Ik zit met een vraag. Ik neem meerdere keren per jaar en soms per maand, een overdosis van oxazepam en Quetiapine. Dit zodat ik een dag niet echt besef van leven heb. Voor de rest neem ik deze medicatie niet. Is dit verslaafd te noemen of is het alleen maar een probleem? De laatste keer nam ik 125 mg Quetiapine en 30 mg oxazepam.

Mijn moeder kampt met depressies en zware paniek stoornissen (sinds 30 jaar) en leunt op haar slechte momenten erg op mij. Ik luister, adviseer, troost, denk mee, en maak me op zulke momenten vreselijk zorgen om haar. Ze heeft therapie en medicatie, dus is altijd wel in behandeling, maar toch komt het ook altijd bij mij terug. Ik zie inmiddels de signalen van een aanval mijlenver aankomen. Ik woon in het buitenland, dus ben ook ver weg, daar voel ik me dan schuldig over. Mijn moeder is ook altijd erg met haarzelf bezig, altijd al geweest. Ik heb een moeder nodig, maar voel soms dat ik haar moeder ben. De laatste aanval van haar was een paar dagen geleden en ik merk bij mezelf dat ik voor het eerst boos op haar ben en afstand wil nemen. Ik zou graag wat advies willen hoe ik nu verder moet met deze situatie? Zeker omdat ik het steeds moeilijker los kan laten en het effect krijgt op mijn dagelijks leven.

Ik heb al 2 jaar een diepe depressie. Ik had 2 maanden daarvoor een eetstoornis ontwikkeld, maar mijn moeder zegt dat het alleen overkomt bij volwassenen. Mijn ouders hebben vaak ruzie dus ik kan vaak niet met hen communiceren. Heeft u misschien tips?

Ik heb op een regelmatige basis hele emotionele dagen. Iets langer dan 1 jaar verloor ik de liefde van mijn leven door onze scheiding. Op sommige dagen heb ik het er nog steeds moeilijk mee. Ik ben heel erg gekwetst en pijn gedaan. Sommige mensen zoeken gezelschap op in deze periode, maar ik niet. Ik heb nog steeds het gevoel dat het goed komt met mijn ex vrouw maar ik heb geen zin om haar te contacteren. Wat kan ik het beste doen?

Ik heb last van een winterdepressie en het wordt ieder jaar erger. Ik wil er graag vanaf en ben op zoek naar goede oplossingen.

Ik loop vast met het werk.

Sinds maart 2021 hebben we 2 nieuwe collega’s: K. is 32 jaar en C. is 21 jaar. Het gaat om K, ik merkte vrij snel dat K erg dominant is en graag plakt aan de bureaustoel, daar trekt ze andere collega’s in mee. K heeft 2 collega’s die alle rot klusjes voor haar doen zodat zij kan blijven zitten. Ik heb dit aangegeven bij de praktijkmanager en daar wordt niks mee gedaan. Er werd zelfs tegen mij gezegd om er niet mee te bemoeien en los te laten.

K was gefrustreerd dat mensen op kantoor spullen verplaatsen in plaats van ze op te ruimen. Toen ik dit hoorde was ik zo boos dat ik de volgende dag de praktijkmanager heb gebeld. Ik heb dit al aangeven tijdens overleggen en via de app. Ik heb tegen K gezegd dat ik het jammer vond dat ze niet met mij kwam praten, ze vertelde me dat ik ook fouten maak en dat ik ervan wist. Wij werken in een dierenartsenpraktijk die vroeger een boerderij was, dus die moet schoongemaakt worden.

Ik sta op het punt een andere baan te nemen, maar er gaan nu geruchten rond dat K misschien weggaat, dus dit wacht ik nog af. Ik heb een moeilijk jaar gehad omdat mijn vader in 2021 is overleden. Zes maanden na het overlijden van mijn vader is mijn baas helaas overleden. Tijdens de feestdagen in december zijn er plotseling een paar kennissen overleden, wat voor mij heel moeilijk was. Door corona moet ik vaker thuis werken, ik merk dat ik vaker ziek word.

Het komt erop neer dat ik me afvraag of iets is waar ik hulp voor moet zoeken, en zo ja, waar?

Iets meer specifieke informatie over mijn probleem: Ik vergeet dagelijks kleine dingen, ik weet dat dit normaal is. Ik heb echter de neiging om uren en uren mezelf af te vragen: “Wat was dat ding dat ik vergeten was?”. Dit gevoel komt op nadat ik een gesprek had en dan wat was vergeten, of gewoon een willekeurige gedachte die in mijn hoofd voorbijging (zelfs als ik de gedachte niet volledig begreep en geen tijd had om het te verwerken), of het gevoel dat ik iets moet doen, bijvoorbeeld klusjes. Ik probeer mezelf wijs te maken dat het niet belangrijk is, wat het in de meeste gevallen ook niet is. Ik probeer mezelf af te leiden door te sporten of door ander entertainment. Maar ik heb steeds het gevoel dat ik iets vergeet en het is echt frustrerend. Het kan me er zelfs van weerhouden om te concentreren op iets belangrijkers.

Dit is nu al best lang aan de gang. Waarschijnlijk is het begonnen toen ik ongeveer 19 was, en ik ben nu 26. Sommige periodes zijn erger dan andere, en momenteel heb ik het hier erg moeilijk mee. Meerdere keren per dag, ongeveer tot 10 keer per dag, begint iets wat ik “vergat” me dwars te zitten. Dit stapelt zich op, en aan het eind van de dag ben ik praktisch uitgeput door alles wat ik “vergat” uit te zoeken. Een goede nachtrust zorgt er meestal voor dat het allemaal weggaat, maar niet altijd. Voor zover ik weet is er geen correlatie tussen de “goede” en “slechte” periodes.

Ik denk dat mijn probleem niet is dat ik dingen vergeet, maar meer als loslaten. Is dit een vorm van angst? Ik zou zeggen dat mijn mentale gezondheid goed is, behalve dit dan.

Alvast bedankt voor de hulp!

Vanaf mijn 6e werd ik tien jaar lang gepest voor geen enkele reden. Daarna heb ik me laten gebruiken, misbruiken en verkrachten door allerlei mensen die ik vertrouwde of boven mezelf plaatste. Vervolgens zat ik 20 jaar opgesloten in een narcistisch ‘huwelijk’. Nu ben ik eindelijk gevlucht en ‘vrij’. Maar ben ik direct weer in een hele toxic relatie beland. Eerst dacht ik dat het goed zat. Maar nu komt zijn ware gezicht weer tevoorschijn en word ik dagelijks weggegooid in de vuilnisbak en daarna weer eruit gehaald. Ik kan er maar niet los van komen. Er zijn ontzettend veel dingen kapot aan mij, aan hoe mijn systeem werkt. Soms ben ik zwaar zelfdestructief, vooral in mijn hoofd en dat uit zich ook lichamelijk. Ik zou zo graag eens willen dat er iemand was met wie ik kon praten en wie me zou kunnen helpen om duidelijkheid te krijgen in wat er allemaal mis is met mij.

In mijn verleden heb ik veel meegemaakt, trauma’s, mishandeling, onveilige hechting verslaving, persoonlijkheidsproblematiek en depressie. Momenteel heb ik nog het meest last van depressie. Ik pieker over het verleden en ik mis het contact met mezelf en de mensen om mij heen. Als het te heet onder mijn voeten wordt heb ik de reactie om weg te lopen en mezelf af te sluiten en te isoleren. Dit voelt even als een opluchting maar daarna voel ik mij weer eenzaam en depressief.

De relatie met mezelf is zo heel vervelend omdat ik alle ballen in de lucht probeer te houden, maar eigenlijk tegen mezelf lieg wat ik nou nodig heb. Ik heb het gevoel dat ik niet weet wat ik moet kiezen: de juiste keuze, de beste keuze of de veiligste keuze! Ik raak dan weer verdwaald in mijn hoofd door het piekeren en dan denk ik: “laat maar, ik ga wel uren tv kijken als afleiding”. Het liefste zou ik mee willen doen, er toe doen, een fijn leven opbouwen, weten wat ik wil en wie ik ben. Af en toe is dat het geval geweest als ik met iemand samen ging, een relatie geeft mij een sterk gevoel. Als single zijnde, voel ik mij nu weer zoekende en denk ik: “help!”. Ik heb nooit echt een eigen leven opgebouwd, doordat ik altijd bezig was en nog steeds ben met een ander persoon.

Als laatste zou ik willen ontspannen. De depressie maakt me zo gespannen dat mijn spieren helemaal strak staan en tintelen. Ik schaam mij ook kapot voor mijn gedrag en interne puinhoop.

Ik ben “uitbehandeld”, maar mijn klachten zijn momenteel weer zeer aanwezig. Ik heb zo’n 30 jaar therapie gehad, maar nu opnieuw burn-out. Zeer teleurgesteld in de laatste ondersteuning van mijn praktijkbegeleider en ik wil geen therapie meer. Zijn er adviezen?