Hoe ik mij voel is eigenlijk per dag verschillend. De uitdrukking op mijn gezicht is minder sip dan voorheen, daarnaast heb ik minder huilbuien in het openbaar. Allemaal positief waardoor veel mensen om mij heen denken dat het goed gaat. Maar gaat het eigenlijk wel goed met me?

Laatste tijd heb ik meer kracht gevonden, ik doe sterker overkomen en ga meer de deur uit. Ondanks het feit ik hier heel blij mee ben, maakt het me ook bang. Het is goed dat ik de deur uit ga en het is goed dat ik er sterker uitzie. Echter van binnen voel ik mij helemaal niet zo sterk, dat maakt dat ik mijzelf vaak een zwakkeling vind. Ik zeg ook regelmatig tegen mezelf ‘kom op Shar, stel je niet zo aan. Iedereen ziet dat het beter met je gaat en toch zit je een beetje sip te doen.’ Hoe hard ik ook mijn best doe om niet sip te zijn, ik kan er weinig aan doen. Wat je van binnen niet bent, kun je aan de buitenkant ook niet zijn. Al ben ik goed in acteren.

You never know what someone is going through. Be kind, always.

Het sporten van de afgelopen tijd gaat best goed. Helaas ben ik wel heel veel ziek geweest. Er hoeft maar iets te zijn en ik heb het te pakken. Onderzoek wijst uit dat er bij het hebben van een depressie een verstoring is in de balans van de neurotransmitters in de hersenen. Ook is vaak de cortisol in je lichaam in deze situaties verhoogd. Een verhoging op zich is niet heel erg. Cortisol is een stresshormoon, in stressvolle situaties schiet je cortisol omhoog zodat je adequaat kan reageren. Een gevolg van een langdurige overproductie van cortisol is dat het de activiteit van het immuunsysteem onderdrukt. Hierdoor ben je vatbaarder voor allerlei lichamelijke kwaaltjes. En van die lichamelijke kwaaltjes heb ik dus last. Helaas, maar het is niet anders.

Over een week vlieg ik naar het heerlijke Lanzarote. Ik ga daar lekker 14 dagen trainen onder, hopelijk, het genot van een heerlijke zonnetje. Als je mij een half jaar geleden had gevraagd om mee te gaan, had ik het afgewezen. Ik was te bang om de deur uit te gaan, laat staan dat ik meerdere dagen op vier uur vliegen van mijn veilige thuis zou gaan zitten.  Sporten is voor mij een belangrijke uitlaatklep. Sinds het weer iets beter met mij gaat en ik weer meer energie heb, probeer ik lekker te gaan trainen. Hoewel ik er lichamelijk moe van wordt, geeft het mij onwijs veel energie. Ik voel me fitter, ik zit lekkerder in mijn vel en geniet enorm van de buitenlucht tijdens het hardlopen en het fietsen.

Hoewel het wisselend met mij gaat, heb ik toch ook enorme sprongen gemaakt. Ik vind het nog wel eens moeilijk om te praten over mijn depressie, zeker op de momenten dat het beter met mij gaat. Op die momenten zie ik in hoe ik mij gevoeld heb en daar schaam ik mij soms voor. En laat dat nou net één van de redenen zijn waarom ik ben gaan schrijven. Want je schamen om iets waar je geen invloed op hebt, iets waar je niks aan kunt doen, omdat het je overkomen is, is belachelijk. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik niet kan vertellen hoe het met mij gaat en hoe erg ik in een diep dal gezeten heb. Ik zou willen dat mensen van mijn verhalen leren en zich niet alleen voelen. Ik zou willen dat wanneer mensen dit lezen, ze zich begrepen voelen en sterk genoeg om aan de bel te trekken. Iemand met een depressie is niet gek, iemand met een depressie hoeft zich niet te schamen. Iemand met een depressie moet gehoord worden door de mensen om zich heen. Diegene moet zich comfortabel voelen en zichzelf kunnen zijn.

Ik wil niet meer bang zijn en ik wil mij niet meer schamen. Nu ik dat kan zeggen, weet ik pas wat de status voor nu is. De status voor nu is dat het veel beter met me gaat. Laat die trainingsstage in Lanzarote maar komen, ik ben er meer dan klaar voor!

Liefs, Sharon

Het klinkt misschien raar of arrogant, maar wanneer ben je voor het laatst echt trots geweest op jezelf? Iets wat je hebt ondernomen of gezegd. Een stap die je hebt gezet in de juiste richting. Geen idee zeker? Want op kleine dingen lijken we niet trots te kunnen zijn. We zien alleen de grote overwinningen, toch zijn die niet belangrijker dan de kleine stapjes die we nemen.

Awards
Hoe kom ik hier nu zo op? Afgelopen weekend heb ik 2 regionale wedstrijden gehad van dansen. Ik dans modern en streetdance/hip-hop met een klein groepje geweldige meiden (selectiegroep). Elke wedstrijd worden er 3 awards uitgereikt. Voor de mooiste, grappigste, energiekste dansen van de hele show. En daar komt hij natuurlijk: we hebben een award gewonnen! Wat zeg ik? Twee stuks! Bij de eerste award spatte de verbazing er al vanaf, bij de tweede was het nog leuker!

Toen de ongeloof een beetje was gezakt, maakte het plaats voor trots. Ik ging de dag analyseren en besefte me dat ik eigenlijk een echt leuke dag had gehad! Kwam het door de prijzen? Natuurlijk was dat de kers op de taart,maar de zenuwen die altijd overheersten hadden deze dag plaats gemaakt voor genieten en emotie. Ik kon niet wachten om de dansvloer op te gaan en te laten zien wat we konden.

Steun
Bij de tweede show had ik publiek! Mijn moeder, beste vriend en een goede vriendin kwamen kijken. Natuurlijk sta je daar wel even bij stil, maar zodra de eerste klanken van de muziek opkomen begint het genieten van de dans. Een paar minuten van emotie en meer dan dans bestaat er even niet.

Ik word door mijn ouders en partner hierin heel erg gesteund. En ze komen allemaal kijken als de mogelijkheid er is. Dat voelt zo vreselijk goed. Uiteindelijk moet ik het alleen doen, daar op het podium, maar door lieve woorden en hun aanwezigheid lijkt het net even wat beter te gaan.

Kleine dingen om trots op te zijn
Dit is natuurlijk zo’n grote gebeurtenis om trots op te zijn. Dit is een flinke boost om net even iets makkelijker ook trots te zijn op kleine dingen. Zoals dat ene gerecht dat je voor het eerst maakt en in een keer lukt, of juist na drie verwoeste pogingen en je gaf niet op. Toch weer het hardlopen oppakken, nadat je dat al twee maanden tegen jezelf zegt. Of dat chocolaatje laten liggen, ondanks dat hij verleidelijk naar je kijkt.

Wees trots zonder arrogant te worden, dat siert je veel beter. Kijk ook eens om je heen. De mensen naast je. Ben je trots op iemand, zeg het! Weer die enorme boost, die blozende wangen en het goede gevoel, dat wil je toch doorgeven? Zodra we klaar waren met de wedstrijden en we onze tassen aan het inpakken waren, heb ik een momentje genomen om de meiden duidelijk te maken dat ik trots was dat we dit maar even gedaan hadden. Was het nodig? Nee, het was duidelijk dat we echt hebben staan knallen. Was het de tweede kers op de taart? Ja!

Het nummer van deze week is Ain’t my fault van Bebe Rexha. Dit is één van de winnende dansen. Duim je mee dat wij in juni mogen dansen in Ahoy? Dat is de overtreffende trap van de wedstrijden van afgelopen weekend, de landelijke voorstelling.

Liefs, Renée x

We hebben allemaal een ideaalbeeld in ons hoofd van hoe ons leven er uit moet zien. Misschien niet tot in detail, maar we hebben allemaal wel een idee bij onze ideale partner, de mooie reizen die we nog willen maken en het huis dat we (later) willen kopen. Tot op zekere hoogte, kunnen we dit ideaalbeeld ook waar maken. Maar soms, lukt het net niet…

Uit elkaar gaan of een verbroken relatie
We hebben allemaal wel iemand gehad in ons leven, die er vandaag de dag niet meer bij is. Misschien omdat hij of zij is overleden, maar er is ook een grote kans dat je iemand minder of niet meer ziet door andere omstandigheden. Mensen, zowel liefdesrelaties als vriendschappen, gaan om allerlei redenen ‘uit elkaar’. En hoewel dit meestal niet leuk is of zelfs pijn doet, kunnen we niets anders doen dan het accepteren en doorgaan.

Accepteren, maar niet verdringen
Ik had laatst een gesprek met een vriend van mij, hij vertelde mij over een artikel. In dit artikel wordt aangehaald dat we onszelf niet de tijd gunnen om over een verbroken relatie heen te komen. En daar bovenop hebben we ook vaak de neiging om onze verbroken relatie negatief af te doen. We kiezen snel voor iemand nieuws en daarbij doet hij of zij alles beter dan je vorige relatie. Toch?

I think it’s important to realize you can miss something, but not want it back. – Paulo Coelho

Nee niet perse. Tuurlijk, je bent uit elkaar gegaan met een reden, of het nu je eigen keuze was of niet. Maar, het is bijna normaal om je ex (ex beste vriendin, ex-vriendje) te haten. En dat wil ik niet. Na 5,5 jaar zijn mijn ex en ik uit elkaar gegaan. We hebben samen besloten dat het niet meer werkte. Mijn moeder zei heel mooi: ‘’Op een gegeven moment is de koek op.’’ En dat kan, en dat is niet leuk, maar het is ook niet erg.

Ik mag mijn ex nog steeds en ik denk nog vaak aan alle mooie en leuke dingen die we samen hebben meegemaakt, de dingen die ik van en met hem heb geleerd. En ook aan de minder mooie dingen en hoe we elkaar toen gesteund hebben (of niet).

Luister naar jezelf
Wat ik voornamelijk wil zeggen is, is dat we allemaal denken te weten hoe alles ‘’hoort’’. Maar soms zegt je gevoel echt iets anders. En dat is niet erg. Neem je tijd, er is geen handboek ‘omgaan met verbroken relaties’ (hoewel er wel veel hulpboeken zijn die dit proberen te zijn) en dat is maar goed ook. Zo heb jij alle vrijheid om zelf in te vullen hoe jij er mee om wil gaan!

Hoe ga jij om met een verbroken relatie? Deel je tips hieronder.

Het betekent veel voor me om dit te zeggen. Om mezelf te introduceren. Omdat ik nu echt mezelf kan zijn en ben. Ik zeg het nu met meer liefde dan ooit, voor de persoon die ik ben.

Mijn leven is een zware reis geweest en is het soms nog. Ik heb hoog functionerende Borderline Persoonlijkheidsstoornis en ik ben hoog sensitief. Best een mond vol, maar waar het eigenlijk op neer komt is, dat mijn gevoelens, gedachten en emoties heel erg intens zijn en in crisis, erg zwart-wit. Ik heb enorm veel stress. Ik heb verlatingsangst, faalangst, ik ben bang nooit goed genoeg te zijn en bang om een last te zijn. Ik kan me in een dag redelijk voelen, heel angstig, depressief en super vrolijk. De hele dag door ervaar ik enorm veel stimuli en stressoren: vanuit mezelf, maar ook van buitenaf. Het is net alsof ik poreus ben: dingen en mensen kunnen gewoon binnenstromen.

Hoog functionerend betekent dat ik goed kan functioneren. Ik heb 3 studies afgerond (overcompensatie ;-)) en mijn management carrière ontwikkelde zich snel. Ik heb vrienden en ben actief / sportief. Hoog functionerend betekent ook dat je jezelf en anderen lang voor de gek kan houden. Ik bedenk creatieve manieren en oplossingen om door te kunnen gaan, om te doen lijken alsof er niets mis is. En dat lukte aardig. Maar, tot drie jaar geleden, maakte ik mezelf hiermee kapot.

Zoals je je kunt voorstellen is het doodvermoeiend om altijd maar te vechten tegen jezelf, borderline en het leven: om te doen alsof je ok bent. In mijn korte loopbaan liep ik al twee keer tegen de lamp met een burn-out. Ik moest iets groots doen. Het voelde alsof ik drie jaar kon slapen. Ik was moe en klaar. Ik besloot om ervoor te gaan. 18 maanden MBT therapie. Twee dagdelen en twee gesprekken per week. Geen excuses, niet vluchten. Ik was doodsbang om mijn baan en alles waar ik zo hard voor gewerkt had, te verliezen, maar het moest gebeuren. Helaas werd mijn angst werkelijkheid en moest ik me ziek melden op mijn werk. 6 maanden voor het einde van de therapie, viel ik in een diepe depressie. Ik was uitgeput en wilde niet meer verder. Maar ik kreeg medicijnen en toen het langzamerhand beter ging, beloofde ik mezelf te belonen als ik dit af zou maken. En die beloning was reizen.

Ik haalde het! Ik kocht een enkele reis naar Zuid-Amerika en kwam aan in Sao Paulo op 27 januari 2016. Mijn reis begon.

Ik trapte in alle reisvalkuilen en oude gedragspatronen kwamen terug in deze nieuwe situatie. Na 6 weken was ik overprikkeld, gestresst, emotioneel en uitgeput. Ik huurde een kamer en bleef 7 dagen binnen in het donker, met alleen Netflix. Wat een goede les! De eerste grote. Ik moest rekening houden met mijn hele zelf. Ik moest voor haar zorgen en goede zorgzame beslissingen nemen. Er volgden vele lessen en prachtige ervaringen en landschappen. Het reizen was voor mij de beste opvolging van therapie: ik had ruimte gecreëerd om mijn emoties en ervaringen te verwerken. Het was de snelste en beste manier om mezelf, anderen en mijn plekje in de wereld te ontdekken. Ik heb letterlijk mijn rollercoaster leven gepauzeerd en op de reset knop gedrukt.

Wat heb ik over mezelf geleerd? Ik heb ruimte en tijd nodig, en ook flexibiliteit en langzamer aan doen. Ik mag nee zeggen. Ik kan dingen en mensen laten gaan als ze niet bij mij passen. Dingen komen en gaan. Ik ben creatief en ik hou enorm van de natuur.

Ik heb ontdekt dat ik geld voor meer rust wil inruilen. Minder verdienen is het compromis voor kalmer leven: met meer ruimte in mijn hoofd. Ik kan als persoon dan veel meer tot mijn recht komen.

Stress is een onderdeel van me en ik wil en moet daar rekening mee houden. De kleinste dingen of gedachten kunnen me triggeren. En als ik daar niet iets mee doe, kan dat leiden tot depressie en crisis. Ik wil en moet balans houden. Dat betekent niet dat ik geen dingen kan doen die me uit balans brengen, het betekent enkel dat ik rust moet incalculeren. Dat ik rust moet accepteren.

Waarom vertel ik je dit verhaal? Ten eerste, om je te laten zien dat je alles kan doen wat je wil. Ook als je een chronische (geestes)ziekte hebt. Ook wanneer anderen je vertellen dat je het niet kan, om allerlei redenen. Jij bent de kapitein van je schip. Bevaar de oceaan van het leven.

Ten tweede, ik wil dat je weet dat je niet ver, of zelfs helemaal niet, hoeft te reizen. Reizen is een metafoor. Het leven is een reis. Check je richting en locatie. Ga je nog steeds naar waar je naartoe wilde? Ben je nog steeds content over waar je bent? Grond jezelf en luister. Reflecteer. En stel bij waar nodig. Behandel het leven op deze manier en je reis is een feit. Jouw levensreis.

En tenslotte, jij bent mooi. Je bent onderdeel van deze wereld, onderdeel van het universum. Dat zijn we allemaal. Dat is een cadeau. Dat is hoop. Vind jouw balans en jouw plaats. Je hebt er een. Je bent al hier.

Ik ben erg blij dat ik voor Goalie (nu NiceDay) ga schrijven en dat ik mijn reis en geleerde lessen met jullie kan delen. Ik hoop dat ze je, op een of andere manier, helpen, inspireren of raken. Je kunt van mij met name artikelen over persoonlijke groei en -leiderschap verwachten. Maar ook over mijn dagelijkse leven en gevoelens en achtergrond informatie over geestesziekten en geestelijke gezondheid. Als je jezelf herkent in dingen die ik beschrijf of als je vragen hebt, schroom niet om contact met me op te nemen. Je kan me ook op de I am one Movement vinden; een instablog waar ik mijn persoonlijke gedachten en gevoelens deel. Als je meer van mijn reizen wil zien kun je dat op backpackingbouwke.

Iedereen staat er bij stil. De één meer dan de ander, maar toch zijn we er allemaal mee bezig: het verleden en de toekomst. Van de kleine dingen zoals “wat was het een leuk weekend” en “wat zullen we eens eten vanavond?” tot traumatische gebeurtenissen die je hebt mee gemaakt en de toekomstplannen met je partner.

Het verschilt per persoon hoe ermee omgegaan wordt. Ikzelf rende steeds weg voor mijn verleden, dat betekende ook dat ik door mijn leven heen raasde. Alles moest direct gebeuren, ik vond dat mijn leven veel te langzaam ging. Ik wilde zo snel mogelijk mijn leven op de rit hebben ‘zoals het hoorde’. Huisje, boompje, beestje. En wat gebeurt er dan? Ik ging gigantisch onderuit. En niet één keer, nee, ik doe het ‘gewoon’ een paar keer om er zeker van te zijn.

Traumatische gebeurtenissen

Deze ervaringen veranderen je kijk op de toekomst. Ik heb meer dan eens te horen gekregen: “het is gebeurd, vergeet het gewoon. Niet meer bij stilstaan.” Maar deze gebeurtenissen tekenen je. Je kunt het niet vergeten. En als je dat al kunt, is dit vaak tijdelijk. Totdat je het echt niet meer weg kan stoppen, het haalt je altijd weer in.

Deze gebeurtenissen zorgde er bij mij voor dat ik heel onzeker werd. Ik kwam aan, ik ontwikkelde faalangst en ik stopte met de dingen waar mensen over konden oordelen, zoals school en hobby’s. Daarnaast zei ik altijd dat het goed met me ging en zorgde ik dat ik nonchalant over kwam naar anderen. Ik deed alsof niets mij raakte ook al werd gepest op de middelbare school en had ik discussies met mijn moeder. Maar diep van binnen zat er veel verdriet, het raakte me zeker wel.

Net doen alsof dit alles mij niet raakte was een stuk makkelijker dan laten zien dat ik mijn leven graag op orde wilde hebben, maar dat dat juist niet lukte. Ik kreeg zo vaak te horen dat ik te min was voor een goede relatie en dat ik succes nooit ging bereiken, als je dat vaak genoeg hoort, ga je het vanzelf geloven.

Hoe ik het een plekje geef in mijn toekomst

Toen ik aan mezelf ging werken, veranderde mijn houding naar de buitenwereld. Ik viel af en werd een perfectionist. Wel een onzekere die heel moeilijk met nieuwe dingen kon omgaan. Dus de stille muis werd nog stiller en niets was goed genoeg. Ik was niet meer nonchalant maar liet zien dat ik hard werkte om voor mezelf te zorgen.

Toen kreeg ik mijn burn-out… Achteraf heel logisch, ik rende weer heel hard om mezelf waardig te maken voor deze wereld. Ik legde altijd de schuld bij mezelf. Contract niet verlengd? Eigen schuld. Slechte relatie? Eigen schuld. Gevoel dat je faalt? Eigen schuld. Probeer het straffende stemmetje van vroeger maar eens uit je hoofd te krijgen, dat lukt je waarschijnlijk niet alleen.

Tijdens therapie leerde ik dat ik het waard was. Ook al heb ik geen diploma of veel geld op zak. Ik leerde van mezelf houden zoals ik ben. De straffende stemmen werden minder. Ze zijn er nog wel, maar ik laat het niet meer mijn leven beheersen. Toch blijft op de rem trappen moeilijk. De mensen om me heen moeten het af en toe voor me doen en ook op school houden ze me in de gaten. Niemand wil dat ik weer de afgrond in ren, ook ik niet.

Trots zijn op mezelf lukt af en toe. En soms kijk ik naar mijn partner en denk dan: ik verdien jou helemaal niet. Maar dan pakt hij me weer stevig vast en zegt dat hij van me houdt, dan stop ik dat negatieve weer even weg en geniet ik van het moment.

Mijn conclusie

Ik vind het verleden heel belangrijk, het is een deel van jou. Je ervaringen, positief en negatief, mag je nooit vergeten. Maar wat nog belangrijker is, is dat je er niet in moet blijven hangen. Ik had er therapie voor nodig, maar als ik zie hoe veel positiever ik nu in het leven sta! Ik leer nog steeds iedere dag iets bij. Dingen die zijn blijven hangen met therapie en van mijn ouders. Maar wat ik van mijn partner leer is dat ik me niet zo druk moet maken om kleine dingen. Hij helpt me te genieten van het leven, wat wil ik nog meer?

Het doet wel pijn,

Maar niet genoeg.

Ik sta niet langer stil,

De wereld wacht op mij.

Ik ben vrij,

Genoeg te doen.

Het nummer deze week is van Jamai – Genoeg te doen. Niet omdat mijn partner onverwachts bij me weg is gegaan, maar omdat ik me zo voel naar mijn verleden toe. Ik laat los wat er gebeurd is en geniet weer.

Liefs, Renée x

Routine: veel mensen houden zich daaraan vast. Vaste werkdagen, geplande avonden naar de sportschool en in het weekend sociale afspraken en het huishouden. Is daar iets mis mee? Nee! Is het saai? Ja, af en toe wel! Wanneer was voor jou de laatste keer dat je iets voor het eerst deed? Kun je je dat nog herinneren? Waarschijnlijk moet je ver terugdenken. Daag jezelf eens uit! Doe eens gek!

Lijstje

Nu ik mij steeds beter voel, meer energie heb en geweldige mensen om mij heen heb, durf ik weer te leven. Tijd voor een bucket list!

En dan bedoel ik niet alleen maar grote gebeurtenissen, maar ook kleine, die zijn misschien nog wel belangrijker.

Een kleine greep van de dingen die ik nu probeer:

• Nieuwe recepten proberen. Zo heb ik met kerst voor het eerst een caramelsaus gemaakt. En nog gelukt ook!
• Een andere sport uitproberen. Ik ben door mijn lief geïntroduceerd in de wielersport, met een eigen fiets! En ja, ik blijf het zeker doen!
• Ik heb gisteren voor het eerst een glas met de hand kleiner geslepen omdat dat met de machine niet meer ging
• Met de laatste dansvoorstelling deed ik een perfecte draai op 1 been, zonder hopje en wat was ik trots!
• Ik besefte een aantal weken geleden dat ik verkeerd reageerde op iets waarvan ik dacht dat het aan mijn partner lag. Ik heb binnen 5 minuten oprecht sorry gezegd en had eindelijk door dat het aan mijn onzekerheid lag. Fijn om dit eindelijk zelf te zien
• Voor het eerst een blog schrijven, en kijk waar het naartoe geleidt heeft

Er staan zeker nog veel dingen op mijn to-do lijst!

• Naar Noorwegen, ik wil er al heel lang naartoe. Over 5 weken is het eindelijk zo ver. Met een Ford Capri uit 1979. Ik vind nieuw altijd erg eng en spannend, maar ik kijk er zo naar uit en probeer me er niet te druk om te maken
• Binnenkort voor het eerst een gesprek aan gaan op mijn werk, om meer uren op het contract te krijgen
• Een keer zelf de band van mijn motor wisselen, met hulp uiteraard!
• Nog meer nieuwe recepten uitproberen
• Een MBO diploma halen. Ik ben goed onderweg naar de eerste!
• Skydiven! Doodeng, maar ik moet het gewoon een keer doen

Prikkels

Dingen die we voor de eerste keer doen, blijven vaak het beste hangen. Of ze zijn heel ongemakkelijk of je krijgt er meer zelfvertrouwen van. En in beide gevallen heb je er iets aan in de toekomst. Maar ik hoor van veel mensen dat het een heerlijke boost geeft om wat vaker dingen voor de eerste keer te doen! Dus ga eens met je lief appels plukken op een mooie dag, ga voor het eerst in dat ene park picknicken met vrienden, brouw je eigen bier, vier je verjaardag eens met een groot feest! En geniet.

Nieuwe dingen zijn soms eng, maar leer ervan. Je zult fouten maken, een recept verpesten of vreselijk dronken worden op je eigen verjaardag. Maar wat maakt het uit?

Mijn nummer van deze week is Eminem met Walk on water.

Liefs, Renée x

Tegenwoordig is het heel normaal om het woord “druk” te gebruiken. Vraag aan een willekeurig persoon: “Hoe is het met je?” en het antwoord zal vaak zijn: “Ja goed, alleen een beetje druk!” Iedereen heeft het de laatste tijd alleen maar druk. Maar is dat wel goed voor je? Nee, natuurlijk niet. We hebben ook rust in ons leven nodig!

Wat als?

In mijn vorige blog schreef ik over ontspanning. Maar naast die ontspanning moeten we ook genieten in het leven. Het leven is kort, veel te kort. Dus ik vind dat we er iets van moeten maken. Het kan zomaar opeens over zijn. Er kan van alles op je pad komen. Ziekte, een auto-ongeluk of een hartaanval. Ik heb pasgeleden een verhaal gelezen van een meisje van 26 met kanker, ze zou geen kerst meer meemaken, niet eens meer haar 27^ste verjaardag. Dat heeft me aan het denken gezet. Haal ik wel het beste uit mijn leven? Als mijn einde morgen is, heb ik dan alles gedaan wat ik zou willen?

En dat antwoord is uiteraard nee. Het gevoel blijft dat ik mijn leven eigenlijk pas net begonnen ben. Ik ben gelukkig, ik ben op de goede weg en ik kan eindelijk genieten van de dingen die ik doe en meemaak. Dus nee, ik heb nog veel te doen!

Wat wil ik dan eigenlijk nog doen, voordat het zo ver is? Een hele waslijst, maar ik ben me er ook van bewust dat er dingen op mijn lijst staan die misschien nooit zullen gebeuren. Zoals het Noorderlicht zien, een cruise maken en een aantal weken spenderen in Lapland. Maar dat maakt het voor mij nog extra duidelijk, dat ik meer van het nu moet gaan genieten.

Hoe doe ik dat?

Voorheen dacht ik dat genieten altijd veel geld moest kosten. Verre vakanties, dure etentjes, winkelen en dan veel uitgeven of zomaar een paar dagen naar Londen. Ik genoot met volle teugen, echt wel. Maar is dat het waard en is dat de enige manier om echt te kunnen genieten? Gelukkig ben ik erachter gekomen dat geluk in veel kleinere hoeken zit, maar echt kleine hoeken. Gewoon die van de woonkamer bijvoorbeeld.

Ik kan vreselijk blij worden van een goed glas wijn bij het zelfgemaakte gerecht van mijn partner. Samen op de bank met een goede film. Of juist zonder televisie aan, tijdens een diepgaand gesprek. Een warm bad, met naast me de laptop en mijn favoriete serie “Grimm” aan. Een goed boek die ik niet kan wegleggen. Een motorrit samen met mijn partner, met als doel een ijsje eten op het strand.

Genieten kan soms ook duur zijn, maar dan heb ik ervoor gespaard en weet ik waarvoor ik het doe. Over een aantal weken gaan mijn partner en ik voor 6 dagen een puzzelrit rijden in Noorwegen. Met de oldtimer, een Ford Capri uit ’79. We hebben al een half jaar voorpret en nu het zo dichtbij komt, gaat het flink kriebelen. We kijken er zo naar uit.

Het is meer dan alleen iets leuks doen

Zomaar een dagje weg, kan heel leuk zijn. Maar hoeft niet te betekenen dat je echt geniet. Zoek eens iets waar je echt happy van wordt. Waterfietsen bij de Vinkeveense Plassen? Wandelen door de bossen? Samen met je partner uiteten? Doe het nu het kan en doe het eens wat vaker. Zodat je nooit zal zeggen: had ik maar…

Het nummer van deze week heb ik gekozen op basis van tijd. De tijd die heel erg hard gaat. Ik zie mezelf nog in het bed van mijn ouders springen op zondag morgen. Lekker tussen papa en mama in toen ik een jaar of 7 was. Nu heeft een man mijn hart gewonnen en ben ik mijn leven aan het uitstippelen als een volwassen vrouw. Een vrouw d­­ie probeert veel meer te genieten van het leven. Marco Borsato met Dochters.

Liefs, Renée x

Het oude jaar ligt alweer achter ons, de dagen gaan worden weer langer, nog even door het kouder worden heen en dan, dan is het weer lente en zullen we weer volop in de running zijn. Tenminste: zo is de gedachte, zo is de hoop!

Van alle kanten word ik deze dagen bekogeld door adviezen over goede voornemens, over slechte voornemens, over het wel of niet aangaan van voornemens, over tips hoe je het beste om moet gaan met die voornemens – adviezen en lifestyle wijsheden grossieren weer welig! Ik lees hoe je je doelen moet kiezen, hoe je dicht bij jezelf moet blijven, hoe je de lat hoog moet durven leggen en hoe je de lat niet te hoog moet leggen, hoe je er vol voor moet gaan en hoe je je niet gek moet laten maken, niet moet laten opfokken en gewoon in het nu moet blijven maar wel in proactief moet zijn. Wat een kakofonische dwangneurose!

Aan alle kanten wordt weer aan mij getrokken en geduwd nog voordat ik zelf goed weet waar ik me reeds bevind, wat ik hier wil doen en waarvan ik wil genieten. Pas als ik dat weet wil ik denken over waar ik eventueel nog naar toe wil, wat ik daar mogelijk kan vinden en wat ik er mee zou willen doen. Rust, Reflectie en Reisadvies is wat ik nodig heb.

Sinds ik uit mijn duistere depressie ben opgestaan, het stukken beter met me gaat en ik als het ware in herstel ben, voel ik een tweestrijd in mij woeden. Zodra ik me goed voel, wil ik weer van alles. Dan wil ik de verloren tijd inhalen en wil ik mijn leven weer opbouwen. Ik wil dan mijn docentschap uitbreiden, studeren en nieuwe cursussen maken. Dan voel ik de drang om me maatschappelijk meer te profileren, meer mensen te spreken, nieuwe contacten te leggen. Dan droom ik ervan om mijn eigen praktijk op te zetten. Ik wil dan volop in het leven gaan staan en al mijn talenten (door) ontwikkelen.

Maar al deze verlangens, wensen en goede voornemens geven me juist zo ontzettend veel stress dat ik bijna weer in een depressie raak. Het wordt me dan te veel: ik voel druk om te presteren, ik voel angst om te falen en ik voel alle energie uit me stromen. Mensen in mijn omgeving vinden het weliswaar krachtig en prachtig en oh zo knap dat ik weer wat van mijn leven wil maken. Zij stimuleren me dan ook enorm om er vooral vol voor te gaan. Wat heb je te verliezen, zeggen ze dan. Nou, wat ik te verliezen heb, is mijn goede gemoedstoestand, mijn niet-depressief-zijn, mijn stabiliteit, mijn kleine beetje levensgenot die ik nu meestal dagelijks ervaar!

Tegenover mijn proactieve kant staat dus mijn meer behoudende kant. Ik wil namelijk echt nooit meer terug naar die depressieve duisternis, die bodemloze put, die oneindige diepte, daar waar ik alleen maar tranen te drinken had en waar de lucht zwaar en giftig was, een leven waarin ik niets dan zelfmoordgedachten te denken had. Nee, ik moet oppassen en niet te hard van stapel lopen, niet aan mezelf voorbijgaan. Ik heb een beperking en moet mezelf niet dwingen om over mijn grenzen te gaan. Beter is het om te genieten van waar ik nu ben, wat ik heb bereikt, hier in het licht waar de lucht fris is, mijn ogen meestal helder zijn en mijn hart weer sneller kan kloppen voor een liefde, een glimlach. Want wie zit nu te wachten op prestaties, mijn leven opbouwen, verloren tijd inhalen, etc. om vervolgens weer in te storten?

Mag ik gewoon ook op mijn gemak leven? Niet te druk doen, niet teveel willen, lekker relaxed zijn. Is het ook oké om dingen te doen die ik leuk vind maar maatschappelijk niet zo veel bijdragen, die niet zo nuttig zijn? Is dat niet ook een goede weg om te bewandelen? Al die pretenties en al die hoogdravende wensen kan ik beter loslaten. Ik hoef niet zo nodig met die maatschappelijke race mee doen om status te verwerven. Of toch? Wat zullen mensen echter wel niet van me vinden als ik lekker niks meer doe? Zullen ze me dan nog wel waarderen, me respecteren? Of zullen ze me dan juist lui vinden, een nietsnut, een steuntrekker, een uitvreter? En hoe ervaar ik dat zelf? Kan ik voldoende zelfwaardering ervaren, doel en richting in mijn leven?

Het is deze tweestrijd die ik dus nu al een paar jaar voel. Elk van die twee uiterste nemen een loopje met me en trekken me verschillende kanten op. Aan de ene kant voel ik de noodzaak om te gaan rennen, werken, presteren – meedoen met de volwassen mensen. Met het gevolg op vermoeidheid, stress en somberheid. Aan de andere kant voel ik dan de nuchterheid om het allemaal los te laten, voorzichtig met mezelf zijn en gewoon van mijn leven in het klein te genieten. Ik heb zo’n veertig jaar een ontzettende klote tijd gehad, mag ik dan nu de andere veertig jaar ervan genieten?

Of bestaat er een derde weg die ik nog niet gevonden heb? Een weg waarin ik me niet hoef te schamen als ik niet volop in het maatschappelijke leven mee draai. Maar ook een leven waarin ik voldoende doelen kan nastreven binnen mijn grenzen om een waardevol leven te kunnen leiden. Daar zou ik wel wat meer over willen lezen in al die lifestyle blogs, zulk adviezen zou ik wel oor naar hebben, hier wil ik me wel wat meer in verdiepen!

Iedereen heeft ontspanning nodig, op welke manier dan ook. Voor de een is het sporten, voor de ander is het breien of voor de mannen onder ons misschien wel klussen. Hoe dan ook, we hebben allemaal iets nodig om ons af te leiden van het dagelijks leven. Gewoon even een momentje voor jezelf.

Voor mij is dat een dagje sauna. Het liefst met mijn beste vriendin of met mijn vader. Maar ook alleen kan ik mij er prima vermaken. Een dag zonder verplichtingen en zonder telefoon. Heerlijk, even tijd voor mezelf.

De eerste keer sinds therapie

Zo ook afgelopen maandag. Een dag naar de Zwaluwhoeve in Hierden met mijn vriendin. We komen aanrijden en zien al het hele parkeerterrein vol staan met auto’s. We kijken elkaar aan en hopen dat we daar binnen niets meer van zien. We willen juist zonder drukte even kunnen relaxen, daarom kiezen we altijd voor de maandag.

Bij binnenkomst valt het direct al mee met de hoeveelheid mensen. We proppen al onze spullen in een kluisje en lopen naar binnen. We zien mooie sauna’s, veel zwembaden en de restaurants zien er ook prima uit.

De eerste sauna die we binnen lopen voelt prima aan qua temperatuur. Ik ga liggen en hoop dat ik ook echt kan ontspannen vandaag. De laatste paar keer dat ik geweest ben, zat ik nog midden in therapie en kon ik echt niet stilliggen. Mijn gedachten gingen nog alle kanten op, ik stapte die dagen nog doodmoe naar buiten.

Ik voel dat mijn lijf langzaam tot rust komt tussen de houten panelen en dat voelt nog een beetje onwennig. Lang geleden dat ik mijn spieren rust heb gegund. En ik krijg het idee dat deze dag echt rust gaat geven.

Bijkletsen met een wijntje

We wisselen sauna’s af met zwembaden en smoothies en rond etenstijd begonnen we toch wel trek te krijgen. Dus tijd voor prosecco met wat lekkers te eten. Proosten op de rust en onze vriendschap.

Na het eten gaan we verder met ons rondje en wat hoort erbij als je naar de sauna gaat: kletsen met een wijntje. Oké, vooruit, dat hoort in onze saunaplanning! Na de wijn springen we buiten in het zoutwaterbad en beseffen we dat we een grote fout hebben gemaakt. We moeten ook het zwembad nog uit naar de handdoeken en wat was het koud!

Per direct hebben we besloten dat we dit veel vaker moeten doen. We zijn een dagje weg geweest van de bewoonde wereld en dat was echt genieten!

De mannen om me heen

Ik zie mannen nou niet heel snel breien. Maar mijn vader vindt het wel heerlijk om naar de sauna te gaan. En mijn partner ontspant het meeste met bouwpakketten in elkaar zetten. Lekker priegelen en opzoeken waar alles hoort.

Maar ontspanning is voor mijn partner en mij ook met de motor weg. Even een ijsje eten aan het strand, een paar dagen weg met vrienden of zomaar een rondje. Muziekje aan en lekker genieten van het uitzicht en elkaar.

Zelf ontspanning zoeken

Soms is het moeilijk om te vinden wat je nu echt leuk vindt om te doen. Vraag eens rond bij vrienden of familie wat zij graag doen. Is het rustig een boek lezen, sudoku’s uitdokteren of puzzelen? Of juist iets buiten de deur zoals fietsen, uit eten met vrienden of op het strand liggen.

Deze week heb ik voor een nummer gekozen die ik al langer met jullie wil delen, maar nooit passend vond bij de tekst. Hij is van JP Cooper – Passpoort home. Ik word rustig van dit nummer en ga vanzelf glimlachen omdat het refrein heel goed bij me past.

Liefs, Renée x

Voor veel mensen is een nieuw jaar een nieuwe start. Iedereen heeft goede voornemens en ieder jaar zeggen ze: dit jaar ga ik die goede voornemens wel volhouden! De sportscholen stromen vol, de chips verkoop daalt en ook de slijterij heeft het minder druk. Maar tegen de tijd dat het maart is, zie je daar nog maar weinig van terug.

Doelen

Ik ben ook altijd iemand geweest die op 1 januari op het startblok stond om het helemaal anders te doen het komende jaar: afvallen, gezonder eten, meer sporten, socialer zijn en minder hard rijden. Van al die dingen kwam uiteindelijk niets terecht. Dus die goede voornemens heb ik dit jaar lekker opgegeven!

Ik hoor het je denken, echt? Maar je hebt toch doelen nodig? Klopt helemaal! Maar die had ik al voor 1 januari, en raad eens. Ik hou ze nog steeds vol. En er komen echt nog wel nieuwe doelen bij, maar schaar ik ze onder de categorie “goede voornemens”? Nee, absoluut niet.

Zo heb ik mijn studie waar ik hard voor werk. Mijn energielevel gaat omhoog waardoor ik vaker naar vrienden en familie kan. Ook ben ik meer met voeding bezig omdat ik op gewicht moet blijven en dan met de goede voeding, geen vette hap. En dit alles doe ik al maanden en ga ik zeker doorzetten!

Iedereen neemt me zoals ik ben, nu ik nog

Loesje

Social media

Wat ik wel heb besloten voor 2018 is dat ik dit jaar positiever wil benaderen. Social media is iets dat dat een stuk moeilijker kan maken. Iedereen is altijd zo gelukkig online. Alsof het leven perfect moet zijn. Dure vakanties, avonden stappen, huwelijksaanzoeken: alles wordt massaal gedeeld.

Maar er zit ook een donkere kant aan de online wereld. Zo ben ik lid van een aantal facebook pagina’s over depressie, stress stoornissen en kanker lotgenoten. Ik denk eraan om daar allemaal uit te stappen. Voor mezelf. Ik ben nu zo ver gekomen en wordt er alleen maar neerslachtig van om al die negatieve berichten te lezen. Dus dat heeft wel een verandering nodig!

Aan mezelf werken

Om het jaar 2017 helemaal mooi af te sluiten (dat doe ik dan weer wel!) had ik afgelopen vrijdag mijn laatste afspraak bij de afdeling traumaverwerking. Mijn partner was mee en ik heb het heel mooi af kunnen sluiten. Een brief geschreven aan mijn therapeute J, en deze voorgelezen en bij het afscheid kreeg ik een stevige knuffel, drie zoenen en een kaartje met lieve woorden. Vanaf nu ga ik het alleen doen, met de mensen om me heen. Geen therapie meer. Een heel gek idee, maar ik ben er klaar voor!

Het nummer van deze week: Unwritten van Natasha Bedingfield. Dat spreekt voor zich!

Iedereen een mooi jaar toegewenst! Liefs, Renée x