Uit de cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) blijkt dat vrouwen vaker kampen met psychische problemen dan mannen. In 2014 gaf 14% van de vrouwen aan dat zij kampen met psychische klachten. Bij mannen lag dit percentage op 9%. Om deze reden wordt bijvoorbeeld een depressie vaak bestempeld als een vrouwenziekte. Maar is dit terecht?
‘Niet zo zeuren’
Hoe zou het kunnen komen dat er minder mannen gerapporteerd worden met bijvoorbeeld een depressie? Een verklaring zou kunnen zijn dat mannen zichzelf bepaalde regels hebben opgelegd. Bij veel mannen heersen de gedachten dat ze geen zwakte mogen tonen en dat ze zich niet kwetsbaar op mogen stellen. Veel mannen zijn bovendien bang om hun emoties te uiten en daarom is hulp vragen van buitenaf iets wat zelden gedaan wordt. ‘Niet zeuren, je bent toch geen mietje’ en ‘Gewoon doorgaan, ik zal mij later beter voelen’ zijn gedachten die vaak door het hoofd spoken.
Depressie of hartproblemen?
Vrouwen bezoeken vaker de psycholoog of een maatschappelijk werker dan mannen en daarom is het niet verrassend dat uit de cijfers blijkt dat vrouwen vaker last hebben van psychische klachten. Daarbij is het zo dat vrouwen eerder gediagnosticeerd worden als depressief, terwijl mannen voor dezelfde klachten (bijvoorbeeld hartkloppingen en rusteloosheid) eerder worden doorverwezen naar een hartspecialist. Tot slot gaan mannen en vrouwen anders om met hun klachten. Zo merken vrouwen bepaalde lichamelijke veranderingen sneller op en zoeken ze eerder hulp dan mannen.
Weg met het taboe
Als het gaat over onze mentale gezondheid vinden veel mensen, en vooral mannen, het lastig om professionele hulp in te schakelen. De angst om bestempeld te worden als incompetent en zwak is sterk aanwezig. Hoe doorbreken we dit taboe rondom het hebben van psychische klachten? Maak psychische problematiek bespreekbaar. Ook al is het een grote stap om te maken, probeer er met je omgeving over te praten. Kies een vertrouwenspersoon uit op je werk of uit je vriendenkring. Je zal merken dat er meer begrip voor je zal zijn dan dat je misschien had verwacht. Ook kan je naar de huisarts, hij of zij kan je doorverwijzen naar een GGZ instelling of een psycholoog bij jou in de buurt. Klik hier voor meer informatie.
‘No health without mental health’
NiceDay
heb jij moeite met het bespreken van jouw (sombere) gevoelens met anderen? Plan een NiceDay event in om een gesprek aan te gaan met een vertrouwenspersoon (een vriend of familielid) en probeer jouw situatie bespreekbaar te maken. Schrijf in je NiceDay dagboek hoe dit voor jou was, hoe het is verlopen en wat er beter had kunnen gaan.
Ken je dat? Iemand rijdt naar jouw zin iets te langzaam en ook nog links. Altijd een ergernis. Maar nu wordt je boos en zit je je op te winden in de auto. Of iemand zegt onverwacht iets liefs, biedt je hulp aan, en je barst in huilen uit. Allemaal emoties die ineens daar en groot zijn. Waarom? Omdat je moe bent. Iets wat we allemaal maar al te goed herkennen. Je fysieke en mentale gesteldheid zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Bijzonder goed om te weten. Als signaal en als kompas.
Voor mij en velen met mij, geldt deze connectie extra sterk. Omdat ons hoofd al de neiging heeft om niet de omstandigheden maar onszelf de schuld te geven. Om eerder zwart te zien dan wit. Om perfectionisme en het goed doen te verheerlijken. Wanneer ik moe ben, krijgen de destructieve stemmetjes in mijn hoofd ruimte. Die zorgen voor nerveusheid en spanning. En als ik het niet voor elkaar krijg te rationaliseren, voor blokkades (opgeven, vluchten, niks doen) en misbruik van eten en sport (te veel, te weinig)
Ik ben net, na drie jaar reizen, begonnen met werken en sta de hele dag, ben aan het schoonmaken en ik krijg allemaal nieuwe indrukken. Ik ben dus ontzettend moe. Maar ik wil in de avond eigenlijk nog mijn sociale leven en sport hebben, wat nu natuurlijk niet lukt. Daarbij heb ik ook nog allemaal vrijwilligersdingen lopen, waar ik ja tegen heb gezegd toen ik nog niet werkte. Dat krijg ik nu bijna niet meer voor elkaar. Een fantastische mix om gestrest, teleurgesteld in mezelf en terneergeslagen te raken.
Dus tijd om deze signalen om te zetten in een kompas voor richting en actie. Wat kan ik doen om opnieuw rust en balans te creëren?
Ik moet meteen denken aan de instructie die je in het vliegtuig krijgt om bij een noodgeval eerst het zuurstofmasker bij jezelf op te zetten en dan pas anderen te helpen. Ik zal mezelf dus moeten helpen, klein denken, voordat ik mijn wereld weer vergroot.
Als er iets flink verandert in je situatie/leven kost dat energie en tijd: je hebt er meer van nodig om te zorgen dat je die verandering eigen kan maken. Maar tijd en energie zijn kostbaar en niet onuitputtelijk. Als je dus veel nodig hebt op een bepaald vlak, moet je ergens anders inleveren. Dat klinkt enorm logisch, en toch zijn velen van ons daar niet zo goed in. We willen alle ballen in de lucht houden. Nergens op inleveren. Maar dat is een rare korte termijn strategie. Want, op de lange termijn, raak je uitgeput en wordt de kans steeds groter dat alle ballen op de grond eindigen.
Terug in het vliegtuig. Noodgeval. Het enige dat nu bestaat en telt is het zuurstofmasker. Perfect. Dat lijkt me goed te doen. Dus, nu, in mijn wereld: wat is mijn zuurstofmasker? Wat is mijn prioriteit? Werk. Werk heeft nu prioriteit. Werk gaat zorgen voor inkomen, voor structuur in Nederland, voor landen in hier. Perfect. Dat masker heb ik opgezet. Nu is het de kunst om dit te zien als een goede stap en de tijd te nemen om de zuurstof zijn werk te laten doen. Ik moet mezelf gunnen en toestaan moe te zijn van het wennen aan werk. Ik heb een doel. Als ik langzaam maar zeker weer op kracht kom, kan ik mijn wereld weer vergroten. Ik mag mezelf niet straffen dat ik mijn vrienden minder spreek, dat ik moeite heb met andere ballen in de lucht houden, dat mijn wereld even heel klein is. Dat heeft een doel. En eigenlijk ben ik dan heel goed bezig! Iets wat niet eens in mijn hoofd is opgekomen de laatste tijd. Erg eigenlijk, als je er over nadenkt. Ik doe wat ik moet doen en vind toch dat ik slecht bezig ben.
Nu dat ik weet dat mijn wereld de komende tijd kleiner zal zijn, zijn er een paar praktische tips die ik kan toepassen.
- Communiceren. Ik heb een prioriteit in mijn leven gesteld en daar heb ik tijd voor nodig. Dat deel ik met vrienden en familie, en met iedereen waar ik verplichtingen of afspraken mee aangegaan ben. Wellicht kan ik mezelf, in overleg, wat meer vrijmaken van verplichtingen of sociale activiteiten.
- Ik herinner mezelf aan mijn gestelde doel. Ik heb een post-it op mijn spiegel geplakt met een reminder van mijn prioriteit. Die zie ik elke ochtend en avond.
- Ik hou mijn leven tijdelijk simpel en klein. Moet er toch meer dan ik aan kan? Misschien kan ik mezelf dan laten helpen. Ik zou een lijstje van dingen die echt moeten kunnen maken en mensen laten kiezen wat ze zouden kunnen doen. Het maken van een to-do lijstje is sowieso handig om je hoofd leeg te maken. Wat me vaak opvalt is dat het vaak allemaal groter is in mijn hoofd dan op papier. Een goede manier dus om ruimte te creëren.
- Ik probeer vroeg naar bed gaan, rust en niks doen te zien als beloning voor mijn harde werk. Niet als tijd die ik had moeten besteden aan al die andere ballen die ik in de lucht wil houden.
- Ik probeer milder te zijn naar mezelf. Ik doe nu wat ik kan. Ik geef mezelf tijd. En ik probeer mezelf te omringen met liefde van familie en vrienden.
- Ik hou mijn zuurstofmasker op. Voor een veilige landing!
Vorig jaar deed ik mee aan Last Man Standing. Een initiatief van stichting MIND om aandacht te vragen voor de uitdagingen die er nog steeds zijn in de geestelijke gezondheidszorg. 6 uur lang stond ik op een paal om de enorme wachtlijsten in deze zorg te visualiseren. Ik had nooit gedacht het 6 uur vol te houden op een paaltje van 20 bij 20 cm met windkracht 5! Maar niets bleek minder waar. En dan zie je maar weer dat je met een goed doel, een enorme toegewijde groep mensen, muziek en aanmoediging vanaf de kant, grote prestaties kan neerzetten. Want ik, en met mij meer dan 80 procent van de deelnemers, hebben het gehaald!
Dit jaar doe ik opnieuw mee. Voor een geestelijk gezonde jeugd (MIND YOUNG). Weer zo’n belangrijk thema. Want of je nu iets mankeert of niet, het is belangrijk om als jongere te weten dat je over alles zou moeten kunnen praten. Met iemand. Zonder taboe. Zonder angst voor afkeuring. Zonder dat dit als zwak gezien wordt.
Puberteit en jongvolwassenheid zijn al turbulent van zichzelf. Er komt zoveel op je af, er is zoveel te leren, zien en ervaren. Zoveel wat je nog kan vormen en wat je kan worden. Zoveel te kiezen, zoveel om bij te horen en zoveel om je tegen af te zetten. Een eigen persoontje worden vergt nogal wat van de jeugd en hun omgeving. Maar het is een natuurlijk proces wat je naar volwassenheid brengt. En de meesten van ons komen goed aan de andere kant aan, met ook heel veel plezier achter de rug. Toch zijn er ook heel wat jongeren voor wie dit niet het geval is.
In mijn geval werd deze ontwikkeling ruw verstoord door Borderline. Een emotie regulatie stoornis. Al die turbulentie kon ik niet aan. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. En mijn emoties werden mijn vijand.
Mijn puberteit en jongvolwassenheid waren donker en zwaar. Een paar keer wilde ik opgeven. Geloofde ik niet meer in het leven of dat alles wel goed komt (hoe vaak mensen dat ook tegen je zeggen). Mijn emotionele pijn was zo heftig dat ik liever fysieke pijn had als afleiding. Mijn leven, en kledingkeuze, was zwart. Ik wilde het liefste verdwijnen. Ik snapte niet wie ik was, waar ik bij wilde horen, en hoe dit ding wat leven heet, geleefd diende te worden. Ik was vol zorgen, angst, pijn, woede en vooral radeloosheid.
Maar dat was niet te zien. Ik heb mijn gymnasium en 3 universitaire diploma’s gehaald en ben aan een succesvolle management carrière begonnen. Ik had vriendinnen en ik sportte. Maar het voelde vaak leeg van binnen, alsof ik er niet helemaal bij was, niet als mezelf aanwezig was in het leven. En ik was moe, heel moe. Ik durfde dit niet te delen. Doorgaan dacht ik. Doorgaan. Overleven.
Borderline heb ik nog steeds. Maar ik ben nu meer. Ik weet nu wie ik ben. Wat ik kan, wat ik leuk vind, wat ik nodig heb. En dat is zoveel meer dan alleen de emotie regulatie stoornis. En wat nu zo mooi is; Als je je bewust wordt van en gaat zorgen voor wie je als heel persoon bent, dan wordt dat onderdeeltje wat je eens zo gedefinieerd heeft een stuk kleiner, en hanteerbaar. Ik heb ruimte gecreëerd voor mijn hele zelf en zo veel meer rust en overzicht gekregen. Ik kan mezelf zijn. Nu ik wat ouder ben (36) heb ik veel meer overzicht, snap ik een beetje hoe het leven werkt en hoe ik mezelf in alle rust daartoe kan verhouden.
Ik heb veel gehad aan 18 maanden Mentalization Based Therapy, waar ik op mijn 32ste aan begon. Een therapie speciaal voor Borderline. Ik heb het geluk dat ik zelf veel heb kunnen doen met mijn problemen en uiteindelijk ook met hulp. Ik heb me daarbij gerealiseerd wat ik echt gemist heb: steun, liefde en professionele hulp in mijn jeugd. In de periode dat je dat het hardst nodig hebt. Zeker als je worstelt met een psychische ziekte of aandoening. En daarom vind ik Last Man Standing en het gaan voor een mentaal gezonde jeugd zo belangrijk. Hoe meer informatie er gedeeld wordt en hoe meer we het bespreekbaar en normaal gaan maken, hoe eerder onze jongeren durven te praten over hun worstelingen en hoe eerder er hulp ingeschakeld kan worden. Ik wil dit uit de taboesfeer. Ik wil meer begrip, kennis en openheid. En handvatten voor het herkennen van problemen op psychisch vlak; in gezinnen, op scholen en in vriendenkringen. En bij onszelf. Hoe eerder we erbij zijn, hoe meer kans op kwaliteit van leven en op de lichtjes aan het einde van de tunnel.
Last Man Standing vindt plaats op 23 juni bij het Markermeer. Ik ga weer 6 uur proberen te blijven staan. En jij kunt ook nog meedoen! Schrijf je in via www.doemeemetmind.nl (klik op ik wil meedoen). Je mag je bij mijn team inschrijven als teamlid of zelf een team vormen. Ik doe mee onder de naam ‘team Bouwke’. Je bent hartstikke welkom!
…Of toch niet? Vroeger was het vanzelfsprekend. Ik kwam heel regelmatig bij mijn opa’s en oma’s. Op woensdag kwamen de ouders van mijn moeder mij altijd ophalen en hadden ze kibbeling bij zich. In de weekenden zag ik de ouders van mijn vader. Tussendoor en tijdens vakanties zag ik ze ook heel vaak.
De rest van de familie zag ik dan als we bij opa en oma op visite waren of tijdens verjaardagen. Ik keek er altijd naar uit. De gezelligheid, iedereen samen en ik kon lekker spelen met nichtjes en neven.
De scheiding
Toen mijn ouders uit elkaar gingen, werd de familie nog een stuk groter. De partners van mijn ouders hadden beiden een vrij grote familie en ook daar kwam ik graag. Ik zag iedereen ook echt als familie, ook al was dat niet aangetrouwd of bloedverwant.
Met de partner van mijn moeder lag ik helaas vaak overhoop. Ruzie om de kleinste dingen, slaande deuren en een eigenwijze ik. Met mijn stiefzusje daarentegen kreeg ik een leuke, goede band. We waren echt zussen geworden. Ook al is ze maar een jaar jonger, ik zag haar toch als mijn kleine zusje en trots dat ik was als ze iets bereikt had. Zoals het behalen van de basisschool of als ze een gymwedstrijd had. We hadden wel eens ruzie, maar dat hoort er nou eenmaal bij.
De deur uit
Toen ik het huis verliet op mijn 18e werd het een stuk rustiger bij mijn moeder thuis. Ik kon het opeens heel goed met haar partner vinden. Veel fijner dan die twee dwarse mensen die veel te veel op elkaar lijken en elkaar in de haren vliegen. Ik beschouwde hem direct veel meer als familie dan toen mijn moeder bij hem introk.
Mijn stiefzusje zag ik steeds minder vaak. We gingen onze eigen weg, maar ik vergat haar nooit. En ik ging inmiddels niet meer met mijn ouders mee naar alle verjaardagen, dus ook de rest van de familie zag ik minder. Toch bleef de band met mijn opa’s en oma’s altijd heel sterk. Behalve toen ik in een heel slechte relatie zat, die eindigde in huiselijk geweld. Dit jaar had ik (bijna) geen contact met familie. De enige persoon die ik nog zag was mijn moeder.
Mijn vader heb ik dat jaar heel erg gemist. Vooral tijdens zijn 50ste verjaardag waar ik niet bij kon zijn. Als ik die periode over kon doen, had ik het heel anders gedaan, maar omdat dit niet gaat moest ik mezelf vergeven en hoopte dat mijn vader dit ook kon. Gelukkig is die relatie hersteld en is onze relatie nog beter dan het ooit geweest is.
Het heden
Tegenwoordig kijk ik heel anders tegen het begrip familie aan. En al helemaal de onvoorwaardelijke liefde die er voor mij aan vast hing. Er zijn een aantal mensen in mijn familie, bloedverwanten, waarvoor ik door het vuur zal blijven gaan. Maar er zijn een aantal mensen buiten gevallen waarvan ik het nooit zag aankomen. Tot nu. Ik heb een aantal aanvaringen gehad met de ouders van mijn vader. Met betrekking tot mijzelf, (ik moest een relatie behouden omdat zij vonden dat je maar moest blijven vechten, zij waren immers ook nog steeds bij elkaar) maar ook met betrekking tot mijn vader. Zij weten niet eens van zijn ziek zijn af! Onvoorwaardelijke liefde geldt voor mij niet meer bij deze mensen. We zijn zelfs bijna vreemden geworden. En hoe veel pijn het ook doet, voor mij is het beter zo. Sinds ik een gesprek met ze heb gehad, ben ik veel rustiger geworden. Als ze nu komen te overlijden zal ik het nog steeds moeilijk vinden, maar ik zal geen “wat nou als…” meer hebben. We zijn erover uit dat we anders over relaties denken en zij accepteren niet dat ik niet wekelijks meer op de stoep sta. Helaas, ik heb nu een rijk leven opgebouwd. Daar hadden ze een mooi plekje in kunnen krijgen, maar het is te min. Dan is het tijd voor loslaten.
Buiten de bloedverwanten
Heb ik ook familie, die wel onvoorwaardelijke liefde verdienden. Mijn stiefouders horen daar zeker bij. Die staan altijd voor me klaar, net als mijn ouders. Mijn partner en zijn ouders, broers en schoonzusje vallen er voor mij ook onder. Iedere donderdag eten we bij mijn schoonouders met de hele club en ik voel me dan echt wel thuis. Geen verplichtingen, gewoon gezellig. En een leuke bijkomstigheid is dat we zelf niet hoeven te koken natuurlijk!
Maar ook een aantal vrienden en vriendinnen zie ik meer als familie dan een deel van mijn echte “familie”. Dit is familie die ik zelf mocht uitzoeken. Hoe fijn is dat? Je weet dat je altijd op ze kan bouwen, dat ze er voor je zijn als je ze nodig hebt én ze weten dat dit andersom ook zo is. Geen bloedverwanten, wel liefde.
Nu zie ik in, dat familie dus niet altijd onvoorwaardelijke liefde is en moet zijn. Soms is het maar beter om los te laten, hoe moeilijk dat ook is. Ik heb veel meer rust gevonden en meer liefde over voor anderen, die het zeker dubbel en dwars verdienen!!
Het nummer van deze week: Cannonbal van Lea Michele. Een prachtig nummer die de relatie van mij met de ouders van mijn vader wel een beetje beschrijft.
Liefs, Renée x
In de Verenigde Staten en Canada is er een dag voor gereserveerd, dankbaar zijn. Dankbaarheid zorgt voor zoveel positiviteit, slechts een dag hierbij stil staan is eigenlijk niet genoeg. Uit onderzoek blijkt dat we helemaal niet zo dankbaar zijn: vrouwen doen het iets beter, 52 procent van de vrouwen toont regelmatig haar dankbaarheid, tegenover 44 procent van de mannen (John Templeton Foundation, 2013). Maar waarom is dankbaar zijn zo belangrijk? En hoe word je dankbaarder? We leggen het je uit.
Dankbaarheid en je gezondheid
Uit onderzoek naar karaktereigenschappen blijkt dat dankbaarheid de beste voorspeller is van mentale gezondheid (Journal of Personality, 2005). Mensen die dankbaarheid tonen zijn gelukkiger! Je wordt positiever en het zorgt voor voldoening. Het risico op een depressie verkleint en het gevoel van zelfcontrole vergroot (Harvard Medical School, n.b.). Ook heeft het effect op je fysieke gezondheid, zo bleek dat mensen met hartziektes significante vooruitgang boekten door slechts dankbaarder te zijn (American Psychological Association, 2015).
The secret to having it all, is knowing you already do.
Dankbaar worden
Dankbaar zijn zit in je karakter, sommige mensen zijn nou eenmaal dankbaarder dan anderen. Daar is niks mis mee! Maar je kan er wel wat aan doen: dankbaarheid kun je trainen. Start met meditatie en tel je zegeningen. We geven je wat tips:
#1 Toon foto’s en herinneringen
Zet een foto van jouw geliefde, zus of misschien wel je hond op je bureau. Plak de koelkast vol met mooie herinneringen en verander de achtergrond van je telefoon. Visuele beelden werken beter dan gedachtes! Meerdere keren op de dag herinnerd worden aan een persoon of moment zal je een instant gevoel van dankbaarheid geven.
#2 Schrijf een brief
Ben jij niet zo goed in schrijven? Dat is geen excuus. Je hoeft geen hoogstaande literatuur te schrijven. Sterker nog, je hoeft de brief niet eens te versturen. Als je maar begint! Het schrijven van een brief, verstuurd of niet, kan positief bijdragen aan je gevoel. Het zet je aan het denken, wat wil je schrijven en waarom wil je dat schrijven? Aan wie wil je schrijven? Komt er niemand in je op? Schrijf dan aan jezelf!
#3 Maak een lijstje
Neem vijf minuten de tijd voor het slapen gaan om drie dingen op te schrijven waar je dankbaar voor bent. Dit vergroot niet alleen je dankbaarheid, maar zal ook een positief effect hebben op je slaap. Wil jij nog een stapje verder gaan? Maak dan ook ‘s ochtends een lijstje. Wat ga jij vandaag doen waar jij vanavond dankbaar voor kan zijn?
#4 Zorg voor jezelf
Je kan niet dankbaar zijn voor zegeningen als je niet gelukkig bent met jezelf. Maak tijd voor jezelf en wees in de eerste plaats dankbaar voor jezelf. Geef jezelf de ruimte om te voelen wat je voelt en te denken wat je denkt. Het mooiste wat je kunt worden ben jezelf.
Doelen: Hoe dankbaar ben jij? Activeer het ‘Voel Doel’ en schrijf drie personen, momenten of dingen op waar jij dankbaar voor bent en waarom je daar dankbaar voor bent.
Vanaf het moment dat we weer terug waren na Noorwegen, was S.C. aan het neuzen op internet. Hij kijkt altijd rond of er nog iets leuks te vinden is. Gereedschap, motoren, oldtimers. En ik kijk zo af en toe eens mee, omdat hij altijd weet waar hij moet zoeken. En bij mij kriebelt het ook. Sleutelen, een oldtimer. Lijkt me heerlijk om zelf achter het stuur te kruipen van zo’n auto!
Als klein meisje
Al zo lang als ik mij kan herinneren ben ik gek op auto’s en motoren. Op zaterdag ging ik als klein meisje af en toe mee naar mijn vader zijn werk. Hij stuurde de werkplaats aan bij Ford. Dan ging ik auto’s poetsen in de showroom of met de monteurs buiten auto’s wassen als het mooi weer was. Ik vermaakte me altijd prima tussen het gereedschap en de geur van olie en benzine. Ook vond ik het altijd leuk om achterop de motor te stappen bij mijn vader of opa. Ik kan me nog een heel warme rit herinneren naar Scheveningen. Ik bij de buurman achterop en mijn stiefzusje bij mijn vader. Tussen de file door en in een warme, leren broek op het terras. Maar wat voelde ik me stoer!
Toen mijn vader zijn Westfield (kitcar) ging bouwen in de garage, wilde ik uiteraard mee om de body op te halen. Ik stond als eerste binnen bij het bedrijf en keek mijn ogen uit naar wat er allemaal stond. Toen de body de Crafter ingeladen werd, stond ik er verbaasd bij te kijken dat het paste. Als ik eraan terugdenk krijg ik toch weer een glimlach op mijn gezicht.
De eerste keer dat ik in die Westfield mocht rijden gaf dat echt een kick. Toen we even een drankje gingen doen bij de kroeg, hadden we aardig wat bekijks. Een mooie auto en ik als kleine dame stapte achter het stuur vandaan. Mijn vader en ik kunnen daar zelfs vandaag de dag nog om lachen. Volgens mij was en is hij nog steeds een beetje trots op zijn dochter die gek is op auto’s.
Nu is het mijn beurt
Een aantal weken geleden kreeg ik een berichtje van S.C.: wat vind je van deze auto? We speurden een beetje het internet af en ik kwam wat leuke dingen tegen. Die stuurden we dan heen en weer en opeens zei hij: ik ben serieus aan het zoeken, dan heb jij straks een autootje om mee te rijden als het slecht weer is. Oké, dus we zijn aan het kijken voor een oldtimer, zodat ik erin kan rijden?! Ik kreeg hem helaas niet zo gek voor een Ford Mustang.. Maar voor ik het wist stonden we bij de eerste oldtimer te kijken. Een knal oranje Opel Ascona. Maar helaas een automaat en nog te veel werk aan, dus dit werd hem niet. De volgende een Opel Kadett waar hij toch ook niet heel erg over te spreken was. Bij twijfel niet doen, dus ook deze hebben we gelaten voor wat het was.
Toen kreeg ik een linkje via Facebook. Ik bekeek de foto’s en las wat informatie. S.C. zei nog: kijk even door de kleuren en dergelijke heen, ik denk dat hier echt iets moois van te maken is. Maar dan moet je wel zeggen of je wil gaan kijken want het is niet om de hoek. Dus je raad het al, een dag later zaten we bijna 2 uur in de auto om een kijkje te nemen.
We werden enthousiast ontvangen en toen ik de auto zag, probeerde ik me een beetje voor te stellen hoe het zou zijn met een verfje en de stoelen weer op zijn plek. Want nu heeft de auto drie kleuren, zitten alleen het stuur en het motorblok erin (zelf de ramen liggen in de kofferbak!) en eigenlijk lijkt het me wel iets. Maar ik probeer niet te enthousiast te zijn, want ik ben niet degene die eraan moet sleutelen om hem in orde te krijgen. Ik zie iets aan S.C. zijn blik en heb het idee dat hij het ook wel ziet zitten. We spreken af om de volgende ochtend contact te hebben met de eigenaar. En onderweg naar huis zijn we beiden steeds enthousiaster. Hier kunnen we zeker iets moois van maken.
Het is zo ver!
De volgende ochtend krijg ik een appje: ik heb een bericht gestuurd dat we de auto willen overnemen. Ik ben uiteraard gelijk aan het stuiteren. De huidige eigenaar heeft het er wel moeilijk mee de Opel weg te doen, hij heeft de auto nu 7 jaar in bezit en heeft er veel in gereden. Tijdens het ophalen vorige week woensdag merkte je ook aan hem dat het even emotioneel was. Maar we hebben hem op het hart gedrukt dat we er goed voor zullen zorgen en dat we hem op de hoogte houden van de vorderingen. Daarbij moesten we beloven dat we langs komen als hij klaar is. Uiteraard! De auto komt goed terecht en ik ga dan ook eindelijk leren sleutelen!
Afgelopen weekend zijn we begonnen met alle onderdelen veilig in te pakken. Zie het zo: de auto is nu compleet leeg op het motorblok en de gastank na. Nu gaan we alle oneffenheden omcirkelen zodat alles egaal gemaakt kan worden. Dan gaat het sleutelen en het verven beginnen. Van rood naar, je vermoedt het al, roze! Want ja, ik mocht de kleur kiezen. Gelukkig had S.C. al van te voren bedacht dat het dan die kleur zou worden, ik hoefde het niet eens meer te zeggen. Daar heb ik wel erg om moeten lachen. Hij kent me te goed!
Dit is ons project, ik heb er mega veel zin in en kan niet wachten tot hij af is! M. bedankt voor je vertrouwen in ons. We zullen er iets moois van maken en komen langs als hij af is!
Het nummer deze week is: Summer nights van John Travolta en Olivia Newton-John. Omdat dit nummer past bij het beeld wat ik heb van de auto heb als hij straks af is. Een roze Opel Kadett uit 1968.
Liefs, Renée
Yeah, I’d rather be a lover than a fighter
‘Cause all my life, I’ve been fighting
Never felt a feeling of comfort
All this time, I’ve been hiding….
…I’m in need of a savior, but I’m not asking for favors
My whole life, I’ve felt like a burden
I think too much and I hate it…..
….I’ve been quiet for too long
Can’t tell me there’s no point in trying
I’m at one, and I’ve been quiet for so long
(Marshmello ft. Khalid – Silence)
Dit nummer en deze tekst komen enorm bij me binnen. Het vechten, het verstoppen, het niet hebben van liefde en het gevoel altijd een last te zijn.
Toen ik jonger was kon ik niet mezelf zijn, omdat ik een harde en gewelddadige oorlog aan het voeren was. Er was enkel stilte voor wie ik zou kunnen worden. Het voelt alsof je de wereld tegen je hebt en dat je alles en iedereen moet bevechten. Alleen, kom je er langzaam maar zeker achter dat het gevecht zich met name in jezelf afspeelt. Je hebt een sluipmoordenaar in je lichaam; je eigen hoofd. Dat alles wat je bent of wat je zou kunnen worden bevecht. Donkerte verspreidt zich.
Ik had zoveel woede, pijn en angst in me. Hiertegen vechten leek de enige manier om me in leven te houden. Maar dat is het niet. Het heeft niets met leven te maken. Het is overleven.
Er zijn zoveel mensen die zich door het leven heen vechten. Het lijkt er soms wel op alsof we geprogrammeerd zijn om pijn en tegenslag te bevechten. En, eerlijk, ik weet ook niet zeker of ik er nu geweest was als ik niet gevochten had. Het was de enige manier, toen. Maar niemand kan voor altijd vechten. Het is doodvermoeiend en het holt je uit, totdat er niets meer van je over is.
Ik had een redder nodig. En er was er maar een. Ik.
Het moment dat ik me dat realiseerde, stopte ik om te veranderen (en dat was geheel uit nood, want het voelde of ik drie jaar kon slapen), en startte mijn transformatie van vechten naar liefhebben. Dat was drie jaar geleden.
Als ik terugkijk op deze tijd kan ik 4 belangrijke periodes herkennen
- Diagnose en acceptatie
Ik ben naar een zelfgekozen psycholoog gegaan en stelde me volledig open. Ik ben met haar samen tot een diagnose gekomen en daarmee startte een periode die in het teken stond van het accepteren dat je een ziekte hebt. - Actie en inzet
Samen met mijn psycholoog koos ik een therapietraject van 18 maanden. Een traject gericht op het leren omgaan met mijn ziekte. Ik ben toen halverwege ook begonnen met antidepressiva, zodat ik mijn gemoedstoestand wat stabieler kon worden. Ik toonde inzet voor de therapie en voor mezelf. En ik zweefde ergens tussen vechten en liefhebben in. - Het hele plaatje
Na mijn therapie ben ik alleen gaan reizen. Om mezelf beter te leren kennen. Mijn hele zelf. Niet alleen de bevechter van een ziekte, maar ook de Ik die geen kans had gehad. Het proces van liefhebben begon hier. Ik had mezelf een nieuwe kans gegeven. - Levensverandering
Tijdens het reizen heb ik zoveel van mezelf geleerd. Wie ik ben, maar ook wat ik nodig heb. Ik probeer nu mijn leven in te richten op een manier die bij mij past. Dat is, denk ik, het meest liefdevolle wat je jezelf kan geven. En uiteindelijk ook aan anderen. Want wanneer je gevecht stopt of verminderd, hou je heel wat energie over.
Nu ik deze vier fases genoemd heb, wil ik je ook laten weten dat transformatie en verandering niet makkelijk zijn, net als liefde en het leven niet makkelijk zijn. Nu niet, en zelfs misschien, nooit niet. En, transformatie en het leven zijn cirkels. Je zult situaties en gebeurtenissen treffen die je opnieuw en opnieuw laten transformeren. Ouder worden alleen al lokt dit uit. Er zullen altijd grote en kleine hobbels op ons pad komen. We kunnen niet anders dan ook deze ‘lelijke’ en pijnlijke kanten van het leven leven. Maar dat betekent niet dat je niet van het leven kan houden. Het is de hele ervaring die hopelijk aan het einde, als de balans opgemaakt wordt, mooi genoemd kan worden.
Het leven voor mij is, op dit moment, erg moeilijk. Ik voel me volledig verloren in fase 4. Ik heb kennis opgedaan, maar het blijkt erg moeilijk om deze kennis te organiseren en daarmee een nieuwe passende manier van zijn en leven te creëren. Het enige wat ik, denk ik, kan doen, is hier ook het goede in zien. Zien dat in het verleden chaos uiteindelijk ook tot nieuwe balans heeft geleid. Ik moet daarop vertrouwen.
Als je wil transformeren, beloof jezelf dan werk en inzet. Kijk naar jezelf en anderen met liefde en vergevingsgezindheid en wees aardig. En alsjeblieft geef jezelf tijd. Jouw gevoelens, tempo en reis zijn ok en enkel voor jou om te ontdekken. Vergelijk jezelf niet met anderen om het gevecht met jezelf aan te gaan, maar vergelijk enkel om verschillen lief te hebben of om van te leren.
Als je op dit moment iets of alles bevecht, probeer je vechten om te zetten in liefhebben. Ik weet dat het je leven terug kan geven en dat het je kan helpen om met alles wat het leven je toebedeeld om te gaan.
Zoals Mahatma Ghandi zei, “Waar er liefde is, is er leven”. Daar geloof ik in. Je zult altijd meer kracht in liefde dan in vechten vinden.
Ik wens je een liefdevolle reis!
…in de andere! Vijf weken geleden werd ik gevraagd voor de opening van de Digitale poli: het evenement om de samenwerking tussen Parnassia (PsyQ) en Sense Health (Goalie, nu NiceDay) te vieren. Hierbij zou ik voor een groep moeten spreken. Ik heb twee minuten getwijfeld, als ik iets niet graag doe is dit het wel. Maar aan de andere kant was het zoiets speciaals dat ik eigenlijk helemaal geen nee wílde zeggen!
Maar wat was er dan zo speciaal?
Die bewuste dag werd ik gevraagd om als ervaringsdeskundige en patiënt te spreken tijdens de officiële opening van de samenwerking tussen (Sense Health) Goalie (nu NiceDay) en Parnassia. Wat een eer! Dus na die twee minuten kwam ik uiteraard tot de conclusie dat ik dit gewoon moest doen. Anders zou ik er gegarandeerd spijt van krijgen.
De voorbereiding
Eerst natuurlijk via mijn vriendin Lisa van Goalie (nu NiceDay): zij vroeg mij of ik hieraan wilde deelnemen (Zij is overigens ook verantwoordelijk voor het feit dat ik blog voor de website!). Toen ik een beetje aan het idee gewend was, heb ik volmondig ja gezegd. Ten eerste vond ik het een eer dat ik ervoor gevraagd werd, en ten tweede kon ik met deze gelegenheid iets terug doen voor Goalie (nu NiceDay), na alle hulp die ik van hun heb gekregen.
Nadat ik terug was vanuit Noorwegen, hebben we met zijn allen om de tafel gezeten om de middag door te spreken zodat ik wist wat ik kon gaan verwachten. Ook om mij de zekerheid te geven dat ik ‘beschermd’ zou worden als patiënt: mocht het om één of andere reden niet meer goed voelen tijdens het spreken, dat ze het op een zo onopvallende manier zouden afbreken. En dat ik bijgestaan zou worden mochten er moeilijke vragen uit het publiek komen.
De laatste nacht voordat het zo ver zou zijn was vreselijk. Eerst op de bank in slaap gevallen omdat ik vreselijk moe was. Toen van 4.00 uur tot 6.30 uur misselijk naar het plafond van de slaapkamer liggen staren om vervolgens drie uur later wakker te schrikken en bewust te zijn dat het echt zo ver is.
De bekendmaking
Ik mocht eerder aanwezig zijn zodat ik alvast een kijkje kon nemen in de ruimte die ingericht was voor de presentatie. De plek kende ik al van mijn eigen behandeling via PsyQ, dus dat was erg prettig. De ruimte was mooi ingedeeld en gelukkig klein. Maar helaas bleven er maar mensen binnen lopen! Het waren er meer dan ik verwachtte! Ik sprak mezelf bemoedigend toe: het komt echt wel goed, ik kan dit!
De eerste drie kwartier waren ingedeeld om inhoudelijk in te gaan op de Digitale poli met Goalie (nu NiceDay), wat het is en hoe het werkt. Ook kwamen er een aantal verzekeraars aan bod, die de samenwerking steunen. Toen was het de beurt aan de behandelaren! Gelukkig wist ik het exacte moment dat ik naar voren gevraagd zou worden, na deze dames, geen verrassingen voor mij!
Het spreken
“En nu wil graag het woord geven aan Renée”. Meer hoor ik niet, ik ben heel even als verdoofd. Zet die stap naar voren, je kan dit. Dat gaat een keer of 5 door mijn hoofd en het duurt naar mijn gevoel een eeuwigheid totdat ik plaats heb genomen naast de behandelaren, onder een overweldigend applaus van de genodigden. Ik stel me voor. Ik vertel wie ik ben, dat ik kom uit een burn-out, heb geworsteld met PTSS en anorexia, maar dat het weer goed met me gaat. Dat ik weer studeer en een baan heb voor 20 uur. Na een unanieme “Oooooh” en wederom applaus wordt het me bijna even te veel. Maar ik weet mezelf te herpakken en vlieg als vanzelf door de tekst die ik wilde vertellen. Zonder spiekbrief, zonder stotteren. Ik weet niet wat me overkomt.
Na mijn verhaal, komen er nog een aantal vragen uit het publiek. Voor zowel de behandelaren die naast mij stonden als voor mij. Zo kwam er ook een vraag over de behandeling. Eén waarvan ik vond dat juist ik die moest beantwoorden. En dat deed ik. Eerst schrok ik er een beetje van maar toen dacht ik: ga ervoor, als iemand hierop antwoord kan geven ben ik het. Geen verrassingen zei ik toch? Toch wel! Nadat ik gesproken had en weer plaats wilde nemen aan de zijlijn, kreeg ik een geweldig mooie bos bloemen als bedankje.
Na afloop
Het Goalie (nu NiceDay) team overspoelde me met complimenten. Heel lief en fijn dat het zo op prijs gesteld wordt dat ik er was. Vrijwel direct komen er twee genodigden mijn kant oplopen om hun waardering uit te spreken, zij hebben weinig kansen om op deze manier met een patiënt te praten, dus ook voor hen een unieke ervaring.
Zo mag ik nog een aantal complimenten ontvangen en ga ik na de borrel met een goed gevoel naar huis. Ik ben trots mezelf, zonder twijfel. Opgelucht dat angst steeds minder mijn leven aan het beïnvloeden is. Dat ik doe wat ik leuk vind en dat ik er steeds meer van kan genieten. Ook van de moeilijke dingen.
Het nummer van deze week is geworden: Conquer the world van Jessie J. Samen sta je sterk, dat heb ik deze dag weer mogen ervaren. Mijn partner, ouders en vrienden hebben ervoor gezorgd dat ik vertrouwen in mezelf kreeg voordat deze dag zijn intrede deed. En nog een half uur voordat het begon kreeg ik lieve berichten van iedereen. Daarnaast had ik een aantal mensen van Goalie (nu NiceDay) die me heel erg steunden. Iedereen heel erg bedankt!
Via deze weg wil ik Goalie (NiceDay) nogmaals heel veel succes wensen in het ontwikkelen van deze unieke kans! Ik heb er alle vertrouwen in dat dit iets heel succesvols gaat worden.
Liefs, Renée x
Zondag is het voor mij zo ver: een nieuw avontuur. De zenuwen beginnen nu aardig op te zetten, de prikkelbaarheid loopt op en de stress slaat toe. Ik schreef eerder over nieuwe dingen proberen, na 8 maanden erover dromen is het bijna tijd voor een mooie, uitdagende maar zware week.
Niet zomaar
Het is niet even een weekje op vakantie. Het zal een week zijn met bijna alleen maar nieuwe ervaringen en plaatsen. Naar een land waar ik al jaren naartoe wil. Noorwegen, eindelijk mag ik jou eens in het echt komen bekijken!
Samen met mijn partner stap ik in een geweldig mooie Ford Capri uit 1979 om een puzzelrit te rijden door Noorwegen (en misschien een randje Zweden). Met z’n tweeën in de auto, met een thermoskan koffie en een prachtig uitzicht.
Wat het inhoud
Zondagochtend hebben we een meeting in Drenthe met alle teams, vanuit deze plaats gaan we met zijn allen naar Kiel, waar we op de boot stappen naar Noorwegen. De vier dagen die volgen worden spannend, dan krijgen we namelijk iedere ochtend de route van die dag. Het enige wat we weten is in welk hotel we slapen. Het heet niet voor niets puzzelrit natuurlijk! We krijgen ook opdrachten te doen, dat kan bijvoorbeeld zijn: maak een sneeuwengel en neem er een foto van als bewijs.
Op vrijdag pakken wij de boot weer vanuit Noorwegen om op zaterdag weer aan land te komen en thuis op de bank neer te ploffen om bij te komen van een mooie week.
Spanning
Al die nieuwe dingen die eraan komen, zorgen voor een aardige chaos in mijn hoofd. Aan de ene kant heb ik er vreselijk veel zin in, maar aan de andere kant zit ik er flink tegenop te hikken. Nieuwe mensen, nieuwe omgeving, ander bed. Het scheelt heel erg dat ik lijstjes heb gemaakt met dingen die ik mee moet nemen. Ik merk dat ik daardoor rustiger ben. Ook op tijd beginnen met klaarleggen helpt mee.
De hotels waar we zullen overnachten, iedere nacht een andere, heb ik al helemaal gechecked. Dit is het enige wat ik nog kan “leren kennen” voordat we er zijn. Mijn partner heeft daar nog helemaal niet naar gekeken, die is druk met sleutelen aan de auto. Maar ik moet echt weten hoe het hotel eruit ziet en wat ik kan verwachten.
Goede match
De eerste vakantie samen. Spannend! Maar ik ben absoluut niet bang over hoe het tussen ons zal gaan. Ik kijk er juist naar uit, om deze week met hem door te brengen. Ik weet wat ik aan hem heb, hij weet hoe ik ben. Hij weet hoe hij mijn onzekerheid en stress kan minderen bij nieuwe dingen, hij geeft me af en toe die schop onder mijn kont. Dat zorgt ervoor dat ik de laatste tijd veel meer kan genieten van de dingen die ik in mijn leven doe.
Ik verwacht dat dit één van mijn mooiste vakanties zal worden. En hoop dat ik trots kan zijn als ik weer thuis ben. Weer een grote stap, maar een hele mooie!
Het nummer van deze week is Take me home van Jess Glynne. Ze heeft een geweldig mooie stem, soms tot kippenvel aan toe. Ik heb hiervoor gekozen omdat het nummer samenvat over hoe mijn relatie voelt voor mij. En omdat ik bij hem thuis ben. Maakt niet uit waar we zijn. En hij brengt me na onze mooie week weer veilig thuis, daar heb ik alle vertrouwen in!
Liefs, Renée x
Iedereen staat er bij stil. De één meer dan de ander, maar toch zijn we er allemaal mee bezig: het verleden en de toekomst. Van de kleine dingen zoals “wat was het een leuk weekend” en “wat zullen we eens eten vanavond?” tot traumatische gebeurtenissen die je hebt mee gemaakt en de toekomstplannen met je partner.
Het verschilt per persoon hoe ermee omgegaan wordt. Ikzelf rende steeds weg voor mijn verleden, dat betekende ook dat ik door mijn leven heen raasde. Alles moest direct gebeuren, ik vond dat mijn leven veel te langzaam ging. Ik wilde zo snel mogelijk mijn leven op de rit hebben ‘zoals het hoorde’. Huisje, boompje, beestje. En wat gebeurt er dan? Ik ging gigantisch onderuit. En niet één keer, nee, ik doe het ‘gewoon’ een paar keer om er zeker van te zijn.
Traumatische gebeurtenissen
Deze ervaringen veranderen je kijk op de toekomst. Ik heb meer dan eens te horen gekregen: “het is gebeurd, vergeet het gewoon. Niet meer bij stilstaan.” Maar deze gebeurtenissen tekenen je. Je kunt het niet vergeten. En als je dat al kunt, is dit vaak tijdelijk. Totdat je het echt niet meer weg kan stoppen, het haalt je altijd weer in.
Deze gebeurtenissen zorgde er bij mij voor dat ik heel onzeker werd. Ik kwam aan, ik ontwikkelde faalangst en ik stopte met de dingen waar mensen over konden oordelen, zoals school en hobby’s. Daarnaast zei ik altijd dat het goed met me ging en zorgde ik dat ik nonchalant over kwam naar anderen. Ik deed alsof niets mij raakte ook al werd gepest op de middelbare school en had ik discussies met mijn moeder. Maar diep van binnen zat er veel verdriet, het raakte me zeker wel.
Net doen alsof dit alles mij niet raakte was een stuk makkelijker dan laten zien dat ik mijn leven graag op orde wilde hebben, maar dat dat juist niet lukte. Ik kreeg zo vaak te horen dat ik te min was voor een goede relatie en dat ik succes nooit ging bereiken, als je dat vaak genoeg hoort, ga je het vanzelf geloven.
Hoe ik het een plekje geef in mijn toekomst
Toen ik aan mezelf ging werken, veranderde mijn houding naar de buitenwereld. Ik viel af en werd een perfectionist. Wel een onzekere die heel moeilijk met nieuwe dingen kon omgaan. Dus de stille muis werd nog stiller en niets was goed genoeg. Ik was niet meer nonchalant maar liet zien dat ik hard werkte om voor mezelf te zorgen.
Toen kreeg ik mijn burn-out… Achteraf heel logisch, ik rende weer heel hard om mezelf waardig te maken voor deze wereld. Ik legde altijd de schuld bij mezelf. Contract niet verlengd? Eigen schuld. Slechte relatie? Eigen schuld. Gevoel dat je faalt? Eigen schuld. Probeer het straffende stemmetje van vroeger maar eens uit je hoofd te krijgen, dat lukt je waarschijnlijk niet alleen.
Tijdens therapie leerde ik dat ik het waard was. Ook al heb ik geen diploma of veel geld op zak. Ik leerde van mezelf houden zoals ik ben. De straffende stemmen werden minder. Ze zijn er nog wel, maar ik laat het niet meer mijn leven beheersen. Toch blijft op de rem trappen moeilijk. De mensen om me heen moeten het af en toe voor me doen en ook op school houden ze me in de gaten. Niemand wil dat ik weer de afgrond in ren, ook ik niet.
Trots zijn op mezelf lukt af en toe. En soms kijk ik naar mijn partner en denk dan: ik verdien jou helemaal niet. Maar dan pakt hij me weer stevig vast en zegt dat hij van me houdt, dan stop ik dat negatieve weer even weg en geniet ik van het moment.
Mijn conclusie
Ik vind het verleden heel belangrijk, het is een deel van jou. Je ervaringen, positief en negatief, mag je nooit vergeten. Maar wat nog belangrijker is, is dat je er niet in moet blijven hangen. Ik had er therapie voor nodig, maar als ik zie hoe veel positiever ik nu in het leven sta! Ik leer nog steeds iedere dag iets bij. Dingen die zijn blijven hangen met therapie en van mijn ouders. Maar wat ik van mijn partner leer is dat ik me niet zo druk moet maken om kleine dingen. Hij helpt me te genieten van het leven, wat wil ik nog meer?
Het doet wel pijn,
Maar niet genoeg.
Ik sta niet langer stil,
De wereld wacht op mij.
Ik ben vrij,
Genoeg te doen.
Het nummer deze week is van Jamai – Genoeg te doen. Niet omdat mijn partner onverwachts bij me weg is gegaan, maar omdat ik me zo voel naar mijn verleden toe. Ik laat los wat er gebeurd is en geniet weer.
Liefs, Renée x
