In mijn vorige blog heb ik uitgelegd hoe ik tot het punt ben gekomen om hulp te zoeken. Ik wilde beter omgaan met  bepaalde gedachten en had daar wat ondersteuning bij nodig.. In dit stuk wil ik je vertellen welke maatregelen ik concreet heb inzet om mijn gedrag, gedachten en houding te veranderen nadat mijn gesprekken met mijn coach Sarah waren afgerond. Uiteraard zijn dit allemaal zaken die voor mij werken en misschien niet voor jou maar ik hoop dat ik toch wat inspiratie kan geven met mijn vier tips!

#tip1: mindfulness 

Ik probeer elke dag te mediteren om mezelf te kalmeren, gedachten te observeren, overbodige gevoelens los te laten of simpelweg te reflecteren op de dag. Door dit regelmatig te doen ben ik bewust van de factoren die mij stress bezorgen maar ik sta ook stil bij alles waar ik dankbaar voor ben. Tevens zorgen simpele ademhalingsoefeningen er voor dat ik momenten van paniek of heftige spanning kan overwinnen. Zelf gebruik ik vaak applicaties op mijn telefoon als RelaxMelodies, Breathe en Youper om te mediteren of andere mindfulness oefeningen te doen. Uiteraard zijn er ontzettend veel andere mogelijkheden om te verkennen als je gaat zoeken! Coach Sarah wees me ook op dit artikel over progressieve relaxatie: heel fijne oefening als je moeilijk kan ontspannen!

#tip2: de essentiële driehoek van beweging, slaap en voeding

Voldoende bewegen, genoeg slapen en goed eten: het klinkt zo ontzettend logisch maar toch wordt er vaak niet genoeg waarde gehecht aan deze drie zaken! De drie factoren hangen ook ontzettend nauw samen; goede voeding zorgt er voor dat je beter slaapt; goed slapen zorgt er voor dat je meer energie hebt om te bewegen en beweging zorgt dan op haar beurt weer voor een fijne nachtrust. Voor mij is deze driehoek de basis om me goed te voelen. Als ik me fysiek niet goed voel zal ik dat al snel merken in mentale welzijn. Sinds een jaar ben ik voor het eerst in mijn leven consequent aan het sporten door twee keer in de week te bootcampen en ik merk dat het wonderen doet voor mijn mentale welzijn. Sporten is voor mij het moment om mijn hoofd leeg te maken. Ik vind het ontzettend moeilijk om niet constant alles te ‘’overdenken’’, mijn gedachten staan nooit stil. Een uurtje sporten is voor mij het  enige moment waarbij dit wel lukt. Nooit gedacht dat ik ooit zou genieten van mijzelf afbeulen in de buitenlucht: maar ik vind het ondertussen heerlijk en zou niet meer anders willen!

#tip3: ontspanning op maat

Dit is voor mij een waardevolle tip die ik tijdens mijn coachingstraject van Sarah heb meegekregen: ontspannen staat niet per definitie synoniem aan niets doen. Voor sommige personen werkt dit uiteraard uitstekend en dat is natuurlijk super fijn maar als je – zoals ik – ontzettend van planning en structuur houdt kan niets doen juist ontzettend nutteloos en daardoor treurig aanvoelen. DUS: maak lijstjes en maak een planning als dat is wat bij jou past. Ik was er altijd van overtuigd dat ik in mijn vrije tijd moest ontspannen door ‘het niets doen’ terwijl ik iemand ben die voor alles wel een to-do lijstje heeft liggen of een agenda heeft opgesteld. Ik voelde me soms echt nutteloos na een avondje alleen thuis en dit kon zelfs resulteren in huilbuien of het uitlokken van ruzies met vriendje. Sarah stelde me gerust door me te vertellen dat veel mensen stiekem erg van structuur en overzicht houden en het dan logisch is dat je dit ook in vrije tijd zoekt. Als ik alleen thuis ben op vrije dagen zorg ik  dat ik een planning heb met ontspanningsmomenten zoals series kijken, een boek lezen, sporten en mediteren. 

#tip4: selfcare Sunday

Het klinkt als een cliché instagram hashtag maar ‘Selfcare Sunday’ is voor mij heilig geworden de afgelopen maanden. Elke zondag neem ik een moment voor mezelf waarbij ik reflecteer op de week, in mijn dagboek schrijf, yoga-oefeningen doe, mediteer, lees en een gezichtsmaskertje gebruik zodat ik me volledig kan ontspannen. Soms duurt deze sessie een uur, soms drie. Uiteraard lukt het niet altijd op zondag maar dan zorg ik dat ik mijn momentje een dagje eerder of later inplan. Mijn vriendje weet dit ook en zorgt dat hij me niet stoort terwijl ik me terugtrek in onze slaapkamer. Ik probeer elke dag mijn gevoelens in de NiceDay-app te noteren en blik op zondag steeds terug op de week: hoe ik me heb gevoeld en wat lag daar aan ten grondslag. Deze constateringen noteer ik allemaal in mijn dagboek, evenals mijn doelen voor de aankomende week, zaken waar ik dankbaar voor ben en de valkuilen die me in het verschiet liggen. Ik merk dat door zaken te noteren ik letterlijk emoties en gedachten van ‘me af kan schrijven’. Ik geef hierdoor erkenning aan wat ik denk en voel en geloof dat dat een belangrijke stap is bij zelfacceptatie en je beter in je vel voelen!

Liefs en tot de volgende, 

Mara

Mensen denken graag in hokjes, daar kunnen we niets aan doen. We stereotyperen en hebben (onbewust) veel vooroordelen. Want als homo ben je vast kapper, steward of verpleegkundige, toch? Hoe ga je om met deze vooroordelen? 

Je staande houden in een mannenwereld

Ik ben zelf servicemonteur aan diesellocomotieven en goederenwagons, in hart en nieren, maar zoals je misschien weet uit mijn vorige blogs ben ik ook homo. Ik moet toegeven, in het begin was het voor mij spannend om in een echte mannenwereld te gaan werken in de Antwerpse haven. 

Vulgaire opmerkingen gepaard met vulgaire grappen, dagelijkse kost in de haven. Ik leerde snel dat ‘jezelf bewijzen’, door te reageren en op te komen voor je grenzen er voor zorgt dat het leuk blijft op je werk. Toch kan ik me ook voorstellen dat niet iedereen de confrontatie durft op te zoeken en soms is het juist beter om niet te reageren.

Grenzen op je werk

Ik geloof dat het helpt om duidelijke grenzen te bepalen voor jezelf en duidelijk te zijn tegen je collega’s. Zeker wanneer zij opmerkingen maken die grensoverschrijdend zijn. Het is belangrijk dat je jezelf goed blijft voelen op je werk. Ik zelf geef op een directe maar beleefde manier aan welke opmerkingen ik niet kan waarderen, vaak onderbouw ik ook waarom ik een opmerking niet kan waarderen omdat mensen vaak niet stilstaan bij het feit dat je geaardheid meer is dan een stempel in je leven. 

Soms vraag ik me wel af of het nodig is om jezelf als homo extra te moeten bewijzen in een mannenwereld. Eigenlijk is het antwoord neen. Onder de jongere collega’s heb ik ook het gevoel dat ik me niet extra moet bewijzen, dit gevoel heb ik vooral bij de wat oudere collega’s.

Maar hoe is het voor mij persoonlijk om in die wereld te werken? 

Het antwoord is: superleuk! Ik kan goed opschieten met mijn collega’s en ik heb een ontzettend leuke baan waarbij ik dingen doe die anders zijn dan andermans werk! 

Al mijn collega’s weten dat ik gay ben. Ikzelf ben hierover heel open, omdat ik dan mezelf kan zijn. Sommige collega’s vragen er nooit wat over en andere collega’s tonen veel interesse over hoe het is om gay te zijn. Zij stellen bijvoorbeeld vragen over relaties, seks etc,  persoonlijk vertel ik hier graag en open over.

Hoe zou jij omgaan met een soortgelijke situatie? Zou jij de moeite nemen om jezelf extra te bewijzen omdat je een passie hebt voor je baan? En zou jij openlijk vragen beantwoorden van je collega’s die oprecht interesse tonen?

Knuffel,

Bert

In mijn laatste blog heb ik het gehad over hoe voorwaardes verbinden aan wanneer je gelukkig mag zijn, eigenlijk niet werkt. Ook heb ik jullie beloofd om deze maand te vertellen hoe ik en dus ook jij meer geluk van binnen kan voelen. 

Focus op mogelijkheden in plaats van beperkingen

Je gaat naar een feestje maar je denkt bij jezelf dat je geen nieuwe vrienden hoeft te maken want je past er toch niet bij of je bent niet cool genoeg. Wanneer wij ons vasthouden aan het idee dat iets niet mogelijk is zijn wij eigenlijk allemaal redenen en argumenten aan het bedenken daarvoor. Wij zijn dus eigenlijk het idee dat wij iets niet zijn of kunnen aan het verdedigen en daarmee houden wij het in stand. Stel je voor dat je redenen en argumenten zou bedenken waarom je iets WEL bent of kunt, dan ga je dus eigenlijk je potentie realiteit maken. Ik geloof dat het beter is om te bewijzen waarom je iets WEL kan, dan blijven bewijzen waarom we NIET iets kunnen! 

Vraag jezelf “waarom?”

Hoe leuk is het dat kinderen altijd zo nieuwsgierig zijn en constant blijven vragen waarom dit en waarom dat om de wereld om hun heen beter te begrijpen. Ik geloof dat wanneer wij ouder worden de waarom-vragen net zo belangrijk zijn als wanneer wij kind zijn. Niet zozeer om de wereld om ons heen te begrijpen, maar meer om de wereld in ons hoofd beter te begrijpen. Wat is jouw “waarom-power”? Waarom wil je deze studie doen? Waarom wil je verhuizen naar die stad? Waarom wil je dat kopen? Ik geloof dat wanneer wij geen sterke “waarom” hebben voor de dingen die wij doen in ons leven, wij gevoeliger zijn en beïnvloed worden door de waarom van anderen. Wanneer je reflecteert op de reden waarom je veel dingen in je leven doet, zoals je ze doet, zie je vaker de echte waarom. Zo kan je er achter komen dat de enige reden die je daarvoor hebt bestaat uit wat je denkt dat anderen, de media, of de maatschappij van je verwacht. Jezelf regelmatig de waarom-vraag stellen zorgt ervoor dat je handelt uit je eigen intrinsieke waardes en daarom oprecht gelukkig bent met de keuzes die je maakt. 

Kleine stappen, groot resultaat

Wij leven in een maatschappij die gericht is op crashdieeten of snel rijk worden, wij willen grootse resultaat en we willen het snel. Maar wij weten ook hartstikke goed dat haastige spoed zelden goed is. We kunnen ons leven niet veranderen als wij niet iets willen veranderen aan wat wij elke dag doen. Wanneer wij verwachtingen zetten zoals: ‘’ik ga elke dag sporten’’ dan houden we het vaak niet vol, waardoor wij uiteindelijk helemaal stoppen met sporten. En dat doen wij met veel dingen in ons leven. In plaats van go big or go home, kunnen wij ook kleine stapjes nemen zoals: “ik ga elke week één dag sporten en dat langzaam uitbreiden.” Het zijn de kleine dingen die wij elke dag doen, die uiteindelijk de grote veranderingen in ons leven worden en ons gelukkig maken. 

Dankjewel voor het lezen van de blog en ik wens je een hele fijne dag toe!

Love,  Sabrina

Het begon goed: vrij weinig klachten, genieten van het zwangere gevoel, shoppen voor de baby en natuurlijk relaxen! Maar daar, de donderslag bij heldere hemel: het gevoel na de bevalling. Mijn kleine meid kwam via een keizersnede ter wereld, hier keek ik van tevoren erg tegenop. En toen ze dan eindelijk op mijn borst werd gelegd voelde ik… niets. Geen vreugde, geen blijdschap, geen emoties, terwijl mijn lieve man volledig in tranen naast ons stond. Later, op de kamer, besefte ik me ineens: ik ben verantwoordelijk voor dit kleine mensje. En na de verplichte rustdagen in het ziekenhuis, konden we eindelijk naar huis. Een heerlijk vooruitzicht: eindelijk mijn eigen bedje en fijne kraamhulp. Ik wilde gaan genieten, maar ook thuis bleef het genieten uit. 

Zo hoor ik mij niet te voelen

Daar was dag 7 van de kraamweek, ik was in gesprek met mijn man en ineens kon ik bijna geen woord meer uitbrengen. Behalve ja en nee, kwam er niets uit. Voordat ik het wist stond er een ambulance voor de deur. Na allerlei testen gedaan te hebben moest mee naar het ziekenhuis. Net thuis en nu moest ik alweer terug naar ziekenhuis… Na allerlei onderzoeken en gesprekken, het verlossende woord: het was een neurologische kortsluiting, zoals ze het zo mooi omschreven. 

De dag dat mijn dochter voor het eerst naar buiten mocht, was de dag dat ze haar hulpbehoevende moeder mocht ophalen uit het ziekenhuis. Dit maakte mij erg verdrietig. Ik had het gevoel dat ik niet goed genoeg voor haar zorgde. De dagen die volgden werden helaas niet beter. Ik had nergens zin in, had veel negatieve gedachten, werd steeds angstiger, had last van duizeligheid, wilde niet alleen zijn en zeker niet alleen naar buiten. Langzaam maar zeker, raakte ik mezelf kwijt. Ik herkende mezelf niet meer. Die enthousiaste vrouw, die graag onder de mensen was en veel dingen deed, zat nu thuis te huilen. Wederom voelde het alsof ik niet voor mijn baby kon zorgen, voor mijn gevoel deed ik niets goed. Na een aantal weken kwam de conclusie: “dit is niet goed. Ik hoor mij zo niet te voelen.”

Naar de huisarts voor een verwijzing

Na overleg met mijn man besloot ik de dokter te bellen voor een afspraak. Het was een moeilijk gesprek, ik moest hardop uitspreken dat ik het gevoel had dat er iets mis was, dat ik mij geen goede moeder voelde. Na een aantal erg confronterende vragen en heel veel tranen kreeg ik mijn doorverwijzing naar de psycholoog. 

Ik was erg blij dat zij mij gingen bellen voor een afspraak. Ik weet namelijk niet of ik het op dat moment had gedurfd, ik had al zoveel moeite om de huisarts te bellen. Kort erna werd ik gebeld en mijn eerste afspraak was snel gepland. Met lood in mijn schoenen vertrek ik naar mijn afspraak. Ik stap binnen en neem plaats in de wachtkamer. Na wat wachten, word ik opgehaald uit de wachtkamer en ongemakkelijk loop ik achter de dame aan het kantoor in, ik neem plaats en we beginnen: kunt u mij vertellen wat uw klachten zijn? Tranen springen in mijn ogen. Ik vond het moeilijk om te zeggen dat ik me een zielig hoopje voel en nog erger: een slechte moeder. Hiervoor was ik een sterke vrouw. Ze stelt me gerust en al snel werd duidelijk dat ik een postnatale depressie had. Ik dacht direct: “dit kan niet waar zijn, wat heb ik verkeerd gedaan?” Gelukkig werd het mij ook al snel duidelijk dat dit iets is wat je overkomt en absoluut niet iets is wat zelf veroorzaakt. 

Hoe verder vanaf hier?

“U kunt bij ons geholpen worden, maar de wachtlijst staat momenteel op 8 maanden.” Wat moet ik in de tussentijd doen dan, denk ik. En voordat ik mijn gedachten af kan maken, krijg ik een voorstel. Ze vraagt of ik eventueel interesse heb in een digitale behandeling.  Alles was al zo spannend, ik wilde alleen akkoord gaan als ik wel op de reguliere wachtlijst mocht blijven staan als ik dat ging doen. Dat kon gelukkig! Ik zou een e-mail krijgen met aanvullende informatie zodat ik me een beetje kon inlezen over hoe het te werk gaat. De mail kwam de volgende dag al binnen en ik zag het wel zitten.  Toch even laten bezinken allemaal en na een week laat ik mijn eerste digitale afspraak in plannen. Ik ga aan de slag via NiceDay.

Dit is Tessa! Tessa wil, net als NiceDay, het taboe rondom mentale problematiek doorbreken. Daarom heeft ze in samenwerking met NiceDay een aantal vlogs gemaakt waarin ze open vertelt over haar ervaringen met depressie, angst en burn-out. Voor deze problemen is zij in behandeling geweest, onder andere via NiceDay. In haar vlogs zie je hoe dat is gegaan en hoe ze het heeft ervaren. Vandaag delen we vlog 3 met je! Wil je meer van Tessa weten? Bezoek dan haar Youtube-channel en Instagram.

https://www.youtube.com/watch?v=k6JpPXfvx6w

1 op de 5 a 6 Nederlanders heeft last van chronische pijn. Toch weet maar 16 procent wat chronische pijn inhoudt. Veel mensen weten niet hoe je om kan gaan met chronische pijn. Ervaringsdeskundige Jennifer (25) geeft ons tips.

Kun je ons eerst wat over jezelf vertellen?

Ik ben Jennifer, 25 jaar en ik studeer biologie, maar dat duurt al een tijdje. Om precies te zijn sinds 2012, dus ik zit in mijn zevende jaar. Ik heb 4 huisdieren: een hondje, twee ratjes, en een luipaardgekko. Ik vind het leuk om gitaar te spelen en te schrijven, maar dat doe ik eigenlijk niet meer. Wat ik nog wel doe is films en series kijken, en ik hou van lekker eten!

Je hebt last van chronische pijn. Kun je daar wat meer over vertellen?

Ik heb chronische buikklachten waarvan geen oorzaak gevonden kan worden. Daardoor heb ik concentratie- en geheugenproblemen en voel ik me ook wel eens down. Het is geen depressie, maar het is wel gewoon stom. Soms voel ik me gewoon leeg of heb ik veel buikpijn, en dan doe ik niks. Ik heb buikpijn sinds mijn 15e, maar dat heeft zich wel ontwikkeld. Zoals het nu is, is het zo’n acht jaar. Op mijn 15e had ik waarschijnlijk prikkelbare darmsyndroom. Pillen hielpen even, maar op een gegeven moment kwam de pijn weer terug. Toen ben ik jarenlang door de hele molen gehaald en nu weten ze nog steeds niet wat het is.

Heb je altijd al last gehad van psychische klachten door je buikpijn?

Ik heb een jaar gehad, in 2013, dat niks ging. Ik had veel last van mijn buik en heb toen allemaal onderzoeken en ingrepen daarvoor gehad, maar het hielp allemaal niet. Ik voelde me down, boos, leren lukte niet, naar college gaan lukte niet. Voor mijn gevoel heb ik een jaar vergooid. Dat is natuurlijk niet waar, want ik heb wel aan mezelf gewerkt. Ik heb nu al zo’n 7 jaar last van concentratie- en geheugenproblemen. Dat komt doordat de pijn heel veel energie kost en dat stapelt op. Soms gaat het beter, soms gaat het slechter. Dan doe je bijvoorbeeld de leuke dingen wel, maar heb je geen energie meer voor de dingen die moeten.

Ben je wel eens in behandeling geweest voor je psychische klachten?

Vier jaar geleden ben ik wel bij de psycholoog geweest voor depressie en toen heb ik cognitieve gedragstherapie gehad. Ik had niet het idee dat het hielp, maar ik stond er toen ook niet echt open genoeg voor. Nu merk ik wat ik eraan gehad heb en wat ik er aan had kunnen hebben. Ik heb bijvoorbeeld beter mijn situatie leren accepteren. Ik mediteer nu dagelijks, dat helpt me wel. Nu wil ik nog beter leren omgaan met mijn emoties en niet meer zo erg tegen eten opkijken, ondanks de pijn.

Hoe beïnvloedt het verder je dagelijks leven?

Ik word altijd wakker met buikpijn, de ene keer meer dan de andere keer. Dan moet ik opstaan en eten, dat is wel een opgave. Mijn buikpijn komt ook wel eens willekeurig opzetten, maar de pijn wordt altijd erger met eten, dus is het elke keer een brug waar ik overheen moet. Ook met mijn studie is het soms lastig, als ik bijvoorbeeld practica-dagen heb en de hele dag in het lab moet staan. Van mijn concentratie- en geheugenproblemen heb ik vooral last als ik moet leren voor een tentamen. Ik kan de stof wel goed begrijpen, maar niet goed onthouden. Ik heb daardoor ook bijvoorbeeld 6 jaar gedaan over een eerstejaarsvak. Dat is heel lastig. Stage was ook erg zwaar afgelopen jaar, elke dag van 9 tot half 6 in het lab werken en schrijven aan je scriptie. Ik kan slecht trots zijn op mezelf, omdat het allemaal zo lang duurt. Maar als ik iets ben, is het een doorzetter.

Wat helpt jou om hiermee om te gaan?

Mijn moeder helpt me heel erg, als het niet lukt, dan kan ik haar bellen. Soms geeft ze me gewoon een schop onder mijn kont, soms steunt ze me. Ik heb nu ook een studiecoach die een stok achter de deur is. Series zet ik in als beloning als ik gestudeerd heb. Per vak heb ik ook een gedetailleerd schema dat mij erg helpt om te kunnen zien wat ik precies moet leren. Dan kan ik dat inplannen met genoeg speling, zodat ik dingen kan doorschuiven wanneer ik buikpijn heb. Ik hou er ook rekening mee dat ik ’s ochtends niks kan, dus dan werk ik ’s avonds wat langer door. Het duurde wel lang voordat ik kon toegeven dat ik dat nodig heb.

Gezonder eten helpt ook heel erg om me beter te voelen. Ik eet nu vooral ’s avonds veel gezonder, veel groenten en gevarieerder. Ik drink nu ook eigenlijk alleen maar water en thee en bijna nooit frisdrank. Het helpt mij ook erg om via een app gewoontes bij te houden, zoals gezond eten en mijn slaap. En of ik lees, want dat vind ik leuk, maar doe ik weinig. Mediteren doe ik nu al meer dan 200 dagen elke dag voor het slapen gaan, via de Headspace app. Verder, als ik ga leren, gaat mijn hondje op zijn schoot liggen, en dan kan ik haar aaien, en dat helpt. Het helpt ook om actief te zijn. Je moet uit bed, want je moet de hond eten geven, je moet naar buiten, want de hond moet uit. En ze komt bij je liggen als je je rot voelt… Het helpt gewoon.

Wat heb je van je chronische pijn geleerd?

Ik denk wel dat ik er sterker door ben geworden. Ik blijf dingen doen, ook al heb ik buikpijn. Ik heb ook geaccepteerd dat ik misschien niet alles kan doen wat ik wil, zoals een biologie master. Ik wil nu een master ‘vertalen’ gaan doen, want dat vind ik ook heel leuk en dan kan ik werken op momenten dat het voor mij lukt, met daarnaast misschien parttime labwerk. Verder ben ik misschien wel door mijn buikpijn achter bepaalde psychische klachten gekomen, waar ik anders mee was blijven lopen. De afgelopen jaren heb ik veel geleerd over mijzelf. Er zijn genoeg mensen die bijvoorbeeld een burn-out krijgen als ze gaan werken. Ik heb allang op de rem moeten trappen. Ik weet precies wat ik wel en niet kan, hoe ik ben en hoe ik daarmee om moet gaan.

Meer weten? Volgende week vertelt Jennifer hoe ze omgaat met reacties vanuit haar omgeving.

Toen ik de knoop doorhakte om te gaan schrijven, had ik nooit verwacht dat ik schrijven leuk zou gaan vinden. De reden dat ik ging schrijven is omdat ik mijn verhaal wilde delen. Laten zien dat er meer mensen zijn die hetzelfde mee hebben gemaakt als jij, de lezer. Je bent niet alleen en met een beetje hulp kan je straks weer de hele wereld aan.

Niet altijd over rozen

Ervaringen delen, zowel positief als negatief, werd steeds leuker. Misschien een verkeerd woord voor de negatieve dingen, maar het werd ook een uitlaatklep. Dus het werd fijn om te doen. Ja, natuurlijk heb ik af en toe moeten bikkelen om iets op papier te krijgen. De juiste woorden kwamen niet, ik wist echt niet welk onderwerp ik moest kiezen of de tijd werd krap. Maar als het dan uiteindelijk op papier stond en ik zag hem online staan, was ik toch weer trots dat de volgende gelezen kon worden.

Trouwe lezers

Ook zoiets waar ik trots op ben. Een groep mensen die me trouw hebben gevolgd. En om even wat cijfers te geven:

• 13 trouwe lezers in mijn directe omgeving. Iedere blog die online ging stuurde ik door, en deze werd dan ook binnen een dag gelezen en beantwoord.
• 46 blogs zijn er verschenen, dit is nummer 47. Nooit verwacht dit getal te halen!
• Zo’n 80 uur aan schrijfwerk zit erin. Vooral de eerst 4 blogs waren zwaar om neer te zetten, maar hé, ze staan er. En hoe!
• 49 muzieknummers uitgezocht om erbij te zetten. 2 keer kon ik niet kiezen, dus ja, 2 nummers extra!
• 46 weken therapie vrij, deze moet zeker in het rijtje. Trots dat ik het nu alleen kan. Uiteraard met hulp, maar die kan ik nu zelf vragen.

Toekomst

Die zie ik positief in! Ik heb nog mijn slechte dagen, dat ik niets wil doen en het liefst in bed lig. Ik heb nog mijn huilbuien en word boos als ik weer zo’n vreselijke pijn heb in mijn rug. Maar zelfs dan vergeet ik niet waar ik nu sta. En dat is heel belangrijk om in je hoofd te houden. Je mág een baaldag hebben en je moet je daar helemaal niets van aantrekken. Morgen weer een dag!

Mijn werk is tot nu toe erg goed bevallen. Het is een leuk, enthousiast team. Iedereen wil me iets leren en daardoor voel ik me al redelijk op mijn gemak. Ik vind vanzelf mijn weg daar!

De kerst komt eraan en daar kijk ik vreselijk naar uit. Binnenkort gooien we de woonkamer om en dan kan de boom weer uit de doos! Het duurt even voor die staat, maar als het dan eenmaal af is weet ik weer waarom we het doen.

Noorwegen staat weer in de agenda! De Capri mag weer sneeuwhappen! Zal weer een vermoeiende, maar geweldige week worden. We kijken er vreselijk naar uit!

Vervolgens staat ook nog een week Oostenrijk op de planning. Ook iets waar ik heel erg naar uit kijk! Met familie lekker de bergen in, daar ben ik wel voor te porren!

Bedankt allemaal!

Zal ik nog eens een blog schrijven? Het zou zomaar kunnen! Dan zien jullie deze zeker weer voorbij komen. Alle lezers, zowel trouwe als sporadische lezers, vreselijk bedankt voor alle lieve berichten die ik van jullie mocht ontvangen! Alle steun, herkenning, vrolijke berichten en stevige gesprekken die erop volgden. Het doet me heel veel!

Stiekem word ik er wel een beetje emotioneel van, om dit hoofdstuk af te sluiten. Het bloggen is toch een beetje deel van me geworden. Maar de tijd die het kost, wordt me nu een beetje te veel. Een fulltime baan en school kost veel tijd. En als ik een blog schrijf wil ik wel trots zijn als deze op de website verschijnt. Dus daarom maak ik nu een eind aan mijn reeks, ik wil mijn stukken niet afraffelen.

Het laatste nummer

Voor de laatste blog heb ik gekozen voor Christina Perri – A thousand years. Van dit nummer word ik heel blij. Waarom? Ik heb de liefste man naast me die je je maar kan bedenken. Hij is er voor me als ik hem nodig heb, ook bij de kleine dingen. Mede dankzij hem vond ik de ballen om mijn leven op papier te zetten. En er ook nog eens trots op te kunnen zijn.

Wie weet tot de volgende!

Liefs , Renée x

Ze komen er weer aan, de donkere dagen. De lucht grauw als je in de ochtend opstaat, de temperaturen zijn rond het vriespunt, dus dat wordt krabben voordat je weg kunt rijden. Grote kans dat je in de file staat en onderweg naar huis zal het al donker zijn. Hoe ga je daar nu eigenlijk positief mee om?

Sneeuw

Iedereen die mij kent, weet dat ik wild word als het sneeuwt. Ik vind het heerlijk, ik kom meteen tot rust. Daarom heb ik in Noorwegen zo’n mooie week gehad; sneeuw, rijden op plekken waar niemand te vinden is en soms uren geen bereik met je telefoon. Meer heb ik echt niet nodig. Maar in Nederland is dat een heel ander verhaal. Hier heb ik alleen een motor als vervoer en ik zal toch echt naar mijn werk moeten. Dus hier vind ik het al iets minder prettig. Tenzij ik een paar dagen vrij heb, laat die sneeuw dan maar komen!

Kou

Dat is dan weer iets heel anders. Ik vind kou niet erg, maar dan moet het wel windstil zijn. En dat gebeurt niet zo vaak hier in Nederland. Toch vind ik het met de kou fijn om een korte wandeling te gaan maken in het bos. Warme kleding aan, thermoskan mee en lekker samen aan de wandel. Dan de verwarming op standje tropisch in de auto en kruip ik  lekker onder een plaid. Die heb ik vaak in de auto liggen tijdens de wintermaanden.

Dus niet de kou vermijden, maar het juist omarmen. Daar heb je veel meer aan!

Het huis

Tijdens de wintermaanden staan er altijd kaarsjes op tafel en haal ik glühwein in huis. De kruiden die je ruikt als de wijn warm is zorgen ervoor dat ik aan de wintersport denk. Goede herinneringen, die het ook weer minder erg maken dat is het zo guur is buiten.

En dan hebben we natuurlijk de kerst, dan gaan we hier thuis helemaal los. Een grote kerstboom, lampjes overal, nepsneeuw en kerstmuziek. Als ik dan thuis kom na een lange dag werken en de lampjes staan al aan, dan kan je me niet blijer krijgen!

Ook hier ligt dan lekker een warm plaid op de bank, waar ik onder kruip als ik mijn motorpak heb opgeruimd.

Niet altijd positief

Nee, ik heb een hekel aan de regen. En dat komt voor zeker 90 procent omdat ik dagelijks op de motor zit. Het verkeer staat altijd vast, iedereen lijkt in paniek te raken en ik kom doorweekt aan op mijn werk (in regenpak wel te verstaan, maar ook dat is niet prettig).

Dus het is echt niet zo, dat ik fluitend door de koude, donkere dagen ga. Maar ik ga ze voor het eerst in mijn leven positiever tegemoet en ik ben er klaar voor. Gelukkig heb ik iemand naast me die me begrijpt. Ik ga dan even iets voor mezelf doen zoals diamond painten en hij gaat zitten sleutelen. En we gaan straks lekker aan de slag met mijn Kadett, hopelijk rijdt die richting de zomer, zodat ik in de winter niet meer met de motor naar mijn werk hoef.

Probeer te genieten op de donkere dagen

Ik begrijp het als mensen moeite hebben met de donkere dagen. Zo ken ik iemand die zich het liefst een paar maanden verstopt op een warm eiland, tot de zon hier weer harder zijn best doet voor de warmere temperaturen. Ik snap hem, hij heeft me uitgelegd hoe hij zich dan voelt. Maar ik hoop ook dat hij de positiviteit mee kan nemen naar de minder mooie dagen. Soms heb je daar wat hulp bij nodig en dat is helemaal niet erg, als je die hulp maar aanpakt.

Het nummer van deze week is Angels with dirty faces van de Sugababes. Vandaag is Halloween, maar wij vieren het vrijdag met vrienden. Dus deze om een beetje in de stemming te komen. De foto boven de blog is gemaakt op mijn ‘happy place’ in Noorwegen. De plek in de bergen met vreselijk veel sneeuw en geen bereik. Even samen en verder helemaal niets.

Liefs, Renée x

Vandaag kwam ik langs de Flying Tiger. Een Deense winkelketen die zich sinds 2008 ook in Nederland heeft gevestigd. Zij vierden hun 10e verjaardag hier. Alles voor 1 euro. Wat doet dat toch met ons? Ik zag mensen meerdere mandjes volproppen met plastic spullen die ze niet nodig hebben. Spullen die sneller dan het licht weer ergens in een hoekje, la, zolder of nog erger bij het afval terug te vinden zijn. Spullen die heel weinig bijdragen aan ons geluk. Of misschien heel even, en dan vervliegt het weer. Nutteloos consumeren en materialisme ten top.

Doen of niet doen?

Ik ben er ook gaan staan. In de rij. Ik was dit jaar al een aantal keer geweest voor yogablokken. Alleen elke keer dacht ik, misschien toch te duur. Ik heb het niet echt breed meer en denk nu 100 keer na voordat ik iets koop. Ook probeer ik meer na te denken of het nou echt wel nodig is en, het belangrijkst, of het bijdraagt aan mijn geluk.
Ik ben denk ik de enige die met 4 dingen de winkel uit kwam. Die enkel naar buiten ging met waar ze voor gekomen was. Maar ik moet bekennen; eenmaal in de winkel was het ook voor mij moeilijk om geen extra dingen in het mandje te stoppen. Ik heb zelfs een paar keer dingen erin gestopt en er weer uitgehaald. Dat zal er ook wel komisch uitgezien hebben.

Materialisme en een depressie

Maar wat doet dit materialisme met ons? Wat doet het met ons als ons huis langzaam dichtslibt met nutteloosheid?

Toevallig heb ik de afgelopen twee weken erg veel last gehad van mijn depressie. En moest ik alles in mijn leven op pauze zetten. Ik voelde nergens de toegevoegde waarde van en mijn hoofd was vol en mijn lichaam voelde op. Ik had heel veel gedachten, maar enkel nutteloze en waardeloze gedachten. Het enige wat ik echt nog wilde en deed was yoga. De rest stopte of moest ik mezelf naartoe slepen.

De oplossing

En ineens kwam de gedachte van opruimen. En een dag later ook de actie. Ik begon met opruimen, uitzoeken en weggooien. Elke dag een beetje. Ik werd er lichter van. Niet alleen in de omvang van mijn spullen, maar ook in mijn hoofd. Ik realiseerde me dat ik even was vergeten dat minimalisme en een simpel leven ook geldt voor spullen. Het is zo fijn om naar een omgeving voor jezelf met enkel een paar spullen die je blij maken toe te werken. Dit geldt ook voor mijn hoofd. Orde en ruimte. Dat helpt me. Hoe mooi is het dan dat mijn hoofd ineens beseft dat ik pas weer verder kan als ik opruim? En dat het nodig is om dit eerst te doen nu. Prioriteit nummer één.

Mijn advies

Dus mijn advies is simpel; probeer eens op te ruimen. Maak keuzes over wat je blij maakt, wat je een glimlach geeft. Wat neemt enkel ruimte in? Of wat staat in de weg? Wat gebruik je nooit? Ik vind dit de ultieme zelfzorg. Het is helend. Deze opruimsessie is zoveel meer dan enkel de actie. Het gaat je een gevoel geven. Voel dat gevoel. Het is kiezen voor jezelf.

Mocht je zo’n helende opruimsessie ook beginnen, probeer dan ook de verleiding van het opnieuw volproppen van een Flying Tiger mandje te weerstaan. Je zal er blijvender blij van worden. Want ik denk echt dat we ongelukkig worden van veel nutteloosheid om ons heen. Het drukt op ons.
Ik geloof dat minder hebben en kleiner leven je geestelijke gezondheid kan bevorderen. Keep it simple. In je spullen en in je hoofd. En misschien kun je dit ook doortrekken naar niet materialistische kanten van je leven zoals je sociale leven… Think about it. De metafoor is in ieder geval prachtig.

X Bouwke

Soms ben ik mijn angstige bestaan zo zat. Dan verlang ik naar een normaal leven.

Laatst kreeg ik een e-mail van mijn vriendin met een verwijzing naar een lezing waarvan zij dacht dat ik die wel interessant zou vinden. Lezing Herstel en Filosofie, verzorgd door het kenniscentrum Phrenos. Een van de sprekers is de mij bekende filosoof Paul Moyaert. Hé, leuk, ja daar wil ik heen, dacht ik direct enthousiast. Mijn intellectuele geest ontwaakte vrolijk. Direct voelde ik een pijnlijke knoop in mijn maag. Het bloed trok uit mijn hoofd en misselijk zat ik vastgenageld op mijn stoel.

Graag willen maar niet kunnen

Gedeprimeerd besefte ik weer hoe mijn angststoornis het me zo vaak onmogelijk maakt om gewoon mijn leven te leven, te doen wat ik graag wil en te kunnen genieten. Dat is zo frustrerend en mateloos vermoeiend. Maar na gespartel, tranen en heel veel steun van mijn vriendin ging ik gelukkig toch naar die lezing!

Lezing Paul Moyaert

Overbewust, met pijn in mijn buik liep ik houterig de zaal binnen. Natuurlijk was ik abnormaal vroeg. Ik verborg mijn angstige blik, ging in de nog haast lege zaal zitten en wachtte. De gastheer was Wouter Kusters, ook een bekende, en hij leidde Paul Moyaert in. Toen deze Vlaamse denker begon ging mijn aandacht geheel uit naar zijn verhaal en ebden de angst weg.

Herstel

Vol vuur legde hij uit dat het begrip ‘herstel’ weliswaar bedoeld is om minder vanuit de ziekte te denken, maar nog steeds een woord is dat impliciet verwijst naar wat als normaal gedacht wordt. Herstellen is immers een beweging terug naar weer gewoon doen, weer normaal zijn, je weer oké voelen. Op die manier blijft de herstelbeweging en het hersteldenken toch nog gevangen in het medische spreken. Een spreken van ziekte als afwijkend en abnormaal, met genezing als enige weg.

Kritiek op de DSM-V

Moyaert’s kritiek op de DSM-V is dat de symptomen en diagnoses in negatief geformuleerde termen beschreven zijn. In termen dus van wat iemand niet meer goed kan doen, dat iemand niet meer normaal kan denken of dat het voelen van een ziekte niet meer in balans is. Elke diagnose wordt bepaald vanuit een tekort, een afwijken, vanuit wat abnormaal en ongezond is. En dat is volgens Moyaert een intellectuele armoede van het hele DSM project. Hiermee doen we de persoon met een aandoening geen recht.

Hoe dan wel?

Zijn boodschap was kort gezegd dat we zouden moeten proberen om symptomen, diagnoses en ervaringen in positief geformuleerde termen uit te drukken. Dat we degene met een aandoening moeten begeleiden, helpen en steunen vanuit wat hij of zij doet, voelt, denkt en zelf meemaakt. Dat de persoon vanuit de eigen mooie en minder mooie kwaliteiten wordt geholpen om zich staande te houden, zich te kunnen ontwikkelen en om diens kwaliteit van leven te leren verhogen. Hierdoor hoeven mensen met een aandoening zich niet meer abnormaal te voelen of zich buiten de normale wereld gesloten te voelen. Zo kunnen we vanuit ons eigen leven leren leven met ons eigen leven.

Mijn eigen normaal

De inspirerende lezing van Paul Moyaert eindigde en de pauze brak aan. Al die mensen vielen direct weer mijn bewustzijn binnen. Angst greep me wederom naar de keel en ik wilde vluchten. Maar dat zou niet normaal zijn, zo halverwege weg te gaan. Plots dacht ik geheel verlicht: dat is prima jongen, om halverwege weg te gaan. Voor jou is dat niet abnormaal. Je hebt immers te worstelen met je angsten. En kijk, je bent het huis uit en naar een interessante lezing gegaan, helemaal alleen! Je hebt iets gedaan wat je waardevol en leuk vindt, hoe moeilijk dat ook voor je is. Je hoeft niet te doen wat andere mensen normaal vinden, je kunt ook voldoen aan je eigen normaal en nu gewoon lekker weggaan, je veilige huis opzoeken. Het is goed zo.