Ik heb sinds de zomer van 2019 een relatie met iemand. Ik merk de laatste tijd steeds meer dat ik moeite heb met zijn gedrag:

– Hij is altijd “bezig”, wat in werkelijkheid gamen betekent, dus draagt hij niet bij aan het huishouden.
– Hij maakt nooit schoon.
– Hij doet de afwas niet.
– Hij kookt nooit, tenzij het alleen voor zichzelf is.
– Hij ruimt niet op.
– Hij commandeert me vaak, in plaats van beleefd te vragen, zoals: “Haal dit”, “Doe dat”, “Je mag dit doen”, etc.
– Hij bekritiseert me constant, waardoor ik het gevoel krijg dat ik niets goed kan doen, bijvoorbeeld: “Je moet meer stofzuigen”, “Je moet vaker dweilen”, etc. Kortom, er is altijd iets dat ik meer en beter zou moeten doen.

De situatie zoals die nu is:
Ik maak het huis wekelijks schoon: afstoffen, stofzuigen, dweilen, de was doen, letterlijk alles. Als ik hem vraag om eens iets te doen, is het antwoord vaak “niet nu” of “ik kan dat niet”. Hij wil niet luisteren naar wat mij stoort, want dan vindt hij mij een lastig persoon.

Op 18 oktober ben ik geopereerd en heb een reversed schouderprothese gekregen. Ik was van een hoge trap gevallen en de kop van mijn bovenarms was verbrijzeld. Ik ben nu in de fase dat ik weer spierkracht moet opbouwen om mijn arm weer zo goed mogelijk te gaan gebruiken. Ik heb het gevoel dat die prothese iets buiten mijzelf is en dat ik moet leren accepteren dat het vanaf nu een onderdeel van mijzelf is. Mijn arm voelt als iets vreemds en ik denk dat het niet goed komt als ik de prothese niet als een deel van mijzelf kan gaan beschouwen. Ik ben ook boos geloof ik.
Kunnen jullie iets voor mij doen?

Ik haat mijn stiefdochter al jaren. Nu mag ze bij haar oma, mijn schoonmoeder studeren omdat een kot te duur is.
Nu weten we sinds kort dat mijn man geen kot hoeft te betalen.
Ik wil dat ze daar weggaat. Na alles wat ze ons aangedaan heeft, wil ik niet dat ze bij mijn schoonmoeder logeert, eet, enz.
Ze mocht altijd blijven omdat mijn man geen kot kon betalen. En nu we weten dat hij dat mag weigeren, verandert er niets en zit ze daar toch nog.
Nu haat ik zelfs mijn schoonmoeder.
Die stiefdochter heeft een klacht ingediend tegen mij omdat ik boze sms’en stuurde. Ik haat ze nog meer.
Niemand ziet mijn lijden en mijn depressie.
Nathalie Van Riet

Hallo, 

Ik doe echt mijn best om te herstellen van het feit dat ik een people pleaser ben, maar ik heb hulp nodig om het te begrijpen. 

Mensen/ therapeuten zeggen altijd dat ik niet echt de problemen van mensen kan oplossen of hun gevoelens kan veranderen. Maar ik heb het gevoel dat dit niet klopt. In mijn tienerjaren was mijn moeder objectief gezien gelukkiger als ik deed alsof ik een kind met een handicap was. Of mijn oma zou gelukkiger zijn en minder verdrietig als ik mijn eigen plannen zou opofferen om een weekje bij haar te komen logeren. 

Ik worstel hier echt mee. Ik heb het gevoel dat als ik mezelf ben, als ik naar mezelf luister en gewoon voor mezelf en mijn leven zorg (terwijl ik natuurlijk een goed mens ben, ik bedoel hier niet dat ik een egoïst ben), dat ik dan actief besluit dat ik het lijden van mensen niet oplos, maar dat ik mezelf gelukkig maak. En ik heb het gevoel dat dat verkeerd is. Als ik iemands lijden zou kunnen verlichten, maar dat niet doe, betekent dat dan niet dat ik zeg dat mijn geluk belangrijker is dan dat van anderen? En daardoor voel ik me een slecht mens.

Hoelang duurt het voordat je over het overlijden van je hondje heen bent? Ik heb 3 maanden geleden mijn hondje Bobbie in moeten laten slapen, Hij was al ruim 14,5 jaar oud. Hij heeft een hele belangrijke rol in mijn leven gespeeld. Ik heb hem gekocht toen ik een zware depressie had en hij heeft mij geholpen om mijn dagritme op orde te krijgen en om iedere dag een paar keer naar buiten te gaan. Ik mis hem ontzettend, het is ontzettend stil in huis. Overdag vind ik mijn weg inmiddels wel. Ik ga iedere dag naar buiten en merk dat ik het ook weleens lekker vind dat ik niet op mijn tijd hoeft te letten. Het moeilijkste vind ik de avonden en het slapen (want bob lag altijd op bed). Regelmatig denk ik dat hij nog rondloopt en dat hij naast me ligt te slapen. Dat is wel gek hé? Er zijn zoveel mensen die vragen neem je een andere? Nou ik ben nog niet over Bob heen, vind je het erg. Hoelang duurt een rouwproces?

Heeft de grootte van een leefruimte invloed op je emotionele welzijn?

Het komt erop neer dat ik me afvraag of iets is waar ik hulp voor moet zoeken, en zo ja, waar?

Iets meer specifieke informatie over mijn probleem: Ik vergeet dagelijks kleine dingen, ik weet dat dit normaal is. Ik heb echter de neiging om uren en uren mezelf af te vragen: “Wat was dat ding dat ik vergeten was?”. Dit gevoel komt op nadat ik een gesprek had en dan wat was vergeten, of gewoon een willekeurige gedachte die in mijn hoofd voorbijging (zelfs als ik de gedachte niet volledig begreep en geen tijd had om het te verwerken), of het gevoel dat ik iets moet doen, bijvoorbeeld klusjes. Ik probeer mezelf wijs te maken dat het niet belangrijk is, wat het in de meeste gevallen ook niet is. Ik probeer mezelf af te leiden door te sporten of door ander entertainment. Maar ik heb steeds het gevoel dat ik iets vergeet en het is echt frustrerend. Het kan me er zelfs van weerhouden om te concentreren op iets belangrijkers.

Dit is nu al best lang aan de gang. Waarschijnlijk is het begonnen toen ik ongeveer 19 was, en ik ben nu 26. Sommige periodes zijn erger dan andere, en momenteel heb ik het hier erg moeilijk mee. Meerdere keren per dag, ongeveer tot 10 keer per dag, begint iets wat ik “vergat” me dwars te zitten. Dit stapelt zich op, en aan het eind van de dag ben ik praktisch uitgeput door alles wat ik “vergat” uit te zoeken. Een goede nachtrust zorgt er meestal voor dat het allemaal weggaat, maar niet altijd. Voor zover ik weet is er geen correlatie tussen de “goede” en “slechte” periodes.

Ik denk dat mijn probleem niet is dat ik dingen vergeet, maar meer als loslaten. Is dit een vorm van angst? Ik zou zeggen dat mijn mentale gezondheid goed is, behalve dit dan.

Alvast bedankt voor de hulp!

Vanaf mijn 6e werd ik tien jaar lang gepest voor geen enkele reden. Daarna heb ik me laten gebruiken, misbruiken en verkrachten door allerlei mensen die ik vertrouwde of boven mezelf plaatste. Vervolgens zat ik 20 jaar opgesloten in een narcistisch ‘huwelijk’. Nu ben ik eindelijk gevlucht en ‘vrij’. Maar ben ik direct weer in een hele toxic relatie beland. Eerst dacht ik dat het goed zat. Maar nu komt zijn ware gezicht weer tevoorschijn en word ik dagelijks weggegooid in de vuilnisbak en daarna weer eruit gehaald. Ik kan er maar niet los van komen. Er zijn ontzettend veel dingen kapot aan mij, aan hoe mijn systeem werkt. Soms ben ik zwaar zelfdestructief, vooral in mijn hoofd en dat uit zich ook lichamelijk. Ik zou zo graag eens willen dat er iemand was met wie ik kon praten en wie me zou kunnen helpen om duidelijkheid te krijgen in wat er allemaal mis is met mij.

Toen ik zwanger was (eind eerste trimester, begin tweede), heb ik uiteindelijk een hond gered. Deze hond heeft een heleboel persoonlijkheid, grappig maar soms een beetje ondeugend. Weet hoe te zitten, liggen en een poot te schudden. Was niet de beste in het terugkomen, maar wist waar zijn huis was. Toen hij een puppy was, was hij bang voor katten, ik dacht er toen niet veel over na. Later begon hij te blaffen, ze te achtervolgen en het ging over in het vangen ervan.. (dit begon nadat onze baby was geboren en ongeveer 2 maanden oud was). Onnodig te zeggen dat ik mijn handen vol had. Het is nu een paar maanden geleden, maar de stad overweegt nu om hem in te laten slapen. Ik heb mogelijk iemand gevonden, die meerdere uren weg is, om de hond mee te nemen. Maar de hond is eindelijk uitgegroeid van een ondeugende pup zijn en is meer een gezinshond geworden. Wat moet/kan ik aan de betreffende situatie doen?

Ik ben 70 jaar, getraumatiseerd door een narcistische moeder en besef dat sinds ze 3 jaar geleden overleed. Mijn behandelaars gingen aanvankelijk uit van een bipolaire stoornis, maar vinden nu dat ik een emotieregulatiestoornis heb. De verwarring is compleet. Wat zou u mij aanraden? Ik ben redelijk stabiel nu ze me niet meer mentaal wurgt, zou ik nu op mijn leeftijd nog een therapie moeten gaan doen?