Op 18 oktober ben ik geopereerd en heb een reversed schouderprothese gekregen. Ik was van een hoge trap gevallen en de kop van mijn bovenarms was verbrijzeld. Ik ben nu in de fase dat ik weer spierkracht moet opbouwen om mijn arm weer zo goed mogelijk te gaan gebruiken. Ik heb het gevoel dat die prothese iets buiten mijzelf is en dat ik moet leren accepteren dat het vanaf nu een onderdeel van mijzelf is. Mijn arm voelt als iets vreemds en ik denk dat het niet goed komt als ik de prothese niet als een deel van mijzelf kan gaan beschouwen. Ik ben ook boos geloof ik.
Kunnen jullie iets voor mij doen?

Als ik iets uit interesse aan iemand vraag (zelfs aan mijn volwassen zoons) en mijn vrouw is erbij, dan kijkt men heel vaak mijn vrouw aan als men antwoord. Dat is bij obers, kennissen en dus zelfs mijn zoons. Dat heb ik zelfs wel eens benoemd, maar toch is/blijft dat zo. Het voelt voor mij heel ongemakkelijk. Waar kan dat aan liggen?

Als mn ouders weg zijn gaan ik weleens stiekem naar hun slaapkamer. Dan trek ik een panty van m’n moeder aan en maak ik mij een beetje op. Tegen de tijd dat ze thuiskomen heb ik al gedoucht en merken ze niets. Ik vind het enorm spannend, maar voel mij geen vrouw. Moet ik dit vertellen tegen m’n ouders?

Ik heb al 7 maanden een relatie met iemand en hebben een langeafstandsrelatie. We zien elkaar 3 keer per maand en praten dagelijks 1-2 uur met elkaar. We hebben allebei een geschiedenis van conflicten en emotioneel trauma vanuit onze vorige relaties.

5 jaar geleden pleegde mijn partner zelfmoord, ik heb hier nog steeds een onopgelost trauma aan overgehouden. De eerste twee jaar nadat mijn partner zelfmoord had gepleegd, was ik suïcidaal. Ik begon 3 tot 5 dagen per week XTC te gebruiken, om zo te proberen om te gaan met wat er was gebeurd. 

Ik heb de afgelopen 3 weken geen XTC gebruikt en ik heb me voorgenomen om er in september mee te stoppen. Maar de persoon met wie ik date, triggert mijn onopgeloste trauma’s, omdat ik geen emotionele vaardigheden heb om ermee om te gaan en ik mezelf weer moet opbouwen. Ik steun haar om het niet meer te gebruiken, maar zij steunt mij niet om door te gaan tot september. 

Ze wil geen compromis sluiten, maar ik geloof dat mijn plan het beste voor mij is. Ik wil niet blijven tot september maar ik wil gewoon de opt. Op elk gebied in mijn lever ben ik aan het verbeteren. Ik weet dat het lijkt alsof stoppen nu het beste is, maar ik ken mezelf en ik heb tijd nodig om mijn copingvaardigheden weer op te bouwen.

Al ongeveer 7 jaar lang heb ik te maken met gaslighting/narcisme in mijn thuissituatie. Ik twijfel hierdoor vaak aan mezelf, heb veel stress en ben erg onzeker. Ik doe nooit iets goed in de ogen van ze, wordt genegeerd, uitgelachen, uitgescholden en naar beneden gepraat. Ik heb alles al geprobeerd en praat vaak met mijn vriend(en) en schoonfamilie om mijn hart te luchten.

Ik wil graag advies over hoe ik kan omgaan met een narcistisch persoon/gaslight situatie, mede omdat ze soms van het één op andere moment erg vriendelijk kunnen doen.

Wat is de reden dat een gaslight situatie plaatsvindt? Kiest een narcistisch persoon specifiek zijn slachtoffer? Ga ik hier op later leeftijd nog andere klachten van krijgen? Mijn andere thuiswonende familielid is namelijk ontzettend geliefd terwijl hij/zij hetzelfde gedrag vertoont als ik..

Wat moet ik doen, wat moet ik weten en hoe moet ik ermee omgaan? Ik ben radeloos..

Vanaf mijn 6e werd ik tien jaar lang gepest voor geen enkele reden. Daarna heb ik me laten gebruiken, misbruiken en verkrachten door allerlei mensen die ik vertrouwde of boven mezelf plaatste. Vervolgens zat ik 20 jaar opgesloten in een narcistisch ‘huwelijk’. Nu ben ik eindelijk gevlucht en ‘vrij’. Maar ben ik direct weer in een hele toxic relatie beland. Eerst dacht ik dat het goed zat. Maar nu komt zijn ware gezicht weer tevoorschijn en word ik dagelijks weggegooid in de vuilnisbak en daarna weer eruit gehaald. Ik kan er maar niet los van komen. Er zijn ontzettend veel dingen kapot aan mij, aan hoe mijn systeem werkt. Soms ben ik zwaar zelfdestructief, vooral in mijn hoofd en dat uit zich ook lichamelijk. Ik zou zo graag eens willen dat er iemand was met wie ik kon praten en wie me zou kunnen helpen om duidelijkheid te krijgen in wat er allemaal mis is met mij.

Mijn echtgenoot ervaart heel veel stress in het leven, niet alleen op het werk maar ook privé.
Hij ervaart dat de wereld steeds sneller en sneller gaat, de digitalisering die zich voortzet, en hij voelt een grote achterstand hierin. Enerzijds omdat nieuwigheden hem niet interesseren, maar ook omdat hij deze niet snapt. Als iemand hem alles zou uitleggen (vb een nieuw computerprogramma op het werk, een app installeren op de GSM, een recept om te koken,…. ) zou dit helpen volgens hem, maar dan nog zou dit een enorme inspanning van hem vragen.
Hij heeft geen hobby’s en weet eigenlijk niet wat hij leuk vindt. In jullie lijst met 141 leuke activiteiten is er maar eentje die hij aangevinkt heeft, en dit is 88. een wandeling maken (en dan nog enkel de wandeling rond de vijver die hij elke dag maakt, zeker geen nieuwe omgeving).
Hij is nu sinds 2 weken thuis op doktersvoorschrift maar aangezien hij niet weet wat hij leuk vindt, denkt hij zichzelf nog dieper de put in, vindt hij zichzelf nog minder waard, ….
Hoe kan ik hem helpen?

Hallo,
Ik heb een vraag over mijn persoon. Ik ervaar stress klachten in contact met anderen. Het kost mij veel tijd om te reageren op anderen. Dit heeft denk ik te maken met een gebeurtenis uit het verleden. Ik heb wel eens onder een douch le hokje gegluurd en ben daar keihard door afgewezen. Ik schaam me hiervoor. Ik ben bang dat iemand er op terug komt. Dit is een onbewuste gedachte. Heeft u tips hiermee om te gaan.

Ik betwijfel of ik van waarde zal zijn voor een werkgever. Ik ben net afgestudeerd in augustus en heb nog nooit een onvoldoende gehad, maar ik heb totaal geen vertrouwen in mijn vaardigheden. Wat kan ik doen om mezelf te waarderen?

Na wat zelf reflectie te hebben gedaan is dit waar ik op kom:

Ik was zo bang dat mensen zouden vertrekken. Wat best logisch is, omdat ik nooit zo goed was in het communiceren. Of zoals ze het vroeger tegen mij zeiden: PPD-NOS Gedrags- en communicatiestoornis. Dus hoe hard ik ook mijn best deed, mensen gingen vaak weg en ik kreeg steeds meer afstand van hen. Waarom zou je je druk maken als je weet hoe het gaat aflopen, dus waarom zou je ze geen pijn doen voordat ze jou pijn kunnen doen? Wees in controle. Alleen ben je veilig, want niemand kan je meer pijn doen, maar dat was gewoon praten over angst. Macht beheerst niet haar durf om open en kwetsbaar te zijn tegenover mensen. Dat is voor mij echte macht, want er is kracht voor nodig om mensen iets te geven waarvan je weet dat ze het tegen je kunnen gebruiken. Ik denk dat ik daar nu een heel eind vanaf ben gekomen, maar in veel opzichten beheerst die angst me nog steeds.

Ik heb mijn bericht verwijderd omdat ik denk dat ik iets verkeerd typ. Die bevestiging zoek ik nog. Bang voor afwijzing
Ik merk dat ik mezelf vergelijk met anderen. Om te zien of ik belangrijk genoeg voor ze ben. Ik probeer elke hint te vinden van dingen die onze goedkeuring afkeuren, zelfs als het er niet echt is.

Ik ren weg en verlaat de server omdat het eng is om dicht bij mensen te zijn en alleen zijn is ook wat ik gewend ben. Het is veilig en comfortabel. Ik verpest de relatie en word giftig omdat in zekere zin denken dat mensen je haten zoveel gemakkelijker is dan denken dat ze je misschien leuk vinden en om je geven. Ik geef mezelf elk excuus om weg te blijven.

Mijn vraag is dus: hoe kan ik dit gedrag veranderen? Zodat ik stop met het bevestiging zoeken van mensen en niet meer overdenk als ze iets zeggen wat op afwijzing lijkt?