledige regie. Mijn toenmalige partner vond de diagnose anorexia te overdreven en zei dat ik gewoon maar moest gaan eten.

De dag dat ik bij hem wegging en bij mijn huidige partner binnenstapte was een wereld van verschil. Hij nam het wel serieus en gaf me alle ruimte om eraan te werken. Als ik niet wilde eten, was het goed. Maar, als ik zomaar een normale portie avondeten zat weg te werken zei hij er ook niets van, om er maar geen druk op te leggen. Toch zag ik dan in zijn ogen dat hij stiekem wel een trots was.

Stap voor stap

Ik heb via het Leontienhuis in Zevenhuizen geprobeerd hulp te zoeken, helaas voelde ik me daar niet thuis. Maar zij hebben me wel laten inzien dat het echt anders moet. Tot nu toe gaat het me eigenlijk best goed af. Ik ben 4,5 kg aangekomen! Aan de ene kant ben ik trots, dat ik dit met wat hulp van geliefden heb bereikt. Maar nog steeds vind ik het eng. Mijn eetprobleem is een onderdeel van mij en ergens voelde ik me daardoor interessant. Dus dit deel van mijzelf loslaten geeft mij een onzeker gevoel.

Wat voor mij wel helpt is dat mijn partner vaak zegt dat hij me mooi vindt en dat mijn moeder zegt dat ze zo vreselijk trots is dat ik dit toch maar even aan het doen ben! Dit maakt het zoveel makkelijker voor mij om er vrede mee te hebben. Het zal altijd wel een deel van mij blijven verwacht ik, maar gelukkig gun ik het mezelf om dat wijntje te pakken en af toe een zak chips open te trekken. Kleine geniet momentjes, waar ik eindelijk geen spijt meer van krijg!

Eten zelf is nog wel moeilijk, maar gelukkig heb ik mensen om me heen waarmee ik kan praten. Zij laten me inzien dat het echt nodig is. Het is niet goed, om maanden niet meer ongesteld te zijn. En niet eten en sporten werkt ook niet samen. Die 5 kg meer of minder, jammer dan, maar ben tevreden met jezelf. Wat anderen er dan van je denken maakt niet uit!

Het nummer wat ik wil toevoegen aan deze blog komt heel toepasselijk uit de film To the bone:

Jack Garratt – Water

 

 

Liefs, Renée

Voorafgaand aan deze laatste blog over mijn verleden, (niet getreurd ik blijf voor jullie schrijven!) wil ik kwijt dat dit de meest moeilijke was om te schrijven. Het afgelopen jaar is erg heftig geweest. Maar ben nu meer mezelf, meer dan ik ooit ben geweest.

Trauma verwerking

Januari 2017, inmiddels 4 maanden in therapie. En dan is eindelijk het moment daar: ik mag traumaverwerking gaan doen! Erg spannend, want de vorige keer dat ik hieraan ben begonnen liep het allemaal niet zoals ik had verwacht.

Ik heb een eerste gesprek met J. om te kijken of het klikt en om de opties die er zijn te bespreken. Vertrouwen in de EMDR ben ik even kwijt dus in overleg kies ik voor Imaginaire Exposure (Pijnlijke fragmenten van de gebeurtenissen tot in detail vertellen, dit opnemen en thuis 5 keer per week afluisteren). We maken een lijstje met prioriteiten van meest pijnlijke moment tot het minder pijnlijke moment en omdat ik me zo op mijn gemak voel, besluit ik inderdaad de therapie bij haar te gaan volgen.

Het eerste opname moment

Drie weken na het kennismakingsgesprek heb ik mijn eerste opname moment. We starten met het gesprek over huiselijk geweld. Het moeilijkste moment om te bespreken voor mij, gaat over het moment waarop ik tegen de muur ben gedrukt, aan mijn keel ben opgetild en zo ben vastgehouden totdat ik bijna het bewustzijn verloor. Mijn gedachten gingen alle kanten uit en eindigde bij: maak er maar een eind aan, dan is dit tenminste allemaal voorbij. Toen hij me plots losliet en ik op de vloer viel, voelde ik me zo vreselijk eenzaam. Toch bleef ik bij hem. Gelukkig na 2 weken de keuze gemaakt weg te gaan bij deze man.

Overstuur ga ik naar huis. In deze ene sessie is alles in alle heftigheid weer naar boven gekomen en alles wat ik toen voelde leek onder mijn huid te zitten. Maar ik wist op dat moment ook dat ik er deze keer alles aan zou doen om hier, eindelijk, een keer uit te komen.

Terugluisteren

In de week die volgt lukt het me maar twee keer om het fragment af te luisteren. Ik schaam me om dat te zeggen als ik haar na die week weer zie.  Even denk ik erover om te zeggen dat ik netjes vijf keer heb geluisterd, maar eerlijk blijven is het beste. Gelukkig begrijpt ze het: “Je moet er doorheen, je bent niet de enige met een moeizame start, uiteindelijk gaat het je lukken.”

In de weken die volgen nemen we alle momenten twee tot drie keer door, ik doe mijn best om alles te luisteren en ook daadwerkelijk alles te voelen. Afsluiten voor die angst is makkelijk, maar erdoorheen gaan zal ik moeten om het straks eindelijk allemaal achter me te laten, dus ik stort me er volledig in.

Handen op mijn lijf

Handen op mijn lijf blijft een groot probleem. En omdat ik het grote geheel niet meer weet van het seksueel misbruik is het moeilijk om dat ook te behandelen door middel van I.E. Ik besluit mijn partner S.L. mee te nemen… Uiteindelijk besluiten we een seksstop van 4 weken in te lassen en dat voelt echt bevrijdend. Dit is de hoofdreden van alle ruzies en hoop dat het nu eindelijk wat beter gaat worden thuis. Helaas blijven de ruzies en hij vindt dat ik teveel aan mezelf denk. Waarom ziet hij niet in dat dit ook ten goede is voor hem?

Gevoelens

Naast de individuele traumaverwerking gaat ook de groepstherapie gewoon door. In het begin vertelde ik mijn verhaal alsof het, het verhaal van een ander was. Zonder emotie en zonder gevoel. Maar na 6 maanden therapie was het opeens mijn verhaal. Ik kon absoluut niet met die emoties omgaan. Alle boosheid van vroeger kwam omhoog en als ik dan maar ergens ruzie over had, vlogen de glazen door het huis. Achteraf schaamde ik me en voelde ik me leeg, maar ik had het niet onder controle.
Ondanks de negativiteit thuis, blijf ik doorgaan met alle therapieën. Ik wil weer gewoon mezelf zijn. Ik werk keihard aan mijn zelfvertrouwen en het verwerken van alle dingen die mij zijn overkomen. Ik kan nu ook voelen dat er dingen zijn gebeurd die niet mijn schuld zijn. Ik weet dat ik niets kon doen aan het misbruik of huiselijk geweld. Waar ik wél iets aan kan doen is hoe ik in het leven sta. Dit besef is een eye-opener. Ik ben zelfverzekerder en durf voor mezelf op te komen. Al is het nog steeds spannend om voor mezelf te kiezen.

Een nieuw begin

Door alle beseffen en emoties die door mijn lijf razen ontwikkel ik een eetstoornis, anorexia. Ik weeg op mijn lichtst nog 50kg. Ondanks dit alles merk ik dat ik zo veel sterker in mijn schoenen sta. Dus dit komt wel even hard aan! Nog steeds vecht ik voor mijn eigen geluk en wil ik hier ook uit komen. Maar ik weet niet meer wat ik met de thuissituatie aan moet en wordt onverhoopt verliefd op een ander. Ik leer iemand kennen die met mij omgaat zoals je ziet in films, op tv. Iemand die me probeert te steunen. Weken vecht ik tegen de gevoelens, maar er is een dag dat ik me overgeef. Ik ben helemaal ondersteboven van alles en vind het vreselijk eng. Maar besluit ervoor te gaan. Ik pak mijn tas en nu, 2 maanden later, voel ik me een beter persoon dan ik ooit had verwacht. Ik ben nog steeds bezig met traumaverwerking, mijn eetpatroon gaat de goede kant op en ik heb alle steun die ik nodig heb van zowel mijn ouders en mijn partner. Opletten dat ik mezelf niet verlies in de verliefdheid, maar gelukkig kan ik er nu over praten. Met mijn moeder vooral, ze weet hoe ik ben!
S.C. weet alles van mijn verleden, staat er voor open om mee te gaan naar therapie en respecteert mijn onzekerheden. De trauma’s kan ik nu goed achter me laten. Ze zullen nooit helemaal verdwijnen maar ik kan er nu mee omgaan. De seks is beter dan ooit, vertrouwen is echt zo belangrijk, dat blijkt nu maar weer. Dus lieve mensen, ook al zit je er nog zo doorheen. Ik weet zeker dat er een dag komt waarin alles weer een stuk beter is en dan denk je: Ik ben er weer!

Mijn leven zal vanaf nu echt niet alleen maar positiviteit bevatten, laten we realistisch blijven. Tuurlijk ben ik nog steeds onzeker over mijn kunnen, vind ik het soms lastig over mijn gevoelens te praten en heb ik de zenuwen vanwege mijn nieuwe werk en opleiding. De eerste week van september start mijn opleiding voor opticien en zal ik ook direct gaan werken. Dus spanning on top, maar heb er zo veel zin in. Soms moet je doen wat je eng vindt, vandaar mijn onderwerp; Met volle angst vooruit. Deze tekst staat op een armband die ik mezelf cadeau heb gedaan. Zo lang je iets graag wil en je hebt steun van de mensen om je heen, kan je alles aan.

Voor iedereen die me pijn heeft gedaan, bewust, deze is voor jullie: Kesha – Praying

Liefs, Renée